Weekend στο Ξυλόκαστρο...

Στο Ξυλόκαστρο είχα να πάω πολλά χρόνια... Και ναι, το ξέρω πως το blog είναι μαγειρικό όμως αφού αυτές τις μέρες έλειπα και δεν μαγείρεψα, θα ανεβάσω ένα ποστ ταξιδιωτικού τύπου και θα φτιάξω και ειδικό label γιατί όπως το βλέπω, άνοιξη μπαίνει θα ακολουθήσουν σίγουρα κι άλλα... Εμείς λοιπόν, στα Τρίκαλα Κορινθίας θέλαμε να πάμε, πλην όμως το ξενοδοχείο που είχαμε βάλει στο μάτι (και που λέγεται Πλειάδων Γη) δεν είχε δωμάτια για όλη την παρέα και έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε Ξυλόκαστρο που είναι κοντά και να εκδράμουμε στα ορεινά το Σάββατο... Σε αυτή μας την απόφαση μέτρησε αποφασιστικά το γεγονός πως στο Ξυλόκαστρο έχει ανοίξει ένα ξενοδοχείο - spa very grand (όπως έδειχνε στις φωτογραφίες και το site του) το Le Convivial, και μια που η υπόλοιπη παρέα πέταξε την σκούφια της με την προοπτική των μασάζ (εμείς δεν είμαστε και πολύ του τριψίματος είναι η αλήθεια) ο κύβος ερρίφθη...
Έτσι, Παρασκευή απόγευμα φορτώσαμε τα baggages μας στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.. Και φτάσαμε βέβαια, παρόλο που, με το που αφήνεις την Εθνική οδό και μπαίνεις στην έξοδο για Ξυλόκαστρο, κάθε δύο χιλιόμετρα σε περιμένουν εξαιρετικά πρωτότυπες (εγώ δεν τις έχω δει πουθενά αλλού) τεράστιες κατακίτρινες πινακίδες που σε προειδοποιούν με ακόμη πιο τεράστια γράμματα και πολλά θαυμαστικά πως : ΕΔΩ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ!!!!!, ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ!!!!!, ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2 ΧΛΜ!!!!! και άλλα σχετικά με αποτέλεσμα να φτάνεις τον προορισμό σου με τον σφυγμό σου στο κόκκινο και την απόλυτη βεβαιότητα πως μόλις γλίτωσες από του Χάρου τα δόντια...
Το ξενοδοχείο Le Convivial τώρα, απ' έξω μοιάζει με κανονική πολυκατοικία... Οκ, περιποιημένη πολυκατοικία, με το σομόν της το χρώμα και κάτι κυπαρισσάκια πολύ κομψά και καλοβαλμένα στα (μικρά) μπαλκόνια, αλλά πάντως πολυκατοικία. Επίσης δεν έχει parking πράγμα που, αν πας αρχές Απριλίου όπως πήγαμε εμείς δεν έχει καμιά σημασία γιατί παρκάραμε στην παραλία, αν πας όμως καλοκαίρι, φοβάμαι πως σημαίνει ότι θα παρκάρεις το αυτοκίνητο κοντά στην Εθνική και θα κόβεις την υπόλοιπη διαδρομή με το πόδι.. Βέβαια, ίσως αυτό να είναι μέρος του spa concept, έτσι ώστε να συνδυάζεται η γυμναστική με τα μασάζ για καλύτερο αποτέλεσμα... Anyway...
