Happiness....

Πέντε μήνες μετά, ξαναγράφω ένα ποστ, έτσι για το καλό. Χριστούγεννα και το σπίτι ησυχάζει.. Τα πιάτα μαζεύτηκαν, η κουζίνα είναι ταχτοποιημένη - φαρμακείο που λέει και ο αγαπημένος Μιχάλης- και η μυρωδιά των αναμμένων κεριών απλώνεται από το καθιστικό μέχρι το γραφείο μου... Κανέλα, σύκο και βανίλια.. 

Τα φωτάκια του δέντρου αναβοσβύνουν, ο Droopy ροχαλίζει στο μαξιλάρι του, ο Ιάσονας είναι χωμένος στο δωμάτιο του και ο Πάνος επιστρέφει την μαμά του στο σπίτι της στην Κηφισιά. Η δική μου έφυγε με τα πόδια για να κάνει την βόλτα της, έτσι κι αλλιώς μένει δυο στενά παρακάτω, και εγώ κάθομαι να γράψω δυο λέξεις βιαστικά, μέχρι να τελειώσει ένα DVD που ετοιμάζω για το βράδυ. Elementary αγαπημένη σειρά...

Οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι. Πολύ.. Με τρέξιμο απίστευτο, άγχος και ανατροπές διαρκείς, αλλά μαζί έφεραν και επιτυχίες μεγάλες, τόσο στα επαγγελματικά όσο και στα προσωπικά μας. Και το 2014 θα μας αποχαιρετήσει  όπως δείχνουν όλα έχοντας φέρει τελικά το πιο μεγάλο δώρο. Καινούριες ισορροπίες μετά απο καιρό. 

Κάποτε δεν εκτιμούσα τις ισορροπίες. Μην σας πω ότι ένοιωθα την υποχρέωση να τις ανατρέπω όποτε μου δινόταν η ευκαιρία. Και όταν δεν μου δινόταν, την δημιουργούσα. Ενοιωθα πως η ανακατωσούρα με κρατούσε ζωντανή. Είχα στο μυαλό μου αυτό το "πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει" αλλά με τον εντελώς λάθος τρόπο τελικά μια που, μου πήρε καιρό αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως μπορώ να κάνω πολύ περισσότερα πράγματα όταν η βάση μου είναι σταθερή, και πως μπορώ να πάρω πολύ περισσότερη φόρα όταν πατάω στα πόδια μου γερά παρά όταν παραπαίω.. Ναι ξέρω, elementary my friend Watson όπως θα έλεγε και ο λατρεμένος Sherlock αλλά εγώ ως πραγματική ξανθιά, και ως εντελώς disturbed, άργησα να καταλάβω το αυτονόητο..

Better late than never πάντως, τα κατάφερα. Και όταν έλαμψε η αλήθεια μπροστά τα άναυδα μάτια μου, ήταν θέμα χρόνου να βάλω τα πράγματα σε τάξη, κυρίως μέσα στο μυαλό μου... Και η ζωή, ακολούθησε... Δεν ήταν απλό, όμως βοήθησαν τα τόσα χρόνια Χοϊμέ και η έμφυτη βεβαιότητα μου πως όταν θέλω κάτι το σύμπαν μου το φέρνει. Και voila!

Μετά από χρόνια, πολλά χρόνια, όλα μοιάζουν να είναι στην σωστή τους θέση..  Κάθε κομμάτι της ζωής μου είναι γεμάτο, έτσι όπως πρέπει ακριβώς, και νομίζω πως φαίνεται στο πρόσωπο μου πως περνάω την καλύτερη περίοδο μου τελευταία. 

Και παρόλο που βαθιά μέσα μου ξέρω πως η τελειότητα σπάνια κρατάει για πολύ, ακόμα και όταν την δικαιούσαι εντελώς γιατί έχεις παλέψει με νύχια και με δόντια χρόνια ολόκληρα για να την κερδίσεις, εύχομαι μόνο αυτή η μαγική πληρότητα να κρατήσει όσο γίνεται πιο πολύ... Και εννοείται πως σκοπεύω να απολαύσω κάθε πολύτιμο λεπτό της.

Μεγαλώνω και μαθαίνω πως η ευτυχία είναι ένας συνδυασμός από διαφορετικά πράγματα που στα δίνουν διαφορετικοί άνθρωποι και διαφορετικές στιγμές, πάντα μοιρασμένες. Όπως κάθε πετυχημένο σύνολο χρειάζεται μια all time classic βάση, ακριβή και chic, πάνω στην οποία να μπορείς να παίξεις μετά με καλοδιαλεγμένα αξεσουάρ. Από αυτά που δίνουν τόνο και χρώμα, και σου κλείνουν το μάτι και σου δίνουν αέρα, και που αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές, τις μόδες ή τα κέφια σου, αλλά πάντα οφείλουν να αναδεικνύουν τόσο το γούστο όσο και το στυλ σου. Και με τα χρόνια μαθαίνεις να τα διαλέγεις, να τα ξεχωρίζεις και να τα διαχειρίζεσαι έτσι ώστε να αλλάζεις την εικόνα αλλά και την διάθεση σου, διατηρώντας όμως πάντα αυτό το κάτι που σε κάνει να είσαι εσύ...

To make a long story short, διαφορετικοί άνθρωποι μας προσφέρουν διαφορετικές στιγμές ευτυχίας. Στιγμές χαράς, αγάπης, τρυφερότητας, excitement, φιλίας, έρωτα, συντροφικότητας, νοιαξίματος. Ο καθένας έχει τον ρόλο του, την σημασία του και την μοναδικότητα του, και η παρουσία του στην ζωή μας είναι δώρο και μάλιστα μεγάλο.. Και επειδή καμιά φορά -πολύ κακώς- καταλήγουμε να θεωρούμε κάποια πράγματα δέδομενα, καλό είναι να θυμόμαστε να ανταποδίδουμε όλη την ενέργεια που παίρνουμε και μάλιστα με το παραπάνω. Μην αφήνετε τις στιγμές να περνάνε, τους ανθρώπους να χάνονται , τα συναισθήματα να θαμπώνουν και τις ευκαιρίες να σας ξεπερνάνε.. Η ζωή είναι εκεί έξω και μας περιμένει να την ζήσουμε. Με πάθος... Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2015!!

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι...

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά, σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Που ήταν υπέροχο παρόλο που έκανα μόνο τρία μπάνια στην θάλασσα και παρόλο που το μαύρισμα μου οφείλεται περισσότερο στις βόλτες παρά στην ηλιοθεραπεία. Από διακοπές πήγαμε ένα Λονδινάκι υπέροχο για πέντε μέρες, και μια Κωνσταντινούπολη για άλλες τέσσερις, οργανώσαμε δυο τριημεράκια στον Αστέρα Βουλιαγμένης, εκδράμαμε και μια μέρα στην Γαλάζια Ακτή στον Σχοινιά με ωραία και γελαστή παρέα και αυτό ήταν όλο... 

Τον υπόλοιπο καιρό αράξαμε Αθήνα με τα air conditions να δουλεύουν υπερωρίες, πήγαμε θερινά σινεμά - σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το "Chef" και το "Θεέ μου τι σου κάναμε" ως τις καλύτερες ταινίες του καλοκαιριού- βγήκαμε πολύ, μοιραστήκαμε τις μέρες και τις νύχτες μας με αγαπημένους φίλους που έμειναν κι αυτοί στην πόλη ή που ήρθαν από το εξωτερικό, πειραματίστηκα με καινούριες συνταγές, έγραψα ελάχιστα, χαζολόγησα πολύ και γέμισα μπαταρίες και ψυχή στο τέρμα...

Εκανα και πολλή δουλειά μέσα μου όμως αυτό το καλοκαίρι, έβαλα πολλά πράγματα στην σωστή τους βάση, κράτησα mental notes που νομίζω πως θα μου φανούν πολύ χρήσιμα στο μέλλον, διερεύνησα τα όρια και τις προοπτικές μου και τώρα μου μένει ένα μάθημα με τον Γιάννη (Χοϊμέ) μέσα στον Σεπτέμβρη για να είμαι έτοιμη για τον χειμώνα που ακόμα όμως - ευτυχώς- αργεί...

 Διαπιστώνω με τον καιρό πως έχω γίνει πολύ καλή στο να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι τι σκέφτομαι - με εξαίρεση τον Πάνο και την Μαρία που αντιλαμβάνονται τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου χωρίς καν να με κοιτάξουν- και αυτό με βοηθάει να γλυτώνω πολλές περιττές συζητήσεις και πολλά ακόμα πιο περιττά δράματα... Και αν το φετεινό καλοκαίρι διαφέρει σε κάτι από τα προηγούμενα είναι που έβαλα τα περισσότερα Χ ever με τις λιγότερες αντιδράσεις αντιστοίχως, μια που οι περισσότεροι "διαγραμμένοι" δεν έχουν πάρει καν χαμπάρι τι έχει συμβεί...  Δεν πειράζει, σημασία δεν έχει τι βλέπουν οι άλλοι αλλά τι νοιώθω εγώ.. Μεγαλώνουμε και μικραίνουν οι ανοχές και οι αντοχές μας, και εγώ είμαι καλή μέχρι ανοησίας - οι φίλοι μου μπορούν να σας βεβαιώσουν γι΄αυτό- αλλά έχω δυο κόκκινα κουμπιά που αν μου τα πατήσεις τερμάτισες.. Το ένα είναι η μιζέρια και η μουρμούρα - δεν αντέχω πια τους ανθρώπους που μονίμως γκρινιάζουν, που τα βλέπουν όλα μαύρα, που διαβλέπουν διαρκώς καταστροφές και που γκαντεμιάζουν προκαταβολικά οποιοδήποτε σχέδιο για το μέλλον οδηγώντας πάντα, κάθε συζήτηση σε πολιτικά, κοινωνικά και επαγγελματικά μνημόσυνα - και το άλλο είναι το manipulation. Δεν χρησιμοποιώ την ελληνική λέξη επίτηδες, η αγγλική έχει όλο το impact που έχω στο μυαλό μου και μαζί όλη την αίσθηση που εισπράτω από τους ανθρώπους εκείνους που πιστεύουν πως είναι τόσο πιο έξυπνοι από τους άλλους και τόσο πιο μάγκες, ώστε να μπορούν να τους μπερδεύουν με καθρεφτάκια και καπνούς - και δικαιολογίες, και ψέματα, και πονηριές- και να τους πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και σε προσωπικό και σε φιλικό και σε επαγγελματικό επίπεδο.. Μπορεί να κάνω την χαζή αλλά δεν είμαι καθόλου, και στο μπλοκάκι του μυαλού μου παρατηρώ και σημειώνω.. Μια φορά συγχωρείται, δυο φορές κάνω υπομονή, αν αγαπάω ή εκτιμώ πολύ μπορεί να δώσω και μια δυο ευκαιρίες ακόμα αλλά έρχεται η ώρα που μπαίνει το Χ που λέγαμε γιατί καλό είναι στην ζωή όταν ο άλλος σου δίνει το χέρι του να το παίρνεις αντί να καταλήγεις στο - εντελώς λάθος- συμπέρασμα πως θα σε αφήσει να του το δαγκώνεις μέχρι να φτάσεις κόκκαλο. 

