Βιαστικά σας αποχαιρετώ για μερικές μέρες.. Το blogάκι πάει να πιεί ποτάκια με αγαπημένα ρεμάλια, να θυμηθεί τα ηρωϊκά βράδια στο νησί, και μετά να ξυπνήσει με hangover και λοξό χαμόγελο - πάντα πάνε μαζί αυτά τα δύο- και να μπει σε mood πασχαλινών διακοπών.. Έχουμε αυγά να βάψουμε, μαγειρίτσες να ανακατέψουμε, αρνιά να ψήσουμε, έχουμε να φτιάξουμε γλυκά, να υποδεχτούμε ανθρώπους που αγαπάμε, να ξαναβρούμε φίλους που μας έλειψαν, να αναστήσουμε έρωτες που πήγαν να μας ξεφύγουν και να δούμε όνειρα που μας κάνουν να χαμογελάμε .. Και να διασκεδάσουμε φυσικά με τις παρέες που πάντα έγραφαν την ιστορία στην ζωή μας, και να γελάσουμε πολύ και να μοιράσουμε αγκαλιές, και δώρα, και να δώσουμε πολλά φιλιά της αγάπης... Και από την Δευτέρα μετά το Πάσχα, να ξαναβρεθούμε πάλι εδώ, στα μέρη τα γνωστά, και να διηγηθούμε ιστορίες για το πως περάσαμε και για όλα όσα θα φέρει ο καιρός που εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι όλο λιακάδα.. Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση λοιπόν, να περάσετε υπέροχα, να οδηγείτε προσεκτικά , να συμπεριφέρεστε απρόσεκτα και see you all soon....:-)
Και έτσι ξαφνικά, γίνεται ένα κλικ και όλα αλλάζουν.. Και το τρενάκι σταματάει, η ισορροπία επανέρχεται και όλα είναι ίδια, ξανά… Πίνω τον πρωινό μου καφέ στην γνωστή κούπα, με ένα κομμάτι κέικ βανίλια και κάνω λίστες με ψώνια για το Πάσχα… Η μαγειρίτσα θέλει εντόσθια και συκώτια και όλα αυτά τα σιχαμένα που την κάνουν τόσο νόστιμη, και ο χασάπης μας επειδή είναι φίρμα έχει ήδη ανοίξει waiting list… Τα κανονικά πασχαλιάτικα αυγά μου φέτος είναι χρωματιστά με ρίγες - very ουάου - ενώ το σοκολατένιο μου δεν θα το ψάξω, γιατί το είδα σε ένα περιοδικό, το ερωτεύτηκα σφόδρα και αυτό θα διανύσει 3000 μίλια για να έρθει να με βρει το γλυκούλι μου…:-)
Εντωμεταξύ, επειδή άμα με πιάσει η προκοπή μου γίνομαι πολύ χρυσοχέρα, οι συνταγές μου είναι ήδη ταχτοποιημένες μέσα στα καινούρια τους, υπέροχα τετράδια – οκ, όχι όλες, μερικές περίσσεψαν, αλλά την επόμενη φορά που θα είμαι Λονδίνο θα πάρω δυο τετράδια ακόμα και θα είμαι all set- και τα ντουλάπια της κουζίνας μου με περιμένουν σήμερα κιόλας για να τα οργανώσω.. Και μετά, αν κρατήσει λίγο ακόμα ο καιρός με λιακάδες, σειρά έχουν οι ντουλάπες μου.. Θέλω να εξαφανίσω όλα τα χοντρά πουλόβερ και τα παλτό και τις μπότες και τα κασκόλ και όλα αυτά που θυμίζουν χειμώνα.. Και να κατεβάσω τις σαγιονάρες που θα ταιριάζουν με το άψογο πεντικιούρ μου, και τα starάκια μου, και τα κοτονένια φουτεράκια με τα χρώματα που λατρεύω, και τις φορμίτσες μου τις βελουτέ και όλα τα χαρούμενα ανοιξιάτικα ρούχα που μου ανεβάζουν την διάθεση με το που τα κοιτάζω… Και θέλω να αλλάξω και χρώμα στα μαλλιά μου.. Σας το είπα αυτό? Δεν σας λέω τι, είναι έκπληξη.. Και είμαι τόσο κοντά, στο τσακ για να το κάνω.. Το συζητήσαμε με τον Βαγγέλη και τον Τάσο και νομίζω πως η ιδέα είναι συγκλονιστική. (Για την εκτέλεση δεν έχω καμιά αμφιβολία..) Λίγο ο Μάνος με σταματάει που έχει φρίξει με την ιδέα, αλλά αν μ’ αγαπάει αρκετά θα με στηρίξει και σ΄αυτή την απόφαση ζωής, έτσι δεν είναι?
Τι άλλα? Αυτά μου έρχονται τώρα, έτσι πρόχειρα.. Σας αφήνω για να πάω τον Droopy την πρωινή του βόλτα και αργότερα το πρόγραμμα έχει baking, ο αγαπημένος μου πεθύμησε better than sex chocolate cupcakes...:-) Και πάρτε και ένα τραγουδάκι γελαστό, και καλημέρα, και φιλιά.. Πολλά…
Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα αυγά μου, είμαι πολυ περήφανη γι' αυτά και ταιριάζουν και υπέροχα με τα χρώματα του σπιτιού αλλά και με την διάθεση μου... Και το τραγουδάκι της μέρας λατρεμένο και όσο πιο happy γίνεται, και απ' ότι διάβασα κάπου, είναι και το αγαπημένο του Γιάννη Σερβετά του οποίου δηλώνω επισήμως η μεγαλύτερη φαν...:-)
Υ.Γ.2 Γιάννη μου (Χοϊμέ) σ' ευχαριστώ πολύ, πάντα.. Είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνεις να μας ξεστραβώνεις, ακόμα και από μακριά...:-))
SUPER ΕΠΕΙΓΟΝ UPDATE!!!! Μου έστειλε μόλις η Γεωργία ένα mail με φωτγραφίες που θα δημοπρατηθούν για τον "Σύλλογο Πίστη για Παιδιά με Καρκίνο" με τίτλο Naked City Οι Αθηναίοι Γδύνονται Για Καλό Σκοπό.. Δεν ξέρω πως να ανεβάσω την επίμαχη φωτογραφία η ξανθιά, αλλά είδα τον Νίκο Κουρή γυμνό και κόντεψα να λιποθυμίσω εδώ, μπροστά στον υπολογιστή μου.. Τη θέλω αυτή την φωτογραφία, επειγόντως... Πληρώνω όσο όσο.. Θα την κρεμάσω στον τοίχο του γραφείου μου και δεν θα μου χαλάσει το κέφι ποτέ ξανά.. Και πως έφυγα η τρελή εκείνο το βράδυ από το Balthazar μου λέτε? Βλάκας, βλάκας, βλάκας... :-(
Υ.Γ. Ευτυχώς εγώ είμαι ξανθιά αλλά οι φίλες μου όχι.. Να η φωτογραφια, δείτε και κλάψτε... (Και που να την δείτε και σε φουλ size που είναι στο mail).. Ποιά αυγά και πια cupcakes... Αυτή είναι ή άνοιξη, και όλες οι εποχές του χρόνου μαζί...:-))))
Αυτή η άνοιξη με έχει σακατέψει.. Οι διαθέσεις μου αλλάζουν σαν τα τρενάκια του Luna Park, πότε στα ύψη πότε στον γκρεμό, πότε στο ροζ και πότε στο μαύρο.. Φταίει που λείπει ο Άρις σίγουρα, αυτές οι εφτά μέρες στο Amsterdam θα περάσουν μαρτυρικά το ξέρω, αλλά γενικά, είμαι σε παράξενη φάση.. Σαν να έχει χαλάσει η πυξίδα μου νοιώθω, σαν να έχω χάσει τον προσανατολισμό μου.. Η Μαρία έχει σίγουρα βαρεθεί να με ακούει να μουρμουράω, για τον Μάνο κρατάω τα χαμόγελα που τα έχει τόσο ανάγκη γιατί πνίγεται στο άγχος και την δουλειά, κάνω την ψύχραιμη στα τηλέφωνα του Άρι και κοιμάμαι με το κινητό ανοιχτό σαν μαιευτήρας- γυναικολόγος μην τυχόν χρειαστεί κάτι και δεν μπορεί να με βρει, μαγειρεύω όλο και λιγότερο αλλά φτιάχνω γλυκά σαν τρελή, τρώω σοκολάτα ξαφνικά εγώ που την σιχαίνομαι, έγραψα δύο ολόκληρα κεφάλαια στο βιβλίο μου μετά από πολύ καιρό, ετοιμάζομαι να φτιάξω και φέτος μαγειρίτσα, μου λείπει το νησί τρελά και σκοπεύω να μετακομίσω στον Ζαννή για όσο περισσότερο με αντέξει που μπορεί να είναι για το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού, έχει κοπεί η όρεξη μου – σήμερα το μεσημέρι έφαγα σαλάτα και το βράδυ δεν έφαγα τίποτα-, μου στέλνετε υπέροχα τραγουδάκια στο mail και με κάποια από αυτά κολλάω απίστευτα, ο Droopy σήμερα μας έφαγε μια πόρτα και με έκανε έξαλλη – μάλλον δεν έχει πιάσει μόνο εμένα αυτή η άνοιξη- , περιμένω την Doris και την Γεωργία με τρελή ανυπομονησία μέσα στην εβδομάδα, και τον Π. φυσικά που μου έλειψε πολύ, έχω υποσχεθεί ένα red Velvet Cake για την Κυριακή του Πάσχα, ετοιμάζομαι να ξαναφύγω ταξίδι τρέχοντας , το βράδυ είδα ένα έργο στην τηλεόραση και έκλαιγα μετά για μισή ώρα με λυγμούς – και αποφεύγω να βλέπω έργα με παιδάκια, δεν ξέρω πως την πάτησα έτσι σήμερα- κάποιος που αγαπώ πολύ με πίκρανε αλλά είχε δίκιο, συνειδητοποίησα με τρόμο πως μπορώ να γίνω πολύ σκληρός άνθρωπος ακόμα, χρειάζομαι επειγόντως ένα μάθημα με τον Χοϊμέ μέσα στην εβδομάδα, έκλεισα ραντεβού για μανικιούρ, πεντικιούρ και κερί στην Τέτα, και για μαλλί στον Βαγγέλη, φέτος περιμένω το ωραιότερο αυγό ever, ερωτεύτηκα μια τσάντα με την πρώτη ματιά και αποφάσισα να παραδοθώ αμαχητί τουλάχιστον σ΄αυτόν τον έρωτα, έχασα την υπομονή μου και την ξαναβρήκα, και για λίγο κινδύνεψα να χάσω και το χιούμορ μου, πέρασα μια βραδιά με αγαπημένους φίλους και γέλασα πολύ, κοιμήθηκα και είδα στον ύπνο μου φιλιά, και μετά ξύπνησα με μια λαχτάρα για διπλό espresso, θέλω να πάω με τις φίλες μου στο Salon να κουτσομπολέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, ένα τραγούδι της Έλλης που είχα ξεχάσει μου θύμισε έναν πρίγκιπα της Δυτικής Όχθης και με έκανε να χαμογελάσω νοσταλγικά, ένα τηλέφωνο που περίμενα δεν ήρθε ποτέ, και μερικά που δεν περίμενα με έκαναν να χαμογελάω για ώρα μετά σαν τον χάχα, αποφάσισα να μην χάσω άλλο χρόνο , κάπου έχω αφήσει την κορώνα μου αλλά δεν θυμάμαι που, και θυμήθηκα γιατί λατρεύω τις πτώσεις στο κενό.. Και πόσο μου έχει λείψει η αίσθηση τους..
Και σήμερα ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα.. Και το Πάσχα είναι επιτέλους πια κοντά.. Καλημέρα σε όλους και φιλιά.. Δεν είναι υπέροχη η ζωή μέσα στα φώτα και την ζάλη του Luna Park?
Και το τραγουδάκι βέβαια θεατράλε σήμερα, για να ταιριάζει με τα φωτάκια, τους καπνούς και τους καθρέφτες... Enjoy...
Έξω έχει μια μέρα υπέροχη... Λιακάδα και ζέστη, άνοιξη προς καλοκαίρι πια.. Μόλις γύρισα από μια μεγάλη βόλτα με τον Droopy, ο Άρις έφυγε εχτές για Amsterdam με τους φίλους του και θα λείψει μια βδομάδα οπότε έχω αναλάβει και αυτά τα καθήκοντα, του dog walking... Βέβαια δεν διαμαρτύρομαι, μου αρέσουν πολύ αυτές οι χαλαρές βόλτες με τον σκυλάκο μου όταν ο καιρός είναι καλός, ειδικά τα βράδια που όλα έξω μυρίζουν νεραντζιές οι δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας γύρω από το σπίτι μας είναι πραγματικός παράδεισος..
Σήμερα είναι μια μέρα αράγματος.. Έχω διάφορα να κάνω βέβαια, θέλω να μαζέψω κάτι ρούχα που τα έχω απλωμένα κάτι μέρες και θα κοκαλώσουν τελικά από το στέγνωμα, να βάλω ένα πλυντήριο, να στρώσω κανένα κρεβάτι, αλλά στην ουσία δεν έχω τίποτα να με αγχώνει.. Θέλω να επιθεωρήσω και την βεράντα μου, να ξεκινήσω να ασχολούμαι με τα φυτά μου, θέλω να τελειώσω και αυτές τις συνταγές που σέρνονται στο γραφείο μου βδομάδες τώρα... Αυτή η άνοιξη μου έπεσε κάπως βαριά, σαν να πάτησε κάποιος το pause και να έμεινε η ζωή μου μετέωρη, και έχω μεγάλη ανάγκη να την βάλω πάλι μπροστά, να αρχίσουν να γίνονται πράγματα, να μπω ξανά στους κανονικούς μου ρυθμούς..
Εχτές χάζευα παλιά ποστ, τέτοιες μέρες πριν από τρία, και πριν από δύο χρόνια ήμουν ήδη στο νησάκι και οργάνωνα το σπίτι, και έτρεχα με το περιοδικό... Φέτος πια το νησί μου λείπει, κανονικά, και όσο και αν έχω πάντα το σπίτι του Ζαννή για όσο και όποτε θέλω - και θα το χρησιμοποιήσω φουλ φυσικά- πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι την πιθανότητα του να τελείωσε το break πού ένοιωσα πως χρειάζομαι και να δρομολογώ την επιστροφή μου... Το περιοδικό πάλι δεν μου έλειψε καθόλου.. Μου έλειψε η εποχή που το οργανώναμε, τα βράδια με τον Πέτρο στην βεράντα με ποτά, τσιγάρα και ατελείωτες συζητήσεις, μου λείπει που ξυπνούσα το πρωί και τον έβρισκα να έχει φτιάξει ήδη καφέ και να βλέπει θέματα, και βέβαια τα ξέφρενα βράδια στο Guzel που κατέληγαν ξημέρωμα στον Γιαλό με κοκορόσουπα στον Κονταρίνη... Όμορφες εποχές.. Δεν είναι να απορεί κανείς που βγάζαμε αριστουργήματα.. Μετά χάθηκε αυτό το παρεϊστικο, το αγαπησιάρικο, ήρθαν οι διαφημίσεις , η επιτυχία και τα λεφτά, και το πάρτι έγινε δουλειά.. Και η μαγεία μας άφησε και μετά την αφήσαμε και εμείς..
