Δύσκολοι αποχωρισμοί...

Προχτές το μεσημέρι αποχαιρέτησα το αγαπημένο μου αυτοκίνητο... Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται χαζό με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτούς τους πιεσμένους και παράξενους καιρούς όμως για μένα ήταν ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός.. Που αν περνούσε από το χέρι μου δεν θα είχε συμβεί με κανέναν τρόπο... Το μπορντώ Starletάκι μου, ήταν πια 18 χρονών, ένα μήνα μόλις μικρότερο από τον Άρι μια που αγοράστηκε τον Δεκέμβριο του 1991 και μέχρι την τελευταία στιγμή υπήρξε παλικάρι... Και πήρε μπρος με την μία παρόλο που είχε μείνει παρκαρισμένο για πάρα πολύ καιρό.. Τον τελευταίο χρόνο δεν το χρησιμοποιούσα πια... Το είχα αφήσει στο parking του σπιτιού της μαμάς του Μάνου με την προοπτική να γεράσει εκεί ευτυχισμένο και προστατευμένο από κακοκαιρίες και δύσκολους δρόμους.. Έτσι είχα ονειρευτεί το τέλος του... Χαζομάρες θα μου πείτε, αλλά δεν με νοιάζει... Εγώ το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου.. Πρώτον γιατί μου το είχε δώσει ο πεθερός μου με όλη του την αγάπη και δεύτερον γιατί μαζί περάσαμε υπέροχα τόσα χρόνια...

Στο νησάκι κυρίως, όπου ανέβηκε τις πιο απίθανες ανηφόρες και κατέβηκε τις πιο απότομες κατηφόρες πάντα φορτωμένο με φίλους γελαστούς και μπαγκάζια παραλίας, ήταν το πιο famous car στο parking της Ψαρούς και όχι μόνο, παρκαρισμένο πάντα στην σκιά , μπαινόβγαινε με την ειδική του κάρτα στους Μύλους και με περίμενε υπομονετικά σε λιμάνια και αεροδρόμια για να με πάει πίσω, στο σπίτι.. Και στην Αθήνα φυσικά, τους χειμώνες, που λόγω "φήμης" βρέθηκε συχνά πυκνά παρκαρισμένο πρώτη μούρη ανάμεσα σε πανάκριβα SUV έξω από τον Ρέμο και το έφερναν πάντα πρώτο στο parking του Matsuhisa να με παραλάβει όταν είχαμε girl's nigths...
Ναι, το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου και έδωσα μεγάλη μάχη για να αποτρέψω το μοιραίο... Όμως, μια που δεν ήταν στο όνομα μου, δεν τα κατάφερα... 'Ετσι, προχτές ,το άδειασα, έβαλα σε μια σακούλα τον λούτρινο γαϊδουράκο που άραζε στο ταμπλό του, την γαλάζια χάντρα που κρεμόταν στον καθρέφτη του και τα CD που είχα αφήσει στο ντουλαπάκι και το αποχαιρέτησα οριστικά... Και χτες ένας γερανός το πήγε για ανακύκλωση...
Και σήμερα είπα να του αφιερώσω ένα ποστ γιατί του αξίζει απολύτως και γιατί νομίζω πως δεν θα πάψω ποτέ να νοιώθω τύψεις... Είμαι χαζή ξανθιά το ξέρω, και έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα αυτή την εποχή, το ξέρω επίσης... Όμως αλήθεια, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Νοιώθω πως δεν του άξιζε αυτό το ηλίθιο τέλος.. Πως έπρεπε να επιμείνω περισσότερο και να πείσω τον Μάνο να με αφήσει να το πάω στον Διόνυσσο στο σπίτι της Μαρίας που έχει μείνει και αυτό στα μπετά, και να το αφήσω εκεί, σκεπασμένο στην πυλωτή, καταθέτοντας τις πινακίδες αντί να τους αφήσω να το πετάξουν...
Όμως για κάποιο παράξενο λόγο αποφάσισα να μην τον πιέσω και τώρα πια τίποτα δεν αλλάζει.. Και ότι έγινε, έγινε... Και μπορεί στο μέλλον να έρθουν στην ζωή μου άλλα, πολύ πιο όμορφα και πολύ πιο ακριβά αυτοκίνητα., ξέρω όμως με απόλυτη βεβαιότητα πως ποτέ, κανένα, δεν θα είναι σαν το κουρσάκι μου.... Και μερικές μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, είμαι πολύ, πολύ λυπημένη...