Τα κομμάτια του παζλ...(Updated)

 

Θέλω να γράψω κάτι καινούριο.. Που ταυτόχρονα είναι παλιό και χιλιοειπωμένο.. Για τις λιακάδες που τις είχα επιθυμήσει και ήρθαν.. Για τις σαγιονάρες που φόρεσα σήμερα πρώτη μέρα και το υπέροχο mani -pedi στην Τέτα.. Σε χρώμα σκούρο γκρί που δεν είναι και τόσο ανοιξιάτικο αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στα καινούρια βερνίκια με τα καπάκια κορσέδες - δεν ξέρω καν τι εταιρία είναι- και την απίστευτη παλέτα.... 

Με έχει πιάσει η άνοιξη, είναι οριστικό... Στο σπίτι είμαι τουρίστρια, δεν μαγειρεύω, δεν πάω καν σούπερ μάρκετ όσο συχνά θα έπρεπε, είμαι συνέχεια στους δρόμους, και ευτυχώς που τα αγόρια μου έχουν συνηθίσει και με καταλαβαίνουν.. Και κάνουν - μάλλον- υπομονή... Αδυνατώ να μαζέψω το μυαλό μου, τι να πω, και δεν με βοηθάνε καθόλου και οι συνθήκες, καθόλου όμως.. Και όσο και αν προσπαθώ να παραμένω ψύχραιμη και προσγειωμένη, η εποχή με κάνει αδύναμη και επιρρεπή σε μεγαλεπήβολα σχέδια, σε ασκήσεις -όχι μόνο- επί χάρτου και σε ονειροπολήσεις κάθε είδους.. Με την διαφορά ίσως πως εγώ συνήθως τα όνειρα μου καταλήγω να τα κυνηγάω και να παλεύω να τα κάνω να συμβούν...

Και φυσικά, επειδή όλα είναι ρευστά και αλλάζουν από ώρα σε ώρα, και επειδή το μυαλό μου δουλεύει όπως πάντα στους δικούς του αλλόκοτους ρυθμούς, έχω σχεδιάσει επιμελώς την ζωή μου από τον Σεπτέμβρη και μετά αλλά δεν έχω ιδέα τι θα κάνουμε το Πάσχα... :-)

Άλλωστε, το σύμπαν  αρέσκεται να με βάζει να οργανώνω διάφορα και τελευταία στιγμή να μου τα αλλάζει.. Στην αρχή χαλιόμουν και τρελαινόμουν.. Στην συνέχεια όμως υπερίσχυσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.. Και να αφήνομαι στις εξελίξεις.. Ανακουφιστική άσκηση, αλήθεια σας λέω, ειδικά για ένα άτομο σαν εμένα που έχω τεράστια ανάγκη να έχω στην ζωή μου τον έλεγχο των πάντων, και ναι, όλα έχουν λόγο που γίνονται στην ζωή να το θυμάστε... Έτσι το να μπορείς να προσαρμόζεσαι σ΄αυτά που έρχονται, και στις αλλαγές ακόμα και της τελευταίας στιγμής χωρίς να χάνεις την χαρά, είναι ακροβατικό τεράστιο αλλά και δύναμη μαζί.. Και μπορεί να χρειάστηκα να κουτουλήσω με φόρα σε πολλούς τοίχους και μετά να κάνω ένα μάθημα με τον Γιάννη για να καταλάβω ακριβώς πως γίνεται -  πως μπορώ να κρατάω το focus μου σταθερό εκεί που θέλω πραγματικά, αγνοώντας τα περιφεριακά που με αποπροσανατολίζουν-  αλλά τώρα είμαι απολύτως on top of my game... Και η αίσθηση είναι συγκλονιστική... 

Και μέσα σε όλα έχω και ένα καρδιοχτύπι σχεδόν εφηβικό για αυτά που θα έρθουν, και φταίει η άνοιξη γι΄αυτό και οι λιακάδες.. Και τα σχέδια, και τα γέλια με τις φίλες μου, και οι κώδικες που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που είναι το κέντρο της ζωής και του σύμπαντος μου, και η βεβαιότητα πως τα δύσκολα πέρασαν - ξανά-  και είμαστε πάντα εδώ... Στην σκηνή, ζωντανοί, σαν ροκ συγκρότημα που λέει και η Άλκιστις...  

