Απολογισμοί....

Οκ... Ήρθε λοιπόν η ώρα των απολογισμών... Και των καινούριων αποφάσεων... Είμαι πολύ κακή και στα δύο, όσοι διαβάζετε καιρό το blog φαντάζομαι το έχετε καταλάβει... Ειδικά μάλιστα που απ' ότι κατάλαβα διαβάζοντας άλλα blogs, φέτος έχουμε να μιλήσουμε για όλη την δεκαετία... (Αλήθεια, τον απολογισμό της δεκαετίας τον κάνουμε στην αρχή του 10 και όχι στο τέλος του? Και γιατί?)

Anyway, εγώ προς το παρόν θα μιλήσω για την χρονιά που πέρασε .. Και που τα είχε όλα... Και χαρές, και λύπες, και εκπλήξεις - πολύ ευχάριστες αλλά και πολύ δυσάρεστες-, και γεγονότα που με σημάδεψαν, και κύκλους που έκλεισαν, και άλλους που άνοιξαν, και γέλια, και δάκρυα, και φίλους που έφυγαν και καινούριους που ήρθαν, και συμπεράσματα δύσκολα αλλά και άφθονη αισιοδοξία που μάλλον την έχω στο κύταρρο μου έτσι κι αλλιώς...
Αν όμως έπρεπε να διαλέξω απ' όλα αυτά τα πιο σημαντικά θα στεκόμουν στα εξής τρία:

Την ενηλικίωση του Άρι... Που με γέμισε συγκίνηση και με έκανε να μπω στην διαδικασία να αρχίσω να καταλαβαίνω και να αποδέχομαι πως σύντομα, πολύ σύντομα, θα έρθει η ώρα να ανοίξει τα φτερά του κανονικά και να πετάξει μακριά μου και πως εγώ όχι μόνο θα είμαι έτοιμη να τον καμαρώσω και να τον χειροκροτήσω αλλά θα είμαι και χαρούμενη, παρόλο που για χρόνια πίστευα πως αυτή η στιγμή θα ήταν μια από τις δυσκολότερες της ζωής μου... (Και θα είναι ίσως, όμως αν μου έμαθε κάτι η χρονιά που φεύγει είναι πως τις μεγαλύτερες δυνάμεις μας τις αντιλαμβανόμαστε και τις κερδίζουμε μέσα από τις υποχωρήσεις μας και μέσα από τις δυσκολίες μας, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.)

Την συμφιλίωση με τον πατέρα μου που δυστυχώς κράτησε για μια ακόμα φορά ελάχιστα... Και το μάθημα που πήρα μέσα από αυτή που είναι επίσης πολύτιμο... Πως μπορούμε δηλαδή να αγαπάμε πάντα κάποιους ανθρώπους αλλά να μην μπορούμε να συμβιώσουμε μαζί τους... Και πως έρχεται κάποτε η ώρα που πρέπει να το παραδεχτούμε, να εγκαταλέιψουμε την πρσπάθεια αλλά και την ελπίδα, να πούμε τα αντίο μας, να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας και να πάμε παρακάτω.... Οριστικά.. Και πως όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται, και όσο δύσκολο και αν είναι, τελικά είναι για καλό... (Και βέβαια, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, παρόλη την βεβαιότητα πως όλα έγιναν τελικά όπως έπρεπε, γιατί έτσι έπρεπε, το παιδάκι μέσα μου εξακολουθεί να θρηνεί... Και να προσπαθεί να καταπιεί για μια ακόμα φορά την απόρριψη και την απογοήτευση...)

Τέλος, το ότι συνειδητοποίησα μέσα από μια προσωπική, δυσάρεστη έκπληξη πως η φίλη μου η Μαρία είχε πάντα δίκιο... Και πως οι άνθρωποι που εμπιστευόμαστε περισσότερο απ' όλους είναι εκείνοι που τελικά θα μας πληγώσουν περισσότερο και πιο βαθιά... Γιατί τους έχουμε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της ψυχής μας και αυτό είναι που πονάει πιο πολύ... Και είναι στο χέρι μας να επιβιώσουμε της καταστροφής, αν το θέλουμε πολύ και αν πιστεύουμε πως παρόλα αυτά αξίζει τον κόπο, όμως τα σημάδια θα φαίνονται πάντα για να μας θυμίζουν πως το απόλυτο ροζ δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στο μυαλό και στα όνειρα μας... Και μαζί με αυτή την καινούρια, πικρή γνώση, θα υπάρχει πάντα ο σπόρος της αμφιβολίας... Που από καιρό σε καιρό θα γίνεται δέντρο και θα μας πνίγει όμως αυτό είναι το τίμημα της απόφασης μας... Η συνέπεια της, όπως θα έλεγε ο Χοϊμες...

Τώρα γιατί από όλα τα σημαντικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε επέλεξα τα δυσάρεστα?(ή αυτά που νοιώθω εγώ δυσάρεστα για μη αδικήσω τον Άρι που δεν φταίε σε τίποτα ο καημένος). Μα είναι πολύ απλό... Γιατί είναι αυτά που έκαναν την διαφορά στην καθημερινότητα μου που είναι κατά βάση όμορφη... Είναι αυτά που με πήγαν παρακάτω σαν άνθρωπο, που με έκαναν να δουλέψω τον εαυτό μου και τα συναισθήματα μου, να αποκωδικοποιήσω τις ανάγκες μου, να νικήσω τις ανασφάλειες και τους φόβους μου και να πολεμήσω για αυτά που θεωρώ πολύτιμα στην ζωή μου... Που είναι το αίσθημα της ασφάλειας - του "ανήκειν" -, που είναι η οικογένεια μου και ηρεμία της και που είναι πάνω και πέρα απ' όλους και απ' όλα η ευτυχία του παιδιού μου... Και που όλα αυτά μαζί αποτελούν τον βορρά και τον νότο της αλάνθαστης πυξίδας που με οδηγεί να παίρνω τις σημαντικές αποφάσεις στην ζωή μου.. Τις δύσκολες... Αυτές που χρόνια πριν θα ήταν τελείως διαφορετικές... Καλύτερες ίσως για τον εγωσιμό και την εικόνα μου αλλά πολύ, πολύ χειρότερες για την ψυχή μου...

Και με τον απολογισμό της χρονιάς να έχει γίνει, σας καλημερίζω γλυκά με ένα φιλί και σας εύχομαι η εβδομάδα που ξεκινά να είναι υπέροχη... Γιατί είναι μια εβδομάδα μοναδική.. Που έχει μέσα της δυό ολόκληρα χρόνια... Αυτό που φεύγει και αυτό που έρχεται.... Και φυσικά, ευχές δεν έχει από τώρα.... Ανανεώνω το ραντεβού μας σύντομα με πιο ευχάριστα πράγματα... Όπως ας πούμε τις αποφάσεις μου για το 2010...:-))))

Υ.Γ. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εικονογράφηση για το σημερινό μου ποστ από το ουράνιο τόξο.. Που είναι κρυμμένο μέσα μας και εκεί πρέπει να το αναζητάμε στα δύσκολα, και που στην βάση του κρύβονται όντως θησαυροί... Που μας κάνουν καλύτερους, πιο ώριμους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους...