Αεράκι δροσερό...

Παράξενες μέρες... Σκάνε διάφορα προβλήματα ξαφνικά από εκεί που δεν τα περιμένω και είμαι διαρκώς στην τσίτα.. Και προσπαθώ να κρατήσω ισορροπίες διάφορες - με την μαμά μου, με το παιδί μου και με άλλους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου- και άλλοτε τα καταφέρνω άλλοτε όχι... Και είμαι και όλη μέρα έξω, πότε για ευχάριστα πράγματα και πότε για όχι τόσο, και περιμένω πως και πως να έρθει η Δευτέρα, έχω επιθυμήσει να αράξουμε το βράδυ σπίτι, να δούμε καμιά ξένη σειρά και χουζουρέψω στον καναπέ. Και να μαγειρέψω.. Κοκκινιστό. Εχω κάτι ντοματίνια που δεν κάνουν για σαλάτα πια, μπαγιάτεψαν, αλλά θα γίνουν τέλεια σάλτσα..

Κάτι πρωινά ξυπνάω κουρασμένη.. Όχι σωματικά, νοιώθω κουρασμένη την ψυχή μου.. Ανοίγω τα μάτια μου και δεν θέλω να σηκωθώ, δεν θέλω να παρηγορήσω, να στηρίξω, να νοιαστώ για κανέναν.. Δεν θέλω να δώσω ροζ αλλά να πάρω... Μου περνάει γρήγορα βέβαια, κυρίως γιατί την ενέργεια μου την μοιράζω πια μόνο σ΄εκείνους που αγαπάω πάρα πολύ.. Κι αυτό την κάνει να μην στερεύει ποτέ.. Αντίθετα, αναγενάται σαν φοίνικας από τις στάχτες της και φτάνει για όλους.. Ακόμα και για μένα... 

Κι έτσι περνάνε οι μέρες, και οι εύκολες και οι δύσκολες... Έχω κατεβάσει και τα μαλλιά του πλεξίματος από το πατάρι - έχω μεγάλο στοκ από κουβάρια που έχουν περισσέψει από προηγούμενες χειροτεχνίες- και σκέφτομαι πιθανούς συνδυασμούς και χρήσεις.. Και παλεύω να φτιάξω και το PC μου που έχει κολλήσει ιό και δεν το πιάνει το antivirus - και κάθε τόσο μου πετάγεται ένα παραθυράκι κατακόκκινο που μου ανακοινώνει πως ανιχνεύτηκε απειλή και την διέγραψε το σύστημα- αλλά σιγά μην του περάσει, θα τον εξολοθρεύσω sooner or later.. 

Παίρνουμε και τεράστια χαρά από το feedback για το ανανεωμένο FnL, μεγάλος ενθουσιασμός από τους φίλους χρήστες και αλματώδης άνοδος της επισκεψιμότητας, οπότε ετοιμαζόμαστε με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση να πέσουμε με τα μούτρα στο τελείωμα του αγγλικού μας project..

Γενικά μιλώντας, όπως όλοι έτσι και εμείς προσπαθούμε για το καλύτερο σε συνθήκες δύσκολες. Και πρακτικές αλλά και ψυχολογικές.. Για να κάνεις το οτιδήποτε πρέπει να στεγνώσεις από ενέργεια. Να το σύρεις σχεδόν με το ζόρι για να πάει παρακάτω, να περάσεις μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές, να περιμένεις μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά σου και να εξαντλήσεις κάθε εναλλακτική και plan B.. Και όλο αυτό παλεύοντας να βρεις την αναπνοή σου μέσα σε ένα σύννεφο γκρίζο μιζέριας ανάμεικτης με απογοήτευση και θυμό. 

Κι έτσι τα σημερινά νέα για τις συλλήψεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής φύσηξαν ένα δροσερό αεράκι αισιοδοξίας στην μέρα και τις ψυχές μας. Είναι αρχή ακόμα κι έχουμε δύσκολα μπροστά μας πολλά, αλλά τουλάχιστον κάτι μοιάζει να έχει αρχίσει να κινείται..

Μακάρι.. Αυτή η πόλη δικαιούται να αρχίσει να αναπνέει ξανά ελεύθερη, και να μας αγκαλιάζει τα βράδια του χειμώνα που θα μαζευόμαστε στα μαγαζιά του κέντρου και θα ανταμώνουμε τους φίλους της καρδιάς μας... Προχτές το βράδυ, στο 9 της αγαπημένης Αργυρώς, ανάμεσα σε ποτά, και γέλια, και ανθρώπους λαμπερούς, έξυπνους και αποφασισμένους να μην υποκύψουν στην μιζέρια και την απαισιοδοξία, αισθάνθηκα για πρώτη φορά μετά από καιρό πραγματικά αισιόδοξη για τον χειμώνα που έρχεται. Που θα τον περάσω εδώ τελικά μέχρι και τα γενέθλια μου και που θέλω να τον περάσω όμορφα, χωρίς να νοσταλγώ κάθε ώρα και λεπτό το Λονδίνο και την ζωή μου εκεί. 

Και σήμερα, να που ξημέρωσε αυτή η μέρα που όλοι στον δρόμο χαμογελάνε ακόμα και στους αγνώστους.. Σαν να διαλύεται ο φόβος, σαν να έρχεται η ελπίδα πως τελικά, η ζωή θα ξαναπάρει τους φυσιολογικούς της ρυθμούς...

Καλημέρα και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο...