Χάος...

Αν ο χώρος στον οποίο περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας αντιπροσωπεύει αυτό που είμαστε ή αυτό που νοιώθουμε, μάλλον έχω πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό... Γιατί σήμερα κοιτάζοντας λίγο γύρω μου συνειδητοποίησα πως το πολύχρωμο και λατρεμένο γραφείο μου έχει μεταμορφωθεί με τον καιρό σε αποθήκη- χάος... Κουτιά, σακούλες, κουβέρτες και παπλώματα που πρέπει να πάνε καθαριστήριο, κρασιά του Μάνου, αποδείξεις διάσπαρτες παντού, στοίβες από βιβλία, μέχρι και το "καπάκι" του πορτ μπαγκάζ μου βρίσκονται χύμα παντού και εγώ αρνούμαι κατηγορηματικά να αφιερώσω ένα απόγευμα για να συμμαζέψω... Τι θέλει να πει με αυτό ο ποιητής? Ιδέα δεν έχω αλλά αύριο στον πρωινό καφέ με την Μαρία σκοπέυω να το ανακαλύψω..  

 (Εικόνες από το χάος... )

Γενικά μιλώντας πάντως, αφήνω πολλά πράγματα να σέρνονται τελευταία.. Άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη - ειδικά τις Κυριακές και τις Τρίτες μια που Δευτέρα και Τετάρτη έρχεται η Όλγα- δουλειές που δεν είναι απολύτως επείγουσες, βιβλία που ξεκινάω και εγκαταλείπω μετά από μερικές σελίδες, το βιβλίο μου που έχει κάνει κοιλιά και πως θα είναι έτοιμο πριν το Πάσχα ούτε που ξέρω, τα ραντεβού μου στον Βαγγέλη και την Τέτα, κάτι εκκρεμότητες προσωπικές.. Ζω το μετέωρο βήμα του πελαργού και τι περιμένω, ούτε που ξέρω.. Δηλαδή ξέρω αλλά δεν νομίζω πως φταίει αυτό.. Αφού ούτε για έξω έχω ιδιαίτερο κέφι.. Ο Ζ. με ξεσηκώνει κάθε τόσο για ποτάκι, διάφοροι φίλοι κανονίζουν διάφορα, εγώ άντε να πάω για κανένα ήσυχο φαγητό πουθενά, και αν είναι και σε σπίτι even better... Βαριέμαι απίστευτα να κάνω την κοινωνική και την bubbly αυτή την εποχή, προτιμώ να βλέπω τους απολύτως κολλητούς και αγαπημένους μου και τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου να τον περνάω σπίτι χουζουρεύοντας, βλέποντας ξένες σειρές που τις κατεβάζω από το Internet - και ναι το ξέρω πως η πειρατεία σκοτώνει την τέχνη αλλά τι να κάνω, sue me- και παίζοντας Φάρμα.. 

Και βέβαια, έχουμε και την δουλειά που εκεί να δείτε αποπροσανατολισμός... Το πρωί manager και το βράδυ αραχτή αγρότισσα... Χάος σας λέω.. Και όσο σκέφτομαι πως θα χρειαστεί οσονούπω να αλλάξω και το look μου και να παριστάνω την σοβαρή businesswoman - γελώντας τρελά από μέσα μου φυσικά- με πιάνει ρίγος.. Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν υπεύθυνη σχεδιασμού marketing μιας από τις μεγαλύτερες καπνοβιομηχανίες της Ελλάδας, με τον κολλητό μου φίλο αλλά και διευθυντή μου τότε,  είχαμε σκαρφιστεί ένα παιχνίδι για να περνάμε την ώρα μας στα ατελείωτα meetings με τις διαφημιστικές... Φανταζόμασταν πως έκαναν σεξ οι διάφοροι παριστάμενοι και ανταλάσσαμε λεπτομερέστατα σημειώματα  με ύφος περισπούδαστο και τρελά σοβαρό... Και αν σκεφτείτε πως επι εποχής μου άνοιξε η αγορά της ανατολικής Ευρώπης  για την εταιρία και σημειώθηκε και άνοδος στα κέρδη περίπου 10% -κολοσσιαίο ποσό για τη εποχή- από την πρώτη κι όλας χρονιά, νομίζω πως αν βρω έναν καλό συμπαίκτη και τώρα να με βοηθάει να ξορκίζω την ρουτίνα και την σοβαροφάνεια, και θα μεγαλουργήσω, και θα περάσω συγκλονιστικά.. Για να δούμε.. 

 (Πιάτα από το Ivy.. Τα φαγητά στην Κιβωτό όχι δεν πρόλαβα να τα φωτογραφήσω, ούτε να τα δούμε δεν καταφέραμε.. Με το που έφτανε κάτι στο τραπέζι πέφτανε δέκα άτομα επάνω και εξαφανιζόταν πάραυτα.. Σαν μαγική εικόνα ένα πράμα..)

Στο μεταξύ βέβαια, μέσα στα πλαίσια του ότι θέλω να βλέπω μόνο τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ και περνάω καλά μαζί τους, πήγαμε την Παρασκευή σε μια ταβέρνα στην Κηφισιά που λέγεται Κιβωτός όπου κοντέψαμε να σκάσουμε στο φαί μια παρέα δέκα άτομα, και σήμερα το μεσημέρι στο Ivy με τον Στέλιο, τον Μάνο και τον Άρι και περάσαμε σούπερ.. Εχτές όλη μέρα ούτε μέχρι το περίπτερο δεν ήθελα να πάω, αράξαμε σπίτι και ξενυχτύσαμε βλέποντας Whitechapel (μια καταπληκτική εγγλέζικη αστυνομική σειρά) και το βράδυ λέω να δω επιτέλους τον Λόγο του Βασιλιά που τον σέρνουμε τόσο καιρό τώρα και όλο κάτι προκύπτει, ή μήπως ένα καινούριο επεισόδιο Hawaii 5-0 και μετά NCIS Los Angeles? Δεν ξέρω, ανάλογα με τα κέφια.. Πάντως το σίγουρο είναι πως δεν θα φάω τίποτα απολύτως γιατί μ΄αυτά και μ΄αυτά - και με μια πίτσα που χτύπησα την Πέμπτη- τα βλέπω τα εξίμιση χαμένα μου κιλά να επιστρέφουν και να φέρνουν και παρέα μαζί τους.. :-)

Αυτά για σήμερα, καλό βράδυ και καλή εβδομάδα από αύριο.. Να που τελειώνει και ο Ιανουάριος και έρχεται ο Φεβρουάριος.. Νεράκι περνάει ο καιρός.. Φιλιά πολλά...

Hey baby, I 'm back !!! (Updated)

Απολύτως άκυρη μέρα για το πρώτο ποστ της εβδομάδας, το ξέρω, αλλά τώρα μου ήρθε όρεξη και έμπνευση.. Έξω ρίχνει καρέκλες και έχει μια μουντάδα απίστευτη - σαν να πρόκειται να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι που έλεγε και ο Αστερίξ- και μέσα κάνει κρύο, δεν ξέρω τι κάνουν με το καλοριφέρ φέτος, πάντως εγώ μονίμως κρυώνω τελευταία.. Παρόλα αυτά βέβαια, σε λίγο θα φορέσω γαλότσες, θα πάρω και την πιο μεγάλη ομπρέλα μου και θα βγω γιατί έχω να πάω κομμωτήριο.. Για το οποίο επίσης δεν είναι η καλύτερη μέρα σήμερα αλλά τι να κάνω που έχουμε προγράμματα και υποχρεώσεις, που έρχεται σαββατοκύριακο, και που το μαλλί μου είναι απολύτως τα χάλια του? Θα πάω και θα ευχηθώ να κάνουν τα μαγικά τους εκεί στον Βαγγέλη και να μου κρατήσει το σύστημα όσο καλύτερα και περισσότερο γίνεται.. Αφήστε που θα έχω και παρέα γιατί θα είναι και η Ελένη εκεί οπότε θα κουτσομπολέψουμε κιόλας.. 

Τις μέρες του διαλείματος τώρα, να σας πω ότι μου συνέβησαν τα πιο απίθανα.. Πέρα από τα μηνύματα και τα μέηλ σας που έπεφταν επίσης βροχή- αλλά ευχάριστη και αγαπημένη- κατάφεραν να μου χάσουν και ένα δέμα στο ταχυδρομείο.. Το οποίο έστειλα στο Λονδίνο συστημένο.. Πως τώρα αγονείται η τύχη του ακόμα - μάλλον κατευθύνεται προς το Γαλαξείδι  απ' ότι μου είπαν, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα ούτε εκεί- μόνο τα Ελληνικά Ταχυδρομεία ξέρουν.. Που μου έδωσαν μηχανογραφημένη απόδειξη με tracing number αλλά απ' ότι φάνηκε στην πορεία αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα.. Έτσι, πέρασα τις μέρες μου βρίζοντας στο τηλέφωνο μια απίστευτη κυρία στο ταχυδρομείο Ψυχικού που πιο στην κοσμάρα της δεν έχετε συναντήσει στην ζωή σας ποτέ, τηλεφωνώντας στο Ρουφ που είναι η διακίνηση (και ένας ευγενέστατος κύριος προϊστάμενος που έβαλε τα δυνατά του είναι η αλήθεια παρόλο που άκρη δεν έβγαλε ούτε αυτός), στο Γαλαξείδι που με τον κύριο Παρασκευά έχουμε γίνει πια σχεδόν κολλητοί, και πάει λέγοντας.. Παρόλα αυτά, μέχρι και σήμερα το δέμα αγονείται.. Λέτε να γίνει σαν την ταινία και να το πάρει ο αποδέκτης καμιά εικοσαριά χρόνια μετά? Τι να πω..

(Δύο όψεις έχει η ζωή... Και οι αποδείξεις του ταχυδρομείου επίσης...)

Και για να δείτε τι άνθρωπος είμαι, όσο έγραφα το ποστ με πήρε τηλέφωνο η Λιάνα και πάνω στην κουβέντα μου είπε την ατάκα κλειδί "που να τρέχεις τώρα μέσα στον κατακλυσμό? Σιγά μην σου κρατήσει μαλλί με τέτοια υγρασία.." , και επειδή είχε όπως πάντα δίκιο, ακύρωσα το ραντεβού μου και θα τα σουλουπώσω λίγο μόνη μου.. Είναι ευκαιρία να δοκιμάσω και το καινούριο μου επαγγελματικό πιστολάκι - το παράγγειλα στον Βαγγέλη πριν από κανένα μήνα και το παρέλαβα την προηγούμενη εβδομάδα- να δω την διαφορά από το κανονικό... Οπότε, το πρόγραμμα της μέρας έχει cocooning, οικιακή μπωτέ και Φάρμα που προσπαθώ μέρες τώρα να την φωτογραφήσω για να σας την δείξω - είμαι πολύ περήφανη γιατί έχω διάφορα ροζ ζώα  (ένα πρόβατο με κεραίες- καρδούλες, ένα άλλο με καρδούλες πουά, μια αγελάδα, μια πάπια και ένα πόνυ), έχω ροζ κάστρο, άμαξα, ροζ σπίτι με ροζ δέντρα στον κήπο μου, και ροζ γραμματοκιβώτιο για να μου στέλνουν τα Valentine's gifts μου- αλλά δεν τα καταφέρνω... Επειδή όμως το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι, την φωτογραφίσα με το ιphone μου τελικά και voila!

(Το κάστρο μου, με την άμαξα μου και my virtual self... Όπως βλέπετε η φόρμα φόρμα και η κορώνα κορώνα, έτσι για να μην ξεχνιώμαστε..)