Εχτές το βράδυ στο Pacific ο Μάνος μου ανέλυσε για μια ακόμα φορά μέσα σε μερικά λεπτά ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου και με άφησε άναυδη.. Προφανώς με ξέρει καλύτερα απ΄όλους τους ανθρώπους της ζωής μου, αλλά πάντα καταφέρνει να με εκπλήσσει, κυρίως γιατί τόσα χρόνια μετά δεν ξέρω ποτέ τι ακριβώς σκέφτεται να κάνει. Εχτές ας πούμε περίμενα να με μαλώσει... Θα είχε δίκιο αν το έκανε και ήμουν αποφασισμένη να το δεχτώ χωρίς να πω κουβέντα.. Προτίμησε να με βγάλει έξω, να με κάνει να γελάσω, να περάσουμε καλά.. Και όταν ήρθε η ώρα μου θύμισε με τον πιο γλυκό και τον πιο απαλό τρόπο ότι πάντα στην ζωή μου έκανα τις πιο δύσκολες , και συχνά αναπάντεχες και εγωιστικές επιλογές δοκιμάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους... Και πως όπως δεν μου έλειψαν ποτέ τα όσα άφησα πίσω μου κάποτε επειδή δεν τα άντεχα - οι άνθρωποι που προλάβαιναν τις επιθυμίες μου πριν καν τις εκφράσω και μια ζωή που για πολλούς είναι παραμύθι αλλά για μένα ήταν απλά φυλακή- έτσι δεν θα μου λείψουν ποτέ όλα όσα συνεχίζω να αφήνω πίσω μου επειδή μου τελείωσαν... Και πως καμιά συνέπεια δεν θα είναι ποτέ ικανή να με κάνει να αμφισβητήσω έστω και για μια στιγμή μια απόφαση που την πήρα με την καρδιά και όχι με το μυαλό μου.. Έχει δίκιο, προφανώς.. Η ζωή μου ολόκληρη, ή έστω το μεγαλύτερο μέρος της, είναι η τρανή απόδειξη αυτής της θεωρίας... Και όλα όσα κάνω μόνη μου, από τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο χαζά, από τα περιοδικά που έβγαλα και την promising καριέρα που είχα κάποτε μέχρι το ότι βάζω πλυντήριο, και απλώνω, και στρώνω κρεβάτια μόνη μου, είναι για μένα μια τεράστια νίκη.. Απέναντι σε όσους πίστευαν πως θα γύριζα πίσω τρέχοντας για να χωθώ σε μια ασφάλεια που δεν με προστάτεψε ποτέ από όσα πραγματικά φοβόμουνα...
Ναι αυτή η άνοιξη μπήκε περιέργα φέτος.. Όμως ο καιρός περνάει και τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και η ζωή από μόνη της φέρνει τις λύσεις εκεί που νομίζουμε πως όλα πάνε σκατά.. Και έξω έχει έναν ήλιο που με κάνει να νοιώθω την ψυχή μου να γεμίζει αισιοδοξία... Σαν να μου λέει το σύμπαν πως όλα, μα όλα, θα πάνε καλά... Το ακούω προσεκτικά, όπως πάντα, παίρνω βαθιά ανάσα και πατάω το play. Η ζωή συνεχίζεται... Και τώρα πάω να φτιάξω έναν καινούριο καφέ και να δοκιμάσω το κέικ βανίλιας που έφτιαξα χτες το απογευμα και που νομίζω πως βγήκε υπέροχο... Και μετά θα αράξω στον καναπέ και θα δω σειρούλες.. Ή αν μου την δώσει θα πάρω το αυτοκίνητο και θα πάω μια βόλτα στο Σούνιο... Θα χωθώ σε μια φαρδιά πολυθρόνα στην ωραιότερη βεράντα της περιοχής, θα χαζέψω την θάλασσα και θα χαμογελάω μόνη μου , σαν χαζό... Ή μπορεί να πάμε και στην Παλιά Αγορά να δούμε τον Αχιλλέα και να μας αναπτύξει τις θεωρίες του περί έρωτος και σχέσεων και να μας αφήσει για μια ακόμα φορά πάγωτά, να σκεφτόμαστε κρυφά από μέσα μας μήπως αυτός έχει βρει όντως το νόημα της ζωής και εμείς απλά καθόμαστε και παιδευόμαστε σαν τους βλάκες... Δεν ξέρω... Αφήνω τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ακριβώς όπως μου αρέσει, και σας φιλώ γλυκά... Έχει μια υπέροχη μέρα έξω, γλυτώσαμε και την χρεοκοπία προς το παρόν απ΄ότι άκουσα, και η ζωή μας κλείνει το μάτι... Ας την ακολουθήσουμε...:-)
Το σημερινό τραγούδι είναι από τα πολύ αγαπημένα μου, όπως και η ταινία που "έντυσε" κάποτε.. Και νομίζω πως αν και πολύ παλιό, δίνει ακόμα τον τόνο και το σύνθημα...
Το σημερινό ποστ μπορείτε να το θεωρήσετε κάτι σαν κοινωνική προσφορά.. Και ένας άνθρωπος που λέει ο λόγος να γλυτώσει διαβάζοντας το από αυτό που ζήσαμε εμείς εχτές το βράδυ, θα έχει εξυπηρετήσει τον στόχο του απολύτως... Γιατί εμείς ήμαστε ακόμα άναυδοι από τα όσα είδαμε, και θα παραμείνουμε έτσι πιστεύω για καιρό μια που υπάρχουν πράγματα στην ζωή αυτή που απλά, δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου.. Να την πάρουμε όμως από την αρχή την ιστορία.. Εγώ είμαι φαν του σινεμά, να το παραδεχτώ, και μου αρέσει και ο ελληνικός κινηματογράφος... Ο Μάνος είναι συνήθως πιο διστακτικός, με τον ελληνικό κινηματογράφο that is, αλλά άμα αρχίσω το μπούρου μπούρου υποκύπτει με αποτέλεσμα να τα έχει φορέσει κι αυτός τα παλτουδάκια του μέσα στα χρόνια... Έτσι με τον καιρό, για να μην τσακωνόμαστε και για να έχουμε μια κοινή συνισταμένη μια που τα γούστα μας ταιριάζουν γενικά, έχουμε καταλήξει στους κριτικούς κινηματογράφου που εμπιστευόμαστε... Τιμογιαννάκης και Κουτσογιαννόπουλος είναι οι άνθρωποι μας και μέχρι σήμερα δεν μας έχουν απογοητεύσει.. Τουλάχιστον όχι πολύ.. Έτσι, όταν διάβασα στο Down Town "τρέξτε αμέσως" για τα " 4 Μαύρα Κοστούμια" έσπευσα να βγάλω εισητήρια.. Και εκεί ξεκινάει ο Γολγοθάς μας.. Γιατί η ταινία guys, απλά δεν βλέπεται.. Και όταν λέμε δεν βλέπεται, δεν το λέμε υπερβάλοντας.. Όχι.. Δεν βλέπεται, τελεία. Και παύλα... Το στόρυ είναι το εξής.. Τέσερρις χαμένοι τύποι που εργάζονται ώς νεκροθάφτες αναλαμβάνουν να μεταφέρουν με τα πόδια από την Αθήνα μέχρι την Βοιωτία ένα φέρετρο εκτελώντας την τελευταία επιθυμία του μακαρίτη που πέθανε σε φυλακή του εξωτερικού. Για την αμοιβή φυσικά. Στην πορεία ανακαλύπτουν πως ο τύπος που τους έκλεισε την δουλειά ήταν απατεώνας και δεν υπάρχουν λεφτά για να πληρωθούν, αποφασίζουν να απαγάγουν το φέρετρο για κάποιο λόγο που δεν τον κατάλαβα ακριβώς και στο τέλος, βρίσκουν ένα τατουάζ με τον χάρτη ενός θησαυρού στο μπράτσο του μακαρίτη, τον πάνε στο χωριό του για να τον βρουν και εκεί ανακαλύπτουν πως ο θησαυρός ήταν ο νεανικός έρωτας του αποθανώντος, μια γιαγιά δηλαδή εκατό χρονών... Πόση ώρα μου πήρε να σας το γράψω αυτό? Δεν είναι δα και το Μπεν Χουρ και από υπόθεση όπως είπε και ο Μάνος έξαλος βγαίνοντας από το σινεμά, είναι σαν να μαζευτήκανε οι ηθοποιοί και να είπανε μεταξύ τους "ρε μαλάκες, δεν κάνουμε μια ταινία που να είμαστε κοράκια με μαύρα κοστούμια?" και την έκαναν... Τώρα γιατί η ταινία ήταν μεγάλου μήκους, και τι μεγάλου, ατελείωτου μιλάμε - σαν παρωδία ταινίας του Αγγελόπουλου αλλά να σηκώνεται ο πρωταγωνιστής εκεί που είσαι έτοιμος να καταρρεύσεις από την βαριεστημάρα πάνω στο κάθισμα, να σε κοιτάει στα μάτια, να σου λέει "αντέχεις κι άλλο ρε κερατά?" και να συνεχίζει το πλάνο άλλο ένα μισάωρο - πραγματικά το αγνοώ.. Σκηνές που σέρνονται, σκηνές που δεν καταλαβάινεις το νόημα της ύπαρξης τους στο στόρυ, σκηνές που οι ήρωες φλυαρούν ατελείωτα, σκηνές που κυλιούνται για ώρες μέσα σε κάτι στάχια, σκηνές που γελάς και λίγο αλλά διστακτικά, σκηνές, σκηνές, σκηνές... Και από ζουμί, έρημος της Σαχάρας... Αφού αν δεν είμασταν εγκλωβισμένοι στην μέση της σειράς και δεν ντρεπόμαστε να σηκωθούμε και να αρχίσουμε τα "με συγχωρείτε, με συγχωρείτε" για να βγούμε έξω, θα είχαμε φύγει στο πρώτο εικοσάλεπτο.. Αντ' αυτού αναγκαστήκαμε και το φάγαμε όλο το παλτό, συν μια ταινία μικρού μήκους στην αρχή με έναν φακίρη που όμως τελικά ήταν σχεδόν καλή μπροστά στο main έργο, και όταν τελικά τελείωσε το μαρτύριο και άναψαν τα φώτα, είδαμε μια ολοκληρη αίθουσα να σηκώνεται άναυδη να φύγει, με ύφος σαν να την είχε χτυπήσει αστροπελέκι... Κανονικά.. Ο δε κύριος που καθόταν δίπλα μου, όλο το βράδυ μονολογούσε "τι μαλακία είναι αυτή Παναγία μου" σας τ' ορκίζομαι.. Μετά απ' αυτά, ένα σας λέω μόνο.. Όπου τον δω τον Τιμογιαννάκη θα πάω να τον βρίσω.. Όσα χρόνια και να περάσουν, εγώ το χτεσινό δεν το ξεχνάω.. Αφήστε που σκέφτομαι σοβαρά να στείλω επιστολή διαμαρτυρίας στο Down Town.. Δηλαδή οκ, γούστα είναι αυτά αλλά τι σου φταίμε καλέ μου άνθρωπε να ζήσουμε δυο ώρες από την ζωή μας στο Twilight Zone? Να φανταστείτε, πήγαμε μετά να φάμε στο GBK και δεν κατέβαινε το burger, για τέτοιο σοκ μιλάμε.. Είχαμε έναν κόμπο στο στήθος από την ξινίλα, και γυρίσαμε στο σπίτι και είδαμε ένα επεισόδιο Leverage και καπάκι Ράδιο Αρβύλα για να μας φύγει ο πανικός από το μάτι... Και σας ρωτώ.. Το ότι οι ελληνικές ταινίες πάσχουν από σενάριο, γενικά, το ξέρουμε.. Αυτές οι εταιρίες τύπου Nova που έκανε την συμπαραγωγή, δεν διαβάζουν το στόρυ πριν εγκρίνουν τα λεφτά που θα δώσουν? Γιατί δεν συζητάμε πως αν πήγαινε κάποιος στα studios του Hollywood να παρουσιάσει αυτό το σενάριο θα τον έδερναν κι όλας πριν τον πετάξουν έξω για πάντα, αλλά και εδώ, πόσο παπάρας πρέπει να είσαι για να αποφασίσεις να δώσεις λεφτά για μια τέτοια δουλειά? Και έπαιζαν και καλοί ηθοποιοί... Τρέμω στην ιδέα τι θα μας είχε συμβεί αν στην θέση των Σπυριδάκη, Παναγιωτίδη, Ζουγανέλη και Πουλικάκου ήταν τίποτα ατάλαντοι.. Θα είχαμε κόψει τις φλέβες μας ομαδικώς μέσα στην αίθουσα 3 του Village ώς άλλοι οπαδοί σέκτας... Τον Χαραλαμπίδη τον βγάζω εκτός γιατί υπογράφει και το σενάριο και την σκηνοθεσία οπότε αν ποτέ πέσει στον δρόμο μου δεν θα τον βρίσω απλά, θα τον κλωτσίσω κι όλας... Οπότε, αν είχατε καμιά φαεινή ιδέα να πάτε σινεμά το weekend, μακριά και αλάργα από τα κοστούμια... Εμπιστευθείτε με και δεν θα χάσετε... Καλημέρα και φιλιά...
Υ.Γ. Το τραγούδι σήμερα είναι από την ταινία "Αυτή η Νύχτα Μένει".. Για να θυμηθούμε πως υπάρχουν και έργα που έχουν γράψει ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο...
Υ.Γ.2 @Α, ο Μάνος μου είπε να σου γράψω πως περιμένει με ανυπομονησία το σχόλιο σου για το σημερινό ποστ...:-)))
Η ζωή μου κλείνει το μάτι… Πονηρά… Άλλη μια άνοιξη που όλα γύρω μυρίζουν λουλούδια και νεραντζιές… Ξυπνάω το πρωί και αυτό που βλέπω στον καθρέφτη με κάνει και χαμογελάω… Οκ, δεν είμαι όπως ήμουν κάποτε όμως ευτυχώς είχα προετοιμαστεί από νωρίς για το ότι εκείνη η εικόνα δεν θα κρατούσε για πάντα.. Κυρίως γιατί δεν ήταν απολύτως εγώ… Η μαμά μου μαζεύει παλιές μου φωτογραφίες και καμιά φορά μου τις δείχνει.. Διακρίνω ένα παράπονο στην φωνή της όταν τις κοιτάζει, σαν να λυπάται.. Ελπίζω για όσα άλλαξαν στην δική της ζωή και όχι στην δική μου.. Εγώ τις παλιές φωτογραφίες τις φυλάω σε ένα κουτί που έχω χρόνια να ανοίξω.. Έχω ένα ζήτημα με τις φωτογραφίες… Δεν κοιτάζω την εικόνα, κοιτάζω τα βλέμματα και το δικό μου βλέμμα της εποχής εκείνης προτιμώ, προσπαθώ, να το ξεχάσω..
