Επέστρεψα από το νησί και η ζέστη στην Αθήνα είναι αφόρητη.. Μου λείπουν ήδη η θάλασσα, το αεράκι που δρόσιζε τα βράδια μου, οι φίλοι μου και η ενέργεια που άδειαζε το μυαλό μου και τα έκανε όλα εύκολα και όμορφα... Και μετράω μέρες μέχρι να επιστρέψω.. Για καλά... Και τώρα που όλα έξω βράζουν και τα air conditions ίσα που καταφέρνουν να κρατήσουν το σπίτι μέσα δροσερό, σκέφτηκα να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες, έτσι για να αλλάξω διάθεση και να γυρίσει το μυαλό μου πίσω σε όλα αυτά τα υπέροχα που άφησα να με περιμένουν...
Ψαρού, η ξαπλώστρα μου δίπλα στο κύμμα..
Gola, καλωσόρισμα...
Nammos, το δεύτερο μου σπίτι...
Luisa Beach...
Νυχτερινή θέα από την βεράντα...
Sea Satin....
Μικρή Βενετία....
Μικρός Άγιος Σώστης, ίσως η ωραιότερη παραλία του νησιού...
Πάνορμος, ο Γιώργος, η κόρη του και ο Αντώνης...
Δειλινό στο σπίτι του Ζαννή...
Belvedere Club... Φωτισμένο Matsuhisa...
Και τραγουδάκι τι άλλο, φυσικά Stavento... Σαν έρθει η μέρα....:-)
UPDATE: Θα λείψω για μερικές μέρες... Όταν επιστρέψω όμως σας υπόσχομαι άφθονο ροζ, πολλές μαγειρικές και δροσερό, καλοκαιρινό mood... Φιλιά πολλά σε όλους...
Το σπίτι με υποδέχεται σιωπηλό... Η βόλτα στην Χώρα δεν με ενθουσίασε , έχω μάθει πια που περνάω καλά και γιατί, και τα υπόλοιπα προτιμώ να τα αγνοώ.. Και όταν δεν τα αγνοώ απλά πληγώνουν την αισθητική μου... Τώρα όμως, αυτή η ώρα, είναι υπέροχη... Γράφω έξω, στην βεράντα, με θέα την φωτισμένη πισίνα και την πόλη που απλώνεται κάτω από τα πόδια μου λαμπερή σαν ζωγραφιά... Κάνει δροσιά αλλά είναι ευχάριστα.. Και έχω μια διάθεση να βουτήξω τα πόδια μου στο νερό ή ακόμα καλύτερα να κάνω ένα βραδινό μπάνιο, χωρίς ρούχα, και να αφεθώ στην ηρεμία του τοπίου...
Πάντα η ενέργεια του νησιού με χαλαρώνει.. Βάζει τις σκέψεις μου σε τάξη, σαν να αδειάζει το μυαλό μου από τα περιττά και να εστιάζει μόνο σε αυτά που πρέπει... Γεμίζουν οι μπαταρίες της ψυχής μου, γαληνεύει το είναι μου... Και έρχονται οι λύσεις από μόνες τους, σαν να τις έστειλε ο από μηχανής Θεός, σαν να μπαίνουν τα κομματάκια του παζλ στην σωστη τους θέση κλείνοντας σου το μάτι που έψαχνες τόσον καιρό απεγνωσμένα για αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια σου, ολοφάνερο... Το έχω ξαναπεί, τα καλύτερα και τα χειρότερα μου τα έχω περάσει εδώ.. Και με μια ισορροπία της φύσης μαγική, τα καλύτερα τα θυμάμαι με κάθε λατρεμένη λεπτομέρεια και τα χειρότερα τα έχω ξεπεράσει από καιρό... Και οι πληγές έχουν επουλωθεί αφήνοντας ανεπαίσθητα σημάδια και οι αναμνήσεις έχουν γίνει ορόσημα που φωτίζουν την ιστορία της ζωής μου σαν φάροι... Για να θυμάμαι, να χαμογελάω και να μην χάνομαι... Η ώρα περνάει και νυστάζω, και κρυώνω και λίγο... Είναι ήδη καινούρια μέρα, καινούρια εβδομάδα και όλα μοιάζουν πιο εύκολα και πιο απλά... Και πάω να κοιμηθώ με την ψυχή μου ανάλαφρη και γελαστή... Γιατί τα καλύτερα είναι πάντα εδώ.. Γύρω μου, μέσα μου.. Και μπορεί καμιά φορά να μπερδεύομαι και να ξεστρατίζω, όμως τελικά το νησάκι θα μου δείχνει τον δρόμο... Που είναι μόνο της καρδιάς... Καληνύχτα και καλημέρα σας...
