Απλό κέικ βανίλια.

Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ με τον πρωινό καφέ, και επειδή σήμερα είναι μια από εκείνες τις Δευτέρες του χουζουριού που εγώ προσωπικά θα τις περάσω κάνοντας "absolutely nothing" - που σημαίνει πως αφού ξύπνησα με την ησυχία μου γύρω στις δέκα παρά, έκανα δυο δουλίτσες στο σπίτι και θα κάνω και άλλη μια αργότερα (θα μαγειρέψω κάτι γρήγορο για το παιδί μου δηλαδή), θα απολαύσω τον καφέ μου μαζί με μια φέτα κέικ και στην συνέχεια θα αφοσιωθώ σε απολύτως εποικοδομητικά πράγματα όπως ένα καινούριο puzzle game που έχω ανακαλύψει τελευταία και ένα research που έχω αναλάβει για το που θα πάμε διακοπές φέτος το καλοκαίρι που αποφασίσαμε να κάνουμε μερική απιστία στο νησί.
Το συγκεκριμένο κέικ είναι απλό και πάρα πολύ νόστιμο, είναι αφράτο και εντυπωσιακό στην όψη, κρατάει αρκετά - εγώ το έφτιαξα την Πέμπτη- και, το βασικότερο, συνοδεύει μαγικά τον καφέ, πρωινό ή απογευματινό, χαλαρό ή βιαστικό, με Ελένη ή χωρίς... Ίσως, ακόμα και με Βίκυ.

Απλό κέικ βανίλια.

Υλικά



400 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
4 αυγά
200 γρ. βούτυρο
400 γρ. ζάχαρη
1 teaspoon βανίλια (ή ένα βανιλάκι)
200 γρ. γάλα φρέσκο
2 κουταλάκια του γλυκού backing powder
μια πρέζα αλάτι
ζάχαρη άχνη για την διακόσμηση.

Εκτέλεση

(Το αγαπημένο μου μίξερ έτοιμο για μια ακόμα "επικίνδυνη αποστολή".)

Χωρίζουμε τα ασπράδια από τους κρόκους και τα χτυπάμε σφιχτή μαρέγκα. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι και το backing powder και τα αφήνουμε στην άκρη. Στο μπολ του μίξερ, χτυπάμε την ζάχαρη με το βούτυρο, την βανίλια και τους κρόκους πολύ καλά μέχρι να γίνει το μείγμα πολύ αφράτο. Προσθέτουμε σταδιακά το αλεύρι και το γάλα μέχρι να ενσωματωθούν τέλεια και στην συνέχεια, προσθέτουμε και την μαρέγκα και ανακατεύουμε στην χαμηλή ταχύτητα μέχρι να ανακατευτεί και εκείνη καλά με τα υπόλοιπα.

Βάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένη φόρμα και το ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στο κάτω ράφι, στους 170 βαθμούς μέχρι να ψηθεί τόσο ώστε όταν βυθίζουμε μέσα του μια οδοντογλυφίδα να βγαίνει στεγνή. (περίπου 35 - 40 λεπτά ανάλογα τον φούρνο).

Το αφήνουμε να κρυώσει αρκετά, το ξεφορμάρουμε σε μια πιατέλα και όταν κρυώσει τελείως το διακοσμούμε με ζάχαρη άχνη.... Και... Ιδού το αποτέλεσμα....

Πριν.....

Και μετά.....



Υ.Γ. Η αυριανή βραδιά ανήκει στους Χρυσούς Σκούφους και η yours truly ετοιμάζεται πυρετωδώς για κανονική ανταπόκριση... Μέχρι τσαντάκι βραδινό που να χωράει την φωτογραφική μου μηχανή έχω βρει, ώστε να τραβήξω όλα τα πιάτα... Βέβαια για συνταγές ούτε λόγος, όμως δεν πειράζει... Ελπίζω ότι θα βρείτε το θέμα ενδιαφέρον, έστω και οπτικά...:-)

Πρωινός καφές...