Πίσω στο σήμερα και στην άνοιξη, όλα γύρω μου γυρίζουν.. Και όλα, γύρω μου γυρίζουν...Άνθρωποι από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με πιάνουν από το χέρι και με παρασύρουν στους δικούς τους ρυθμούς.. Μου αρέσει να παρασύρομαι από ανθρώπους που αγαπώ και με ενδιαφέρουν… Μου αρέσει να αφήνομαι, στην ζωή γενικά, και όπου με πάει.. Και αν σήμερα με κρατάνε δεμένη κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι μάλλον, με μεταξωτές κλωστές που έχω εγώ, πολύ προσεκτικά διαλέξει, μέσα μου βαθιά το κοριτσάκι του κάποτε που ήταν μόνο αέρας καραδοκεί για να με ξεσηκώσει για άλλα ταξίδια, μακρινά και μαγικά.
Του βάζω πέτρες στις τσέπες χρόνια τώρα, έχω εφεύρει δικούς μου τρόπους να το κρατάω απασχολημένο και εδώ, και κυρίως ευχαριστημένο, μια που είναι και θα είναι πάντα το κέντρο της ύπαρξης μου.. Ναι, μπορεί ο Άρις να είναι το κέντρο του κόσμου μου, ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου, όμως το κέντρο της ύπαρξης μου είναι αυτό το κοριτσάκι που του έμαθαν από πολύ μικρό να είναι αέρας… Και να γελάει πολύ, και να απαιτεί με πάθος και να ρισκάρει, και να σηκώνεται ξανά και ξανά όσες φορές και αν πέφτει, από όσο ύψος… Το αγαπώ πολύ αυτό το παιδί μέσα μου.. Μου πήρε χρόνια να το γνωρίσω, να το αγκαλιάσω και κυρίως να το αποδεχτώ… Να του συγχωρέσω το ότι δεν είναι τέλειο, το ότι έχει μια τάση να κάνει μεγάλα λάθη, το ότι πολύ συχνά γίνεται σκληρό, και το ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια ζωντανό όσο και αν εγώ προσπαθώ να μεγαλώσω…
Βέβαια η αλήθεια είναι πως τελικά δεν θέλω να μεγαλώσω… Αρνούμαι με πείσμα τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, συχνά αρνούμαι και αυτές που μου αναλογούν, και επιμένω να ζω κυνηγώντας το δικό μου ουράνιο τόξο.. Που βγαίνει πάντα, πιστό στο ραντεβού μας σαν ελβετικό ρολόι, και μου θυμίζει πως για όσα χάσαμε δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε και πως για όσα τολμάμε δεν μετανιώνουμε τελικά ποτέ..
Και έτσι, ήρθε μια ακόμα άνοιξη.. Δύσκολη φέτος, ξεσηκωτική.. Έχω μια διάθεση για ταξίδια.. Για αλλαγές, για περιπέτεια.. Ο εαυτός μου στον καθρέφτη μου μουρμουρίζει «μείνε» και το παιδάκι μέσα μου με τραβάει απ΄το χέρι και λέει «φύγαμε»… Ιδέαν δεν έχω τι θα κάνω.. Ξέρω τι πρέπει, τι θέλω δεν ξέρω ακόμα.. Όχι με σιγουριά.. Προς το παρόν ζω μια ακόμα υπέροχη άνοιξη και ονειρεύομαι καλοκαίρια.. Ονειρεύομαι το νησάκι και την πρώτη βουτιά στον Άγιο Σώστη.. Θυμάμαι ακριβώς το αίσθημα της γαλήνης, και το κορμί μου να ανατριχιάζει από ανακούφιση την στιγμή που το κεφάλι μου βυθίζεται στο κρυστάλλινο νερό… Ονειρεύομαι τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, τα μαλλιά του καλοκαιριού που είναι ασημένια πια από την ήλιο και όλο μπούκλες, μυρίζω το άρωμα του αντηλιακού στο σώμα μου, ακούω την μουσική να με ξεσηκώνει για έναν ακόμα χορό…
Μου αρέσουν τα καλοκαίρια… Στο νησί της καρδιάς μου, έχουν γεύση βότκας, spicy crab salad και strawberry cheese cake, μυρίζουν αλμύρα και St. Barth, ξαπλώνουν σε ομπρέλες δίπλα στο κύμα, πάνε βόλτες με ξύλινα σκάφη και λατρεμένους φίλους καρδιάς, δίνουν φιλιά σε βεράντες με θέα και αγκαλιές πάνω σε κρεβάτια με δροσερά, λινά σεντόνια, και με κάνουν να νοιώθω ασφαλής γιατί είναι η μόνη εποχή και το μόνο σκηνικό της ζωής μου που δεν με κάνει να σκέφτομαι ταξίδια..
Στο νησί της καρδιάς μου, ο αέρας είναι το ίδιο δυνατός με τον δικό μου.. Και όταν κλείνω τα μάτια και τον αφήνω να με τυλίξει, νοιώθω, ξέρω, πως το για πάντα θα μπορούσε να είναι εκεί…
Όμως ακόμα είναι άνοιξη.. Και έξω μυρίζει λουλούδια και νεραντζιές.. Και εγώ σκέφτομαι ταξίδια.. Και εσύ με παρασύρεις παρόλο που σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα, σε πέταξα απ΄το τρένο και σε σκότωσα παραπάνω από μία φορά.. Πόσες ζωές έχεις πια? Κοιτάζω στον καθρέφτη και η εικόνα μου κλείνει το μάτι.. Και έχω και ένα μικρό παιδί που με τραβάει απαιτητικά από το χέρι και μάλλον έχει ξεφορτωθεί όλες τις όμορφες, γυαλιστερές πέτρες που τόσο προσεκτικά έχωνα στις τσέπες του όλον αυτόν τον καιρό…
Εχτές το βράδυ κοιμήθηκα νωρίς.. Ακύρωσα τελευταία στιγμή κάτι που είχα να κάνω, έφαγα prosciuto και gorgonzolla με ψωμάκι από το Kaiser ( έκανα fridge warming και γέμισα το καινούριο μου ψυγείο με λιχουδιές από τον Πλατή), είδα δύο Law and Order στην σειρά και μετά χώθηκα για ώρα στην μπανιέρα μου με Laura Mercier Lemon Tart, φόρεσα πιτζαμάκια και κουκουλώθηκα με το αφράτο πάπλωμα μου... Και ούτε που κατάλαβα τι ώρα γύρισαν οι άντρες μου, ο Μάνος από ένα βαρετό - για μένα- κάλεσμα στην Σπονδή και ο Άρις -πολύ αργότερα- από ένα BBQ που είχαν οργανώσει στο σπίτι του κολλητού του...
Και σήμερα το πρωί, ενώ οι χτεσινές ειδήσεις μιλούσαν για κακοκαιρία ο ήλιος λάμπει... Και εγώ πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας και ετοιμάζομαι να πάω να συναντήσω τον τέταρτο πιο αγαπημένο άνθρωπο της ζωής μου(μετά τον Άρι, τον Μάνο και την μαμά μου that is) την Μαρία, που έχω να την δω καιρό μια που έχει πέσει με τα μούτρα στην δουλειά, και που μου έχει λείψει αφάνταστα... Βέβαια μετά από τόσα χρόνια που είμαστε σχεδόν αυτοκόλλητες, ποτέ δεν είμαστε πραγματικά μακριά, μπορώ πάντα να την πάρω τηλέφωνο κλαίγοντας στις πέντε η ώρα το πρωί και να βρεθούμε με τις πυτζάμες οπουδήποτε, και αυτή το ίδιο... Αλλά συμβαίνουν διάφορα στην ζωή μου αυτόν τον καιρό και η Μαρία θα είναι πάντα ο άνθρωπος που θα μπορεί με συνοπτικές διαδικασίες να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους θέση και να μου ανοίξει την εικόνα όταν εγώ είμαι εγκλωβισμένη μέσα σ' αυτή... Αυτή η εικόνα... Πολλές φορές μας μπερδεύει και μας αποπροσανατολίζει και μας βάζει να κάνουμε κύκλους ατελείωτους και να ακολουθούμε τις πιο δαιδαλώδεις διαδρομές για να φτάσουμε στο πιο κοντινό σημείο... Εκεί που μας πάει η καρδιά μας.. Μου πήρε πολλά χρόνια να το καταλάβω, και πολύ Χοϊμέ, όμως όταν ακολουθούμε την καρδιά μας, όταν βρίσκουμε χρόνο μέσα στην τρέλα στην οποία ζούμε καθημερινά σχεδόν όλοι μας να αφουγκραστούμε την ψυχή μας και τα θέλω της, όλες οι διαδρομές, ακόμα και οι πιο δύσκολες, αποκτούν μια άλλη μαγεία... Γιατί η καρδιά και η ψυχή μας ξέρουν.. Μπορούν να ξεχωρίσουν τα πραγματικά μας θέλω από τα ψεύτικα, αυτά που μας επιβάλουν οι συνθήκες της ζωής μας, η εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας και η κοινωνική ή προσωπική μας ανασφάλεια, και να μας οδηγήσουν εκεί που θα είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι... Και δεν μιλάω για γκομενικά τώρα, μην σας μπερδέψω... Μιλάω για σχέσεις γενικότερα, για δουλειές, για τα πάντα... Ξέρω ανθρώπους που παλεύουν λυσσασμένα για πράγματα που δεν τους αφορούν.. Για δουλειές που δεν τους ταιριάζουν, για έρωτες που έχουν τελειώσει, για σχέσεις που δεν τους γεμίζουν, για παρέες που δεν τους χωράνε.. Παλεύουν να πετύχουν όνειρα και επιδιώξεις άλλων.. Των γονιών τους συνήθως αλλά αυτή είναι μια άλλη, τεράστια κουβέντα... Χάνουν τον χρόνο τους, την ενέργεια τους και κυρίως τις πολύτιμες στιγμές της ευτυχίας τους κυνηγόντας μια χίμαιρα που δεν είναι καν δική τους.. Δεν τους κρίνω, υπήρξα και εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος μια εποχή, πολύ παλιά.. Τους λυπάμαι μόνο λίγο για όσα αφήνουν να περάσουν από δίπλα τους χωρίς καν να τα αντιληφθούν , από μηχανισμό αυτοάμυνας συνήθως, μια που αν αντιληφθείς πραγματικά τι κάνεις, θα έρθει η ώρα να σκεφτείς έστω να το αλλάξεις.. Και τότε θα έχεις κάνει την αρχή.. Και η συνέχεια θα είναι αναπόφευκτη.. Να, από αυτά με σώνει η Μαρία πάντα... Τα πισωγυρίσματα, τους πολέμους με ανεμόμυλους και τις προσκρούσεις σε τοίχους με όλη μου την φόρα, που είναι και το προσωπικό μου σουξέ...:-) Και αν μπορώ να πω κάτι, έτσι γενικό και χρήσιμο, είναι πως αν βλέπετε πως κάτι δεν σας κάθεται, αφήστε το... Κάθε πράγμα που δεν γίνεται, φέρνει μαζί του κάτι άλλο, συνήθως καλύτερο.. Κάθε πρόβλημα φέρνει δώρο, έτσι μας λέει ο Χοϊμές και δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόσο δίκιο έχει... Κάθε χαμένη ευκαιρία είναι ένα ακόμα κομμάτι σε ένα παζλ που μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε άμεσα, την ώρα που φτιάχνεται, θα έρθει όμως η στιγμή που η εικόνα θα συμπληρωθεί και τότε θα καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής.. Και το σύμπαν... Και πως η ζωή μας είναι ένα σύνολο από στιγμές βέβαια... Που είναι στο χέρι μας να είναι όσο πιο όμορφες, χαρούμενες, γελαστές και ευτυχισμένες γίνται.. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο.. Και εγώ ως γνήσια Πολυάννα είμαι σίγουρη πως τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν, αυτά που δεν έχουμε ζήσει ακόμα... Αν κάνω λάθος όμως, τουλάχιστον θα έχω ζήσει μέχρι εδώ όσο πιο υπέροχα μπόρεσα, τόλμησα και άντεξα.. Και νομίζω πως αυτό από μόνο του είναι μεγάλη ιστορία... Αυτά για σήμερα, σας έπρηξα με τα ψυχολογικά και τις φιλοσοφίες αλλά εξω είναι άνοιξη και η εποχή ταιριάζει με χαμόγελα και αισιόδοξους ανθρώπους... Α, και να μην το ξεχάσω.. Σήμερα ένας άνθρωπος που αγαπω πολύ έχει μπροστά του μια δύσκολη μέρα.. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον.. Στείλτε του την θετική σας ενέργεια και όλες σας τις ροζ σκέψεις παρακαλώ.. Το έχετε κάνει πολλές φορές για μένα και ξέρω ότι πιάνει.. Καλημέρα και φιλιά...
Υ.Γ. Και το τραγουδάκι της μέρας ασορτί βέβαια.. Χαρούμενο και αισιόδοξο... Αφιερωμένο στον Π. που χρειάζεται επειγόντως μια γερή δόση αισιοδοξίας και χαμόγελου και την Λιάνα μου που χτες είχε μια πολύ δύσκολη μέρα αλλά σήμερα είμαι σίγουρη πως θα περνάει καταπληκτικά... Με όλη μου την αγάπη...
