Τα παιδιά μας, και όλα τα υπόλοιπα...

Σήμερα ξύπνησα νωρίς, ο Άρις ξεκινάει πρώτη μέρα μαθήματα στην σχολή του και το έχω σαν γούρι να του δίνω ένα φιλί και μια αγκαλιά μεγάλη για καλή αρχή... Είναι από τα λίγα πράγματα που μπορώ να κάνω ακόμα σαν μανούλα τώρα που μεγάλωσε και η σχέση μας αλλάζει... Και δεν λέω, είναι υπέροχο που είμαστε φίλοι και που με εμπιστεύεται και που μου λέει τα δικά του, είναι υπέροχο που βγαίνουμε για καφέδες και ποτά καμιά φορά και καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι, και που μας καταδέχεται και σε καμιά βραδινή έξοδο μια δυο φορές τον χρόνο ειδικά αν είναι στην Σπονδή ή το Matsuhisa που τα λατρεύει, αλλά η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει η εποχή που ήταν το λουκουμάκι μου, και αυτό το πρωινό φιλί της καλής αρχής είναι ότι πιο κοντά έχω σε εκείνα τα άλλα πρωινά που πέρασαν ανεπιστρεπτί και τον ετοίμαζα για το σχολείο... 

Σκεπτόμουν εχτές διαβάζοντας την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Άμφισσας για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πριν από δύο χρόνια, ότι τα ισόβια είναι ένα closure μεν, αλλά μικρή και πικρή δικαίωση τόσο για το παιδάκι που έφυγε τόσο άδικα τόσο νωρίς, όσο και για την οικογένεια του που έμεινε πίσω.. Πως αξιολογείς την απώλεια ενός παιδιού? Ένα θάνατο που έρχεται να ανατρέψει την ισορροπία της φύσης που θέλει τους γονείς να φεύγουν πριν από τα παιδιά τους, και μια ζωή που συνεχίζεται γι΄ αυτούς που κάθε μέρα θα ξυπνάνε και θα κοιμούνται με την βεβαιότητα πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ποτέ πια? Δεκαοκτώ χρόνια μετράνε τα ισόβια στην χώρα μας.. Ή ίσως και δεκατρία... Δεν ξέρω τι δικαιοσύνη είναι αυτή, δεν ξέρω βέβαια και αν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο το συγκεκριμένο δικαστήριο.. Αυτό που ξέρω είναι πως σε καμιά γλώσσα στον κόσμο δεν υπαρχει λέξη που να περιγράφει τον γονιό που χάνει το παιδί του... Ο άντρας που χάνει την γυναίκα του είναι χήρος, η γυναίκα που χάνει τον άντρα της είναι χήρα, το παιδί που χάνει τον γονιό του είναι ορφανό... Το να χάνεις το παιδί σου όμως είναι τόσο αποτρόπαιο, τόσο σκληρό και τόσο έξω από κάθε λογική που δεν υπάρχει καν λέξη που να το εκφράζει... Και αυτό νομίζω πως είναι ένας apropriate επίλογος για μια πολύ πικρή στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας, και μια μικρή - και παντελώς άχρηστη ελπίζω- υπενθύμιση σε όλους εμάς που είμαστε γονείς, για το πόσο σημαντικά είναι τα παιδιά μας... Και αυτή η αγκαλιά και η καλημέρα που έχουμε την απίστευτη τύχη και ευτυχία να μπορούμε να τους λέμε το πρωί... 

Πίσω στα απλά και ευλογημένα καθημερινά μας, εχτές το βράδυ βλέποντας το Νησί στο Mega και ειδικά την τελευταία σκηνή εκεί στην βάρκα, συνειδητοποίησα πως όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα μόνο πενήντα χρόνια πριν... Απίστευτο το πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα, δεν είναι? Και βέβαια, προβλέπεται δάκρυ κορόμηλο κάθε Δευτέρα βράδυ άμα συνεχίσει έτσι το έργο - αχ βρε Αιμίλιε μεγάλη η χάρη σου- και ευτυχώς που αμέσως μετά έχει Master Chef ή Αρβύλες, να ξεχνιόμαστε ανάλογα με τα γούστα και τις προτιμήσεις μας και να πηγαίνουν τα φαρμάκια κάτω.. Εγώ εχτές προτίμησα τον Αντώνη και την παρέα του που τους είχα επιθυμήσει - θα το δω σήμερα το απόγευμα σε επανάληψη το Master Chef- και ελπίζω να ήταν το τρακ της πρώτης φοράς και να βρουν γρήγορα τους ρυθμούς τους γιατί ήταν κάπως αμήχανο το θέμα... Όπως και ο Θέμος αμέσως μετά άλλωστε... Τέλος πάντων, θα τα πούμε και τα τηλεοπτικά εκτενώς όταν έχουμε πληρέστερη εικόνα, οπότε προς το παρόν πάω να φτιάξω καφέ και να δω λίγο πρωινά πριν ξεκινήσω τις διάφορες δουλειές της μέρας..
Εχτές μαγείρεψα κιόλας, μια δικής μου έμπνευσης μακαρονάδα με κιμά και λουκάνικα και έχω leftovers για το μεσημέρι οπότε είναι ταχτοποιημένα τα αγόρια, και έτσι, η μέρα είναι δική μου.. Και θα την εκμεταλευτώ φυσικά, με τον καλύτερο τρόπο...  Που σημαίνει among others πως θα πάω Βαγγέλη για μποτέ... Καλημέρες και φιλιά...

UPDATE: Επειδή είχε πολλή επιτυχία στο Facebook, άντε να κάνω και εδώ λίγη διαφήμιση στον αγαπημένο μου φίλο και hair stylist... Το σωστό το κούρεμα τρεις μήνες μετά δείχνει ακόμα τέλειο... :-)))

Υ.Γ. Την φωτογραφία αυτή του Άρι την έχω ανεβάσει κι άλλες φορές αλλά είναι από τις λατρεμένες μου.. Όταν μιλάω ή σκέφτομαι το παιδί μου αυτή την εικόνα έχω στο μυαλό μου, ακόμα και σήμερα που κοντεύει να κλείσει τα δεκαεννιά.. Για μένα, θα είναι πάντα το λουκουμάκι μου...:-) Και το τραγουδάκι που ντύνει το σημερινό ποστ αφιερωμένο στα παιδιά επίσης... Διονύσης Σαββόπουλος και αγαπημένες μουσικές για πάντα...

Πάρτε το αλλιώς...

