Αλεύρια....

Λοιπόν, σήμερα χρειάζομαι την βοήθεια σας... Στις συνταγές που χρησιμοποιώ συνήθως και οι οποίες είναι είτε αμερικάνικες είτε αγγλικές, υπάρχει ένα θέμα με τα αλεύρια. Και συγκεκριμένα με τα αλεύρια για τα κέικ.. Ποιος καλός άνθρωπος θα μου πει λοιπόν τι εννοεί ο ποιητής λέγοντας cake flour? Είναι αυτό που φουσκώνει μόνο του τύπου φάριν απ είναι είναι κάτι άλλο που ψάχνω, ψάχνω αλλά δεν το βρίσκω? Διότι τον αγαπημένο Θανόπουλο που είναι η πηγή των ειδικών προϊόντων τον έχω φέρει τα μέσα έξω αλλά cake flour δεν βρήκα πουθενά. Αντιθέτως έχω βρει ότι άλλο αλεύρι τραβάει η ψυχή μου... Από καλαμπόκι, από πίτουρα, χωρίς γλουτένη, για ψωμί άσπρο, για ψωμί μαύρο, για ψωμί ριγέ.... Πείτε μου σας παρακαλώ πολύ, κάνω κάτι λάθος? Και αν εννοούν το αλεύρι που φουσκώνει μόνο του γιατί δεν λένε self rising και λένε cake flour? Ε? Για να μου κάνουν απλά τα νεύρα μου κρόσσια?
Εδώ, μια που μιλάμε για αλεύρι ευκαιρία είναι να μοιραστώ μαζί σας την γνώση που συγκέντρωσα τόσο καιρό που κάνω διάφορες δοκιμές... Για το ψωμί ας πούμε, τέλειο είναι το Λήμνου πράσινο... Είναι σιμιγδαλένιο, δεν κολλάει παντού ούτε κάνει την κουζίνα να μοιάζει με κουραμπιέ όταν τελειώσετε το cooking και γίνεται και το ψωμί σούπερ. Μου το σύστησε ο Χρύσανθος Καραμολέγκος του Απλά και σας μεταφέρω την πληροφορία ανεπιφύλακτα... Αντιθέτως, κάτι βιολογικά αλεύρια που χρησιμοποίησα κάποτε δεν έκαναν δουλειά... Δεν ξέρω γιατί, μάλλον τα υγιεινά δεν με πάνε και δεν τα πάω... Ωραίο είναι και αυτό το gluten free που βλέπετε δεξιά στην φωτογραφία αν και πρέπει να σας προειδοποιήσω πως πρέπει να προσέξτε ιδιαιτέρως όταν το χρησιμοποιήσετε γιατί μέσα στην συσκευασία υπάρχουν και δύο διάφανα σακουλάκια με μαγιά και αν δεν προσέξετε τις οδηγίες ώστε να τα αναζητήσετε (όπως έπαθα εγώ) κινδυνεύετε να τα ρίξετε μέσα στον αρτοπαρασκευαστή μαζί με το αλεύρι και να το ανακαλύψετε όταν θα είναι πια πολύ αργά, το ψωμί θα έχει γίνει σαν πατημένη παντόφλα και εσείς θα αναρωτιέστε το γιατί (επίσης όπως έπαθα εγώ)...
Αυτά τα ολίγα περί αλευριού και ελπίζω ειλικρινά πως κάποιος θα βρεθεί να με (δια)φωτίσει γιατί αν υποψιαστώ πως τόσο καιρό χρησιμοποιώ λάθος αλεύρι για τα αριστουργήματα μου, θα φάω το ολοκαίνουριο, υπέροχο καπέλο μου του chef... Φιλιά!!!

Comfort food για τα κρύα, χειμωνιάτικα βράδια.

Τέτοιες μέρες ανυπομονώ να έρθει το βράδυ... Να μαζευτούμε όλοι στο σπίτι, να ανάψω τα κεριά μου τώρα που δεν έχω πια τζάκι, να καίνε τα καλοριφέρ στο φουλ και να χουχουλιάσουμε στους καναπέδες βυθισμένοι μέσα στα αφράτα μαξιλάρια με μουσικούλα και κανένα ωραίο έργο στην Nova ή στο DVD... Αυτό για μένα είναι το τέλειο πρόγραμμα όταν έξω κάνει κρύο... Και ως τέτοιο χρειάζεται και το αντίστοιχο φαγητό... Που δεν μπορεί να είναι delivery - δεν συνδυάζονται όλα αυτά με πίτσα ή με σουβλάκια, ούτε καν με κινέζικο - που πρέπει οπωσδήποτε να ζεσταίνει την ψυχή μας όπως τα κεριά και η hommy ατμόσφαιρα που μας περιβάλει και που επίσης πρέπει να μπορεί να φαγωθεί εύκολα, χωρίς πολλά μαχαιροπίρουνα και table setting... Ή δυνατόν στον καναπέ... Να είναι δηλαδή ένα πραγματικό comfort food...

Με τα χρόνια έχω μαζέψει μια ικανοποιητική λίστα με συνταγές τέτοιου είδους, όμως στα πολύ δύσκολα, η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Shepperd's Pie...

Έτσι, πριν από λίγο κουκουλώθηκα με το ζεστό μου μπουφάν και το κασκόλ μου, και βγήκα για προμήθειες. Η συγκεκριμένη συνταγή που είναι μια παραλλαγή της κλασσικής μια που εμένα δεν μου αρέσει ο αρακάς και τα καρότα, είναι εύκολη και πάρα πολύ νόστιμη. Φροντίστε μόνο να την ετοιμάστε εγκαίρως γιατί θέλει να σταθεί μισή ώρα με τρία τέταρτα πριν την φάτε... Έχουμε και λέμε λοιπόν:

800 γρ. μοσχαρίσιο φιλέτο ( ή όποιο άλλο κομμάτι του ζώου σας αρέσει) κομμένο σε μικρούς κύβους
2 μελιτζάνες φλάσκες κομμένες σε κύβους
2 κολοκύθια κομμένα σε κύβους
15 ντοματίνια κομμένα στα δυο (εγώ όταν δεν βρίσκω, όπως σήμερα ας πούμε, χρησιμοποιώ τα ντοματάκια σε κονσέρβα της Santos που είναι το ίδιο για να μην σας πω καλύτερα. Τα σουρώνω, τα κόβω στα τέσσερα και μετά χρησιμοποιώ και όσο από το ζουμί χρειάζομαι).
2 κουταλιές της σούπας χυμός ντομάτας
2 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας μαϊντανός ψιλοκομμένος
5 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
5 κουταλιές της σούπας λευκό κρασί
4 κόκκοι μπαχάρι
αλάτι - πιπέρι
κεφαλοτύρι τριμμένο
βούτυρο και τριμμένη φρυγανιά για το ψήσιμο.

Αν είσαστε σούπερ νοικοκυρές ετοιμάστε και έναν πουρέ από 1 κιλό πατάτες όπως τον φτιάχνετε συνήθως (αλλά λίγο σφιχτό) προσθέτοντας μέσα μοσχοκάρυδο και λίγο κεφαλοτύρι τριμμένο. Εγώ που δεν έχω γίνει ακόμα τόσο καλή νοικοκυρά φτιάχνω πουρέ του κουτιού (2 φακελάκια) και γίνεται επίσης σούπερ.

Σε ένα μεγάλο βαθύ τηγάνι ρίχνουμε το λάδι. Μόλις ζεσταθεί ρίχνουμε το πολτοποιημένο ξερό κρεμμύδι και το κρέας και το σοτάρουμε μέχρι να ροδίσει. Μόλις πάρει χρώμα σβήνουμε με το κρασί και συνεχίζουμε το ανακάτεμα για 1-2 λεπτά. Αμέσως μετά προσθέτουμε όλα τα λαχανικά, τον χυμό ντομάτας, τον μαϊντανό και το μπαχάρι, αλατοπιπερώνουμε, σκεπάζουμε με ένα καπάκι και μαγειρεύουμε σε μέτρια θερμοκρασία για περίπου 20 λεπτά. Το μείγμα πρέπει να είναι ζουμερό αλλά να μην είναι μέσα στα υγρά για να μην χαλάσει μετά το σύτημα στο ψήσιμο...

Βουτυρώνουμε ένα πυρέξ και το περνάμε με τριμμένη φρυγανιά. Αδειάζουμε μέσα την γέμιση, την στρώνουμε και απλώνουμε από πάνω τον πουρέ πατάτας. Πασπαλίζουμε με το κεφαλοτύρι και ψήνουμε στον φούρνο, στο κάτω ράφι, στους 180 βαθμούς μέχρι να κάνει ο πουρές μια ωραία, χρυσαφένια κρούστα.
Συνοδέψτε το με ένα καλό κόκκινο κρασί στα σωστά ποτήρια γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, και αν είσαστε πολύ λαίμαργοι με χωριάτικο ψωμί από αυτό με το προζύμι... Καλή όρεξη και καλό χουζούρεμα!!!!!!

Ταβέρνα Σούλης

Η Κινέττα είναι από τα μέρη στα οποία έχω περάσει χαρούμενα καλοκαίρια ως παιδάκι.. Ήταν μάλλον και της μόδας τότε, εκεί στα μέσα του 70, μαζί με την Ζωζώ (που ήταν και γειτόνισσα μας) και τον Κώστα Καρά που έμενε λίγο πιο κάτω... Το πρόγραμμα μας τότε απλό και σίγουρο... Μπάνιο όλη μέρα με την παρέα, βόλτες με τα ποδήλατα μέχρι του Αγίους Θεοδώρους (βέβαια εμείς κάποτε φτάσαμε μέχρι τον Ισθμό τα θηρία και οι γονείς μας από την λαχτάρα που πέρασαν μέχρι να επιστρέψουμε σώοι και αβλαβείς στα σπίτια μας ούτε τιμωρία δεν μας έβαλαν) σινεμαδάκια και βραδιές στην παραλία με τον Δημήτρη να παίζει κιθάρα και εμάς τα κοριτσάκια να τον κοιτάμε και να λιώνουμε... Αυτά από fun... Από φαγητό όμως τα πράγματα ήταν μάλλον δύσκολα... Υπήρχε ο Βαγγέλης κοντά στα Bungalows που είχε σούπερ ψάρια και καλαμαράκια, ένας σουβλατζίδικο με αυλή στον δρόμο για τους Αγίους Θεοδώρους που δεν θυμάμαι καν το όνομα του πια, μια πιτσαρία με μακαρονάδες φούρνου (σπεσιαλιτέ τρελής μοντερνιτέ για την εποχή) και από 'κει και πέρα... Το χάος... Α, και η Disco Alligator βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που καμιά σχέση δεν έχει με την μαγειρική...:-)
Στην Κινέττα είχα χρόνια να πάω... Όμως με την Αττική Οδό να την έχει φέρει σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα και το εξοχικό των γονιών μου να γίνεται ξαφνικά μια καλή προοπτική για βουτιές το καλοκαίρι, βρισκόμαστε όλο και συχνότερα εκεί... Και μάλιστα συνδυάζουμε και το τερπνόν μετά του ωφελίμου μια που υπάρχει μια ταβέρνα στους Αγίους Θεοδώρους για την οποία αξίζει απολύτως η βόλτα ασχέτως εποχής και εξοχικού... Μην φανταστείτε φοβερά πράγματα.. Πέτρινοι τοίχοι και τζάκι για τον χειμώνα, αυλή δίπλα στην θάλασσα το καλοκαίρι, καμιά δεκαπενταριά τραπέζια έτσι κι αλλιώς και ποικιλία μικρή πλην όμως άψογη.. Γιατί τελικά αυτό είναι το μυστικό... Ότι τρως να είναι σούπερ... Στον Σούλη λοιπόν τρώμε πάντα καταπληκτικά μπιφτέκια που τα ψήνει στο τζάκι, ντομάτες με αυγά (καγιανά που λέμε) γλύκισμα, πατάτες τηγανητές crunchy και καθόλου λαδοπιωμένες, την ωραιότερη ντοματοσαλάτα με κρεμμύδι που έχω δοκιμάσει ποτέ με δικές τους ντομάτες που κάνουν όλη την διαφορά, πεντανόστιμο μοσχάρι κοκκινιστό και για το τέλος γλυκά του κουταλιού φτιαγμένα από την μαμά των ιδιοκτητών... Σήμερα είχε μήλο που είναι από τα αγαπημένα μου και φλέρταρα έντονα με την προοπτική να ζητήσω λίγο για το σπίτι αλλά είπα να μην γίνω τελείως γουρούνι και ... έκανα το κουνέλι...:-) Τώρα το έχω φυσικά μετανοιώσει... Επίσης κάποια 25η Μαρτίου ο Μάνος έφαγε μπακαλιάρο σκορδαλιά και έχει να το λέει ακόμα για το πόσο νόστιμος ήταν... Είναι ανοιχτά τις Κυριακές τα μεσημέρια πράγμα που το κάνει ιδανικό για βόλτα με παιδιά, σκυλιά και λοιπά αξεσουάρ και τις υπόλοιπες μέρες μόνο βράδυ... Τι άλλο να σας πω? Να πάτε και θα με θυμηθείτε.... Το τηλέφωνο είναι 27410 67236. Φιλιά...