Ξύπνησα με το ζόρι πριν από λίγο γιατί ξενύχτησα χαζά και μετά, ως συνήθως, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου... Το στομάχι μου με πεθαίνει απο χτες το βράδυ, κοιμήθηκα κουλουριασμένη σαν φασόλι - γίγαντας, οκ- και ξύπνησα στην ίδια ακριβώς στάση αλλά χωρίς βελτίωση... Η κουζίνα μου είναι γεμάτη με ότι είχε μέσα το ψυγείο. 11 μ 1 θα μου παραδώσουν το καινούριο και έτσι όλοι οι πάγκοι και κάθε πιθανό και απίθανο σημείο είναι σκεπασμένο με βαζάκια, μπουκαλάκια, ταπεράκια... Ευκαιρία για εκκαθάριση, αλλά θα την κάνω μετά, αφού έρθει το καινούριο ψυγείο και φύγει το παλιό.. Με το πλυντήριο πιάτων βέβαια δεν στάθηκα το ίδιο τυχερή, θα μας το παραδώσουν μετά το Πάσχα, πράγμα που σημαίνει πως με περιμένει πλύσιμο τρελό και ένα σωρό χαμένα μανικιούρ αλλά τι να κάνω? Και ξεχνάω μονίμως να πάρω γάντια από το σούπερ μάρκετ.... Ξανθιά.. Σήμερα πίνω τον καφέ μου με creme double... Μέσα στους θησαυρούς του ψυγείου ανακάλυψα ένα βαζάκι που είχε λήξει εδώ και μερικές μέρες, μου το είχε πάρει ο Π. στο Λονδίνο, και έβαλα το μισό μέσα στον καφέ και το υπόλοιπο το άλειψα στο brioche μου... Και είναι υπέροχο, και δεν νομίζω να πάθω κάτι από κάτι τόσο νόστιμο αλλά και αν πάθω, χαλάλι του... Θέλω να κολυμπήσω μέσα στην creme double, τόσο πολύ μ΄αρέσει.. Βέβαια, εχτές το βράδυ έφαγα μια μους σοκολάτα μόνη μου... Κανονικά σιχαίνομαι την σοκολάτα αλλά αυτή είχε και κάτι τραγανά μπιλάκια επάνω και την ξεκίνησα μεν διστακτικά αλλά δεν άφησα ούτε ίχνος... Φταίει και ο Χριστόφορος βέβαια, πως μπορείς να βλέπεις Χριστόφορο και να μην τρως γλυκό, δεν γίνεται, κανονικά θα έπρεπε να την δίνουν με οδηγίες χρήσης την εκπομπή... Τηλεκοντρόλ, γλυκό και βότκα με πάγο αλλά χωρίς λεμόνι... Να του παραδεχτούμε πάντως πως έχει χιούμορ, ναι? Εκείνη η πρώτη σκηνή που ο καθένας λέει τα ίδια λόγια με το δικό του στυλ και εκείνος παρακαλάει πάντα πίσω από τις κλειστές πόρτες ήταν όλα τα λεφτά... Μου αρέσει πολύ το 4... Κανονικά θα ήμουν φαν του Κουρή που είναι απίστευτος γκόμενος, πίναμε μαζί ποτά ένα βράδυ στο Balthazar πριν από χρόνια και σας διαβεβαιώ πως είναι μεγάλο ρεμάλι, original, και καμιά σχέση με τον συντηρητικό παπάρα που παίζει φέτος, αλλά τελικά έχω πάθει coup de foudre με τον Μουζουράκη.. Με το όλο στυλ δηλαδή, αλλά κυρίως με την φωνή του... Που είναι για πολαπλά εγκεφαλικά... Μήπως να παρακαλέσω τον διευθυντή μου να του κάνω μια συνέντευξη γύρω από την γαστρονομία και την τέχνη να μπει η άνοιξη όπως της πρέπει? Με φαν... Ο καφές μου κρυώνει και η creme double λιώνει πάνω στο brioche μου, και εγώ πρέπει να σας αφήσω γιατί έχω δουλειές να κάνω, και να γράψω και 500 λέξεις για τα Murder Mysteries μέχρι αύριο... Με έμπνευση κάτω του μηδέν... Καλημέρες και φιλιά λοιπόν και αν κάποιος ξέρει κανένα μαγικό για το στομάχι να το πει γιατί νοιώθω σαν κάποιος να μου το σφίγγει από μέσα.. Αίσθηση ανατριχιαστική και σπαστική ταυτοχρόνως...
UPDATE: Το ψυγείο ήρθε, καθαρίστηκε, γέμισε και όλα είναι under control... Και με την εκκαθάριση ανακάλυψα απίθανα πράγματα.. Πως έχουμε μάλλον μια εμμονή με την κάπαρη ας πούμε, μια που έχουμε πέντε βαζάκια - το ένα με καπαρόφυλλα- και με τις μαρμελάδες ροδάκινο (που είναι οι αγαπημένες μου) που έχουμε καμια δεκαριά... Και πως ένα σωρό πράγματα είχαν λήξει βέβαια, εκτός της creme double, όπως ένα τάπερ με "το πιο μουχλιασμένο τυρί που έχω δει ποτέ στην ζωή μου" (δήλωση του Άρι ήταν αυτή) που ήταν κρυμένο για καιρό κάτω από τα λεμόνια στο συρτάρι για τα λαχανικά που το χρησιμοποιούμε μόνο για να φυλάμε τα λεμόνια και τα limes για τις βότκες μια που με τα υπόλοιπα vegetables δεν είμαστε φίλοι ..(εξ ου και το lost and found τάπερ...)
Υ.Γ. Το τραγουδάκι είναι εύθυμο, για αλλαγή, και όπως όλα τα τραγουδάκια τελευταία, εξαιρετικά αφιερωμένο....:-)
Καινούρια εβδομάδα.. Αυτή που πέρασε τέλειωσε με αποχαιρετισμούς... Είμαι μπερδεμένη, ο καθένας προσπαθεί να με πείσει για κάτι άλλο και όλοι έχουν δίκιο... Οι άνθρωποι που αγαπάμε μπορούν να μας πληγώσουν απ΄όλους πιο πολύ, αυτό μου εξηγούσε ο Μάνος την Παρασκευή το βράδυ και ευτχώς που εκείνος που μ΄αγαπάει τελείως είναι εκεί για να με προστατεύει από τις στραβές και να με μαζεύει όταν γλυστράω και πέφτω... Την εβδομάδα που πέρασε δυο άνθρωποι που αγαπώ πολύ με κατηγόρησαν πως είμαι σκληρή και εγωίστρια και ξεκίνησα να αναρωτιέμαι μήπως έχουν δίκιο και μετά χτύπησε το τηλέφωνο και όλα μπήκαν στην σωστή τους σειρά, για τους σωστούς ελπίζω λόγους.. Μου λές να προσπαθήσω να κάνω πράγματα ακόμα και όταν δεν με ευχαριστούν τελείως, αρκεί να μην με δυσαρεστούν τρελά, και χαμογελάς όταν με πρατηρείς να βγάζω προσεκτικά το δαμάσκηνο μέσα από το πουγκί με τα μήλα και τις σταφίδες στο Απλά, Κυριακή μεσημέρι.. Αν η ζωή είναι πουγκί εγώ θέλω μόνο το μήλο και τις σταφίδες παρακαλώ.. Και την τραγανή ζύμη με το μέλι.. Τα δαμάσκηνα θα τα κάνω στην άκρη, ξανά και ξανά, μέχρι να καταλάβει ο σεφ και να πάψει να τα χώνει μέσα στο γλυκό μου.. Προσπαθώ πολύ να είμαι καλή.. Και εντάξει.. Δεν είναι πάντα εύκολο γιατί είμαι δύσκολος άνθρωπος και βαθιά κακομαθημένος.. Όμως το παλεύω και περιμένω απο κάποιους να μου το αναγνωρίσουν.. Τουλάχιστον την προσπάθεια δηλαδή... Ξεκινάει καινούρια εβδομάδα, και θέλω να αλλάξει η διάθεση μου, να σταματήσουν οι γύρω μου να μουρμουρίζουν και να τσακώνονται, θέλω να μ΄αγαπάς και να μου το δείχνεις, και να μην κοροϊδεύεις τα γούστα μου και τις παιδιάστικες συνήθειες μου, θέλω να είναι καλά το παιδί μου και αυτό κάνει όλα τα υπόλοιπα μικρά και λίγα, θέλω να περάσει ο καιρός και να έρθει το Πάσχα, και να βρεθούμε να δίνουμε το φιλί της αγάπης με ανθρώπους που μαζί τους νοιώθω προστατευμένη και ασφαλής.. Θέλω να μου συγχωρέσεις τα λάθη μου, όλα, και να μου δώσεις χώρο και άνεση να κάνω κι άλλα... Μαθαίνω από τα λάθη μου, βάζω όρια και τα ξεπερνώ, εξελίσσομαι, πάω παρακάτω.. Θέλω να μου κρατάς το χέρι, να με στηρίζεις και να με καμαρώνεις... Θέλω να με αφήνεις να σε παρασύρω, να αφήνεσαι στις σκανταλιές μου, να γελάς πολύ... Θέλω να είσαι εδώ... Και να αφήνεις και κανένα σχόλιο που και που...:-) Θέλω να φύγουμε να πάμε ένα ταξίδι οι δυό μας.. Να γίνουμε συνένοχοι σε ένα έγκλημα καρδιάς... Θέλω να είναι καλοκαίρι, να είμαστε στο νησί και να πίνουμε παγωμένα ποτά με τα πόδια βουτυγμένα στην θάλασσα... Ή να είναι άνοιξη και να χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα από μια βεράντα με θέα και εσύ να με κρατάς αγκαλιά και να μην μ' αφήνεις.. Να ακούμε μουσικές και να τις συνδυάζουμε με σκηνές από την ζωή μας... Θέλω, θέλω, θέλω... Εσύ?
Δέκα χρόνια μετά θυμόταν ακόμα με κάθε λεπτομέρεια την πρώτη φορά που συναντήθηκαν.. Την πρώτη φορά που διασταυρώθηκαν τα βλέμματα τους μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο.. Εκείνη βαριόταν θανάσιμα.. Όπως πάντα σε τέτοια κοινωνικά, τυπικά καλέσματα, τα μάτια της περνούσαν απ’ όλους και δεν άγγιζαν κανέναν.. Χαμογελούσε αμήχανα, με εκείνο το γέλιο που δεν φτάνει μέχρι μέσα, και μέτραγε λεπτά… Να περάσει η ώρα να φύγει, να πάει σπίτι της, να κατέβει από τα τακούνια και να χωθεί στην αγκαλιά του καναπέ της…
Τότε τον είδε.. Τότε την είδε και εκείνος.. Δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο πλανήτες που η πορεία τους συναντήθηκε ξαφνικά, για ελάχιστα, κι όμως αυτό ήταν αρκετό για να αλλάξει η ροή των πάντων… Θυμάται ακόμα τον ηλεκτρισμό, την έκπληξη και εκείνη την αίσθηση του μοιραίου που πέρασαν μέσα από το μυαλό της μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και μετά την απόλυτη γνώση πως από εκεί και στο εξής τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο… Χαμογελάει πάντα στην θύμηση εκείνης της πρώτης βραδιάς.. Απ’ όλες όσες πέρασαν από τότε, και είναι πολλές, πάρα πολλές, εκείνη η πρώτη νύχτα ήταν η πιο χαρακτηριστική.. Τα είχε όλα.. Και την ανυπομονησία, και την έκπληξη, και το πάθος, και τις τύψεις… Πήραν και οι δύο a glimpse of the moment αυτού που θα ακολουθούσε και το διάλεξαν χωρίς δισταγμό.. Και συνέχισαν να το διαλέγουν ξανά και ξανά, χαράζοντας ο ένας ατέλειωτους κύκλους γύρω από τον άλλο για χρόνια ολόκληρα, κόντρα σε κάθε είδους προγνωστικό, κόντρα ακόμα και στα ίδια τους τα πρέπει και τα θέλω..
Εκείνο το πρώτο βράδυ, λίγο αργότερα, στριμωγμένοι μέσα σε μια στενή τουαλέτα δοκίμασαν τις αντοχές τους, κυρίως απέναντι σε όσα είχαν πείσει και οι δύο τους εαυτούς τους πως δεν θα έκαναν ποτέ ξανά… Δεν μίλησαν πολύ, σχεδόν καθόλου..Δεν είχαν τι να πουν άλλωστε… Γαντζώθηκαν μόνο ο ένας από τον άλλον με πάθος και μετά έφυγαν τρομαγμένοι από την ένταση αυτού που ακολούθησε, ο καθένας για τον δικό του κόσμο, για την δική του ζωή…
Δυο μέρες μετά ξανασυναντήθηκαν.. Τόσο άντεξαν.. Την πήρε αγκαλιά μέσα στην μέση του δρόμου, αδιαφορώντας για τα πάντα και την κράτησε έτσι, σφιχτά, μέχρι να φτάσουν στο ξενοδοχείο που για καιρό μετά θα γινόταν το κέντρο της δεύτερης ζωής τους.. Πάλι δεν μίλησαν πολύ… Πάλι άφησαν τα κορμιά τους να κάνουν όλη την κουβέντα όμως εκείνη την δεύτερη μέρα, την ώρα που έφευγαν, εκείνος την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και έβγαλε από την τσάντα του ένα μήλο… «Απαγορευμένος καρπός» της είπε και δάγκωσε το πρώτο ζουμερό κομμάτι… Απαγορευμένος καρπός..
Αυτό το μήλο το έχει ακόμα.. Μέσα σε ένα κουτί που δεν ανοίγει ποτέ, αλλά ξέρει ακριβώς που είναι… Και αυτόν τον άντρα τον έχει ακόμα.. Όχι στην ζωή της, όχι ακριβώς αλλά ούτε και έξω από αυτήν… Δέκα χρόνια τώρα ισορροπούν ακόμα στην κόψη του ίδιου ξυραφιού, με το ίδιο πάθος που καταφέρνουν τα το διατηρούν με το να μην μένουν ποτέ αρκετά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για πολύ.. Σαν τρομαγμένες πεταλούδες, στροβιλίζονται γύρω από την φλόγα που τους μαγνητίζει ακόμα θανάσιμα αλλά πάντα την τελευταία στιγμή κάποιος καταφέρνει να φύγει…
Σε αυτά τα μεγάλα διαλλείματα ζουν την υπόλοιπη ζωή τους κανονικά.. Με τις οικογένειες τους, τους φίλους, τις δουλειές τους.. Πάνε διακοπές, ονειρεύονται, μπορεί να ερωτεύονται κι όλας αλλά ποτέ για πολύ, ποτέ τελείως.. Ίσως γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει αληθινό κενό για κάτι άλλο μέσα τους.. Όπως ξέρουν βέβαια πως δεν υπάρχει και κανένα άλλου είδους μέλλον.. Κανείς από τους δυο τους δεν σκοπεύει να αφήσει το δικό του σύμπαν για τον άλλον.. Κανείς δεν θέλει να πάρει την ιστορία τους και από παραμύθι να την κάνει αλήθεια.. Πραγματικότητα.. Την φοβούνται την πραγματικότητα και οι δυο… Την τρέμουν.. Και έτσι επιμένουν να ζουν παράλληλα.. Αλλά με πάθος..
