Λιακάδα και στο τέλος, νικάει πάντα η ζωή...

Δευτέρα σήμερα και σε δέκα μέρες θα είμαι εκεί που θέλω, όπως θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω... Και μετράω αντίστροφα.. Και είμαι χαρούμενη, λιακάδα μέσα- έξω, και κανείς, κανείς όμως , δεν δικαιούται να μου χαλάει την ζαχαρένια μου.. Κυρίως γιατί την έχω κερδίσει με την αξία μου και χίλιους κόπους σε μια περίοδο της ζωή μου και της ζωής μας πολύ δύσκολη, γεμάτη συνεχείς ανατροπές και ανακατατάξεις, και μιζέρια, και προβλήματα, και κρίσεις... Και επίσης γιατί εκείνοι που θα μπορούσαν και θα είχαν ίσως και το δικαίωμα να μου την χαλάσουν κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην το κάνουν - και αυτή είναι η πραγματική αγάπη, την άλλη με τα πείσματα που αλλιώς δεν έχει νοστιμάδα την ακούω βερεσέ και να με συγχωρείτε- και αυτό κάνει τις συγκρίσεις ακόμα πιο αδυσώπητες...
Δευτέρα σήμερα λοιπόν και στο ξεκίνημα της εβδομάδας έχω ανάγκη από λιακάδα και χαμόγελα.. Και από πράγματα και ανθρώπους που με κάνουν να αισθάνομαι, και να είμαι ευτυχισμένη... Την αγκαλιά του Άρι που είναι η καλύτερη του σύμπαντος, και την δεύτερη καλύτερη επίσης, και αυτή την θέλω πολύ και την χρειάζομαι, το συνωμωτικό χαμόγελο του Μάνου , τον καφέ με την μαμά μου, τις κουβέντες με την Μαρία, τα σχέδια για διακοπές με την Γεωργία, την θετική ενέργεια των φίλων μου που με θυμούνται ακόμα και όταν πνίγονται από υποχρεώσεις.... Σταγόνες ευτυχίας μέσα στο σύμπαν μου, που το κρατάνε λαμπερό και φωτεινό και αισιόδοξο.. Γιατί στο τέλος, νικάει πάντα η ζωή.. Και μαζί της και η αγάπη.. Να το θυμάστε αυτό παρακαλώ.. Είναι σίγουρο και καρατσεκαρισμένο...
Και τώρα σας αφήνω με ένα τραγουδάκι χαρούμενο και με μια καλημέρα γελαστή και πάω να ξεκινήσω τις δουλειές μου.. Έχω όλα τα κλασσικά νοικοκυρικά σήμερα, σούπερ μάρκετ, και καθαριστήριο και τα σχετικά, το απόγευμα έχω ένα meeting επαγγελματικό και το βράδυ έχει Χριστόφορο και Αρβύλες... Και μετά, μια ακόμα μέρα θα έχει περάσει, μια όμορφη μέρα, και θα έχουν μείνει εννιά..:-) Φιλιά!!!

Σαββατοκύριακο και σοκολάτα...

Έξω έχει λιακάδα και ζέστη... Και μέσα το ίδιο έχει... Ετοιμάζω καφέ και περιμένω την μαμά μου να με πάρει τηλέφωνο. Της έχω υποσχεθεί βόλτα για shopping...
Εχτές το βράδυ πέρασα όμορφα... Το Base Grill στο Μπουρνάζι είναι το καινούριο it place to be, γεμάτο πάντα με τον πιο απίστευτο κόσμο που μπορείτε να φανταστείτε, και αν αυτό δεν είναι ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης, τι να πω... Πάντως φάγαμε σαν γουρουνάκια - αν πάτε δοκιμάστε τα τηγανητά αυγά, έρχονται πάνω σε ένα στρώμα από λεπτές πατάτες τηγανητές και πριν τα σερβίρουν τα σπάνε και τα απλώνουν και το αποτέλεσμα είναι θεϊκό... Τόσο που δεν πρόλαβα καν να τα φωτογραφήσω για να τα δείτε... Εξαφανίστηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα σαν μαγική εικόνα.. (Βρήκα όμως φωτογραφια στο Pandespani και την "έκλεψα" γιατί αξίζει να τα δείτε...) Και τα κρέατα για τα οποία φημίζεται το μαγαζί είναι όντως πολύ καλά, και οι μερίδες τεράστιες, εγώ πάντα φέρνω πίσω goody bag για τον Droopy που χτες έκανε Πάσχα κανονικό με φιλέτο και χοιρινά μπριζολάκια...
Τα δε ασημένια μου μαλλιά τραβούσαν όλη την προσοχή, αλήθεια σας το λέω.. Δυο διαφορετικές κοπέλες σηκώθηκαν και ήρθαν να με ρωτήσουν που τα έχω φτιάξει... Βαγγέλη σου έρχεται πελατεία και ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο ιδανικό αποτέλεσμα...
Κατά τα άλλα, σήμερα το πρόγραμμα έχει άραγμα στο σπίτι το βράδυ, έχω επιθυμήσει τον καναπέ μου μια που κάπως το έχω καταφέρει και είμαι κάθε βράδυ έξω αυτόν τον καιρό.. Έχω στο ψυγείο υπέροχες βοδινές μπριζόλες και ένα chutney ντομάτας με chilly και lime που ανακάλυψα σε ένα καινούριο delicatessen που άνοιξε στην Κηφισιά απέναντι από την Μπομπονιέρα, θα ανοίξω και ένα παγωμένο Whispering Angels, είναι και η κατάψυξη γεμάτη παγωτά Ben & Jerry, θα δώ και ένα σωρό εργάκια που με περιμένουν στο PVR και θα περάσω σούπερ.. Α ναι, αυτή είναι στ΄αλήθεια η μεγάλη ζωή... Αφήστε που έχω φτάσει και στο βιβλίο που διαβάζω - το Κορίτσι στην Φωλιά της Σφίγγας, το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της διάσημης τριλογίας του Στίγκ Λάρσον- σε απίστευτα καίριο σημείο και πρέπει να παλουκωθώ να το τελειώσω...
Τέλος, να σας ομολογήσω πως αυτή την περίοδο με έχει πιάσει μια απίστευτη μανία με την σοκολάτα.. Εγώ που την σιχαινόμουνα, και που λάτρευα τα γλυκά με κρέμα και μόνο, τρώω απίστευτες ποσότητες σοκολάτας πια.. Προχτές στο Αθήρι, δοκίμασα το ωραιότερο προφιτερόλ της πόλης με σου γεμάτα με creme patisserie και σολοκάτα Vahlrona από πάνω.. Ε, έφαγα δύο το γουρούνι... Και χτες πέρασα από το Αριστοκρατικό και αγόρασα ένα κουτί σοκολατάκια, αυτά τα απλά που μοιάζουν με τις παλιές δεκάρες, από πικρή σοκολάτα και τα έχω στο ψυγείο και κάθε που περνάω, και περνάω συχνά, τρώω και μερικά... Είμαι καλά γιατρέ μου ή μου συμβαίνει κάτι πολύ άσχημο? Και μαζί με τα brioche μήπως το πακέτο μου μπορεί να έχει και κανένα treat από το μαγαζί με τα αυγά? Λέω εγώ τώρα....:-)

Αυτά για σήμερα, να περάσουμε ένα υπέροχο, χαλαρό και γελαστό σαββατοκύριακο και τα λέμε την Δευτέρα... Σήμερα δεν έχει τραγουδάκι αλλά λατρεμένη σκηνή από ελληνική ταινία και οι φωτογραφίες ότι πρόλαβα.. Πατάτες τηγανητές στο Base Grill και το απίστευτο προφιτερόλ στο Αθήρι.. Συγχωρείστε μου την ποιότητα αλλά είναι τραβηγμένες με το I- phone...Βράδυ... Φιλιά πολλά σε όλους...

UPDATE: Τελικά το βραδινό μου πρόγραμμα cocooning αναβάλεται για αύριο που θα το πιάσω σερί ολοήμερο, μόνο για εφημερίδες σκοπεύω να βγω το πρωί, άντε και για κανένα σοκολατένιο γλυκάκι από την Νανά Γιώτη που είναι δίπλα.. Σήμερα το βράδυ θα φάω gourmet η μαύρη.. Πολύ gourmet όμως λέμε.. Τελείως.. Και θα κουβεντιάσω κιόλας τρώγοντας πράγμα που κάνει το project ακόμα πιο δύσκολο αλλά άμα έχεις λιακάδα στην ψυχή, όλα τα καταφέρνεις...:-)

Σχέδια και όνειρα..

Λένε πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός ξεκαρδίζεται αλλά μπορούμε να ζήσουμε χωρίς σχέδια? Χωρίς πράγματα να περιμένουμε, χωρίς όνειρα και χωρίς προσδοκίες? Μπα.. Εγώ τουλάχιστον, αν δεν έχω κάτι να ονειρεύομαι, κάπου όμορφα να κάνω focus, δεν αντέχω ούτε ώρα.. Δεν περνάει ο καιρός.. Νοιώθω μετέωρη, στάσιμη, gloomy και όλα αυτά τα χάλια πράγματα που καμιά σχέση δεν έχουν με την εσωτερική μου λιακάδα που ήρθε και εγκαταστάθηκε για τα καλά και δεν σκοπεύει να το κουνήσει ρούπι, δεν πάει να καίγεται το σύμπαν γύρω μου... Σαν να θαμπώνω και να συρρικνώνομαι ένα πράμα, και δεν το θέλω καθόλου αυτό, καλοκαίρι που έρχεται...

