Άνοιξη είναι...

Άνοιξη είναι που ξυπνάω το πρωί και όλα μου μοιάζουν ευκολότερα... Που τα μάτια μου - τα παλιά και τα καινούρια - μου χαμογελάνε μέσα από τον καθρέφτη μέσα στην σκανταλιά.. Που ψάχνω να βρω άλλα γυαλιά ηλίου και που βγάζω τα Starάκια μου από τα κουτιά τους... Και τις ζακέτες με τα χαρούμενα χρώματα από την ντουλάπα.. Και που μου με παίρνει τηλέφωνο ο Ζ. από το νησάκι και με ξεσηκώνει και η Έλζα ανεβάζει φωτογραφίες απο την παραλία μας άδεια με μερικές ξαπλώστρες μόνο...

Άνοιξη είναι τα μεσημέρια που συναντάμε φίλους, και γελάμε δυνατά, και αράζουμε στον ήλιο και τον ρουφάμε σαν διψασμένα σφουγγάρια.. Που νοσταλγώ το καλοκαίρι περισσότερο από ποτέ και ξέρω πως φτάνει ο καιρός που θα βουτήξω το κεφάλι μου στο κρυστάλλινο νερό στο Σωστάκι... Που τα βράδια που επιστρέφουμε στο σπίτι έχει αυτή την γλυκιά δροσιά και ο αέρας μυρίζει λουλούδια.. Και που το ηλοβασίλεμα είναι τόσο όμορφο που σταματάω το αυτοκίνητο και το φωτογραφίζω μέσα από το ανοιχτό τζάμι... 

Άνοιξη είναι υπέροχες ντοματοσαλάτες με πατάτες τηγανητές..  Μεσημέρια με κολλητούς σε ταβέρνες δίπλα στο κύμμα... Και φωτογραφίες που περιμένουν μέσα σε συρτάρια να τις ξανακοιτάξω και να θυμηθώ, και σημειώματα που ανακαλύπτω ξεχασμένα μέσα σε κουτιά που νόμιζα πως ήταν άδεια..  Η Λιάνα να στρώνει τραπέζια χαλαρά και ο αντιπροεδρούλης να ψήνει τα ωραιότερα λουκάνικα στο BBQ μαζί με πίτες διαίτης... Ο Droopy που λιάζεται απολαυστικά κάτω από το παράθυρο της κουζίνας... Η Μαρία που παρατηρεί τις κάμπιες και ο Μάνος που καπνίζει το πούρο του με το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό.. Και εγώ που δεν  κρυώνω..

Άνοιξη είναι που μαζευόμαστε κάθε Πέμπτη για girl's στο Ivy.. Από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, και μιλάμε για Μαρίες και Λουκίες και γελάμε απίστευτα.. Που ετοιμάζουμε ταξίδια και εκδρομές.. Που έρχεται Πάσχα και θα φτιάξω μαγειρίτσα Λαγκαδινή για τους φίλους της καρδιάς μου... Που έχω διάθεση για βόλτες, που μου κόβεται η όρεξη, που ακούω τραγούδια και χαμογελάω σαν τον χάχα... Και που το μυαλό μου τρέχει με χίλια, μίλια μακριά... 

Άνοιξη είναι παγωμένος Freddocino, τσιγάρα Καρέλια χρυσή κασετίνα, απογεύματα με την αντηλιά να με χτυπάει και να μισοκλείνω τα μάτια, βιβλία που μένουν ώρες ανοιχτά  στην ίδια σελίδα γιατί το μυαλό αρνείται να συγκεντρωθεί, και κουβέντες ατελείωτες επί παντός επιστητού.. Τα πεντικιούρ με χρώματα πάντα σκούρα, και τα εσπευσμένα ραντεβού για κεριά και για μποτέ κάθε είδους... Και τα κοτονένια πουλοβεράκια στους ώμους , και τα μηνύματα στο κινητό που τα κρατάς γιατί τα διαβάζεις ξανά και ξανά και δεν τα χορταίνεις..

Άνοιξη είναι που ξαφνικά το φως αλλάζει.. Μαζί και η ώρα.. Που νυχτώνει γλυκά και που σε λίγο θα καπνίζουμε ελεύθερα σε αυλές γεμάτες δέντρα και λουλούδια.. Που αγαπιόμαστε πολύ, που είμαστε ακόμα εδώ, και περάσαμε επιτυχώς έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα... Που ο απολογισμός τελικά βγαίνει σωστός και ας με δυσκόλεψαν οι πράξεις... Και που η Πολυάννα μέσα μου δεν σταμάταει να μου λέει γελώντας "είδες που στα 'λεγα εγώ? Στο τέλος νικάει πάντα η αγάπη..."

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι στιγμιότυπα από ένα υπέροχο τριήμερο που μόλις πέρασε.. Και το τραγουδάκι είναι από εκείνα που τα ακούω και ανοίγει η ψυχή μου, γιατί μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από στιγμές που έχουν περάσει αλλά δεν έχουν ξεχαστεί.. Ούτε και πρόκειται...