Βράδυ Τρίτης στα Εξάρχεια... Φτάσαμε στο θέατρο νωρίς και η παράσταση έχει ακόμα τρία τέταρτα για να αρχίσει.. Ο Θάνος μας υποδέχεται χαμογελαστός και μας στέλνει κατ' ευθείαν στο μπαρ του υπογείου για να τον αφήσουμε να κάνει την δουλειά του... Βότκες, τσιγάρα και η κουβέντα γυρίζει κάπως παράξενα στα πολύ προσωπικά.. Μιλάω χαμογελώντας - έτσι λέγονται πάντα οι πιο σκληρές αλήθειες, κρυμένες πίσω από χαμόγελα που τις ξορκίζουν- και συνειδητοποιώ σχεδόν απορημένη πως ξεχνάω ολοένα και συχνότερα πια, ποια και τι είμαι στ' αλήθεια.. Απαριθμώ τις στιγμές της ζωής μου που με σημάδεψαν με φωνή σχεδόν άχρωμη, σαν να κάνω λογαριασμό, αλλά μέσα από τις λέξεις - και το μέτρημα- η πραγματικότητα ξεπροβάλει αδιάψευστη.. Δεν θα μεταφέρω την σούμα, το blog το διαβάζει πολύς κόσμος στον οποίο δεν μπορώ και δεν θέλω να εμπιστευθώ τις ουλές και τα σημάδια μου, πάντως τελικά "been there, done that". Almost everything. Ότι μπορούσε να με τελείωσει - κυριολεκτικά και μεταφορικά- το έζησα και το ξεπέρασα. Μπορεί να ακούγεται σαν καυχησιά αλλά δεν είναι καθόλου, και οι δικοί μου άνθρωποι νομίζω πως διαβάζοντας αυτές τις σειρές θα κουνήσουν το κεφάλι καταφατικά.. Σήμερα, το μόνο πράγμα που μπορεί να με τρομάξει πια είναι η υγεία και η ευτυχία του παιδιού μου.. Και των ανθρώπων που αγαπάω.. Και η δική μου, αμέσως μετά..
Σκληρή και εγωιστική διαπίστωση ίσως, αλλά πίσω από το ροζ, και το φως, και την χαρά του τώρα κρύβεται ένα παρελθόν ταραχώδες - το λιγότερο- που δεν το κρύβω φυσικά, μην φανταστείτε κάτι τέτοιο, ούτε το ξεχνάω... Απλά έχω μάθει να ζω μαζί του και με τον καιρό, να το θεωρώ λιγότερο σύνθετο από ότι είναι στην πραγματικότητα ..
Μεγάλη ιστορία ο καιρός.. Καμουφλάρει τα σημάδια, επουλώνει τις πληγές, στρογγυλεύει τις γωνίες, καταπραύνει τον θυμό, ηρεμεί τις ψυχές και θαμπώνει το σκοτάδι.. Το σπάει με φως.. Και αν αφεθείς, καμιά φορά σχεδόν πιστεύεις και εσύ την καινούρια σου εικόνα και την απολαμβάνεις με τον ενθουσιασμό των άλλων.. Και συχνά δοκιμάζεις τις καινούριες σου - μειωμένες πια - αντοχές με τους πιο παράξενους τρόπους..
Χτες το βράδυ, είπα στον Στέλιο την μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μου μασουλώντας αλμυρά μπισκότα σε σχήμα ψαριού, καθισμένη σε ένα stool, σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια.. Η δύναμη μου είναι οι αδυναμίες μου.. Τι να μου κάνει κάποιος που δεν έχω προλάβει ήδη να το κάνω εγώ στον εαυτό μου? Και με αυτή την γνώση, και αυτή την πραγματικότητα να μην αλλάζει επί της ουσίας όσο και αν αλλάζω εγώ, αν η βάση που δημιούργησα με κόπο όλα αυτά τα χρόνια - το παιδί μου, ο άντρας μου, η μάνα μου, και οι δέκα άνθρωποι που αγγιζουν την ψυχή μου- είναι γερή, όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα διαχειριστώ.. Να τα αρχίσω, να τα τελειώσω, να τα γλεντήσω και να τα αντέξω... Και δεν με νοιάζει καθόλου η γνώμη άλλου κανενός.. Εξ' ου και το επώνυμο blog, και ο χαρακτήρας μου που ενοχλεί πολλούς, και ο τρόπος με τον οποίο έχω επιλέξει να ζω την κάθε στιγμή της ζωής μου...