Και έτσι, ονειρεύομαι και κάνω σχέδια.. Και μέσα στους επόμενους μήνες θέλω :

Να αποκτήσω το τέλειο μαύρισμα.. Αυτό το γλυκό σοκολατί που χαρίζει μόνο το Roucou της St. Barth.

Να αγοράσω τουλάχιστον τρία ζευγάρια σαγιονάρες...

Να αδυνατίσω τρώγοντας...

Να γράψω δέκα κεφάλαια του βιβλίου μου...

Να τελειώσω ένα project που ακόμα δεν έχω καλό- αρχίσει... Και να σκίσει..

Να τελειοποιήσω τα λαδερά μου.. Είναι εποχή λαδερών τώρα και πρέπει να είμαι έτοιμη για τραπεζώματα με το σωστό μενού...

Να πάω πολλά θερινά σινεμά... Με παγωμένες μπύρες και με το κάπνισμα να επιτρέπεται...

Να φεύγω κάθε τριήμερο.. Για αλλού...

Να μαγειρέψω τουλάχιστον μια φορά στον φούρνο του Ζαννή.. Που σημαίνει να καταφέρω να διαβάσω επιτέλους τον τόμο με τις οδηγίες χρήσεως...

Να μακρύνουν τα μαλλιά μου και να ανοίξουν πολύ...

Να βρω το τέλειο καφτάνι.. Ξέρω πως είναι κάπου εκεί έξω, απλά δεν έχουμε ακόμα συναντηθεί...

Να διαβάσω πολλά βιβλία... Στην ξαπλώστρα μου...

Να γελάσω πολύ, να χορέψω πολύ και να μοιραστώ υπέροχες στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάω..

Να κάνουμε τουλάχιστον ένα girl's trip...

Να αγοράσω ένα φλόγιστρο.. Και μετά να το χρησιμοποιήσω..

Να πηγαίνω δυο φορές την εβδομάδα για μπάνιο στον Αστέρα όσο θα είμαι Αθήνα..

Να πάω στα Βατράχια...

Να κολυμπήσω τουλάχιστον μια φορά βράδυ στον Άγιο Σώστη... Με φεγγαράδα...Και να μην είμαι μόνη μου...

Να δω πολλά ηλιοβασιλέματα χωμένη σε αγαπημένες αγκαλιές...

Να φτιάξω την βεράντα μου, και τα λουλούδια μου να ζήσουν για παραπάνω από μια σεζόν...

Να πάω βραδινή βόλτα στην παραλιακή με μηχανή...

Να ακούσω το Αχ Κορίτσι μου στο σωστό μέρος...

Να κάνω ένα ακόμα tattoo..

Να περάσω μερικές έστω μέρες διακοπών με τον Άρι...

Να κάνω δυο ταξίδια στο εξωτερικό, το ένα μακρινό...

Να ανακαλύψω που έχω χώσει την αγαπημένη μου καλοκαιρινή τσάντα και δεν την βρίσκω..
Και το βραχιολάκι για τον αστράγαλο μου..

Να βρω τα τέλεια μαγιό και τα ακόμη πιο τέλεια καπέλα παραλίας.. Και θυμάμαι να τα φοράω.. (τα καπέλα..)

Να κάνω δυο μαθήματα με τον Γιάννη πριν φύγει...

Να ξυπνάω το πρωί ευτυχισμένη και να κοιμάμαι το βράδυ χαμογελαστή...

Να συνεχίσει η ζωή να με εκπλήσσει.. Ευχάριστα..

Να αγαπιόμαστε και να αντέχουμε...

Να περάσω το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών μου με τους φίλους της καρδιάς μου...

Να κρατήσει η λιακάδα μέσα και έξω...

Να θυμάμαι να ζητάω συγγνώμη όταν πρέπει και να προσπαθώ να είμαι καλύτερος άνθρωπος..

Να κάνω όσο περισσότερα από τα σχέδια μου μπορώ πραγματικότητα...:-)

Και τώρα που τελείωσα την λίστα μου, σας αφήνω με ένα γλυκό φιλί γιατί το πρόγραμμα έχει Βαγγέλη... Το τέλειο ξανθό είναι προ των πυλών.. Και το τέλειο φρύδι επίσης... Και φυσικά, έχουμε και τραγουδάκι αγαπημένο...

Λιακάδα...

