Χωρίς Οικογένεια....

Ο Poopie, το κουταβάκι της φωτογραφίας, εμφανίστηκε ξαφνικά στο συγκρότημα που έχουν το εξοχικό τους οι γονείς μου στην Κινέττα... Έτρεμε ολόκληρος και ήταν χωμένος πίσω από έναν θάμνο... Ήταν τόσο τρομοκρατημένος που όταν η μαμά μου πήγε να τον πιάσει "βράχηκε" ο κακομοίρης... Τον υιοθέτησε όλο το συγκρότημα - ή μάλλον η πλειοψηφία μια που κάτι μίζεροι θέλουν να τον διώξουν γιατί λερώνει στο γκαζόν- και σήμερα, μια εβδομάδα μετά, έχει μεταλλαχθεί σε ένα υγιέστατο, ευτυχισμένο, πανέξυπνο και παιχνιδιάρικο κουτάβι που έχει κλέψει τις καρδιές μας.. Έχει κάνει τα εμβόλια του, είναι περίπου δύο μηνών όπως μας είπε ο κτηνίατρος, έχει σίγουρα έναν γονιό λυκόσκυλο και αναζητά εναγωνίως οικογένεια μια που από τα τέλη Σεπτεμβρίου το συγκρότημα ερημώνει και όσοι δεν έχουν ήδη δικά τους ζώα στο σπίτι τους είναι αρκετά ηλικιωμένοι για να αναλάβουν την ευθύνη του... Αν λοιπόν ενδιαφέρεστε ή ξέρετε κάποιον που να ενδιαφέρεται εκείνος να υιοθετήσει το μωρό σκυλί μας, please επικοινωνήστε μαζί μου το συντομότερο.. Ο καιρός περνάει και πέρα από το ότι μας συνηθίζει και τον συνηθίζουμε και εμείς και ο αποχωρισμός θα είναι δύσκολος για όλους, θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να επιβιώσει μόνος του, πράγμα που ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω... Βάλτε τα δυνατά σας λοιπόν... Ο Poopie είναι ένα μωράκι που πρέπει οπωσδήποτε να βρει την δική του οικογένεια και μαζί την αγάπη και την στοργή που του αξίζουν....


Υ.Γ. Μπορεί φέτος το πρόγραμμα να μην έχει νησάκι, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα ξεκουραστούμε και δεν θα κάνουμε διακοπές... Έτσι, σας αφήνω τον Poopie να κρατάει το μετερίζι και θα τα ξαναπούμε μέσα στον Αύγουστο μια που ούτως ή αλλιώς η κίνηση στην blogoγειτονιά είναι πεσμένη τελευταία.. Να περνάτε καλά, να χαλαρώνετε και να γελάτε όσο μπορείτε περισσότερο... Και από Σεπτέμβριο, πέφτουμε πάλι στα βαριά... Φιλιά πολλά σε όλους!!!!

Mykonos Confidential , the 4th issue.