(Και το σπίτι μου με τον Droopy και την γάτα μου στον κήπο, και την λιμνούλα με το ροζ παπάκι που σας έλεγα... Και τα πρόβατα μου. Ένα με καρδούλες και ένα με κεραίες, και το κουνέλι μου...)

Και ελπίζω να καταφέρω να μαζέψω το μυαλό μου και να κάνω και λίγη δουλίτσα βέβαια.. Μου έφεραν ένα μαγικό gadgeτάκι που περνάει επαγγελματικές κάρτες (ή cartes visite) και τις κάνει excel με διευθύνσεις, emails και τα πάντα όλα... Μαζί μου έφεραν και δυο σακούλες κάρτες βέβαια για να τις περάσω οπότε πρέπει κάποια στιγμή να σχοληθώ.. Και θα το κάνω το υπόσχομαι, αλλά είναι και αυτά τα ροζ, υπέροχα valentine's αντικείμενα που πρέπει να μαζέψω που με ξεμυαλίζουν και με κάνουν να περνάω ατελείωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή μου για λάθος - ή και απολύτως σωστούς όμως, αναλόγως πως το βλέπει κανείς- λόγους.. :-)

Για να σοβαρευτούμε λίγο βέβαια - εγώ δηλαδή όχι εσείς- η αλήθεια είναι πως ανέλαβα μετά από καιρό να στήσω ένα project από την αρχή (όχι τις κάρτες φυσικά, αυτή είναι εθελοντική εργασία για το καινούριο site του Μάνου για το οποίο θα σας ενημέρώσω όταν ανέβει) και είμαι πολύ excited.. Μετά από μια πορεία που ξεκίνησε από την διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις, πέρασε στο marketing, μετά έκανε μια στάση στις μεταφράσεις, κατέληξε στην δημοσιογραφία και μετά στα... κεκάκια, είναι μαγικό το ότι τώρα καλούμαι να δημιουργήσω τις συνθήκες για να ανοίξει μια καινούρια αγορά στο εξωτερικό.. Και είναι ακόμα πιο μαγικό το ότι καθόλου δεν έχω χάσει το touch μου - εχτές το απόγευμα μετά από ένα πάρα πολύ επιτυχημένο meeting ο Μάνος μου είπε πως είμαι πραγματικά απίστευτη και αυτό είναι τεράστιο κομπλιμέντο από έναν άνθρωπο που κοιτάζει πάντα τους άλλους από πάρα πολύ ψηλά- και το ότι ξέρω πως όλα θα γίνουν ακριβώς όπως τα θέλω όχι γιατί είμαι καμιά τεράστια ψωνάρα αλλά γιατί πραγματικά μπορώ να το κάνω να συμβεί.. Κρίμα που αυτό δουλεύει μόνο στα επαγτελματικά, αλλά από το τίποτα κάτι είναι και αυτό, έτσι δεν είναι?

Καλημέρα, φιλιά πολλά και σας πεθύμησα..  Πολύ.. :-) 



UPDATE: 'Οταν το σύμπαν έχει κέφια, έχει κέφια, πάει και τελείωσε... Το δέμα έφτασε τελικά στον προορισμό του πριν από λίγο και είμαι happy, happy, happy.. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα με περνούσε και ο άνθρωπος που το περίμενε για τελείως ούφο που ούτε ένα δέμα δεν μπορώ να στείλω σωστά.. Οπότε η σημερινή μέρα στέφθηκε με απόλυτο σουξέ, τόσο ως προς την απόφαση μου να ξανανοίξω το μαγαζάκι, όσο και ως προς την Οδύσσεια ενός πακέτου... Πάω τώρα να δω τι θα κάνω και με το μαλλί...:-))))

Κουδούνι για το διάλλειμα... (Updated)

(Το ξέρω πως ίσως είναι άδικο, αλλά μ' αυτά και μ' αυτά έχασα λίγο την διάθεση μου για blogging... Από το πρωί ξεκίνησα αρκετές φορές να γράψω κάτι και κάθε φορά το μετάνιωνα... Δεν είναι πως δεν έχω πράγματα να πω, κάθε άλλο, είναι που έτσι όπως μπερδεύτηκε το αληθινό με το ψεύτικο και το καλό με το κακό εδώ μέσα, διστάζω για πρώτη φορά μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου γιατί κάπου νοιώθω εκτεθειμένη και ευάλωτη.. Και αρκετά πικραμένη για να χρειάζομαι λίγο χρόνο για να ανασυνταχθώ.. 

Και ναι, το ξέρω πως είναι σαν να κάνω το χατίρι σε εκείνους που θέλησαν να με στεναχωρήσουν και να με θυμώσουν, και πως κανονικά θα έπρεπε να αδιαφορήσω για τα παιχνίδια και τις ίντριγκες και να πάω παρακάτω, αλλά πότε στην ζωή μου έκανα εγώ αυτό που έπρεπε? Πάντα αυτό που ήθελα έκανα, και αυτό που θέλω τώρα, πολύ ειλικρινά και ξάστερα και ας θεωρηθεί από ορισμένους αδυναμία και από άλλους νίκη, είναι να καθαρίσω το μυαλό μου και την ψυχή μου από αυτά που μου ρούφηξαν τις τελευταίες μέρες την ενέργεια μου και να ηρεμίσω.. Και να κάνω focus στην πραγματική μου ζωή που είναι εκεί έξω, και στους ανθρώπους που είναι και μένουν δίπλα μου πάντα και όχι μόνο όταν τους βολεύει, να ξεχάσω τις δυσάρεστες εκπλήξεις που μου επιφύλαξαν κάποιοι που γνώρισα μέσα από αυτό το blog και που ήταν οι μελανές εξαιρέσεις που όπως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα, και να επανέλθω με αλλαγμένη διάθεση και το κυριότερο, με πραγματικό κέφι..

Και μην φανταστείτε πως δεν είμαι καλή στις στρατηγικές και πως δεν μπορώ να παίξω και εγώ περίφημα το παιχνιδάκι της αδιαφορίας.. Μπορώ αλλά δεν θέλω.. Θέλω να είμαι διάφανη και αληθινή, και να διατηρήσω το δικαίωμα αλλά και την άνεση να κάνω αυτό που θέλει η ψυχή μου... Στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν..  Όσοι με ξέρουν με ξέρουν, όσοι με καταλαβαίνουν με καταλαβαίνουν, και όσοι με νοιάζονται με νοιάζονται.. Και μου το δείχνουν με τρόπους που πολύ συχνά με κάνουν να συγκινούμαι και να νοιώθω απίστευτα τυχερή... Οι υπόλοιποι καλά να είναι αλλά δεν υπάρχουν στο σύμπαν μου... Πια.. 

Και ναι, μπορεί να έχουν δίκιο οι ανώνυμοι πως υπήρξα κάπως βλήμα, ή να έχουν δίκιο οι φίλοι μου που με θεωρούν περισσότερο καλοπροαίρετη από ότι χρειάζεται, όπως και να  'χει όμως το μεγαλύτερο δίκιο το έχω εγώ που κολύμπησα για πολύ καιρό σε λάθος θάλασσα και τώρα κουράστηκα και έχω ανάγκη από ένα  διάλειμμα... Και θα το κάνω.. Σας φιλώ λοιπόν  όλους, σας ευχαριστώ που ήσασταν εδώ, και θα τα ξαναπούμε... Σύντομα...

Αχ εσείς! Κάθε φορά που αποφασίζω να κάνω διάλλειμα, μικρό ή μεγάλο, μου θυμίζετε με διάφορους τρόπους το γιατί έχω κολλήσει τόσο με το blog αυτό,  όχι πως το ξεχνάω δηλαδή ποτέ και εγώ, απλά έρχονται στιγμές που επειδή είμαι και λίγο υπερβολική στις αντιδράσεις μου, νομίζω πως μου τελειώνει ο διαδικτυακός αέρας και θα σκάσω... (Και ναι, είμαι και  αρκετά μωρό όπως λέει και ο Π. και θέλω να  με νταντέψετε και λίγο όταν είμαι στεναχωρημένη και πικραμένη...)  Anyway, το σύντομα θα είναι όντως σύντομα.. Πολύ.. Μερικές μερούλες θέλω να ηρεμίσω λίγο και να το πάρω αλλιώς που λέει και ο φίλος μου ο Μίμης..  Και θα επανέλθω δριμύτερη γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να χαθούμε.. Ή να κοιτάζω την θάλασσα από την ανηφόρα..:-))))) Κι άλλα φιλιά..

Παρακάτω...

Τα δύο θυμωμένα ποστ της εβδομάδας κατέβηκαν.. Δεν το συνηθίζω, όσοι διαβάζετε συχνά το ξέρετε, όμως τα συγκεκριμένα επιτέλεσαν το ψυχαναλυτικό τους έργο - τα είπα, ξέσπασα, τα έβγαλα από μέσα μου - και τώρα πάμε παρακάτω.. Άλλωστε, το κύριο μέλημα μου δεν ήταν να "φωτογραφήσω" κάποιον, αλλά να αποφορτιστώ και να μοιραστώ μαζί σας τον θυμό και τον προβληματισμό μου.. Αυτή είναι και η χρησιμότητα του blog, μια από τις χρησιμότητες του μάλλον.. Γράφω και αδειάζω, και όταν τα συναισθήματα μου είναι χαρά και ενθουσιασμός μεταδίδονται και σε κάποιους από σας, ενώ όταν είναι λύπη ή θυμός απλά ξορκίζονται και ξεφουσκώνουν και έτσι μπορώ και εγώ να μην τα μεταφέρω στην πραγματική μου ζωή, στην οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες μου...

(Η φωτογραφία είναι άσχετη αλλά τα άσχημα συναισθήματα και την κακή διάθεση την ξορκίζουν εκτός από τα λόγια και οι όμορφες εικόνες..)

Πίσω στην κανονική ζωή λοιπόν, που ευτυχώς έχει περισσότρη χαρά παρά λύπη, την Παρασκευή το βράδυ μαζευτήκαμε στο σπίτι του Κώστα και της Λιάνας.. Και μετά το φαγητό που ήταν όπως πάντα υπέροχο, οι άντρες έμειναν στην τραπεζαρία και έπιασαν πολιτικο- οικονομικές κουβέντες καπνίζοντας τα πούρα τους και εμείς αράξαμε στον οντά -κανονικός οντάς λέμε και είναι κρίμα που δεν έχω σκεφτεί να τον φωτογραφήσω- και είπαμε τα δικά μας.. Η Λιάνα, η Μάρθα, η Στέλλα και εγώ ανοίξαμε απίστευτες κουβέντες και μοιραστήκαμε αναμνήσεις που πονάνε αλλά που όταν αποφασίζουμε να τις βγάλουμε από μέσα μας  φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά... Και ακριβώς επειδή η αγάπη περίσσευε, η βραδιά πέρασε υπέροχα.. Αφήστε που μέσα σε όλα τα "σκληρά" έπεσε και το απαραίτητο γέλιο...

(Μαγικό φάρμακο κατά της στεναχώριας είναι και οι λιχουδιές βέβαια... Ζεστή σοκολάτα με tiny marshmallows, σερβιρισμένη σε κούπα με καρδιές..)

Το Σάββατο βέβαια το κέφι μου πήγε από το ζενίθ στο ναδίρ, δύσκολη μέρα με εκπλήξεις δυσάρεστες και με μια σειρά από μέηλ να μου χαλάνε τελείως την διάθεση.. Έπεσε και ο Μάνος άρρωστος με πυρετό στο καπάκι και ήρθε και κούμπωσε το σκηνικό.. Έτσι ακυρώσαμε το βραδινό μας πρόγραμα για tapas στο κέντρο και αράξαμε σπίτι.. Και αργά το βράδυ, παραγγείλαμε burgers - είναι κάτι μέρες που το φαγητό πρέπει να είναι junk για να αλλάξει λίγο η μαυρίλα οπότε η διατροφή πάει περίπατο και πολύ μακρινό μάλιστα- και μετά κουκουλώθηκα με την κουβερτούλα μου στον καναπέ και είδαμε Dirt σερί... Και όταν νύσταξα πολύ και πήγα για ύπνο σκεφτόμουν πως τελικά το πιο απλό φάρμακο για πολλά πράγματα στην ζωή - τα θέματα υγείας εξαιρούνται μάλλον- είναι λίγη ηρεμία και πολλή αγάπη.. Μαλακώνει η ψυχή μας έτσι και όλα μπαίνουν στις σωστές τους διαστάσεις.. Και λίγο πριν βυθιστώ στα όνειρα που με πάνε πάντα σε μέρη ηλιόλουστα και γελαστά, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως τα πολλά - και τα δύσκολα για μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων- τα έχω γύρω μου και δίπλα μου, και αυτά που λείπουν υπάρχει λόγος που δεν είναι εδώ.. Και πως μπορεί να τα αποκτήσω κάποια στιγμή , μπορεί και όχι, όμως δεν θα αλλάξουν δραματικά την βάση της ζωής μου..

Μ' αυτή την σκέψη κοιμήθηκα, και κοιμήθηκα γλυκά και ήσυχα και η Κυριακή ξημέρωσε  με λιακάδα μέσα και έξω και τίποτα δεν μπορούσε (και δεν ήθελα) να μου χαλάσει το κέφι.. Τίποτα και κανείς.. Και χαζολόγησα για ώρα στην φάρμα μου, και γέλασα με τον Μάνο που ανακαλύπτει σιγά σιγά το Facebook και κάνει σαν παιδάκι, και νωρίς το απόγευμα (ή αργά το μεσημέρι) που ξύπνησε και ο μονίμως ξενυχτισμένος Άρις πήγαμε για φαγητό στην Παλιά Αγορά, και τώρα που γυρίσαμε είπα να γράψω δυο λόγια, έτσι, για να αλλάξει και το κλίμα του blog.. Και αργότερα θα μεταφερθώ στο καθιστικό και θα ανάψω τα κεριά μου, και θα διαβάσω τις εφημερίδες μου, και θα δούμε τον Λόγο του Βασιλιά στο DVD και η μέρα θα περάσει όπως ξεκίνησε.. Ήρεμα και απλά...

 (Το open stake sandwich του Άρι και το πικάντικο κους κους μου με τα λαχανικά και το κοτόπουλο. Ο Μάνος έφαγε λεμονάτο με ρύζι και δεν το φωτογράφησα γιατί δεν μου φάνηκε και τόσο ενδιαφέρον...)

Κλείνοντας να πω ότι όλα στην ζωή έχουν τον λόγο τους που γίνονται, και έτσι, για μια ακόμα φορά οι αντιδράσεις των δικών μου ανθρώπων, των φίλων που με πήραν τόσα τηλέφωνα και μου έστειλαν τόσα μέηλ, τα σχόλια σας εδώ και το Facebook , η κουβέντα που έκανα με τον Μάνο και την Λιάνα αλλά και μια άλλη κουβέντα που δεν κατάφερα να κάνω τελικά παρόλο που το ήθελα πολύ, με βοήθησαν όχι μόνο να ξεπεράσω την απογοήτευση και τα νεύρα μου αλλά  να δω για μια ακόμα φορά απολύτως ξακάθαρα τι μπορώ και τι πρέπει να περιμένω από τον καθένα.. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κέρδος όλης αυτής της εξαιρετικά δυσάρεστης ιστορίας.. Που θα την  κλείσω με ένα απόσπασμα από το σχόλιο μιας αγαπημένης και πολύ σοφής μου φίλης που τα λέει όλα.. I quote λοιπόν...

"Σου θυμίζω δε, ότι οι πυρήνες των φίλων που έχουν βάθος χρόνου πίσω τους , δεν εγκολπώνουν και πολύ περισσότερο δεν αφομοιώνουν τόσο εύκολα όσο φαίνεται τα newbies.

Έχουν καλά αντανακλαστικά οι δοκιμασμένες φιλίες.

Λοιπόν, δε χρειάζεται ούτε να στεναχωριέσαι, ούτε να χαλάς τη ζαχαρένια σου και να ξέρεις πως ότι είναι να φανεί στο τέλος πάντα φαίνεται , in other words κανένας δεν μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν και πολλούς για πολύ καιρό. "

Αυτά για σήμερα, καλή υπόλοιπη Κυριακή και τα λέμε από Δευτέρα με χρώμα ροζ... Φιλιά πολλά και σας ευχαριστώ ξανά, πολύ, για όλα...

Girls night και η σημασία του καλού σεξ....

Το χτεσινό girls night στο Ivy κύλησε με τρελό γέλιο παρόλο που δεν ήμασταν σε πλήρη σύνθεση μια που η Μ. είχε να μας πει καυτά νέα που δεν θα ένοιωθε άνετα να μοιραστεί με τα πιο καινούρια μέλη της παρέας... Αυτό φυσικά δεν μας εμπόδισε να περάσουμε υπέροχα - αφού ένας φίλος που έτυχε να είναι σε ένα κοντινό τραπέζι μου έστειλε μήνυμα στο Facebook για να με ρωτήσει γιατί γελάγαμε όλο το βράδυ σαν χαζές - και να πιούμε θάλασσες μια που ο Κώστας μας κερνούσε διαρκώς καινούριους γύρους από ποτά με αποτέλεσμα μετά από 6 βότκες και μια σαλάτα να γυρίσω σπίτι μου με τα πόδια στις 2 τα ξημερωμάτα (οκ, δίπλα μένω μην φανταστείτε καμιά τεράστια διαδρομή) μόνο και μόνο για να με χτυπήσει λίγο ο αέρας να συνέλθω...

Η συζήτηση που συνήθως ξεκινάει από άσχετα θέματα και καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στα γκομενικά, αυτή την φορά ξεκίνησε από τα γκομενικά με το καλησπέρα και κατέληξε στο σεξ μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή που τα είχε όλα.. Και συμβουλές, και ιστορίες, και αναμνήσεις, και στάσεις... Το συμπέρασμα ήταν πως το σεξ είναι υπερτιμημένο πράγμα στην ζωή τελικά, πλην όμως απολύτως απαραίτητο...  (Η Μάρθα και εγώ συμφωνούμε 100% σε αυτό  - στο υπερτιμημένο εννοώ- ενώ η Μ. έχει τους ενδιασμούς της αλλά σε αυτό βοηθάει ένας καινούριος έρωτας που την κάνει να βλέπει αστεράκια στο δια ταύτα οπότε θα περιμένουμε να το ξανασυζητήσουμε μετά από κανένα δίμηνο που θα έχει επέλθει μια ισορροπία)... 

Όχι πως δεν είναι υπέροχο το να υπάρχει κάποιος στο κρεββάτι σου που να σε γυρίζει τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω, σιγά μην παραπονεθούμε κιόλας, απλά η αλήθεια είναι πως όλος αυτός ο ενθουσιασμός σπάνια κρατάει πολύ.. Δεν ξέρω αν ισχύει το ιδιο και με τους άντρες - δεν είχαμε κάποιον στην παρέα για να μας πει την γνώμη του- πάντως εμείς  οι γυναίκες σπάνια αφήνουμε τα πάντα ή δίνουμε γη και ύδωρ για ένα πήδημα - ή και περισσότερα- όσο καλό και αν είναι.. Για έναν έρωτα, ναι βεβαίως.. Γι' αυτόν που θα καταφέρει να μας ξεσηκώσει και να μας πηδήξει το μυαλό, φυσικά.. Και αν τύχει και τα καταφέρνει το ίδιο καλά και στα υπόλοιπα even better - είναι σαν να παίρνεις extra πόντους bonus στο αγαπημένο σου παιχνίδι- αλλά για το σεξ μόνο, νομίζω πως κάνουμε απλά γύρους μέχρι να μας περάσει.. Και περνάει.. Σε διαφορετικούς χρόνους για την κάθε μία, εγώ  ας πούμε το είχα υπολογίσει κάποτε  για τον εαυτό μου στην διετία max και μιλάμε για εξαιρετικές περιπτώσεις με σπάνιο συνδυασμό multitasking, γιατί διαφορετικά και το δίμηνο μπορεί να είναι οριακό... Και ξέρω πως ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την Μαρία, και για την Μάρθα... Μια άλλη φίλη μας βέβαια είναι ερωτευμένη ακόμα ετά από ατελείωτα χρόνια με τον άντρα της όπως όταν πρωτογνωρίστηκαν και είναι η απόδειξη της εξαίρεσης που επιβεβαιώνει πάντα τον κανόνα.. 

Τέλος πάντων, μετά από όλα αυτά, επιστρέφοντας στο σπίτι  και περπατώντας μέσα σε μια πολύ γλυκιά και ήσυχη νύχτα, σκεφτόμουν διάφορα status updates που διαβάζω συχνά πυκνά στο Facebook από ανθρώπους που προσπαθούν να μας δηλώσουν εμμέσως πλην σαφώς με διάφορους τρόπους πως ναι, κάνουν σεξ.. Και αναρωτήθηκα αν τελικά για κάποιους ανθρώπους το σεξ κάτι τόσο σπάνιο και δυσεύρετο που όταν τους συμβεί μια στο τόσο- η ακόμα χειρότερα όταν τους συμβαίνει πάρα, πάρα πολύ σπάνια- σπεύδουν να το ανακοινώσουν λες και κάτι τρέχει στα γύφτικα... Και με ευφάνταστους τρόπους μάλιστα.. Γιατί πάντα σύμφωνα με την θεωρία που έχω για διάφορα πράγματα στην ζωή, όταν κάτι το θεωρείς δικό σου και δεδομένο, δεν νοιώθεις την ανάγκη ούτε να το διαλαλήσεις, ούτε να το μοστράρεις στους άλλους με πρώτη ευκαιρία μπας και δεν το πάρουν χαμπάρι..

Και δεν έχει και καμιά πραγματική σημασία βέβαια -έτσι, κουβέντα να γίνεται-   απλά οι καλογαμημένοι άνθρωποι είναι συνήθως πιο χαλαροί, πιο ήρεμοι, και πιο συνεννοήσιμοι - σκεφτείτε το λίγο και θα δείτε πως έχω δίκιο- από τους άλλους που από τα νεύρα τους βγάζουν ατμούς και είναι μονίμως στην τσίτα.. Από εκείνους που σε κλείνουν με το αυτοκίνητο στον δρόμο ή δεν σε αφήνουν να περάσεις με τίποτα, μέχρι κάτι κυρίες στο σούπερ μάρκετ που τσακώνονται με την ταμία για το παραμικρό, υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που έχει χρόνια να πηδηχτεί σωστά.. Γιατί βέβαια, σημασία δεν έχει μόνο να βρίσκεται κάποιος να σε πηδήξει.. Πρέπει να περνάς και καλά και να το χαίρεσαι έτσι ώστε να οξυγονώνεται ο εγκέφαλος όπως έλεγε κάποτε και ένας φίλος.. Να παράγονται ενδορφίνες, ή πως αλλιώς τις λένε, και μετά να σε ρωτάνε γιατί λάμπεις και εσύ να χαμογελάς από μέσα σου - και απ' έξω σου- και να συστήνεις θαυματουργές κρέμες...:-)

Κατά τα άλλα, σήμερα πήγα σε ένα καινούριο μαγαζί στην Κηφισιά με καταπληκτικά cupcakes που λέγεται Hampton's.. Μου το σύστησε η Τίνα πριν από μερικές μέρες και είχε απόλυτο δίκιο.. Ο χώρος είναι πανέμορφος, μοιάζει με κήπο μέσα σε σέρα, και μπορείς να καθίσεις στα τραπεζάκια με τις σιδερένιες καρέκλες και τους χτιστούς καναπέδες και να συνοδέψεις τον καφέ σου με ένα λαχταριστό κεκάκι.. Μου θύμισε τόσο πολύ Λονδίνο όλο αυτό σήμερα, είχα από το Lola's στο Selfridges να πιω καφέ με cupcake, που θα το κάνω στέκι κανονικό.. Να πάτε και εσείς, θα σας αρέσει πολύ... Μόνο την Δευτέρα είναι κλειστό... 

Αυτά για σήμερα, πάω να κοιμηθώ τώρα να συνέλθω από το χτεσινό μεθύσι γιατί είμαι και μεγάλη γυναίκα πια και ου γαρ έρχεται μόνον, και θα τα πούμε σύντομα.. Φιλιά πολλά...

Ροζ ξανά λοιπόν...

Πάμε παρακάτω τρέχοντας.. Σήμερα είμαι χαρούμενη - είμαι χαρούμενη από χτες δηλαδή που είδα το project του Μάνου σχεδόν ολοκληρωμένο και ένοιωσα απίστευτα περήφανη, you did it baby once again- αλλά συμπληρώθηκε το mood μου από ένα απογευματινό τηλεφώνημα που με έκανε να χαζογελάω σαν δεκαπεντάχρονο (την έχεις αυτή την επιρροή επάνω μου, το ξέρεις)... Βοήθησε και το πρωινό κομμωτήριο, και ο καφές που ακολούθησε στο Ivy με μπόλικο κουτσομπολιό, βοήθησε και το ότι ήρθε κάτι που το περίμενα καιρό και παιδεύτηκα πολύ για να το βρω... To make a long story short, μετά την χτεσινή καταιγίδα βγήκε ένα ουράνιο τόξο τεράστιο και η ψυχή μου νοιώθει ήδη πιο ανάλαφρη, σαν να ξεφορτώθηκε ένα βάρος που την κούραζε εδώ και καιρό.. 

(Μαλλί ολόισιο και γυαλί αγαπημένο και ένας φίλος στο Facebook μου έκανε πλάκα πως με μπέρδεψε με την Τζούλια αλλά τελικά μου εξήγησε πως εννοούσε  ότι αδυνάτισα και όχι πως έγινα τελείως λαϊκιά ή even worst πουτα@#$^άκι...)

Και το βράδυ το πρόγραμμα έχει Ψωμί και Αλάτι με παρέα αγαπημένη - ανακαινίστηκε το μαγαζί κιόλας, χτες άνοιξε για πρώτη μέρα ξανά- και αύριο έχουμε girl's night  για να μας πει η Μ. τα καταπληκτικά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα νέα της, και μετά έρχεται ένα σαββατοκύριακο γεμάτο με σούπερ προγράμματα.. Περνάει ο καιρός και περνάει όμορφα και γρήγορα.. Και οι μέρες που φεύγουν με φέρνουν πιο κοντά στο πρώτο ταξίδι της χρονιάς στο λατρεμένο Λονδινάκι κατά τα μέσα του επόμενου μήνα.. Και μέσα σε όλα αυτά, πήρα και ένα ακόμα δώρο, ένα υπέροχο δαχτυλίδι φτιαγμένο από την Μαρία που ήρθε χτες σετ με ένα σωρό πολύτιμες συμβουλές από αυτές που με βάζουν back on track μαγικά, μια που η φίλη μου είναι το καλύτερο παιδί εκεί έξω, μέχρι να χρειαστεί να θυμηθεί και να μου θυμίσει πως πριν γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, ήμασταν κάτι άλλο που μπορεί να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου εδώ και καιρό, αν χρειαστεί όμως ξυπνάει και βρυχάται.. Και δαγκώνει κιόλας..:-)

(Και το υπέροχο καιννούριο μου δαχτυλίδι by Μαρία..)

Τι άλλο? Τίποτα τρομερό, έχω επιθυμήσει να μαγειρέψω, σήμερα ήρθε και το καινούριο Delicious και το ξεφύλλισα και ζήλεψα λίγο γιατί αυτές οι υγειινές συνταγές με τις  ελάχιστες θερμίδες δεν μου κάνουν ούτε κλικ ούτε κέφι να ασχοληθώ.. Εγώ θέλω να κάνω τις άλλες, τις φουλ στην γεύση και τα λιπαρά και με την διατροφή να συνεχίζεται - και εξίμιση χαμένα κιλά μέσα σε δυόμισι εβδομάδες- θα αντισταθώ δυστυχώς στον πειρασμό.. Σε αυτό που δεν θα αντισταθώ βέβαια είναι το γιουβέτσι του αγοριού με τα μπλέ σήμερα το βράδυ που είναι το νοστιμότερο της πόλης και το λιγουρεύομαι μέρες τώρα, και ίσως και σε μια μικρή μεξικάνικη λιχουδιά το Σάββατο αν τελικά πάμε Santa Fe... Κατά τα άλλα σήμερα έχω φάει μόνο τρία μπισκότα Digestive Light όλη μέρα και βλέπω αστεράκια αλλά τι να κάνω? Η τέχνη θέλει θυσίες και το γιουβέτσι πείνα (πριν)...

Καληνύχτα, καλημέρα για αύριο και φιλιά πολλά σε όλους...

47 κλεισμένα...

 (Όπως μου έγραψε η Ελένη που μου έστειλε την φωτογραφία αυτή στο FB μαζί με τις ευχές της, είναι και cow, και cake, και cupcakes...Σωστή!)

47 κλεισμένα... Και είναι από τις λίγες φορές που θυμάμαι τα γενέθλια μου να ξημερώνουν με συννεφιά - συνήθως οι Αλκυονίδες μέρες φέρνουν συνήθως λιακάδα- αλλά δεν πειράζει.. Θα καλύψουν οι άνθρωποι της ζωής μου και οι φίλοι της καρδιάς μου το κενό και θα αναλάβουν να φωτίσουν την σημερινή μέρα με τον δικό τους τρόπο, το ξέρω...

Περνάει γρήγορα ο καιρός πάντως... Σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια έκλεινα πίσω μου οριστικά - και με μεγάλο γδούπο-  την πόρτα του σπιτιού στο οποίο μεγάλωσα και ξεκινούσα την δική μου πορεία.. Και συνέβησαν πολλά από τότε, δύσκολα και εύκολα, κάποια από τα οποία όταν τα σκέφτομαι νοιώθω σαν να είναι επεσόδια στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει ένας άλλος άνθρωπος, όμως τελικά μια χαρά τα κατάφερα.. Ειδικά για το παιδί που υπήρξα τότε, στην αρχή.. Η σημερινή μέρα όμως δεν είναι για δακρύβρεχτους απολογισμούς, no way.. Ξύπνησα με χαμόγελο μετά από ένα σαββατοκύριακο όμορφο και γεμάτο από ανθρώπους που αγαπώ πολύ, και η εικόνα μου στον καθρέφτη μερικά πρωινά είναι δώρο από μόνη της.. Κάτι το καλό κύτταρο της μαμάς- αλλά και του μπαμπα για να λέμε και του στραβού το δίκιο- κάτι η θαυματουργή κρέμα της Shiseido, δεν δείχνω 47 με τίποτα σας το ορκίζομαι.. Ειδικά μετά από γενικό ρεκτιφιέ και εγώ προνόησα την Παρασκευή να φτιάξω ρίζα, φρύδι και όλα τα σχετικά για να με βρει η σημερινή μέρα  σε όσο καλύτερη κατάσταση γίνεται.. :-)

Και οκ, δεν δείχνω ούτε 17 που νοιώθω - είδατε, μεγαλώνω δυστυχώς, πέρσι τέτοια εποχή ένοιωθα 15- αλλά στην τελική τα χρόνια που μετράνε είναι αυτά της καρδιάς και όχι της ταυτότητας.. Και έτσι, με ηθικό ακμαίο και την Πολυάννα μέσα μου να με στηρίζει στα δύσκολα και να απογειώνει τα εύκολα, λέω να περπατήσω και αυτή την χρονιά με χάρη και με στυλ.. :-) Και με τους ανθρώπους που αγαπάω πάντα δίπλα μου, να με εμψυχώνουν, να με εκπλήσσουν, να με στηρίζουν και να με κάνουν να νοιώθω πρικγίπησσα.. Και θα αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά βέβαια και την προοπτική να αρχίσω να γυρίζω το κοντέρ προς τα πίσω σιγά σιγά και του χρόνου να γιορτάσω τα 46, τόσες το κάνουν γιατί να μην ακολουθήσω το trend? Οπότε αυτή η ανάρτηση- τεκμήριο μπορεί κάποια στιγμή να αυτοκαταστραφεί..:-))) Καλημέρα, καλή μας εβδομάδα και πολλά, πολλά φιλιά..

Υ.Γ. Πήρα και τα πρώτα δώρα από προχτές, λατρεύω να ανοίγω κουτιά και σακούλες, το παραδέχομαι.. Την νεκροκεφαλή- ματάκι της Λιάνας την φοράω ήδη ( απλά σήμερα θα την περάσω σε μια ασημένια αλυσίδα που νομίζω πως θα της πηγαίνει καλύτερα), ο Ζ, ξεπερνώντας τον εαυτό του σε χιούμορ μου έστειλε τα πιο όμορφα εργαλεία κηπουρικής ever - για να παίζω στην Φάρμα μου όπως μου είπε ξεκαρδισμένος- και έπεται συνέχεια.. Κάποτε έλεγα πως τα καλύτερα δώρα είναι αυτά που έρχονται αμπαλαρισμένα μέσα σε πορτοκαλί ή γαλάζια κουτιά ή μαύρες σακούλες με άσπρα γράμματα..:-) Δεν θα με χαλάσει κάτι σχετικό φυσικά - άλλωστε ο αγαπημένος μου φροντίζει πάντα να με εφοδιάζει με τις ωραιότερες τσάντες ever γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα και την μικρή μου αδυναμία και το γούστο μου- όμως όπως πάντα, το καλύτερο δώρο ήταν η σφιχτή αγκαλιά του Άρι εχτές το βράδυ.. "Σε λατρεύω" μου είπε και εγώ έλιωσα... Και το φιλί του Μάνου φυσικά, από τα 29 χρόνια που πέρασαν τα σχεδόν 21 τα έχουμε περάσει μαζί και αυτό είναι από μόνο του μια τεράστια υπέρβαση και για τους δυο μας.. Και μια δήλωση αγάπης που ανανεώνεται κάθε τόσο, με τον δικό της, εξαιρετικά ευέλικτο και ανθεκτικό τρόπο..

Γι' αυτό, γι' αυτά που έχω στην ζωή μου και είναι τα πιο σημαντικά, γι΄αυτά που πέρασαν και ήταν breath taking στην μεγαλύτερη πλειοψηφία τους, και γι' αυτά που θα έρθουν που είμαι σίγουρη πως θα είναι τα καλύτερα, το μόνο που θέλω να ζητήσω από το σύμπαν είναι να έχουμε υγεία.. Και από τους ανθρώπους (μου) να με αντέχουν, να με ανέχονται, να μ' αγαπάνε και να μου το δείχνουν.. Και αυτό θα είναι πάντα το καλύτερο και το πιο ακριβό δώρο..