Περί του οποίου, αν παρακολουθείτε τα τηλεοπτικά, πολύς λόγος γίνεται τελευταία... Και όχι άδικα βέβαια μάλιστα μια που ο πρωινός καφές είναι από τους σημαντικότερους της μέρας... Εγώ ας πούμε, δεν ξεκινάω την μέρα μου χωρίς... Είναι αδύνατον μιλάμε, θα κουτουλάω στους τοίχους σαν χοντρή νυχτερίδα otherwise... Και έχω και τις ιδιοτροπίες μου επί του θέματος, εννοείται... Στο σπίτι, ο πρώτος καφές της μέρας είναι πάντα Nescafe , ποικιλία Alta Rica που τον βρίσκω μόνο στον Βασιλόπουλο και τον Θανόπουλο και που μου αρέσει τρελά... Τον πίνω ζεστό, με μια ζαχαρίνη και άφθονο γάλα, χειμώνα - καλοκαίρι, στις αγαπημένες μου κούπες που είναι δύο και απολύτως συγκεκριμένες... Αυτή της φωτογραφίας που την έχω αγοράσει από τον Μάρθα και μια άλλη με cupcakes που μου την έκανε δώρο η φίλη μου η Λιάνα αλλά σήμερα είναι στο πλυντήριο μια που την χρησιμοποίησα χτες...Φυσικά συνοδεύεται πάντα από κάτι, μα κουλουράκι θα είναι, μα cupcake όταν έχουμε, μα ένα παξιμάδι με τυρί όταν διαιτούμαι, πάντως ξεροσφύρι δεν τον πίνω ποτέ... Αυτά στο σπίτι γιατί στα ξενοδοχεία έχω άλλο pattern...
Εκεί πίνω πάντα γαλλικό... Σκέτο - χωρίς ζάχαρη εννοώ- με άφθονο γαλατάκι ( όπου συχνά μου την σπάει η συνήθεια πολλών ξενοδοχείων που χωρίς να σε ρωτήσουν σου φέρνουν φρέσκο κρύο γάλα για τον γαλλικό αντί για εβαπορέ) συνοδεία όλου του μπουφέ... Άλλη ιεροτελεστία αυτή.. Στα ξενοδοχεία λατρεύω τους μπουφέδες του πρωινού... Γι' αυτό και, όσο ωραίο και να είναι το δωμάτιο, προτιμώ να κατεβαίνω για πρωινό στην τραπεζαρία παρά να παραγγέλνω room service... Κάνω μια βόλτα για να πάρω ιδέες, τι έχει, τι μου φαίνεται ενδιαφέρον και τα σχετικά, και στην συνέχεια γεμίζω ένα πρώτο πιάτο με αλμυρά -αυγά, τυράκι, λίγο ζαμπόν, καμιά τυροπιτούλα αν υπάρχει - τα τρώω, και μετά πάω στο δεύτερο πιάτο με τα γλυκά... Που πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε ψωμάκια με βούτυρο και μαρμελάδα (ροδάκινο, ή βερίκοκο) ή μέλι, κρουασάν, κέικ, και ότι άλλη λιχουδιά μου κάνει κλικ... Obviously, μετά από τέτοιο πρωινό ξανατρώμε το βράδυ αλλά είπαμε... Διακοπές είναι και θέλουν καλοπέραση.... Και απολαυστικούς καφέδες φυσικά...
Κατά τα άλλα, καπουτσίνοι, εσπρέσοι, freddo και λοιπές παραλλαγές είναι για τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, για κουτσομπολιό με φιλενάδες, για να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά στις επαγγελματικές ολονυχτίες όταν κλείνουμε τεύχη, για άραγμα στην παραλία κάτω από την ομπρέλα, για μετά το φαγητό... You got the point...Ο πρωινός καφές είναι απλός... Τα περίτεχνα τα αφήνουμε για τις άλλες ώρες...
Όσο για τους τηλεοπτικούς καφέδες, εγώ θα ψηφίζω πάντα Ελένη ασχέτως concept... Μου αρέσει η Ελένη, είμαι φαν... Δεν την ξέρω προσωπικά, και δεν βλέπω και πρωινάδικα επίσης, όμως όσες φορές έχω χαζέψει πολύ την γουστάρω που είναι γελαστή και άνετη και που όταν ξεκαρδίζεται σπρώχνει τους διπλανούς της, που δοκιμάζει τα φαγητά και μπουκώνεται με όσα της αρέσουν, που πετάει τις απίστευτες ερωτήσεις με αγγελικό χαμόγελο, και που καταφέρνει μια χαρά να είναι και κουκλάρα και μαμά, δύο σε ένα... Και το κάνει κανονικά αυτό, όχι δήθεν... Την έβλεπα όλο το καλοκαίρι πέρσι στο νησί, να κατεβαίνει στην παραλία με τα δυο μεγαλύτερα παιδιά της, μια κανονική κοπέλα φορτωμένη με τσάντες, και κουβαδάκια, και καπέλα, χωρίς φιλιππινέζες και λοιπά κοσμικά αξεσουάρ, και πολύ την χαιρόμουνα... Που έπαιζε μαζί τους, και τα κυνηγούσε να φορέσουν καπέλα, αντηλιακά και μπρατσάκια, που ήταν απλή και δεν φορούσε την Άρτα και τα Γιάννενα σαν κάτι άλλες ολόγυρα, που τα ανέβαζε το μεσημέρι να τα ταΐσει, και μετά ζαλωνόταν πάλι όλα τους τα συμπράγκαλα για να γυρίσουν σπίτι... Αυτά, αν δεν τα γουστάρεις, δεν τα κάνεις ένα καλοκαίρι ολόκληρο... Και αν τα γουστάρεις παρόλο που είσαι τηλεοπτικό σούπερ σταρ, είσαι ωραίος τύπος... Έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ... Αφήστε που, όσοι την έχουν δει στον Θέμο την Ελενίτσα, να ξεγλιστράει στα δύσκολα με ευλυγισία χελιού πρέπει να έχουν καταλάβει πια πως η βασίλισσα των τηλεοπτικών ξανθών μπορεί να κάνει την χαζή αλλά δεν είναι καθόλου... Οπότε... Τα πρωινά, Alta Rica στην κούπα και Ελενίτσα στο γυαλί rulezzzzzzz!!!! Καλημέρα και φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Αυτή η Βίκυ Καγιά πάλι που υπέγραψε για τον Πρωινό καφέ του Ant1 κάπως μου κάνει.. Ναι μεν είναι κουκλάρα και γελαστή αλλά πολύ στην τσίτα ρε παιδιά... Να ανοίγεις το μάτι σου και να πέφτεις πάνω στην Βίκυ και τις τσιρίδες της... Μου φαίνεται σχεδόν τρομακτικό...

Κυριακάτικο τραπέζι με Κυριακάτικο φαγητό....

Δανείζομαι τον τίτλο από τον Αθήναιο και ελπίζω να μην μου κρατήσει κακία γι' αυτό, όμως τον βρήκα τόσο απολύτως τέλειο που δεν μπόρεσα να αντισταθώ... Κυρίως γιατί η αλήθεια είναι πως τα τραπέζια των κυριακάτικων μεσημεριών, είτε φιλοξενούν την οικογένεια, είτε αγαπημένους φίλους όπως το δικό μου χτεσινό, είναι συνυφασμένα στο μυαλό μου με συγκεκριμένες γεύσεις και αρώματα, όπως αυτό του ψητού στον φούρνο, της τυρόπιτας και της φρεσκοκομμένης σαλάτας... Επίσης, γιατί η εμπειρία μου με έχει διδάξει πως όσο πιο πραγματικά gourmet είναι η παρέα τόσο πιο απλά πρέπει να είναι τα φαγητά που σερβίρονται... Άνθρωποι που τρώνε επαγγελματικά ή από hobby στα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας αλλά και του κόσμου δύσκολα μπορούν να εντυπωσιαστούν από οικιακές "πειραγμένες" δημιουργίες.. Αφήστε που, ακόμα και επαγγελματίες chefs, στα σπίτια τους, χωρίς την βοήθεια της ομάδας τους, δυσκολεύονται να πετύχουν την ποιότητα που προσφέρουν στα εστιατόρια τους... Που να πάω εγώ λοιπόν , στον φούρνο με την κερένια μύτη... Έτσι, χτες το μεσημέρι, με καλεσμένους κάποιους από τους top επαγγελματίες της αθηναϊκής εστίασης με την ιδιότητα όμως των αγαπημένων φίλων αυτή την φορά, αποφάσισα να βαδίσω παραδοσιακά και σίγουρα... Ετοίμασα την αρχοντική μου τυρόπιτα που με βγάζει πάντα ασπροπρόσωπη, ψωμί με καυτερές πιπεριές και cheddar που μπορεί να μην είναι και τόσο παραδοσιακό αλλά γίνεται πάντα σούπερ, μια πράσινη σαλάτα με απλό dressing και κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες... Είχα σχεδιάσει να φτιάξω και την γνωστή Charlotte σοκολάτας για να είναι όλα από τα χεράκια μου όμως η αλήθεια είναι ότι το Σάββατο που έπρεπε να την ετοιμάσω με έπιασε τρελή τεμπελιά και έτσι, προτίμησα να πάρω ένα έτοιμο γλυκό από την Νανά Γιώτη και να τελειώνω... Όπως και έκανα... Τέλος, θυμήθηκα να πάρω μαζί μου στην κουζίνα την φωτογραφική μου μηχανή για να απαθανατίσω το project και τα κατάφερα περίφημα μέχρι την ώρα που έβγαλα το κατσικάκι από τον φούρνο και έσπευσα να το σερβίρω ξεχνώντας προς στιγμήν το project blog, και έτσι έχω την φωτογραφία του πριν αλλά μου λείπει το μετά... Σκέφτηκα βέβαια προς στιγμήν, όταν όλοι είχαν πια φύγει και εγώ μάζευα την κουζίνα, να τραβήξω τα άδειο ταψί αλλά είπα what the heck και το άφησα... Το γεγονός πάντως είναι πως επτά άτομα κατάφεραν να φάνε τα πάντα... Μπουκιά δεν περίσσεψε από τίποτα, και αυτό ήταν η μεγαλύτερη μου ευχαρίστηση... Μαζί με την γλυκιά αίσθηση του να περνάς μερικές όμορφες ώρες με αγαπημένους ανθρώπους, με άφθονο γέλιο και καλή διάθεση φυσικά...
Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα....