Τι είναι σωστό και τι λάθος? Δεν έχει καταφέρει να αποφασίσει ακόμα.. Τι θα έπρεπε να έχει κάνει, τι θα χρειαστεί να κάνει στο μέλλον, τι θα μπορούσε να αλλάξει, και αν θα το ήθελε.. Έχει αποφασίσει να το ζήσει αυτό, το αποφάσισε εκείνη την μέρα με το μήλο και δεν μετάνιωσε ποτέ, για τίποτα.. Ούτε και εκείνος μετάνιωσε, το ξέρει.. Απαγορευμένος καρπός… Χαμογελάει.. Έχει ένα βιβλίο στην βιβλιοθήκη της γεμάτο συνταγές με μήλα… Ναι.. Αυτό το μήλο το έφαγε με όλους τους τρόπους, σε όλες τις versions και δεν στραβοκατάπιε ούτε μια φορά.. Ούτε μια.. Ποιος φανταζόταν πως ένα μόνο φρούτο θα την κρατούσε χορτασμένη για τόσον καιρό, τόσο εύκολα.. Εκείνη που δεν έτρωγε καν φρούτα.. Τα σιχαινόταν…
Κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και χαμογελάει στο είδωλο της συνωμοτικά.. Τι χρώμα μαλλιά να είχε στ’ αλήθεια η Εύα? Και έπειτα κλείνει το μάτι στο σύμπαν, και σε όλα τα φίδια που δεν κατάφεραν να την διώξουν από τον δικό της παράδεισο, χαϊδεύει με το βλέμμα της τον άντρα που κοιμάται παραδομένος στο κρεβάτι με τα τσαλακωμένα σεντόνια, ανοίγει την πόρτα και φεύγει… Αυτό το τραίνο, έχει ακόμα διαδρομή μπροστά του…
Πρωινός καφές με ελαφρύ πονοκέφαλο και τσιγαρόβηχα... Χτες το βράδυ έφαγα καταπληκτικά, ήπια αρκετά και κάπνισα πολύ... Και πέρασα υπέροχα... Το Dirty Ginger, να το πω άλλη μια φορά, έχει από τα πιο θετικά vibes της πόλης.. Σε συνδυασμό με τα σούπερ σουβλάκια και τις ωραίες μουσικές, δεν νομίζω να έχω καλύτερο για χαλαρά βράδια που να με ταξιδεύουν νοερά στο νησάκι... Βέβαια το Γκάζι χτες ήταν απογοητευτικό... Πρώτη φορά στην ζωή μου είδα την Τριπτολέμου άδεια και τα μπαράκια κλινικά νεκρά.. Ευτυχώς το Dirty είχε κόσμο, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η κρίση μάλλον τελικά έφτασε στην πόλη.. Ελπίζω στο σωστό timming, δηλαδή τώρα που μπαίνει η άνοιξη και θα αρχίσουμε να λιαζόμαστε σαν τις σταφίδες και να ξεπερνάμε τους προβληματισμούς μας χαλαρά.. Σήμερα έχω αφήσει την ημέρα μου ελεύθερη, περιμένω να με πάρει τηλέφωνο ο Π. που ελπίζω να έχει ξυπνήσει και να έχει πάει στην δουλειά του και να μην τον ξέκανα τον άνθρωπο πρώτο βράδυ στην Αθήνα, με την μια... Αν έχει κέφι για βόλτα μεσημεριανή θα τον πάω προς θάλασσα, έχει σούπερ μέρα έξω και αν κάτι λείπει από το Λονδίνο είναι αυτός ο υπέροχος καιρός που σε σπρώχνει να τα παρατήσεις όλα και να πας για άραγμα και ουζάκια δίπλα στο κύμμα... Αν όχι θα τον πάμε το βράδυ στα γαστρονομικά για να μάθει να φέρεται..:-) Εν τω μεταξύ το mail μου εξακολουθεί να κατακλύζεται με υπενθυμίσεις για την σχολή της πίπας - δεν το ξέχασα καλέ, ξεχνιούνται αυτά?- και χρωστάω και σε μια φίλη αγαπημένη ένα κομμάτι για τον απαγορευμένο καρπό αλλά προς το παρόν είναι αδύνατον να μαζέψω το μυαλό μου και να γράψω... Άλλα σκέφτομαι, αλλού είμαι.. Χάος... :-)) Θα βελτιωθεί η κατάσταση, σας το υπόσχομαι, όμως μέχρι να συμβεί αυτό θα ανεχτείτε την καθημερινότητα μου χωρίς εξάρσεις... Και τώρα πάω να βρω κάτι να φάω για πρωινό γιατί κάτι brioche από το Waitrose που περίμενα ανυπομόνως δεν βρήκαν ακόμα τον δρόμο προς την κουζίνα μου... Δυστυχώς... Φιλιά πολλά και καλημέρες...
UPDATE: Τελικά από όλα αυτά που υπολόγιζα δεν έκανα τίποτα.. Μάλλον το σύμπαν μου λέει με τον τρόπο του πως όταν εμείς κάνουμε προγράμματα αυτό γελάει.. Έτσι μια μέρα που την περίμενα πολύ ευχάριστη, με λιακάδες, παραλίες και ουζάκια πέρασε απίστευτα βαρετά τελικά, και με περιμένουν και οι αφροί στο καπάκι... Όμως επειδή το σύμπαν μάλλον με αγαπάει after all, πριν από λίγο πήρα ένα τηλέφωνο που καθόλου δεν το περίμενα... Και ένας φίλος αγαπημένος αλλά τρελά εγωιστής, πιο τρελά και από μένα αν είναι δυνατόν, που συχνά πυκνά τον βρίζω στο blog γιατί μου σπάει τα νεύρα και με κάνει να παραπονιέμαι, αποφάσισε εντελώς αναπάντεχα να κάνει ένα βηματάκι πίσω.. Μικρό αλλά καθοριστικό... Και είμαι sooooo happy γι΄αυτό που ακόμα και οι αφροί μπορεί να μου φανούν σκέτη λιχουδιά... Βλέπετε υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή μου που είναι πολύ σημαντικοί με τον τρόπο τους.. Που τους αγαπώ πολύ και όταν δεν τους έχω μου λείπουν.. Και σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που αποτελούν την επιτομή του some we loose, some we win... Ευτυχώς...
Υ.Γ. Το τραγουδάκι της ημέρας είναι καλοκαιρινό και χαρούμενο... Τι άλλο να ήταν σήμερα? Και η φωτογραφία απο εκεί που ονειρεύομαι...
Βιαστικό ποστ σήμερα γιατί ενώ ήθελα να ξυπνήσω νωρίτερα για να έχω χρόνο μποροστά μου και να μην τρέχω, δεν τα κατάφερα τελικά, και πρέπει να βιαστώ... Με περιμένει ένα σούπερ γεμάτο τετραήμερο βλέπετε, γιατι σήμερα έρχεται Αθήνα ο αγαπημένος μου ο Π. από Λονδίνο και μετά από τις υπέροχες μέρες που μου χάρισε στην δική του πόλη είναι η σειρά μου να του ανταποδώσω το treat.. Ο Π. παρόλο που είναι έλληνας έρχεται σπάνια στην Ελλάδα.. Και έχει χάσει την επαφή του με την πόλη, για να το πω κομψά, πράγμα που θεωρώ μεγάλο λάθος του γιατί δεν λέω, καλό το Λονδίνο αλλά εμείς εδώ περνάμε έτη φωτός καλύτερα, και επ' αυτού δεν σηκώνω κουβέντα.. Έτσι το έχω πάρει προσωπικά να του την ξαναγνωρίσω , τουλάχιστον τα κομμάτια που εγώ αγαπάω, και αν έμενε λίγες μέρες παραπάνω θα του έδινα και μια τζουρίτσα από νησάκι για να ολοκληρωθεί το project αλλά δεν πειράζει.. Έχουμε καιρό... Έχω σκεφτεί λοιπόν τα μέρη που θα τον πάω - θέλει και ο Μάνος βέβαια να του δείξει και το γαστρονομικό κομμάτι της Αθήνας γιατί είναι και αυτός γκουρμέ οπότε δεν θα τους γλυτώσω τους αφρούς- αλλά θα βάλω και εγώ το touch μου και νομίζω πως μια χαρά θα ισορροπίσουμε...:-) Για να γίνουν όλα αυτά όμως, πρέπει να πάω να ρίξω ένα γερό ρεκτιφιέ - εξ' ου και το πρωινό ραντεβού με τον Βαγγέλη- γιατί ο Π. λόγω δουλειάς, που δεν θα σας την πω αλλά το αφήνω στην φαντασία σας να κάνετε lucky guesses, έχει ένα ελάττωμα... Σε κοιτάζει για ένα δευτερόλεπτο - ή ίσως και λιγότερο- και σε περνάει από ακτίνες Χ... Πόσα παραπάνω κιλά έχεις, πόση κυταρίτιδα, πόσο καιρό έχεις να βάψεις ρίζα, πόσες ρυτίδες είναι από γέλιο και πόσες από κλάμα, αν το βερνίκι στα νύχια σου είναι απόχρωση φετινή, αν η τσάντα σου είναι περσινό μοντέλο ... You got the point πιστεύω.. Και το κάνει πολύ γλυκά και αγαπησιάρικα όλο αυτό, αλλά το κάνει, και παρόλο που δεν σου λέει κάτι, εσύ το βλέπεις στα μάτια του... Το ξέρεις... Εγώ βέβαια αναγκαστικά το φιλοσόφησα το ζήτημα.. Γιατί τον αγαπώ και περνάω υπέροχα μαζί του και σιγά μην αφήσω μια μικρή λεπτομέρεια να με κάνει να νοιώσω άβολα... Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να βάλω τα δυνατά μου... Και μια που για τα περιτά κιλά και τις ρυτίδες δεν μπορώ να κάνω μάγια, λέω να φτιάξω μαλλί και νύχι σούπερ για να προβάλω αντίσταση.. Αφήστε που ως γνήσια ψωνάρα που είμαι, αν τα μαλλιά μου είναι όπως τα θέλω εγώ, δεν με πιάνει κανείς και τίποτα.. Ξανθιά, ψηλή και αδύνατη αισθάνομαι, γνήσια σουηδέζα καλονή... Και φυσικά, για να μην νομίζει ότι τραβάω και κανένα τεράστιο ζόρι - που δεν τραβάω- έκανα και μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Λονδίνο με το μαλλί άλουστο και πιασμένο με κοκαλάκια... Και είχα και τις επιτυχίες μου εκείνο το βράδυ, πράγμα που σημαίνει πως ο Θεός έχει για όλους μας και να μην απελπίζεται κανείς..:-)) Αυτά για σήμερα και φεύγω τρέχοντας.. Φιλιά πολλά και καλημέρες...
Υ.Γ. Το τραγουδάκι είναι από το Legaly Blonde και έχει πολλή πλάκα...
Πρώτος καφές της μέρας με νεύρα... Άνοιξα το mail μου και συγχίστηκα πρωινιάτικα.. Και να φανταστείτε, το άνοιξα όλο ανυπομονησία και χαρά γιατί κάτι περίμενα... Και θα σας έλεγα τι πήρα τελικά αλλά σέβομαι το επίπεδο του blog και πάω παρακάτω... Παίρνω βαθιές αναπνοές και θυμάμαι τα βασικά του Χοϊμέ.. "Εμείς γράφουμε το σενάριο της ζωής μας, εμείς μοιράζουμε τους ρόλους.." Ναι βρε Γιάννη μου, χίλια δίκια έχεις, αλλά είπα και εγώ να κάνω μια πιο ευφάνταστη διανομή αυτή την φορά και κοντεύουν να γίνουν τα νεύρα μου κρόσσια.. Anyway.. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι τεράστια μουλάρα αν χρειαστεί, και δεν θα κάτσω να σκάσω.. Όχι άλλο... Δαγκώνω ένα μπισκότο πασπαλισμένο με ζάχαρη και παρατηρώ τους τοίχους του γραφείου μου.. Ροζ και λεμονί, ο καλύτερος συνδυασμός που θα μπορούσα να σκεφτώ, απολύτως ton sur ton με τα μυαλά και με τον χαρακτήρα που ΄χω, και μέσα εδώ νοιώθω απολύτως προστατευμένη.. Τα αγαπημένα μου αντικείμενα ολόγυρα - τα βιβλία μαγειρικής μου, η συλλογή μου από γουρούνια και στέμματα, ο πίνακας με τα διάφορα χαζά που μου τραβάνε κατά περιόδους την προσοχή, φωτογραφίες ανθρώπων που αγαπώ και φυσικά, ο υπολογιστής μου- μου κλείνουν το μάτι και μου θυμίζουν πως έξω έχει λιακάδα, η άνοιξη είναι εδώ, μέσα και έξω και κανείς, κανείς όμως, δεν αξίζει να μου χαλάει την ζαχαρένια μου.. (Και αυτοί που αξίζει δεν μου την χαλάνε άλλωστε..)
Το βασίλειο μου...:-)) (Ή μάλλον, μέρος του...)
Εχτές το βράδυ πάντως γελάσαμε τρελά.. Με Λάκη στην αρχή που είχε μεγάλα κέφια και που εμένα μου άρεσε πολύ γιατί ισορρόπησε όμορφα ανάμεσα στα πολιτικά και τα κουτσομπολίστικα και μετά, στο καπάκι με Ράδιο Αρβύλα.. Λατρεύω Αντώνη Κανάκη, είναι και ωραίο γκομενάκι και μεγάλο ρεμάλι απ΄ότι λένε οι φήμες στην Θεσσαλονίκη - δηλαδή μια χαρά- αλλά η μεγάλη μου αδυναμία είναι ο Σερβετάς... Πεθαίνω για Σερβετά!!! Ειδικά εκεί στην αρχή που έκανε τα καθιστά χορευτικά, κόντεψα να πέσω κάτω από τον καναπέ από τα γέλια.. Αφού πήγαμε να κοιμηθούμε όταν τελείωσε η εκπομπή και γελάγαμε σαν τα χαζά και για κάνα μισάωρο μετά... Και τι έβλεπα στην ύπνο μου νομίζετε μετά απ' όλα αυτά? Χριστόφορο αν έχετε τον Θεό σας.. Με έχει προβληματίσει μάλλον η πλοκή, δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί είχα φάει και ελάφρά εχτές - είχα μια μαγειρική αποτυχία και τους άφησα σχεδόν νηστικούς τους άντρες μου αλλά θα σας πω άλλη μέρα γι΄αυτήν- πάντως αυτό που θυμάμαι, γιατί συνήθως δεν θυμάμαι καν τι είδα, είναι πως στο τέλος ο Χριστόφορος φεύγει με την μηχανή του και την Βίκυ Σταυροπούλου για άλλη γη κι άλλα μέρη.. Τώρα τι ήθελε η Βίκυ Σταυροπούλου στο casting? Ιδέαν δεν έχω... Μάλλον μου έχει μείνει αξέχαστο το "Είσαι το ταίρι μου" (και ο Αλέξης μου φυσικά).. Επίσης, όπως σας εξήγησα και πιο πάνω, η διανομή ρόλων δεν είναι το δυνατό μου σημείο... Anyway, αυτά για σήμερα γιατί πρέπει να ξεκινήσω να κάνω και καμιά δουλειά.. Έχω φουλ πρόγραμμα σήμερα, και θέλω να δω και την μαμά μου που έχει τα γενέθλια της... Δεν θα σας πω τα πόσα κλείνει, σημασία έχει πως είναι μια θεά και χωρίς να έχει κάνει το παραμικρό ρεκτιφιέ ever... Είναι το γονίδιο άπαιχτο.. Χρόνια πολλά μανούλα μου, σε λατρεύω, σ΄ευχαριστώ πολύ που με αντέχεις, και ελπίζω μεγαλώνοντας να σου μοιάσω.... Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...
Και φυσικά, έχουμε και τραγουδάκι... Το οποίο σήμερα το αφιερώνω εγώ εξαιρετικά...
Διακόπτω εκτάκτως την ρομαντική, ερωτική και ανοιξιάτικη ροή του blog πρώτον γιατί βαρέθηκα την μαυρίλα και θέλω να επιστρέψω επειγόντως στο γνώριμo και αγαπημένο ροζ μου και δεύτερον γιατί είδα χτες το απόγευμα το video με το τραγούδι που επιλέξαμε για την Eurovision και μου ‘ρθε ντουβρουτζάς!! Καλά, είμαστε καθόλου με τα καλά μας?