Anyway, ο καθένας παίρνει στην ζωή αυτό που του αξίζει - ή αυτό που νομίζει πως του αξίζει που είναι το ίδιο πράγμα αν το καλοσκεφτείτε- και εγώ έχω αποφασίσει πως θέλω γύρω μου ανθρώπους που είναι ειλικρινείς με μένα αλλά και με τον εαυτό τους, που αγαπάνε στα λόγια αλλά και στα έργα, που είναι αισιόδοξοι και έχουν όραμα και ελπίδα για το μέλλον, και που δεν σταματάνε να προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο. Για το προσωπικό αλλά και για το κοινό καλό...

Μας περιμένει ένας δύσκολος αλλά ενδιαφέρων χειμώνας, και το μεγαλύτερο μας όπλο θα είναι πάντα οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τα όνειρα μας. Ας τους διαλέξουμε έτσι ώστε να μας δίνουν δύναμη, θάρρος και ελπίδα, και τα ίδια ακριβώς ας τους ανταποδίδουμε κι εμείς... Για τα υπόλοιπα και τους υπόλοιπους σόρρυ, αλλά δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος... 

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!!!!

Υ.Γ. Και επειδή βλέπω και ακούω τρομερά πράγματα γύρω μου, να ευχαριστούμε το σύμπαν με όλη μας την ψυχή για κάθε καινούρια μέρα της οποίας βλέπουμε το ξημέρωμα, γεροί και δυνατοί, και εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε.. Υγεία!! Αν υπάρχει αυτή όλα τα άλλα γίνονται και λύνονται, και καλό είναι αυτό να το θυμόμαστε...

Allow things to happen organically...

Δεν μπορείτε να διαννοηθείτε πόσο δύσκολη εποχή περνάω, εξ΄ου και η εξαφάνιση από το blog.. Δύσκολη από άποψη δουλειάς και υποχρεώσεων, μια που τρέχω πανικόβλητη να προλάβω δύο sites, το ελληνικό που πάει σφαίρα δόξα τον Θεό, το αγγλικό που ανεβαίνει επισήμως την Δευτέρα 7 Ιουλίου και μαζί, ένα σπίτι, ένα παιδί, έναν σύντροφο, έναν σκύλο, την μαμά μου, τους φίλους μου, τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις και, όσο προλαβαίνω και αντέχω, εμένα... 

Χωρίς παράπονο τα γράφω όλα αυτά, κανένα απολύτως, ίσα ίσα που είμαι ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν που τα έφεραν έτσι τα πράγματα και όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλύτερα πια μετά από τέσσερα πολύ δύσκολα χρόνια, απλά θα ήθελα να είχα τον χρόνο να απολαύσω αυτό που συμβαίνει λίγο πιο χαλαρά, να μπορώ να πάρω μια ανάσα και να αφεθώ να παρατηρήσω τις εξελίξεις και να τις απορροφήσω, να τις κάνω πραγματικά δικές μου.. 

Δεν πειράζει, θα γίνει κι αυτό, αργότερα.. Προς το παρόν κάνω το καλύτερο που μπορώ under the circumstances, χωρίς να φορτώνομαι με περιττά άγχη και χωρίς να χάνω χρόνο με πράγματα που δεν περνάνε από το δικό μου χέρι απολύτως.. Και σ΄αυτό με βοήθησε πάρα πολύ η καινούρια θεωρία της Μαρίας, το "allow things to happen organically"... Που σημαίνει πως πρέπει να δίνουμε στους ανθρώπους, στις σχέσεις και στα πράγματα τον χρόνο που χρειάζονται για να εξελιχθούν ήρεμα και από μόνα τους, χωρίς να τα πιέζουμε, και χωρίς να προσπαθούμε να τα επιρρεάσουμε, ή να τα ορίσουμε όπως θέλουμε ή νομίζουμε εμείς..