Οι μέρες περνάνε χαλαρά... Πρωινά ολόκληρα στην παραλία - έχω ήδη πάρει χρώμα- με αντηλιακό, βουτιές , περιοδικά και κουβέντες επί παντός επιστητού, φίλοι που πηγαινοέρχονται και που τους έχω επιθυμήσει πολύ, μεσημέρια με παγωμένες Coca Light και μενού που πάει από τα κεφτεδάκια στην spicy crab salad και πίσω κάτω από σκιερές πέργκολες με θέα την πιο όμορφη και αγαπημένη παραλία, απογευματινός ύπνος με άρωμα κρέμας σώματος και σαμπουάν σε δροσερά σεντόνια και τα βράδια δείπνα με φίλους καρδιάς και χουζούρικα ποτάκια... Μου αρέσει αυτό το πρόγραμμα... Ακόμα και χτες που γύρισα σπίτι σχεδόν ξημερώματα, ξενυχτήσαμε ήρεμα... Με cocktails, συζήτηση - που δεν ξέφυγε από την κρίση και την ακρίβεια φυσικά- και γέλια παρόλα αυτά, πως να μην γελάμε όταν είμαστε επιτέλους στον δικό μας παράδεισσο? Και είχαμε και τούρτα σοκολάτα χτες, με κεράκι και Happy Birthday song για το κορίτσι των γενεθλίων, και ευχές από καρδιάς, και φιλιά και τον Γιώργο να πηγαινοέρχεται για να βεβαιωθεί πως όλα είναι όπως πρέπει, και είχαμε και απρόοπτα που τα λύσαμε, όπως τα T-shirts του Μάνου που έμειναν στην Αθήνα αλλά έφτασαν τελικά χτες βράδυ στγο νησί μέσα από μια άψογα συντονισμένη "επειχείρηση φιλίας", ή το στοκάρισμα του ψυγείου με Σουρωτές από κιβώτια που έκαναν μια ολόκληρη μέρα για να φτάσουν από το αυτοκίνητο στο σπίτι σε δόσεις... Ή την βελουτέ κουβερτούλα με τον Winny the Pooh που προσγειώθηκε στο κρεβάτι μου για να με ζεσταίνει τα βράδια όταν μουρμούρισα πως κρυώνω - όλο το σπίτι είναι σε θερμοκρασία συντήρησης , τι να πω?- και με έκανε να αναρωτιέμαι πως βρεθηκε μέσα στον ναό του design και του Hermes ένα αφράτο παιδικό κουβερτάκι και απάντηση να μην έχω πάρει ακόμα... Οι μέρες περνάνε χαλαρά λοιπόν και ευτυχώς δεν τελειώνουν ακόμα, έχουμε κι άλλες μπροστά μας, και διάβασα και ένα βιβλίο παράξενο, τους Δαιμονιστές του Αύγουστου Κορτώ που μιλούσε για τον έρωτα που καταστρέφει και αποδομεί ενώ είχα στο πρόγραμμα να ασχοληθώ με την ζωή της Coco Chanel που μου φαινόταν πιο ταιριαστή στο κλίμα και την περίσταση.. Μου το σύστησε όμως ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ παρόλο που με παιδεύει αφάνταστα, και είχε δίκιο... Να το διαβάσετε, σας το συνιστώ.. Και μετά μπορούμε να διοργανώσουμε on line λογοτεχνική βραδιά και να το συζητήσουμε.. Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω και άλλες γνώμες... Τέλος, το νησάκι παραμένει πανάκριβο, αμετανόητα πανάκριβο μάλλον για την περίοδο που διανύουμε, πανέμορφο όμως, και μισοάδειο... Με πολλούς ξένους τουρίστες πια, οι Έλληνες έχουν μειωθεί γύρω στο 50% μας έλεγαν φίλοι μαγαζάτορες, με αρκετή γκρίνια αλλά και με αρκετά νέα oppenings για τα οποία όμως θα σας πω άλλη μέρα... Προς το παρόν τελειώνω τον καφέ μου και πάω να βάλω μαγιό και να φύγω... Ο ήλιος έξω λάμπει και πρέπει να τελειοποιήσω το χρώμα μου... Φιλιά πολλά και καλημέρες...
Πϊνω τον πρωινό καφέ μου στην ωραιότερη βεράντα της γης.. Για μένα.. Έξω φυσάει αλλά ο ήλιος λάμπει - lλάμπει και μέσα - και όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει... Μασουλάω απολαυστικά το brioche μου που ήρθε right on time τελικά, διαβάζω περιοδικά και σε λίγο θα πάω για κερί... Και μετά... Μετά a dream comes true και μάλιστα για μια ολόκληρη εβδομάδα, και όλα όσα ονειρευόμουν και περίμενα με ανυπομονησία τόσον καιρό θα γίνουν πραγματικότητα.. Και το απόγευμα θα είμαι αρπαγμένη από τον ήλιο, θα μυρίζω St. Barth, θα έχω ασημένιες μπούκλες και ένα χαμόγελο που θα λάμπει σαν φάρος...
Υ.Γ. Πάντα εδώ, στο λατεμένο νησάκι, με περιμένει μια "επίθεση αγάπης"... Που με κάνει να νοιώθω όχι απλά ευπρόσδεκτη αλλά σχεδόν απαραίτητη... Το τεράστιο χαμόγελο του Ζαννή και η πιο σφιχτή και φιλόξενη αγκαλιά, το σπίτι, το δωμάτιο μου που είναι όλα σαν να μην πέρασε μια μέρα, η αγάπη που είναι πάντα εδώ... Ακόμα και τα σκυλάκια που μου κάνουν τρελές χαρές όταν με βλέπουν και περιμένουν να τα βγάλω βόλτα και να παίξουμε... Και η φιλενάδα μου βέβαια, που μαζί το σχεδιάσαμε όλο αυτό φέτος και μαζί το υλοποιούμε... Και που το χαμόγελο της είναι το ίδιο λαμπερό με το δικό μου... Αγάπη ολόγυρα και εγώ στην μέση, ευτυχής, ασφαλής και ευτυχισμένη... Και τα απόγευμα έρχεται και ο Μάνος και θα είναι όλα ξανά, ίδια σαν άλλοτε...
