Γλυκόπικρο Christmas mood....

Επιτέλους τα κατάφερα... Με αρκετή κούραση μια που το καινούριο, οικολογικό μας δέντρο ήθελε μπόλικη δουλίτσα τελικά για να στηθεί και να φουντώσει όπως πρέπει, και ευτυχώς με βοήθησε ο Άρις γιατί μόνη μου δεν νομίζω να τα κατάφερνα, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε απολύτως... Μπορεί το σπίτι να μην μυρίζει έλατο μόλις μπαίνουμε μέσα όμως η μυρωδιά της κανέλας και της σοκολάτας από τα αγαπημένα μου κεριά αντισταθμίζει την διαφορά. Και το δέντρο μου επίσης μια που έγινε πανέμορφο, με τα παιχνίδια κρεμασμένα στα κλαδιά του, και τα φωτάκια του και τους φιόγκους του ασορτί με τα χρώματα του σπιτιού...

(Το στεφάνι της εισόδου που μου το έφτιαξε η φίλη μου η Μάρθα και ο αρκούδος που καλωσορίζει τους επισκέπτες μας στο χωλ.)



Αποφάσισα μάλιστα να το στήσω στο καθιστικό και όχι στο σαλόνι μια που στην ουσία το δέντρο το φτιάχνω για μας οπότε το λογικό είναι να μπει στο δωμάτιο που θα τα ζούμε και θα το χαιρόμαστε καθημερινά...

(Christmas Tree and Christmas dog..)



Άλλωστε, όταν ανοίξει η συρόμενη πόρτα του σαλονιού μια χαρά φαίνεται, οπότε δεν αλλάζει κατ' ούσίαν κάτι... Όσο για το σαλόνι, ετοίμασα μια γιρλάντα με φούξια μπάλες και ακροβόλησα και διάφορα στολίδια σε μπουφέδες και τραπεζάκια και αν βρω και τίποτα ακόμα ενδιαφέρον στις βόλτες μου θα κάνω προσθέσεις...:-)


(Η γιρλάντα μου και το δέντρο όπως φαίνεται από το σαλόνι)



Με τα χρόνια έχουμε μαζέψει πάντως απίστευτα στολίδια και σε αριθμό και σε ποικιλία... Και το πιο στολισμένο σημείο του σπιτιού παραμένει πάντα η βιβλιοθήκη που έχει επάνω της - εκτός από βιβλία- την Άρτα και τα Γιάννενα.. Όμως τι να πω... Το παραδέχομαι.. Μπορεί να είναι kitch αλλά εμένα μου αρέσουν τα πολλά στολίδια... Θέλω να τα βλέπω και να τα χαίρομαι και καθόλου δεν με ενδιαφέρουν οι λιτές προσεγγίσεις της γιορτής...





Για να καταλάβετε, μέχρι και το humidor του αγαπημένου μου στόλισα, να γιορτάσουν και τα καημένα τα πούρα που τα τρώει η υγρασία και το μαύρο σκοτάδι...:-) Και τώρα που τελείωσα με το σπίτι, σειρά θα πάρουν τα γλυκά... Ήδη οι χριστουγεννιάτικες πιατέλες έχουν κατέβει από τα ντουλάπια τους και περιμένουν να γεμίσουν με λιχουδιές... Θα φτιάξω cupcakes -εννοείται αυτό- και Red Velvet Cake, θα φτιάξω μπισκοτάκια κανέλας με γλάσσο και αν έθρει εγκαίρως και το βιβλίο με τις συνταγές του Laduree που ζήλεψα από την Melissoula, θα φτιάξω και guimauve!!!

(Το Humidor του καλού μου σε χριστουγεννιάτικο mood)

Τα γράφω όλα αυτά τα χαρούμενα, και τα νοιώθω βέβαια, όμως παρόλα αυτά, θα σας το ομολογήσω, το φετινό μου Christmas mood είναι τελικά γλυκόπικρο... Το συνειδητοποίησα λίγο νωρίτερα, την ώρα που στόλιζα την βεράντα μου... Με δεκάδες λευκά λαμπάκια, ένα ολόλευκο αστέρι που αναβοσβήνει και ανάμεσα τους ένα κόκκινο μικρό φωτάκι, κάτι σαν τάμα περσινό, να θυμίζει τον Αλέξη που δεν θα κάνει ούτε φέτος Χριστούγεννα με την μανούλα του... Ούτε ποτέ ξανά... Θα ακούσουμε πολλά τις μέρες που θα έρθουν για το αγόρι αυτό που άθελα του έγινε σύμβολο της γενιάς του Άρι... Ήδη οι κυριακάτικες εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας είχαν φωτογραφίες από το δωμάτιο του, από τον τάφο του, από την πινακίδα που αναρτήθηκε στο σημείο που σκοτώθηκε... Όμως αν το καλοσκεφτείτε, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει παραγματική σημασία...Ούτε για τον Αλέξη ούτε για την οικογένεια του που έμεινε πίσω να θρηνεί για μια ζωή... Με αυτή την γνώση λοιπόν, σαν μαμά του Άρι μόνο και τίποτα άλλο αυτή την φορά, την ώρα που τοποθετούσα το κόκκινο φωτάκι ανάμεσα στα υπόλοιπα συνειδητοποίσα πως αυτό το παιδί που δεν το ήξερα θα δίνει στο εξής στα Χριστούγεννα μου μια γλυκόπικρη αίσθηση... Ίσως γιατί εγώ - όπως και όλες οι υπόλοιπες μαμάδες αυτού του κόσμου- μπορώ να νοιώσω (ή μάλλον όχι να νοιώσω γιατί το μυαλό μου αρνείται κατηγορηματικά έστω και να τολμήσει να μπει στην θέση αυτής της μάνας ) αλλά τουλάχιστον να υποψιαστώ τι μπορεί να σημαίνει να μπαίνει μια ακόμα χρονιά χωρίς το παιδί σου... Και γι' αυτό τον λόγο αποφάσισα πέρσι τέτοιες μέρες το κόκκινο λαμπάκι να μην λείπει ποτέ από την βεράντα μου στα χρόνια που θα έρθουν..
Παρόλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται, και όταν έχεις γύρω σου τους ανθρώπους που αγαπάς είναι γλυκιά σαν μέλι... Ίσως λοιπόν το νόημα της μέρας να είναι τελικά πως δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε αυτό.. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ να ευχαριστούμε τον Θεό, το Σύμπαν, την Τύχη, ότι θέλει και ότι πιστεύει ο καθένας μας για τα όσα έχουμε... Φιλιά πολλλά και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναστολίσουμε...

Υ.Γ. Την φωτογραφία της βεράντας θα την ανεβάσω αύριο γιατί θέλω να την τραβήξω το βράδυ με τα φωτάκια αναμένα...