Μια που οι γιορτές (και τα γενέθλια) κρατάνε ως γνωστόν σαράντα μέρες, και το κλίμα παραμένει αισιόδοξο και ελαφρά αλλού γι' αλλού, το σημερινό ποστ θα είναι λιτό αλλά περιεκτικό... Μια ερώτηση μόνο...
Εσείς πόσο μακριά θα φτάνατε (ή πόσο έξω από τον δρόμο σας θα βγαίνατε ) για έναν έρωτα?
Υ.Γ. Η φωτογραφία μπορεί να είναι λίγο άσχετη -αλλά είναι από τις αγαπημένες μου - το τραγουδάκι όμως το βρίσκω απολύτως εντός θέματος... :-)
Το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στην μεγαλύτερη αγάπη και τον δυνατότερο έρωτα της ζωής μου.. Που κλείνει αισίως τα 19 του και που παραμένει ο ήλιος γύρω από τον οποίον κινείται το προσωπικό μου σύμπαν... Θα ξαναγράψω τα ίδια, ελαφρά κοινότυπα αλλά απολύτως αληθινά που έχω επαναλάβει πολλές φορές, με διάφορες ευκαιρίες εδώ μέσα.. Πως ο καιρός πέρασε σαν αστραπή - πότε τον χάζευα να παίζει με την Εύα στην παιδική χαρά του Πικιώνη και πότε έφτασε στο δεύτερο έτος των σπουδών του και μαζί στο δεύτερο του τατουάζ ούτε που κατάλαβα- πως άλλαξε η κοσμοθεωρία μου μέσα σε δευτερόλεπτα την πρώτη στιγμή που τον πήρα στην αγκαλιά μου στο μαιευτήριο τυλιγμένο με μια πετσέτα, πως χάνει έναν χτύπο η καρδιά μου κάθε φορά που τον αντικρύζω, πως ένα κομμάτι του μυαλού μου είναι μονίμως καρφωμένο σε ΄κείνον, πως φουσκώνει η ψυχή μου από αγάπη και περηφάνεια κάθε φορά που απλά πέφτει το βλέμμα μου επάνω του.. Θα γράψω δηλαδή για πολλοστή φορά αυτά που σκέφτονται όλες οι μαμάδες της γης για τα παιδιά τους, μόνο που για την κάθε μια το δικό της παιδί είναι αυτό το ξεχωριστό και το αλλιώτικο, το δικό της μικρό θαύμα, η δική της ιστορία αφοσίωσης και φροντίδας που δεν σταματάει παρά την τελευταία της στιγμή.. Και ίσως ούτε καν τότε.. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παραδοσιακή μητέρα και δεν είμαι κιόλας... Όμως αυτό το παιδί που γεννήθηκε περισσότερο σαν παιχνίδι και μεγάλωσε μαζί μας όπως μεγαλώσαμε μαζί του και εμείς με τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, είναι το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στην ζωή μου και η σοφότερη απόφαση που πήρα ποτέ... Και έχω περάσει τα τελευταία 19 χρόνια της ζωής μου χαζεύοντας το πραγματικά έκθαμβη, όσο ανόητο, ξανθό και χαζό ακούγεται κάτι τέτοιο... Τον χάζευα που κοιμόταν στην κούνια του με τα χειλάκια του σουφρωμένα σαν μουτρωμένο αγγελάκι, τον χάζευα όταν έπαιζε με τους φίλους του στα πάρκα, όταν έφτιαξε τα πρώτα του πυργάκια στην άμμο στης Ψαρούς, όταν έκανε το πρώτο του μάθημα κατάδυσης, τον χάζευα όταν βαριόταν να διαβάσει και ρέμβαζε από το παράθυρο του δωματίου του για να περάσει η ώρα, τον χάζευα όταν κατέβαινε τέσσερα τέσσερα τα σκαλιά της πλατείας με το skate του, τον χάζευα όταν μου έδειχνε τα βιντεάκια που τραβούσαν όταν έκαναν snowboard με τους κολλητούς του, τον χάζευα στις φωτογραφίες από τις διακοπές που έπαψε εδώ και καιρό να κάνει μαζί μας, τον χάζευα το καλοκαίρι στο Cash όταν περνούσε με τον δίσκο του γεμάτο ποτά, και τον χαζεύω ακόμα όταν σχεδιάζει για την σχολή του ή οταν έρχεται να με βρει για καφέ κάποια πρωινά που ξυπνάει νωρίς... Και πιστεύω πως θα τον χαζεύω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός, πάντα βαθιά περήφανη γιατί τα καταφέραμε, και ο Μάνος και εγώ, να τον μεγαλώσουμε καλύτερα απ΄ότι μεγάλωσαν εμάς οι δικοί μας... Να μεγαλώσουμε ένα παιδί ευτυχισμένο, ένα παιδί που ξέρει καλά πως έχει αγαπηθεί απίστευτα πολύ, πως είναι η μεγαλύτερη μας προτεραιότητα και η πιο βαθιά μας έννοια...
Και σήμερα λοιπόν, που κλείνει τα 19, κλείνω και εγώ τα μάτια και εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου αυτό το ταξίδι που ξεκινάει, το ταξίδι της ζωής του, να είναι όπως το θέλει και όπως το ονειρεύεται.. Να έχει φόρα να πετάξει ψηλά και μακριά, να έχει θάρρος και τόλμη να κάνει πραγματικότητα τα πιο τρελά του όνειρα, να έχει υγεία και ανθρώπους δίπλα του που θα τον αγαπήσουν γι΄αυτό που είναι πραγματικά, να έχει την μαγκιά να στηρίξει και να υποστηρίξει τις επιλογές του όποιες και αν είναι, να βρει τον δρόμο του και να κάνει μια δουλειά για την οποία θα ξυπνάει χαρούμενος τα πρωινά και να βρει μια γυναίκα που δίπλα της θα κοιμάται ευτυχισμένος τα βράδυα... Και να γελάει πολύ και δυνατά, και να παραμείνει ανέμελος και αισιόδοξος και τολμηρός, και να είναι δίκαιος, και να νοιάζεται για την γνώμη μόνο εκείνων που αξίζουν να τους έχει για πυξίδα... Και να ξέρει πάντα, βαθιά μέσα στην ψυχή του πως θα υπάρχουν δυο αγκαλιές - η δική μου και του Μάνου- που θα τον περιμένουν να τον κλείσουν μέσα τους, όποτε χρειαστεί, ότι κι αν συμβεί, χωρίς ποτέ να τον κρίνουν...
Μωρό μου, να σε χαιρόμαστε.. Να είσαι πάντα γερός, τυχερός και ευτυχισμένος.. Σε λατρεύω!!!!
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τις φετινές του διακοπές στην Αντίπαρο και για κάποιον παράξενο λόγο όταν την κοιτάζω μου θυμίζει το μωρό που χάζευα κάποτε να κοιμάται σαν αγγελάκι στην κούνια του ενώ απεικονίζει ένα μικρό ρεμάλι που ροχαλίζει με τα ρούχα, κόκκαλο από τα ποτά και το ξενύχτι...:-))
Το τελευταίο πράγμα που διάβασα χτες βράδυ πριν πάω να κοιμηθώ ήταν το ποστ της Elekat ... Και έτσι ήταν φυσικός και επόμενος ο συνειρμός μια που σκεφτόμουν για ώρα μετά πόση σημασία έχουν στην ζωή μου οι μυρωδιές... Θυμάμαι ας πούμε ακόμα πάρα πολύ έντονα το άρωμα της μαμάς μου όταν ήμουν μικρή... Opium του Yves St Laurent.. Βαριά μυρωδιά, ανατολίτικη αλλά της πήγαινε απίστευτα και εγώ καθόμουν και χάζευα για ώρες μαγεμένη το μεγάλο, βαρύ κόκκινο μπουκάλι με την μαύρη φούντα...
Αργότερα, γύρω στα 15 μου, ανακάλυψα όπως και τα περισσότερα κοριτσάκια της ηλικίας μου, την Fidji... Ήταν η κολώνια που μου έφερνε για δώρο πάντα (μαζί με μια ζακέτα Lacoste) ο αγαπημένος μου της εποχής εκείνης - αχ αυτοί οι εφηβικοί έρωτες- και κάτι σαν έθιμο του Rosey ταυτόχρονα... Μεγαλώνοντας ήρθε η Laura Biagiotti με το Roma που ήταν σαν κίονας και μετά η Lolita Lempicka και ένα άρωμα σε μπουκάλι που έμοιαζε με κρυστάλλινο μήλο... Καμιά δεν φόρεσα για πάρα πολύ καιρό, απλά θυμάμαι τα ονόματα και τα μπουκάλια γιατί ήταν λιγότερο mainstream για την εποχή τους από αυτά που φορούσαν οι φίλες μου...
Μέχρι που, το 1992 ήρθε ο έρωτας!! Ο Thierry Mugler έβγαλε στην αγορά το Angel και εγώ βρήκα το άρωμα που φοράω μέχρι σήμερα...