Χειμωνιάτικη Δευτέρα έξω από το παράθυρο μου, με βροχή και κρύο, ακριβώς έτσι όπως πρέπει για να μπαίνουμε στο σωστό mood... Το σαββατοκύριακο πέρασε ήρεμα και χαλαρά με τραπέζια και παρέες αγαπημένες αλλά και άφθονο χουζούρι στον καναπέ με τα κεριά αναμμένα και με DVD και Master Chef... Έχω κολλήσει απίστευτα με τις εκμπομπές μαγειρικής φέτος, ξεκίνησα με το αμερικάνικο Top Chef (και ανυπομονώ να αρχίσει και το ελληνικό οσονούπω να δω πως ακριβώς το προσάρμοσαν στα ελληνικά δεδομένα γιατί έχω ακούσει απίστευτα πράγματα από απολύτως έγκυρες πηγές) και βέβαια, έχω κατεβάσει και είμαι έτοιμη να ξεκινήσω να βλέπω την εκπομπή του λατρεμένου Anthony Bourdain, αφού τελειώσω το βιβλίο του... Ακριβώς όπως το έπαθα με την ταινία Julie and Julia πέρσυ, παρακολουθώντας όλους αυτούς τους απίστευτους chefs να δημιουργούν εξαιρετικά πιάτα μέσα σε ελάχιστο χρόνο, μου δημιουργείται μια τεράστια διάθεση να μπω στην κουζίνα και να μαγειρέψω... Εμπνέομαι..:-) Και οκ, το Master Chef δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, ούτε καν στην ίδια κατηγορία, το βλέπω όμως για άλλους λόγους... Κυρίως γιατί ξέρω καλά τον Λευτέρη (Λαζάρου) και τον συμπαθώ πολύ και μου αρέσει να τον βλέπω στο γυαλί, αλλά και γιατί ο αγαπημένος μου έχει κάνει ήδη το πρώτο του guest στην εκπομπή που θα προβληθεί κάποια στιγμή μέσα στο μήνα - όταν θα μείνουν 14 παίκτες- και έπονται και άλλα... Αφήστε που, και τα άλλα δύο αγόρια μια χαρά είναι... Μου αρέσει και ο χαριτωμένα αυστηρός Γιάννης Λουκάκος και ο πιο χύμα στο κύμα Δημήτρης Σκαρμούτσος... Με την κυρία Μανωλίδου έχω ένα θέμα , πρέπει να δει επειγόντως πως παρουσιάζει το Top Chef η θεά Padma Lakshmi αλλά δεν πειράζει... I can live with that... 

Κατά τα άλλα, καινούρια εβδομάδα σήμερα, ξεκινάει και το Νησί  στο Mega και ανυπομονώ να δω τον Αιμίλιο στην οθόνη μετά από καιρό, ξεκινάει και ο Θέμος, και οι Ράδιο Αρβύλα, γενικά θα παίξει πολλή τηλεόραση αυτές τις μέρες και μετά, θα κάνω και ένα ποστάκι τηλεοπτικό να γελάσουμε λίγο.. Δίνω απλά λίγο χρόνο στον Θείο - όσοι έχουν σχέση με τις εκδόσεις και τα περιοδικά ξέρουν τίνος παρατσούκλι είναι αυτό- μήπως πάρει λίγο τα πάνω του και θέλω να δω και αυτή την "Γενιά των 590 ευρώ" που έριξε την πιο αστεία και ταυτόχρονα σοβαρή ατάκα σε τρέηλερ της φετινής σαιζόν: "Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ μήνα μπροστά τους όταν τελειώνει ο μισθός τους" ή κάπως έτσι, και μεταξύ αστείου και σοβαρού λέγονται πάντα οι μεγαλύτερες αλήθειες... Η κρίση είναι εδώ,  οι δουλειές σπανίζουν στον τομέα μας όπως και σε πολλούς άλλους, το κάπνισμα μας το κόβουν σιγά σιγά, η διάθεση του κόσμου είναι κακή και τελικά, τα ωραιότερα μέρη για να μαζευτόμαστε φέτος, να το δείτε, θα είναι τα σπίτια μας... Εκεί που μπορούμε να φάμε τα καλύτερα φαγητά, να ανοίξουμε τα κρασιά που θέλουμε χωρίς να τα πληρώσουμε μια περιουσία, να φουντώσουμε τσιγάρα και πούρα μέχρι να ντουμανιάσει ο τόπος και κυρίως, να πούμε ότι θέλουμε και να γελάσουμε όσο έχουμε κέφι με φίλους και αγαπημένους χωρίς το άγχος πως κάποιοι μας βλέπουν και κουνάνε το κεφάλι υποτιμητικά γιατί δεν συμπάσχουμε με την γενική μαυρίλα... Desperate times need desperate measures λέει μια πολύ σοφή παροιμία και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, εγώ θα ακολουθήσω το ρητό που λέει πως η φτώχεια θέλει καλοπέραση... Και θα αντισταθώ στην μαυρίλα με όσο ροζ διαθέτω - και διαθέτω μπόλικο ευτυχώς- και έχω ήδη αρχίσει να παίρνω τα μέτρα μου για να περάσω όσο καλύτερα γίνεται τον φετεινό χειμώνα με τους ανθρώπους που αγαπάω... Κανόνισα ήδη το πρόγραμμα των Χριστουγέννων που θα τα περάσουμε οικογενειακά οι τρεις μας σε ένα μέρος που αγαπάμε πολύ, κάλεσα ήδη τους φίλους που θα είναι εδώ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς να περάσουμε μαζί το βράδυ, αποφάσισα να οργανώνουμε τουλάχιστον ένα girl's night κάθε δεκαπέντε μέρες βρέξει χιονίσει, γράφω το βιβλίο μου πυρετωδώς, περνάω καλά στο σπίτι μου αλλά και έξω από αυτό, κάνω παρέα μόνο με ανθρώπους που μου δίνουν καλή ενέργεια και χαμόγελο, λέω στους ανθρώπους της ζωής μου και τους φίλους της καρδιάς μου πόσο πολύ τους αγαπάω όσο πιο συχνά μπορώ, και έκλεισα και κάποιους λογαριασμούς που έπρεπε να έχω κλείσει εδώ και καιρό αλλά το καθυστερούσα για δικούς μου, απολύτως χαζούς λόγους... Η ζωή είναι μικρή και ομορφη.. Και με κρίση ή χωρίς, οφείλουμε να  ζούμε όσο καλύτερα μπορούμε, κάθε της λεπτό... Γιατί κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο και αν έμαθα κάτι τις τελευταίες μέρες, αν το ξαναθυμήθηκα μάλλον, είναι πως όταν έρχεται η ώρα των απολογισμών πρέπει να μπορούμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να πούμε με σιγουριά πως κάναμε πάντα ότι καλύτερο μπορούσαμε.. Και πως απολαύσαμε κάθε στιγμή της διαδρομής μας, με τον πιο απόλυτο και ανακουφιστικό τρόπο... Τα υπόλοιπα, αυτά που μας χαλάνε τα κέφια μας, και που μας μαυρίζουν την χαρά μας, και που μας  δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που ήδη έχουμε, αν περνάει από το χέρι μας, πρέπει να τα στέλνουμε εκεί που τους πρέπει.. Μακριά από μας... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

UPDATE: Πριν λίγο διάβασα το ωροσκόπιο μου στο Stardome and I quote:

"Αυτή την εποχή αισθάνεσαι μια παράξενη αποστασιοποίηση στα όρια της αναισθησίας. Δεν πάει νάναι ο Κρόνος στον Ζυγό και ο Πλούτωνας στο ζώδιό σου. Με ενεργοποιημένο τον 11ο ηλιακό σου οίκο σου μπορείς να κοιτάξεις τον καθρέφτη και να πεις: «Μάντεψε αγαπημένε μου! Δε δίνω δεκάρα για όσους με ταλαιπωρούν και δε θα πεθάνω αν κάτι πάει στραβά. Αφού το ξέρω ότι στο τέλος θα γελάσω και πάλι τελευταίος». Αυτό είναι υγεία."

