Με πικρή διάθεση για γλυκό....

Οι δρόμοι του Νέου Ψυχικού είναι γεμάτοι αυτοκίνητα... Ο κόσμος μπερδεύεται με την λιακάδα και βγαίνει για βόλτες και για καφέδες από νωρίς... Και εγώ χρειάστηκε να κάνω ατελείωτους κύκλους γύρω- γύρω μέχρι να βρω να παρκάρω, αλλά ο σκοπός ήταν ιερός... Το Culpa στην οδό Σολωμού 1 , η καινούρια μου ανακάλυψη - ένα καταπληκτικό delicatesen με ποικιλία που κολάζει και τον εγκρατέστερο πελάτη, που δεν είμαι εγώ φυσικά - κάνει delivery μεν με τηλεφωνικές παραγγελίες αλλά προτιμώ να χαζεύω μόνη μου τα ράφια και να ανακαλύπτω λιχουδιές... Έτσι, επέστρεψα σπίτι με ένα κομμάτι από αυτό το υπέροχο ζυμωτό ψωμί που κρατάει μέρες το ίδιο νόστιμο και αφράτο, 200 γρ από το καλύτερο ροκφόρ της αγοράς -Carles λέγεται- ένα μπουκάλι γάλα Κουκάκη και μια μαρμελάδα φράουλα "Φυσικές Γεύσεις" με 85% περιεκτικότητα σε φρούτο που ήταν άλλωστε και η αφορμή για αυτή την πρωινή βόλτα για ψώνια.
Σήμερα ξύπνησα με μια λιγούρα για lemon tart. Ανακατεύω στο μίξερ 225 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη άχνη και 100 γρ βούτυρο κρύο κομμένο σε κομματάκια και όταν γίνουν σαν σωρός από ψίχουλα μέσα στο μπολ προσθέτω τον κρόκο ενός αυγού και 3 κουταλιές της σούπας νερό παγωμένο και ανακατεύω καλά μέχρι να έχω μια μπάλα ζύμης που δεν κολλάει στα χέρια. Την βάζω σε wrap και την αφήνω στο ψυγείο για 20 λεπτά που είναι όσα ακριβώς χρειάζομαι για να βράσω σε ένα κατσαρολάκι σε χαμηλή φωτιά 50 γρ ζάχαρη, τον χυμό και το ξύσμα ενός λεμονιού και 175 ml νερό. Τα ανακατεύω καλά και μόλις ζεσταθούν καλά ρίχνω μέσα μια πάστα που έχω ετοιμάσει ανακατεύοντας 25 γρ corn flour σε δυο κουταλιές της σούπας νερό. Ανακατεύω συνέχεια με το σύρμα μέχρι να γίνει μια πηχτουλή κρέμα και στην συνέχεια, απομακρύνω την κατσαρόλα από την φωτιά, προσθέτω δύο κρόκους αυγού και 30 γρ βούτυρο και συνεχίζω να ανακατεύω μέχρι να ενσωματωθούν τελείως σε μια απαλή κρέμα λεμονιού. Την αφήνω στην άκρη να κρυώσει, βγάζω την ζύμη από το ψυγείο, την χωρίζω σε 6 ίδια κομμάτια και τα απλώνω με το χέρι σε 6 βουτυρωμένες ατομικές φόρμες για τάρτα. Τρυπάω την ζύμη κοντά κοντά για να μην φουσκώσει και ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200 βαθμούς στο μεσαίο ράφι μέχρι να πάρουν οι τάρτες ένα όμορφο, χρυσό χρώμα.
Μέχρι να συμβεί αυτό χτυπάω τα τρία ασπράδια που έχω κρατήσει μαζί με μια πρέζα αλάτι σε σφιχτή μαρέγκα. Στην συνέχεια ρίχνω μέσα σταδιακά 120 γρ ζάχαρη και συνεχίζω να την χτυπάω μέχρι να γίνει η μαρέγκα λεία και γιαλιστερή.
Όταν κρυώσουν οι τάρτες, τις γεμίζω με κρέμα λεμονιού, βάζω στο κέντρο μια κουταλιά μαρμελάδα φράουλα και στρώνω από πάνω την μαρέγκα. Κανονικά θέλει κορνέ αυτή η δουλειά και μάλιστα με φαρδιά μύτη αλλά εγώ δεν είχα και την άπλωσα με το κουτάλι με αποτέλεσμα να μην βγει τόσο όμορφη αλλά δεν πειράζει γιατί η γεύση θα με αποζημιώσει. Ξαναβάζω τις τάρτες στον φούρνο για δέκα περίπου λεπτά, μέχρι να πάρει η μαρέγκα ένα χρυσαφένιο χρώμα χωρίς να τις βγάλω από τα φορμάκια τους. Τις αφήνω να κρυώσουν καλά, τις ξεφορμάρω και τις σερβίρω...