Έχοντας πάρει μια πρώτη κρυάδα από την πρόσοψη, η αλήθεια είναι ότι μπήκαμε στο lobby ελαφρώς μαγκωμένοι και ευτυχώς τελικά, γιατί αν είχαμε μπει αεράτοι εγώ προσωπικά ένα μικρό εγκεφαλικό θα το είχα πάθει... Βλέπετε, η λέξη lobby καταρχάς είναι από μόνη της ευφημισμός.. Γιατί στην ουσία μπήκαμε σε ένα μικρό, σκοτεινό δωματιάκι διαστάσεων λίγο επί πολύ λίγο μέσα στο οποίο υπήρχαν: Μια μικρή reception, ένα τραπεζάκι με διάφορα σαμπουάν και μυριστικά Molton Brown, δύο μικροί καναπέδες και άλλες δύο μικρές πολυθρόνες σκεπασμένες με ριχτάρια τύπου μπαλινέζικα... Όλα αυτά μαζί έβλεπαν στον ακάλυπτο στον οποίο υπήρχε μια μικρή πισίνα με ξύλινο ντεκ και δυο μικρά ξύλινα τραπεζάκια με τέσσερις καρέκλες σκηνοθέτη... Η οποία πισίνα, στο site, αφενός φαίνεται τεράστια και very very grand, αφ΄εταίρου είναι μέρος του spa experience πράγμα που σημαίνει πως θεωρητικά, εγώ θα κολυμπούσα μέσα με το μαγιό μου ανέμελη και όποιος καθόταν στην reception θα με χάζευε να περνάει η ώρα του ευχάριστα... Αυτό βέβαια, αν είχαμε έρθει καλοκαίρι ή αν ήμουν χειμερινή κολυμβήτρια μια που η πισινούλα δεν ήταν θερμαινόμενη... Αυτός ο άνετος χώρος λοιπόν, μαζί με ένα ακόμη πιο σκοτεινό εστιατόριο με τέσσερα τραπέζια, είναι οι κοινόχρηστοι χώροι του ξενοδοχείου... Το οποίο έχει 12 δωμάτια.. Με δύο ανθρώπους το καθένα μέσα, αν κάνετε τον πολλαπλασιασμό, θα διαπιστώσετε και εσείς πως ο καταμερισμός χώρου είναι ο εξής: τέσσερις άντε πέντε στο "lobby" άλλοι οκτώ, άντε δέκα στην τραπεζαρία, και όσοι δεν πρόλαβαν έξω στον ακάλυπτο, οι μισοί όρθιοι, να μάθουν άλλη φορά να ξυπνάνε στην ώρα τους...
Βέβαια, να πούμε του στραβού το δίκιο, τα δωμάτια ήταν εξαιρετικά... Πέντε αστέρων κανονικά, μεγάλα, με σούπερ σεντόνια, αφράτες πετσέτες, καλλυντικά Molton Brown, στρώματα που ανεβοκατεβαίνουν με κοντρόλ, και άψογη αισθητική English style που πολύ μου αρέσει...Όμως, όσο in love και να είσαι με το έτερον ήμισυ, πόση ώρα να περάσεις πια μέσα στο δωμάτιο!! Κάποια στιγμή θα θελήσεις να σηκωθείς από το κρεβάτι... Και τότε τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά, τουλάχιστον όσο αφορά στις δυνατότητες του ξενοδοχείου μια που ούτε στο μπαλκόνι δεν μπορείς να καθίσεις εκτός αν λατρεύεις να χαζεύεις τους ακάλυπτους των διπλανών πολυκατοικιών.. Αφήστε που, όπως ανακαλύψαμε, το περίφημο spa -που ήταν συμπαθητικό αλλά όχι τίποτα το φοβερό- είναι δύο ώρες για κάθε δωμάτιο.. Για παραπάνω, ούτε ανθρώπους έχουν ούτε χώρο βέβαια... Οπότε... Άνθρακας ο θησαυρός, ειδικά αν πληρώνεις την κανονική τιμή που είναι τσουχτερότατη....
(Ανοίγει μεγάλη παρένθεση:Εδώ πρέπει να σας πω ότι διέκρινα και μια έλλειψη προσωπικού.. Για να καταλάβετε, όταν φτάσαμε πετάχτηκε από το εστιατόριο ένας μπαλινέζος τυπάκος με ποδιά που εμφανώς μαγείρευε, ο οποίος αφού ειδοποίησε τον διευθυντή να έρθει στην συνέχεια μας ανέβασε και τις βαλίτσες μας στο δωμάτιο. Αργότερα, κατεβαίνοντας για να βγούμε, είδαμε τον ίδιο τυπάκο ντυμένο με ριγέ γιλέκο σερβιτόρου να είναι σκαρφαλωμένος πάνω σε μια σκάλα και να αλλάζει κάτι λάμπες.. Όταν το πρωί τον είδαμε να μας ετοιμάζει και να μας σερβίρει και το πρωινό ,κάναμε πλάκα μεταξύ μας πως ήταν παραπάνω από πολύ πιθανό αργότερα να τον δούμε με ρόμπα έτοιμο να μας κάνει μασάζ όμως διαψευσθήκαμε.. Μασάζ έκαναν δύο συμπαθέστατες μπαλινέζες τις οποίες όμως κάποια στιγμή αργότερα πήρε το μάτι μου ντυμένες με ροζ στολές να φτιάχνουν τα δωμάτια... Τέλος, ο διευθυντής τα βράδια δουλεύει ως ανιματέρ στο εστιατόριο παίζοντας πιάνο και τραγουδώντας... Κλείνει η μεγάλη παρένθεση..)
Έτσι, αναγκαστικά, η λύση είναι το ωραίο Ξυλόκαστρο... Που βέβαια, και την μαρίνα του την έχει, και τον γνωστό Πευκιά με την ομώνυμη καφετέρια, και μια πλατεία κούκλα με ολόφωτη εκκλησία και ωραία τεχνητή παραλία, και βόλτα στην βόλτα ανακαλύψαμε και δυο συμπαθητικά μέρη για φαγητό... Το ένα λέγεται Μπέρδεμα και το άλλο Il Tramonto, μεζεδοπωλείο και ιταλικό αντιστοίχως, και μετά μπορείτε να φάτε ωραίους λουκουμάδες στο ομώνυμο μαγαζί με θέα την θάλασσα... Κανένα απ' όλα δεν είναι καταπληκτικό, αλλά μια χαρά θα περάσετε, ειδικά ελλείψη άλλης εναλλακτικής..
Τα Τρίκαλα τώρα, στα οποία πήγαμε το Σάββατο, επίσης δεν με τρέλαναν... Συμπαθητικά χωριουδάκια είναι - μια που χωρίζονται σε Πάνω, Κάτω και Μεσαία, ήπιαμε μια συμπαθέστατη ζεστή σοκολάτα στην λιακάδα, φάγαμε και στην ταβέρνα τα 7 Αδέρφια που δεν ήταν τίποτα το καταπληκτικό επίσης, και γενικά, αν είναι να πάω στα ορεινά την επόμενη φορά θα προτιμήσω την Αρκαδία που νομίζω πως είναι πολύ πιο γραφική και όμορφη... Το aftermath δηλαδή για να μην σας κουράζω είναι πως η περιοχή δεν διαθέτει φοβερό ενδιαφέρον ούτε οπτικά, ούτε γαστρονομικά.. Άσχετα αν εμείς περάσαμε σούπερ μια που στην τελική αυτό που μετράει πάνω απ' όλα είναι η παρέα και η δική μας ήταν simply the best... Και επιστρέφοντας, περάσαμε από τον γνωστό, αγαπημένο Σούλη στους Αγίους Θεοδώρους, φάγαμε εξαιρετικά όπως πάντα και συνήλθαμε...:-)
Ακολουθούν φωτογραφίες του δωματίου μας για να πάρετε μια γεύση... Δυστυχώς, δεν έχω τραβήξει καθόλου τους υπόλοιπους χώρους γιατί έφευγα τρέχοντας κάθε φορά...:-)Φιλιά πολλά σε όλους και καλή εβδομάδα!!!!