Εχτές το βράδυ, σε μια άλλη βεράντα με παγωμένα cocktails, λιχουδιές υπέροχες και λατρεμένο girl's talk η ώρα πέρασε σαν γάργαρο νεράκι.. Και όταν επέστρεψα στο σπίτι, ο φίίλος μου με περίμενε, "πριν τον πανικό του σαββατοκύριακου να σε ευχαριστηθώ και εγώ λίγο" ήταν η ατάκα που με έκανε λιώμα, πάντα με κάνουν λιώμα οι άνθρωποι που δεν ντρέπονται να δείξουν τα αισθήματα τους, και μετά ήταν η ώρα των εξομολογήσεων από καρδιάς έτσι για να θυμόμαστε πως μπορεί να περνάει ο καιρός αλλά όταν χρειάζεται ξέρουμε και οι δυο να ακούμε και να εμπιστευόμαστε... Και μιλήσαμε για τα πάντα, για όσα μας απασχολούν και μας παιδεύουν και για όλες τις εκκρεμότητες που έχουμε να λύσουμε και οι δυο, ο καθένας τι δικές του, και καταλήξαμε να χαζεύουμε την υπέροχη θέα χαμογελώντας με την βεβαιότητα πως όλα θα πάνε καλά... Και κοιμήθηκα γλυκά, σαν πάνω σε συννεφάκι.... Και είμαστε ακόμα στην αρχή... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...
Better late than never, κατάφερα να μαζευτώ σπίτι μου μόλις τώρα από το πρωί, μετά από χίλιες δουλειές και ένα απίστευτο πήξιμο στην κίνηση, τι σκατά γίνεται σήμερα και είναι όλοι οι δρόμοι σαν χαλί από τοίχο σε τοίχο από τα αυτοκίνητα μου λέτε? Ο Άρις με περίμενε έξαλλος για να με βρίσει και να φύγει, τον είχα αφήσει όλη μέρα stand by να περιμένει ένα δέμα από Λονδίνο που δεν έφτασε ποτέ και χρειάστηκε να τον δωροδοκήσω για να του περάσουν λίγο τα νεύρα, ο Droopy ξύνεται μανιωδώς γιατί τον έχει πιάσει πάλι η αλλεργία του και μάλλον αύριο πρέπει να τον πάω πάλι στον γιατρό, και η αναζήτηση του βρωμο- πακέτου απέβη μάταια μια που μέχρι να συνεννοηθούμε με ποιά εταιρία έρχεται, έπεσα πάνω σε τηλεφωνητή.. Ες αύριον τα σπουδαία, πράγμα που δεν θα ήταν big deal αν αύριο δεν έφευγα.. Και αν δεν είχα μέχρι να φύγω μια μέρα επίσης πηγμένη στα ραντεβού και στις δουλειές, πράγμα που τα κάνει όλα πιο δύσκολα απ΄ ότι συνήθως... Μου την σπάει που όποτε είναι να φύγω κάτι γίνεται και τρέχω μονίμως μέχρι τελευταία στιγμή σαν τον Βέγγο.. Και φτάνω πάντα στο αεροδρόμιο στο παρά τσακ, και προλαβαίνω το αεροπλάνο με την μια ρόδα στον αέρα, που λέει ο λόγος.. Οφείλω επίσης να ομολογήσω πως έχω ταπεινά κίνητρα σε σχέση με το συγκεκριμένο δέμα το οποίο σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα άφηνα στεγνά να επιστρέψει πίσω από εκεί που ήρθε, όσο και αν αγαπώ βαθιά την παραλήπτρια του, μια που έχω φάει τα νιάτα μου σήμερα από το πρωί προσπαθώντας να το εντοπίσω και οδηγώντας ταυτοχρόνως most of the time.. Εμπεριέχει όμως among others και τα αγαπημένα μου περιοδικά... Μαζί με τα ακόμα πιο αγαπημένα μου brioches. Και αυτό μου δίνει ένα κίνητρο παραπάνω για να προσπαθήσω λίγο ακόμα να το βρω... Γι' αυτό και κάνω έκκληση σε γνωστούς και αγνώστους γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς τι θα του κληρώσει.. Στην Ελλάδα ζούμε, την χώρα της πατέντας και του κονέ.. Λέω λοιπόν, μήπως κανείς έχει κανέναν γνωστό στο ELTA courier να με σώσει? Για βάλτε ένα χεράκι βρε παιδιά γιατί με βλέπω να φεύγω χωρίς τα πράγματα μου και πολύ θα μου στοιχίσει, αλήθεια σας λέω... Φιλιά πολλά και ευχαριστώ εκ των προτέρων....