Αλεύρι, τριμμένο cheddar και ψιλοκομμένες καυτερές πιπεριές για το ψωμί.Και 3 1/2 ώρες αργότερα, ειδού το αποτέλεσμα.. Ένα ροδοψημένο, τραγανό καρβελάκι, όλο νοστιμιά...

Η συνταγή είναι απλή. Το μόνο που πρέπει είναι να βάλετε στον αρτοπαρασκευαστή σας τα υλικά με την σωστή σειρά που βέβαια, διαφέρει από μηχάνημα σε μηχάνημα.

Θα χρειαστείτε:
1 1/8 του φλιτζανιού ζεστό νερό.
1 teaspoon αλάτι
2 tablespoons ζάχαρη
1 φλιτζάνι τριμμένο cheddar
2 tablespoons ψιλοκομμένες καυτερές πιπεριές τουρσί
3 φλυτζάνια αλεύρι (εγώ χρησιμοποιώ πάντα Λήμνου πράσινο)
1 tablespoon μαγιά σε σκόνη.

Εδώ είναι η αρχοντική μου τυρόπιτα έτοιμη για φούρνισμα. Μια περίπου ώρα αργότερα, έχει βγει μόλις από τον φούρνο και έχει μυρίσει όλο το σπίτι θεϊκά. Δυστυχώς το φως του απορροφητήρα την κάνει να φαίνεται πιο χλωμή από ότι ήταν στην πραγματικότητα, αλλά που θα πάει, θα μάθω να τραβάω καλές φωτογραφίες με τον καιρό....:-)

Στις πίτες όπως ξέρετε, βασική ιστορία είναι το φύλλο. Αν ξέρετε να ανοίγετε μπράβο σας, πρόβλημα ουδέν... Αν όπως εγώ, δεν έχετε φτάσει ακόμα σε τέτοια επίπεδα νοικοκυροσύνης, καταπληκτικό είναι το φύλλο Anatoli το οποίο όμως δεν ξέρω να σας πω που ακριβώς μπορείτε να το βρείτε πέρα από ένα μικρό gourmet μπακάλικο κάπου στην Καλλιδρομίου. Τώρα έχω ένα τελευταίο πακέτο στην κατάψυξη και το κρατάω ως κόρην οφθαλμού για την βραδιά της Ανάστασης που έχω ήδη καλέσει κάποιους φίλους στο σπίτι οπότε, αν το ανακαλύψετε πουθενά πιο κοντά, please ενημερώστε με γιατί πολύ με ενδιαφέρει το θέμα.. Όπως βέβαια και οι τυχόν εναλλακτικές λύσεις του...

Υλικά

1 πακέτο φύλλο κρούστας
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο γάλακτος
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
2 νεροπότηρα φρέσκο γάλα
250 γρ. φέτα θρυμματισμένη
2 φλυτζάνια του τσαγιού κασέρι τριμμένο
2 φλυτζάνια του τσαγιού κεφαλογραβιέρα πικάντικη τριμμένη
1 αυγό
1 πρέζα μοσχοκάρυδο
μπόλικο πιπέρι
λάδι για το άλειμα των φύλλων

Εκτέλεση

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ρίχνετε το βούτυρο και το ζεσταίνετε καλά.Προσθέτετε το αλεύρι και το καβουρδίζετε μέχρι να σκουρύνει. Αδειάζετε μέσα το γάλα και ανακατεύετε διαρκώς με το σύρμα μέχρι να σχηματιστεί μια απαλή κρέμα. Την αποσύρετε από την φωτιά και την αφήνετε να κρυώσει λίγο, αλλά όχι τελείως. Ρίχνετε μέσα τα τυριά και τα ανακατεύετε μέχρι να ενωθούν με την κρέμα. Μετά σπάτε μέσα το αυγό και το ανακατεύετε γρήγορα. Αρωματίζετε με μοσχοκάρυδο και μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Λαδώνετε με ένα πινέλο ένα μεσαίο πυρέξ και απλώνετε ένα φύλλο κρούστας. Το λαδώνετε και αυτό πάρα πολύ καλά. Απλώνετε έτσι τρία με τέσσερα φύλα, ρίχνετε μέσα την γέμιση και την σκεπάζετε με άλλα τέσσερα φύλλα λαδώνοντας τα καλά... Χαράζετε την πίτα βαθιά με κοφτερό μαχαίρι και την περιχύνετε με ένα φλιτζανάκι του καφέ λάδι.

Ψήνεται στους 180 βαθμούς, με τον φούρνο αναμμένο στο πάνω κάτω και το πυρέξ στην κάτω σχάρα, 30 λεπτά σκεπασμένη με αλουμινόχαρτο και άλλα 20 ξεσκέπαστη.

Συμβουλή: αν δεν σας αρέσει το μοσχοκάρυδο, ταιριάζει σούπερ και ο ψιλοκομμένος άνηθος...

Τέλος, ιδού το κατσικάκι, ή μάλλον τα δύο μπουτάκια του, στο ταψί μαζί με τις πατατούλες και όλα τα σχετικά, έτοιμο να μπει στον φούρνο.

Μπορεί να μην θυμήθηκα να το φωτογραφίσω όπως σας είπα τελειωμένο όμως θα μοιραστώ μαζί σας το μυστικό της επιτυχίας του. Πέρα από τα κλασσικά, δηλαδή το ότι το τρυπάω σε διάφορα σημεία και του βάζω ολόκληρες σκελίδες σκόρδο, το αλατοπιπερώνω καλά, και προσθέτω μπόλικη ρίγανη και θυμάρι , πασπαλίζω τις πατατούλες με κομματάκια φρέσκο βούτυρο (χρησιμοποιώ όμως ελάχιστο λάδι), και προσθέτω αρκετό νεράκι ώστε να ψηθούν όλα καλά και να μαλακώσουν, ετοιμάζω ένα μείγμα από λιωμένο βούτυρο, αλάτι,πιπέρι, ρίγανη και θυμάρι και κάθε τόσο, με το πινέλο, πασαλείβω το εξωτερικό μέρος του κατσικιού... Και γίνεται μια πετσούλα!!! Όνειρο... Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε....

Αυτά λοιπόν για σήμερα και ραντεβού... όταν θα έχω πάλι κάτι μαγειρικά ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σας... Φιλιά πολλά...

Σοκολατένιες αμαρτίες και ένα γονίδιο εξαιρετικά ισχυρό τελικά...

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα την σοκολάτα, σας το έχω ξαναπεί νομίζω... Όταν πρόκειται για γλυκά προτιμώ πάντα τα "αμερικάνικα" cakes ή τις κρέμες, με λατρεμένη γεύση αυτή της creme anglaise την οποία μπορώ να φάω με το κουτάλι αν είναι καλή... Δώστε μου ένα σου αλά κρεμ από την Αλέα ή μια lemon tart από το All about lemon και πάρτε μου την ψυχή... Αφήστε με να βυθίσω το κουτάλι μου σε μια αφράτη ille flotante της Εδωδής ή σε ένα σουφλέ λεμόνι της Σπονδής και θα χαμογελάω σαν τον χάχα επί ώρες... Που έχω μοιάσει? Μυστήριο... Ειδικά που στην οικογένεια μας υπάρχει ένας παθιασμένος λάτρης της σοκολάτας - ο μπαμπάς μου- και ένας ακόμη που τον ακολουθεί κατά πόδας - ο Άρις- που μαζί μπορούν να καταβροχθίσουν εύκολα το πιο λιγωτικό σοκολατένιο γλυκό με συνοπτικές διαδικασίες και με ελάχιστες κουταλιές...
Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκα, τότε που τα gourmet ζαχαροπλαστεία δεν ήταν και πολλά, τον μπαμπά μου να αγοράζει τα σοκολατάκια με την σκόνη κακάο και το δαμάσκηνο από τον Μικέ της Πλατείας Μαβίλη, την τούρτα παγωτό Black Venus από τον Φλόκα της Κηφισίας και τα σοκολατάκια "δεκάρες" γάλακτος από το Αριστοκρατικό (στην Μητροπόλεως αν δεν κάνω λάθος) αρνούμενος κατηγορηματικά να φάει σοκολάτα από οπουδήποτε αλλού εκτός και αν επρόκειτο για τις τεράστιες Toblerone που μας έφερνε με τις σακούλες από κάθε ταξίδι του στην Ελβετία ή τα after eight σοκολατάκια με την μέντα που σέρβιραν με τον καφέ στα τραπέζια που έκαναν με την μαμά μου για τους φίλους τους στο σπίτι και όλα αυτά την δεκαετία του 70 παρακαλώ, να μην σας πω και νωρίτερα!!!
Γενικά μιλώντας, ο μπαμπάς στα γλυκά δεν πιανόταν ποτέ και είχε τις προτιμήσεις του και τα ειδικά μαγαζιά για το καθένα μια που μπορεί να λάτρευε και να λατρεύει ακόμα την σοκολάτα αλλά δεν λέει ποτέ όχι σε οποιοδήποτε καλό γλυκό ακόμη και αν αυτό είναι μια κουταλιά μαρμελάδα στα κλεφτά σε περιόδους που πείθει τον εαυτό του να κάνει δίαιτα... Έτσι, σταματούσε πάντα στον Γούνη στην Χαριλάου Τρικούπη για να προμηθευτεί γαλακτομπούρεκο- κανταΐφι, μια ειδική πατέντα που είχε βάση από γαλακτομπούρεκο και top από κανταΐφι, λάτρευε τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα του Ασημακόπουλου που ήταν λίγο παρακάτω στον ίδιο δρόμο, κουβαλούσε τεράστια μπολ με προφιτερόλ από το Delice κοντά στο Κάραβελ και αργότερα τούρτες mille feuilles με φράουλες από το ίδιο μαγαζί, και ήταν από τους πρώτους που την δεκαετία του 80 ανακάλυψαν το πρώτο μικρό Fresh του Παρλιάρου στο Κολωνάκι που έφτιαχνε τάρτες με φρέσκα φρούτα, αλλά και ένα φοβερά εντυπωσιακό παγωτό που έφτιαχνε το Au Delicieux, επίσης στο Κολωνάκι ,σερβιρισμένο μέσα σε μια φωλιά από κλωστές καραμέλας......
Τα γράφω όλα αυτά και χαμογελάω γιατί η αίσθηση του να τα θυμάμαι είναι το ίδιο γλυκιά με όλα αυτά τα προσεκτικά διαλεγμένα γλυκά που πρωταγωνίστησαν στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια όπως άλλωστε και τα καλά εστιατόρια, άλλο μεγάλο πάθος του μπαμπά που ήταν τελικά από τους gourmet της εποχής του και δεν είναι να απορείτε λοιπόν ούτε για την επιλογή συντρόφου που έκανα στην ζωή μου τελικά, ούτε για την πετριά που έχω με την γαστρονομία και την καλοπέραση...
Πάντως, όταν καμιά φορά, σπάνια, με πιάνει λιγούρα για σοκολάτα, πιστή στο οικογενειακό γονίδιο , εννοείται πως δεν συμβιβάζομαι με απλές σοκολάτες περιπτέρου ή με gourmet σοκολατάκια δήθεν γνωστών ζαχαροπλαστείων... Η πρώτη λύση παραμένει πάντα η φίλη μου η Μάρθα που στα μαγαζιά της (Martha's στην Νέα Ερυθραία, στο Ψυχικό και στο Κολωνάκι) έχει τα καλύτερα σοκολατάκια της πόλης και μάλιστα με διαφορά και μετά, έρχονται τα Altmann & Kuhne... Που είναι αυθεντικά βιενέζικα αριστουργήματα, μικροσκοπικά σαν το μικρό νυχάκι του χεριού μου, συσκευασμένα σε απίθανα κουτιά, και νόστιμα σαν αμαρτίες... Μου τα έφερε πριν από χρόνια η φίλη μου η Τίνα, άλλη σοκομάνιακ αυτή, και κόλλησα τρελά... Δυστυχώς δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, μπορείτε όμως να τα παραγγείλετε μέσω Internet στην διεύθυνση http://www.feinspitz.com/ak/index.shtml και να πάθετε την πλάκα σας.... Γιατί άμα είναι να την κάνουμε την αμαρτία, καλό είναι να την κάνουμε all the way... Με στυλ και άποψη και κυρίως, με την ποιότητα που της αξίζει....

Υ.Γ. Οι φωτογραφία δεν είναι δυστυχώς η καλύτερη αλλά θα σας βοηθήσει να πάρετε μια ιδέα του τι σημαίνει μικρά έργα τέχνης από σοκολάτα.....
Υ.Γ.2 Τα έγραψα όλα αυτά και ξέχασα τα υπέροχα μακαρόν Laduree, άλλη αδυναμία αυτή, που φροντίζει να μου προμηθεύει συχνά πυκνά, ας είναι καλά η γλυκιά μου, η φιλενάδα μου η Γεωργία που με κακομαθαίνει ως άλλος πρέσβης, όπως και τα μπισκότα τσαντούλες από το Biscuiteers που μου φέρνει επίσης συχνά πυκνά από το Λονδίνο η άλλη αγαπημένη μου φιλενάδα, η Doris ....:-)))

Happy Birthday μαμά!!!!!