Κυκλοφόρησε σήμερα μαζί με το Life and Style το τέταρτο τεύχος του περιοδικού Mykonos Confidential. Και δεν σας κρύβω πως ξεφυλλίζοντας το ένοιωσα την ίδια αγωνία που είχα τα τρία χρόνια που συνεργαζόμουν με τις εκδόσεις Λυμπέρη για την έκδοση του... Και στην συνέχεια την ίδια χαρά και την ίδια υπερηφάνεια γιατί και χωρίς εμένα - ευτυχώς επι του προκειμένου κανείς δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι άλλωστε, αναντικατάστατος- εξακολουθεί να είναι μακράν η καλύτερη εκδοτική προσπάθεια που γίνεται για το νησί, και μάλιστα με τεράστια απόσταση από τις επόμενες... Όσοι πιστοί λοιπόν, προσέλθετε...
Να ενημερωθείτε, να χαζέψετε, να διαβάσετε ενδιαφέρουσες ιστορίες να γνωρίσετε ενδιαφέροντες ανθρώπους, να πάρετε μια τζούρα από τον αέρα του νησιού... Και κυρίως, να στηρίξετε μια προσπάθεια που γίνεται από ταλαντούχους ανθρώπους που αγαπούν και την δουλειά τους αλλά και τον τόπο με τον οποίο ασχολούνται... Από τον διευθυντή του περιοδικού Πέτρο Μπουροβίλη που είναι ο καλύτερος "περιοδικατζής" στην Ελλάδα , την διευθύντρια σύνταξης και φίλη μου Ήρα Σινιγάλια, τον ταλαντούχο φωτογράφο Γιάννη Δημότση, την απλώς συμμετέχουσα φέτος επίσης φιλενάδα μου (και μέχρι πέρσι αρχισυντάκτρια Αθήνας ) Κρυσταλία Πατούλη και την αγαπημένη Ιλεάννα Σεραφειμάκη μέχρι τα καινούρια παιδιά που δεν γνωρίζω, έκαναν πάλι το ακατόρθωτο... Έφτιαξαν ένα περιοδικό που έχει (κάθε χρόνο) καινούρια πράγματα να πει.. Συγχαρητήρια σε όλους!!!!
Υ.Γ. Sorry που η φωτογραφία είναι από παλαιότερο τεύχος αλλά δυστυχώς το scaner μου τα έχει παίξει... Όταν φτιαχτεί θα επανέλθω με update...:-)))

Η Ντέλλα μοιράζεται τα μυστικά της.