Η φωτογραφία είναι από το βροχερό, αλλά πάντα υπέροχο Παρίσι έτσι για να ξεκινήσουμε την εβδομάδα μας με ένα ταξίδι, έστω και του μυαλού.. Και το τραγουδάκι ασορτί...:-)

Back to normal...

Η ζωή ξαναρχίζει σιγά σιγά να μπαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς.. Δυσκολότερα από ότι φανταζόμουν ή έλπιζα είναι η αλήθεια, αλλά έτσι είναι τα πράγματα.. Κάθε μεγάλη περιπέτεια έχει σημάδια και απώλειες.. Και εγώ, παλεύω να θάψω καταρχάς τον φόβο που ακόμα έχει αφήσει τα απομεινάρια του μέσα μου - αυτόν τον φόβο του ότι τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια και πως αυτό το απαραίτητο ετήσιο check up θα έχει πια μια άλλη, εντελώς διαφορετική βαρύτητα - και ταυτόχρονα προσπαθώ να δικαιολογήσω στο μυαλό και την καρδιά μου τις απώλειες.. Απώλειες που υπήρξαν και που με πλήγωσαν  πάρα πολύ παρόλο που δεν θέλω να τις συζητήσω ούτε εδώ ούτε και πουθενά αλλού..

Anyway… Δεν θέλω άλλα δυσάρεστα ποστ, δεν θέλω άλλες δυσάρεστες σκέψεις γενικά.. Η ζωή προχωράει, μας δίνει χαρές αλλά και μαθήματα, και στην πραγματικότητα όλα μπορούμε και να τα αντέξουμε και να τα λύσουμε, είτε με εύκολο είτε με πιο δύσκολο τρόπο… Αρκεί, για μας τους γονείς, να μην έχουν να κάνουν με τα παιδιά μας.. Όταν η καταιγίδα περάσει το ουράνιο τόξο θα βγει όπως και να ‘χει… Και μπορεί στην βάση του να μην κρύβει πάντα νάνους που κρατάνε πιθάρια με χρυσά νομίσματα, όμως μόνο και μόνο το να λουστείς με τα χρώματα του μοιάζει αρκετό για να πάρεις βαθιά ανάσα και να συνεχίσεις να περπατάς.. Χαμογελώντας…

Έτσι, θέλω το σημερινό μου ποστ να κλείσει με ένα χαμόγελο… Και τι καλύτερο από το να σας παρουσιάσω – κάλιο αργά παρά ποτέ- το υπέροχο δώρο που μου έκανε η φίλη μου η Λιάνα στο τραπέζι της προ- προηγούμενης Παρασκευής…

Δεν είναι κούκλες αυτά που βλέπετε, είναι τα ωραιότερα γάντια κουζίνας που έχω δει ποτέ, ο ορισμός του φιν φον όπως θα έλεγε και η Δέσποινα, και ήρθαν στα χέρια μου αμπαλαρισμένα σε ένα υπέροχο κουτί με δυο ασορτί πετσέτες... Και μπορεί βέβαια να μην τα φορέσω ποτέ για να πλύνω πιάτα, γιατί δεν θέλω να τα χαλάσω, θα τα κρεμάσω όμως σε περίοπτη θέση στην κουζίνα μου, κοντά στην ροζ ποδιά μου με το στέμμα που γράφει Princess, για να μου θυμίζουν πως ακόμα και τα οικοκυρικά, αν τα κάνεις με τρόπο και όχι με κόπο, μπορούν να γίνουν μια ενασχόληση για γυναίκες με γούστο, άποψη και απίστευτο στυλ…

Σας φιλώ όλους και όλες πολύ, σας εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο και από Δευτέρα όλα, μα όλα, να είναι καλύτερα… :-)

Το τραγουδάκι σήμερα είναι για το ουράνιο τόξο.. Παλιό, κλασσικό και αγαπημένο, όπως όλα τα πράγαματα και οι άνθρωποι που μένουν μαζί μας για πολύ, πολύ καιρό...

Τέλος καλό, όλα καλά...

Η ζωή παίζει τα πιο απίθανα παιχνίδια και γράφει τα πιο απίθανα σενάρια... Το ήξερα αυτό πάντα, όμως η αλήθεια είναι πως τελευταία είχα μάλλον εφησυχάσει... Είχα αφεθεί στην ηρεμία της ρουτίνας και της αγαπημένης μου καθημερινότητας, στην ασφάλεια της αγάπης των ανθρώπων που αποτελούν το μικρό, προσωπικό μου σύμπαν, στην ευτυχία της οικογένειας μου και στις μικρές επαγγελματικές χαρές που μου είναι πια αρκετές για να αισθάνομαι γεμάτη και χαρούμενη.. Και περνούσα τον χρόνο μου χαλαρά και ήρεμα ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπώ και μ΄ αγαπάνε, σχεδιάζοντας τραπέζια και όμορφες βραδιές, και απολαμβάνοντας τις χαρές μιας ζωής που έμοιαζε ήσυχη πια και ταχτοποιημένη...

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν αφέθηκα ποτέ να ξεχάσω πραγματικά από που ξεκίνησα και που έφτασα, και με ποιον τρόπο, και όλα όσα έζησα, πέρασα και πάλεψα στην διαδρομή με έκαναν να είμαι πάντα ευγνώμων για αυτά που έχω... Τα μικρά και τα μεγάλα, το όμορφα και τα άσχημα, τα εύκολα και τα δύσκολα... Άλλωστε, και η Πολυάννα μέσα μου αλλά και ο Χοϊμές πιο έξω, μου θύμιζαν πάντα πως όλα μέσα στην ζωή έχουν σκοπό και νόημα.. Ακόμα και αυτά που δεν καταλαβαίνουμε, που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, ακόμα και αυτά που μας απογοητεύουν, μας φοβίζουν ή μας αδικούν, όλα σαν κομμάτια ενός αόρατου παζλ, θα έρθει η ώρα που θα βρουν την θέση τους στην γενική εικόνα και εμείς θα καταλάβουμε τον σκοπό και την αξία τους...

Τα γράφω αυτά σήμερα, πολύ πιο ήρεμη αλλά ακόμα  ταραγμένη, μετά από ένα διάστημα απίστευτα δύσκολο και αγχωτικό... Και ένα περιστατικό που ταρακούνησε συθέμελα το σύμπαν μου και με έκανε να σκεφτώ πολλά και να αναθεωρήσω ακόμα περισσότερα... Ένα μικρό εξόγκομα στο στήθος μου, μια επέμβαση ρουτίνας και η αναμονή των αποτελεσμάτων της βιοψίας κάρφωσαν τις τελευταίες μέρες την σκέψη μου στο απόλυτο σκοτάδι... Είναι ανθρώπινο νομίζω, να σκεφτόμαστε πάντα το χειρότερο τέτοιες στιγμές και εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα ξαφνικά με τον δύσκολο τρόπο που λέει και  ένας φίλος μου, πως όλα, πάντα, είναι πιθανά...Ακόμα και μέσα το ροζ μου σύμπαν... Και ένοιωσα ανήμπορη, και θυμωμένη, και τρομαγμένη  και πάρα πολύ μόνη μου, αδικόντας κατάφορα όλους τους ανθρώπους της ζωής μου που έσπευσαν να μου συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο... Βέβαια, σήμερα , τώρα, που είναι όλα καλά, νοιώθω διπλά ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν.. Γιατί είμαι υγιής και γιατί για μια ακόμα φορά επιβεβαίωσα πως η μεγαλύτερη αποσκευή μου στην ζωή μετά το παιδί μου και τον άντρα μου, είναι οι φίλοι μου που είναι πάντα εκεί, οι ίδιοι άνθρωποι πολλά χρόνια τώρα, που μου δίνουν δύναμη, και αγάπη και support όποτε τα χρειαστώ... 

Τις μέρες που περίμενα τα αποτελέσματα της βιοψίας, από την Δευτέρα το απόγευμα δηλαδή, η μόνη σκέψη που στοίχειωνε το μυαλό μου, το μόνο πράγμα που με έκανε να κλαίω σαν μωρό όταν ήμουν μόνη μου, ήταν ο φόβος πως μπορεί τελικά να μην ζήσω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει... Πως μπορεί να μην ήμουν εκεί, παρούσα σ΄αυτά που θα έρθουν στην ζωή του.. Και επειδή ήθελα να με βλέπει δυνατή και ήρεμη, και εκείνος και ο Μάνος, έπαιξα το καλύτερο θέατρο της ζωής μου  και κατάφερα να κρύψω τέλεια τα όσα ένοιωθα και να αφήσω στην επιφάνεια μόνο την σιγουριά και την αισιοδοξία του ότι όλα τελικά θα πάνε καλά... Και το σύμπαν ευτχώς με άκουσε, και το τηλεφώνημα του γιατρού μου σήμερα το μεσημέρι έκανε τον κόσμο να ξαναρχίσει να γυρίζει απότομα και ανακουφιστικά... 

Και τώρα, αφού έκλαψα με την ησυχία μου στην αγκαλιά ενός άναυδου Μάνου, αφού χάθηκα για ώρα στην αγκαλιά του Άρι και αφού μίλησα με όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν σταμάτησαν ούτε μια μέρα να με παίρνουν τηλέφωνο, να μου κάνουν παρέα, να με εμψυχώνουν και να ανησυχούν για μένα, θέλησα να σας γράψω δυο λόγια πριν πάω να πέσω κυριολεκτικά ξερή για ύπνο... Νοιώθω μουδιασμένη ακόμα, και κουρασμένη, έχω πολλές μέρες να κοιμηθώ κανονικά και αισθάνομαι σαν να πατάω πάνω σε βαμβάκι όμως ξέρω πως σε λίγο θα βυθιστώ στον πιο ανακουφιστικό ύπνο των τελευταίων ημερών και αύριο, όταν ξυπνήσω, θα είναι μια καινούρια, υπέροχη μέρα... Και θέλω να σας ευχαριστήσω όλους, όλους εσάς που χωρίς να με ξέρετε, διαβάζοντας το προηγούμενο ποστ μου ανησυχήσατε, ενδιαφερθήκατε, αφήσατε σχόλια, στείλατε μέηλ και κυρίως, μου δώσατε για μια ακόμα φορά απλόχερα την ενέργεια και την αγάπη σας.. Δεν ξέρετε πόσο σημαντικό ήταν για μένα όλο αυτό... 

Και πριν κλείσω αυτό το ποστ και μαζί του, κλείσω μια δυσάρεστη αλλά εποικοδομιτική ταυτόρχρονα περίοδο της ζωής μου, νοιώθω την ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό από καρδιάς.. Γιατί τελικά, αυτά που μετράνε δεν είναι ούτε οι ακριβές τσάντες, ούτε τα όμορφα ρούχα, ούτε τα ταξίδια, ούτε τα trendy εστιατόρια... Και φυσικά, το ήξερα πάντα πολύ καλά αυτό... Όταν έρθουν τα δύσκολα, που έρχονται  τελικά από καιρού σε καιρό μάλλον για να μας θυμίζουν τις προτεραιότητες μας και να αποκαθιστούν τις ισοροπίες, το μόνο που μετράει πραγματικά είναι οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, το απόθεμα αγάπης που υπάρχει στην ζωή μας και η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και που πάντα, είναι μεγαλύτερη από αυτή που νομίζουμε...  

Γιατί τελικά, όταν έρθει η ώρα που οι πόρτες θα κλείσουν και τα φώτα θα σβήσουν και θα μείνουμε μόνοι μας, εμείς και ο εαυτός μας, αυτό που θα τα κάνει όλα καλύτερα, πιο ζεστά, πιο φωτεινά και πιο αισιόδοξα, είναι η γνώση και η βεβαιότητα πως ακόμα και μέσα στην μεγαλύτερη μας μοναξιά, θα έχουμε πάντα παρέα τον απόηχο από τα γέλια, και την αίσθηση της αγάπης που έχουμε μοιράσει και μοιραστεί με εκείνους που ήρθαν κάποτε στην ζωή μας για να μείνουν για πάντα.. Καληνύχτα σας...

Δύσκολα και εύκολα...

Καινούρια εβδομάδα σήμερα και σας καλημερίζω βιαστικά πριν ξεκινήσω μια δύσκολη μέρα... Το σκεφτόμουν χτες το βράδυ, πως η ζωή φροντίζει να μας θυμίζει τις προτεραιότητες μας με τον πιο ηχηρό τρόπο όταν χρειάζεται, και πως τελικά στα δύσκολα - στα πραγματικά δύσκολα όμως - οι άνθρωποι που μένουν, που νοιάζονται και που μπορείς να βασιστείς σ' αυτούς  είναι αυτοί που ήταν πάντα "εκεί"... Δεν έχω παράπονο, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή μου, άνθρωποι που με στήριξαν και με στηρίζουν όποτε το χρειάστηκα, συχνά χωρίς καν να το ζητήσω... Νομίζω πως το σύμπαν σ' αυτό το επίπεδο με ευνόησε πραγματικά.. Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί όλες οι ανακατατάξεις και τα απρόοπτα της ζωής, και μαζί όλες οι απογοητεύσεις, να συμβαίνουν ταυτόχρονα σαν αλυσσίδα, συνήθως όταν είμαστε λιγότερο έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε ...Και περισσότερο ευάλωτοι... 