Τις τελευταίες μέρες ήμουν χωρίς Internet... Ένα ωραίο πρωί τα λαμπάκια του router έσβησαν χωρίς καμιά προειδοποίηση και η σύνδεση μας εγκατέλειψε... Μετά τα τηλέφωνα στο 1240 και στις βλάβες του ΟΤΕ όπου ευγενέστατα με γείωσαν κανονικά, αποφάσισα να αναζητήσω την τύχη μου στα ελεύθερα WiFi της περιοχής μου... Τζάμπα κόπος επίσης... Εκεί που κάποτε έβρισκες τουλάχιστον δύο ανοιχτά, φιλόξενα, τώρα όλα ζητάνε password, και έτσι έμεινα με την χαρά... Και τελικώς, συμβιβάστηκα... Τσέκαρα τα mail μου χτες το μεσημέρι μέσω του I-Phone στο Golden Hall που έχει free ασύρματο Internet και στο ενδιάμεσο τηλεφωνούσα διαρκώς στις βλάβες μπας και δω προκοπή και έκανα αποτοξίνωση....Φυσικά μέχρι και σήμερα που σας γράφω από τον ΟΤΕ δεν έχω νεώτερο ουδέν.... Τελευταία φορά που μίλησα εχτές το μεσημέρι με κάποιον με ενημέρωσε πως ο τεχνικός έλεγχος για να διαπιστωθεί γιατί το router δεν συγχρονίζει με την γραμμή κρατάει τουλάχιστον τρεις μέρες... Βέβαια, σήμερα έχω Internet... Γιατί το καλό το παλικάρι (Ευούλα) ξέρει κι άλλο μονοπάτι... Που σημαίνει πως την προηγούμενη φορά που έμεινα χωρίς σύνδεση για ένα σχεδόν μήνα λόγω μετακόμισης, μέσα στα τουλάχιστον 200 τηλέφωνα που πήρα από ' δω και από ΄κει αναζητώντας την τύχη μου, βρήκα και το απευθείας τηλέφωνο των τεχνικών του ΟΤΕ για τις γραμμές ADSL... Εκεί, ευγενέστατοι τεχνικοί σε εξυπηρετούν αμέσως και έτσι, μέσα σε μισή ώρα το πρόβλημα είχε λυθεί και η σύνδεση μου είχε αποκατασταθεί απολύτως... Πράγμα που θα μπορούσα να έχω κάνει από την πρώτη στιγμή αλλά είπα να δώσω μια ευκαιρία στο σύστημα και να πάω "νομίμως" να δω τι θα γίνει... Και τώρα που είδα, θα περιμένω από καλπάζουσα περιέργεια να δω πότε θα ανακαλύψει ο ΟΤΕ ότι το πρόβλημα λύθηκε...
Στο μεταξύ σήμερα έχει τα γενέθλια της η μαμά μου... Δεν θα σας πω τα πόσα κλείνει, δεν έχει καμιά σημασία άλλωστε μια που παραμένει κουκλάρα και μάλιστα χωρίς την παραμικρή βοήθεια από την επιστήμη, θα της ευχηθώ απλά από εδώ να είναι πάντα γερή, γελαστή και ευτυχισμένη και τα υπόλοιπα, μαζί με ένα γλυκό φιλί, θα της τα πω το βράδυ από κοντά... Έτσι, σήμερα το post θα έχει ως θέμα μια τούρτα από αυτές τις υπέροχες, εντυπωσιακές, μαγικές, της διάσημης Colette, που φυσικά δεν τόλμησα ακόμα να δοκιμάσω να φτιάξω όμως, αν είστε τολμηροί μπορείτε να κάνετε εσείς την αρχή... Πληροφορίες και συνταγές στο http://www.colettescakes.com/ και στα βιβλία της διάσημης pastry chef στο Amazon... Φιλιά πολλά!!!!!

Κρεατόσουπα της μαμάς...

Όλες αυτές τις μέρες που περνούσα τις ώρες μου κουλουριασμένη από τον καναπέ στο κρεβάτι μου και πίσω με τα δέκατα, το συνάχι και τον βήχα να με ταλαιπωρούν, ονειρευόμουνα την κρεατόσουπα της μαμάς μου... Αυτή που μου έφτιαχνε πάντα όταν αρρώσταινα μικρή και που με δυο απολαυστικές, καυτές μπουκιές γιάτρευε τα πάντα, από τα ρίγη του πυρετού μέχρι την μουρμούρα και την μιζέρια που φέρνουν μαζί τους η γρίπη ή το κρυολόγημα... Από τα πολλά πράγματα που χάνουμε μεγαλώνοντας, τα πιο πολύτιμα νομίζω πως είναι αυτές οι μικρές ανακουφιστικές λεπτομέρειες που μόνο οι μαμάδες ξέρουν να προσφέρουν τόσο μαγικά... Οι εντριβές με Vix και ένα φιλί για καληνύχτα, οι αγκαλιές που μυρίζουν Opium του Yves St. Laurent και θαλπωρή όταν κρυώνεις, η αίσθηση του ότι κάποιος σε σκεπάζει το βράδυ μέσα στον ύπνο σου, η βεβαιότητα πως κάποιος ξενυχτάει για σένα και μετράει τις ανάσες σου.. Και η αχνιστή κρεατόσουπα με τα ζυμαρικά γράμματα που κάνουν τις παιδικές ανασφάλειες να φεύγουν τρέχοντας μακριά...
Σήμερα που είμαι εγώ πια η μαμά του σπιτιού, όλα αυτά υπάρχουν πια μόνο στις αναμνήσεις μου.. Που σημαίνει πως όταν κρυώνω από τα δέκατα πρέπει να κουκουλωθώ καλύτερα με το κουβερτάκι μου, όταν νιώσω λίγο καλύτερα πρέπει να ντυθώ καλά και να συρθώ μέχρι το super market για να υπάρχει φαγητό για το μεσημέρι και πως το βράδυ, μέσα στον ύπνο μου, πρέπει να εξακολουθώ να μετράω ανάσες... Όχι όμως τις δικές μου.. Φυσικά δεν παραπονιέμαι... Λατρεύω τον ρόλο της μαμάς, παρόλο που δεν τον παίζω τόσο καλά όσο τον έπαιζε η μαμά μου... Απλά καμιά φορά, στα πολύ δύσκολα, κλείνω τα μάτια και αναπολώ εκείνες τις μαγικές στιγμές της αθωότητας και εκείνο το συναίσθημα της ασφάλειας που ένοιωθα όταν ήξερα πως κάποιος άλλος φρόντιζε τα πάντα για μένα...
Έτσι, επηρεασμένη από όλες αυτές τις γλυκές αναμνήσεις , σήμερα που ξύπνησα επιτέλους περδίκι, έχοντας βέβαια προλάβει να κολλήσω τον Μάνο, είπα να φτιάξω την περίφημη κρεατόσουπα, έτσι για να μου φύγει η λιγούρα βρε αδερφέ... Και τώρα ανυπομονώ να δοκιμάσω την πρώτη αχνιστή μπουκιά με μπόλικο, φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Κρεατόσουπα της μαμάς.

Υλικά

1 κομμάτι μοσχάρι ποντίκι περίπου 1 κιλό
3 κολοκυθάκια
3 καρότα
3 πατάτες
1 κρεμμύδι ξερό
μισό ματσάκι σέλινο
2 κύβους Knorr βοδινό
μισό κονκασέ
δυο καυτερές πιπερίτσες
2 αυγά
2 λεμόνια
ένα φλιτζάνι ζυμαρικό τύπου πεπονάκι
αλάτι- πιπέρι

Εκτέλεση.