Και που δεν το καταλαβαίνω καν πια επάνω μου, μόνο καμιά φορά το μυρίζω στα ρούχα μου, όμως ξέρω πως μου ταιριάζει υπέροχα και πως είναι τόσο πολύ συνδεδεμένο στο μυαλό των δικών μου ανθρώπων με μένα που αν καμιά φορά δοκιμάσω κάτι άλλο το καταλαβαίνουν και μου το λένε... Ο δε Μάνος, ισχυρίζεται πως όταν δεν μυρίζω Angel νοιώθει σαν να κοιμάται με άλλη γυναίκα, και ενώ αυτό θεωρητικά θα έπρεπε να είναι ενδιαφέρον, εκείνου για κάποιον παράξενο λόγο δεν του αρέσει... Τι να πω? Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και στο μεταξύ τα ράφια του μπάνιου μου είναι γεμάτα από προϊόντα της σειράς.. Κρέμα σώματος, αφρόλουτρο, spray για τα μαλλιά, ακόμα και σαμπουάν έχω παρόλο που δεν το χρησιμοποιώ στην πραγματικότητα.. Και βέβαια, δεν έχω χάσει ούτε μια από τις υπέροχες, συλλεκτικές συσκευασίες που βγαίνουν κάθε χρόνο, εκτός από την τελευταία που όσο και αν έψαξα, δεν την βρήκα πουθενά..:-(
Πίσω στις μυρωδιές, για μένα το καλοκαίρι (που το Angel μου πέφτει λίγο βαρύ για κάθε μέρα) είχε μέχρι φέτος άρωμα Lemon Tart της Laura Mercier, ο Άρις που ακόμα ψάχνεται φοράει το Bleu της Chanel αλλα νομίζω πως θα καταλήξει κάπου αλλού τελικά, και κατά μια απίστευτη σύμπτωση τρεις από τους πιο σημαντικούς και αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου, ο Μάνος, η Μαρία και ο Ζαννής, φοράνε την ίδια κολώνια.. Την Terre d' Hermes, μια υπέροχη μυρωδιά που αντανακλαστικά, μόλις την μυρίσω με πλημυρίζει ένα συναίσθημα ζεστασιάς και ασφάλειας...
Και βέβαια, να προσθέσω σε όλα αυτά το pillow spray μου του Molton Brown στο οποίο είμαι σχεδόν εθισμένη, το άρωμα των κεριών στο σπίτι που πρέπει να είναι βανίλια, γιασεμί, πούδρα ή αστερόσκονη, το άρωμα της βροχής πάνω στο γρασίδι ή των τζακιών που ανάβουν τον χειμώνα, την απίστευτα cozy αίσθηση του να ανοίγεις την πόρτα και το σπίτι να μοσχοβολάει φρεσκοψημένο ψωμί ή μπισκότα, αλλά και ένα παλιό, παμπάλαιο και ταλαιπωρημένο πια γουρουνάκι του Άρι - το πρώτο του παιχνίδι - που το έχω πάντα στο κομοδίνο μου και όταν το μυρίσω με πάει πίσω, στην αρχή, τότε που ξεκινούσε το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου...
Ναι, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου θα μπορούσε να γραφτεί με αρώματα.. Γι' αυτό και είναι πολύ σημαντικό για μένα να συνδιάζω ανθρώπους και στιγμές με συγκεκριμένες μυρωδιές που μου δημιουργούν αναμνήσεις "ζωντανές".. Που τις έχω ζήσει, τις έχω χαϊδέψει, τις έχω γευτεί, τις έχω μυρίσει.. Και που όταν κλείνω τα μάτια, με μια βαθιά ανάσα, μπορώ να τις ζωντανέψω μέσα στο μυαλό μου, στην πιο λαμπερή σκηνή, εκεί που παίζεται ξανά και ξανά, με διορθώσεις στο σενάριο, με άλλους φωτισμούς, συχνά με σκηνοθετικά ευρήματα αλλά πάντα με τους ίδιους πρωταγωνιστές, το έργο της ζωής μου.. Καλημέρα!!
Υ.Γ. Έχω μια θεωρία βέβαια σε σχέση με το ποστ της Ελένης... Πως εκείνοι που δεν πλένονται και που μυρίζουν άσχημα είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν active σεξουαλική ζωή.. Όταν ξέρεις πως μέσα στην μέρα κάποιος ή κάποια θα σε φιλήσει, θα σε αγγίξει, και σίγουρα θα σε μυρίσει - για να μην μπω σε περισσότερες λεπτομέρεις και αλλάξει σήμανση το ποστ- φροντίζεις να είσαι καθαρός και περιποιημένος... Εκτός αν τα έχεις με τον Ναπολέοντα που όπως ξέρετε έγραφε στην Ιωσηφίνα "Έρχομαι, μην πλυθείς.."
Και να βάλουμε και λίγη μουσικούλα σήμερα, από την ταινία το Άρωμα φυσικά...
Εχτές τελικά δεν ήμουν κουρασμένη και κακόκεφη, ήμουν άρρωστη.. Ή μάλλον πήγα να αρρωστήσω, με όλα τα συμπτώματα της γρίπης - ένοιωθα κούραση και ατονία, με πονούσαν τα κόκκαλα μου, με έγδερνε ο λαιμός μου, είχα συνάχι, μόνο πυρετό δεν ανέβασα- αλλά με άφθονο κουκούλωμα κάτω από το αφράτο παπλωματάκι μου σε συνδυασμό με Comtrex Cold και Depon την σκαπούλαρα και σήμερα είμαι περδίκι... Όμως ότι μου μπήκε η εβδομάδα στραβά, μου μπήκε... Βέβαια, το έλεγε και το μέηλ από την Stardome που μου έρχεται κάθε Δευτέρα πρωί.. Οι Αιγόκεροι θα περάσουν δύσκολα... Αλλά πόσο δύσκολα πια? Από τις αρχές Οκτωβρίου με πάει γαμιώντας, μετά συγχωρήσεως... Τσακωμοί, παρεξηγήσεις, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν στρώνει με τίποτα, το συμβόλαιο με τον εκδοτικό οίκο εξακολουθεί να αγνοείται, ο Μάνος έχει και αυτός τα δικά του με τα επαγγελματικά του, διάφορα διαδικαστικά καθυστερούν και μας σπάνε τα νεύρα, ακόμα και το ρούτερ μου κάνει κόλπα και πότε πάει σφαίρα πότε κολλάει και ανάβουν τα κόκκινα λαμπάκια και μένουμε εκτός... Το κλάμα που έχω ρίξει αυτές τις μέρες γενικά, δεν το έχω ρίξει όλον τον χρόνο.. Ούτε και τον προηγούμενο... Ήρθε και η γρίπη να με αποτελειώσει αλλα ευτυχώς δεν της πέρασε...
Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα, αλήθεια σας το λέω.. Η κολλητή μου που δεν θα πω το όνομα της αλλά μου έδωσε την άδεια να γράψω τις περιπέτειες της, έχει περάσει μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα των παθών της τον τάραχο... Με τις μεγάλες βροχές πλημύρισε το υπόγειο στο ολοκαίνουριο, υπέροχο σπίτι της, εκεί που είναι το γραφείο του άντρα της και όλη της η εκτός εποχής γκαρνταρόμπα... Σχεδόν με μακροβούτι μπήκαν σου λέει οι άνθρωποι μέσα στην νύχτα για να βγάλουν έξω τα πράγματα, μαζί και μια μπουχάρα που είχε γίνει ασήκωτη από τα νερά και τους κόπηκε η μέση μέχρι να την σύρουν με χίλια ζόρια στον κήπο να σουρώσει... Κάηκαν φορτιστές και ότι ηλεκτρικό ήταν στο πάτωμα, χάλασε το πλυντήριο των ρούχων, οι κουρτίνες απέκτησαν μια σκούρα ρίγα που δεν ήταν στο σχέδιο τους, ευτυχώς που το πάτωμα ήταν από πλάκες και δεν είχαν παρκέ να φουσκώσει κι αυτό και να θέλει ξήλωμα... Στο καπάκι, έρχεται μια παρεξήγηση ανάμικτη με κουτσομπολιά, γίνεται σκοτωμός κανονικός, τσακώνεται με μια φίλη της, άλλη στεναχώρια από εκεί και κλάματα και εξηγήσεις που ευτυχώς είχαν τουλάχιστον αίσιο τέλος... Περνάνε λίγες μέρες, παραιτείται η κόρη της από την δουλειά, άλλη αγωνία.. Λέει δεν πειράζει, όλα για τους ανθρώπους είναι και εκεί που πάει να το πάρει αλλιώς, αρρωσταίνει βαριά ο πατριός της, τσακώνεται με την μητέρα της που είναι λίγο γιούχου για να πω την αλήθεια, και ταυτόχρονα μαθαίνει πως χωρίζουν και ένα ζευγάρι ξαδέρφια της... Άντε τρέχα στα νοσοκομεία, άντε έχε και τα μούτρα της μαμάς, και μαζί, άντε να παρηγορείς και τους απαρηγόρητους... Και σήμερα με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει τι, λέτε? Πως μπήκαν στην αποθήκη του παλιού τους σπιτιού και τους έκλεψαν όλα τα πράγματα.. Έπιπλα που είχαν φυλάξει για να τα χρησιμοποιήσουν κάποια στιγμή αργότερα, δυο ποδήλατα του άντρα της, όλα τα σκι και τις μπότες που τα είχαν εκεί γιατί δεν χωρούσαν στο καινούριο σπίτι και διάφορες κούτες που ούτε θυμάται τι είχαν μέσα.. Το μόνο που άφησαν ήταν τα κούτσουρα για το τζάκι... Μάλλον γιατί δεν είχαν τι να τα κάνουν αλλιώς θα τα είχαν πάρει κι αυτά.. Μου τα έλεγε η γλυκούλα, οδηγούσε, και γέλαγε τρελά... Λίγο από τα νεύρα της και λίγο γιατί αν δεν το ρίξεις και κάπως στην τρελή σε τέτοιες φάσεις θα πρέπει να κλειστείς στο σπίτι σου και να κλαίς με μαύρο δάκρυ..