Δεν είναι απλό, ειδικά στην αρχή που από κεκτημένη ταχύτητα θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα και τους πάντες, και να πρωταγωνιστούμε στο δικό μας one person's show, αλλά με τον καιρό, αν του δώσετε την ευκαιρία, θα δείτε πως το concept δουλεύει και μάλιστα μαγικά.

Και ΟΚ, προφανώς δεν μιλάμε για δουλειές - εγώ που σας τα γράφω όλα αυτά κυνηγάω κάθε μέρα με το δίκανο τους συνεργάτες μου για να τηρούν τα deadlines τους γιατί το site organically θα ανέβει του Αγίου π#*%τσου ανήμερα- αλλά στα υπόλοιπα, στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, στα σχέδια μου για το μέλλον, ακόμα και σε σχέση με την δική μου, προσωπική εξέλιξη και τους στόχους που έχω βάλει για τον εαυτό μου, αφήνομαι πια με εμπιστοσύνη στην ενέργεια του σύμπαντος, και στις δυνάμεις που δρουν πέρα από τις δικές μου. 

Αλλωστε, αν το καλοσκεφτείτε, έχουμε πολλά παραδείγματα στην ζωή έτσι κι αλλιώς. Για όλα όσα κατά καιρούς κυνηγήσαμε σαν τρελοί και τελικά δεν μας έκατσαν με τίποτα - γιατί δεν ήταν για να γίνουν ή γιατί είναι για να γίνουν σε κάποια άλλη φάση- και για εκείνα που έγιναν απλά και σχεδόν μαγικά έπειδή ήταν σωστό το timing και οι συνθήκες.. 

Σκεφτείτε το λίγο, πραγματικά.. Και βάλτε το να δουλέψει, one step at a time, στην αρχή με τα πιο απλά και αργότερα με τα πιο σύνθετα.. Θα έρθει μια στιγμή που θα συνειδητοποιήσετε πως με τον τρόπο αυτό αυξάνεται όχι μόνο η ηρεμία στην ζωή σας, και η ισορροπία σε κάθε επίπεδο, αλλά μαζί μεγαλώνει και η απόλαυση.. Γιατί άλλη χαρά έχουν αυτά που συμβαίνουν όμορφα, και χαλαρά, και αρμονικά, και άλλη όσα μας έχουν βγάλει την πίστη για να τα καταφέρουμε... Όπως λέει και ο σοφός λαός άλλωστε, "παρακαλετό μουνί, ξινό γαμήσι..." 

Φιλιά πολλά!

Μετά Παχαλινά, μικρά και διάφορα....

Το Πάσχα πέρασε με μένα χωμένη στην κουζίνα να απλώνω φύλλο για πίτες και να τσιγαρίζω εντόσθια για την μαγειρίτσα, ως άλλη καλή νοικοκυρά... Δεν παραπονιέμαι, το ευχαριστήθηκα τρελά γιατί έτσι ακριβώς ήθελα να περάσω αυτή την γιορτή, στο σπίτι με τους αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου, friends and family, όσους τουλάχιστον έμειναν εδώ...

(Με τον Στέλιο σε ένα χαρούμενο selfie..)

Εστησα και εορταστικό table setting, κουβάλησα και το ταψί με το ψητό αρνί και τις πατάτες την επόμενη μέρα στην πεθερά μου για να την δούμε και εκείνη, και μετά έπεσα σε κώμα στον καναπέ για τις υπόλοιπες μέρες βλέποντας την δεύτερη σαιζόν των The Americans και τρώγοντας leftovers.. 

(Easter table setting και η Λαγκαδινή μου μαγειρίτσα σερβιρισμένη στην ωραία, καινούρια μου σουπιέρα...)

Και μόλις πέρασαν οι αργίες ήρθε η Λίνα και χτύπησα ένα mani-pedi ξεγυρισμένο έτσι, για να αρχίσω να μπαίνω πάλι σε mood ανθρώπου κανονικού, γιατί καλά τα οικοκυρικά αλλά έχουμε και μια άνοιξη- καλοκαίρι μπροστά μας και πρέπει να επιστρέψω άμεσα στο πρόγραμμα που περιλαμβάνει δίαιτα- διαδρομο και τρέξιμο για δουλειά γιατί έχουμε μεγάλο project έτοιμο για λανσάρισμα και σκοπεύουμε να καταπλήξουμε το σύμπαν.. 

Με τέλειο νύχι λοιπόν σε χρώμα γκρί ανοιχτό που είναι το καινούριο μου φετίχ μέχρι να πιάσουν οι πρώτες κανονικές ζέστες και να περάσουμε στο γαλαζοπράσινο, και μετά στο pale blue με το οποίο σκοπεύω να ξεκαλοκαιριάσω, έχω βάλει πρόγραμμα μέσα στο σαββατοκύριακο να κάνω και τις τελευταίες γουρουνιές - να φάω και το υπόλοιπο σακουλάκι με τα M&Ms που έχει μείνει στο ψυγείο, να πάω για lunch με τις κολλητές μου το Σάββατο και να χτυπήσω και ένα ωραίο dinner αύριο βράδυ- και από Δευτέρα τα κεφάλια μέσα μεταφορικώς, γιατί κυριολεκτικώς όλο κάπου θα τρέχουμε τον επόμενο καιρό, με διάφορα ταξίδια στο πρόγραμμα, από Γαλαξίδι και Χαλκιδική μέχρι Μάνη και Λονδίνο.. 