Και έτσι, για πρώτη φορά μετά από καιρό νοιώθω πάλι καλά.. Κανονικά καλά, χωρίς δυσάρεστες σκέψεις να θολώνουν το χρώμα και το φως μου, χωρίς άγχος για το τι θα συμβει μετά και με την σιγουριά πως ελάχιστα πράγματα μπορούν να χαλάσουν πια την πολύτιμη ηρεμία μου... Το ξέρω, το έχω τσεκάρει, και έχω περάσει τα πιο δύσκολα τεστ.. Αν μου έλειψε κάτι τον χειμώνα που πέρασε, και το μισό καλοκαίρι πριν από αυτόν, είναι η αίσθηση της χαράς που με γέμιζε το πρωί όταν ξυπνούσα, και το χαμόγελο που αντίκρυζα στον καθρέφτη μου.. Και η ανεμελιά, και το φως που τα έκανε όλα να μοιάζουν πιο εύκολα.. Πιο απλά... Κάποια στιγμή στην διαδρομή ξέχασα να αγαπάω τον εαυτό μου.. Να τον προσέχω.. Και να τον εμπιστεύομαι... Και αν συνειδητοποίησα κάτι λοιπόν, είναι πως τελικά ότι και αν κάνω, και όσο πολύ και αν προσπαθήσω, και όσο και αν κλάψω, πικραθώ ή παλέψω, στο τέλος της μέρας θα συμβεί αυτό που είναι να συμβεί.. Και μαζί με εκείνους που ήταν και είναι πάντα εδώ, θα μείνουν και εκείνοι που θέλουν.. Παλιότερα έλεγα αντέχουν αλλά είχα άδικο.. Το να μένεις δεν θέλει αντοχές θέλει μόνο αγάπη.. Μένουμε για τον εαυτό μας και όχι για τους άλλους και έτσι κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν.. Και κανείς  δεν είναι κανενός.. Και ότι είναι δικό μας μπορεί να φύγει και ίσως να ξαναγυρίσει κάποτε, ακόμα και όταν θα έχουμε πάψει να το περιμένουμε από καιρό.. Αυτό ειδικά το ξέρω με πιο μεγάλη σιγουριά από ποτέ.. Και με τον πιο παράξενο, σχεδόν μεταφυσικό τρόπο.. Όπως και το ότι το σύμπαν έχει το πιο απίστευτο timing και το πιο παράξενο χιούμορ.. 

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, βαθιά, πολύ βαθιά μέσα μου έχω και μια αγωνία.. Όχι αγωνία μάλλον, αδημονία.. Αυτή είναι η σωστή λέξη... Σαν να παλεύω εδώ και καιρό να φτιάξω ένα παζλ και ξαφνικά, τα κομμάτια αρχίζουν να μπαίνουν στην θέση τους με έναν τρόπο απίθανο, σχεδόν από μόνα τους και  εγώ περιμένω να δω την εικόνα τελειωμένη.. Και να καταλάβω τα γιατί και τα πως που με βασάνισαν πολύ.. Και που καιρό τώρα αναρωτιόμουν τον σκοπό που ήρθαν να επιτελέσουν στην ζωή μου.. "Το σύμπαν μοιάζει να έχει αποφασίσει να σου βάλει τα πάντα στην πραγματική τους διάσταση.. Με τον πιο απτό τρόπο. Συγκριτικά.." μου είπε μερικές μέρες πριν η Μαρία που μου εξηγεί τα πάντα σαν γάργαρο νερό.. Και είχε δίκιο, το ξέρω, το βλέπω... Τα κομμάτια του παζλ πετάνε στον αέρα γύρω μου και προσγειώνονται στην σωστή τους θέση και ανακαλύπτω άναυδη πως τίποτα δεν είναι όπως το είχα φανταστεί.. Με την καλύτερη και την χειρότερη έννοια μαζί...

Και έτσι, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι... Και ξέρω τι θέλω, και πως μπορώ να το έχω.. Αλλά και ότι ακόμα και αν δεν μπορώ να το έχω, θα είναι όλα το ίδιο όμορφα και το ίδιο γελαστά, και το ίδιο φωτεινά γιατί έτσι νοιώθω εγώ μέσα μου.. Νοιώθω δυνατή και γεναιόδωρη.. Και ειμαι πάλι ερωτευμένη.. Πολύ... Με την άνοιξη.... :-) 

Και απίστευτα ελεύθερη.. Ξανά... 

Υ.Γ. Η λέξη κλειδί απουσιάζει από το κείμενο αλλά όχι και από την πραγματικότητα μου.. Και είναι μία.. "Accelerator"... Επιταχυντής... Είναι αυτό το υλικό που δίνει την ώθηση στις εξελίξεις και που κάνει την σπίθα πυρκαγιά... Μπορεί να είναι και ο αστάθμητος παράγων.. Αυτό που υπήρχε, και έπαψε να υπάρχει, για να ξυπνήσεις μια μέρα και να ανακαλύψεις πως τελικά ήταν πάντα εκεί.. Και πως τώρα μένει να αποφασίσεις τι θέλεις πραγματικά.. Και γιατί.. Και πως... 

UPDATE: Χαίρομαι που σας βρίσκω όλους σε mood ανοιξιάτικο και που σας αρέσουν αυτά τα ποστ... Τα ελαφρώς - ή βαρέως- ψυχαναλυτικά και αισιόδοξα.. Γιατί μου αρέσουν πολύ και μένα.. Δεν μπορώ να κρατήσω όμως τα credits για τον εαυτό μου γιατί ότι γράφω εδώ, όλες οι εξηγήσεις και όλο το process, είναι του Γιάννη και της Ειρήνης.. Εγώ απλά ακολουθώ οδηγίες.. Και στα δύσκολα επιστρέφω και ζητάω διευκρινήσεις και άντε πάλι απ΄την αρχή... Τέλος, νομίζω πως βρήκα και το τραγουδάκι που ταιριάζει στο κομμάτι μου γάντι... Αγαπημένη Άλκηστις και "Να σε δω να γελάς..."

Υ.Γ.2  Και σας ευχαριστώ και για τα mails, ελάτε όμως, δεν είναι και τόσο δύσκολο να κάνετε λογαριασμό Google..