Κυριακή νωρίς το μεσημέρι.. Εξω λιακάδα με κρύο, μέσα ζέστη απ΄το καλοριφέρ που ευτυχώς, στην πολυκατοικία μας δουλεύει κανονικά.. Τα μαγαζιά είναι ανοιχτά σήμερα, και η ιδέα μιας βόλτας στο κέντρο ήταν απολύτως tempting, όμως την κρατάω για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μια που αυτές τις μέρες έχω σερί μαγειρικής - ζαχαροπλαστικής.
Ήδη το βούτυρο περιμένει στον πάγκο της κουζίνας για να φτάσει στην σωστή θερμοκρασία και να ξεκινήσω ένα Red Velvet Cake που αύριο θα πάει στον αγαπημένο μου Μιχάλη σαν δώρο για τα Χριστούγεννα με όλη μου την αγάπη...Και επειδή είμαι και κουκουρούκου εντελώς, άλλο ένα θα πάει λίγο πριν την Πρωτοχρονιά στον επίσης αγαπημένο μου Διονύση, κι ας είναι ο top ζαχαροπλάστης της πόλης... Εκεί που μπορεί να χάνω σε τεχνική, κερδίζω σε ενέργεια μια που στα γλυκά που φτιάχνω για τους φίλους μου, βάζω εκτός από την - όποια - τέχνη μου, ψυχή και συναίσθημα...
Γενικά η ενασχόληση με την κουζίνα μπορεί να με κουράζει αλλά ταυτόχρονα με χαλαρώνει κι όλας... Ίσως και γι΄αυτό φέτος διαλεξα να περάσω τις γιορτές κάνοντας αυτό που αγαπώ πιο πολύ... Τραπέζια στους ανθρώπους της ζωής μου... Τρία τον αριθμό, το ένα δίπλα στο άλλο... Μια που μετά την προηγούμενη Κυριακή και το pre- Christmas lunch, ετοιμάζω τώρα ένα dinner for friends and family για την παραμονή το βράδυ κι άλλο ένα για μια παρέα αγαπημένων φίλων στις 27... Και μετά, θα κλείσω φούρνους, μάτια και κατσαρόλες και θα ασχοληθώ με την μπωτέ μου... Βαφές, μάνι- πέντι, κεριά, κι όλα αυτά που χρειάζονται για να με βρει ο καινούριος χρόνος τζετ...
Στο μεταξύ, τρέχω όλη μέρα κάθε μέρα.. Στα super markets με λίστες για ψώνια, στα μαγαζιά με άλλες λίστες για δώρα, στα καθημερινά του σπιτιού, σε καλέσματα και υποχρεώσεις που δεν σταματούν, στους καφέδες με τις φίλες μου που δεν τους χάνω για κανέναν και για τίποτε...
Και σκεφτόμουν κάποια στιγμή πως φέτος τα Χριστούγεννα είμαι πολύ καλύτερα απ΄ότι πέρσι τέτοια εποχή... Που μόλις είχα επιστρέψει από Λονδίνο και ήμουν χαρούμενη μεν που ξανάβρισκα τους ανθρώπους που μου είχαν λείψει, αλλά και λυπημένη ταυτόχρονα για εκείνους που άφηνα πίσω σε μια πόλη που αγαπάω όσο και την Αθήνα.. Για να μην πω λίγο πιο πολύ... Τέτοιες μέρες πέρσι πάλευα με την μεταφορική που καθυστερούσε τις κούτες της μετακόμισης, έψαχνα τα πράγματα μου που ήταν διάσπαρτα από την μια πόλη την άλλη, ανησυχούσα για έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ, ένοιωθα μετέωρη.. Με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί... Και φέτος μετέωρη νοιώθω, αν και πλησιάζει ο καιρός που θα φύγω ξανά, αλλά αυτές τις μέρες, είμαι ακριβώς όπως θέλω.. Εκεί που θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω, και κυρίως, στο mood που θέλω... Και νοιώθω μια τέτοια ευγνωμοσύνη για την ζωή, για τους αγαπημένους μου και για το σύμπαν που με έφερε μέχρι εδώ τόσο όμορφα, που το μόνο που θέλω είναι να την εκφράζω καθημερινά, με όσους τρόπους μπορώ... Καλημέρα και καλή μας Κυριακή...
No comments:
Post a Comment