Στα ενδιάμεσα βλεπω κάθε Τετάρτη Just the Two of Us - τουλάχιστον για όσο η Χριστίνα θα παραμένει στο παιχνίδι- και έχω κολλήσει και με το Μπρούσκο, κάθε μέρα στις 7 παρά είμαι βιδωμένη στον καναπέ και περιμένω να δω τι θα γίνει παρακάτω...

Λυπηρό, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε που έτσι είμαι εγώ, άνθρωπος των αντιθέσεων... Και φύλλο ανοίγω, και χαζά σήριαλ βλέπω, και ελληνίδα μάνα είμαι, αλλά ταυτόχρονα έχω κάνει και τα χιλιομετράκια μου εκεί έξω, και τα ξανάκανω και όποτε - και αν - χρειαστεί... ;)

Αυτό το Πάσχα....

Αυτό το Πάσχα θα το περάσουμε στην Αθήνα, οικογενειακώς.. Βοηθάει και ο καιρός που δεν είναι στα καλύτερα του, σκέφτομαι πως θα μου την έσπαγε τρελά να είμαι σε νησί και να βρέχει, και δεν θα αποφάσιζα με τίποτα να πάμε σε βουνό μια εβδομάδα αφού γυρίσαμε από τα Ζαγοροχώρια. Ετσι, οι μέρες θα περάσουν χαλαρά...

Με μαγειρικές μια που ετοιμάζω όπως πάντα την Λαγκαδινή μου μαγειρίτσα για το τραπέζι της Ανάστασης, αυτό που θα στρώσω σπίτι για την οικογένεια μου, που αποτελείται όχι μόνο από τον Ιάσονα, τον Πάνο και την μαμά μου αλλά και τους φίλους της καρδιάς μου, τουλάχιστον όσους θα έχουν μείνει Αθήνα. Τα πολύχρωμα αυγά μου είναι ήδη τοποθέτημένα στην κεραμική τους πιατέλα, η λαμπάδα μου δια χειρός Σπύρου Δράκου από το Planet Spen είναι σχεδιασμένη θα έλεγε κανείς ειδικά για μένα και το καινούριο μου σερβίτσιο θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση, επιτέλους.. Το μενού θα συμπληρώσει μια Αρχοντική τυρόπιτα με φύλλο βέργας φτιαγμένο στο χέρι - το δικό μου χέρι για την ακρίβεια μια που το μάθημα με την κα Χρυσάνθη απέδωσε τελικά αφού η χορτόπιτα που έφτιξα εχτές για πρόβα τζενεράλε έγινε ανάρπαστη- γλυκά που θα φέρουν τα κορίτσια και άφθονο Whispering Angel, το αγαπημένο μου ροζέ, έτσι για να θυμηθούμε τα ηρωικά Πάσχα του άλλοτε, στο νησάκι..

Την Κυριακή του Πάσχα θα ψήσω αρνάκι στον φούρνο, αγορασμένο από την Φάρμα Μπράλου, και αργά το απόγευμα θα αράξουμε στους καναπέδες να χαζέψουμε τις αγαπημένες μας ξένες σειρές με τα κεριά αναμμένα και με τον Droopy να σκεπάζει τον ήχο της τηλεόρασης με τα ροχαλητά του... 

Θα διαβάσω τα περιοδικά μου που τα έχω κατεβάσει ήδη στο iPad - το Tatler, την βρετανική Vogue, το 25 Beautiful Homes και το Delicious- θα συνεχίσω το βιβλίο μου "Bridget and Joan's Diary", οι ιστορίες των δύο γηραιών φιλενάδων με κάνουν να γελάω τρελά και μου φέρνουν στο μυαλό την Μαρία και μένα στο μέλλον, θα ακούσω μουσική, έχω κολλήσει με το  CD του Hugh Laurie, το Didn't it Rain,και μπορεί να ψήσω και τον Πάνο να κατέβουμε για κανένα χαλαρό ποτάκι στο κέντρο που θα είναι πιο άδειο απ΄ότι συνήθως.. 

Από Τρίτη ξαναρχίζουμε τρέξιμο και δουλειά τρελή, οπότε αυτές οι ήρεμες μέρες μοιάζουν με όαση, παρόλο που τα φεγγάρια είναι δύσκολα και κανείς δεν είναι στα καλύτερα του από άποψη διάθεσης..

