Στο Μόναχο λοιπόν...

Στο Μόναχο λοιπόν, βρέθηκα προσκεκλημένη της BMW για την παρουσίαση του καινούριου Sedan της σειράς 5 που θα βγει στην αγορά τον Μάρτιο του 2010. Έτσι, μαζί με 150 περίπου δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο πέρασα και εγώ την είσοδο του κτηρίου έρευνας και σχεδιασμού της εταιρίας την Τετάρτη το πρωί και έπαθα κυριολεκτικά την πλάκα μου... Εδώ να σας πω γιατί έχει αξία, πως το project ήταν να γίνει αυτή η παρουσιάση σε δημοσιογράφους life style περιοδικών και εφημερίδων και όχι στους κλασσικούς "αυτοκινητάδες" και έτσι, επειδή ήμασταν όλοι άσχετοι, το όλο concept ήταν πολύ πιο ελαφρύ από άποψη εξειδίκευσης πληροφοριών άρα, πολύ πιο ενδιαφέρον... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ούτε για το αυτοκίνητο ούτε για την παρουσίαση γιατί αυτά θα τα γράψω στο ΕΥ ΖΗΝ, θα σας πω όμως ότι οι άνθρωποι δεν παίζονται από οργάνωση και από τρόπο δουλειάς και σκέψης και πως το συγκεκριμένο κτήριο, λουσμένο στο φυσικό φως και σούπερ ντιζαϊνάτο είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω δει στην ζωή μου... Εγώ προσωπικά, τρέχοντας θα πήγαινα να δουλέψω σε ένα τέτοιο μέρος αν μου τύχαινε....
Επίσης, επειδή το κτήριο αυτό είναι κλειστό για το κοινό μια που στεγάζει τα top secrtet plans της BMW, αν θελήσεις να απομακρυνθείς από το group σου έστω και για να πας στην τουαλέτα σε συνοδεύουν διακριτικά ευγενέστατοι υπάλληλοι και αυτό δίνει στην όλη φάση μια πολύ James Bond αίσθηση.

(Αυτή είναι η μόνη φωτογραφία που τράβηξα στο συγκεκριμμένο κτήριο γιατί είχα ένα άγχος μήπως απαγορεύεται και αυτό, και οι μπάλες αυτές είναι δείγματα χρωμάτων και δερμάτων από όλα τα μοντέλα της BMW.)

Αυτά έγιναν το πρωί. Το απόγευμα της Τετάρτης, αφού επιστρέψαμε για λίγο στο ξενοδοχείο μας για να αλλάξουμε, πήγαμε στο μουσείο της BMW, άλλο ένα υπέροχο κτήριο, όπου έγινε το δεύτερο μέρος της παρουσιάσης που περιλάμβανε among others μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση περί ομορφιάς, μια επίδειξη μόδας του Aigner και very gourmet δείπνο...
Και εδώ τελείωσε το business κομμάτι του ταξιδιού μου που, μεταξύ μας, μακάρι να ήταν όλες οι δουλειές μου έτσι ... Σούπερ θα περνούσα...


(Φοβερά, διαστημικά αυτοκίνητα αγώνων..)


(Και η επίδειξη μόδας και μάλιστα, front row παρακαλώ....)


Και έτσι, μετά την παρουσιάση, το dinner de gala, και έναν ύπνο γλυκό λόγω κούρασης αλλά και λίγο ανήσυχο μια που το πάπλωμα μου έπεφτε κάπως στενό και είχα και μια δυσκολία να ρυθμίσω το air condition με αποτέλεσμα μια να σκάω και μια να τουρτουρίζω, το επόμενο πρωί, αποχαιρέτησα την υπόλοιπη ομάδα που αναχώρησε για Αθήνα και έμεινα μόνη μου, έτοιμη να εξερευνήσω την πόλη...
Και εκεί ξεκίνησαν τα δύσκολα... Διότι στο Μόναχο φίλοι και φίλες, όπως ίσως ξέρετε όσοι έχετε ήδη πάει, ο κόσμος δεν μιλάει αγγλικά... Καθόλου όμως... Επίσης, όλες οι πινακίδες, παντού, και όλοι οι χάρτες, είναι γραμμένοι μόνο στα γερμανικά... Που σημαίνει πως, αν δεν μιλάς την γλώσσα έστω και λίγο, την πάτησες... Εγώ δεν την μιλάω καθόλου... Ξεκινάω λοιπόν πουρνό πουρνό να πάω να δω το μουσείο μοντέρνας τέχνης που μου είπαν όλοι ότι είναι υπέροχο... Μπαίνω στο ταξί, λέω στον ταξιτζή ότι θέλω να πάω στο Museum of Modern Art και με εκείνος με κοιτάζει άναυδος... Και μετά αρχίζει να μου μιλάει ακατάπαυστα γερμανικά... Κατεβαίνω από το ταξί, του κάνω νόημα να περιμένει, πάω στην ρεσεψιόν - όπου ευτυχώς οι υπάλληλοι μιλούσαν αγγλικά, το τονίζω αυτό γιατί οι σερβτόροι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου δεν καλό- μιλούσαν- και τους εξηγώ το πρόβλημα... Μου γράφουν σε ένα χαρτί στα γερμανικά που θέλω να πάω και την διεύθυνση, το δίνω στον ταξιτζή, "ααααα πινακοτέκε" (ή κάτι σχετικό) μου λέει χαρούμενος και με πάει στον προορισμό μου... Όπου, εκεί που με αφήνει έχει τέσσερα μουσεία στην σειρά... Όλα με γερμανικές πινακίδες μόνο... Χαζεύω λίγο και μπαίνω σε ένα που λέει Neue απ' έξω, μπας και neue σημαίνει μοντέρνο... Σιγά μην ήταν... Περνάω απέναντι, μπαίνω σε ένα άλλο, είχε μέσα πορσελάνες... Σκηνές Αλμοδοβάρ κανονικά...Με τα πολλά τσεκάρω μια νεαρή κοπελίτσα στον δρόμο, την ρωτάω αν μιλάει αγγλικά, ευτυχώς μιλούσε (τελικά μόνο οι νέοι μιλάνε αγγλικά στο Μόναχο μου φαίνεται) και μου δείχνει το τελευταίο μουσείο στην σειρά. Πάω...
Στις πόρτες διάφορες επιγραφές που δεν μοιάζουν ούτε με door, ούτε με entrance, ούτε με τίποτα γνωστό... Και όλες κλειστές... Πάνω στην ώρα περνάει ένα γκρουπ με μαθητές του δημοτικού και τους δασκάλους του και τους ακολουθώ.. Και μπαίνω επιτέλους στο μουσείο.. Όπου βέβαια, τα πάντα είναι επίσης γραμμένα στα γερμανικά... Οι πινακίδες, οι χάρτες, ακόμα και οι περιγραφές των εκθεμάτων... To make a long story short, πληρώνω το εισητήριο μου, 10 ευρώ, και αρχίζω να περιπλανώμαι... Φυσικά όσοι μου το σύστησαν είχαν δίκιο, το μουσείο ήταν υπέροχο... Ειδικά το υπόγειο που είχε τα αντικείμενα design, από τους πρώτους υπολογιστές μέχρι αυτοκίνητα και ο πρώτος όροφος με τους πίνακες όπου είδα από Salvator Dali και Picasso μέχρι Warhol ήταν σούπερ.. Απλά θα ήθελα να μπορούσα να καταλάβω λίγα περισσότερα πράγματα για όσα έβλεπα... Anyway...

(Από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης όπου επίσης απέφυγα να φωτογραφίσω γιατί που ξέρω εγώ τι έλεγαν όλες αυτές οι επιγραφές? Και αν έλεγαν πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες?)

Ξεποδαριάζομαι στο Μουσείο πάνω κάτω πέρα δώθε , πίνω και ένα καφεδάκι για να ξαποστάσω και ξεκινώ χαρούμενη για την συνέχεια της βόλτας μου, και συγκεκριμένα για την περίφημη Marielnplaz.. Ακολουθόντας τις συμβουλές σας, το σχέδιο μου ήταν να ξεκινήσω από εκεί, να περιπλανηθώ στους πεζοδρόμους που οδηγούν στην Maximillianstrasse, να την χαζέψω και αυτή και μετά να πάω για φαγητό στο Augustiner's. Ρωτάω κλασσικά πια μια άλλη περαστική πιτσιρίκα πως θα πάω προς τα εκεί και μου εξηγεί πως το πιο απλό είναι να πάρω το τραμ. Και πως εισητήριο θα βγάλω στην στάση που ήταν στα πενήντα μέτρα μπροστά μου... Πάω πανευτυχής στην στάση , μου άρεσε η ιδέα του να κάνω βόλτα με τραμ έστω και στο Μόναχο μια που στην Αθήνα δεν έχω αξιωθεί ακόμα, και ανακαλύπτω έναν αυτόματο πωλητή εισητηρίων με έναν απίστευτα περίπλοκο χάρτη που περιλάμβανε όλες τις διαδρομές, του τραμ, του υπογείου και του λεωφορείου μαζί, με διαφορετικά χρώματα μεν αλλά ποιο να είναι το χρώμα του τραμ οέο? Προσπαθώ να βγάλω άκρη κανένα τέταρτο ματαίως, δοκιμάζω να ρωτήσω μια κυρία που περίμενε μαζί μου στην στάση αλλά χωρίς επιτυχία, περνάνε και δύο τραμ στο μεταξύ, βαριέμαι να προσπαθώ, λέω δεν μου @#$%^&*, βουτάω ένα ταξί και τσουπ! Να' μαι στην Marielnplaz... Που είναι πολύ γραφική και πολύβουη και γεμάτη μικρά κιόσκια με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, από λουλούδια, πρόχειρο φαγητό, σουβενίρ και χριστουγεννιάτικα είδη, κούκλα κανονική... Αλλά, που για να βρω που είναι το αριστερό της μέρος και που το δεξί με βάση τον -γερμανικό πάντα- χάρτη που μου είχαν δώσει από το ξενοδοχείο είδα και έπαθα...Τι τεράστια ταλαιπωρία με όλα αυτά τα στενάκια και τα δρομάκια με τα δύσκολα ονόματα....