Καινούρια εβδομάδα και όλα μοιάζουν υπέροχα... Εκτός από τον καιρό που εξακολουθεί να μας τα χαλάει λίγο - αλλά η ΕΜΥ επιμένει πως από Τετάρτη το καλοκαίρι θα έρθει και θα εγκατασταθεί κανονικά - όλα όσα με βασάνισαν τόσο τον τελευταίο καιρό, επαγγελματικά, προσωπικά, οικογενειακά, ψυχολογικά, όλα, με έναν μαγικό τρόπο δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο τους... Αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πως αυτά που είναι να γίνουν θα γίνουν από μόνα τους και αυτά που είναι να μην γίνουν δεν θα γίνουν, όσο και αν τα παλέψουμε, όσο και αν προσπαθήσουμε, όσο και αν παιδευτούμε.... Μαθήματα ζωής που εξακολουθώ να εκτιμώ το ίδιο πάντα, ίσως γιατί μου επιβεβαιώνουν ξανά και ξανά την θεωρία μου για το σύμπαν και την Πολυάννα που κρύβεται πάντα μέσα μου ακόμα και όταν όλα γύρω μοιάζουν κατάμαυρα.. Και οι δυσκολίες κρύβουν πάντα δώρο, δεν θα κουραστώ ποτέ να το επαναλαμβάνω, και όλα όσα γίνονται, αν τα δούμε ψύχραιμα και αντικειμενικά μας δείχνουν απλά τον δρόμο.. Για την καλύτερη πορεία της ψυχής και της καρδιάς μας.. Αρκεί να θυμόμαστε να βάζουμε τον εγωισμό στην άκρη και να δεχόμαστε αυτά που νοιώθουμε χωρίς ντροπή.. Η αγάπη υπομένει και επιμένει.. Και στο τέλος νικάει πάντα... Και όποιος την νοιώθει και την αποδέχεται, είναι τυχερός και ευλογημένος και είναι τεράστια ανοησία να χαλάμε την αγάπη για να δείξουμε δυνατοί ή ανεξάρτητοι ή υπεράνω... Και μιλάω για κάθε είδους αγάπη.. Για την οικογένεια μας, για τους φίλους μας, για τους έρωτες μας... Η αγάπη είναι μια και είναι η βάση.. Τα υπόλοιπα τα υφαίνουμε γύρω της.. Και μπορεί τα σχέδια να αλλάζουν, και τα χρώματα, και οι βελονιές, όμως ο καμβάς παραμένει.. Και έτσι, ξεκινάω την καινούρια εβδομάδα χαρούμενη και ήρεμη.. Και οργανώνομαι και κάνω σχέδια και ετοιμασίες και περιμένω με ανυπομονησία τις μέρες που θα έρθουν... Και μέσα στο μυαλό μου αντηχούν τραγουδάκια εύθυμα και καλοκαιρινά και ονειρεύομαι ολοήμερα αράγματα κάτω από ομπρέλες δίπλα στην θάλασσα, και ατελειώτα girl's talk, και μεσημέρια με γέλια και φίλους καρδιάς, και βραδινά ποτά με θέα κάτω από ουρανό γεμάτο αστέρια, και ύπνο με όνειρα που θα με ταξιδεύουν εκεί που είναι η καρδιά μου... Και μυρωδιά αντηλιακού, και μαλλιά με μπούκλες κάτω απο πλατύγυρο καπέλο, και την θάλασσα να με τυλίγει και να με ηρεμεί, και τον ήλιο να με καίει, και παγωμένα cocktails, και μουσικές και χορό μέχρι τα χαράματα... Και αγκαλιές και φιλιά και ματιές που καίνε.. Και ηλιοβασιλέματα, και ανατολές, και όλα όσα θυμίζουν, και μυρίζουν, και έχουν γεύση από καλοκαίρι... Καινούρια εβδομάδα και όλα, είναι ένα βήμα πιο κοντά... Και σας καλημερίζω με ένα τραγούδι που μιλάει για καλοκαίρι και με ένα φιλί...
Μεσημέρι, λιακάδα, αεράκι.. Το ασημένιο μαλλί φρεσκοφτιαγμένο, στην πολυθρόνα δίπλα στην βιβλιοθήκη μια σακούλα γεμάτη σαμπουάν, μαλακτικές, spray για τον ήλιο, όλα Shu Uemura - η πορτοκαλί σειρά, ο Βαγγέλης μου εξήγησε πως είναι ότι πρέπει για τα μαλλιά μου το καλοκαίρι- και ένα πλατύγυρο ψάθινο καπέλο δώρο από τον λατρεμένο μου φίλο που με κούρεψε κιόλας λιγάκι χωρίς καν να το το ζητήσω, για να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το νησάκι με απαλές μπούκλες, άλλη μια σακούλα με το φαγητό του Droopy - κροκέτες από λευκό ψάρι και πατάτα- και η ατζέντα με τα ραντεβού της επόμενης εβδομάδας τα έχει όλα, manicure - pedicure, κερί στην Σταυρούλα, και ένα τελευταίο λούσιμο πριν την αναχώρηση μας με το περίφημο μπλέ σαμπουάν, όσες θέλετε να γίνετε ασημένιες ρωτήστε στα κομμωτήρια σας και θα με θυμηθείτε... Από το πρωί συζητούσα δυσάρεστα πράγματα, σκεφτόμουν δυσάρεστα πράγματα, σε ένα σερί μιζέριας που σέρνεται μέρες τώρα στην ζωή μου, ε! ήρθε μια στιγμή που είπα φτάνει και το εννοούσα.. Μιλούσα στο τηλέφωνο με την Γεωργία όταν έγινε αυτό, οδηγούσα στην Κηφισίας και της έλεγα όσα μου συνέβησαν εχτές, είχα δει και ένα ζευγάρι συγκλονιστικές σαγιονάρες με πολύχρωμα Swarofski και δεν τις πήρα