Εχτές το βράδυ κοιμήθηκα νωρίς, βαθιά... Και στον ύπνο μου είδα μια φίλη που έχω χρόνια να δω, που οι δρόμοι μας χώρισαν απότομα πριν πολύ πολύ καιρό, όταν παλεύαμε και οι δύο να βγούμε από τον πάτο, η κάθε μια με τον δικό της, εντελώς διαφορετικό τρόπο... Η Φανή, άκουγε τότε ένα χαζό τραγούδι της Στέλας Κονιτοπούλου, το 'Όπου και να πάω χάνομαι" και έκλαιγε με αναφυλητά... Μάλλον γιατί της θύμιζε τα παιδάκια της που δεν τα έβλεπε τότε, ή τα ταξίδια που δεν θα έκανε πια... Δεν ξέρω.. Πάντως εχτές το βράδυ την είδα στο όνειρο μου, να μου χαμογελάει όπως παλιά και συνειδητοποίησα πως έχω διανύσει τόσες αποστάσεις στην ζωή μου που τίποτα δεν θα έπρεπε να με αποδιοργανώνει κανονικά... Και ξύπνησα με μια λύπη και με μια αισιοδοξία μαζί... Όσο έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που μαζί τους έχουμε μοιραστεί δύσκολα και εύκολα, όμορφα και άσχημα , γέλια και δάκρυα, που τους έχουμε πληγώσει και μας έχουν πληγώσει, που τους έχουμε συγχωρήσει και μας έχουν συγχωρήσει, και που τελικά έχουμε και έχουν διαλέξει να  μένουν και να μένουμε, όλα μα όλα λύνονται και γίνονται.. Και από εκεί και πέρα, μόνο θέματα υγείας μπορούν να κάνουν την πραγματική διαφορά... Και έτσι ξεκινάω σήμερα μια δύσκολη μέρα αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω πως τα πραγματικά δύσκολα είναι αυτά που έχουν περάσει...  Και σαν γνήσια Πολυάννα, ελπίζω με πάθος πως όλα τα επόμενα θα είναι όμορφα... Με κάποιο τρόπο που το σύμπαν τον γνωρίζει με σιγουριά  ακόμα και αν εγώ καμιά φορά μπερδεύομαι...

Καλημέρα και καλή μας εβδομάδα...

Το τραγουδάκι αφιερωμένο, φυσικά... Α ρε Φανή... Σε σκέφτομαι πολύ συχνά.. Και αν είσαι κάπου εκεί έξω και διαβάζεις, αν το blog κάνει και αυτό το θαύμα, μου έχεις λείψει πολύ... 

Και να που ήρθε το φθινόπωρο....

Και να που ήρθε το φθινόπωρο τελικά... Με την μουντάδα του, με την μελαγχολία του, με αυτή την τάση για ενδοσκόπηση και απολογισμούς, με τον βαρύ ουρανό που "πλακώνει" λίγο την ψυχή μας και με κρύο... Κρύο αρκετό... Και παρόλο που το περίμενα, και που ήμουν προετοιμασμένη για τις αλλαγές που θα έφερνε στην καθημερινότητα και την ψυχολογία μου, σήμερα νοιώθω πολύ έντονη την ανάγκη να μείνω σπίτι μου, να χουζουρέψω στην ζεστασιά και την θαλπωρή και να χαζεύω την βροχή μέσα από το τζάμι παρέα με τους άντρες της ζωής μου.. Έτσι ακύρωσα τον Βαγγέλη - νομίζω πως αυτό το σαββατοκύριακο θα το περάσουμε όλο εντός- και λίγο πριν ξεκινήσω να ταχτοποιώ τα πιάτα, τα ποτήρια και τα μαχαιροπήρουνα από το χτεσνινό τραπέζι, είπα να γράψω δυο λέξεις και να μοιραστώ μαζί σας τις εικόνες από την χτεσινή βραδιά.. Που κύλησε πολύ γλυκά και πολύ όμορφα, όπως κυλάνε πάντα οι βραδιές με φίλους καρδιάς και γέλια και αγάπη που ξεχειλίζει στην ατμόσφαιρα, και που άφησε άλλη μια ανάμνηση στο βιβλίο της ζωής μας, από εκείνες που θα μας κάνουν να χαμογελάμε γλυκά κάθε φορά που θα την φέρνουμε στο μυαλό μας, χρόνια μετά... 

(Τα υπέροχα, ελβετικά κεριά μου με άρωμα πούδρας και αστερόσκονης  (που μου τα φέρνει η Τζίτζι μου φυσικά) και, αν κάνετε κλικ στην φωτογραφία και παρατηρήσετε λίγο προσεκτικά, θα δείτε τι εννοώ όταν σας λέω πως κατά καιρούς ο Droopy μας τρώει τα κουφώματα...)

(Αναμμένα κεριά και  φρέσκα λουλούδια ανάμεσα στην συλλογή μου από καράφες..)

Όπως πάντα το σπίτι στολίστηκε με λουλούδια, αναμένα κεριά και μουσική για να υποδεχτεί τους φίλους μας όπως πρέπει, το τραπέζι άνοιξε για να μας χωρέσει και στρώθηκε με το αγαπημένο μου λινό τραπεζομάντηλο, τα φαγητά μοσχοβολούσαν μέχρι έξω και όταν ήρθε η ώρα της τούρτας ο Μάνος έσβυσε τα κεράκια του με κάποιους από τους πιο αγαπημένους και κολλητούς του φίλους γύρω του να του τραγουδάνε το Happy Birthday... 

 (Αντί για την παραδοσιακή τούρτα έφτιαξα μους σοκολάτα.. Και επειδή τα κεράκια που έγραφαν happy birthday ήταν πολύ μικρά, εδώ βλέπετε μόνο το πάνω μέρος της που ήταν στρωμένο με σπασμένα, καραμελωμένα αμύγδαλα από την Μάρθα..)

Αγαπώ πολύ να οργανώνω μαζώξεις στο σπίτι και νομίζω πως το ξέρετε πια... Μου αρέσει η προετοιμασία, το να διαλέξω το μενού, να συνδιάσει ο Μάνος τα κρασιά, τα ψώνια, το μαγείρεμα, το table setting... Μου αρέσει η αίσθηση του να έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπάω και να περνάμε όμορφα όλοι μαζί, να γελάμε, να μοιραζόμαστε ενέργεια και νοιάξιμο και να ανανεώνουμε τους δεσμούς που όσο περνάει ο καιρός γίνονται και πιο δυνατοί... 

(Το table setting μου είχε τιμής ένεκεν και χαρτοπετσέτες με κυρίους που καπνίζουν πούρο, ενώ το κέντρο του τραπεζιού μένει πάντα άδειο για να χωράνε άνετα οι πιατέλες με τα φαγητά...)

 (Για πρώτο πιάτο είχαμε ζεστή πατατοσαλάτα με καπνιστό σολωμό και σάλτσα horseradish..)

(Και για κύριο το ιταλικό μου παστίτσιο που έγινε ανάρπαστο...)

(και μια πράσινη σαλάτα με μπιφτέκια για όσους έκαναν δίαιτα...)

Και παρόλο που το βράδυ χτες είχε και απρόοποτα, με ένα τηλέφωνο από το νησάκι μέσα στην νύχτα από έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και είχε ανάγκη την παρουσία μου έστω και από μακριά, με κάτι ακόμα που δεν θέλω να το μοιραστώ, και με τον Άρι να παραμένει χαμένος μέχρι τις 6.30 η ώρα το πρωί με το κινητό κλειστό και μένα να περπατάω σχεδόν στο ταβάνι από την αγωνία μου, τελικά, τέλος καλό όλα καλά και σήμερα, σας τα γράφω όλα αυτά και χαμογελάω... Και αργότερα, αφού μαζέψω το σπίτι, θα κατεβάσω από το πατάρι τα πιο χειμωνιάτικα ρούχα μου και θα μαζέψω τα πολύ καλοκαιρινά, θα διαβάσω, θα κοιμηθώ, θα πλέξω την κουβέρτα μου, θα μιλήσω στο τηλέφωνο με τις κολλητές μου, θα παίξω το καινούριο μου παιχνίδι στον υπολογιστή μου και θα χαζολογήσω στην τηλεόραση.... 

Μερικές φορές, είναι ωραία να επιστρέφεις στα απλά, τα σίγουρα και τα αγαπημένα.. Και αυτή η τόσο σκληρά κερδισμένη ρουτίνα μπορεί να γίνει απίστευτα ανακουφιστική.. Μια υπενθύμιση του πως ότι και αν συμβαίνει έξω, μέσα υπάρχει μια ισορροπία και μια ηρεμία που βοηθάει τα πάντα να πάρουν το βάρος που τους αναλογεί και να μπουν στις πραγματικές τους διαστάσεις...

Καλημέρα, καλό σαββατοκύριακο και πολλά, πολλά φιλιά... 

UPDATE: Και να που σιγά σιγά αρχίζει πάλι να κάνει λιακάδα... Λέτε τελικά το καλοκαίρι να μείνει για πάντα εδώ? Μέσα και έξω ?..:-)

Happy B-Day Baby!!!!

Αλλαγή κλίματος και διάθεσης, και σήμερα έχει τα γενέθλια του ο Μάνος.. Δεν θέλω να ξαναγράψω άλλη μια φορά τα ίδια και τα ίδια, όσοι διαβάζετε καιρό το blog τα ξέρετε,  οπότε I will keep it simple....

"Χρόνια πολλά μωρό μου, να είσαι πάντα γερός , τυχερός, ευτυχισμένος και κοντά μας... Τόσα χρόνια μετά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει... Παραμένεις ο πιο γοητευτικός και o πιο έξυπνος άντρας που ξέρω, είμαι περήφανη για σένα και  είσαι πάντα ο ακρογωνιαίος λίθος της εύθραυστης ισορροπίας μου... Σ' αγαπάω τελείως...."

Αυτά και καλό μας μήνα... Φιλιά πολλά σε όλους και όλες σας.... 

Απάντηση στον ανώνυμο ανθρωπάκο...

"Anonymous said...

Ξέρω ότι δεν θα το δημοσιεύσεις αλλά στο χρωστάω. Στον χώρο του Τύπου γίνεται μεγάλη σφαγή αυτή την ώρα. ΝΑ ΦΑΤΕ ΣΚΑΤΑ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΕΣ.

September 30, 2010 2:36 AM"

Σιγά μη και δεν το δημοσιεύσω... Λέτε να ντραπώ? Για ποιον ακριβώς λόγο? Δεν είμαι εγώ το μικρόψυχο ανθρωπάκι που χαίρεται επειδή κλείνουν εφημερίδες και άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους.. Εσείς είστε.. Γιατί αν νομίζετε πως επειδή κλείνει το καθημερινό ΒΗΜΑ αυτός που θα έχει πρόβλημα θα είναι - ας πούμε- ο Πρεντεντέρης, είστε και ηλίθιος/α εκτός από μικρόψυχος... Βλέπτε, δυστυχώς ή ευτυχώς όταν κλείνει ένα έντυπο για να μιλήσουμε για τον χώρο των μέσων αφού εκεί το τοποθετήσατε το θέμα, ούτε ο εκδότης, ούτε ο διευθυντής, ούτε οι επώνυμοι, υψηλόμισθοι δημοσιογράφοι είναι οι πραγματικά χαμένοι... Αυτοί θα την βρουν την άκρη τους, με τον έναν ή το άλλο τρόπο... Εκείνοι που έχουν και θα έχουν το πραγματικό πρόβλημα θα είναι οι λιγότερο γνωστοί δημοσιογράφοι, οι γραμματείς, οι πωλητές διαφήμισης, τα παιδιά του ατελιέ, οι διορθωτές, οι επιμελητές ύλης, οι κλητήρες, οι τηλεφωνήτριες, οι εξωτερικοί συνεργάτες.. Ένας ολόκληρος κόσμος που μένει χωρίς δουλειά και που εσείς όχι μόνο χαίρεστε γι΄αυτό αλλά το λέτε κιόλας, έστω και κρυμμένος πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας σας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κρύβονταν στην κατοχή οι δοσίλογοι πίσω από τις κουκούλες τους...

Εγώ λοιπόν, σας απαντώ επωνύμως, πως είναι λυπηρό που στους πολύ δύσκολους καιρός που ζούμε, ανθρωπάρια σαν και σας επιμένουν να εξακολουθούν να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος.. Οι δουλειές που κλείνουν, είτε είναι εφημερίδες και περιοδικά, είτε είναι μαγαζιά λιανικής και εταιρίες, είτε είναι κλειστά επαγγέλματα που ανοίγουν ή ανοιχτά που εκλπείπουν, θα αφήσουν πίσω τους 1.000.000 ανέργους για φέτος... Τόσο υπολογίζουν οι ειδικοί.. Και αν εσείς λοιπόν μέσα σε όλα αυτά χαίρεστε γιατί θα "φάνε σκατά οι μπουρζουάδες" όπως πολύ κομψά το διατυπώσατε, τότε σας λυπάμαι ειλικρινά γιατί το IQ σας είναι μάλλον πολύ κάτω από τον μέσο όρο.. Και φαντάζομαι πως θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να κουβαλάτε μαζί σας, μέσα σας, μια ζωή αυτό το απόλυτο τίποτα που προφανώς είστε, και αντιλαμβάνομαι πως αυτό και μόνο δικαιολογεί και την κακία και την χολή που βγάζετε, όμως δεν είμαι ούτε ψυχίατρος να σας κάνω τζάμπα συνεδρία, ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα για να σας περιθάλψω...

