Deja Vu...

Η άμμος καίει... Τα πόδια μου τσουρουφλίζονται μέχρι να διασχίσω το λιγότερο από ένα μέτρο που με χωρίζει από την θάλασσα... Το νερό είναι γαλάζιο, διάφανο και δροσερό... Ανατριχιάζω... Κάνω μερικά βήματα ακόμα και το νοιώθω να αγκαλιάζει τα πόδια μου... Βουτάω.... Το κεφάλι μου τυλίγεται από δροσιά... Ανακούφιση... Βγαίνω στην επιφάνεια, παίρνω βαθιά ανάσα, ξαναβουτάω... Κολυμπάω κάτω από την επιφάνεια, γρήγορα, μέχρι να νιώσω τα πνευμόνια μου να καίνε... Ξαναβγαίνω και ρουφάω τον αέρα απολαυστικά... Η ακτή έχει απομακρυνθεί αρκετά... Γύρω μου το απέραντο γαλάζιο διακόπτεται από σκάφη, μικρά και μεγαλύτερα αλλά το αποτέλεσμα παραμένει... Απόλαυση... Γυρίζω ανάσκελα και αφήνω το κορμί μου να επιπλεύσει... Κλείνω τα μάτια, τα αυτιά μου είναι μέσα στο νερό, οι ήχοι γίνονται απαλά μουρμουρητά και ο ήλιος πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα χρυσίζει το μυαλό μου... Για λίγα λεπτά νοιώθω να χάνω την επαφή μου με τον κόσμο... Και να την κερδίζω με τον εαυτό μου... Ανοίγω τα μάτια , το ρεύμα με έχει παρασύρει προς τα έξω... Δίπλα μου δυο παιδάκια με ένα στρώμα, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο μέσα στο νερό , μια κυρία με ένα ψάθινο καπέλο που κάνει την πρωινή , θαλάσσια, γυμναστική της... Κολυμπάω νωχελικά προς τα έξω και λίγο πριν τα πόδια μου πατήσουν κάτω κάνω μια τελευταία βουτιά... Τινάζω τα μαλλιά μου και βγαίνω ... Η άμμος κολλάει στα βρεμμένα μου πόδια και οι κρύσταλλοι που σχηματίζει το νερό πάνω στο δέρμα μου λειτουργούν σαν πρίσματα και βοηθάνε το μαύρισμα μου... Ξαπλώνω στην ροζ πετσέτα μου και αφήνομαι στο χάδι του ήλιου... Σε λίγο, μόλις με κάψει αρκετά, τα βήματα μου θα με οδηγήσουν πίσω στο νερό... Ξανά και ξανά...

Υ.Γ. Το κείμενο είναι παλιό... Το είχα γράψει στις 27 Ιουνίου του 2007 από το νησί και είχε δημοσιευθεί στο παλιό μου blog "Μέρες και νύχτες στην πόλη του Ποτέ- Ποτέ"... Όμως αντανακλά απολύτως το mood των ημερών... Νοιώθω μια τεράστια λαχτάρα να βουτήξω το κεφάλι μου στην θάλασσα... Και μια που η παραλία της Ψαρούς (από όπου και η φωτογραφία που χρονολογείται επίσης το 2007) είναι προς το παρόν άπιαστο όνειρο, θα βολευτώ με την πισίνα της Κινέτας ή με τα -ελπίζω καθαρά- νερά του Αστέρα, ελπίζω το συντομότερο... Μέχρι τότε όμως, θα ονειρεύομαι το απόλυτο... Που είναι τα πρώτα μπάνια στο νησάκι, που φέτος τα έχασα οριστικά αλλά ελπίζω από του χρόνου να τα ξαναβρώ γιατί είναι η μεγαλύτερη από τις απώλειες της φετινής χρονιάς... Φιλιά σε όλους, καλή εβδομάδα και σε όσους τα έχετε ξεκινήσει ήδη, καλά μπάνια!!