Την Ντέλλα την γνώρισα πριν από κάποια χρόνια στην Μύκονο για τις ανάγκες του περιοδικού. Την γνώρισα σε προσωπικό επίπεδο εννοώ γιατί σαν όνομα και σαν παρουσία την ήξερα βέβαια μια που η πορεία της, χρόνια τώρα, λούζεται από τα φώτα της δημοσιότητας με τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Δεν θα σας κρύψω πως, με την φήμη της να έχει προηγηθεί, πήγα να την συναντήσω ελαφρώς προκατειλημμένη.. Ίσως γιατί η εικόνα της, τόσο λαμπερή και τόσο international δημιουργεί έναν νοερό τοίχο γύρω της όταν δεν την ξέρεις, ίσως γιατί γνωρίζοντας ήδη τόσες λεπτομέρειες για την ζωή της είχα ήδη βγάλει τα συμπεράσματα μου κρίνοτας μάλλον εξ ιδίων τα αλλότρια... Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή... Με τον δικό της, μοναδικό τρόπο, με την απλότητα και την αμεσότητα της, που δεν είναι δήθεν συμπεριφορά αλλά δείγμα ανθρώπου χορτασμένου από ζωή, και με το χιούμορ της... Για την ακρίβεια, δεν με κέρδισε απλά, με ενθουσίασε... Κυρίως γιατί είναι ντόμπρα και ανακουφιστικά ειλικρινής... Και μια από τις εξυπνότερες, πιο ενδιαφέρουσες και πιο larger than life γυναίκες που ξέρω...
Στην συνέχεια μου δόθηκε η ευκαιρία να την γνωρίσω καλύτερα.. Να μιλήσουμε πολύ, με αφορμή το περιοδικό αλλά και γιατί ταίριαξαν οι χημείες μας, να κάνουμε παρέα, να μοιραστούμε στιγμές στο νησάκι που τόσο αγαπάμε και οι δύο, και τελικά, να αναγνωρίσουμε η μια στην άλλη κοινούς κώδικες και κοινά σημεία επαφής... Να γίνουμε φίλες... Ναι, εγώ προσωπικά θεωρώ την Ντέλλα φίλη μου και ελπίζω πως το ίδιο θεωρεί και εκείνη εμένα.. Όχι ίσως με την έννοια της τόσο συχνής επαφής - μια που η αλήθεια είναι πως εκτός Μυκόνου δεν καταφέρνουμε ποτέ να συγχρονίσουμε τα προγράμματα μας και να βρεθούμε - όσο με την αίσθηση της οικειότητας και της ζεστασιάς που σου δημιουργούν οι άνθρωποι που έχουν αγγίξει την ψυχή σου...
Βλέπετε η Ντέλλα το έχει αυτό... Έχει το ταλέντο να επηρεάζει τους ανθρώπους γύρω της, να τους βάζει στο παιχνίδι της, να τους ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της αλλά και της ζωής της και να τους κάνει συμμέτοχους στην δική της κοσμοθεωρία... Με την ίδια άνεση που συζητάει για ψυχολογία ή για φιλοσοφία ξαπλωμένη στον οντά της υπέροχης βεράντας του σπιτιού της στην Μύκονο με θέα το ηλιοβασίλεμα, που χορεύει ξεσηκώνοντας τις παρέες στο Sea Satin, που χαίρεται την θάλασσα στην Ψαρού ή στον Ορνό, που μαγειρεύει για τους φίλους της μαγικά, που κυκλοφορεί στα σαλόνια του διεθνούς jet set ή που γοητεύει τους άντρες -αλλά και τις γυναίκες- τόσο απλά και φυσικά όσο αναπνέει, ε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο βγάζει τον μανδύα της σούπερ κοσμικής θεάς και φοράει εκείνον της καλλιτέχνιδας και σου αποκαλύπτει τα "σκουπίδια της ζωής της" και σε κάνει να πάθεις την πλάκα σου...
Πριν από δύο χρόνια, ξεναγώντας με λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης της στις αναμνήσεις της ζωής της με έκανε να δακρύσω... Το κατάλαβε και με ρώτησε γιατί.. Τότε δεν ήξερα τι να της απαντήσω, με είχε πιάσει πραγματικά απροετοίμαστη... Σήμερα ξέρω... Αγαπώ και θαυμάζω τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους... Που έχουν την μαγκιά και την τόλμη να ανοίγουν διάπλατα της πόρτες της ζωής και της ψυχής τους χωρίς να φοβούνται την κριτική και χωρίς να ξεχνάνε όσα τους βολεύουν.. Που παραδέχονται τα λάθη τους και μαθαίνουν από αυτά, που αγαπούν τις ατέλειες τους, και κυρίως που αγαπούν την ζωή με αυτόν τον λαίμαργο, τον απολαυστικό τρόπο που τους κρατάει for ever young.. Και η Ντέλλα είναι ένα σπάνιο, αυθεντικότατο δείγμα τέτοιου ανθρώπου.. Που έζησε μια ζωή σαν παραμύθι, με πρίγκηπες, και παλάτια και χορούς και γυάλινα γοβάκια αλλά και πολλούς, πάρα πολλούς δράκους και κατάφερε να την κολυμπήσει και να περάσει απέναντι με απλωτές πρωταθλήτριας και στυλ top model.. Και όσοι νομίζουν πως τέτοιες ζωές μπορούν να βασιστούν μόνο στην ομορφιά και στην τύχη είναι βαθιά νυχτωμένοι... Γιατί προφανώς η Ντέλλα υπήρξε και είναι ακόμα μια καλονή... Όμως πιστέψτε με, αυτό είναι το λιγότερο της, το μικρότερο της κομμάτι..
Η Ντέλλα λοιπόν ξεκίνησε το δικό της blog αποφασίζοντας να μοιραστεί μαζί μας τα μυστικά μια ζωής που την έζησε με πάθος... Από την Βέρροια στην Νέα Υόρκη και από τα εξώφυλλα των περιοδικών και τις πασαρέλες των μεγαλύτερων οίκων μόδας στα διοικητικά συμβούλια μεγάλων εταιριών και στις γκαλερί τέχνης η απόσταση ήταν μεγάλη. Και η Ντέλλα την διάνυσε με το δικό της στυλ, με τον δικό της αέρα και με την δική της, μοναδική αποφασιστικότητα. Νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να την γνωρίσετε και εσείς.. Και είμαι σίγουρη πως εύκολα θα καταλάβετε τον λόγο για τον οποίο είμαι huge φαν... Φιλιά πολλά...