Και έτσι, κινδυνεύοντας να ρίξω το επίπεδο του blog μου στο δικό σας, αλλά επειδή όπως γράψατε ΜΟΥ το χρωστούσατε αυτό το σχόλιο, εμένα προσωπικά, θα σας πω πως το μόνο που μπορείτε να ΜΟΥ κάνετε εσείς και κάτι όμοιοι σας είναι να ΜΟΥ κλάσετε μια μάντρα αρχίδια... Άντε τώρα πίσω στην μίζερη ζωούλα σας και αφήστε με και μένα στην δική μου.. Έχω ένα dinner για αύριο to plan end to execute...

UPDATE:
Anonymous said...Είστε ανόητοι αν νομίζετε ότι χαίρομαι που γίνεται σφαγή. Τα σκατά να τα φάτε επειδή είστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για τη σφαγή, ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΕΣ. Σας βάζω στην ίδια πλευρά με Καψή και Πρετεντέρη, όχι στην πλευρά του δυστυχούς απολυμένου μικροδημοσιογράφου. Ναι, έχω απωθημένα. Μου στερείτε το όνειρο να ζήσω μια ανθρώπινη ζωή με τον τρόπο που εξαχρειώσατε το σύμπαν με τον καταναλωτσισμό σας.
ΧΑ! Για να δούμε, αυτό θα το δημοσιεύσεις;

September 30, 2010 2:10 PM

Φυσικά και θα  το δημοσιεύσω .. Χαίρομαι που μας βάζετε στην ίδια πλευρά με τον Καψή και τον Πρεντεντέρη του οποίου είμαι  και φαν - λατρεύω το βρετανικό χιούμορ- και αν όντως εγώ προσωπικά σας έχω στερήσει το  όνειρο για μια ανθρώπινη ζωή, πως θα μπορούσα να σας στερήσω και το δικαίωμα του να συνεχίσετε να ξεφτυλίζεστε από μόνος σας, πάντα ανωνύμως?

UPDATE no2: Επειδή τα ανώνυμα σχόλια σήμερα είναι πολλά και έχουμε χάσει τον λογαριασμό του ποιος είναι ποιος, απαντώ στον ανώνυμο που μου κάνει και παρατηρήσεις περί δημοκρατικότητας το εξής πολύ απλό: Ότι είπατε για μένα ελπίζω να μην έχετε παράπονο, είναι εδώ , απαντάται και κρίνεται από εκείνους που μας διαβάζουν... Δεν θα σας δώσω βήμα όμως για να κατηγορήσετε άλλους ανθρώπους, δεν το κάνω ποτέ..Και δεν προσπαθώ να δημιουργήσω εντυπώσεις, αυτό το κάνετε περίφημα από μόνος/η σας... Τα σχόλια σας όμως για τους αναγνώστες είναι δικαίωμα μου να μην τα δημοσιεύσω.. Εδώ βάζω εγώ τους κανόνες και η δημοκρατικότητα μου τελειώνει εκεί που αρχίζουν να θίγονται οι διαδικτυακοί και όχι μόνο φίλοι μου όπως και οι άνθρωποι που αγαπάω..Τέλος, μην αγχώνεστε τόσο, όπως είδατε μια χαρά τα ανέβασα τα υπόλοιπα σχόλια σας... Όταν γύρισα, γιατί είχα και να βγω- δεν ζω πάνω από τον υπολογιστή μου, έχω κι άλλα παράγματα να κάνω πέρα από το να ασχολούμαι όλη μέρα μαζί σας-  και τώρα θα πάω για ύπνο οπότε.. Ες αύριον τα (όχι και τόσο) σπουδαία..

Μετράω τον χρόνο...

Μετράω τον χρόνο... Με διάφορους τρόπους.. Με μέρες χαμένες ή κερδισμένες, με ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα, με ημερομηνίες, με αναμνήσεις, με τραγούδια, με σκηνές που έζησα ή που ονειρεύτηκα, με λόγια, με σιωπές, με φιλιά και αγγίγματα, με χάδια και χαστούκια, με παρουσία και με απουσία... Μετράω τον χρόνο με τρόπους που δεν ήξερα και τους έμαθα αναπάντεχα, με ριπές ψυχρής πραγματικότητας μέσα στην τεχνητή ζέστη του μυαλού μου, με χαμένους χτύπους της καρδιάς μου, με αυτά που θέλω και δεν έχω, αυτά που έχω και δεν χρειάζομαι και αυτά που είναι εκεί αλλά δεν απλώνω το χέρι να τα αγγίξω... Μετράω τον χρόνο και αυτό το αδιάκοπο τικ τακ μέσα στο βάθος του μυαλού μου, μισό στο συνειδητό και άλλο μισό στο ασυνείδητο μου, πότε με νανουρίζει ανακουφιστικά, πότε με υπνωτίζει μαγικά και πότε γίνεται κουρνιαχτός και με τρελαίνει...

Γυρίζω πίσω, στην αρχή, κάνω άλματα και προβλέπω το τέλος, κάνω κύκλους και γυρίζω ξανά γύρω από το ίδιο κέντρο, σαν πλανήτης γύρω από τον ήλιο, ή σαν πεταλούδα γύρω από το κερί κινδυνεύοντας έτσι κι αλλιώς να κάψω τα φτερά μου... Πετάω ψηλά και νοιώθω ελεύθερη, γίνομαι ένα με το ουράνιο τόξο και γεμίζω χρώματα, γίνομαι νερό, βροχή και δάκρυα, γίνομαι αναστεναγμός από ηδονή, γίνομαι βαθιά ανάσα ανακούφισης, γίνομαι γάργαρο γέλιο που ακούγεται σαν καμπανάκια από παιδικά κάλαντα.. Γίνομαι φως και γεμίζω τον κόσμο γύρω μου, γίνομαι σύννεφο και κοιτάζω την γη από ψηλά, γίνομαι κύμα και φουσκώνω, γίνομαι  αστέρι και πέφτω, και μετά, γίνομαι χώμα, και λάσπη, και αίμα, και κλάμα, και ιδρώτας.. Και λυγμός από τα βάθη της ψυχής, και πόνος που δεν τελειώνει, και σημάδι ανεξήτηλο, και αγωνία από αυτές που γίνονται κόμπος στην ψυχή και την στραγγαλίζουν... 