Πριν καν δοκιμάσω, βάζω στην άκρη μία για την Μαρία και άλλη μια για τον Μάνο να την φάει αύριο το βράδυ όταν θα επιστρέψει γιατί καλή η Φλωρεντία αλλά τίποτα δεν αξίζει όσο ένα home made γλυκό που σε περιμένει στο σπίτι, μαζί με μια αγκαλιά και ένα φιλί...
Έτσι κυλάει γλυκά και η ζωή που δυστυχώς είναι γεμάτη απογοητεύσεις και δυσάρεστες εκπλήξεις. Εγώ προσπαθώ από την μεριά μου να την ζω όσο πιο χαρούμενα και όσο πιο απλά μπορώ. Με τα χρόνια έχω μάθει να αφήνω τους ανθρώπους να εκφράζονται όπως νομίζουν. Πολύ συχνά κάνω πως δεν καταλαβαίνω, όχι γιατί δεν μπορώ ή γιατί δεν είμαι αρκετά έξυπνη αλλά γιατί στ' αλήθεια δεν με νοιάζει... Αποδέχομαι τις αδυναμίες των γύρω μου, όπως ελπίζω να αποδέχονται και εκείνοι τις δικές μου. Και δίνω ότι καλύτερο και περισσότερο μπορώ, γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη... Προσπαθώ να καλώ φίλους στο σπίτι μου συχνά, να οργανώνω εξόδους και εκδρομές, να ακούω όταν κάποιος θέλει να μιλήσει, ναι δίνω συμβουλές από καρδιάς, μόνο όμως όταν μου τις ζητήσουν... Μου αρέσει να προσφέρω χώρο και χρόνο από την ζωή μου στους ανθρώπους που αγαπάω... Ακόμα και στους ανθρώπους που απλώς συμπαθώ.. Και αντιμετωπίζω την ζωή και τους γύρω μου με την καλύτερη των προθέσεων πάντα. Μέχρι να μου αποδείξουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, και πιστέψτε με, επειδή ως άλλη Πολυάννα βλέπω πάντα το καλό μέσα στο κακό, είναι πολύ δύσκολο να με απογοητεύσει κάποιος πραγματικά.
Προχτές όμως μου συνέβη. Once again, που είναι όμως πολύ σπανιότερα από όσο θα μπορούσε να ελπίζει κάποιος που ανοίγει τις πόρτες του διάπλατα στην ζωή όπως εγώ.. Και ίσως αυτή να είναι και η απόδειξη πως τελικά το σύμπαν σε προστατεύει όταν η ενέργεια που δίνεις στους γύρω σου είναι καλή... Anyway, μια "φίλη" προχτές κατάφερε να με πείσει πως τελικά, δεν εκτίμησε ποτέ τον τρόπο με τον οποίο της συμπεριφέρθηκα.. Και έτσι, έβαλα ένα τεράστιο Χ... Και πήγα παρακάτω...Αλλά η αλήθεια να λέγεται, η διάθεση μου έστω και προσωρινά είχε χαλάσει... Και παρέμεινε χαλασμένη μέχρι και εχτές παρότι είδα NCIS Los Angeles μέχρι το ξημέρωμα - και κόλλησα τρελά γιατί είναι μια από τις καλύτερες σειρές που έχω δει μέχρι τώρα- και παρότι μετά κοιμήθηκα σαν πουλάκι (γύπας..:-))) ... Το πρωί η πικρή μου αίσθηση ήταν εκεί ...Και έτσι, για να την εξολοθρεύσω μια και καλή, είπα να το ρίξω στην ζαχαροπλαστική...
Γιατί τελικά τα υλικά της ευτυχίας - πέρα από έναν πυρήνα ανθρώπων που είναι πάντα εκεί και θα παραμείνουν σταθεροί σαν κυμματοθραύστες προστατεύοντας με από τις απογοητεύσεις και τις αναποδιές for ever - μπορούν να είναι τόσο, μα τόσο απλά... Λίγη ζάχαρη, λίγο αλεύρι, λίγο βούτυρο, μερικά αυγά.. Και αγάπη γι΄αυτό που κάνεις, και χαμόγελο, και ένα φιλί για επιβράβευση από τον πιο σημαντικό άνθρωπο του σύμπαντος μου.. Που μόλις έφαγε την πρώτη τάρτα και ετοιμάζεται για δεύτερη...:-)))

Υ.Γ. Το ποστ στην αρχή ήταν πιο λεπτομερές και πιο περιεκτικό.. Όμως το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα πως δεν αξίζει τον κόπο... Εγώ δεν ξεφωνίζω ανθρώπους από τα blogs ούτε καν υπαινικτικά.. Και γενικότερα, δεν ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν αξίζουν περισσότερο από όσο χρειάζεται, που στην προκειμένη περίπτωση είναι καθόλου... Αυτά...