UPDATE: Και να που ήρθε και η μαυρόασπρη σακούλα!!! Δεν θα εκλάβω το κλασσικό της επιλογής του αγαπημένου μου σαν υπονοούμενο πως θέλει να μεγαλώσω και να γίνω πιο "κιουρία", θα προτιμήσω να το δω σαν ένα δώρο με την προοπτική να κρατήσει σε βάθος χρόνου, όπως η σχέση μας..:-))

Υ.Γ.2 Και με την ευκαιρία έχω και μια απορία... Εσείς ανεβάζετε φωτογραφίες κανονικά στα blogs σας? Γιατί εμένα τις κανονικές με την υψηλή ανάλυση δεν μου τις φορτώνει και αναγκάζομαι να τις ανεβάζω πρώτα στο FB, να τις κάνω save από εκεί, και μετά να τις ανεβάζω εδώ... :-(

Διάφορα άσχετα αλλά και σχετικά...

Έχω πολλά να γράψω αλλά δεν ξέρω πως.. Νομίζω πως θα τα σπείρω έτσι ανάλαφρα - a la φάρμα που έχω γίνει αστέρι στις γεωργικές εργασίες- και θα τα αφήσω να ανθίσουν... Μου ήρθε η έμπνευση από το editorial του Φώτη Γεωργελέ που διάβαζα σήμερα στην Athens Voice στο κομμωτήριο.. Εκείνος έγραφε αυτά που πρέπει να κάνουμε την χρονιά που μόλις μπήκε, εγώ θα γράψω απλά ότι μου κατέβει στο κεφάλι μου..Et voila λοιπόν...

(Ήθελα να σας δείξω το πρόβατο ανθρακορύχο που σας έλεγα - και το οποίο το απέκτησα φυσικά- αλλά δεν βρήκα φωτογραφία... Ανακάλυψα όμως αυτή την αγελάδα με τα φωτάκια που μου άρεσε το ίδιο...)

Είμαι μίζερος άνθρωπος τελικά.. Άμα μου κολλήσει μια ιδέα ή αρχίσει κάτι ή κάποιος να με χαλάει, μετά κολλάει ο εγκέφαλος μου και με ενοχλούν τα πάντα.. Διάβασα κάτι πριν από λίγο σε ένα blog - ας πούμε- και έφριξα.. Άσε μας χρυσό μου σε παρακαλώ που θα εκφέρεις και άποψη για όσα, όχι απλά δεν σου έχει συμβεί να ζήσεις μέχρι τώρα στην ζωή σου, αλλά ούτε και θα τα καταφέρεις και στο μέλλον πολύ φοβάμαι με τα μυαλά που κουβαλάς...

Κάτι έχω πάθει, σε μαγειρικό επίπεδο.. Σαν να έχω φάει μούτζα ένα πράμα και δημιουργώ διαρκώς καταστροφές.. Να τώρα ας πούμε, ετοιμάζω ένα βοδινό με πάπρικα για το βραδινό μου τραπέζι και μόλις το δοκίμασα συνειδητοποίησα πως μπέρδεψα την καυτερή πάπρικα με την γλυκιά.. Θα τους εξολοθρεύσω πολύ φοβάμαι τους καλεσμένους μου.. Ευτυχώς που θα έχω και σουφλέ σπανάκι για πρώτο να μην μείνουν τελείως νηστικοί..

Χαζεύω διάφορες καμμένες ξανθιές στον δρόμο και έχω μια διάθεση να τις σταματάω και να τους δίνω το τηλέφωνο του Βαγγέλη.. Όλη η ιστορία στο ξανθό μαλλί είναι να καταφέρνει αυτός που στο φτιάχνει να στο ανοίγει όσο περισσότερο γίνεται αλλά χωρίς ντεκαπάζ, άρα να μην καταλήγεις τελικά με δυο - έστω και μακριές- τρίχες στο κεφάλι όλες κι όλες... 

Διαβάζω ένα βιβλίο με διάφορα που είχε πει η Coco Chanel και την βρίσκω θεά, είχε τόσο δίκιο στα πάντα.. Και σ' αυτό που λέει πως πρέπει να ντύνεσαι και μετά να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να αφαιρείς κάτι, αλλά και στο ότι πρέπει να βγαίνεις πάντα περιποιημένη  ακόμα και μέχρι το περίπτερο γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιον  μπορείς να συναντήσεις και που.. Εγώ  ας πούμε συνάντησα πρόσφατα τον θεό και ήμουν ντυμένη και χτενισμένη - ή μάλλον αχτένιστη- σαν γυφτάκι (Μάταλα που λέει και η μαμά) και φυσικά δεν μου ζήτησε το τηλέφωνο μου.. Ευτυχώς, γιατί αν μου το ζητούσε θα ήταν μάλλον για να του κάνω κανένα σίδερο...:-)

Διαβάστε τα μηνύματα που έχετε αποθηκευμένα είτε στο μέηλ είτε στο κινητό σας - λέει ο κύριος Γεωργελές- και θα θυμηθείτε ποιος σας λείπει και γιατί. Σωστός! 

Σε τρεις μέρες κλείνω τα 47.. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια ούτε που το κατάλαβα, αλήθεια σας λέω, ειδικά που μέσα μου νοιώθω ίσα 15..:-) Αναρωτιέμαι αν όσο πλησιάζω τα 50 θα αλλάζει κάτι, και μια που έρχεται η ώρα, θα σας κρατώ ενήμερους για τις διαπιστώσεις μου...

Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα πάντως είναι πως μεγαλώνοντας γίνομαι πιο ευέλικτη με τους ανθρώπους, όχι πάντα όμως με την καλή έννοια.. Γιατί γίνομαι πολύ πιο ανεκτική και διαλακτική με εκείνους που αγαπάω και τους θέλω στην ζωή μου πάση θυσία- και παραδέχομαι ήττες, και ζητάω συγγνώμες, και κάνω υποχωρήσεις χαλαρά- όμως από την άλλη βαριέμαι ευκολότερα να προσπαθώ για εκείνους που ανακαλύπτω στην διαδρομή πως δεν μου ταιριάζουν - ή ακόμα χειρότερα πως με κουράζουν- και κλείνω πόρτες παταγωδώς και ξαφνικά. Και χωρίς δεύτερες ευκαιρίες. 

Εξηγούσα καιρό τώρα στις φίλες μου την θεωρία μου για τους νεότερους άντρες και το σεξ, και προ ημερών επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά.. Η οποία είναι πολύ απλή.. Αν μιλάμε μόνο για καθαρό και απολαυστικό σεξ χωρίς άλλου είδους mental πάρε- δώσε, δεν υπάρχει καλύτερο target group από το 23-30. Οι  άντρες - όχι όλοι προφανώς αλλά αυτοί που γουστάρουν τις μεγαλύτερες τους γυναίκες και είναι πολλοί σας πληροφορώ- αυτής της ηλικίας έχουν αντοχές απίστευτες, είναι eager to learn new things, δεν έχουν ταμπού, πεθαίνουν να σε ικανοποιήσουν, και σε έχουν και σαν πριγκίπησσα.  Και για κάποιον παράξενο λόγο που εμένα όμως μια χαρά με βολεύει, είναι και σχεδόν ευγνώμονες που ασχολούμαστε μαζί τους... Για όσο κρατήσει προφανώς, δεν είναι για να πέσουμε σε τίποτα γεροντοέρωτες και να γελάει μαζί μας το σύμπαν, αλλά στην τελική για λίγο τους θέλουμε, δεν θα τους πάρουμε μαζί μας στο σπίτι. Και αν είναι να έχω γκόμενο με την ακριβή έννοια του όρου - just for sex, fan and pleasure- ε, θα πάρω κάτι σε νεαρό που θα τα έχει όλα στην απολύτως σωστή θέση και όταν θα βγάζει την μπλούζα του θα με αφήνει άναυδη.. Για όλα τα υπόλοιπα -  mind and power games, έρωτες στα πατώματα, δράματα, και πάθος μέχρι τελικής πτώσεως -  το μοντέλο είναι άλλο.. Αλλά αυτό καλό είναι να το δουλεύουμε με ρέγουλα γιατί είμαστε και σε μια ηλικία που σέρνονται και εμφράγματα πια..:-)

Άσχετο αλλά χρήσιμο ίσως.. Μόλις μου είπαν πως είναι γρουσουζιά να σβήνεις κεράκια πριν τα γενέθλια - μετά λέει δεν πειράζει- οπότε σήμερα θα κάνω skip το εορταστικό μέρος του επιδορπίου και θα την φάμε την lemon pie χωρίς να την ανάψουμε πριν.. Μπορεί να είναι και μαλακία αλλά γιατί να το διακινδυνέψω? Είναι να ρισκάρω τώρα χωρίς λόγο γριά γυναίκα?

Τέλος, θα σας εξομολογηθώ το εξής.. Σκέφτομαι μήπως έχει έρθει η ώρα να ασχοληθώ με την πλαστική χειρουργική.. Όχι τίποτα φοβερά πράγματα μην φανταστείτε πως θα αλλάξω και μούρη, για κανένα μποτοξάκι ή καμιά μεσοθεραπεία που είναι και trend του  middle age το οποίο διανύω λέω.. Αλλά φοβάμαι κιόλας μην γίνω σαν κάτι φαγιούμ που βλέπω γύρω μου και μου σηκώνεται η πέτσα.. Έχω βέβαια τον τρομερό γιατρό να με συμαζέψει αν τελικά το αποφασίσω αλλά ξέρω ΄γω? Λέω να το αφήσω και φέτος και από του χρόνου βλέπουμε... Αν αρχίσει η κατρακύλα και η καθίζηση θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα πάω..:-)

Και έτσι, πλάκα πλάκα μια χαρά βγήκε το ποστάκι.. Και έγινε και το φαγητό μου ταυτοχρόνως και τώρα πάω να ετοιμαστώ για να υποδεχτώ τους καλεσμένους μου.. Εκείνους που δεν ήταν εδώ την παραμονή της πρωτοχρονιάς δηλαδή και μου έλειψαν από την παρέα και είπα να τους μαζέψω σήμερα για να με γιορτάσουν in advance.. Φιλιά πολλά σε όλους και να περάσουμε ένα συγκλονιστικό σαββατοκύριακο!

UPDATE: Το τραπέζι πήγε σούπερ και δεν εξολοθεύτηκε κανείς.. Και το βοδινό ήταν όντως πολύ spicy αλλά οι φίλοι μου είναι αστέρια και μ΄ αγαπάνε πολύ και το έφαγαν όλο.. Και περάσαμε υπέροχα, και πήρα και τα πρώτα δώρα για τα γενέθλια μου και ας μην έσβυσα κεράκια - η Λιάνα μου έφερε την ωραιότερη νεκροκεφαλή -κρεμαστό για τον λαιμό με στέμα και από πέτρα τυρκουάζ για το μάτι -  και είμαι happy, happy, happy...
Και τώρα που λέω για τους φίλους μου, έχω και έναν άλλο φίλο λατρεμένο που πρέπει να σας πω ότι μου κάνει το εξής καταπληκτικό.. Μόλις μου αφήσει σχόλιο με παίρνει τηλέφωνο να μου το πει. Ότι ώρα της μέρας ή της νύχτας και αν είναι.. Και αν κοιμάμαι και το έχω στο silent μου στέλνει γραπτό μήνυμα.. Μιλάμε για την απόλυτη εμμονή αλλά έτσι είναι το αγόρι μου.. Τραίνο.. Όταν βάλει πρόγραμμα δεν τον βγάζει από τον δρόμο του τίποτα απολύτως.. Και φέτος (που το ανακάλυψε) το blog μου είναι στο ημερίσιο schedule του απαρεγκλήτως... :-)))

Καφέδες, απολογισμοί και cupcakes....

Οκ, να το παραδεχτώ.. Δεν έχω καθόλου σκοτεινό mood αυτή την εποχή, κάθε άλλο παρά.. Με όλα τα πάνω - κάτω της διάθεσης μου που αλλάζει πιο εύκολα από ποτέ, στο aftermath νοιώθω περίφημα...  Τόσο που για την χτεσινή "παραγγελιά" χρειάστηκε να ανασύρω από το αρχείο μου ένα κείμενο παλιό, σχεδόν ξεχασμένο, και όσο το διάβαζα μέσα στην ημέρα, τόσο παράταιρο μου φαινόταν.. 

Φταίνε οι μέρες που μέχρι σήμερα το μεσημέρι που συννέφιασε και άρχισε να βρέχει  καρέκλες ήταν ηλιόλουστες? Φταίει το ότι τα πράγματα μοιάζουν να έχουν αρχίσει να παίρνουν τον δρόμο τους πια μετά από μια μακρά περίοδο που μου θύμισε το μετέωρο βήμα του πελαργού? Φταίει που έρχονται τα γενέθλια μου και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που ήταν πάντα δυνατό μέσα μου δεν μου επιτρέπει να υποδεχτώ έναν παραπανίσιο χρόνο στην πλάτη μου με μούτρα και δυσφορία? Φταίει που ξαφνικά νοιώθω πως η ζωή εξακολουθεί να μου δίνει ευκαιρίες?

(Διπλός cappuccino  στο Καφέ- Cafe της Γλυφάδας μαζί με την Λιάνα ..)

(Στον Πλατή , στο Golden Hall, σήμερα το πρωί με την Σοφία, inside looking out..)

Ότι και αν είναι δουλεύει και αυτό είναι το σημαντικό.. Και εγώ είμαι happy, happy, happy, και οι μέρες περνάνε χαλαρά και όμορφα με πρωινούς καφέδες από την γειτονιά μου μέχρι την Γλυφάδα (ναι Μίνα μου, κατέβηκε η χάρη μου στο χωριό σου και μάλιστα μέσω Αργυρούπολης γιατί είμαι και κατάξανθη, μην ξεχνιόμαστε), με υγειινή διατροφή (ναι, επιμένουμε ακόμα τα θηρία), με μπόλικο χουζούρι τα βράδια στο σπίτι μια που δεν έχω διάθεση για πολλές εξόδους, και με βραδιές παρέα με φίλους αγαπημένους και γέλια, και σχέδια, και όνειρα.. Και με δουλειά βέβαια, το βιβλίο προχωράει, τα σχέδια για Λονδίνο επίσης, και ο Μάνος ετοιμάζει κάτι πραγματικά καταπληκτικό που όμως δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο, θα το μάθετε in due time.. Και με φάρμα - για να μην ξεχνιόμαστε -  όπου προχωράω ακάθεκτη και έχω ροζ σπίτι, ροζ τρακτέρ και ροζ στάβλους, και ένα σωρό δέντρα που βγάζουν τσιχλόφουσκες, και lama που φοράνε ponchos, και γουρούνια τροφαντά και χαριτωμένα που ψάχνουν για τρούφες, και μια λιμνούλα με πάπιες... Και τώρα θέλω να κερδίσω ένα πρόβατο ανθρακορύχο με καπέλο από αυτά που έχουν ενσωματωμένο φως ή αυτό το πρόβατο που έχει η Λιάνα και κάνει αφρόλουτρο μέσα σε μια παλιά, ξύλινη μπανιέρα...:-)

(Περιοδικά, αναμμένα κεριά και χουζούρι στον καναπέ..)

Στο μεταξύ, στην καρδιά του Γενάρη έχει ήδη αρχίσει να μου λείπει το νησάκι.. Και κάνω σχέδια για να ξανανοίξω το σπίτι μας εκεί, ονειρεύομαι το πρώτο μπάνιο στο Σωστάκι και γεμίζει η ψυχή μου.. Είμαι τρελή το ξέρω, αλλά τι να κάνω? Αυτό μου λείπει τώρα.. Μια βεράντα με θέα την Χώρα φωτισμένη, να αράζουμε και να χαζεύουμε την απόλυτη ομορφιά ακούγοντας μουσική με τα κεριά αναμμένα, και να κάνω τραπέζια για φίλους που αγαπώ πολύ και να έρχεται και ο Άρις με τους δικούς του φίλους και το σπίτι να γεμίζει ενέργεια, συναίσθημα και ζωή.. Μου έλειψε ο αέρας που ανακατεύει τα μαλλιά μου, η ομπρέλα μου, η μυρωδιά του Roucou, και ο ήλιος που εκεί λάμπει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο..

Τέλος πάντων.. Είναι νωρίς ακόμα για να μπω σ' αυτό το τριπάκι γιατί μέχρι να έρθει ο καιρός να φύγω θα έχω σκάσει οπότε το αφήνω αυτό το φλέγον θέμα και θα το ξαναπιάσω αργότερα.. Προς το παρόν θα αφήσω την ζωή να με πάει εκεί που θέλει μια που έχω ένα προαίσθημα πως τελικά, ξέρει πολύ καλύτερα από μένα τον προορισμό.. Όπως και τον τρόπο.. Κάνοντας τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, που ήταν από τις δυσκολότερες της ζωή μου αλλά και από τις πιο ενδιαφέρουσες ταυτόχρονα, θυμήθηκα τον δικό μου πρίγκηπα της απέναντι όχθης, τον Θωμά, που μου έλεγε πάντα πως τα καλύτερα μαθήματα - και τα πιο χρήσιμα- τα παίρνουμε πάντα και μόνο με τον δύσκολο τρόπο.. Είχε δίκιο, και η καινούρια χρονιά με βρίσκει σοφότερη.. Και πιο "ταπεινή".. Ίσως γιατί μετά από μια προσγείωση τόσο απότομη που κόντεψα να καρφωθώ στα βράχια με το κεφάλι, συνειδητοποίησα πως μερικές φορές δύναμη είναι να παραδέχεσαι την αδυναμία σου.. Και αντί να πολεμάς να την ξορκίσεις με όλους τους - εκ των πραγμάτων- λάθος τρόπους, είναι καλύτερο να μαθαίνεις να ζεις μ΄αυτήν και γιατί όχι, να την απολαμβάνεις...

(Μερικά πράγματα στην ζωή είναι σαν αυτά τα cupcakes.. Είναι σε λάθος θέση, σου δείχνουν ευκρινώς πως θα χρειαστεί να στραβολαιμιάσεις για να καταφέρεις έστω και να τα δοκιμάσεις, και ξέρεις πως αν τα φας  τελικά, και θα παχύνεις  και θα σου ανέβει και το ζάχαρο...Είναι όμως τόσο γαμημένα λαχταριστά που όχι απλά θα τα χτυπήσεις αλύπητα  μόλις σου δοθεί η ευκαιρία αλλά δεν θα σταματήσεις παρά μόνο όταν αδειάσεις όλο το κουτί... Και την επόμενη μέρα θα πας να αγοράσεις κι άλλα...)


Αυτά για σήμερα, καληνύχτα, καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους.. Τραγουδάκι δεν έχει, δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό και βαριέμαι να ψάξω..  Νυστάζω κιόλας και θέλω να πάω να κουκουλωθώ σε αφράτα μαξιλάρια με πουπουλένιο πάπλωμα και ένα φσούτ από air of dreams για να με ταξιδέψει εκεί που θέλω ακριβώς, και να κοιμηθώ χαμογελώντας ευτυχισμένη... 

Έχει όμως φωτογραφίες..:-)))

Σκοτάδι....

Πέρασε καιρός...Που σκέφτηκα να γράψω για το σκοτάδι... Μόνο...Που το άγγιξα μέσα μου και το βρήκα εκεί... Που χρειάστηκε να κρυφτώ.. Που ένοιωσα την ανάγκη να πω πράγματα που οι πολλοί δεν αντέχουν ν' ακούσουν...

Περνάνε τα χρόνια και νομίζεις πως ξεχνάς... Πως προσπερνάς τις μνήμες και τις κάνεις αναμνήσεις από αυτές που χάνονται μέσα στον χρόνο, και ξεθωριάζουν... Πως οι ουλές επουλώνονται τελικά και τα σημάδια χάνονται κάτω από το καινούριο απαλό δέρμα που φόρεσες με τόση επιτυχία, τόσον καιρό που τελικά θεώρησες δικό σου... Και εφησυχάζεις, και χαλαρώνεις και αφήνεσαι.. Στο φως που τοσο αγαπάς και που με τόσο πάθος κυνήγησες, στην ηρεμία που τόσο ζήλευες κάποτε και τελικά κατάφερες να την κάνεις δική σου, στα μικρά καθημερινά πράγματα που αποτέλεσαν το σύμπαν σου για τόσο πολύ που πίστεψες πραγματικά πως είχες γίνει μια άλλη...

Το πίστεψα ποτέ αληθινά αυτό? Νομίζω ναι.. Νομίζω πως υπήρξαν πάμπολες στιγμές μέσα α' αυτά τα χρόνια που πραγματικά κατάφερα να κοροϊδέψω τον καθρέφτη της ψυχής μου.. Που έσβυσα έστω και για λίγο τα όσα πέρασαν, τα όσα υπήρξα, τα όσα είμαι ακόμα, και είδα αυτό που ήθελα να δω... Αυτό που έπρεπε να δω.. Αυτό που άξιζα και που το κέρδισα μέσα από μάχες, και ας μην μου το είχαν δώσει απ' την αρχή... Στιγμές δικές μου αλλά όχι μόνο, στιγμές που θέλησα να μην λερώσω με το σκοτάδι και τις άφησα να υπάρχουν λουσμένες στο φως, για πάντα...

Όμως το σκοτάδι δεν το αφήνεις ποτέ πραγματικά.. Δεν σε αφήνει να το αφήσεις.. Μαθάινεις με τον χρόνο να το ελέγχεις, να το κρύβεις, να το χειρίζεσαι.. Μαθαίνεις να του στήνεις παγίδες και να το κλείνεις σε κουτιά και να το αφήνεις έξω από την ζωή σου... Μαθαίνεις να το αγνοείς επιδεικτικά, να το αψηφάς, να το απομυθοποιείς... Να το ακυρώνεις... Μαθαίνεις να μη το αφήνεις να σε λερώνει, να μην το αφήνεις να σε πληγώνει, να μην το αφήνεις να σε καταπίνει, να μην το αφήνεις να  σε αποροφά.. Μαθαίνεις ακόμα και να το φωτίζεις καμιά φορά... Να το  εξερευνάς και να εξοικιώνεσαι μαζί του... Μαθαίνεις να ζεις μαζί του, και χώρια του... Όμως θυμάσαι πάντα την γοητεία του, το βελούδο του να σε τυλίγει, να σε χαϊδεύει και να σε σπρώχνει να δοκιμάσεις όλο και πιο πολύ τα όρια σου...Τις αντοχές σου.. Τα πάθη σου.. Αν αγγίξεις το αληθινό σκοτάδι μια φορά, δεν το ξεχνάς και αυτό μαθαίνεις να το κουβαλάς για πάντα... Και να το αναγνωρίζεις στα μάτια των ανθρώπων που το κουβαλάνε και εκείνοι, και να  το μυρίζεις στα κορμιά τους και να το ακούς ακόμα και στην πιο εκκωφαντική σιωπή...

Και έρχονται στιγμές που μια σπίθα, μια συνάντηση, μια ματιά, μπορούν να σε κάνουν ακόμα και να το αποζητήσεις.. Ίσως γιατί ξέρεις πως μόνο μέσα απ΄αυτό μπορείς να βρεις την λύτρωση.. Μόνο μέσα απ΄ αυτό μπορείς να κάνεις την υπέρβαση.. Μόνο μέσα απ΄αυτό μπορείς να ζήσεις όσα το φως καμιά φορά δεν αντέχει.. Αλλά εσύ τα θες πολύ.. Και το σκοτάδι μέσα σου τα καλωσορίζει..

Υ.Γ. Το κομμάτι είναι παλιό.. Ζητήσατε όμως κάτι πιο dark και νομίζω πως αυτό είναι ότι πρέπει... Εκτός αν εννούσατε κάτι πιο kinky οπότε δεν θα σας κάνω την χάρη... Η Ρωξάνη - για όσους ξέρουν ή θυμούνται- έχει περάσει πια οριστικά στο παρελθόν.. Μαζί και τα σκοτεινά της κείμενα που καμιά φορά τα διαβάζω και αναρωτιέμαι αν κάποιοι τα εκτίμησαν τελικά όσο έπρεπε, όταν έπρεπε... Καληνύχτα και φιλιά...

Άννα....

"Άνοιξε την πόρτα της βεράντας και βγήκε έξω.. Η Χώρα απλωνόταν στα πόδια της κατάφωτη, και το φεγγάρι καθρεφτιζόταν πανέμορφο στα μαύρα νερά της θάλασσας που ήταν απρόσμενα ήρεμη τις τελευταίες εκείνες μέρες του Ιουλίου... "Μαγικό σκηνικό" σκέφτηκε, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσε ούτε να το απολαύσει ούτε να το εκτιμήσει.. Το μυαλό της ταξίδευε αλλού... Ή μάλλον ήταν παγιδευμένο αλλού, αυτός ήταν ο ακριβής όρος.. Ζύγισε στο χέρι της το κινητό της και ξεκίνησε να του γράφει ένα μήνυμα.. "Love you, miss you", ένα κομμάτι από τον δικό τους προσωπικό κώδικα, αλλά το μετάνοιωσε και το ακύρωσε πριν πατήσει το send... 

Είχε μια τρελή διάθεση να πετάξει το κινητό από την βεράντα κατευθείαν στο πουθενά, και ταυτόχρονα είχε μια ακόμα πιο τρελή - σχεδόν απεγνωσμένη-  λαχτάρα να του μιλήσει.. "Που είναι ο μαλάκας?" αναρωτήθηκε από μέσα της όλο θυμό, "γιατί δεν με παίρνει, γιατί δεν του λείπω?" Η απάντηση ήταν απλή, δεν έπαιρνε γιατί προφανώς περίμενε να τον αναζητήσει εκείνη όπως είχε κάνει τόσες φορές, όπως έκανε κάποτε all the time.. Ήταν ένα ακόμα παιχνιδάκι που έπαιζαν τότε μαζί, όταν εκείνος χανόταν κάθε τόσο και εκείνη έψαχνε να τον βρει, και το έπαιζαν καλά και οι δύο... Τι καλά, άψογα.. Μόνο που στην διαδρομή εκείνη έπαψε να θυμάται με ακρίβεια πότε είχαν συμφωνήσει αυτούς τους όρους που την θύμωναν και την απογοήτευαν όλο και συχνότερα .. Έπαψε να θυμάται πότε το μαγικό πινγκ πονγκ που έπαιζαν κάποτε σαν πρωταθλητές αιχμαλωτίζοντας ο ένας το μυαλό του άλλου έπαψε να είναι ενδιαφέρον και ξεσηκωτικό και έγινε μια μάχη δύναμης και υποταγής.. Και το χειρότερο? Έπαψε να θυμάται γιατί είχε αποφασίσει να υποταχτεί εκείνη και μάλιστα τόσο εύκολα.. Ή μάλλον αυτό το θυμόταν αλλά προτιμούσε να το ξεχνάει, της φαινόταν πολύ πιο βολικό..

Μπήκε μέσα στο σπίτι και άναψε τα φώτα της κουζίνας.. Έβγαλε την βότκα από την κατάψυξη και γέμισε ένα ποτήρι, άναψε ένα τσιγάρο και ξαναγύρισε στην βεράντα αναστενάζοντας βαθιά.. Ήταν θλιβερό θέαμα για τον ίδιο της τον εαυτό, να κάθεται έτσι μόνη της και να μελαγχολεί σε ένα νησί που παλόταν από μουσικές, χορούς και έρωτα σε κάθε του γωνιά.. "Θλιβερή αλήθεια" σκέφτηκε, και θύμωσε ακόμα πιο πολύ.. Με τον εαυτό της.. Κουλουριάστηκε σε μια από τις αναπαυτικές ξαπλώστρες δίπλα στην πισίνα και κοίταξε τον ουρανό.. Χιλιάδες αστέρια, ένα απίστευτο θέαμα για τα μάτια της μόνο... 

Τα έκλεισε και ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, πολύ καιρό πριν, σε μια άλλη βεράντα, πάλι με θέα θάλασσα αλλά στο Σούνιο.. Τότε που είχε κουλουριαστεί πάλι σε μια πολυθρόνα και χάζευε το ηλιοβασίλεμα και εκείνος ήταν δίπλα της... Τότε που όλα ήταν ακόμα στην αρχή και το παιχνίδι διαμορφωνόταν, μαζί με τις ισορροπίες τους.. Είχε σηκωθεί και είχε καθίσει ακόμα πιο κοντά της τότε, και το σύμπαν ξαφνικά σταμάτησε να κινείται, ο κόσμος γύρω τους χάθηκε και έμειναν οι δυο τους.. Σε μια βεράντα με θέα μαγική, με έναν έρωτα που ξεκίναγε και τους έκανε ήδη να χάνονται στην δίνη του, και με όλο τον χρόνο δικό τους.. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν... Είχαν δώσει πολλά ραντεβού στην ίδια βεράντα στην συνέχεια αλλά δεν κράτησαν ποτέ κανένα.. Και τόσο καιρό αργότερα - τόσον καιρό και τόσα πράγματα μετά -  εκείνη κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια της ταξίδευε πάντα εκεί.. Σε εκείνη την βεράντα, εκείνο το ηλιοβασίλεμα, εκείνη την στιγμή που σταμάτησε το σύμπαν και όταν ξαναξεκίνησε ήταν όλα αλλιώς... 

Αν ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της εκείνο το βράδυ είχε υποψιαστεί τι θα συνέβαινε αλλά είχε αρνηθεί να το πιστέψει..  Ένοιωθε τόσο δυνατή τότε, τόσο γεμάτη από ζωή, από έρωτα, από προσμονή, από ενθουσιασμό, που όλα της έμοιαζαν απλά και εύκολα.. Και πίστεψε - πραγματικά το πίστεψε η ανόητη- πως θα μπορούσε να τον κουμαντάρει όπως και τόσους άλλους στο παρελθόν, με την ίδια άνεση και με την ίδια τύχη... Λάθος της.. Γρήγορα είχε συνειδητοποιήσει πως αυτός ο άντρας δεν ήταν σαν τους άλλους, τουλάχιστον όχι για εκείνη, και όσο περνούσε ο καιρός και τον ερωτευόταν όλο πιο παθιασμένα, τόσο εγκατέλειπε ένα ένα τα όπλα της και μάλιστα χωρίς καν να πολεμήσει... Του παραδόθηκε αμαχητί και το χάρηκε όσο τίποτα, την γοήτευε απίστευτα η ιδέα του να αφήσει έναν άντρα - αυτόν τον άντρα- να την κατακτήσει μέχρι εκεί που δεν είχε μπορέσει μέχρι τότε άλλος κανείς.. Της είχε φανεί πράξη αγάπης και θάρρους το να ανοίξει τις πόρτες της καρδιάς και της ζωής της διάπλατες σε έναν έρωτα και μετά σε μια αγάπη χωρίς δίχτυα ασφαλείας και χωρίς στεγανά.. Και για να του το αποδείξει, το πόσο πολλά σήμαινε για εκείνη και το πόσο τον ήθελε στην ζωή της, άρχισε να υποχωρεί..

Άρχισε να αλλάζει, πρώτα ρόλο, μετά κατεύθυνση, στην συνέχεια προτεραιότητες...Άρχισε να ταιράζει την ζωή της στην δική του,  να συγχρονίζει τις ώρες της με τις δικές του, να  μικραίνει αυτό που ήταν στ΄αλήθεια για να το βολέψει στον ελάχιστο χώρο που υπήρχε για εκείνη, να φτηναίνει τα θέλω της για να μην του δημιουργεί τύχεις και ενοχές.. Έγινε αυτό που ήθελε εκείνος, ή μάλλον έτσι νόμιζε γιατί τελικά κατάφερε απλά να γίνει κάτι που δεν του άρεσε.. Και ακόμα χειρότερα, κάτι που δεν άρεσε ούτε στην ίδια... 

Σιγά σιγά χάθηκαν.. Ο έρωτας έγινε παγίδα και η αγάπη που τους ένωνε δεν έμοιαζε αρκετή για να τους κρατήσει μαζί.. Και εκεί που κάποτε γελούσαν και μοιράζονταν μόνο χαρά και όνειρα, βρέθηκαν να θυμώνουν απίστευτα ο ένας με τον άλλον, να πληγώνουν και να πληγώνονται, και μετά να βαριούνται.. Το τέλος τους βρήκε και τους δυο πικραμένους, προδωμένους και απογοητευμένους, τον καθένα για τους δικούς του λόγους.. Είχαν φροντίσει και οι δυό να κάψουν όλες τις γέφυρες , να φάνε τις σάρκες τους σαν πεινασμένα αγρίμια, και να κλείσουν όλες τις πόρτες.. "Η αγάπη αντέχει ακόμα και από μακριά" είχαν συμφωνήσει σε ένα ρεσιτάλ επίδειξης δύναμης και έτσι, τόσο απλά, είχαν θυσιάσει όσα ένοιωθαν και όσα τους ένωναν στον βωμό του εγωισμού τους που είχε σταθεί πιο δυνατός.. 

Και τώρα, εκείνος ήταν χαμένος ποιος ξέρει που και εκείνη ήταν εκεί, στο πιο αγαπημένο της μέρος στον κόσμο, στο βασίλειο της.. Εκεί που ήταν η αδιαφιλονίκητη πριγκίπισσα, η αγαπημένη όλων, το χρυσό κορίτσι που είχε πρόσβαση παντού και που όλοι έσπευδαν να του κάνουν τα χατήρια.. Και περνούσε υπέροχα συνήθως στο νησί της, όπως και στην πόλη της άλλωστε, με την ζωή που είχε διαλέξει τελικά και τους ανθρώπους που εμπιστευόταν και που ανάμεσα τους ένοιωθε ασφαλής και αγαπημένη, και τους έρωτες που ήταν εύκολοι και κρατούσαν όσο έπρεπε.. Λίγο.. 

Όμως  έρχονταν και κάτι βράδια σαν κι αυτό που ένοιωθε περισσότερο σαν κολοκύθα.. Με το μυαλό παγιδευμένο στο παρελθόν και την αλήθεια να την κοιτάζει κατάματα και να την κάνει να δακρύζει.. Από φόβο γι΄ αυτά που ένοιωθε και δεν παραδεχόταν ούτε στον εαυτό της, και από θυμό γι΄αυτά που άφησε να χαθούν...