Βάζουμε το κρέας και το κρεμμύδι ολόκληρο σε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό που να το σκεπάζει και να το περνάει και δυο δάχτυλα και το αφήνουμε να σιγοβράσει ξαφρίζοντας το κάθε τόσο μέχρι που να αρχίσει το νερό να μένει απολύτως καθαρό. Είναι πολύ σημαντικό το καλό ξάφρισμα, να το προσέξετε. Αν χρειαστεί συμπληρώνετε με ζεστό νερό. Όταν τσιμπήσετε το κρέας και είναι σχεδόν έτοιμο ρίχνετε μέσα τα λαχανικά ολόκληρα, το σέλινο επίσης ολόκληρο με το κοτσάνι, τις πιπερίτσες, τους κύβους Knorr , το κονκασέ και το αλατοπίπερο και αφήνετε να βράσουν μέχρι να μαλακώσουν, περίπου άλλη μισή ώρα. Στην συνέχεια τα αφαιρείτε με την τρυπητή κουτάλα, συμπληρώνετε νερό αν χρειαστεί ώστε να έχετε περίπου 6 πιάτα της σούπας ζωμό, προσθέτετε το ζυμαρικό και αφήνετε να βράσει για άλλο ένα τέταρτο. Τέλος, χτυπάτε τα αυγά με τα λεμόνια σε ένα βαθύ πιάτο και αυγοκόβετε τον ζωμό με τον γνωστό τρόπο... (ξέρετε, με φιλάκια κ.λ.π) Σερβίρετε σε βαθιά πιάτα μέσα στα οποία εκτός από την σούπα βάζετε και από ένα κομμάτι κρέας και λαχανικά.
Όπως βλέπετε η συνταγή αυτή δεν έχει καθόλου λάδι, μια που το κρέας βγάζει από μόνο του, αν θέλετε όμως μπορείτε να προσθέσετε λίγο όταν βάλετε τα λαχανικά να βράσουν. Επίσης, σας συνιστώ στο σερβίρισμα να προσθέσετε μπόλικο πιπέρι... Μιλάμε για τεράστια απόλαυση!!!!

Τσάι με μέλι....

Από το Σάββατο το πρωί ταλαιπωρούμαι με αυτή την σιχαμένη ίωση που κυκλοφορεί ευρέως απ' ότι έχω μάθει, και δεν λέει να περάσει με τίποτα... Τις δύο πρώτες μέρες - ένεκα του weekend- τις πέρασα με Depon -Ponstan και καραμέλες Halls χωρίς να δω προκοπή και έτσι χτες είπα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να πάω μέχρι το φαρμακείο μπας και σωθώ... Έτσι, βρέθηκα να πίνω Comtrex Cold, σιρόπι Mucosolvan και να κάνω και εισπνοές με ένα σπρέι που λέγεται Ronal... Επίσης χωρίς τρελή βελτίωση... Το μόνο που φαίνεται να ανακουφίζει κάπως τον πονεμένο μου λαιμό είναι το κλασσικό τσάι με μέλι από το οποίο πρέπει να έχω πιει κουβάδες... Έτσι σκέφτηκα να σας ρωτήσω, μπας και έχετε καμιά άλλη πατέντα εσείς? Βοηθήστε guys γιατί δεν αντέχω άλλο... Η μύτη μου μοιάζει περισσότερο με μουσούδα πια από το φύσημα, ο λαιμός μου με καίει, τα δέκατα δεν πέφτουν.... SOS!!!!!!!!!

Charlotte σοκολάτα

Την Παρασκευή αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου "επίσημο" τραπέζι στο καινούριο σπίτι... Μην φανταστείτε κάτι το φοβερό, για έξι άτομα μαγείρεψα, μια που κάλεσα τους απολύτως κολλητούς μας αφού το σπίτι δεν είναι ακόμα τελείως έτοιμο για πολυπληθέστερες μαζώξεις... Όμως είχα κέφι τρελό να μαγειρέψω και έτσι έφτιαξα από το ψωμί (με cheddar και καυτερές πιπεριές που έχει γίνει τελικά μεγάλο hit), μέχρι το γλυκό... Το μενού περιλάμβανε ταρτάκια σολομού, πράσινη σαλάτα με vinaigrette, ιταλικό παστίτσιο και την Charlotte σοκολάτας (η συνταγή της οποίας ακολουθεί και που όσες φορές την έχω φτιάξει βγαίνει πάντα σούπερ αρκεί να την προσφέρετε σε σοκολατοmaniacs όπως η φιλενάδα μου η Μάρθα....
Το συγκεκριμένο μενού έχει το πλεονέκτημα πως όλα είναι έτοιμα από πριν οπότε, όταν έρθουν οι καλεσμένοι σας δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα περισσότερο από το να τους σερβίρετε και στο τέλος, να φτιάξετε το γλάσο για το γλυκό , πράγμα που γίνεται σε πέντε λεπτά.. Έτσι, έχετε όλο το βράδυ για να απολαύσετε την παρέα αντί να είστε χωμένοι μέσα στην κουζίνα ετοιμάζοντας πιάτα a la minute... Στα επόμενα ποστ θα σας δώσω όλες τις συνταγές, αλλά σαν ανάποδος άνθρωπος, ξεκινάω από το τέλος.... Για την Charlotte θα χρειαστείτε μια βαθιά φόρμα την οποία εγώ ταλαιπωρήθηκα αρκετά να βρω... Τελικά την ανακάλυψα στην Παρουσίαση...

Charlotte σοκολάτας.

Υλικά.

1 1/2 πακέτο μπισκότα σαβουαγιάρ

Για την κρέμα:
400 γρ κουβερτούρα τεμαχισμένη σε μικρά κομμάτια
400 γρ. κρέμα γάλακτος χτυπημένη στο μίξερ μέχρι να γίνει πηχτή σαν γιαούρτι
300 γρ κρέμα γάλακτος

Για το σιρόπι

150 γρ νερό
100 γρ ζάχαρη
30 γρ μαύρο ρούμι

Για το γλάσο

150 γρ κουβερτούρα κομμένη σε μικρά κομμάτια
150 γρ. κρέμα γάλακτος

Για την διακόσμηση

1 πλάκα σοκολάτα γάλακτος σε θερμοκρασία περιβάλλοντος.

Εκτέλεση.

Κρέμα:
Βάζουμε την τεμαχισμένη σοκολάτα σε ένα μεταλλικό μπολ. Ρίχνουμε τα 300 γρ κρέμα γάλακτος σε ένα κατσαρολάκι και την βάζουμε στην φωτιά. Μόλις κοχλάσει την αποσύρουμε και την αδειάζουμε πάνω στην κουβερτούρα. Ανακατεύουμε καλά με μια σπάτουλα μέχρι να προκύψει ένα ενιαίο μείγμα. Αφήνουμε να κρυώσει για λίγο και όταν φτάσει σε θερμοκρασία περιβάλλοντος ρίχνουμε μέσα την χτυπημένη κρέμα γάλακτος και ανακατεύουμε απαλά μέχρι να γίνει ένα.






Σιρόπι:
Σε μια μικρή κατσαρόλα βράζουμε το νερό και την ζάχαρη ανακατεύοντας καλά. Τα φήνουμε να βράσουν για ένα περίπου λεπτό (από το σημείο βρασμού) αποσύρουμε από την φωτιά, ρίχνουμε το μαύρο ρούμι και ανακατεύουμε.

Συναρμολόγηση: Ραντίζουμε όσα σαβουαγιάρ χρειαστούν (περίπου 1 1/2 πακέτο) με το σιρόπι. Καλύπτουμε τα εξωτερικά τοιχώματα της γνωστής, βαθιάς φόρμας με σαβουαγιάρ και γεμίζουμε με κρέμα μέχρι την μέση. Καλύπτουμε με μια στρώση σαβουαγιάρ (εδώ χρειάζεται και λίγη κοπτο- ραπτική για να μπουν μπισκότα σε όλο το πλάτος) ρίχνουμε την υπόλοιπη κρέμα και τελειώνουμε πάλι με μια στρώση σαβουαγιάρ. Σκεπάζουμε την φόρμα με wrap και την βάζουμε στο ψυγείο τουλάχιστον για 4 ώρες. Το πιο απλό είναι να ετοιμάσετε το γλυκό από την προηγούμενη.