Όμως να σας πω κάτι? Η ζωή παραμένει υπέροχη, με τα δύσκολα και με τα εύκολα της, και οι στιγμές μας περνάνε και χάνονται, κι αυτό που μένει είναι η ανάμνηση τους, ειδικά όταν τις έχουμε μοιραστεί με τους ανθρώπους που αγαπάμε... Ας δημιουργούμε λοιπόν στιγμές που να αξίζουν να τις θυμόμαστε, και ας αφηνόμαστε στα όμορφα που υπάρχουν στις ζωές μας αντί στα δυσάρεστα.. Για μένα προσωπικά, τίποτα δεν μετράει περισσότερο από το πρώτο φιλί της Ανάστασης, αυτό του παιδιού μου, και από τις αγκαλιές των αγαπημένων μου, και τα γέλια που θα γεμίσουν το σπίτι μας μαζί με τις μυρωδιές του σπιτικού φαγητού και τον ήχο από τα ποτήρια που θα τσουγκρίζουν.. Είμαστε υγιείς, είμαστε όλοι μαζί, και όλα τα υπόλοιπα - όλα όμως- γίνονται και λύνονται...  Καλό Πάσχα σε όλους...

Μια ευχή για το τέλος....

Λιακάδες επιτέλους.. Όχι πάντα μέσα, αλλά έξω σίγουρα... Περνάμε τις μέρες μας με στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάμε.. Ανοίγει επιτέλους και το Deals ξανά, στην Φιλοθέη αυτή την φορά, και χτες που πήγα μια βόλτα για να δω το work in progress ενθουσιάστηκα.. Διάλεξα και το τραπέζι μου, κάτω από ένα σκιερό δέντρο με θέα το παρκάκι δίπλα - το έχω κάνει άλλη μια φορά αυτό το "ποδαρικό" στο Nammos με την Α7 και νομίζω πως φάνηκα παραπάνω από γούρικη- και έτσι από Παρασκευή θα πίνουμε τους καφέδες μας εκεί, και θα είναι σαν να ξαναγυρνάμε στο σπίτι μας μετά από καιρό...

Πήγα και βόλτα στο κέντρο, χάζεψα μαγαζιά, καθίσαμε στον Jimmy στην Βαλαωρίτου μετά από χρόνια, και μέσα σε μισή ώρα πέρασαν από το τραπέζι μας τρεις φίλοι, αυτά είναι τα καλά του downtown.. Χάζευα την πολυκατοικία απέναντι, με τα ωραία μπαλκόνια, και έλεγα στον Πάνο πως αν είμασταν στο Λονδίνο θα δίναμε γη και ύδωρ για ένα τέτοιο σπίτι.. Στην Αθήνα όμως δεν ξεκολλάμε από τα Βόρεια ούτε με εγχείρηση. Εχουμε μάθει να ζούμε αλλιώς εδώ, και αλλιώς εκεί.. Πίνοντας τον καφέ μας - τον πρώτο freddo της καινούριας χρονιάς- με τον ήλιο να μας λούζει, πιάσαμε την κουβέντα για τα μελλοντικά μας σχέδια που είναι σχεδόν έτοιμα πια να πραγματοποιηθούν, και για το Λονδίνο, και για όλα αυτά που περιμένω με ανυπομονησία, και φεύγοντας είχα ένα χαμόγελο ευτυχίας τεράστιο...

Κατά τα άλλα περπατάω πολύ - λιώνω στον διάδρομο και ας μην κάνω check in όταν πάω στο γυμναστήριο γιατί θέλω να είμαι μόνη μου και να σκέφτομαι με την ησυχία μου - μεγάλη ψυχοθεραπία το περπάτημα με τα ακουστικά στ΄αυτιά και την μουσική να σου δίνει ρυθμό- και έχω κλείσει και ένα μάθημα με τον Χοϊμέ την Τετάρτη γιατί έχω να κουβεντιάσω ένα θέμα που με βασανίζει χρόνια και πρόσφατα συνειδητοποίησα πως πρέπει να το λύσω εγώ μέσα μου και να αλλάξω πραγματικά, γιατί αλλιώς θα σέρνεται για πάντα και θα σέρνομαι κι εγώ πίσω του και δεν είναι αυτή η εικόνα που έχω, ή που θέλω να έχω για τον εαυτό μου...

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο παράξενη είναι η ζωή.. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, είχα καταφέρει έστω και για μερικά χρόνια να ζω βουτηγμένη στο ροζ.. Δεν ξέρω αν ήταν πλασματικό ή αν απλά το σύμπαν μου έδωσε για λίγο κάτι που μου χρώσταγε μετά από μια τεράστια περιόδο βουτηγμένη στο μαύρο, ξέρω όμως πως συχνά νοσταλγώ εκείνη την ανακουφιστική ανεμελιά... Δεν έχω παράπονο βέβαια, τα σημαντικά της ζωής μου είναι σε ισορροπία και λουσμένα στο φως και η αισιοδοξία της Πολυάννας παραμένει βαθιά ριζωμένη μέσα μου... Και τα καλύτερα έρχονται, το ξέρω γιατί τα βλέπω, όμως είναι κάτι στιγμές που τα κενά - που πάντα υπάρχουν απλά έχω μάθει να ζω μαζί τους- μοιάζουν χαράδρες.. 

Η ουσία παραμένει όμως... Η άνοιξη είναι εδώ και όπως λέγαμε χτες με τον Μιχάλη και την Βίβιαν στο χέρι μας είναι να την αφήσουμε να μας γεμίζει με αρώματα, χρώματα και ζεστασιά... 