Ο ήχος του κινητού της την έκανε να τιναχτεί απότομα..  Η ένδειξη "1 νέο μήνυμα " αναβόσβυνε στην οθόνη και το άνοιξε με την καρδιά της να χτυπάει τόσο δυνατά που μπορούσε να την ακούσει.. Η απογοήτευση την έκανε να δακρύσει.. Ήταν από τον Μ.  Κάθε άλλη γυναίκα στην θέση της θα έκανε πάρτυ.. Ο Μ. ήταν όμορφος, διάσημος, έξυπνος, σέξυ.. Και γαμούσε συγκλονιστικά, το ήξερε από πρώτο χέρι αυτό.. " Κατέβα μωρό μου επιτέλους γιατί θα έρθω εγώ εκεί" της έγραφε και κάποτε θα του είχε πει να έρθει τρέχοντας, ποιος ο λόγος να τον κυκλοφορήσει στην πόλη όταν μπορούσε να τον έχει όλη την νύχτα δικό της να την απογειώνει με τον τρόπο που μόνο εκείνος ήξερε.. Είχε κρατήσει χρόνια η χημεία τους και αυτή η "σχέση" που ήταν όλο πήγαινε - έλα, με διαρκείς χωρισμούς και επανασυνδέσεις και στο ενδιάμεσο επικές συμφιλιώσεις πάνω σε ένα κρεββάτι.. Ή κάτω από αυτό.. Ταίριαζαν τα βίτσια τους, έτσι του άρεσε να λέει και είχε δίκιο.. Γι' αυτό και δεν κατάφερναν να μείνουν χώρια για καιρό, τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί εκείνος που άλλαξε την κοσμοθεωρία της με δυο κινήσεις.. Τσεκ, ματ.... 

Με το που τον γνώρισε και κόλλησε,  δεν ήθελε τίποτα πια από τον Μ. Το σεξ της φαινόταν ανούσιο, πηδιόταν μαζί του και σκεφτόταν τον άλλο και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί.. Το κατάλαβε και εκείνος και έφριξε, του φαινόταν αδιανόητο πως ένας άσχετος από το πουθενά - έτσι τον βόλευε να τον έχει στο μυαλό του- είχε καταφέρει να του χαλάσει ισορροπίες που είχαν περάσει χρόνια για να φτιαχτούν.. Τσακώθηκαν, έπαψαν να μιλάνε και πέρασαν μήνες μέχρι που έπεσαν μούρη με μούρη σε ένα μαγαζί και έσπασε ο πάγος... Και άρχισαν να μιλάνε ξανά και να ανταλάσσουν χαζά μηνύματα αλλά τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο και το ήξεραν και οι δύο.. 

Σηκώθηκε από την ξαπλώστρα, μπήκε μέσα, έσβυσε τα φώτα και κάθισε στο κρεββάτι της.. Οι φωτινοί δείκτες του ρολογιού στο κομοδίνο έδειχναν 1. Κάτω στην πόλη η νύχτα μόλις άρχιζε.. Για εκείνη όμως αυτή η νύχτα, η συγκεκριμένη, έπρεπε να τελειώσει νωρίς.. Άνοιξε ένα συρτάρι, έβγαλε από μέσα ένα μικρό ασημένο κουτάκι και έστρωσε στο πάνω μέρος της παλάμης της ενα μικρό λοφάκι άσπρης σκόνης.. Το ρούφηξε με μια βαθιά ανάσα,  και ένοιωσε το μυαλό της να μουδιάζει... 

Βυθίστηκε στα απαλά μαξιλάρια, έκλεισε τα μάτια της και σε μερικά λεπτά ταξίδευε πίσω στην βεράντα των ονείρων της.. Κουλουριάστηκε στην πολυθρόνα, τον κοίταξε στα μάτια έτσι όπως ήταν σκυμένος δίπλα της, και ένοιωσε το κορμί της να ανατριχιάζει.. Το σύμπαν σταμάτησε ξανά, οι άνθρωποι γύρω τους εξαφανίστηκαν και πάλι και εκείνος έγειρε και την φίλησε.. Με εκείνο το πρώτο φιλί που είχε καρφωθεί μέσα στο μυαλό της ανεξίτηλο,  για πάντα.. Αργό και διστακτικό  στην αρχή και μετά όλο και πιο άγριο... Βόγγηξε και κόλλησε επάνω του ζητώντας του κι άλλο... Τα ήθελε όλα, τώρα, του ψιθύρισε στο αυτί, ήταν δική του να την κάνει ότι θέλει... "Ότι θέλεις, ότι φανταστείς, ότι μου ζητήσεις" του είπε, και μετά πέρασε απαλά την γλώσσα της από το βαθούλωμα στην βάση του λαιμού του και τον αισθάνθηκε να τεντώνεται σαν χορδή.. Και όταν ένοιωσε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της αναστέναξε με την ανακούφιση του ανθρώπου που είχε φτάσει σπίτι του μετά από πολύ, πολύ καιρό... "

Κυριακάτικα χαζά και διάφορα..

Κυριακή μεσημέρι και έξω έχει μια λιακάδα μαγική.. Αλκυονίδες μέρες, ακριβώς ο καιρός που ταιριάζει στον χαρακτήρα και το mood μου και δεν είναι τυχαίο που γεννήθηκα τέτοια εποχή.. Τα γενέθλια μου που είναι σε μερικές μέρες συνήθως είναι ηλιόλουστα παρόλο που πέφτουν μέσα στην καρδιά του χειμώνα... 

 (Τέλεια κούπα με πρόβατα και ασορτί μπισκότα από το καινούριο διαδικυακό μαγαζί που ανάκάλυψα τις γιορτές και να πάτε να το δείτε επειγόντως γιατί έχει απίστευτα πράγματα).

Χουζουρεύω στον καναπέ με καφέ στην γνωστή αγαπημένη κούπα, με κυριακάτικες εφημερίδες, με μουσικούλα, και τα ζώα μου να βελάζουν μέσα από τον υπολογιστή..:-) Έχω ήδη θερίσει, έχω σπείρει, έχω κάνει θελήματα σε γειτονικές φάρμες, και γενικά, επεκτείνομαι αλματωδώς, μέχρι και σκύλο αγόρασα - γιατί φάρμα χωρίς σκύλο δεν είναι ολοκληρωμένη- και τον έβγαλα φυσικά Droopy.. Δεν είναι Sharpei βέβαια , δεν έχει προβλέψει το παιχνίδι αυτή την ράτσα, είναι όμως ένα χαριτωμένο καφέ σκυλάκι που - αντίθετα από το δικό μου το μουλάρι που κοιμάται 20 ώρες το εικοσιτετράωρο - με ακολουθεί κατά πόδας και έχει πολύ πλάκα.. Και κάνει και κοιλιές άμα το χαϊδέψεις..:-)

Κατά τα άλλα το σαββατοκύριακο πέρασε χαλάρα, χτες βράδυ πήγαμε  με την Μάρθα και τον Άλκη σε ένα καινούριο Ιταλικό που άνοιξε στην γειτονιά μας - Adamo λέγεται και είναι συμπαθητικό αλλά έχει δουλειά ακόμα μπροστά του στο θέμα του φαγητού- η διατροφή αντέχει - εχτές έφαγα carpaccio για πρώτο και κοτολέτα μιλανέζε για δεύτερο , σκέτη χωρίς πατατούλες ή κάτι συνοδευτικό πράγμα που το θεωρώ μεγάλη πρόοδο από την πίτσα που θα έτρωγα κανονικά- έχουμε κολλήσει με μια καινούρια σειρά που λέγεται Dirt και έχει να κάνει με τα κουτσομπολίστικα περιοδικά στην Αμερική, έχω ξεκινήσει και το βιβλίο που μου έφερε η Δέσποινα - The gospel according to Coco Chanel- και το κέφι μου έχει βελτιωθεί κατά πολύ..  

 (Το Gaspar μέσα και έξω από φωτογραφίες της Τίνας Φέτση).

Έχει πλάκα γιατί ξαφνικά η περιοχή μας έχει γίνει πολύ trendy και ξεφυτρώνουν τα καινούρια μαγαζιά σαν μανιτάρια, κάποια από αυτά μάλιστα είναι και πολύ ενδιαφεροντα.. Όπως ας πούμε το Gaspar του φίλου μου του Αντρέα  Πιτσιλή που είναι τίγκα από κόσμο από την μέρα που άνοιξε, μιλάμε για πατημό κανονικό... Eπόμενο στο πρόγραμμα μας είναι το Leo's που είναι και σε walking distance από το σπίτι μας και θα πάμε άμεσα να ρίξουμε μια ματιά να δούμε πως κουνιούνται οι βάρκες.. Βέβαια, το καλύτερο της περιοχής παραμένει μακράν το Ivy και δεν το λέω αυτό ούτε επειδή είναι το στέκι μου, ούτε επειδή είναι... της ευρύτερης οικογενείας...:-) Το μαγαζί είναι υπέροχο - εδικά μετά την ανακαίνιση είναι από τα ωραιότερα στην Αθήνα - είναι cozy, είναι χαλαρό, έχει πολύ καλό φαγητό σε πολύ νορμάλ τιμές, έχει ωραία cocktails, έχει όμορφες φάτσες γύρω γύρω, καλή μουσική, free WiFi και το κυριότερο, έχει πίσω του την ιστορία δύο θρυλικών αθηναϊκών μαγαζιών,  του La Joya και του Deals, που του δίνει άλλη ενέργεια και άλλα vibes .. Και έχει και άλλο δήμαρχο στο Foursquare αλλά αυτό νομίζω πως θα λυθεί σύντομα..:-))

 (Και το πανέμορφο Ιvy από φωτογραφίες του Στέλιου που είναι και υπεύθυνος για αυτή την συγκλονιστική ανακαίνιση...)

Αυτά για σήμερα, εγώ σκοπεύω να περάσω όλη την μέρα εντός και επί τα αυτά, το βράδυ έχει και just the two of us που το βλέπω γιατί μπορεί να έφυγε το αγόρι το δίμετρο το θεϊκό αλλά μου έμεινε η συνήθεια, και γενικότερα έχω μια τέτοια τεράστια διάθεση για χουζούρι που νομίζω πως ότι και να μου πρότειναν για σήμερα δεν θα ήταν αρκετό για να με ξεσηκώσει.. Ούτε καν μια πρόσκληση για drinks από το αγόρι που λέγαμε...(Λέμε τώρα...) 

Και τώρα που λέμε για αγόρια του ονείρου, εξώφυλλο στο Down Town που κυκλοφορεί είναι ο Αλέξης μου.. Που επέστρεψε στην Ελλάδα για λίγο ωραιότερος από ποτέ και μιλάει για τις γυναίκες που τον έχουν κάνει να κλάψει στα σκαλιά τους... Τι να λέμε τώρα δηλαδή... Και ωραίος - κούκλος- και ευαίσθητος... Λιώνω για άντρες που μπορούν και να κλαίνε στα σκαλιά μιας γυναίκας.. Οκ, δεν λέω να είναι τίποτα μαλάκες μύξουλες μέσα στην στον πόνο και την μόνιμη κλάψα, αλλά ο άντρας ο σωστός ο πραγματικά ενδιαφέρων πρέπει να έχει πολλά επίπεδα.. Και να μπορεί να διακρίνει πότε πρέπει να σου ρίξει μια σφαλιάρα - μεταφορικά μιλάμε και πάντα στο κρεββάτι- και πότε μπορεί να ρίξει και ένα δάκρυ για πάρτη σου, έτσι για να σε στείλει για ενέσεις με συνοπτικές διαδικασίες... 

Καλημέρα και φιλιά...:-)