Η Ευούλα στο Etrusco...

Στην Κέρκυρα είχα να έρθω πολλά χρόνια... Από παιδάκι.. (Εντάξει, όχι παιδάκι ακριβώς, καμιά εικοσαριά χρονών ήμουνα την τελευταία φορά και ήταν Πάσχα θυμάμαι, αλλά μπροστά στα σημερινά σχεδόν 46, παιδάκι το λες.. Δεν το λες?) Έτσι, η τωρινή μου επίσκεψη - ή να την πω προσκόλληση μια που ο Μάνος είχε δουλειά εδώ και εγώ τον "εκμεταλλεύτηκα"?- ήταν μια ολοκαίνουρια εμπειρία.... Το νησί είναι πανέμορφο, δεν χρειάζεται να σας το πω, καταπράσινο, με υπέροχα γαλάζια νερά και με σούπερ καιρό -μια που έμαθα πως στην Αθήνα άνοιξαν οι ουρανοί - αλλά το σωστό νησάκι είναι ένα και επ' αυτού δεν θέλω κουβέντα... Anyway, το θέμα είναι άλλο... Πως εχτές το βράδυ πήγαμε να φάμε στο Etrusco... Για όσους δεν γνωρίζουν το Etrusco είναι το εστιατόριο του Έκτορα Μποτρίνι (ή αλλιώς "βραβευμένου chef" στο παιχνίδι "Εφιάλτης στην Κουζίνα" του Alpha) ο οποίος πέρα από οψίμως διάσημος λόγω τηλεόρασης είναι και πολυβραβευμένος "σκουφάτος" μάγειρας χρόνια τώρα, και αγαπημένος των Ελλήνων και όχι μόνον food critics.. Ειδικεύεται δε στην μοριακή γαστρονομία για την οποία δεν μπορώ να σας βοηθήσω ιδιαιτέρως μια που εγώ προσωπικά δεν πετάω ακριβώς την σκούφια μου για δαύτη, αλλά περιλαμβάνει διάφορα φαγητά υπό την μορφή αφρών, σφαιροποίησης και άλλων περιέργων τεχνικών και συνδυασμών που συνήθως καταλήγουν τελικά -κατά την δική μου γνώμη φυσικά -στην βαθιά φιλοσοφημένη κουβέντα "δεν μας χέζεις βρε Νταλάρα"...
Σας έκανα αυτή την εισαγωγή για να σας βάλω λίγο στο κλίμα, και για να καταλάβετε το mood με το οποίο αντιμετώπιζα την βραδιά, ειδικά που ήμουν και θεονήστικη από το πρωί και περνώντας την ώρα που φεύγαμε από τον μπουφέ του ξενοδοχείου που ήταν τίγκα στα κεφτεδάκια, τις τηγανητές πατάτες και τα τζατζίκια μου ήρθε να δηλώσω πως ήμουν και εγώ με το γκρουπ και να μείνω να φάω εκεί, καλά και σίγουρα..

Ευτυχώς δεν το έκανα βέβαια γιατί, όσο απίστευτο και αν ακούγεται - σε μένα κυρίως- έφαγα εξαιρετικά... Ακολούθησα με τόλμη και αυταπάρνηση την υπόλοιπη παρέα στο μενού που περιλάμβανε καμιά δεκαπενταριά πιάτα (μικρές μερίδες βέβαια όχι κανονικές γιατί αλλιώς τώρα θα ήμουνα στο νοσοκομείο με βαριά βαρυστομαχιά και όχι by the pool να ποστάρω) και με κάποια από τα πιάτα που δοκίμασα έπαθα κυριολεκτικά την πλάκα μου.. Με άλλα πάλι, όχι...


