Fall's resolutions...

Εχω καιρό να γράψω... Όπως με όλα τα πράγματα στην ζωή μου έτσι και με το blogging περνάω φάσεις. Εποχές που ξυπνάω με κέφι και το κείμενο σχεδόν έτοιμο μέσα στο μυαλό μου, και εποχές που κοιτάζω την οθόνη και δεν μου έρχεται να γράψω ούτε "και". Έτσι και σήμερα.. Γράφω με δυσκολία, ξέρω τι θέλω να πω αλλά δεν μου έρχονται οι λέξεις. Πράγμα παράξενο για μένα που ξεπετάω τα κομμάτι μου για πλάκα... 

Anyway.. Το θέμα είναι πως είμαι καλά.. Καλύτερα από ποτέ θα έλεγα under the circumstances. Που όπως ξέρουμε όλοι, είναι πολύ δύσκολες και συνεχίζουν να δυσκολεύουν, σαν να έχει βάλει το σύμπαν στοίχημα να μας δείξει πως ο πάτος είναι πολύ πιο κάτω απ΄ότι τολμήσαμε ποτέ να υποψιαστούμε.

Παρόλα αυτά, είναι απίστευτα αισιόδοξο πως η πλειοψηφία του κόσμου γύρω μας αντιστέκεται. Και επιμένει. Και κάνει σχέδια και όνειρα, και χαμογελάει, και συνεχίζει να ζει κάνοντας όλο και περισσότερους ελιγμούς για να τα καταφέρει. Και τα καταφέρνει τελικά.

Κι εμείς σ΄αυτή την φάση βρισκόμαστε. Των ελιγμών. Και καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι σαν να κάνουμε το Master μας στην επινοητικότητα αυτή η εποχή, αυτή η κρίση, μια που ως έλληνες πάντα είμασταν και επινοητικοί και flexible. Μ΄αυτά και μ΄αυτά όμως, εδώ που βρεθήκαμε, χρειάζονται extra skills για να πας παρακάτω.. Και αυτό το παρακάτω είναι τόσο σέρνοντας, τόσο βήμα- βήμα, με τόσο κόπο, που νομίζεις πως αντιλαμβάνεσαι την ρίζα σου να ασπρίζει στο process. Με αποτέλεσμα βέβαια, κάθε πρόοδος, κάθε μικρή νίκη, να σου δίνει χαρά απίστευτη. Και να σε κάνει ακόμα πιο αποφασιστικό.

Άραγε θα έρθει ο καιρός που όλα αυτά θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε? Αυτό σκεφτόμουν τις προάλλες, καθισμένη σε ένα τραπέζι, ακούγοντας μια συζήτηση από αυτές που με κουράζουν αφάνταστα πια, τόσο αφάνταστα που σκέφτομαι σοβαρά να κάνω μεγάλες αλλαγές στην ζωή μου, τουλάχιστον την κοιωνική.

Γιατί έχουμε γύρω μας δυο ειδών ανθρώπους. Εκείνους που δεν αφήνονται στην απαισιοδοξία και στην μιζέρια των καιρών, και που σχεδιάζουν και ονειρεύονται ένα μέλλον καλύτερο και για τους εαυτούς τους και για τους άλλους, και εκείνους που έχουν παραδοθεί και μαζί έχουν παραδόσει τα όπλα.. Που είναι γκρινιάρηδες, που τα βλέπουν όλα μαύρα και αρέσκονται σχεδόν μαζοχιστικά να προβλέπουν κάθε είδους καταστροφές, που δεν ελπίζουν σε τίποτα πια και που θεωρούν και χρέος τους να αποδομήσουν και την ελπίδα των άλλων. 