Υ.Γ. Γέμισα το ψυγείο μου παγωτά και σοκολάτες, εγώ που αγαπώ τόσο τις κρέμες.. Είπαμε, είναι παράξενες μέρες αυτές που περνάμε.. Και έβγαλα από τα κουτιά τους τα βραχιόλια που φοράω μόλις ξεκινήσουν οι πρώτες λιακάδες.. Χάντρες, ματάκια, πολύχρωμα λουράκια , Μάταλα που λέει και η μαμά μου.. Φέτος θα προσθέσω και αυτό που μου έφερε η Χριστίνα πριν μερικές μέρες. Πρέπει να κάνεις μια ευχή και να το δέσεις με έναν ειδικό τρόπο για να πιάσει... Εύχομαι να μείνεις λοιπόν. Και να μείνω κι εγώ. 

Το μετέωρο βήμα πριν την αλλαγή....

Μπήκε η άνοιξη... Επιτέλους.. Λιακάδες έξω από το παράθυρο μου, τραπεζάκια έξω, καφέδες με τις φίλες μου που κρατάνε ώρες, γέλια, σχέδια για το καλοκαίρι, σκούρα γυαλιά για να προστατεύουν τα μάτια μου απ΄την αντηλιά...

Περνάμε όμορφα, στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάω, ισορροπίες που διατηρούνται χωρίς κόπο, επιλογές ζωής που επιβεβαιώνονται πανηγυρικά...

Ο χρόνος κυλάει γλυκά αλλά εγώ νοιώθω μετέωρη - όχι δυσάρεστα μετέωρη, σαν να παρατηρώ την ζωή μου απ΄εξω κοιτάζοντας τα πάντα προσεκτικά την ώρα που αφουγκράζομαι τις αλλαγές που πλησιάζουν... Είναι ένα συναίσθημα παράξενο και ταυτόχρονα καταπληκτικά αισιόδοξο.. Σαν να φτάνει πια το τρένο στον σταθμό απ΄όπου θα πάρεις το επόμενο για κάπου που περίμενες καιρό, μετά από μια διαδρομή που αποδείχτηκε μεγαλύτερη από όσο είχες υπολογίσει και γεμάτη απρόοπτα, όχι πάντα ευχάριστα... 

Όμως να που η αποβάθρα είναι πια ορατή και εσύ χαζεύεις τους συνεπιβάτες σου, τσεκάρεις νοερά λίστες με αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσεις και επιβεβαιώνεις κρατήσεις και εισητήρια για την συνέχεια του ταξιδιού...

Στην πραγματικότητα, τα μηνύματα έφταναν όλο και πιο καθαρά εδώ και καιρό... Τις αλλαγές τις νοιώσαμε πριν καν τις δούμε... Σαν να φύσηξε ένα αεράκι ανανέωσης και αισιοδοξίας που δρόσισε τα πάντα, όλα άρχισαν να γίνονται πιο εύκολα και μαζί πιο συγκεκριμένα... Και όλα όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα, όλα όμως, πήραν το πραγματικό τους νόημα και μπήκαν στην αληθινή τους διάσταση, εξηγώντας εντελώς ξεκάθαρα τα γιατί και τα πως που τόσο με παίδεψαν.. Συχνά άδικα... 

Όμως τελικά να που όλα είχαν έναν λόγο για να γίνουν.. Οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που έμειναν, οι ιστορίες που τελείωσαν, οι λογαριασμοί και οι κύκλοι που έκλεισαν, οι καινούριοι φίλοι, οι παλιοί "εχθροί"... Κομμάτια του ίδιου παζλ που μπαίνουν στην θέση τους και σου αποκαλύπτουν μια εικόνα και μαζί, συμπαίκτες στο ίδιο παιχνίδι που χωρίς εκείνους - ακόμα και εκείνους που σε πλήγωσαν ή σε απογοήτευσαν- τίποτα δεν θα είχε πάει παρακάτω...

Και έτσι, με τις αποσκευές μου ταχτοποιημένες προσεκτικά, τα πράγματα που θα αφήσω πίσω κλεισμένα σε αποθήκες και κουτιά και εκείνα που δεν χρειάζομαι πια πεταμένα ή δωσμένα πίσω, απολαμβάνω τον χρόνο που μένει πριν το επόμενο βήμα χαλαρά, με την βεβαιότητα του ανθρώπου που βράχηκε αλλά άντεξε και τώρα στεγνώνει στην πιο ανακουφιστική λιακάδα... Και όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, τα καλύτερα ταξίδια και οι τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα είναι εκείνα που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουν όχι μόνο τα γούστα αλλά και οι ψυχές μας... Που είναι συνένοχοι μας στις σκανταλιές, σύμμαχοι μας στους αγώνες, συνοδοιπόροι ακόμα και στις πιο περίπλοκες διαδρομές μας, σύντροφοι στις περιπέτειες και συμπαίκτες στα παιχνίδια μας..  Μαζί τους δεν φοβάμαι τίποτα.. Και απλώνω τα χέρια διάπλατα, πότε για να πετάξω ακόμα πιο ψηλά και μακριά και πότε για να αγκαλιάσω τα καλύτερα, που είναι πια εδώ και μας περιμένουν να τα ζήσουμε... 