(Οι φωτογραφίες είναι από τα πιάτα που άρεσαν πολύ σε μένα.. Την σαλάτα και τον θησαυρό της θάλασσας. Έχω και άλλες πιο προχώ αλλά επειδή εδώ το δίκτυο σέρνεται και θέλω δέκα λεπτά για να ανεβάσω την κάθε φωτογραφία, θα συμπληρώσω ότι λείπει στην Αθήνα...)

Δεν μπορώ να σας κάνω πλήρη περιγραφή των πιάτων, ειδικά τα σύνθετα, τα γκουρμέ ήταν πολύ μπερδεμένα, θα σας πω μόνο ότι η σαλάτα που περιλάμβανε διάφορα λαχανικά από τον κήπο, φρούτα, λουλούδια και ψημένο κατσικίσιο τυρί ήταν η νοστιμότερη που έχω δοκιμάσει στην ζωή μου μακράν, ότι στον θησαυρό της θάλασσας - βλέπε σπαγγέτι με θαλασσινά- τα μακαρόνια ήταν τόσο ωραία βρασμένα μέσα στο ζουμάκι των θαλασσινών που θα μπορούσες να τα φας και σκέτα, (χωρίς τα θαλασσινά εννοώ) και παρόλα αυτά να έχεις όλη, μα όλη την γεύση, ότι η ταλιάτα συνοδευόταν από ένα πουρέ μοριακής λογικής που ήταν σαν αφρός αλλά ταυτόχρονα με όλη την γεύση , την ουσία και την νοστιμιά της πατάτας και ότι το γλυκό "αναμνήσεις από την παιδική ηλικία" που ήταν ένα μπριός βουτηγμένο στο γάλα και καραμελωμένο , σερβιρισμένο με παγωτό γάλα - ένα γλυκό που θύμιζε πολύ ένα αντίστοιχο του Αντουρίθ που είχαμε φάει στους προπέρσινους Χρυσούς Σκούφους- ήταν σχεδόν συγκινητικό...Τα λέω αυτά και I rest my case...
Κρατάω επίσης την κουβέντα που είχαμε με τον Έκτορα που μας είπε με χαρά ανάμικτη με παράπονο πως μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας και βραβείων, δυο μήνες στην τηλεόραση έφτασαν για να του γεμίζουν για πρώτη φορά κάθε μέρα το μαγαζί του, ακόμα και τις καθημερινές και - το κυριότερο- ακόμα και με ντόπιους που μάλλον δεν πατούσαν καν μέχρι τώρα, και βέβαια, το ξενοδοχείο μας, το υπέροχο Corfu Imperial που είναι ένας αληθινός παράδεισος και θα του αφιερώσω ένα επόμενο ποστ με άφθονες φωτογραφίες γιατί αξίζει να το δείτε, μιλάμε για κήπους και παραλίες που σε αφήνουν άφωνο... Αυτά τα ολίγα και τα λέμε soon... Φιλιά πολλά σε όλους και να περνάτε σούπερ...:-))

Υ.Γ. Αργότερα θα εμπλουτίσω το ποστάκι με φωτογραφίες αλλά προς το παρόν το δίκτυο αργεί να τις ανεβάσει και ο Μάνος με αγριοκοιτάει γιατί έχουμε dinner reservation και αργούμε εξ΄αιτίας μου...

Συγκινήσεις και σπιτικό παγωτό καραμέλα...

Η τελευταία μέρα του Ιουνίου μου επιφύλασσε συγκίνηση μεγάλη.. Στην τελετή αποφοίτησης του Άρη στο τσακ ήμουν να με πάρουν τα ζουμιά..