Εγώ της είπα να κάνει ένα ευχέλαιο γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την γλωσσοφαγιά, το πιστεύω ακράδαντα αυτό και δεν μου αλλάζει γνώμη κανένας.. Ο κακός ο λόγος και το κακό το μάτι φέρνουν πάντα γρουσουζιά...Και έτσι όπως είναι τα πράγματα πια, που κοιτάζει ο ένας τι έχει ο άλλος και τι κάνει για να τον ζηλέψει και να του την πει, η γκαντεμιά ύπταται σαν σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας γενικά... Σκεπάζει την χώρα... Και αν προσθέσετε και τους ανάδρομους ή τι άλλο είναι αυτοί οι ρημαδο- πλανήτες που μας παιδεύουν και όλη την γενικότερη περιρρέουσα κατάσταση που καθόλου δεν βοηθάει στο να κρατάμε ακμαίο το ηθικό μας και αισιόδοξες τις σκέψεις μας, νομίζω πως μπορείτε να καταλάβετε γιατί όλοι μοιάζουν γύρω μας σαν να τους έχει χτυπήσει αστροπελέκι..
Τα γράφω όλα αυτά και σκέφτομαι πως όσο έχουμε την υγεία μας και είμαστε καλά μεταξύ μας όλα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.. Και πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γιατί άλλοι περνάνε πολύ χειρότερα και έτσι είναι, όμως όσο εγωιστικό και αν ακουστεί, θα ήθελα τόσο πολύ να σπάσει αυτό το σερί της γκαντεμιάς! Να έρθει ένα ευχάριστο νέο, να σκάσουμε ένα χαμόγελο που να μην είναι της Πολυάννας από καλπάζουσα αισιοδοξία, αλλά να έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης και να είναι σημάδι πως τα χειρότερα πέρασαν... Και για μας και για όλους... Δεν έχω συνηθίσει να είμαι μίζερη και απογοητευμένη, δεν το έχω στο DNA μου πως να το πω? Και προσπαθώ να είμαι χαρούμενη και γελαστή και να φέρνω στους γύρω μου το ροζ που περιμένουν από μένα, και το κάνω πολύ συνειδητά όλο αυτό γιατί το έχω και εγώ πολύ ανάγκη, αλλά μέσα μου είμαι λυπημένη και απογοητευμένη και ανήσυχη και αυτό με αποδιοργανώνει πραγματικά...Και αντιστέκομαι γιατί αυτό μου λένε η ψυχή μου και το ένστικτο μου να κάνω, και βρίσκω πάντα το δώρο μέσα στο πρόβλημα και την χαρά μέσα στην στεναχώρια σαν το καλύτερο λαγωνικό του κόσμου γιατί αυτό είμαι εκπαιδευμένη από τη φύση μου να κάνω, όμως η αλήθεια είναι πως μέσα σε έναν χρόνο η ζωή μου έχει αλλάξει δραματικά.. Νοιώθω σαν να έχασα την αθωωότητα μου και την εμπιστοσύνη μου.. Στους ανθρώπους αλλά κυρίως στην κρίση μου και αυτό είναι το χειρότερο απ΄όλα.. Σαν να έκανα λάθος επιλογές, σαν να πήρα λάθος αποφάσεις, σαν να διάλεξα την λάθος διαδρομή στο σταυροδρόμι... Σαν να μην λειτούργησε αυτή την φορά καλά η πυξίδα μου που την εμπιστευόμουν πάντα τυφλά.. Και ίσως γι' αυτό μαζεύομαι όλο και περισσότερο μέσα στο σπίτι μου τελευταία.. Περιχαρακωμένη από ανθρώπους που αγαπάω και εμπιστεύομαι απόλυτα, προσπαθώ να ξαναβρώ τον χαμένο προσανατολισμό μου... Και θα τον βρω, το ξέρω... Μέχρι τότε όμως το ροζ μου θα είναι πιο σκούρο απ΄ότι συνήθως και θα σας παραπονιέμαι πιο συχνά από άλλες φορές... Δεν με πειράζει, και ελπίζω να μην πειράζει ούτε εσάς.. Μου αρκεί που η φιλενάδα μου με πήρε σήμερα τηλέφωνο για "να ακούσει λίγο το γέλιο μου και να της φτιάξει το κέφι"... Όσο θα μπορώ να δίνω έστω αυτό το λίγο φως στους γύρω μου, και όσο θα μπορώ να υποκρίνομαι ακόμα και στον εαυτό μου με επιτυχία πως είμαι καλά, θα μπορώ να παίρνω και από το σύμπαν την δύναμη που μου χρειάζεται για να προχωρήσω.. Και τα καλύτερα θα είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν.. Απλά, μπορούν παρακαλώ να πάψουν να καθυστερούν τόσο πολύ?
Υ.Γ. Η φωτογραφία όπως πάντα θέλω να είναι χαρούμενη.. Και φωτεινή, και αισιόδοξη.. Και όλα τα νέα που θα μας έρθουν από εδώ και μπρος να είναι καλά.. Και ροζ.. Καλημέρα και πολλά φιλιά...
Τελειώνει η Κυριακή και είμαι πολύ κουρασμένη... Κοιμήθηκα περίεργα χτες βράδυ, ξενυχτήσαμε κι όλας και ήπιαμε αρκετά, είχα και ένα άγχος μεταξύ μας μην αρχίσουν και μου χτυπάνε τα κουδούνια αξημέρωτα για να με πάνε με το ζόρι να μετρήσω ψήφους, όταν γύρισε τελικά και ο Άρις εκεί κατά τις 6.30 το πρωί κοιμήθηκα για κανένα τρίωρο και ξύπνησα σαν μπαγιάτικο μύδι.. Βέβαια η μέρα μου πέρασε υπέροχα με μεσημεριανό τραπέζι για απολύτως κολλητούς - αυτούς που θεωρώ εκλεκτικούς μου συγγενείς πια- από αυτά τα πρόχειρα και απλά που δεν χρειάζονται τεραστια προετοιμασία και γίνονται σχεδόν εκ των ενόντων.. Έφτιαξα μια τυρόπιτα και μια πατατοσαλάτα, έβαλα και μερικά μπιφτέκια στον φούρνο, έφερε και η Μάρθα άφθονα σοκολατάκια για το τελείωμα και αυτό ήταν όλο..
Και βέβαια, έτσι χαλαρά και απολύτως μεταξύ μας, είπαμε τα δικά μας, γελάσαμε, είδαμε και τον Μάνο σε ρεπετισιόν γιατί τα παιδιά έλειπαν και είχαν χάσει την εκπομπή - και συμφωνήσαμε μεταξύ μας κατηγορηματικά πως είναι ο καλύτερος φυσικά- μου έφερε και η Λιάνα δωράκια από το Λονδίνο και το πρώτο περιοδικό με χριστουγεννιάτικα της σεζόν και η μέρα πέρασε γλυκά και εύκολα...
Μου αρέσουν αυτές οι ήσυχες μέρες ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάω.. Με ηρεμούν και με κάνουν να νοιώθω ασφαλής και ευτυχισμένη... Σαν να ησυχάζει η φύση γύρω μου και όλα μπαίνουν σε τάξη.. Ακόμα και ο Droopy που έχει μια τεράστια αδυναμία στο τυρί, επέδειξε συμπεριφορά κυρίου όταν βγήκε στο τραπέζι η τυρόπιτα και μας εντυπωσίασε όλους.. Γενικά ήταν πολύ φρόνιμος ο σκυλάκος μας - οκ, ζητιάνεψε λίγο μπιφτέκι κάποια στιγμή αλλά με πολύ αστείες μουσούδες και σχετικά κομψά - και τώρα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου κουλουριασμένος στο μαξιλάρι του σαν τεράστιο φασόλι... Και εγώ που βαριέμαι αφόρητα να ακούω όλες αυτές τις μπουρδολογίες στην τηλεόραση, συμμάζεψα λίγο το σπίτι - άφησα δηλαδή τα πάντα σε στοίβες στην κουζίνα για να τα πλύνει αύριο η Όλγα- διάβασα τις κυριακάτικες εφημερίδες μου, έπλεξα λίγο και τώρα, μόλις ανεβάσω το ποστ μου θα πάω για ύπνο ξερή...
(Τα ωραιότερα στολίδια που είδα φέτος τα ανακάλυψε η Γεωργία βέβαια... Δεν είναι υπέροχα?)
Και πήρα και ιδέες για το στόλισμα του σπιτιού, 20 του μηνός ανεβάζω το δέντρο από την αποθήκη και κυρήσσω επισήμως την έναρξη της εορταστικής περιόδου για το σπίτι μας.. Φέτος ειδικά, με την μαυρίλα που μας κυνηγάει, δυο μήνες θα έχουμε Χριστούγεννα εμείς.. Είναι η αγαπημένη μου γιορτή, τρελαίνομαι να στολίζω το σπίτι και την βεράντα, να μαγειρεύω και να καλώ φίλους, να φτιάχνω μπισκότα, cupcakes και red velvet, να τυλίγω δώρα, να γράφω κάρτες, και το βράδυ να ανάβω τα κεριά μου και να χουζουρεύω στον καναπέ χαζεύοντας τα φωτάκια να αναβοσβύνουν.. Νομίζω πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να φτιάξει το κέφι.. Και το δικό μου και των γύρω μου...
Τέλος πάντων, έχουμε καιρό ακόμα για όλα αυτά... Προς το παρόν να σας ευχηθώ από τώρα καλή εβδομάδα, χαρούμενη και γελαστή και μια που γλυτώσαμε και τις πρόωρες εκλογές ας προσπαθήσουμε να μπούμε πάλι στους κανονικούς ρυθμούς μας...
Σας έχω πει ότι μου συμβαίνουν τα απίστευτα τελευταία, έτσι? Εχτές το βράδυ λοιπόν χτυπάει το τηλέφωνο στις 10 παρά τέταρτο στο σπίτι της μητέρας μου.. Το σηκώνει και είναι κάποιος από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου που με αναζητά επειγόντως.. Αφού η καημένη η μαμά μου παθαίνει πολλαπλά εγκεφαλικά μέχρι να καταλάβει πως δεν με ψάχνουν μέσα στην νύχτα για να με συλλάβουν ως άλλο Ρωχάμη ή ως άλλη Bonie του Clyde, την ενημερώνουν πως έχω κληρωθεί για εφορευτική επιτροπή την Κυριακή για τις δημοτικές εκλογές... Με παίρνει τηλέφωνο σκασμένη στα γέλια, με βρίσκει στo Ivy που είχα πάει με την Μάρθα και την Μαίρη και είναι η σειρά μου να πάθω τα πολλαπλά εγκεφαλικά.. Δεν θέλω να είμαι εφορευτική επιτροπή, δεν έχω αποφασίσει καν αν θα πάω να ψηφίσω, το να μείνω όλη μέρα στο εκλογικό τμήμα να μετράω ψήφους είναι out of the question.. Αφήστε που την Κυριακή το μεσημέρι θα έρθουν φίλοι στο σπίτι για φαγητό...
Τέλος πάντων, προφανώς το θέμα λύνεται αλλά δεν είναι απίστευτο? Καταρχάς δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να αποφασίζουν έτσι από μόνοι τους αν κάποιος θα κάνει κάτι... Και να σε ενημερώνουν Πέμπτη βράδυ για την Κυριακή.. (Που βέβαια, εμένα δεν με έχει ενημερώσει επισήμως κανείς ακόμα μέχρι τώρα που γράφω.. Ούτε τηλέφωνο με πήραν, ούτε χαρτί μου έστειλαν, ούτε τίποτα.. Και φαντάζομαι πως το ότι μίλησαν με την μαμά μου δεν πιάνεται γιατί που ξέρουν αυτοί πως δεν τα έχει χαμένα και πως δεν το ξέχασε με το που έκλεισε το τηλέφωνο?). Εγώ που είμαι και πνεύμα αντιλογίας, μόνο και μόνο γι' αυτό στράβωσα και δεν θα πήγαινα ακόμα και αν επρόκειτο να έρθουν να με πάρουν με το ζόρι.. Αφού δεν είναι υποχρεωτικό το να πας να ψηφίσεις, γιατί να είναι το να συμμετέχεις στην εφορευτική επιτροπή? Και ας με κοροϊδεύει και ο Μάνος απο χτες πως δεν είμαι υπεύθυνη πολίτης.. Δεν πειράζει, να μην είμαι.. Έχω βάσιμες υποψίες πως ούτε η πολιτεία είναι όσο υπεύθυνη θα έπρεπε απέναντι μου.. Αφήστε που όπως είδα από το Facebook υπάρχει μια περιρέουσα αίσθηση πως το να μην πας έχει κυρώσεις που προφανώς καλλιεργείται από το ίδιο το κράτος γιατί οι περισσότεροι την κοπανάνε με ελαφρά όταν έρθει η σειρά τους, πράγμα απολύτως λογικό άλλωστε... Εγώ πάντως την βρήκα την λύση... Θα τους στείλω τον Droopy στην θέση μου.. Που είναι και πιο σοβαρή φυσιογνωμία...:-)) Καλημέρα και φιλιά...
UPDATE: Μόλις τώρα, δηλαδή στις 9.30 το πρωί του Σαββάτου, χτύπησε το κουδούνι και ένας ευγενέστατος νεαρός αστυνομικός μου έφερε την κλήση για την εφορευτική επιτροπή.. Και αναρωτιέμαι βέβαια, ένα κράτος το οποίο δεν με σέβεται καθόλου - γιατί αν με σεβόταν θα φρόντιζε να με είχε ενημερώσει πολύ νωρίτερα για να κανονίσω τουλάχιστον και εγώ το πρόγραμμα μου - απαιτεί να το σεβαστώ εγώ... Σόρρυ guys αλλά δεν πάει έτσι... Δεν πάει καθόλου έτσι...
Καιρός να πάμε παρακάτω... Γιατί το πολύ Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο παπάς όπως λέει και η παροιμία... Ή, όπως θα έλεγε και ο ο αγαπημένος μου ο Ζ. " με τόσο πήγαινε- έλα και πάρε -δώσε, γελάω μεν αλλα δεν θυμάμαι γιατί χάρηκα"... Για να μην αναφέρω την Μαρία με την μπουκαμβίλια στην αυλή της και είναι η τελείως λάθος εποχή για κηπουρική..
To make a long story short, περνάμε δύσκολες εποχές με κρίση, με ανάδρομους πλανήτες, με φεγγάρια παράξενα και με μια περιρέουσα γκαντεμιά που μας έχει τσακίσει.... Όλους, ακούτε που σας λέω, κάτι ξέρω.. Και την παλεύουμε με νύχια και με δόντια να μην μας πάρει από κάτω, και παίζουμε άμυνα και κάνουμε αντίσταση, και άμα σκουρήνουν πολύ τα πράγματα το ρίχνουμε και λίγο στην τρελή για να μην σαλτάρουμε τελείως.. Και κρατιόμαστε ο ένας από τον άλλον, πότε κλαίω εγώ και πότε παρηγορώ κάποιον άλλον, και η ζωή συνεχίζεται προφανώς αλλά μέχρι τις 19 του μήνα λέει η κυρία Άση θα μας πάει... ξέρετε πως.. Βέβαια αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί έτσι μας έλεγε και για τις 28 Οκτωβρίου και τα είδαμε τα χαμπέρια μας... Οπότε δεν θα κρατήσω και την ανάσα μου περιμένοντας... Και αν λοιπόν μέσα σε όλον αυτόν τον ορημαγδό εμείς κάνουμε και μια όσο πιο φιλότιμη προσπάθεια μπορούμε να κρατήσουμε μερικές ισορροπίες και να δώσουμε και λίγη από την ελάχιστη αισιοδοξία και θετική ενέργεια που μας έχει απομείνει σε ανθρώπους που νοιαζόμαστε και τρώμε και πόρτα από πάνω συχνά πυκνά, είναι μάλλον ώρα να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια - ή με grand jete, όπως βολεύεται ο καθένας- για άλλες παραλίες.. Και αυτά που μας χαλάνε και μας κάνουν ακόμα χειρότερα από ότι ήδη είμαστε ( και μάλιστα επίτηδες και συστηματικά) να τα αφήσουμε να πάνε στο καλό.. Και να μας γράφουν..