Πίσω στο ροζ, με φόρα...

Ας πούμε άλλα πράγματα σήμερα, ευχάριστα... Αρκετά με τα ψυχαναλυτικά και τα δυσάρεστα, η ζωή πρχωράει και τα καλύτερα, τώρα πια, είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν..

Ανακάλυψα χτες ένα υπέροχο μαγαζί με cupcakes στον Χολαργό. Λέγεται Sweetheart και είναι τόσο κουκλίστικο που αποφάσισα να το κάνω στέκι για καφέ με τις κολλητές μου, ίσως να πάμε αύριο κιόλας.. Ας αλλάξουμε λίγο παραστάσεις και ας γλυκαθούμε...

Σήμερα μαγείρεψα σπανακόρυζο και έγινε τέλειο. Δεν το είχα ξανακάνει αλλά για κάποιον λόγο μου καρφώθηκε και έτσι συνδύασα μια συνταγή της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου που βρήκα στο Internet με μια ιδέα που μου έδωσε ο Νίκος Καραθάνος - να αντικαταστήσω τον άνηθο με μάραθο- έβαλα και το δικό μου touch προσθέτοντας το ξύσμα από 1 lime και τον χυμό από ένα lime και ένα λεμόνι και πήρα κατ΄αρχάς τα συγχαρητήρια του Ιάσονα που δεν είναι κανένας εύκολος κριτής.. Το τσάκισε κυριολεκτικά με φρέσκο ζυμωτό ψωμί -Ορεινό από το Απολλώνιο πάντα- και με ξυνομυζήθρα Γύπας και θα πάει για δουλειά καλοταϊσμένο το παιδάκι μου.. Μένει να το εγκρίνει και ο Πάνος βέβαια, αλλά νομίζω μια χαρά θα του αρέσει, ειδικά που σήμερα είναι από το πρωί κριτής σε έναν διαγωνισμό κρασιού που γίνεται στα πλαίσια του Οινοράματος οπότε θα γυρίσει πτώμα...

Ετοιμάζω και ένα τραπέζι την άλλη εβδομάδα, για αγαπημένους φίλους παλιούς και καινούριους και το tricky part είναι πως οι μισοί νηστεύουν, αλλά βρήκα μια καταπληκτική συνταγή για γαρίδες με chili και lime, θα τους φτιάξω και μια πράσινη σαλάτα με ξηρούς καρπούς, cranberries και vinaigrette βατόμουρου και θα φάνε μια χαρά νομίζω... Για τους υπόλοιπους σκέφτομαι την τάρτα με το Camembert και τα ντοματίνια και το Ιταλικό μου παστίτσιο.. Θα φτιάξω και το ψωμί με το cheddar και τα jalapenos, θα παραγγείλω και από τον Διονύση εκλαίρ βανίλια και σοκολάτα - και χαλβά gourmet για τους νηστεύοντες-  και θα είμαστε τζέτ. Θα επιμεληθεί και ο Πάνος τα κρασιά, θα βγάλω στην κυκλοφορία και ένα καταπληκτικό ασημένιο σκεύος που ανέσυρα από κάποιο ντουλάπι και το οποίο θα στολίσω με λουλούδια κατά το βρετανικό table setting και πιστεύω πως θα περάσουμε σούπερ... Εχω επιθυμήσει να κάνω κάτι σπίτι, μετά το σερί των γιορτών είπα να ξεκουραστώ λίγο και τώρα είμαι έτοιμη για νέες περιπέτειες...

Τι άλλα? Την Κυριακή έχουμε πάλι event στην Μεγάλη Βρετανία - πάμε σούπερ και απολαμβάνουμε με όλη μας την καρδιά και το support των αναγνωστών μας και που γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους- οπότε αύριο έχω και μπωτέ, αγόρασα - κατέβασα στο iPad δηλαδή- ένα καινούριο βιβλίο μαγειρικής που λέγεται " Put an egg on it" και με έχει ενθουσιάσει γιατί έχει 70 συνταγές με αυγά, κατέβασα τα δύο Nymphomaniac και κάποια στιγμή θέλω να δω τι είναι αυτό που έχει δημιουργήσει τόσον θόρυβο, και αναζητώ έναν χαριτωμένο τρόπο να φοράω το τυχερό μου γουρούνι, αλλά δεν τον έχω ανακαλύψει ακόμα.. Δοκίμασα με ασημένια αλυσίδα στον λαιμό μου αλλά δεν τρελάθηκα, και για να το φορέσω στο χέρι μου πρέπει να βρω κάτι ενδιαφέρον σε βραχιόλι, οπότε είμαι στο ψάξιμο... 

Α! Και ετοιμάζω και τα κομμάτια μου για το Λονδίνο που θα ανέβουν την άλλη εβδομάδα στο FnL οπότε stay tuned γιατί πέρασα σούπερ και θέλω να σας διηγηθώ όλα τα juicy details... Στο μεταξύ, να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο... Φιλιά!!!!