Λίγο αργότερα, παρακολουθώντας την εξαιρετική παράσταση το μυαλό μου έτρεχε αλλού.. "Όλες οι Μπλανς του κόσμου" τραγουδούσε στην σκηνή η Νάντια Κοντογιώργη και αυτή την εποχή λοιπόν, λατρεύω να είμαι Μπλανς.. Ξανθιά, ευάλωτη, πρόθυμη, τσαλακωμένη, έτοιμη να παραδοθεί... Και είναι ένας ρόλος τόσο υπέροχος και ταυτόχρονα τόσο κόντρα, που απολαμβάνω κάθε του στιγμή και αυτός ο ενθουσιασμός με κάνει να τον παίζω μαγικά, το ξέρω, το νοιώθω, το βλέπω.. Άλλωστε οι υπερβάσεις ήταν πάντα εκείνες που όριζαν την κατεύθυνση της ζωής μου.. Από την πρώτη που έκανα στα δεκαοκτώ μου κλείνοντας οριστικά πίσω μου μια πόρτα τεράστια, μέχρι σήμερα, που είμαι μαμά, και σύντροφος, και φίλη, και έχω αυτό το ροζ blog και ψήνω cupcakes στην φωτεινή κουζίνα μου, όλη μου η πορεία ήταν και είναι ένας χορός με το αναπάντεχο και το ανατρεπτικό κόντρα σε κάθε είδους προγνωστικό.. Και μου αρέσει πολύ έτσι.. Δεν θα άλλαζα ούτε ένα λεπτό, αυτή είναι η αλήθεια.. Γιατί κάθε βήμα που έκανα, δύσκολο, εύκολο, σε ίσωμα, σε ανηφόρα ή σε κατηφόρα, με έφερε εδώ που είμαι, όπως είμαι... Και αυτό που είμαι - βρίστε με όσο θέλετε οι ανώνυμοι - είναι αυτό που θέλησα ακριβώς...
Υ.Γ. Η παράσταση "Αν αργήσω κοιμήσου" παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, (σκηνή: 104 συν 1), Θεμιστοκλέους 104, Αθήνα, τηλ. 2103826185. Να πάτε να την δείτε, πραγματικά αξίζει τον κόπο.. Και μετά, σας προτίνω να ακολουθήσετε το ίδιο πρόγραμμα με μας.. Στο Salero , Βαλτετσίου 51, Εξάρχεια, έχει καλό φαγητό, ωραίες φατσούλες γύρω γύρω, και τραπέζια σε έναν όμορφο κλειστό κήπο στον οποίο επιτρέπεται το κάπνισμα.. Στο μεταξύ, χαρείτε το τραγούδι του φινάλε...
Υ.Γ. 2 Όσο και αν αποφασίζω συχνά πυκνά να κρατάω την θεματολογία του blog σε πιο απλά και γενικά θέματα, αυτό που μου αρέσει στην πραγματικότητα είναι να γράφω ότι θέλω, όπως το νοιώθω, όταν το νοιώθω.. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας αυτό το "άνοιγμα" -το έχω ξαναγράψει- και ταυτόχρονα μια μαγική ευκαιρία μέσα από τα σχόλια να βλέπω την εικόνα μου, τους προβληματισμούς μου, τα όνειρα μου και τις σκέψεις μου διυλισμένες μέσα από τις προσλαμβάνουσες, τις γνώμες και τις αντιλήψεις άλλων ανθρώπων.. Πράγμα που το βρίσκω απολύτως γοητευτικό ακόμα και όταν αυτά που διαβάζω δεν με κολακεύουν καθόλου..