Λίγο πριν το σερβίρετε, βγάζετε την φόρμα από το ψυγείο, την βυθίζετε για μερικά δευτερόλεπτα σε μια κατσαρόλα με καυτό νερό και ξεφορμάρετε σε μια πιατέλα. Φροντίστε να κόψετε τις άκρες των σαβουαγιάρ αν περισσεύουν πάνω από την κρέμα πριν αναποδογυρίσετε την φόρμα για να καθίσει το γλυκό σωστά. Στην συνέχεια ετοιμάζετε το γλάσο:
Σε ένα κατσαρολάκι ρίχνετε την κρέμα γάλακτος και την αφήνετε να βράσει. Μόλις πάρει βράση την αποσύρετε και την ρίχνετε πάνω στην κουβερτούρα. Ανακατεύετε καλά μέχρι να γίνει κρέμα. Ρίχνετε την μισή πάνω από την Charlotte και την υπόλοιπη μπορείτε να την σερβίρετε σε μια σαλτσιέρα έτσι ώστε να συμπληρώσει ο καθένας -αν θέλει- όση θέλει. Διακοσμείτε την Charlotte με ξύσματα σοκολάτας γάλακτος που έχετε ετοιμάσει από πριν χρησιμοποιώντας το ειδικό εργαλείο για την παρμεζάνα.

Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία δεν είναι δική μου γιατί ενώ θυμήθηκα να φωτογραφίσω το process, την ημέρα του τραπεζιού ξεχάστηκα και δεν απαθανάτισα το δημιούργημα μου πριν το σερβίρω... Σας υπόσχομαι όμως πως ήταν εξ' ίσου εντυπωσιακό, για να μην σας πω εντυπωσιακότερο... Next time... Τι να πω... Θα μπω στο πνεύμα του blog κάποια στιγμή η ξανθιά...:-)

Red Velvet Cake

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια αληθινή ιστορία αγάπης... Για έναν έρωτα με την πρώτη ματιά από αυτούς που σε κάνουν να παίρνεις αποφάσεις για την ζωή που ποτέ δεν φανταζόσουν πως θα τολμούσες και να κάνεις πράγματα που αν στα έλεγαν λίγο καιρό νωρίτερα θα γελούσες κοροϊδευτικά...
Το πρωτοείδα σε ένα site ζαχαροπλαστικής, δεν θυμάμαι αν ήταν της domestic goddess Nigela ή κάπου αλλού, και έπαθα την πλάκα μου... Πράγμα παράξενο εξ' αρχής γιατί εγώ δεν είμαι φαν των γλυκών... Όμως έτσι που στεκόταν μπροστά μου αφράτο και κατακόκκινο με μια πλούσια γέμιση από κρέμα και ασορτί επικάλυψη, το ομολογώ, έπαθα coup de foudre!!!! Και είπα αυτό το γλυκό εγώ θα το φάω και ας είναι και γεύση σοκολάτα που καθόλου δεν την συμπαθώ... Ελάτε όμως που κανένα ζαχαροπλαστείο δεν το φτιάχνει, τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα, και το πιο κοντινό σε μας που είναι το Hummingbird Bakery στο Λονδίνο, όσο να' ναι, μου 'πεφτε κάπως μακριά... Πεισματάρα λοιπόν ούσα από μικρή είπα μέσα μου 'δεν πειράζει, θα το φτιάξω εγώ"... Είπα και ελάλησα και έπεσα με τα μούτρα στο research... Κατέβασα ένα σωρό συνταγές από το Internet, επέλεξα αυτές που μου φάνηκαν καλύτερες και μετά... Μετά άρχισαν τα δύσκολα γιατί το project απαιτούσε πράγματα που όχι απλώς δεν είχα αλλά δεν είχα φανταστεί και ποτέ ότι θα αποκτούσα κι όλας... Καταρχάς λοιπόν παράγγειλα τα ειδικά ταψιά .. 9 ιντσών, δύο τον αριθμό, από το Sugarshack που έχει γίνει πια το αγαπημένο μου on line μαγαζί, και τα οποία όταν έφτασαν πια με το καλό τα υποδέχτηκα σαν χαμένους συγγενείς... Για τέτοιον ενθουσιασμό μιλάμε... Μετά ήρθε η ώρα του χρώματος ζαχαροπλαστικής.. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να βρεις χρώμα ζαχαροπλαστικής και ειδικά σε μεγάλο μπουκάλι (γιατί το συγκεκριμένο γλυκό θέλει μπόλικο και τα μικρά μπουκαλάκια που βρήκα με τα πολλά στον Θανόπουλο τελειώνουν πριν προλάβεις καν να τα κοιτάξεις πόσο μάλλον να τα χρησιμοποιήσεις)? Άθλος πραγματικός μιλάμε και ευτυχώς βρήκε κάποιον έμπορο η melissoula στα Καμίνια ο οποίος όμως πουλάει μόνο χονδρική και τώρα είμαι στην φάση που ψάχνω να βρω ποιος θα μου κόψει τιμολόγιο για να ψωνίσω, αν και μάλλον την βρήκα την άκρη με την φίλη μου την Μάρθα...
Anyway, επειδή όπως σας είπα όταν με πιάσει το τρελό μου γίνομαι μουλάρα υπομονής, τα μάζεψα όλα τα χρειαζούμενα και μια ωραία ημέρα είπα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα... Ακολούθησα τις οδηγίες κατά γράμμα και μιάμιση ώρα περίπου μετά - γιατί είναι και δύσκολο το σκασμένο- είχα στα χέρια μου δύο ωραιότατους (όχι και τόσο κόκκινους γιατί χρησιμοποίησα χρώμα σε πάστα και έκανα λάθος στην αναλογία) δίσκους από κέικ και μια γαβάθα cream cheese frosting για το γέμισμα και την επικάλυψη.... Πλην όμως το αποτέλεσμα με έριξε σε βαθιά μελαγχολία.. Πρώτον γιατί οι δίσκοι κολλήσανε στα πιάτα που τους είχα αφήσει να κρυώσουν και όταν πήγα να τους σηκώσω για να τους χρησιμοποιήσω μου έμειναν οι μισοί στο χέρι και δεύτερον γιατί το frosting βγήκε πιο αραιό από ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να τρέχει γύρω γύρω από το γλυκό και να έχει γίνει ένα απόλυτο σίχαμα... Οπότε, το πήρα και το πέταξα στα σκουπίδια σούμπιτο...
Κάποια άλλη - λιγότερο μουλάρα όπως σας είπα- μπορεί και να τα είχε παρατήσει... Εγώ πάλι πήρα ανάποδες και αποφάσισα πως θα το έφτιαχνα το ^%#$@κέικ ότι και να γινόταν.. Και ξεκίνησα το δεύτερο ημιχρόνιο research... Άλλη συνταγή, καινούρια ταψιά με αποσπόμενο πάτο αυτή την φορά, υγρό χρώμα ζαχαροπλαστικής, μέχρι και ειδική βάση που γυρίζει για το γκλασάρισμα των γλυκών αγόρασα... Και ξαναπροσπάθησα...
Και ω του θαύματος, όχι απλά πέτυχε το γλυκό αλλά έγινε του θανάτου!!! Δεν χρειάζεται να σας μιλήσω πιστεύω για την απόλαυση που ένοιωσα όταν έφαγα την πρώτη αφράτη, νόστιμη, θεϊκή μπουκιά.... Σχεδόν με έπιασαν τα κλάματα την κοιλιόδουλη μουλάρα... Από τότε το φτιάχνω αρκετά συχνά και πάντα με βγάζει ασπροπρόσωπη στα τραπέζια και τα καλέσματα γιατί - πρέπει να το παραδεχτείτε- είναι πολύ εντυπωσιακό οπτικά έτσι που το βλέπεις έτσι άσπρο και αθώο απ' έξω και όταν το κόβεις είναι κόκκινο της αμαρτίας, έστω και ελαφρώς ριγέ, και μάλιστα με πλούσια γεύση σοκολάτας... Αφήστε που όποιος το έχει δοκιμάσει έχει πάθει την πλάκα του, μηδενός εξαιρουμένου... Συνταγή, εννοείται δεν σας δίνω... Θα είναι το μυστικό μου αυτό, my secret combination που λέει και το Καλομοιράκι, και θα το κρατήσω για μένα αποκλειστικά... Άλλωστε, όσοι τολμηροί, μπορείτε να προσπαθήσετε να το φτιάξετε μόνοι σας και εσείς...
Το μόνο που μπορώ να κάνω επειδή σας συμπαθώ και το ξέρετε, είναι αν σας αρέσει και αποφασίσετε κάποια στιγμή να το δοκιμάσετε, να μου στείλετε ένα mail μερικές μέρες νωρίτερα και να σας το φτιάξω... Να αποδώσει και κάτι όλη αυτή η επένδυση σε εξοπλισμό και γνώση... Σωστή?