γιατί μου φάνηκαν κάπως, και έτσι όπως άκουγα την φωνή μου και τα όσα έλεγα, είπα μόνη μου "όχι ρε πούστη μου" στον εαυτό μου και ένοιωσα τόσο φρικαρισμένη και τόσο έξω από όσα είμαι και όσα πιστεύω για τον εαυτό μου, την ζωή και τα όσα αξίζουν να μας απασχολούν πραγματικά, που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έγινε το κλικ.. Και το άκουσα τόσο καθαρά που δεν ξέρω μήπως το άκουσε και η φίλη μου... Και από εκείνη την στιγμή η λιακάδα επανήλθε δριμύτερη, και όλα μπήκαν πάλι στον ρυθμό της εποχής.. Που είναι καλοκαίρι, μέσα και έξω, που τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν και που όλη η μιζέρια και η μαλακία του κόσμου δεν πρόκειται να βρουν τον δρόμο και να φτάσουν μέχρι την ξαπλώστρα μου, όσο και να προσπαθήσουν... Και πήγα Βαγγέλη λοιπόν και ανανεώθηκα, και τώρα είμαι στο σπίτι μου και ετοιμάζομαι να κάνω ένα κρύο ντουσάκι με Lemon Tart και να χουζουρέψω στα αγαπημένα μου δροσερά σεντόνια παρέα με το Κορίτσι στην Φωλιά της Σφίγγας που ακόμα να το τελείωσω γιατί που να μαζέψω το μυαλό μου τόσες μέρες, και ότι προλάβω από τα μεσημεριανά.. Και αργότερα θα γράψω την καινούρια μου στήλη - θα σας ενημερώσω για το που και το πότε εγκαίρως - και το βράδυ θα βγω με τον Μάνο και τον Στέλιο και θα κουτσομπολέψουμε, και θα γελάσουμε και θα περάσουμε υπέροχα, και αύριο θα ξυπνήσω το πρωί και θα πιω καφέ χαλαρά και μετά θα μαγειρέψω και μπορεί να φτιάξω και ένα γλυκό με φράουλες αν έχω κέφι, και το βράδυ θα πάω σινεμά να δω το Kings of Mykonos για να μπω λίγο στο κλίμα... Και η ζωή συνεχίζεται, και οι αγάπες που είναι για να μείνουν μένουν και αυτές που είναι για να φύγουν φεύγουν και όλα γίνονται όταν πρέπει και όπως πρέπει, αρκεί να ακολουθούμε πάντα τον δρόμο και την πυξίδα της ψυχής μας.. Γιατί τότε, ακόμα και αν όλα πάνε στραβά και λάθος, εμείς ξέρουμε με την πιο απόλυτη βεβαιότητα πως έχουμε κάνει ότι καλύτερο μπορούσαμε.. Και έχουμε την άνεση και την πολυτέλεια να αντέχουμε και τα κέρδη και τις ζημιές με τον ίδιο ακριβώς τρόπο... Γιατί αυτό που οι άλλοι το χάνουν εμείς το κερδίζουμε και αυτό που χάνουμε εμείς θα το βρούμε στον δρόμο μας αργότερα, από αλλού... Είναι η καλή ενέργεια που επιστρέφει πάντα πίσω σε εκείνους που την μοιράζουν απλόχερα.. Όπως επιστέφει και η κακή ενέργεια, πίσω από εκεί που ήρθε... Και έτσι, με ένα αργοπορημένο μεσημεριανό ποστ και με mood αισιόδοξο και κεφάτο, σας στέλνω ένα πλατύ χαμόγελο και όλη μου την αγάπη.. Και το ροζ που μου έλειψε πολύ, και ένα τραγουδάκι χαρούμενο για να μας κάνει παρέα το σαββατοκύριακο... Φιλιά πολλά και μην ξεχνιόμαστε.... Η ζωή είναι ωραία και είναι στο χέρι μας να το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που πάμε να χάσουμε την μπάλα... Υγεία να έχουμε, και εμείς και όσοι αγαπάμε, και όλα τα άλλα, βρίσκονται...
Σήμερα ήθελα να σας γράψω ένα ποστάκι χαρούμενο και ευχάριστο για την Carrie και το Sex and the City... Όμως δεν έχω κέφι και διάθεση για αστεία, η λιακάδα μου, μέσα και έξω, έχει πάρει ρεπό.. Προσωρινά φυσικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η σημερινή μέρα ξημέρωσε δυσάρεστη και μελαγχολική... Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ και εμπιστευόμαστε τελείως έχουν την τάση να μας πληγώνουν και να μας πονάνε στις πιο ακατάλληλες στιγμές... Γιατί γίνονται εγωιστές και δεν σκέφτονται το αντίκτυπο των όσων λένε και των όσων κάνουν.. Γιατί δεν μπαίνουν ποτέ στην θέση μας να ακούσουν με τα δικά μας αυτιά αυτό που ακούμε και να δουν με τα δικά μας μάτια αυτό που βλέπουμε... Να νοιώσουν με την δική μας καρδιά αυτό που νοιώθουμε... Θα ήθελα να μην επηρεάζομαι τόσο πολύ από όσα μου συμβαίνουν.. Και η αλήθεια είναι πως αναγκάστηκα από πολύ μικρή να αναπτύξω τεχνικές και δεξιότητες για να ξεπερνάω την δυσάρεστη πραγματικότητα και να καταφεύγω στην Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, την δυσκολία που κρύβει πάντα δώρο, για να αντέχω και να προχωράω.. Και πως στην