Κατ’ αρχάς μέχρι να ξεκινήσει η εικόνα να κινείται νόμιζα πως έβλεπα σε επανάληψη τον Μιχάλη Ρακιντζή με τους ρομποτανθρώπους και το S.A.G.A.P.O… Μετά άρχισαν να χοροπηδάνε όλοι μαζί και να σκούζουν «Ωπα» και αντελήφθην ότι είναι ανανεωμένο το concept.. Και καλά.. Τα αγόρια με τα μαύρα να τα καταλάβω, μάλλον πάμε για να πιάσουμε το gay κοινό της Ευρώπης.. Γιατί αν αυτούς τους μάζεψαν για να πιάσουν τις γυναίκες, σας έχω νέα.. Το six pack από μόνο του δεν κάνει δουλειά, ειδικά δε αν το συνδυάσεις με φωτόλυση και φουφούλες που ανεμίζουν.. Δεν πάνε να φωνάζουν, δεν πάνε να χτυπιούνται.. Με τόση σκιά στο μάτι και τέτοια mise en plie που πας κουκλίτσα μου στον φούρνο με την κερένια μύτη?
Βέβαια, τουλάχιστον αυτοί πηδάνε.. Γιατί ο Αλκαίος, που κατά τα άλλα τον θεωρώ μια χαρά τραγουδιστή για να εξηγούμαστε, έχασε μεν τα κιλά με χίλια ζόρια – του έχει μείνει βέβαια αυτή η εμφανής θλίψη για την χαμένη λιχουδιά στο μάτι, την βλέπεις- αλλά το πόδι το σηκώνει μετά βίας… Αφού είσαι για άλλες δουλειές αγόρι μου εσύ, για άλλες πίστες.. Τι τα θες τα ακροβατικά? Εδώ δεν τα κατάφερε κοτζάμ Sakis που πηδάει δυο φορές γύρω από τον εαυτό του, σκίζει το πουκάμισο και λιποθυμάει ο μισός γυναικείος ευρωπαϊκός πληθυσμός, όλος ο gay και βάζει ιδέες και σε μερικούς straight που δεν είναι και τόσο κατασταλαγμένοι.. Και θα κερδίσεις εσύ με το ένα δύο τρία πόδι, ένα δύο τρία χέρι? Η Παπαρίζου για να την πάρει την πρωτιά αναγκάστηκε η γυναίκα να χορέψει τον Πυρίχειο με δώδεκα πόντους τακούνι και το βρακί στο χέρι... Και είχε και ενάμισυ μέτρο πόδι και τον πωπό στον σβέρκο που λέει και μια φίλη αγαπημένη.. Εσένα τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα σε προτιμήσουν με το project "η ζωή μου μια βόλτα"?
Αυτά για το οπτικό κομμάτι του θέματος.. Γιατί το μουσικό απλά δεν ακούγεται.. Δεν ξέρω ποιος ιθύνων νους εκεί στην ΝΕΤ αποφάσισε πως η εικόνα που θέλουμε να βγάλουμε για την Ελλάδα στην Ευρώπη πρέπει να ακροβατεί κάπου ανάμεσα στο λαϊκό-ποπ και τα τσάμικα με μια δόση από λεβεντογέννα Κρήτη αλλά νομίζω πως τελικά ήρθε η ώρα να μας αποκαλύψουν ευθαρσώς ποιοι είναι οι άνθρωποι που παίρνουν αυτές τις αποφάσεις? Πως ονομάζονται? Που ζουν? Που διασκεδάζουν? Που ντύνονται? Τι τρώνε? Τι μουσική ακούνε?
Και το κυριότερο? Ψηφίζουν στις ίδιες εκλογές με ‘μας? Και αν ναι, τι τσιγάρα καπνίζουν? Άδεια ή μήπως γεμάτα?
Τέλος, επειδή το άκουσα κι’ αυτό, τι σημαίνει που το ώπα το ξέρουν όλοι στην Ευρώπη? Και το μαλάκας το γνωρίζουν επίσης, όπως έλεγε το μεσημέρι στο ραδιόφωνο ο Κωστόπουλος -φανταστείτε στ τι mood έχω περιέλθει που συμφωνώ με τον Κωστόπουλο- αλλά δεν το κάναμε τραγούδι να το στείλουμε για διεθνή καριέρα.. Αν και με αυτά που είδαν τα ματάκια μου εχτές, κακώς, γιατί δυο θεσούλες παραπάνω θα τις χτύπαγε στεγνά..
Και αν κατά τύχη δεν είχατε την χαρά να απολαύσετε την φετινή μας συμμετοχή, τσακώστε και το βιντεάκι να μην μείνετε ανενημέρωτοι.. Φιλιά και καλημέρες…
Υ.Γ. Το σκέφτηκα πολύ και το αποφάσισα.. Λατρεύω την άνοιξη και τα λυπητερά τραγούδια, και τους πονεμένους εραστές και όλα αυτά τα υπέροχα που σας συγκινούν και ανεβάζουν τα σχόλια και τις αναγνωσιμότητες στο blog αλλά ο πλανήτης Ευούλα πρέπει να παραμείνει γελαστός, ξένοιαστος και επειτδευμένα αφελής.. Διαφορετικά θα μαραζώσω και θα αλλάξω ψυχολογία και χρώμα και δεν το θέλουμε αυτό.. Εγώ δηλαδή δεν το θέλω καθόλου και γι' αυτό έκλεισα και ένα ραντεβού για φουλ ρεκτιφιέ την Τετάρτη στον Βαγγέλη να ξανάρθω στα ίσα μου...Όχι τίποτα άλλο δηλαδή αλλά στο τέλος θα με κοιτάζω στον καθρέφτη και θα βλέπω αντί για μένα την Μαρίζα Κωχ...:-))
Τρώω τάρτα φράουλα.. Με τα χέρια.. Λατρεύω τις φράουλες.. Και την κρέμα.. Το σημερινό ποστ γράφεται βράδυ… Αύριο το πρωί θα ξεκινήσω να τρέχω από νωρίς και δεν θα προλάβω να γράψω κάτι άλλο.. Παράξενο σαββατοκύριακο αυτό που πέρασε, με δάκρυα και γέλια.. Παράξενες μέρες.. Σαν να έχει πατήσει κάποιος το pause και είμαστε όλοι μετέωροι, απρόθυμοι πρωταγωνιστές σε ταινία του Αγγελόπουλου.. Το μεσημέρι την είχα αυτή την κουβέντα.. Με τον Μάνο και την Doris στην Παλιά Αγορά, φάγαμε, γελάσαμε, κουτσομπολέψαμε και τελικά συμφωνήσαμε πως όλοι περιμένουμε κάτι να συμβεί, απλά δεν ξέρουμε τι είναι..
Λίγο αργότερα χάζευα τον Αχιλλέα να δίνει ένα από τα γνωστά του ρεσιτάλ και βεβαιωνόμουν για μια ακόμα φορά πως το να είσαι ειλικρινής και διάφανος είναι μεγάλη δύναμη.. Και ακόμα μεγαλύτερη επιρροή.. Το προσπαθώ πολύ τα τελευταία χρόνια.. Να είμαι διάφανη.. Δεν τα καταφέρνω τόσο καλά όσο ο Αχιλλέας –εκείνος έχει κάνει πολύ περισσότερο Χοϊμέ από μένα- όμως είμαι σε καλό δρόμο.. Και δεν το κάνω για όλους φυσικά.. Το κάνω για εκείνους που με νοιάζουν.. Όσο ξανθιά και αν είσαι, και όσο Πολυάννα, δεν ανοίγεις τις πόρτες σου διάπλατα παντού να μπει το σύμπαν να αλωνίσει μέσ’ το σπίτι σου…
Ανακαλύπτω πως ένα κομμάτι τάρτα έχει πέσει πάνω στο πληκτρολόγιο.. Είναι δύσκολο να γράφω με το ένα χέρι και να τρώω με το άλλο, όμως είναι και αυτή μια από τις απολαύσεις της ζωής μου.. Το σκουπίζω με μια χαρτοπετσέτα αλλά ένα μικρό ψίχουλο έχει χωθεί ανάμεσα από το Ν και το Μ και δεν λέει να ξεκολλήσει.. Οκ… Το κενό ανάμεσα στο Ν και το Μ ας μείνει λοιπόν ροζ.. Συνεχίζω... Γράφω και ακούω τραγουδάκια.. Μελαγχολικά…
Σήμερα ένας φίλος που αγαπώ πολύ με στεναχώρησε.. Πολύ… Και μετά με θύμωσε ακόμα περισσότερο και αυτό έκανε την στεναχώρια μου να γίνει πίκρα… Θα μου περάσει γιατί του έχω αδυναμία, είναι ένας άνθρωπος που πέρα από όλα τα υπόλοιπα θαυμάζω απεριόριστα, που είμαι περήφανη για αυτόν γιατί είναι ο καλύτερος στον χώρο του, που με έμαθε πολλά πράγματα πάνω στην δουλειά, μου έδωσε ευκαιρίες, έχουμε περάσει υπέροχα μαζί, έχουμε συγκατοικήσει τρεις ολόκληρους δύσκολους μήνες ένα καλοκαίρι στο νησί ετοιμάζοντας το κοινό μας όνειρο, έχουμε τσακωθεί και τα έχουμε ξαναβρεί ατελείωτες φορές, έχει ταλαιπωρήσει μια φίλη που αγαπώ πολύ και βέβαια, ανήκει στην κατηγορία των αντρών που με γοητεύουν αφάνταστα.. Και ας έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια ηλικιακά το target group μου..
Γράφω και ακούω ξανά και ξανά την Πριγκηπέσα του Μάλαμα.. Δεν είναι να απορείτε γιατί το ποστ θα βγει του γιατρού... Τι κουλτουριάρικη τσίχλα Θέε μου.. Έχει κολλήσει στο μυαλό μου από το πρωί και δεν λέει να φύγει.. Το μόνο που με σώνει είναι πως μου θυμίζει πολύ έντονα κάποιον αυτό το τραγούδι.. Κάποιον και κάτι.. Ένα παιχνιδάκι που παίζαμε όταν ήμασταν μικρά, και το λέγαμε «θέλω να και όχι».. «Θέλω να σε κυνηγήσω αλλά όχι να σε πιάσω» μου έλεγε τότε ο Δημήτρης -καλοκαίρι στην Κινέττα- και εγώ , δεκάξι χρονών και με όλη την δύναμη σα χέρια μου γελούσα γιατί ήξερα πως δεν ήθελε να με πιάσει γιατί δεν ήξερε τι να με κάνει… «Θέλω να σε βρίσω αλλά όχι να μαλώσουμε».. «Θέλω να σ’ αγαπώ για πάντα αλλά όχι να σου είμαι πιστός»… «Θέλω να είμαι μαμά σου αλλά όχι να μεγαλώσω»… "Θέλω να μ' αγαπάς αλλά όχι να με κρίνεις".. "Θέλω να σε χορτάσω αλλά όχι να σε βαρεθώ".. Η ζωή μου είναι γεμάτη από «Θέλω να και όχι».. Όπως οι ζωές όλων μας άλλωστε.. Τελευταία έχω και ένα ολοκαίνουριο.. «Θέλω να σε φιλήσω αλλά όχι να σε πηδήξω».. Δικό μου, όλο δικό μου, καινούρια, μεγάλη επιτυχία... Είπαμε.. Μετέωροι καιροί… Κι αν στο δικό μου παραμύθι είμαι εγώ η πριγκηπέσα, δικές μου είναι οι ευχές, δικά μου και τα μάγια... Χτυπάει το κινητό μου.. Για φαντάσου... Χίλια χρόνια θα ζήσεις... :-) Καλή εβδομάδα να έχουμε.. Και καλή μέρα.. Και για να μην νοιώθω μόνη, πάρτε και μια δόση Μάλαμα για να κολλήσουμε όλοι μαζί… Φιλιά!!
UPDATE: Προς την ανώνυμη που με έχει πρήξει.. Λυπάμαι που στο λέω αλλά ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο θα δώσω λογαριασμό για το τι κάνω και με ποιον είσαι εσύ.. Και αν εσύ δεν έχεις ζωή δική σου να ασχοληθείς, και αν διαβάζεις και δεν καταλαβαίνεις τι, και αν ονειρεύεσαι ιστορίες που δεν υπάρχουν, εγώ πραγματικά χέστηκα.. Κόψε αν θες την γνώμη μου την πολλή τηλεόραση που σε χαλάει, για να μην σου πω να κόψεις τίποτε άλλο και κατεβάσω το blog στο επίπεδο σου, και βγες έξω να αποκτήσεις κάτι να σχολείσαι εποικοδομητικά.. Μάθε πλέξιμο.. Μπιρίμπα.. Μάθε να ανοίγεις φύλλο για πίτες.. Τι να πω... Ξεκόλλα από εδώ μόνο και παράτα με... Οκ? (Δεν μιλάω για τα ανώνυμα σχόλια που έχω ανεβάσει προφανώς... Αλλά γι΄αυτά που δεν θα ανεβάσω που να γυρίσει ο κόσμος τούμπα...)
Ήσυχο πρωινό μετά από ένα ήσυχο βράδυ.. Χτες δεν κάναμε κάτι, αράξαμε στο σπίτι οικογενειακώς, μαγείρεψα, είδαμε DVD και κοιμηθήκαμε νωρίς.. Δεν μου έκανε καρδιά να αφήσω τον Άρι μόνο του πρώτο βράδυ με τις πατερίτσες και ο Μάνος που είναι πτώμα στην κούραση γιατί δουλεύει σαν τρελός αυτόν τον καιρό δέχτηκε την ιδέα μου σχεδόν με ανακούφιση.. Και σήμερα πίνω τον καφέ μου από νωρίς και ακούω μουσικές.. Είστε φοβεροί εκεί εξω.. Εσείς που σας ξέρω και εσείς που δεν σας ξέρω, και που ξεκινήσατε απο χτες να μου στέλνετε τραγούδια... Πολύ σας ευχαριστώ... Έχω ήδη μαζέψει στοκ για να ανεβάζω για βδομάδες.. Το καλύτερο σε αυτή την ιστορία είναι πως έτσι ξανακούω μουσικές που είχα ξεχασμένες για καιρό.. Όπως την Πριγκιπέσσα του Μάλαμα που την έκανα ήδη forward σε κάποιον που νομίζω πως θα την εκτιμήσει ή το τραγουδάκι του Βασίλη που διάλεξα για να ανεβάσω σήμερα εδώ.. Να παρακαλέσω μόνο και για πιο εύθυμες επιλογές αν γίνεται.. Είπαμε είναι άνοιξη και ερωτευόμαστε, αλλά όχι και να πέσουμε στα πατώματα από την καψούρα... Cheer up please.. Η συνέχεια της μέρας για μένα έχει lunch με τον Μάνο και την Doris σε μαγαζί αγαπημένο και μετά, δεν ξέρω... Δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν αυτό το παράξενο σαββατοκύριακο θα τελειώσει χαλαρά και ήρεμα στον καναπέ ή με ξενύχτι και ποτό για εκτόνωση.. Θα το αφήσω να έρθει όπως έρθει, από μόνο του.. Εσείς? Τι λέει το πρόγραμμα για σήμερα? Καλημέρα και πολλά φιλιά...