Και αν δεν με αγριοκοιτούσαν μπαμπάς και γιος χαλώντας μου το κλίμα, θα είχα βρέξει με δάκρυα τις φωτογραφίες και τα μηχανογραφικά δελτία, σίγουρα... Οι άντρες μπορεί να μην τα καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα όμως μοιάζει να έχει περάσει τόσο γρήγορα ο καιρός από τότε που χαζεύαμε περήφανοι το μωρό μας να κάνει τις "χόπλες" του ντυμένο νάνος στις επιδείξεις του νηπιαγωγείου. Σαν να έκανε ο χρόνος ένα τεράστιο άλμα και βρεθήκαμε από το χτες στο σήμερα με μια ανάσα... Ούτε καν λαχανιασμένη... Και τώρα? Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για εκείνον, αλλά και για μας... Σπουδές, στρατός, δουλειά, οικογένεια.. Όμορφα αλλά δύσκολα. Και εμείς από δίπλα να κρατάμε αποστάσεις και ισορροπίες και να προσπαθούμε, ακόμα και ακόμα και ακόμα, να στηρίζουμε χωρίς να καταπιέζουμε και να ενθαρρύνουμε χωρίς να καλαμοκαβαλάμε... Δύσκολα πράγματα, πιστέψτε με... Βέβαια, χρόνια τώρα για αυτή την μέρα τον προετοιμάζαμε.. Που θα μπορεί να ανοίξει τα φτερά του με θάρρος, με τόλμη και με εμπιστοσύνη στον εαυτό του και τις δυνάμεις του για να κατακτήσει το δικό του σύμπαν.. Και χωρίς να το παινευτώ, κάναμε εξαιρετική δουλειά.. Όμως, κυρίως για μένα, την μανούλα, η δυσκολία παραμένει... Και ο χρόνος που είχα να προετοιμαστώ για την αλλαγή μοιάζει ελάχιστος... Shit!!!!
Με αυτές τις σκέψεις, και τον Άρι να έχει ήδη ξεκινήσει από χτες να δουλεύει για έναν μήνα στην πρώτη κανονική του δουλειά είπα να φτιάξω ένα παγωτό να πάνε κάτω τα φαρμάκια.. Καραμέλα... Γεύση παιδική και αγαπημένη, φτιαγμένη εξ' ολοκλήρου στην κουζίνα μου με συνταγή της φίλης μου της Τίνας που την δανείστηκε και εκείνη από την πεθερά της, την κυρία Βίκυ... Το σπιτικό παγωτό είναι πιο βελούδινο από εκείνα του εμπορίου, πιο μαλακό και συνήθως λιγότερο παγωμένο... Όμως έχει μια γεύση που καταπολεμά τις στενοχώριες, αλήθεια σας λέω, σαν να απλώνεται μέσα σου μια δροσερή αίσθηση φροντίδας και απαλής κρέμας που δημιουργεί ένα στρώμα πάνω στο οποίο όλα τα δύσκολα βουλιάζουν και χάνονται... Έστω και για λίγο... Επίσης, το καλό με αυτή την συνταγή είναι πως δεν χρειάζεται παγωτομηχανή γιατί δεν έχω πάρει ακόμα.. Αν εσείς έχετε, δεν νομίζω πως θα είναι τόσο δύσκολο να την προσαρμόσετε όπως πρέπει...

Παγωτό καραμέλα της πεθεράς Βίκυς.

Υλικά.

4 αυγά
μια μικρή κρέμα γάλακτος 35% λιπαρά.
2 1/2 βαζάκια μαρμελάδα καραμέλα Bonne Maman
2 σφηνάκια μαύρο ρούμι.

Εκτέλεση.

Χτυπάμε τα ασπράδια σφιχτή μαρέγκα.. Χτυπάμε την κρέμα γάλακτος σε σαντιγί . Χτυπάμε τους κρόκους και προσθέτουμε την σαντιγί, την μαρμελάδα και το ρούμι και στο τέλος ενσωματώνουμε την μαρέγκα με απαλές κινήσεις. Βάζουμε το μείγμα στην κατάψυξη σε ο κλειστό δοχείο και το αφήνουμε να παγώσει καλά, τουλάχιστον για πέντε ώρες...