διαδρομή έμαθα να γίνομαι σκληρή και να αφήνω πίσω τους ανθρώπους που με πληγώνουν και με πονάνε, με δύσκολες επιλογές και με πείσμα και με πίστη στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου και σε αυτά που αξίζω να έχω στην ζωή μου.. Και ξέρω πια πως αν χρειαστεί, αν πιεστώ πολύ και αν πληγωθώ πολύ μπορώ να το ξανακάνω... Όμως δεν θέλω.. Δεν θέλω, και θυμώνω που οι συνθήκες μπορεί και να με αναγκάσουν... Και παλεύω καιρό τώρα να κρατήσω ισορροπίες, και να είμαι εκεί, και να ακούω, και να λέω την γνώμη μου αντικειμενικά χωρίς να κρίνω, και να αφήνω χώρο και χρόνο, και να ξεχνάω πράγματα που με πληγώνουν και πως όταν θα έρθει η ώρα θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και ποτέ η πρώτη.. Και όλα αυτά τα κάνω συνειδητά.. Για την αγάπη που είναι βαθιά και αληθινή και πως αλλιώς μπορεί να είναι άλλωστε η πργαγματική αγάπη? Και όμως, σήμερα, πάλι, για μια ακόμα φορά, αναγκάζομαι να σκεφτώ την προοπτική του να αφήσω πίσω μου έναν άνθρωπο που αγαπάω πολύ, πάρα πολύ, τελείως, αλλά που έχω κουραστεί να τον αφήνω να με πληγώνει.. Μπορεί να είναι και για καλό σκέφτομαι.. Μπορεί αν δεν του αφήσω άλλες εναλλακτικές να αναγκαστεί να δει την πραγματικότητα και να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει.. Ότι είναι καλό για εκείνον και όχι για μένα... Και από την άλλη ξέρω πως θα είναι ένας δύσκολος αποχωρισμός... Και πως δεν θέλω να τον ζήσω αν δεν αναγκαστώ, αν δεν νοιώσω κολλημένη στον τοίχο μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.. Που νοιώθω δηλαδή, έτσι ακριβώς, καιρό τώρα... Και είναι και αυτό το ατελείωτο πήγαινε- έλα, αυτές οι αποφάσεις που ανατρέπονται ξανά και ξανά και όλα όσα συμβαίνουν διαρκώς και δεν προλαβαίνω να τα ακολουθήσω, δεκάδες μικρά πράγματα που γίνονται βουνά και ποτάμια κάθε φορά και με παρασύρουν στο διάβα τους και εγώ προσπαθώ απλά να μην πνιγώ... Έχω κουραστεί.. Και ξέρω πια πως η αγάπη είναι το πιο όμορφο και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου.. Και πως οι άνθρωποι που μας την προσφέρουν, οι άνθρωποι που είναι πολύτιμοι για την ζωή και την ψυχή μας αξίζουν κάθε θυσία και κάθε μάχη, κερδισμένη ή χαμένη... Όμως καμιά φορά κοιτάζω προς τα πίσω, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, όλες αυτές τις δυσκολίες, όλα αυτά τα δάκρυα, την απόρριψη, τα προβλήματα, και τις χαρές φυσικά, και τα γέλια και την ευτυχία, και αναρωτιέμαι πότε θα καταφερω να ηρεμίσω.. Να ξέρω τι έχω και πως, και αυτό που έχω και για το οποίο έχω παλέψει τόσο σκληρά, αυτό που έχω σήμερα, εδώ και τώρα, να είναι πια, επιτέλους, δικό μου.. Να είναι εδώ, σταθερό και ήρεμο, να με στηρίζει και να το στηρίζω και εγώ και να είναι η αγάπη όπως θα έπρεπε να είναι.. Χαρά, και γέλιο, και αγκαλιά και στήριγμα... Αντί για μάχη και χτυπήματα κάτω από την μέση... Κουράστηκα να πολεμάω, αλήθεια σας το λέω.. Μια μάχη που δεν θα την κερδίσω μάλλον ποτέ.. Γιατί θα είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή και η ζωή θα φροντίζει συχνά πυκνά να μου το θυμίζει, με τον δύσκολο τρόπο... Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο? Πως δεν με πειράζει που είμαι η δεύτερη επιλογή... Πως έχω συμβιβαστεί μ΄αυτό από καιρό και έχω καταφέρει να το χωρέσω στο μυαλό και την καρδιά μου... Με το πήγαινε έλα δεν έχω καταφέρει να συμβιβαστώ.. Και με τις διαρκείς ανατροπές και με όλα όσα κάνουν αυτή την αγάπη ακόμα πιο δύσκολη από όσο είναι από μόνη της..
Υ.Γ. Ότι έγραψα δεν αφορά ούτε τον Άρι, ούτε τον Μάνο.. Ευτυχώς, η δική τους αγάπη είναι από αυτές που και στα εύκολα και στα δύσκολα δεν με πλήγωσε ποτέ... Υπάρχει όμως κι άλλη μια αγάπη στην ζωή μου, το ίδιο βαθιά και το ίδιο μεγάλη, που καταφέρνει συχνά πυκνά να με κάνει κουρέλι... Και που παρόλα αυτά, ξέρω καλά πως την χρειάζομαι το ίδιο πολύ.. Δυστυχώς ή ευτυχώς... Και πως ακόμα και αν χρειαστεί να την αφήσω πίσω, η σκέψη της θα με πληγώνει πάντα.. Το ίδιο καλά και εύκολα όσο και η παρουσία της...