Υ.Γ. Στην φωτογραφία το πρώτο (ολο)δικό μου δημιούργημα... Κουκλί δεν είναι το πουλάκι μου???:-)))
Υ.Γ.2 Στην πορεία έμαθα πως Red Velvet Cake φτιάχνει κατόπιν παραγγελίας ένα μαγαζί που και καλά ειδικεύεται στα cakes αλλά επειδή ότι έχω φάει από ' κει είναι απολύτως μάπα δεν μπήκα καν στον κόπο να το δοκιμάσω...
ΕΠΕΙΓΟΝ UPDATE προς ανωνύμους.. (Ότι θα μου την έπεφταν οι ανώνυμοι και σε αυτό το blog ούτε που το φανταζόμουν...) Η συνταγή προφανώς υπάρχει παντού στο Internet.. Αν κάνει ο οποιοσδήποτε Google το Red Velvet cake θα βρει 100 συνταγές... Εγώ έγραψα απλά πως δεν θέλω να δώσω την "δική" μου... Δηλαδή αυτή στην οποία κατέληξα μετά από πολλές δοκιμές... Εσείς πάλι, τι ακριβώς ζόρι τραβάτε????? Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, σχόλια που είναι ειρωνικά, μίζερα , κακοπροαίρετα ή δυσάρεστα δεν θα ανεβαίνουν γιατί δεν ταιριάζουν με το mood μου... Οκ?

"Η Τέχνη στην Γαστρονομία"

Αυτός ήταν ο τίτλος του δείπνου που παρέθεσαν την Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Θεσσαλονίκης ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου και το περιοδικό ΕΥ ΖΗΝ με την ευκαιρία της παρουσίασης του λευκώματος που εκδόθηκε ειδικά για την έκθεση "WITH RED OR WHITE, the wine bottles of a collection" που θα παρουσιάζεται μέχρι τις 22 Μαρτίου στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ο chef Έκτορας Μποτρίνι - βραβευμένος με αρκετούς Χρυσούς Σκούφους από το περιοδικό Αθηνόραμα για το εστιατόριο Etrusco στην Κέρκυρα- παρουσίασε ένα μενού αφιερωμένο στην τέχνη και βασισμένο στις αρχές της μοριακής γαστρονομίας το οποίο ήταν απολύτως εντυπωσιακό. Εγώ ως μη ειδικός - και ως μη φαν της μοριακής γαστρονομίας επίσης- δεν μπορώ να υπεισέλθω στα γευσιγνωστικά. Μπορώ όμως να σας πω ότι οπτικά το θέμα δεν παιζόταν και αδιάψευστος μάρτυρας ας είναι οι φωτογραφίες που ακολουθούν και τις οποίες τράβηξα παρότι ήμουν ντυμένη απολύτως grand ως όφειλα για την περίσταση, ενοχλώντας τους πάντες στο τραπέζι με το φλάς της μηχανής μου , κάτι σαν trendy Γιαπωνέζος ένα πράμα, για να δείτε πόσο σοβαρά έχω πάρει το καινούριο μου blog. Επίσης μπορώ να σας ενημερώσω πως ο Έκτορας έχει αναλάβει εδώ και ενάμιση περίπου μήνα και το εστιατόριο Art O2 του Τελλόγλειου στο οποίο μεγαλουργεί και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα για δύο πολύ σοβαρούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως το μενού εκεί είναι κάπως πιο απλό - και κατά την ταπεινή μου γνώμη πολύ πιο νόστιμο - και ο δεύτερος είναι πως η σχέση ποιότητας τιμής είναι η καλύτερη ίσως στην Ελλάδα αυτή την στιγμή. Αρκεί να σας πω ότι το μεσημεριανό μενού κοστίζει 14 ευρώ και στον βραδινό κατάλογο τα κύρια πιάτα δεν ξεπερνούν τα 12 ευρώ, και μιλάμε για κουζίνα που θα σας στείλει αδιάβαστους.. Αν ζείτε ή βρεθείτε στην Θεσσαλονίκη να σπεύσετε. Το τηλέφωνο είναι 2310 991610. Πίσω στην soiree de Gala τώρα έχουμε και λέμε:

Spherification d' oevre
Αναφορά στο φανταστικό του Rene Magritte.




10 Χρόνια ΤΙΤ (Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών)



Μονόχρωμο ή achromatismo
Carpaccio καραβίδας, σάλτσα καρότου και τζίντζερ σπαγγέτι από σουπιά



Jackson Pollock
Αναφορά στην τεχνική του dripping



Αφιέρωμα στον Albrecht Durer
Carpaccio λαβράκι με σάλτσα από μελάνι σουπιάς και λεβάντα



Αναφορά στο κιάρο σκούρο του Caravaggio
Μάγουλα σε σάλτσα κόκκινου κρασιού



Αναρχία
Αναφορά στα χρώματα του Juan Miro



Wines:

Viognier
Κτήμα Γεροβασιλείου 2008

Chardonnay
Κτήμα Βιβλία Χώρα 2008

Magnum 1994
Κτήμα Γεροβασιλείου

Γλυκύς Οίνος
Κτήμα Βιβλία Χώρα 2007