Καλημέρα, και φιλιά πολλά.. Ελαφρώς παραληρηματικό το ποστ σήμερα , το ξέρω, αλλά μην δίνετε σημασία.. Έχω μπουκώσει και εγώ πια και αν δεν τα γράψω έστω και έτσι, θα σκάσω.. Κατά τα άλλα, Πέμπτη σήμερα, πέρασε σχεδόν η εβδομάδα... Και το σαββατοκύριακο - έστω και εκλογικό- είναι προ των πυλών.. Πάμε γερά!
Η φωτογραφία καμία σχέση με το θέμα, θέλω να βλέπω χρώματα λαμπερά, και λουλούδια, και εικόνες φωτεινές και αισιόδοξες.. Το τραγουδάκι όμως είναι εύθυμο και... αφιερωμένο εξαιρετικά.. Σε όλα τα παράπονα, τις κατηγορίες, την γκρίνια και την μουρμούρα που άκουσα τον τελευταίο μήνα.. Μαζί, και μια συμβουλή... Καμιά φορά αντί να κάνουμε μονίμως παρατηρήσεις στους άλλους για το τι κάνουν ή δεν κάνουν, καλό είναι να κοιτάζουμε λίγο και τον εαυτό μας... Μήπως τυχόν και εμείς φερόμαστε (τρις) χειρότερα.. Λέμε τώρα...
Σήμερα λέω να σας μεταφέρω έναν αυθεντικό διαδικτυακό διάλογο που την Κυριακή το βράδυ μας έκανε να γελάσουμε τρελά.. Κοριτσοκουβέντες στο Facebook και όλα ξεκίνησαν από την φωτογραφία που ανέβασε η GG με παραφρασμένο τον γνωστό πια τίτλο... "Πως του παν' τα μπλέ"...:-)
GG s Photos - Wall Photos
Photo 30 of 30 Back to Album · G's Photos · G's Profile
απαπαπαπαπααααααα
πως του παν' τα μοβ
πως του παν' πως του παν
Και ειδού τι ακολούθησε...
Evi Fetsi• Εμένα μου αρέσει περισσότερο το διπλανό αγόρι πάντως.. Είναι πιο πολύ του target group μου...:-)
Sunday at 12:23am • LikeUnlike
• GG το ξέρω, αλλά επιμένω :))
Sunday at 12:23am • LikeUnlike
• Evi Fetsi Εμείς οι δύο δεν θα τσακωθούμε (ούτε) για γκόμενο ποτέ..:-)
υ.γ. Το είδες με μαγιό το αγόρι να κάνει βουτιές στην πισίνα... Poetry in motion λέμε...:-)))
Sunday at 12:25am • LikeUnlike
• GG το πρώτο είναι απολύτως βέβαιο :))
για το υστερόγραφο έχω να πω, έλα μωρέ σιγάαααα
ενταξει ωραιος ειναι αλλα δεν του παν' τα μοβ καταλαβες;
Sunday at 12:27am • LikeUnlike
• Evi Fetsi Κατάλαβα...Εγώ πάλι, είμαι υπεράνω χρωμάτων...:-))))
Sunday at 12:28am • LikeUnlike
• GG πάντως και αυτη τη φορα σε σκεφτηκα και βρηκα φωτογραφια με τους δυο μαζι να κρεμάσω στον τοίχο!
Sunday at 12:30am • LikeUnlike
• Evi Fetsi :-))))))
Sunday at 12:30am • LikeUnlike
• Nanashi Poly clean kai futo ... i like!
• GG φυτο Θαλίτσα ε; ε, απο μηχανικος ξεκινησε ο ανθρωπος κατι του εμεινε :)))
Sunday at 8:32pm • LikeUnlike •
M So Far• Διακρίνω ένα μικρό σκεμπεδάκι στο παιδί με τα μωβ. Το άλλο δε ,το δεξιά είναι ψιλοχριστιανική φιγούρα , η μαγειρική είναι και διαστροφική ενίοτε , σα να του λείπει κάτι ... νομίζω
Sunday at 8:25pm • LikeUnlike •
• GG Μινα, αν το σκεμπεδακι ειναι το μονο προβλημα να του πουμε να κανει μια διαιτα. το χριστιανικο στυλ δεν ειμαι σιγουρη αν διορθωνεται απο μια ηλικια και μετα. αλλα η φιλη Ευη μαλλον δεν συμφωνει :))
Sunday at 8:33pm • LikeUnlike •
Evi Fetsi Ποιο χριστιανικό στυλ καλέ, έχετε σαλέψει ομαδικώς? Και εν πάση περιπτώση, αν αυτό είναι χριστιανικό στυλ, πάω να γραφτώ στο κατηχιτικό τρέχοντας...:-))
Sunday at 8:35pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• M So Far Είναι το χριστιανικό six pack που τη μπερδεύει λίγο την Εύη.. εμένα πάλι μου βγάζει λίγο στριμμένο χαρακτήρα ο πιτσιρικάς με 'χριστιανικό ήθος' , πιο απλά "κάτι δεν μου κολλάει" με αυτόν
Sunday at 8:35pm • LikeUnlike ••
Evi Fetsi Μίνα, το six pack είναι θρησκεία από μόνο του μωρό μου..:-))))
Sunday at 8:36pm • LikeUnlike
• M So Far Κοίτα ... στη φωτογραφία έχει μια στωϊκότητα και χαμηλοβλεπίαση ( τίι γράφω .... )
Sunday at 8:36pm • LikeUnlike •
• M So Far Επίσης, είναι οι μηχανικοί φυτά;;; από πότε;
Sunday at 8:38pm • LikeUnlike • 1 personLoading... •
• GG απο παντα Μινα, εχω απειρα παραδειγματα :)
Sunday at 8:39pm • LikeUnlike •
• M So Far Παρομοίως ...
Sunday at 8:40pm • LikeUnlike •
M V εμενα παντως με διασκεδαζετε αφανταστα στην " απεραντη " ερημο των εμιρατων!!
Sunday at 8:38pm • LikeUnlike • 1 personLoading... •
• GG κι εγω εχω λυωσει στο γελιο Μαργαριτα :))
Sunday at 8:39pm • LikeUnlike •
• M So Far Μα τί άλλο; θέλω και τη γνώμη του δεσποιναρίου που θα βγάλει συμπέρασμα με τα πολυώνυμα Chebyshev
Sunday at 8:39pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Αααα... Το γυρίζετε στο πολύ επιστημονικό τώρα και με μπερδεύετε την ξανθιά... :-)
Sunday at 8:40pm • LikeUnlike
• M So Far Ευούλα μου είναι θρησκεία το six pack το ξέρω από πρώτο χέρι αλλά σου λέω, κάτι λείπει ... είναι πολύ clean six pack θέλει μια τρέλα που δεν την έχουμε λέεμεεεεε ....
Sunday at 8:41pm • LikeUnlike •
Evi Fetsi Τι λες καλέ... Δεν τον είδες την άλλη φορά που έβαλε ένα αυγό τηγανητό πάνω στο μπιφτέκι του.. Εγώ μόλις το είδα (σε συνδιασμό με το six pack πάντα) αποφάσισα πως με αυτό το αγόρι θα μπορούσα να τα πάω περίφημα..:-)))
Sunday at 8:42pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• M So Far Κορίτσια, αν μας διαβάζει η μαμά του θα μου κάνει μήνυση , κανονίστε !!!! να μη βρεθώ στις φυλακές του Καζακστάν
Sunday at 8:42pm • LikeUnlike ••
GG δεν ειμαι φιλη με τη μαμα του Μινα και εχω λαβει ολα τα απαραιτητα μετρα ασφαλειας. μιλα ελευθερα :))
Sunday at 8:44pm • LikeUnlike •
• GG μα τι λες μπουμπου μου;;;; αυγο τηγανιτο στο μπιφτεκι του;;;;
πεθαινω!!!!!!
Sunday at 8:44pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Και 'γω... Αυτοί είναι άντρες!!!!:-)
Sunday at 8:45pm • LikeUnlike
• M So Far Let me imagine ... κουζίνα ντιζαϊνάτη, καλοκαιράκι, και μαγειρεύει με μαγιό μπιφτέκια και αυγα... ΟΚ, εκεί... σε καταλαβαίνω ...Ευούλα
Sunday at 8:45pm • LikeUnlike •
• GG πεθαινω στο γελιο εννοω... ρε τι παθαμε νυχτιατικα
Sunday at 8:45pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Είδες... Η γλώσσα του σώματος είναι πάντα κατανοητή τελικά...:-)))
Sunday at 8:46pm • LikeUnlike
• M So Far Ωραία ωραία είναι, GiGi και εγώ το έχω καταχαρεί
Sunday at 8:46pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Λοιπόν κορίτσια, πάω να πάρω θέση στον καναπέ γιατί τώρα έχω το άλλο αγόρι να χαζέψω στο Just the two of us...
Sunday at 8:46pm • LikeUnlike
• Evi Fetsi Μπουμπού, η σιωπή μου προς απάντηση σου...:-)))
Sunday at 8:47pm • LikeUnlike
• M So Far Και μετά θα λέει: προσπαθούσα να κλλεψω ματιές και αντιδράσεις. Άντε να το πει για το αυγό με το μπιφτέκι, άντε να το πει για το κοτόπουλο για τίποτε άλλο δεν τον έχω να το πει... είναι six pack και θρησκευτικό τηγάνι λέεμεεεεε !!!