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι άσχετη με το θέμα αλλά ταιριάζει στα παραμύθια που τόσο αγαπώ... Ακόμα και όταν ξέρω πως κρύβουν δράκους... Και μέχρι να ανεβάσω το ποστ το ξανασκέφτηκα το θέμα του τραγουδιού και αποφάσισα να παραμείνω στον Βασίλη μεν, αλλά με ένα πιο happy τραγουδάκι που ταιριάζει καλύτερα με το ξανθό μου μαλλί και με το σημερινό μου κέφι.. Ελπίζω να μην σας την σπάω αλλά... Enjoy...
Κατεβάζω το χτεσινό ποστ, σήμερα ξημέρωσε μια καινούρια μέρα και το χτεσινό βράδυ θέλω απλά να το ξεχάσω... Ξύπνησα βέβαια αχάραγα, η αδρεναλίνη μέσα μου δεν ήρθε ποτέ στα ίσα της και ακόμα είμαι στην τσίτα αλλά θα το εκμεταλλευτώ δημιουργικά το θέμα και ως γνήσια Πολυάννα θα κρατήσω το καλό κομμάτι της ιστορίας- τα τηλέφωνα που χτύπησαν μέσα στην νύχτα από ανθρώπους που μας αγαπάνε αληθινά και νοιάζονται, την Μάρθα και τον Άλκη που έτρεξαν μαζί μας σαν να ήταν για το δικό τους παιδί, τα μηνύματα που θα κατέβουν μαζί με το ποστ αλλά που με έκαναν να νοιώσω για μια ακόμα φορά πως το blogging όταν το διαχειρίζεσαι σωστά είναι μεγάλη ιστορία και σε φέρνει κοντά με ανθρώπους που μπορεί αλλιώς η ζωή τους να μην διασταυρωνόταν με την δική σου, την ανακουφιστική αίσθηση τελικά πως στα δύκολα δεν είμαι ποτέ μόνη- και το υπόλοιπο θα το πετάξω στο καλάθι του μυαλού μου με αυτά που είναι για να ξεχαστούν... Και έτσι, φτιάχνω τον πρώτο καφέ της μέρας και δοκιμάζω ένα από τα golden egg muffins που έφτιαξα χτές με την συνταγή που ανάβασε πριν από μερικές μέρες η Foodjunkie και θα την βρείτε εδώ. (Και αν θέλετε, υπάρχει και videoδ εδώ.) Έγιναν πολύ νόστιμα και ο συνδυασμός του μοσχοκάρυδου με την βανίλια, την ζάχαρη και την κανέλα στο στόμα είναι πραγματικά comforting... Έξω ο ήλιος προσπαθεί να βγει και να μας χαμογελάσει, ελπίζω να τα καταφέρει, μέσα είμαστε καλά - και ακόμα πιο δεμένοι μεταξύ μας, με τον τρόπο με τον οποίο σε δένουν οι κοινές δυσκολίες που ξεπεράστηκαν ξανά, για ακόμα μια φορά- και η μέρα είναι ακόμα στην αρχή της... Είμαι κουρασμένη, μέσα και έξω μου, όμως είμαι καλά.. Είμαστε καλά.. Και μπορώ να πάρω μια βαθιά ανάσα και να συνεχίσω να χτίζω σαν εργατικό μυρμιγκάκι το ροζ μου σύμπαν, ζεστό, γελαστό και very, very private, σχεδιασμένο εργονομικά για να φιλοξενεί αποκλειστικά και μόνο όσους και όσα έχω ανάγκη για να μπορώ να νοιώθω γεμάτη και ευτυχισμένη... Τους ανθρώπους της ζωής μου, τον Άρι, τον Μάνο, την μαμά μου και την Μαρία, τους φίλους της καρδιάς μου - ξέρουν εκείνοι ποιοι είναι-, τις μικρές πολυτέλειες που με κάνουν να νοιώθω πριγκίπισσα και κάποια new entries που αλλάζουν τις ισορροπίες μου με τρόπο εποικοδομητικό και ενδιαφέροντα και που τα ακολουθώ μαγεμένη και ας μην έχω καταλάβει ακόμα απολύτως που θα με πάνε...:-) Αυτά για σήμερα.. Καλημέρα και να έχουμε ένα όμορφο, χαλαρό και κυρίως ήρεμο σαββατοκύριακο...
Υ.Γ. Στην φωτογραφία, τι άλλο? Φρεσκοψημμένα goledn egg muffins... Και ένα βιντεάκι γελαστό που ταιράζει απολύτως , μια που έμαθα πως τα ανεβάζουν... Φιλιά πολλά...
Έξω έχει λιακάδα και η άνοιξη είναι εδώ... Οι μέρες περνάνε στην αναμονή, σχέδια για δουλειές - επιτέλους- , σχέδια για ταξίδια, η καθημερινότητα στην καλύτερη εκδοχή της, φίλοι που πηγαινοέρχονται... Και εγώ στην μέση, λίγο μουδιασμένη όπως κάθε τέτοια εποχή αλλά πολύ χαλαρή, πλημυρισμένη από την απόλυτη, αισιόδοξη βεβαιότητα πως τα καλύτερα είναι πάντα αυτά που έρχονται, περιμένω... Μου το κάνει αυτό η άνοιξη, ή έστω η ιδέα της, τι να πω... Μέσα στο έτσι κι αλλιώς ροζ μου σύμπαν, τα πράγματα τέτοιες εποχές μοιάζουν μονόδρομος.. Προς το καλύτερο... Έστω και αν η οικονομική κρίση είναι εντός των πυλών και εμείς δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αγοράσουμε τόσο μεγάλη βάρκα ώστε να γίνουμε εφοπλιστές και να κάνουμε νόμιμες off shore εταιρίες όπως μου εξήγησε εξαντλώντας τα όρια της υπομονής του χτες ο αγαπημένος μου αντιπροεδρούλης μεταξύ black cod και carashi su miso, έστω και αν τηλεοράσεις, εφημερίδες και περιοδικά έχουν κάνει στόχο της ύπαρξης τους να μας δώσουν να καταλάβουμε πως οι άσπρες μέρες, ή έστω οι ελαφρώς μπεζ θα μείνουν μακριά νυχτωμένες για πολύ, πολύ καιρό, η αλήθεια είναι πως η αισιοδοξία είναι state of mind... Και το δικό μου το κατάξανθο μυαλό είναι κολλημένο σ' αυτήν με φανατισμό και πάθος.. Και έτσι, τώρα που είναι άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι θάλασσες... Και ξαπλώστρες σε αγαπημένη παραλία, και τον ήλιο να με καίει, και την μυρωδιά του St. Barth αντηλιακού μου να με διαβεβαιώνει μαζί με τα γέλια των ανθρώπων που αγαπώ πως κάποια πράγματα μπορούν να μένουν ίδια όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί... Και σήμερα το πρωί, φοράω απαλή φορμίτσα σπιτιού που ταιριάζει με το καλύτερο ξανθό μαλλί των τελευταίων χρόνων, πίνω τον καφέ μου με μπόλικο γάλα και τσιμπολογάω μαζί guimauves με βιολέτα, χαζεύω τον Άρι που πηγαινοέρχεται με χρώματα στα χέρια γιατί τελειώνει ένα έργο, και τον Droopy που λιάζεται δίπλα στην μπαλκονόπορτα, και χαμογελάω... Και ακούω και την πιο παράταιρη μουσική, αφιερωμένη εξαιρετικά από έναν φίλο που είδα προχτές μετά από πολύ καιρό και που τον είχα επιθυμήσει... Έναν άντρα πολύ όμορφο, πολύ διάσημο και πολύ έξυπνο ταυτοχρόνως, που τελικά έχει πάντα την ίδια επίδραση επάνω μου, κάθε φορά που τον βλέπω, όσος καιρός κι αν περάσει... Του το είπα, μην νομίζετε πως του το έκρυψα, και γέλασε τρελά... Και μου αποκάλυψε πως διαβάζει και αυτός το blog μου και ας μην σχολιάζει- το ανακάλυψε τυχαία googlάροντας το όνομα του από περιέργεια και έπεσε πάνω σε ένα ποστ που δεν ήταν από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί για ΄κείνον- αλλά δεν τον πείραξε, μου το υποσχέθηκε, γιατί ξέρει πως τον αγαπάω...Και δεν μου έλεγε τίποτα τόσον καιρό γιατί του αρέσει λέει να κρυφοκοιτάζει την ζωή μου...( Ορίστε, στεγνά θα σε δώσω...) Και σήμερα, μου έστειλε με mail ένα τραγούδι που είχα χρόνια να το ακούσω, αλλά που κάποτε το αγαπούσα πολύ.. "Αφιερωμένο εξαιρετικά" έγραφε το μήνυμα, "στα χαρτιά που δεν καίγονται τελικά ποτέ.." Και επειδή ξέρω τι εννοεί, και μου κάνει εντύπωση πως θυμάται ακόμα μια παλιά, πολύ παλιά και ελαφρώς μεθυσμένη κουβέντα που κάναμε κάποτε, το σημερινό ποστ δεν θα μπορούσε παρά να τον αφορά... Και έτσι, κλείνοντας, ανεβάζω το τραγουδάκι για να το θυμηθείτε και εσείς.. Δεν ταιριάζει με την άνοιξη, είναι πιο μελαγχολικό απ' ότι σηκώνει η εποχή, όμως η Πολυάννα μέσα μου ανακάλυψε αμέσως την σύνδεση με το θέμα ... Και μια που διαβάζεις καλέ μου, αφού παραδεχτώ και εγώ δημοσίως πως για όσες φορές έχω γράψει και θα γράψω κάτι "κακό" για σένα, θα υπάρχουν τουλάχιστον άλλες τόσες που σαν απλή θαυμάστρια θα έχω αναστενάξει μπροστά στην μικρή οθόνη βλέποντας αυτές τις σκηνές στις οποίες έχεις τόσο ταλέντο , να σου θυμίσω πως, όπως λέει και ο Γιώργος στο τραγούδι - αχ αυτός ο Γιώργος, αυτή η αγουροξυπνημένη φωνή είναι sooooo sexy λέμε- όσο θα ξημερώνει και θα έχουμε λόγο για να αντέχουμε, ο καθένας τον δικό του, όλα θα είναι όπως πρέπει... Καλημέρες σε όλους, και φιλιά...
Χτές το βράδυ ξενύχτησα πολύ και χαζά και τώρα πονάει το κεφάλι μου και νοιώθω μια τεράστια λαχτάρα να χωθώ κάτω από το πάπλωμα και να κοιμηθώ δυο μέρες... Αλλά δεν θα το κάνω γιατί έχω διάφορα σήμερα που πρέπει να γίνουν.. Πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας και βράζω από τα νεύρα μου, το πλυντήριο των πιάτων ξαναχάλασε και σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφυ φρόντισε να το πάθει αυτό την μία και μόνη μέρα που ήταν τόσο γεμάτο με πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπήρουνα που έκανα ασκήσεις γεωμετρίας για να τα χωρέσω όλα μέσα.. Και τώρα, κάποια στιγμή, πρέπει να το αδειάσω και να τα πλύνω όλα αυτά στο χέρι.. Που σημαίνει αντίο ωραίο μου μανικιούρ... Και πως πρέπει να πάω αμέσως στο Media Markt να παραγγείλω ένα καινούριο...
Βέβαια, τα δεκάδες mails που παίρνω από χτες για την σχολή της πίπας - εξηγήστε μου παρακαλώ γιατί δεν αφήνετε σχόλια επί του θέματος να γελάσουμε όλοι μαζί αλλά σας πιάνουν οι ντροπές σας και μου τα γράφετε ιδιωτικώς- με κάνουν να χαμογελάω συχνά πυκνά.. Και να ετοιμάζομαι βέβαια, κατόπιν γενικής απαίτησης, να γράψω το ανάλογο κομμάτι... Το καλύτερο βέβαια σχόλιο ήρθε από έναν αγαπημένο φίλο με χιούμορ βιτριολικό και εννοείται πως θα το μοιραστώ μαζί σας : the basic rule of a gοod blowjob: close your eyes and think of handbags... Eventually he will cum...:-))) Και έχω ήδη και ένα σωρό παραγγελίες... Άλλος θέλει να γράψω για τον απαγορευμένο καρπό, άλλος θέλει μάσκες με χαβιάρι, άλλος τα μυστικά της καλής ζύμης για τάρτα... Ο καθένας με τον πόνο μας είμαστε εδώ μέσα γι' αυτό και φτιάχνουμε τέτοια ωραία ατμόσφαιρα...:-) Να είστε καλά όμως, με κρατάτε busy και πολύ το χρειάζομαι αυτό... Α, και τώρα που είπα για mails, παίρνω και κάτι άλλα ανόητα μηνύματα τελευταία για δυο co- bloggers αλλά κυρίως, για δυο ανθρώπους που αγαπάω πολύ... Μην κουράζεστε guys.. Εγώ προτιμώ να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα για τους ανθρώπους, με τον δικό μου τρόπο, με τις δικές μου ευκαιρίες και με την δική μου λογική... Και αν έχετε εσείς δίκιο και εγώ άδικο, πράγμα που θα φανεί κάποια στιγμή όντως, αφήστε με να έχω κάνει τα δικά μου λάθη και να τα έχω ευχαριστηθεί.. Οκ? Πάω τώρα να συμμαζέψω λίγο το χάος - ο Άρις κοιμήθηκε στο κοριτσάκι του εχτές οπότε είναι ευκαιρία να μπω να οργανώσω λίγο το δωμάτιο του που μοιάζει σαν εμπόλεμη ζώνη- να βάλω ένα πλυντήριο ρούχων - αυτό ευτχώς δουλεύει ακόμα- και μετά να πάω προς Κηφισιά.. Είναι η φιλενάδα μου εδώ σήμερα, ήρθε εχτές από το Λονδίνο και έχουμε πολύ catching up να κάνουμε... Και μετά θα πάω να φτιάξω και λίγο μαλλί( είχα και για νύχια ραντεβού αλλά τώρα με τόση λάντζα μπροστά μου το ξανασκέφτομαι) γιατί το βράδυ έχουμε έξοδο grande... Και θα γίνεται και ένας χαμός στους δρόμους μια που απεργούν λεωφορεία, τραίνα και τα σχετικά και όλοι θα έχουν πάρει τα αυτοκίνητα τους... Ευτυχώς που προνόησα χτες να γεμίσω το αυτοκίνητο βενζίνη γιατί απεργούν και τα βενζινάδικα, οπότε μπορώ να μποτιλιαριστώ με την ησυχία μου, no wories, που λέει και κάποια ψυχή... Οπότε σας φιλώ, παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω... Να περάσετε μια υπέροχη μέρα... Και αν δεν έχετε λόγο σοβαρό αποφύγετε το κέντρο σήμερα γιατί γίνεται ήδη χαμός ακούω.. Μην βρεθείτε μέσα στην μέση καμιάς τρελής φασαρίας σαν έναν φίλο μου κάποτε που τον έσερναν τα ΜΑΤ στην κλούβα για εξακρίβωση με ένα σουβλάκι στο χέρι...:-)
Υ.Γ. Άκουγα λίγο πριν στην Πρωινή Μελέτη την Μαριάννα Ντούβλη ( you know, εκείνη την ζουμπουρλούδα ξανθιά που ήθελε να φάει την Ελένη Μενεγάκη και να γίνει Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη και κυκλοφορούσε με λιμουζίνες και τύπου Hermes τσάντες μέχρι που την χώρισε ο άντρας της και άρχισε καριέρα στα - τρίτα- μπουζούκια) να λέει πως της έκαναν και εκείνης πρόταση για τσόντα αλλά θέλει 1.000.000 ευρώ αμοιβή για να την κάνει.. Εδώ δεν είναι που λενε "έλα μουνί στον τόπο σου"?