Αυτούς τους ανθρώπους, έχω φτάσει πια σχεδόν να τους απεχθάνομαι. Κι ας είναι κάποιοι φίλοι μου χρόνων. Με κουράζει τόσο η ίδια κουβέντα που πιάνουμε καθε φορά, όλο μουρμούρα και μαυρίλα και καμιά πρόταση για λύση, που πιάνω τον εαυτό μου στα πρόθυρα του να βάλω Χ τεράστιο και οριστικό. Κυρίως γιατί, κάθε φορά που τους συναντάω, νοιώθω στο τέλος της βραδιάς να μου έχουν απομυζήσει και την τελευταία ρανίδα ενέργειας. Να με έχουν στεγνώσει εντελώς...

Γενικά μιλώντας, μέσα στα καλά της κρίσης είναι και οι κάθε είδους απολογισμοί. Όταν τα πάντα κινούνται στα όρια τους, είναι πολύ απλό να δεις ξεκάθαρα ποιοι άνθρωποι σου προσφέρουν, καλή ενέργεια, αισιοδοξία, ελπίδα, αγάπη, και ποιοι όχι. Και είναι πάρα πολύ πιο εύκολο να ξεσκαρτάρεις όσους και όσα σε κρατάνε πίσω, ακριβώς γιατί, για να κάνεις αυτό το ένα βήμα εμπρός πρέπει να είσαι όσο πιο ελεύθερος και ανάλαφρος μπορείς. 

Δεν εννοώ φυσικά πως πρέπει να κάνουμε τους καραγκιόζηδες και να τα κρατάμε όλα μέσα μας, κάθε άλλο παρά.. Όμως πρέπει να υπάρχει ισορροπία και αυτή η ισορροπία να υπάρχει από μόνη της, χωρίς να χρειάζεται να την προσπαθήσουμε ή να βγούμε από τον δρόμο της γι΄ αυτήν. Όχι γιατί δεν θέλουμε αλλά γιατί δεν υπάρχει πια χρόνος για λοξοδρομήσεις. 

Προχτές στο Golden Hall, πίνοντας καφέ με την Μαρία, περάσαμε την πρώτη ώρα συζητώντας τα προβλήματα μας.. Μαυρίλα κανονική.. Τα είπαμε, τα μοιραστήκαμε, παρηγορήσαμε και συμβουλέψαμε η μία την άλλη όπως κάνουμε σχεδόν 20 χρόνια τώρα και μετά... Μετά κάπως ήρθε η κουβέντα και καταλήξαμε να κλαίμε από τα γέλια.. Και φεύγοντας είμασταν και οι δυο ανάλαφρες σαν πούπολυλα και έτοιμες για νέες - έστω και όχι τόσο ευχάριστες- περιπέτειες.Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει σε όλα τα girls nights μας, σε όλους τους καφέδες με τις κολλητές μου και σε πολλές εξόδους με φίλους καρδιάς.

Και αυτό ακριβώς, το ότι έχω στην ζωή μου εκείνους τους ανθρώπους από τους οποίους αντλώ κουράγιο, δύναμη και αισιοδοξία - πέρα από το παιδί μου, τον σύντροφο μου και την μαμά μου εννοώ- είναι που κάνει τόσο έντονη την διαφορά με τους άλλους. Εκείνους που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και τις δικές τους ανάγκες, εκείνους που δεν αναρωτιούνται ποτέ πως καταφέρνεις να κρατάς και τις δικές τους ισορροπίες μέσα σ΄όλα τα άλλα που σου συμβαίνουν, εκείνους που έχουν πάντα απαιτήσεις, και παράπονα, και  εκείνους που για να σου δώσουν το οτιδήποτε έστω και λίγη χαρά σε μια βραδινή έξοδο, πρέπει πρώτα να το πληρώσεις και μάλιστα ακριβά. ΄Γιατί δεν έχεις περίσσευμα πια αλλά μόνο υστέρημα. Ψυχής και ύλης..

Το σαββατοκύριακο που πέρασε έτυχε να είμαι μόνη. Πέρασα σούπερ, ήπια καφέδες με τις φίλες μου, έφτιαξα ντουλάπες, κατέβασα από τα πατάρια τα χειμωνιάτικα, είδα ωραίες σειρές στην τηλεόραση, χουζούρεψα, διάβασα, άκουσα μουσικές. Και σκέφτηκα και πολύ.. Ήταν μια ευκαιρία να βάλω σε μια τάξη τα  συναισθήματα μου, να δω κατάματα όλα όσα με αποδιοργανώνουν και με κουράζουν,  και να αποφασίσω πως θέλω να κινηθώ στο μέλλον, που όπως είπαμε προβλέπεται ακόμα πιο δύσκολο, αλλά σιγά μην μασήσουμε. Και αυτό που θέλω τελικά είναι να είμαι συγκεντρωμένη στον στόχο μου, και να είμαι ήρεμη, και ξεκάθαρη, και δυνατή, και όσο γίνεται πιο καλά. Θέλω όλη την ενέργεια μου να την διοχετεύω στους ανθρώπους και στα σχέδια που με πάνε παρακάτω. Θέλω να κάνω focus στο μέλλον και σε όσους μπορούν και θέλουν να το μοιραστούν μαζί μου. Σε όσους μπαίνουν στην διαδικασία να μου κρατήσουν το χέρι, να είναι εκεί για μένα και στην πράξη όχι μόνο στα λόγια, σε όσους έχουν την διάθεση να μου βγάζουν όποτε μπορούν λίγο βάρος από τους ώμους μου αντί να μου προσθέτουν παραπανίσιο.. 

Κοιτάζεις πίσω καμιά φορά, όχι δεκαετίες αλλά μερικά χρόνια, και σε πιάνει δέος με το πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου. Προς το χειρότερο. Πρώτα αφήσαμε τις πολυτέλειες - ότι ήταν πολυτέλεια για τον καθένα- μετά αρχίσαμε να κόβουμε από τα περιττά και φτάσαμε στή σήμερα που μειώνουμε ότι μπορούμε από την καθημερινότητητα μας. Σαν το κομμωτήριο και το mani- pedi που από εβδομαδιαία έγιναν δεκαπενθήμερα και τώρα κάθε όποτε (για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα εντελώς ξανθό κι ανάλαφρο) σαν τα ταξίδια, τις διακοπές, τα ψώνια, τα δώρα... Κάθε τόσο κόβουμε κάτι και το αντικαθιστούμε με κάτι άλλο. Όμως αυτό είναι και το πιο μεγάλο μάθημα.. Πως μπορείς να ζήσεις χωρίς όλα εκείνα που κάποτε θεωρούσες απαραίτητα και αυτονόητα. Και άκου τώρα! μπορείς να ζήσεις και καλά.. Μαθαίνοντας να κάνεις focus στην ουσία των ανθρώπων, των πραγμάτων, των στόχων, χάνεις κάτι αλλά κερδίζεις κάτι άλλο. Μαθαίνεις να πάτας στα πόδια σου, να επιβιώνεις, να καταφέρνεις μικρά καθημερινά θαύματα που είναι όλα δικά σου. Και που γεμίζουν την ψυχή σου με το πιο σημαντικό καύσιμο ever. Την ελπίδα.

Και έτσι λοιπόν, σ' αυτό ακριβώς το mood και σ΄αυτόν ακριοβώς τον τόνο, αποφάσισα πως αφού καταφέρνω και είμαι καλά μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό που βιώνουμε κάθε μέρα, κι αφού είναι καλά και οι δικοί μου άνθρωποι, μου αξίζει όση περισσότερη ηρεμία, χαρά και αισιοδοξία μπορώ να αντλήσω.. Από μέσα και απ΄έξω μου.. Κι όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό, ή ακόμα χειρότερα, όποιος δεν μπορεί να το σεβαστεί, oh well.... 

Καλημέρα και καλή μας εβδομάδα...