Το χτεσινό επεισόδιο του Χριστόφορου άγγιξε ένα θέμα δύσκολο.. Δύσκολο να το βλέπεις, δύσκολο να το σκέφτεσαι και ακόμα πιο δύσκολο να ξέρεις πως υπαρχει.. Πως είναι αληθινό και πως υπάρχουν χιλιάδες παιδάκια εκεί έξω, συνήθως όχι τόσο ομορφα όσο αυτό του 4, που περιμένουν να βρεθεί ένα σπίτι να τα χωρέσει και μια καρδιά να τα αγαπήσει.. Όταν ήταν ο Άρις μικρός συνηθίζαμε τα Χριστούγεννα να αγοράζουμε δώρα και να τα πηγαίνουμε στα παιδιά ενός ορφανοτροφείου στον Χολαργό. Ήθελα να ξέρει πως η πραγματικότητα και η ζωή έχουν δυό όψεις, και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και εύκολο.. Ούτε αυτονόητο όπως ήταν τότε στο παιδικό του μυαλό οι έννοιες της οικογένειας, της αγάπης και της ευτυχίας.. Και τα θυμάμαι πολύ καλά ακόμα, και ας έχουν περάσει πολλά χρόνια πια, τα βλέμματα εκείνων των λιγότερο τυχερών παιδιών.. Που είχαν μέσα τους ανάμεικτα την προσμονή και την παραδοχή, την λύπη και τον φόβο, την ελπίδα και την απογοήτευση.. Σκοτεινά ματάκια στα οποία ακόμα δεν μπορώ να αντισταθώ.. Ούτε καν όταν τα βλέπω σε πρόσωπα ενηλίκων... Τα χρόνια πέρασαν και οι επισκέψεις μας στο ορφανοτροφείο αραίωσαν και μετά σταμάτησαν τελείως.. Ο Άρις είχε την τύχη και την ατυχία μαζί να συναναστραφεί σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας παιδιά λιγότερο προνομιούχα από εκείνον και αυτό τον έκανε να μπορεί να κάνει παρέα με την ίδια άνεση με παιδιά πάρα πολύ πλούσια και πάρα πολύ φτωχά.. Και να κάνει τις επιλογές του με βάση την ψυχή και όχι την εικόνα.. Και τον θαυμάζω γι' αυτό, και τον αγαπάω ακόμα περισσότερο ... Πίσω στα άλλα παιδιά, τα τυχερά και τα λιγότερο τυχερά, με τρομάζει ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουν συχνά οι μεγάλοι.. Ξέρω ανθρώπους που παλεύουν με νύχια και με δόντια για ένα παιδί.. Με εξωσωματικές, με θεραπείες, με τάματα, με τις δαιδαλώδεις διαδικασίες της υιοθεσίας στην Ελλάδα, με τα κοινωνικά ταμπού για τις μονογονεϊκές οικογένειες και τις ανύπαντρες μητέρες που υπάρχουν ακόμα, ειδικά στην επαρχία.. Και την ίδια ώρα ξέρω ανθρώπους που τους δίνεται το δώρο ενός παιδιού και το σκέφτονται, ή ακόμα χειρότερα το απορρίπτουν, ανθρώπους που αποφασίζουν να σκοτώσουν τα παιδιά τους πριν γεννηθούν, άλλους που τα εγκαταλείπουν μέσα σε κάδους σκουπιδιών και έξω από πόρτες, και άλλους που τα κρατάνε και τα βασανίζουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Και όσο και αν δέχομαι και σέβομαι το δικαίωμα της επιλογής στον καθένα, και όσο και αν καταλαβαίνω πως αν πρόκειται να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και μετά να το ταλαιπωρήσεις είναι καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου, βαθιά μέσα μου αναρωτιέμαι πάντα τι μπορεί να είναι σημαντικότερο στην ζωή κάποιου από ένα παιδί.. Ποια καριέρα, ποιος εγωισμός, ποιες προτεραιότητες... Δεν ξέρω και προφανώς δεν θα μάθω.. Σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα πριν από λίγο καιρό έγινα πολύ σκληρή με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ.. Ομως είπα την γνώμη μου μέσα από την καρδιά μου και δεν μετανοιώνω γι΄αυτό... Ίσως γιατί θυμάμαι πάντα το ίδιο έντονα την στιγμή που πήρα στην αγκαλιά μου τον Άρι, 19 χρόνια πριν, σαν να μην πέρασε μια ώρα.. Ήταν μικρούλης σαν γατάκι, τυλιγμένος με μια πετσέτα, με μουσκεμένα σκούρα μαλλάκια και τα πιο όμορφα, σουφρωμένα χειλάκια του κόσμου.. Μου τον έδωσαν να τον κρατήσω, τον κοίταξα και ένοιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει... Και η ζωή μου δεν υπήρξε ποτέ η ίδια ξανά.. Και αυτό το βούλιαγμα, αυτό το απίστευτο συναίσθημα που γεμίζει την ψυχή μου και την κάνει να φουσκώνει από ευτυχία και περηφάνεια, το νοιώθω ξανά και ξανά, κάθε μέρα, κάθε φορά που κοιτάζω το παιδί μου στα χρόνια που πέρασαν.. Που δεν ήταν πάντα εύκολα, που χρειάστηκε πολλές φορές να αλλάξω την πορεία και τις προτεραιότητες μου, που έμαθα να παίρνω όλες τις σοβαρές μου αποφάσεις πρώτα για εκείνον και μετά για μένα, που πόνεσα πολύ, και που έκλαψα πολύ, και που φοβήθηκα πολύ, και που αγχώθηκα πολύ... Αλλά που τίποτα απολύτως, τίποτα όμως, δεν άλλαξε το γεγονός πως αυτό το παιδί είναι ότι καλύτερο έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου... Και έτσι δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που επιλέγουν αν και μπορούν, να μην ζήσουν αυτή την απίστευτη εμπειρία.. Να μην νοιώσουν αυτά τα μαγικά συναισθήματα.. Να μην αρπάξουν την ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, πιο ώριμοι, πιο αληθινοί και πιο ουσιαστικοί, μέσα από τα παιδιά τους.. Είναι δύσκολη ιστορία να είσαι γονιός.. Εννοείται αυτό.. Και είναι πολύ πιο εύκολο να ζεις για τον εαυτό σου, και για την στιγμή, και για τα όσα πάνε και όσα έρθουν... Και να χτίζεις εικόνες, και καριέρες και σχέσεις μοναχικές... Όμως είναι μια μάχη που κερδίζεται.. Με όπλο την υπομονή, την επιμονή και κυρίως, την αγάπη..