Επιστροφή.....

Λένε πως οι καλύτερες ιδέες είναι αυτές που στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μας από καιρό και ξαφνικά, σαν φλασιά, αποφασίζουμε να τις κάνουμε πραγματικότητα... Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι όλο και περισσότερο με την κουζίνα, εντελώς ερασιτεχνικά εννοείται, και μου αρέσει όσο πάει και πιο πολύ... Μάλιστα πρόσφατα άρχισα να φτιάχνω και γλυκά, από cupcakes στα οποία έχω άλλωστε μια ιδιαίτερη αδυναμία μέχρι πιο περίπλοκα πράγματα όπως το Angel Food Cake της φωτογραφίας ή ένα απίστευτο Red Velvet που θα του αφιερώσω δικό του ποστ γιατί του αξίζει απολύτως... Η ιδέα λοιπόν του αλλάξω το blog μου από ημερολόγιο σε κάτι που να έχει σχέση με την μαγειρική με τριγύριζε καιρό τώρα, και μάλιστα είχα δημοσιεύσει δειλά δειλά και κάποιες συνταγές στις Μέρες και Νύχτες στην Πόλη του Ποτέ Ποτέ, όμως η αλήθεια είναι πως ντρεπόμουν να το κάνω πράξη κανονικά.. Με τόσους αληθινούς ή "σχεδόν σαν" επαγγελματίες της γαστρονομίας που κυκλοφορούν ανάμεσα μας στο διαδίκτυο, από τον αγαπημένο μου Αθήναιο μέχρι την FoodJunkie που ανακάλυψα πρόσφατα και από το Δεσποινάριον μέχρι την τελειωμένη πια ζαχαροπλάστισσα Melissoula, σκεφτόμουν πως το "ρητό" "που πας στην φούρνο με την κερένια μύτη?" ταίριαζε γάντι στην περίσταση.. Όμως τελικά το σκέφτηκα ψύχραιμα και αποφάσισα πως εγώ θα το κάνω και ας γελάσει όποιος θέλει.. Στο κάτω κάτω της γραφής δυο χρόνια τώρα μέσα από τα blogs έχουμε μοιραστεί πολύ πιο προσωπικά και πολύ πιο δύσκολα πράγματα από μερικές επιτυχημένες ή αποτυχημένες συνταγές και εξόδους... Έτσι, σας καλωσορίζω επισήμως στην Κουζίνα μου... Που είναι ακριβώς σαν και μένα.. Γελαστή και χαρούμενη, τολμηρή, συχνά περιπετειώδης και ακόμα πιο συχνά διακατέχεται από παλιμπαιδισμό και άγνοια κινδύνου... Και είναι και extra spicy μια που, χωρίς καυτερές πιπερίτσες και μπαχάρια η ζωή και η γεύση μας θα ήταν πολύ πιο βαρετές... Φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Κρατάω τα σχόλια σας για το δοκιμαστικό ποστ που βρισκόταν εδώ , έτσι, για γούρι... Δεν πιστεύω να παρεξηγηθείτε....:-)