(Η πλατεία φωτογραφημένη με το I-Phone μου, όπως και όλα τα υπόλοιπα άλλωστε μια που πήρα μαζί μου φωτογραφική μηχανή μεν αλλά χωρίς μπαταρίες και σιγά μην προσπαθούσα να βρω και μπαταρίες opn top of the others...)

Φυσικά τα κατάφερα τελικά, και τους δρόμους βρήκα και τα μαγαζιά που μου γράψατε όλα, και τέλος καλό όλα καλά γιατί μπορεί να είμαι ξανθιά, είμαι όμως και τρομερά επίμονη όταν μου μπει μια ιδέα, και σιγά μην έφτανα στην πηγή και δεν έπινα νερό... Επρεπε να με δείτε από μια μεριά όμως με το γούνινο καπέλο μου, τον χάρτη στο χέρι και τα γυαλιά πρεσβυωπίας... Ενα πραγματικό υπερθέαμα... :-) Πάντως, η βόλτα μου αποδείχτηκε υπέροχη και ιδού τα όσα έμαθα για το Μόναχο και τους Βαυαρούς κατά την διάρκεια της σύντομης ποαραμονής μου στην χώρα τους :

Τα σκυλιά του Μονάχου είναι από τα πιο grand στον κόσμο προφανώς... Βρήκα δυο μαγαζιά με είδη για σκύλους που τα ζήλεψα για μένα, όχι για τον Droopy... Το ένα το φωτογράφισα και το άλλο μπορείτε να το βρείτε στο www. kokovonknebel.com.


(Απίστευτο μαγαζί? Σκυλίσια ζωή σου λέει μετά...)

Οι βαυαροί είναι όντως ωραίοι γκόμενοι, ακόμα και όταν κυκλοφορούν με αυτά τα γελοία πέτσινα σώβρακα.. Οι βαυαρές πάλι, είναι σαν πολτρόνες...

Επίσης, τους αρέσει να τρώνε όλα αυτά τα παράξενα κρέατα που εγώ σιχαίνομαι... Ελάφια, περιστέρια, ταράνδους... Μα έλεος πια, είναι δυνατόν να θέλεις να φας τον Rudolf και μάλιστα ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα?

Στο Μόναχο έχουν παντού σούπερ καπουτσίνο. Δεν κατάφερα να ανακαλύψω το Cafe Literatura αλλά όπου και αν κάθισα, και απο καφέδες ήπια μπόλικους trust me, ήταν παντού σούπερ...

Μπορώ να ζήσω με pretzel... Που μπορώ να τα βρω στην Αθήνα ξέρουμε ή να αρχίσω να ψάχνω για συνταγές?

(Άψογη σουπίτσα gulash στο Augustiner's. Τα pretzels απουσιάζουν γιατί τα είχα ήδη εξαφανίσει όταν τράβηξα την φωτογραφία).

Οι μισοί κάτοικοι του Μονάχου κυκλοφορούν με ποδήλατα και οι υπόλοιποι μισοί με BMW και Porshe... Παράξενος και ταυτόχρονα ενδιαφέρων συνδυασμός.

Το να βρεις ξένα περιοδικά και εφημερίδες στο Μόναχο είναι αντίστοιχο του να κερδίσεις το λότο. Οι φήμες πως στους σταθμούς του μετρό υπάρχουν κιόσκια είναι ανυπόστατες.. Εγώ αφού γύρισα όλον το σταθμό της Karlplatz και δεν βρήκα ούτε μισό, απλά τα παράτησα...

Τέλος, το Μόναχο είναι μια πολύ όμορφη και αριστοκρατική αλλά ταυτόχρονα και πολύ μελαγχολική πόλη... Είμαι σίγουρη πως το ποσοστό αυτοκτονιών τους είναι ψηλό.... Και δεν φταίει το ότι ήμουν μόνη εκεί... Εγώ μια χαρά πέρασα... Για αυτούς αμφιβάλω... :-)


Υ.Γ. Το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι λοιπόν ήταν υπέροχο... Και θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ τον φίλο μου τον Νίκο που το έκανε πραγματικότητα και βέβαια, όλους εσάς που με γεμίσατε πληροφορίες και ιδέες... Όμως, η αλήθεια είναι πως θα αποφύγω να ξαναμπάω μόνη μου κάπου εκτός Ελλάδος for fun... Πέστε με ξανθιά, πέστε με κακομαθημένη, θα περνούσα όμως πολύ, πολύ καλύτερα αν είχα την ελεύθερη μου μέρα μαζί μου τον αγαπημένο μου ή μια φίλη μου... (Ακους φίλη?) Γιατί, όπως λέει και ο σοφός λαός, και στον παράδεισο αν πας μόνος δεν θα καλοπεράσεις.... Φιλιά!!!!