Το πρώτο πράγμα που μας είπε ο Γιάννης όταν κάναμε τα σεμινάρια για γονείς ήταν πως όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε οι τέλειοι γονείς.. Γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς.. Και πως θα έρθει η ώρα που και τα δικά μας παιδιά θα μας κατηγορήσουν για τα τραύματα που τους δημιουργήσαμε.. Είναι η αλυσσίδα της ζωής αυτή και δεν αλλάζει... Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όταν έρθει εκείνη η ώρα να τα κοιτάξουμε στα μάτια και να τους πούμε μέσα από την καρδιά μας πως κάναμε κάθε φορά ότι καλύτερο μπορούσαμε.. Και να είναι αλήθεια αυτό.. Και να θυμόμαστε πως η αγάπη, όταν υπάρχει και είναι αληθινή τα διορθώνει όλα... Στα χρόνια που πέρασαν τα θυμήθηκα πολλές φορές αυτά τα λόγια.. Και φρόντισα όποτε έκανα λάθος να ζητάω συγγνώμη, και προσπάθησα να μεγαλώσω τον Άρι όπως θα ήθελα να έχουν μεγαλώσει οι γονείς μου εμένα.. Και αν πετύχαμε κάτι, είναι πως σήμερα, στα 19 του το παιδί μας ξέρει με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου πως και για μένα και για τον πατέρα του ήταν και είναι πάντα η πρώτη προτεραιότητα.. Και πως τον αγαπάμε πολύ , πάρα πολύ, τελείως, γιατί δεν υπήρξε μέρα που να μην του το είπαμε, και πως δεν υπήρξε μια μέρα της ζωής μας που να μην νοιώσαμε τυχεροί και ευλογημένοι που ήρθε και μας άλλαξε το σύμπαν μας.. Και είμαι σίγουρη πως τον Οκτώβριο που θα καθίσει και εκείνος με την σειρά του στις πολυθρόνες του Γιάννη για τα δικά του μαθήματα αυτογνωσίας, θα έχει να παλέψει με τα λάθη που κάναμε και να λύσει τα προβλήματα που του δημιουργήσαμε αλλά τουλάχιστον δεν θα αναρωτιέται αυτό που θα αναρωτιούνται οι περισσότεροι "συμμαθητές" του.. Αν οι γονείς του τον αγαπήσαν ποτέ πραγματικά.. Γιατί να ξέρετε, που το ξέρετε φαντάζομαι, πως όλοι αυτό αναζητάμε στην ζωή.. Αυτό είναι το Άγιο Δισκοπότηρο μας... Η αγάπη και το αίσθημα πως ανήκουμε, και πως για κάποιον εκεί έξω είμαστε η πρώτη προτεραιότητα.. Πως κάποιος μας αγαπάει γι΄αυτό που είμαστε.. Με τις ατέλειες μας, με τα προβλήματα μας, με τους φόβους, με τις ανασφάλειες και με τους δράκους στο παραμύθι μας... Και έτσι, εμένα, θα με στοιχειώνουν πάντα τα σκοτεινά ματάκια των παιδιών που δεν υπήρξαν τόσο τυχερά όσο το δικό μου.. Ματάκια που τα συναντάω στα φανάρια να καθαρίζουν τζάμια, στα μαγαζιά που διασκεδάζουμε τα βράδια να πουλάνε λουλούδια, στις γωνιές των δρόμων να προσφέρουν φτηνά χαρτομάντηλα, αναπτήρες και πλαστικά παιχνίδια.. Και πίσω από τους ψηλούς τοίχους των ιδρυμάτων φυσικά και ας μην τα βλέπουμε.. Και μέσα στα αναμορφωτήρια και τις φυλακές ανηλίκων.. Και μέσα σε δυσλειτουργικές οικογένειες.. Που δεν είναι βέβαια πάντα οι λιγότερο προνομιούχες.. Πριν απο μερικά χρόνια σε ένα θερινό σινέμα στην Φιλοθέη, ακριβώς μπορστά μας, καθόταν μια πολύ γνωστή, πλούσια και κοσμική κυρία με το παιδάκι της.. Που ήταν γύρω στα δέκα και με το χέρι στον γύψο μέχρι τον ώμο.. Σε όλη την διάρκεια του έργου η κυρία μιλούσε - χαμηλόφωνα είναι η αλήθεια - στο κινητό.. Κάποια στιγμή δρόσισε και το παιδάκι θέλησε να φορέσει την ζακέτα του.. Παιδεύτηκε για κανένα πεντάλεπτο με το χέρι στον γύψο και φυσικά δεν τα κατάφερε.. Και η μαμά του δεν έκανε τον κόπο να κλείσει το τηλέφωνο και να το βοηθήσει.. Το έκανα εγώ και το βλέμμα του δεν διάφερε σε τίποτα από εκείνο των παιδιών των φαναριών, σας το ορκίζομαι.. Η μοναξιά, και η απώλεια, και η πίκρα, και η προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον και για την αγάπη που άργησε αλλά μπορεί και να έρθει τελικά, κρύβονται κάτω από κάθε είδους περιτύλιγμα.. Λαμπερό ή ταπεινό.. Και είναι πάντα τα μάτια που λένε την αλήθεια της ψυχής και όχι τα ρούχα ή τα πράγματα.. Και χτες το βράδυ, αυτό το ξανθό παιδάκι που νόμιζε πως είναι δεινόσαυρος και έβλεπε τον Χριστόφορο να φεύγει πίσω από τα κάγκελα της πύλης του Κέντρου Βρεφών Μητέρα, μου έφερε στο μυαλό πράγματα και εποχές που θέλω να ξεχάσω.. Αλλά δεν μπορώ.. Και με έκανε να σκεφτώ πως μπορεί και η μυθοπλασία καμιά φορά να γίνει όχημα για να σκεφτούμε, και να προβληματιστούμε, ακόμα και να κλάψουμε.. Και εγώ προσωπικά, εχτές το βράδυ, έρριξα μαύρο δάκρυ.. Καλημέρα, καλό μήνα και πολλά, πολλά φιλιά... Το καλοκαίρι είναι και επισήμως πια εδώ..