Έδωσε παραγγελιά για ροζ ο Man about Town και ροζ θα λάβει, γιατί έτσι θα δουλεύει στο εξής το μαγαζάκι.. Θέλετε ροζ, ροζ.. Θέλετε γκομενικά, γκομενικά, θέλετε συνταγές, συνταγές..(Να και το link για την πρασσοκρεατόπιτα φίλη) .. Θέλετε ιατρικές συμβουλές? Έχουμε συνεργάτες που θα σας εξυπηρετήσουν άμεσα..Και τηλεόραση βλέπουμε, και βιβλία διαβάζουμε (αλλά δεν γράφουμε προς το παρόν), και βόλτες πάμε, και ταξίδια, και έχω και τον φίλο μου τον Άλκη που ονειρεύεται να στήσουμε την μεγαλύτερη μπίζνα στην πόλη ever.. Σχολή για πίπες... Δεν θα διδάδκουμε εμείς, μην πέσετε να με φάτε, εμείς θα έχουμε το managment.. Και γι' αυτό καθυστερεί το κατά τα άλλα τέλεια σχεδιασμένο project, γιατί έχουμε ένα θέμα με το διδακτικό προσωπικό.. Αλλά θα το λύσουμε φαντάζομαι..:-)) Είμαι σε happy mood σήμερα μετά από μια μέρα που κύλησε σαν σκωτσέζικο ντους.. Μια στην ζέστη και πολλές στο κρύο... Ξύπνησα όμως γελαστή και για όλα φταίει ένα τραγουδάκι με γατούλες που είχε κολλήσει σαν τσίχλα στο κεφάλι μου, τις άκουγα όλη νύχτα στον ύπνο μου να νιαουρίζουν χαριτωμένα... Σήμερα λοιπόν το πρόγραμμα έχει στις 12 κτηνίατρο γιατί θα κάνουμε στον καημένο τον σκυλάκο μας την επέμβαση στα αυτιά του για να σταματήσει πια να ξύνεται σαν δαιμονισμένος και μετά έχει κλασσικά πράγματα.. Super market, καθαριστήριο (ανακάλυψα πως έχω ξεχάσει να πάρω κάτι ρούχα καμιά δεακριά μέρες τώρα όταν ο Μάνος έψαχνε βρίζοντας το πρωί ματαίως ένα παντελόνι του), περίπτερο για περιοδικά γιατί σήμερα βγαίνουν το Hallo και το OΚ, φαρμακείο... Τέτοια πράγματα.. Και το βράδυ μάλλον θα μαγειρέψω κάτι και θα αράξουμε σπίτι γιατί από αύριο θα είναι εδώ η Doris και θα έχουμε φουλ πρόγραμμα... Τι άλλα? Ούτε ξέρω, γιατί αυτόν τον καιρό είναι αδύνατον να μαζέψω το μυαλό μου.. Φταίει η άνοιξη που μπορεί να μας παίζει ακόμα το κρυφτούλι αλλά έρχεται, το ξέρω.. Και με ξεσηκώνει... Τρέχει το μυαλό μου σε λιακάδες, σε καφεδάκια έξω με φιλενάδες και κουτσομπολιό, σε εκδρομές, στο Λονδίνο ξανά που αφορμή ψάχνω για να φύγω τρέχοντας, και θα την βρω φαντάζομαι... Και σε έρωτες θα σας έλεγα, αλλά στην θεωρητική τους πάντα μορφή... Άλλωστε λογικό δεν είναι? Την άνοιξη δεν ερωτεύονται τα γαϊδούρια? :-))) Α! Το σημαντικότερο της ημέρας είναι η άφιξη πριν από λίγο του καινούριου μου παιχνιδιού που λέγεται Murder Mystery και παίζεται από ολόκληρες παρέες αλλά γι' αυτό θα σας μιλήσω αναλυτικά άλλη φορά γιατί θέλω να το επεξεργαστώ με την ησυχία μου πρώτα... Αυτά για σήμερα και τώρα πάω να κάνω ένα ντουσάκι με το αγαπημένο μου Lemon Tart της Laura Mercier, να πασαλειφτώ μετά με την ασορτί κρεμούλα, να φορέσω την πιο παλιά και ταλαιπωρημένη φόρμα μου για να μην έχω έννοια αν θα την λερώσω με τον Droopy, να ξυπνήσω τον Άρι που είναι ο επίσημος βοηθός μου σε αυτές τις περιπτώσεις και να φύγουμε... Καλή μας μέρα λοιπόν, και ας είναι και συννεφιασμένη και να περάσουμε όλοι υπέροχα, και εδώ και αλλού... Ναι? Φιλιά!!!
Μέσα στα mails που παίρνω κάθε μέρα, ήρθε και ένα που μου ζητούσε να γράψω ένα ποστ για θέμα συγκεκριμένο.. Δεν ξέρω γιατί κάποιοι από σας πιστεύετε πως είμαι ειδήμων επί των γκομενικών, είμαι 46 χρονών σας θυμίζω, παντρεμένη χρόνια, με μεγάλο παιδί, κανονική πλήξη και ανία... Παρόλα αυτά πως μπορούσα να αρνηθώ μια τόσο ευγενική και κυρίως μια τόσο απελπισμένη παράκληση? Ελπίζω να είναι αυτό που θέλεις Κατερίνα.. Μου ζήτησες να σου γράψω τι θα έκανα στην θέση σου, και παράβλεψες ίσως το γεγονός πως ο κάθε άνθρωπος ζει τα γεγονότα ανάλογα με δικές του εμπειρίες και προσλαμβάνουσες .. Παρόλα αυτά εύχομαι κάτι να βρεις μέσα στις λέξεις που να σε καλύπτει.. Και κυρίως, εύχομαι όλα να σου πάνε καλά... Όσο για τους υπόλοιπους, μην ανησυχήσετε παρακαλώ.. Όχι, δεν είναι αληθινό το κείμενο, είναι μυθοπλασία όπως θα έλεγε και ο λατρεμένος Χριστόφορος.. Έτσι κάνουμε εμείς που εκφραζόμαστε με παραπάνω από 10 λέξεις την φορά.. Αντλούμε αναμνήσεις, συναισθήματα, σκηνές και εικόνες από παρόν, παρελθόν και μέλλον, και φτιάχνουμε ιστορίες... Φιλιά πολλά και καλημέρες λοιπόν... Άνοιξη μπαίνει, άρα το θέμα είναι επίκαιρο..
Ερωτεύομαι.. Σε ερωτεύομαι… Εσένα ή το παιχνίδι? Δεν ξέρω σίγουρα… Μπορεί και τα δύο.. Που όμως, δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.. Νοιώθω το κορμί μου να ανατριχιάζει στην ιδέα σου, διαβάζω τις λέξεις σου και πίσω από αυτές, ακούω τα υπονοούμενα και τα ανταποδίδω μαζί με τις ματιές σου, ερευνητικές και αυθάδικες ταυτόχρονα, χαμογελάω, γλυκαίνω, λάμπω, και εύχομαι αυτό το παιχνίδι της γνωριμίας και του φλέρτ να κρατήσει πολύ.. Σε ερωτεύομαι και ξέρω πως θα το ζήσω κι αυτό όπως όλους τους έρωτες της ζωής μου.. Με το πάθος και τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου αλλά και με την βεβαιότητα του έμπειρου παίκτη που ξέρει πως έρωτας είναι άρα θα τελειώσει κι αυτός όπως όλοι, και πως μια μέρα θα ξυπνήσω και δεν θα σε θέλω πια, δεν θα σε αποζητάω και ίσως να αναρωτιέμαι κι όλας τι με τράβηξε πάνω σου… Μέσα σου..
Σε ερωτεύομαι και αφήνομαι, με την σιγουριά του ανθρώπου που λατρεύει τον ίλιγγο, και την αδρεναλίνη, και την μαγεία της έκπληξης, και ταυτόχρονα με την ζώνη ασφαλείας που μου προσφέρει η ζωή μου και οι άνθρωποι που με αγαπάνε, με ανέχονται και με βοηθάνε να προσγειωθώ πάντα ασφαλής.. Σε ερωτεύομαι και βυθίζομαι σε αυτό που είσαι.. Στην μυρωδιά σου, στον τρόπο που ανατριχιάζεις όταν σε αγγίζω, στα φευγαλέα υπονοούμενα που φτάνουν σε μένα με κάθε τρόπο, με λόγια, με λέξεις, με βλέμματα, με σιωπές.. Σε ερωτεύομαι και σε αφήνω να οδηγήσεις το παιχνίδι.. Που είναι το περισσότερο που μπορώ να σου προσφέρω, η μεγαλύτερη μου υποχώρηση και η πιο σημαδιακή.. Σου παραδίδω τον έλεγχο, κρατάς εσύ τώρα το τιμόνι στα χέρια σου και εγώ, απλή συνοδηγός, λύνω την ζώνη ασφαλείας και αφήνομαι στην διαδρομή σου…
Σε ερωτεύομαι και όσο περνάνε οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά που επίτηδες αφήνουμε να μας χωρίζουν για να γίνεται το παιχνίδι πιο ενδιαφέρον, με κατακλύζουν εικόνες από το μέλλον.. Το μέλλον μας.. Που όσο μικρό κι αν είναι, είναι δικό μας και θα το ζήσουμε όπως του αξίζει.. Το ξέρω και το ξέρεις.. Θα έρθουν οι στιγμές που τόσο περιμένουμε και οι δύο, όταν βαρεθούμε να παίζουμε το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού, όταν θα τα έχουμε πει όλα πια, με λόγια και με υπονοούμενα, και με ματιές και με ανάσες… Τότε και μόνον τότε, όταν δεν θα αντέχουμε άλλο, αλλά καθόλου πια, θα περάσουμε στο πιο εύκολο κομμάτι αυτής της ιστορίας, εκεί που η μαγεία των λέξεων δίνει την θέση της στην – πάντα μικρότερη- μαγεία των κορμιών..
Θα συναντηθούμε πολλές φορές, κρυφά, πάνω σε τσαλακωμένα σεντόνια, μέσα σε δωμάτια γεμάτα από τον καπνό των τσιγάρων μας, με κομοδίνα λερωμένα από την σκόνη των ονείρων και θα μάθουμε ο ένας τον άλλον με τον πιο απόλυτο αλλά και τον πιο βαρετό τρόπο.. Θα με απογειώσεις και θα σε απογειώσω, ξανά και ξανά, θα σου μάθω και θα μου μάθεις, θα μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας, θα συγχρονίσουμε τις ανάσες και τους ρυθμούς μας, θα παραδοθούμε ο ένας στον άλλον απόλυτα και τελικά η μαγεία θα χαθεί.. Όταν θα ξέρουμε κάθε σπιθαμή ο ένας του άλλου, κάθε βλέμμα, κάθε άγγιγμα, κάθε αναστεναγμό, όταν θα έχουμε ψηλαφίσει κάθε σημάδι και κάθε κομμάτι του δέρματος μας, τότε θα έχουν τελειώσει όλα.. Τότε θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα δούμε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είμαστε.. Εγώ μια γυναίκα στο μετά και εσύ ένας άντρας στο πριν..
Και τότε θα πέσουν οι τίτλοι του τέλους.. Θα αποχαιρετιστούμε με αυτή την οικειότητα που θα μας ακολουθεί για πάντα - αυτά τα χιλιοστά που λείπουν από την απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν συναντηθεί έστω και για λίγο σε απόλυτα προσωπικές διαδρομές- αλλά και με την ανακούφιση που φέρνει η γνώση πως αν συνεχίζαμε τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο..
Ίσως γιατί δεν προλάβαμε να χτίσουμε τις γέφυρες που θα μας έφερναν πιο κοντά όταν το πάθος θα πέρναγε σε δεύτερη μοίρα.. Ίσως γιατί η διαφορές που μας χωρίζουν είναι μεγαλύτερες από τις ομοιότητες που μας ενώνουν.. Ίσως γιατί εγώ προσωπικά δεν σου έδωσα ποτέ την αληθινή ευκαιρία να με αγγίξεις λίγο πιο μέσα από το δέρμα που τόσο σου άρεσε να χαϊδεύεις.. Και αν μου την έδωσες εσύ, φρόντισα να την αγνοήσω ευγενικά.. Σίγουρα πάντως γιατί οι έρωτες δεν κρατάνε για πάντα.. Και εγώ που ξεκίνησα με αυτή την σιγουριά το επιβεβαίωσα, και εσύ που μπορεί και να ξεκίνησες με την άγνοια της ηλικίας σου σίγουρα τώρα το έχεις μάθει και τη επόμενη φορά θα είσαι πιο προσεκτικός..
Θα αποχαιρετιστούμε λοιπόν και θα γυρίσουμε ο καθένας πίσω, από εκεί που ξεκίνησε.. Εσύ στον κόσμο σου και εγώ στον δικό μου.. Θα σε θυμάμαι καμιά φορά, όταν θα φέρνω στο μυαλό μου τα όσα έζησα μακριά από εκεί που αγαπάω, σκορπώντας ψίχουλα από το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού με σε σχέσεις χαμένες από χέρι για να σώσω την μια και μόνη που αξίζει από την φθορά... Θα σε θυμάμαι με χαμόγελο γιατί σε ερωτεύτηκα στ’ αλήθεια, αλλά δεν θα αναρωτηθώ ποτέ αν θα με θυμάσαι και εσύ και με ποιον τρόπο.. Δεν θα με νοιάζει.. Καθόλου όμως… Γιατί μπορεί να σε ερωτεύτηκα πολύ αλλά δεν σε αγάπησα καθόλου.. Και μόλις η σκιά σου χαθεί στην γωνία, θα χαθεί μαζί της και το τελευταίο κομμάτι της λεπτής κλωστής που ένωσε για λίγο τους γαλαξίες μας…
Να προσέχεις όμως .. Και να είσαι καλά…
Υ.Γ. Για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή μια συγκεκριμένη φράση : "I can flirt with them, I can even fuck them but I find them boring..." Καμιά φορά μερικές μόνο λέξεις είναι αρκετές για να πουν όσα δεν καταφέρνουν ολόκληρα σεντόνια...