Μετράω τις δυνάμεις μου και ανάλογα με την μέρα, την ώρα και την εποχή γίνομαι μάνα, σύντροφος, φίλη, ερωμένη, συνένοχος... Γίνομαι θύτης και θύμα... Γίνομαι αγία και πόρνη, σκοτάδι και λάμψη, μεγάλη και παιδί, γλύκα και πίκρα, ζωή και θάνατος.. Όλα μαζί...

Βυθίζομαι μέσα μου και ταξιδεύω μέσα στο κορμί και το μυαλό μου, μ΄αγαπάω και με μισώ, με κάνω περήφανη και με θυμώνω, με θαυμάζω και με φοβάμαι, με θυμάμαι και με ξεχνάω, με αγγίζω και με σπρώχνω μακριά... Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι σε όσα έζησα, σε όσα έμαθα, σε όσα πίστεψα, σε όσα θέλησα.. Και σ΄αυτά που έχασα, σ΄αυτά που ήταν ψεύτικα, σ΄αυτά που με πλήγωσαν, και με έφθειραν και με πόνεσαν πολύ...  Και όπως βουτάω στο βάθος της ύπαρξης μου, στο πιο απόμερο, κρυφό κομμάτι του εγώ και του είμαι μου, εκείνο το αδιάκοπο τικ τακ στο βάθος του μυαλού μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα ξαφνικά ... Και ξυπνάω, και ανασυντάσομαι, και ελπίζω... Και θέλω, και διεκδικώ, και μοιράζομαι, και ανασαίνω βαθιά... Και αρχίζω πάλι να μετράω τον χρόνο.. Ξανά, και ξανά, και ξανά...

Trends και όχι μόνο....

Το ξέρω πως τελικά θα με βρίσετε, όμως αυτό τον καιρό όλο κάτι μου βγαίνει τα πρωϊνά και τρέχω και που καιρός να καθίσω να ασχοληθώ με το blogάκι μου κανονικά... Κάτι το τραπέζι της Παρασκευής για το οποίο ακόμα δεν έχω καταφέρει να αποφασίσω το μενού, κάτι το σημερινό μου ραντεβού με τον εκδοτικό οίκο - wish me luck!- , κάτι τα του σπιτιού που δεν τελειώνουν ποτέ, όλο το ξεπετάω το μαγαζάκι εδώ και έχω τύψεις... Τέλος πάντων, θα έρθουν καλύτερες μέρες και θα αναπτύξουμε σοβαρότερα - ή και όχι- θέματα, αλλά προς το παρόν, αφού έβαλα ένα πλυντήριο και πριν ντυθώ για να φύγω να προλάβω να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού μου, λέω να σας δείξω τα πέντε it things της φετινής σεζόν που με εντυπωσιάσαν πιο πολύ... Και που θα βάλω τα δυνατά μου κάποιο, ή κάποια να καταφέρουν τελικά να καταλήξουν στην ντουλάπα μου... 

 Ξεκινάω με το παλτό αριστερά, αυτό το υπέροχο γκρι δερμάτινο ( ή πλαστικό, do I care?) με τον πλεκτό γιακά... Prada rulezzzzz και έπαθα την πλάκα μου όταν το είδα... Βέβαια, οι πιθανότητες να το βγάζουν σε XL μάλλον δεν είναι με το μέρος μου αλλά δεν πειράζει.. Το ωραίο είναι για να το θαυμάζουμε και όχι για να το αποκτούμε ντε και καλά...

Prada again και αυτά τα γυαλιά ηλίου με τα φρύδια μου τα είχε δείξει πριν το καλοκαίρι ο αγαπημένος μου ο Π. που το γούστο του obviously προηγείται των καιρών... Τα παράγγειλα ήδη σε γκρί ανθρακί με κόκκινο και τα περιμένω ανυπομόνως... Νομίζω πως θα μου πάνε πολύ και είναι αρκετά λολά για να ταιριάζουν με τον χαρακτήρα που έχω... :-)

 Τώρα γι΄αυτή την τσάντα τι να πω? Η φίλη μου η Λιάνα θα μου πει σίγουρα πως επειδή δεν είναι κλασσική δεν θα μπορώ να την κρατήσω παρά μόνο φέτος και θα έχει δίκιο όπως πάντα , όμως μιλάμε για love at first sight... Κανονικά... Την χάζευα ένα μεσημέρι στο Λονδίνο στο Selfridges από ψήλα - καθόμουν στο Hicks ακριβώς από πάνω- και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στην κουβέντα που είχα ... Και όταν κατέβηκα και την άγγιξα.... Αχ!!! Τι να λέμε τώρα....

 Αυτό το μποτάκι το είδα πριν από μερικές μέρες στην Καλογήρου στην Κηφισιά... Και το λάτρεψα... Μου αρέσει η διχρωμία του,  είναι και το τακούνι που είναι στοιβαρό και νοιώθω πως μπορεί να με... αντέξει... Είμαι πολύ κοντά στο να πάω να το πάρω, πολύ κοντά σας λέω, παρόλο που τα τακούνια και εγώ δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις...

 Last but not least, αυτό το υπέροχο ολοκαίνουριο toy της Myla - Litle Something Forget Me Knot- που κυκλοφόρησε σε 1.500 κομάτια  επίχρυσα ή επιπλατινωμένα και φυσικά αριθμημένα, είναι ακριβώς το αντίθετο από την τσάντα της Chanel... Κλασσικό κομμάτι, αδιάβροχο, αθόρυβο και με την κατάλληλη συντήρηση όπως λέει και στις οδηγίες, μπορείτε να το έχετε για πάντα.. Και έχει πάρει και βραβείο... 

Μην γελάτε βρε... Η ζωή δεν είναι μόνο μόδα, καλλυντικά και λούσα... Είναι και άλλα πράγματα - ναι, τα ευκόλως εννοούμενα - στα οποία πρέπει να δίνουμε την ίδια σημασία και προσοχή όπως και στα υπόλοιπα.. Για να μην σας πω περισσότερη... Και εκεί, όπως και στην ζωή μας γενικότερα άλλωστε, τα παιχνίδια κάθε είδους είναι must... Πόσο μάλλον αν είναι και trendy και designάτα... :-)

Και τώρα, μετά από αυτή την σύντομη αλλά περιεκτική ελπίζω ενημέρωση, σας αφήνω και πάω να δω τι θα μαγειρέψω το βράδυ... Έχει Λάκη σήμερα (μαζί με Χριστόφορο!!!!) και εγώ προσωπικά σκοπεύω να τον υποδεχτώ με δόξα και τιμές.. Και μοσχαράκι στην κατσαρόλα με κολοκυθάκια και λεμόνι νομίζω... Πράγμα που σημαίνει πως η -wanabe διάσημη συγγραφέας- φίλη σας, μετά τα επαγγελματικά της ραντεβού πρέπει να πάει και μια βόλτα από τον Θανόπουλο, έτσι για να μην ξεχνιέται... Καλημέρα και πολλά πολλά φιλιά...