Sunday at 8:47pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Είσαι βλαμμένο...:-) Δίκιο έχουν μάλλον για τους μηχανικούς τελικά...:-)))
Sunday at 8:48pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• M So Far χα χα χα !!!!! ρε παιδί μου τον έχεις να πετάει τα αλεύρια από τον πάγκο και να λέει "εδώ και τώρα;" ή θα τα πάρει και θα κάνει την τέλεια μπριζέ πώς τα λένε αυτά τα περίεργα;;
Sunday at 8:50pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Εμένα δεν με πειράζει να μου κάνει και μια τέλεια μπριζέ στο ενδιάμεσο.. Άσε που δεν με βολεύουν καθόλου οι πάγκοι...:-)
Sunday at 8:51pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• GG μπουμπου! θα μας χαλασει το μυθο ετουτη :)))
Sunday at 8:51pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Δεν χαλάνε έτσι οι μύθοι βρε κουτό... Δικοί μας είναι, τους αναστηλώνουμε όποτε θέλουμε..:-)
Sunday at 8:52pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• Evi Fetsi Πάντως όπως είδες, φωτιές μας άναψες με αυτή την φωτογραφία..:-)))
Sunday at 8:53pm • LikeUnlike
• M So Far Υποκλίνομιαι Ευούλα... πάντως με τούτα και με κείνα θα με κάνετε να το βλέπω το Master Chef
GiGi, θα το διορθώσω
Sunday at 8:54pm • LikeUnlike •
• M So Far Πράγματι, και να φανταστείς ότι είναι μια αθώα φωτογραφία. Πού να είχαμε και τίποτα πιο extreme ! Έχει και κοτσιδούλα που δεν παρατήρησα μέχρι τώρα... μιλάμε για μοναστηριακή μαγειρική alors !!!
Sunday at 8:55pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Λύσσαξες πια!!!!:-))))
Sunday at 8:57pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• M So Far Στη στέπα είμαι τί θέλεις να κάνω, αγρίεψα από τη μια οι Μογγόλοι από την άλλη οι Καζακστανοί , πόσο να αντέξω... χα χα χα !!! σε πεθύμησα βρε τρελοκόριτσο !!!
Sunday at 8:58pm • LikeUnlike •
• GG είπα κι εγω να κρεμασω μια φωτογραφια εδω να εχω να χαζευω το μοβ και εγινε της μουρλης. καλα λεει το σταρ οτι απο τις ρουβιτσες περασαμε στις λουκακιτσες και στις σκαρμουτσισες (Μινα αυτος ειναι αλλος σεφ που εμενα δε μου αρεσει αλλα η μπουμπου τρελαινεται).
Sunday at 9:00pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Ναι ναι ... Αι λαικ....:-)
Sunday at 9:02pm • LikeUnlike
• M So Far Ναι ο σκληρός με τα τατού... και το baby face ! το έβλεπα όσο ανάρρωνα το Master Chef και είδα προχθές και το επεισόδιο μέσω νετ που ήταν ο Πάνος. Πέρα από την πλάκα ο Λουκάκος είναι ωραίος τύπος
Sunday at 9:03pm • LikeUnlike •
• M So Far Δεν μου αρέσουν τα τατού αλλά περί ορέξεως ...
Sunday at 9:05pm • LikeUnlike •
• GG ουτε εμενα μου αρεσουν τα τατου!
ο Λουκακος ομως μου αρεσει πολυ, το έχω άλλωστε καταστησει σαφες :)))
Sunday at 9:06pm • LikeUnlike •
• Evi Fetsi Αλλα ο Πανος ειναι καλυτερος απ´ ολους, ετσι; Και εχει και twelve pack αμα λαχει..:-)))
Sunday at 9:07pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• GG έεεετσι :))
Sunday at 9:07pm • LikeUnlike •
• M So Far Gigi, στηρίζω την επιλογή σου και λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης στον παρολίγο μηχανικό και νυν σεφ .
Sunday at 9:08pm • LikeUnlike •
• GG ευχαριστω συντροφισα :)))
Sunday at 9:08pm • LikeUnlike • 1 personLoading... •
• M So Far Panos uber alles (!!!!!! ) και κέρδισε και τις εντυπώσεις τηλεοπτικά, το είδα από εδώ. Ψηφίζω Πάνο και να αφήσεις τις τσαχπινιές .. φρόνιμη !
Sunday at 9:10pm • LikeUnlike • 1 personLoading... •
• Evi Fetsi Πάντα είμαι φρόνιμη εγώ...:-)
Sunday at 9:21pm • LikeUnlike • 1 personLoading...
• M So Far Κορίτσια σας καληνυχτώ , πάει 1:30 εδώ και πρέπει κάποτε να κοιμηθώ. Σας ευχαριστώ για την ωραία παρέα και θα τα ξαναπούμε σύντομα.( Εννοείται με αφορμή Master Chef που δεν το βλέπω βέβαια αλλά νομίζω ότι τα καλύτερα τα λέμε εδώ --- πρέπει να μας εντάξουν στην εκπομπή αν συνεχίσουμε ... είναι πρόταση .. γευσιγνωσίας γιατί όχι; Καλό σας βράδυ και μια καλή εβδομάδα εύχομαι.. και καλό μήνα σε όλες
Sunday at 9:27pm • LikeUnlike •
• GG φιλακια Μινα και επισης!
Sunday at 9:47pm • LikeUnlike
Επείγον UPDATE: Επειδή θέλω να βοηθήσω λίγο το κομμάτι, ανεβάζω ένα viedaκι που νομίζω πως θα σας δώσει να καταλάβετε λίγο καλύτερα τους λόγους για τους οποίους τρέφω μια κάποια αδυναμία στο αγόρι με την κοτσίδα.. :-))) Enjoy...
Οκ... Το ξέρω πως το ρίξαμε λίγο το επίπεδο αλλά το διασκεδάσαμε απίστευτα.. Σαν χαζό γελούσα με το I-phone στο χέρι κάποια στιγμή και ο Μάνος δίπλα μου με κοίταζε άναυδος.. Όμως τελικά, αν δεν είναι αυτά που... μας φέρνουν πιο κοντά, τι είναι? Δυο στην Αθήνα, μια στην Ελβετία, μια στην Στέπα και μια στα Εμιράτα.. Pas mal...:-)))
Καλημέρα και να χαμογελάμε πολύ κόντρα σε όλους αυτούς τους ανάδρομους πλανήτες που όπως είπε η κυρά Άση σήμερα στην Ελένη, θα μας ταλαιπωρήσουν μέχρι τις 19 Νοεμβρίου... Ένα έχω να σας πω... Κρατήστε άμυνα και κάντε αντίσταση... Η γκαντεμιά δεν θα περάσει!!!!
Σήμερα ξύπνησα με κέφια μετά από πολύ καιρό, τρανή απόδειξη του ότι τα ξεκαθαρίσματα είναι μεγάλη ιστορία στην ζωή, είτε γίνονται με τον εύκολο, είτε με τον δύσκολο τρόπο.. Και έτσι, μια που έκανα την αρχή στην κανονική μου ζωή, λέω να επεκτείνω το concept και στην διαδικτυακή για να ησυχάσει λίγο το κεφάλι μου..
Αποφάσισα λοιπόν στο εξής τα κακεντρεχή και αγενή σχόλια να τα κάνω κατευθείαν delete, και να μην χαλάω ούτε την δική μου ζαχαρένια, ούτε την δική σας.. Η δημοκρατία έχει και όρια, και στην τελική, δικό μου είναι το blog και εγώ ορίζω τους κανόνες του.. Και έτσι, θέλω λοιπόν να διαβάζω και να ανεβάζω μόνο σχόλια έξυπνα, ενδιαφέροντα και κυρίως αποθεωτικά.. Πόσο όμορφη είμαι, πόσο χαριτωμένη, πόσο έξυπνη και χαρισματική, πόσο καλή φίλη, πόσο ετοιμόλογη, ταλαντούχα συγγραφέας, καταπληκτική μαγείρισα και οικοδέσποινα, υπέροχη σύντροφος και μητέρα, πόσο καλή είμαι στην διακόσμηση, πόσο έξυπνα συνδιάζω τα τραγούδια με τα ποστ μου, και φυσικά, πόσο ταπεινή παραμένω μέσα στον αμύθητο πλούτο μου.. You got the point ελπίζω.. Και χορεύω και καλά να ξέρετε, και είμαι και οδηγάρα, και αν διαβάζει και κανένας που έχει ιδία γνώση από τα παλιά, feel free να καταθέσει πως κάνω και πολύ καλό κρεβάτι και εξαιρετικές πίπες...:-))) Μην σας πω ότι παλιά - πάρα πολύ παλιά όμως γιατί είμαι και αντίκα - ανακάλυψα και την Αμερική...
Και για να σοβαρευτούμε λιγάκι, αν τα blogs είναι μικρογραφίες του κόσμου και της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε, θέλω το δικό μου να ακολουθεί πιστά την πραγματική μου ζωή.. Και άνθρωποι που μπαίνουν στο σπίτι μου - το κανονικό ή το διαδικτυακό- για να με θάψουν, να με εκνευρίσουν, να με πληγώσουν ή να προσβάλουν τους φίλους μου δεν έχουν θέση στο σύμπαν μου.. Και τρώνε πόρτα και σουτ στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.. Το μαγαζάκι εδώ το άνοιξα για να περνάμε καλά.. Να μοιραζόμαστε ενέργεια, σκέψεις και εμπειρίες, να ανταλάσσουμε απόψεις, να γελάμε, να κλαίμε κι όλας άμα χρειαστεί, να ψυχαναλυόμαστε ατομικώς και ομαδικώς, να δοκιμάζουμε φαγάκια, να χτίζουμε σχέσεις και να γεμίζουμε έστω και λίγο την ψυχούλα μας... Αρκεί να θυμόμαστε και να καταλαβαίνουμε πως η αληθινή μας ζωή δεν είναι εδώ, αλλά εκεί έξω... Και προφανώς θα διαφωνήσουμε, και οι διαφορετικές απόψεις για όλα τα θέματα πέρα από σεβαστές είναι αυτές που μας πάνε τελικά παρακάτω, αλλά θα το κάνουμε με πολιτισμό, και με ευγένεια, και με χιούμορ.. Και μέσα στα όρια που είναι δεδομένα για όλους εδώ μέσα, και πρώτα απ΄όλα για μένα... Συνεπώς, όποιος δεν γουστάρει και δεν περνάει καλά, να φύγει, να πάει αλλού.. Ή να συνεχίσει να διαβάζει (που εννοείται πως θα συνεχίσει να διαβάζει) αλλά την άποψη του μαζί με την χολή του, να την κρατάει για τον εαυτό του γιατί εμένα προσωπικά μου είναι απολύτως αδιάφορη και πέρα για πέρα περιττή...
Και με αυτά τα ολίγα αλλά ελπίζω εποικοδομητικά, ας κλείσει ο κύκλος της μαλακίας ορισμένων.. Για τους υπόλοιπους που ευτυχώς για μένα είναι η μεγάλη και λατρεμένη πλειοψηφία, η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή είτε υπογράφουν με το όνομα τους, είτε με το nick τους, είτε προτιμούν την ανωνυμία.. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα - για να θυμηθούμε και τον γαστρονομικό προσανατολισμό του blog- και εγώ θα σέβομαι πάντα όσους με σέβονται και εκείνοι... Μαζί και τις απόψεις ή τις επιλογές τους όσο διαφορετικές και αν είναι από τις δικές μου... Αυτό άλλωστε είναι η ουσία της ζωής στην πραγματικότητα.. Να μπορούμε όλοι να συνυπάρχουμε με αρμονία.. Και να έχουμε πάντα το δικαίωμα και την ελευθερία να διαφωνούμε... Φιλιά πολλά σε όλους...
Υ.Γ. Ο τίτλος του σημερινού ποστ είναι ελαφρά παραπλανητικός, αν και απολύτως μέσα στο θέμα αν σκεφτείτε μεταφορικά και δημιουργικά. Ξύπνησε όμως ο marketeer μέσα μου και είπα αν είναι να χάσω τους ανώνυμους, ή έστω κάποιους από αυτούς, να τσιμπήσω τουλάχιστον μερικά καινούρια πελατάκια από το google search... :-)))
Μου δόθηκε η ευκαιρία τον τελευταίο καιρό να τις σκεφτώ πολύ... Να αναθεωρήσω πολλά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα, να αντιμετωπίσω καταστάσεις που δεν περίμενα, να έρθω για μια ακόμα φορά αντιμέτωπη με ένα παρελθόν που πίστευα πως είχα αφήσει πίσω μου οριστικά και να ζυγίσω μέσα μου τα θέλω και τα πρέπει μου πολύ προσεκτικά για να αποφασίσω πως και με ποιον τρόπο θα πάω παρακάτω..
Μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυσης ξέρω πως αυτό το απίστευτο αλλά τόσο αληθινό κλισέ, τα "παιδικά τραύματα", είναι ένα βάρος, μια θηλιά γύρω από τον λαιμό μας που θα μας συνοδεύει για πάντα.. Μ΄αυτά θα παλεύουμε μια ζωή, γύρω από αυτά θα υφαίνουμε τον ιστό της προσωπικής μας ιστορίας και εκεί θα κρύβονται πάντα τα φαντάσματα που θα στοιχειώνουν τα όνειρα μας.. Και μου πήρε πολύ χρόνο για να μάθω να κάνω ειρήνη με όσα με παίδεψαν και εξακολουθούν να με παιδεύουν, και μου πήρε ακόμα περισσότερο χρόνο για να καταφέρω να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα του ότι "παιδικά τραύματα" μπορεί να υπάρχουν τελικά και μέσα στα πιο όμορφα και λαμπερά σκηνικά και δεν υπάρχει λόγος να νοιώθω τύψεις και ενοχές που το δικό μου παιδικό παραμύθι είχε μέσα και δράκους εκτός από πριγκίπισες... Γιατί δεν το είχα γράψει εγώ...
Τα γράφω αυτά γιατί σήμερα ξέρω πια καλά πως είμαι ένα παιδί γεμάτο ανασφάλειες... Αυτό το παιδί που υπήρξα κάποτε και που εξακολουθώ να είμαι βαθιά μέσα μου, που πάλευε για χρόνια να κερδίσει την αποδοχή που δεν ήρθε ποτέ και που νοιώθει οικειότητα και ασφάλεια στην απόρριψη και γι΄αυτό ασυναίσθητα την αποζητά σε όλες τις σχέσεις της ζωής του.. Ακούγεται απίστευτο και μπορεί να είναι κι όλας, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό.. Πως αναπαράγουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε και χωρίς να το σχεδιάζουμε για μια ολόκληρη ζωή την παιδική μας ηλικία... Έτσι, εγώ διαλέγω πάντα τα δύσκολα .. Στις φιλίες μου, στον γάμο μου, στις δουλειές μου, στην εμφάνιση μου, ακόμα και στο τρόπο με τον οποίο μεγαλώνω το παιδί μου... Διαλέγω τον δύσκολο δρόμο και τον δύσκολο τρόπο και φυσικά χαίρομαι όταν τα καταφέρνω και κερδίζω... Το κυριότερο όμως είναι πως συνήθως φλερτάρω με πάθος με την ιδέα του να χάσω...
Πάντα ας πούμε με έλκυαν οι δύσκολοι άντρες.. Οι σκοτεινοί κυρίως και εκείνοι που ήθελαν να μην ανήκουν πουθενά.. Για κάποιον παράξενο λόγο, ίσως επειδή έχω και εγώ μπόλικο μαύρο μέσα μου και ας μην μου φαίνεται, μαζί και μια τεράστια ανάγκη για ελευθερία και για δικό μου χώρο, τα κατάφερα ανέλπιστα καλά με την συγκεκριμένη κατηγορία.. Και με πολλές άλλες για να είμαι ειλικρινής μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο μου ο Μάνος.. Που ήταν ακριβώς το είδος του άντρα που όταν τον γνώρισα δεν έπρεπε απλά να με απορρίψει, έπρεπε να φύγει τρέχοντας μακριά.. Εκείνος βέβαια, κόντρα σε κάθε πιθανότητα και σε κάθε προγνωστικό έμεινε, και είναι ακόμα εδώ, και εγώ μαζί του άλλαξα και έγινα καλύτερος άνθρωπος... Αλλά εξακολουθώ να φλερτάρω με την απόρριψη του με πάθος... Ζω με έναν άντρα που είναι ο πιο έξυπνος που γνώρισα ποτέ, που με ξέρει από την καλή και την ανάποδη και που κυρίως μου παραχωρεί απλόχερα όση ελευθερία και όσο χώρο έχω ανάγκη και εγώ, κατά καιρούς μετράω τα όρια μας... Είναι χαζό το ξέρω, όπως ξέρω πως αν την πάρω την απόρριψη αυτή ποτέ θα διαλυθώ.. Όμως έχω ανάγκη να επιβεβαιώνω ξανά και ξανά την αγάπη του.. Και την υπομονή του... Είναι η απόδειξη που χρειάζομαι για να νοιώθω ασφαλής...
Είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω από όλους τους ανθρώπους που μ΄αγαπάνε.. Να με ανέχονται.. Να συγχωρούν τα λάθη που κάνω, πότε από απροσεξία και πότε επίτηδες για να τους δοκιμάζω.. Να μου δίνουν τα περιθώρια που ζητάω με διάφορους επινοητικούς και συχνά χαριτωμένους τρόπους.. Να μου παραχωρούν τον έλεγχο.. Να υπερασπίζονται το παρελθόν μου και να εμπιστεύονται το μέλλον μου.. Όλων αυτών των ανθρώπων η απόρριψη θα με πονέσει... Το ξέρω και το ξέρουν... Αλλά για μένα αξία θα έχει πάντα το challenge... Δυστυχώς ή ευτυχώς...
Είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω και από τον Άρι... Που με έχει λιγότερο μαμά και περισσότερο φίλη με όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο... Μαζί του δίνω εξετάσεις κάθε μέρα, ξανά και ξανά γιατί του δίνω την δυνατότητα και την ευκαιρία να με δοκιμάσει και να με κρίνει στα πραγματικά δύσκολα.. Στα μυστικά του, στις μαλακίες του, στις κοπάνες του, στα γκομενικά του, στους καυγάδες μας, στα λάθη μου και στα δικά του.. Στα ίσα... Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο και την σοφία της εμπειρίας μου που θα μπορούσε να είναι πολύτιμη, χωρίς να του στερώ την ελευθερία του και πάντα με τον κίνδυνο να με δει όπως είμαι στ΄αλήθεια... Καμία σχέση με την τέλεια μαμά...
Είναι τέλος είναι η ίδια απόδειξη που ζητάω από τον εαυτό μου.. Που κρατάω τα παραπανίσια μου κιλά γιατί είναι πολύ μεγαλύτερη η ικανοποίηση για μένα του να αρέσω μ΄αυτά παρά με την ευκολία της πολύ πιο όμορφης εμφάνισης που θα είχα αλλιώς... Ειδικά που πάντα οι στόχοι μου είναι οι δυσκολότεροι που γίνεται... Ξέρω πως η απόρριψη είναι τεράστια πιθανότητα... Και πως όταν θα έρθει θα πληγώσει και τον εγωισμό μου πέρα από την φιλαρέσκια μου.. Και όμως, επιμένω να παίζω το παιχνίδι με τους δικούς μου, δύσκολους όρους.. Γιατί έτσι μου δίνει μεγαλύτερη χαρά...
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και η αυτογνωσία ανοίγει τουλάχιστον ένα παράθυρο με θέα, έστω και προς το χάος.. Μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας με τις ατέλειες και τα προβλήματα του και μαζί, μαθαίνουμε να αγαπάμε και τους άλλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο...
Και έτσι, μέσα σ΄όλα αυτά τα απολύτως προβληματικά, είμαι ένας άνθρωπος που δίνει ατέλειωτες ευκαιρίες.. Γιατί μου έχουν δοθεί και μένα ευκαιρίες κατά καιρούς, ευκαιρίες που συχνά δεν τις άξιζα καν, και ξέρω τι σημαίνει αυτό και νοιώθω την ανάγκη να το ανταποδώσω.. Να ανταποδώσω αυτά που μου δόθηκαν τόσο ανέλπιστα και τόσο απλόχερα... Ξέρω τι σημαίνει να είσαι μόνος, ξέρω τι σημαίνει να είσαι απελπισμένος, ξέρω τι σημαίνει να νοιώθεις αδύναμος, ξέρω πως είναι να φοβάσαι, ξέρω τι σημαίνει να σε αδικούν, ξέρω πως είναι να πιάνεις πάτο.. Θυμάμαι καλά, σαν να ήταν χτες, όλα τα δύσκολα που πέρασα ένα ένα... Και ήταν πολλά, και ήταν άγρια, και καμιά φορά μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο που τώρα είμαι εδώ, όπως είμαι... Και ξέρω πως τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι γύρω μου.. Ούτε τα ευχάριστα, ούτε τα δυσάρεστα.. Ούτε τα δύσκολα, ούτε τα εύκολα...Έτσι, εκεί που δεν αξίζει είμαι σκληρή και απρόσιτη.. Και εκεί που αγαπάω και εκεί που αξίζει είμαι πιστή, και δοτική, και ευέλικτη.. Και βαθιά ευγνώμων...
To make a long story short, είναι μεγάλη ιστορία οι ανθρώπινες σχέσεις.. Οι φιλίες, οι αγάπες, οι έρωτες, οι συγγένειες... Είναι ισορροπίες σε λεπτό πάγο, είναι αισθήματα που μας κάνουν καλύτερους ή χειρότερους ανθρώπους, είναι συμβιβασμοί, είναι αποφάσεις, είναι επιλογές, είναι ένστικτο, είναι ταξίδι μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας, είναι γέλιο, είναι δάκρυ, είναι δέσιμο, είναι σπάσιμο, είναι τα πάντα... Έχουν χαρά, έχουν πάθος, έχουν πόνο, έχουν φόβο... Είναι οι βελονιές που σχηματίζουν τα σχέδια πάνω στον λευκό καμβά που είναι η ζωή μας.. Κυρίως, είναι αυτό που μας καθρεφτίζει.. Αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε, αυτό που μπορούμε να έχουμε και κυρίως, αυτό που αξίζουμε να έχουμε...
Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγαπάω πολύ και που να μ΄ αγαπάει και εκείνος που να μην με έχει απογοητεύσει και να μην τον έχω απογοητεύσει και εγώ... Νομίζω πως είναι αναπόφευκτο όσο πιο πολύ γνωρίζουμε, ζούμε μαζί ή δενόμαστε με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας... Γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια και τις ατέλειες τους όπως έρχονται και εκείνοι αντιμέτωποι με την αλήθεια και τις ατέλειες μας... Όμως η δύναμη μας είναι πως ότι και να συμβεί τελικά το ξεπερνάμε, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο, και πως κάθε φορά που έρχεται η ώρα να διαλέξουμε, διαλέγουμε να προχωρήσουμε μαζί..
Έχω την τύχη να έχω αρκετούς τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου.. Που μας έχουν ενώσει και τα δύσκολα μαζί με τα εύκολα.. Και που γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, η σχέση μας είναι αληθινά δυνατή... Και αντέχει... Νομίζω πως η ζωή μου ανταπέδωσε αυτά που μου στέρησε στην αρχή φέρνοντας στον δρόμο μου ανθρώπους που έγιναν η οικογένεια μου, οι εκλεκτικοί μου συγγενείς, οι φίλοι και οι αγάπες της καρδιάς μου... Και μπορεί η διαδρομή μας να μην είναι πάντα εύκολη και ρόδινη - τίποτα δεν είναι μόνο εύκολο και ρόδινο στην ζωή έτσι κι αλλιώς - όμως στο τέλος της μέρας ο απολογισμός μου εξακολουθεί να γεμίζει την καρδιά μου με αγάπη και ευγνωμοσύνη... Και να μου δίνει δύναμη γι΄αυτά που θα έρθουν, που όσο και αν η έμφυτη αισιοδοξία μου με προετοιμάζει πως θα είναι τα καλύτερα, και αν δεν είναι, ξέρω πως δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να τα περάσω μόνη μου.. Και αυτό μου φτάνει...
Καινούρια εβδομάδα ξεκινάει σήμερα και μαζί καινούριος μήνας... Που εγώ προσωπικά τον περίμενα πως και πως γιατί ο προηγούμενος με τσάκισε κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Εύχομαι λοιπόν να είναι χαρούμενος, να είναι τυχερός και κυρίως, να είναι γεμάτος από την ενέργεια των ανθρώπων που κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη... Καλημέρα και πολλά φιλιά...
Υ.Γ. Η φωτογραφία που εικονογραφεί το σημερινό ποστ είναι ένα τοπίο και ταυτόχρονα, ένα δικό μου, προσωπικό ορόσημο.. Ένα κομμάτι από το παρελθόν, και μπορεί και από το μέλλον... Ένα μέρος στο οποίο έχω περάσει υπέροχα κάποτε και στο οποίο ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να περάσω το ίδιο υπέροχα και κάποια στιγμή ξανά.. (Εντάξει αγαπητέ ανώνυμε? Το διευκρίνησα ικανοποιητικά ή είναι ακόμα πολύ κομπλικέ για σας? )
UPDATE: Να συμπληρώσω κάτι που απ΄ότι βλέπω από τα σχόλια σας μάλλον δεν το εξέφρασα σωστά... Το "επίτηδες" και το "κατά λάθος" δεν είναι συνειδητά συνήθως στα paterns των συμπεριφορών μας... Είναι ασυνείδητα και έχουν να κάνουν με την ιδιωτική μας λογική και τους μηχανισμούς που έχουμε αναπτύξει μέσα μας για να την δικαιολογούμε... Έτσι, ξέρω μεν πια πως κάποια πράγματα τα κάνω επίτηδες τελικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως βάζω προσχεδιασμένα τεστ στους φίλους μου.. :-) Απλά αναγνωρίζω κάποια συμπτώματα εκεί που παλιότερα, προ Χοϊμε, πίστευα πως τα πράγματα στην ζωή συμβαίνουν τυχαία, ή πως, ακόμα χειρότερα, τα δημιουργούν πάντα οι άλλοι...
