Γράμματα από το παρελθόν....

Σήμερα πήγα για πρώτη φορά στο σπίτι του πατέρα μου μετά από χρόνια.. Μου φάνηκε παράξενο.. Που άνοιξα τα συρτάρια του, που μαζέψαμε τα χαρτιά του, που ξεχωρίσαμε τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, τα φάρμακα που θα δωθούν σε δημοτικά ιατρεία, που πετάξαμε τα πράγματα που είχαν μείνει στο ψυγείο..

Εχεις να δεις κάποιον χρόνια και ξαφνικά βρίσκεσαι να σκαλίζεις τα προσωπικά του αντικείμενα.. Αβολο και κάπως πικρό.. Βέβαια, μέσα στα συρτάρια βρήκα και έναν μεγάλο φάκελο με το όνομα μου.. Ενθύμια από τότε που ήμουν παιδάκι και γέμιζα με ζωγραφιές και ορνιθοσκαλίσματα σελίδες από τα μπλοκ ζωγραφικής μου, μέχρι το τελευταίο γράμμα που του έστειλα πριν από καμιά δεκαετία. Με courier, if you get the point... Τα διάβασα λίγο πριν, στο σπίτι μου πια, και συνειδητοποίησα πως ο πατέρας μου έμεινε μέχρι τέλους γατζωμένος με νύχια και με δόντια στο ίδιο παρελθόν από το οποίο εγώ προσπάθησα με κάθε τρόπο να ξεφύγω... 

Διάβασα δεκάδες παιδικά σημειώματα, όλα συγγνώμες.. "Πατερούλη μου, κατάλαβα πόσο κακό είναι να κλαίω την νύχτα σε παρακαλώ πολύ λοιπόν να με συγχωρέσεις και να μου μιλάς, να με αγαπάς όπως πριν. Εγώ θα κάνω φρόνιμα και σε παρακαλώ πολύ να με βάλεις και πάλι στο κρεβατάκι μου. Με αγάπη η Ευη σου".... Ο Χοϊμές θα μπορούσε να γράψει διατριβή γι΄αυτό και μόνο, και μέσα στον φάκελο πρέπει να υπήρχαν τουλάχιστον άλλα 20 σχετικά..

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν άραγε ένα παιδάκι γύρω στα έξι- γιατί δεν νομίζω να ήμουν παραπάνω τότε- να νοιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη γιατί έκλαιγε την νύχτα, και να παρακαλάει τον πατέρα του να του μιλάει και να το αγαπάει όπως πριν.. Δεν θυμάμαι πια, υπάρχουν πράγματα που τα έχω διαγράψει οριστικά από τον σκληρό δίσκο του μυαλού και της ψυχής μου..  Όμως όσο ξεφυλλίζω το περιεχόμενο του φακέλου, όσο ανασύρω κομμάτια του παρελθόντος μου που πίστευα πως είχαν ξεχαστεί οριστικά - όλα τα "βρώμικα μυστικά" μου αρχειοθετημένα προσεκτικά και κιτρινισμένα πια από τον χρόνο-  τόσο νοιώθω την λύπη των τελευταίων ημερών να υποχωρεί και την θέση της να παίρνει η ανακούφιση... Δεν έχω να μετανοιώσω για τίποτα... Εφυγα τρέχοντας για να σωθώ από έναν άνθρωπο που η αγάπη του εκδηλωνόταν με τόσο λάθος τρόπο που πονούσε αφόρητα... Εφυγα να σωθώ από τις συγγνώμες, από τις τύψεις, από τις απειλές και από το βάρος που κουβαλούσα για χρόνια και μου πήρε πολύ πολύ καιρό, πολλή πολλή αυτογνωσία και το κυριότερο όλη την στήριξη και την αγάπη των ανθρώπων της ζωής μου για να καταλάβω πως δεν ήταν δικό μου... 

Η ζωή προχώρησε ευτυχώς και αυτό το βαθιά δυστυχισμένο παιδάκι του κάποτε που στην πορεία εξελίχθηκε σε μια επαναστατημένη έφηβη και μια δυσλειτουργική και εντελώς προβληματική νεαρή γυναίκα που δημιούργησε δεκάδες προβλήματα στους γύρω της και κυρίως στον εαυτό της, βρήκε πια τον δρόμο του.. Και είμαι πολύ περήφανη γι΄αυτό... Στην διαδρομή έκανα κυριολεκτικά τα πάντα αλλά έμαθα και πάρα πολλά.. Νομίζω πως έχω μαζέψει εμπειρίες που άλλοι δεν έχουν καν ονειρευτεί... Ή έστω δει στους εφιάλτες τους.. Όμως, δεν μετανοιώνω για τίποτα. Γιατί ότι έκανα και ότι έπαθα, με έκαναν αυτό που είμαι τώρα... 

Σήμερα, γράφω αυτές τις γραμμές περισσότερο για να τις διαβάσω εγώ παρά εσείς... Για να θυμάμαι τις μέρες που θα έρθουν, να συνεχίσω να κάνω πάντα αυτό που θέλει η ψυχή μου και όχι αυτό που θέλουν - ή θα θελήσουν- οι άλλοι.. Και να ευχαριστώ κάθε μέρα που περνάει τους ανθρώπους εκείνους της ζωής μου που με πήραν από το χέρι και με πήγαν παρακάτω... Τον Πάνο, την μαμά μου, την Μαρία.. Και το παιδί μου, πέρα και πάνω απ΄όλους...