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που ξεκίνησαν με λιακάδα.. Εσωτερική κυρίως αλλά βοηθάει και η εξωτερική... Όπως βοήθησε και το ότι ήταν και η χτεσινή νύχτα από εκείνες που μοιάζουν σαν το σύμπαν να συνωμωτεί για να σου θυμίσει πως η ζωή είναι ωραία. .. Πολύ ωραία όμως... Και πως όταν έχει τα κέφια της μπορεί να σου κλείσει το μάτι και να σε βάλει σε δευτερόλεπτα σε καινούρια τροχιά.. Μην σας πω σε καινούριο γαλαξία...:-)
Και ναι, το ξέρω πως έτσι κι αλλιώς όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, το ξέρω τόσο καλά που μπορώ να γράψω βιβλίο επ' αυτού, τι βιβλίο, σύγγραμα ολόκληρο, όμως και αυτό το δόλιο το μυαλό καμιά φορά χρειάζεται εξωτερικά ερεθίσματα για να ξεκολλήσει... Και όταν το σύμπαν έχει κέφια λοιπόν, και μας βλέπει να αρνούμαστε να επικοινωνήσουμε με το περιβάλλον γύρω μας για καιρό και βλέπει τα ερεθίσματα να περνάνε και να μην ακουμπάνε, αποφασίζει να στείλει το βαρύ πυροβολικό και το ερέθισμα να είναι τόσο εντυπωσιακό που να μην μπορούμε παρά να το πάρουμε χαμπάρι... Και άμα το πάρουμε χαμπάρι, the rest is history...
Και έτσι σήμερα είναι μια μέρα με λιακάδα... Που ξεκίνησε με πρωινό καφέ στην Παλιά Αγορά και μια ατελείωτη κουβέντα περί ερεθισμάτων και των αποτελεσμάτων τους στην ζωή του ανθρώπου με την Μαρία, σιγά μην έτρεχα αλλού ειδικά σήμερα, και παρόλο που θα συνεχιστεί με μπαράζ ηλεκτρολόγων και υδραυλικών - χάλασε η κεραία που εγκαταστήσαμε πριν από έναν μήνα και το ζεστό νερό στην βρύση της μπανιέρας τρέχει αλά Μύκονος της δεκαετίας του 60, δηλαδή πρώτα βγαίνει λίγος σφυριχτός αέρας και μετά μερικές σταγόνες νερό- σιγά μην μασήσω εγώ και χαλάσω το κέφι μου...
Λιακάδα λέμε, και ονειρεύομαι ήδη αμμουδιές, και θάλασσες και παγωμένα ποτά και τραγούδια, και μυρωδιά αντηλιακού σε μαυρισμένα σώματα, και χαμόγελα γλυκά και λαμπερά, και αγκαλιές, και ηλιοβασιλέματα, και πεταλούδες στο στομάχι... Γιατί και ο έρωτας, και αυτός μέσα στο μυαλό μας δεν είναι τελικά? Εκεί γεννιέται και εκεί πεθαίνει, και μια που μίλησα για πεταλούδες στο στομάχι, σας το ορκίζομαι, πως κάθε φορά που βλέπω από το παράθυρο του αεροπλάνου ή από το κατάστρωμα του πλοίου το νησάκι μου να πλησιάζει, νοιώθω τις ίδιες πεταλούδες, χρόνια τώρα, σαν να είναι η πρώτη φορά... Γιατί υπάρχουν έρωτες που έρχονται, και έρωτες που φεύγουν.. Αλλά υπάρχουν και έρωτες που κρατούν για πάντα και λιακάδες που είναι μέσα στο μυαλό μας... Δικές μας, να τις κάνουμε ότι θέλουμε...
Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

Το τραγουδάκι είναι της λιακάδας και των χρωμάτων... Των C Real ξανά, που μόνο και μόνο για την Ειρήνη, μπορώ να τους ακούω και να τους βλέπω non stop...

Ότι αξίζει...

Φεύγω βιαστικά γιατί έχω μια δύσκολη μέρα μπροστά μου αλλά σας αφήνω ένα τραγούδι που πραγματικα, μιλάει στην ψυχή μου... Ότι αξίζει, από τους C-Real, αφιερωμένο εξαιρετικά...:-)
Υπέροχο τραγούδι και μεγάλη αλήθεια... Φιλιά πολλά και καλημέρες....

Dancing with the Greek Idol...

Αυτές τις μέρες είδα among others και μπόλικη τηλεόραση... Και έτσι, αφού ομολογήσω χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος ότι πιστεύω ακράδαντα πως το Ράδιο Αρβύλα είναι επίσημα η καλύτερη εκπομπή για φέτος - όποιος είδε χτες φαντάζομαι πως συμφωνεί ότι το 2 στα 2 του Κανάκη για τον Άρη ήταν η κορυφαία ατάκα της σεζόν - (και αφήνω απ΄έξω εννοείται τον Χριστόφορο γιατί ο Χριστόφορος δεν είναι σήριαλ, είναι ιδέα) λέω να αδράξω την ευκαιρία για να μοιραστώ μαζί σας τις παρατηρήσεις μου για τα δύο talent show μας... Το Greek Idol και το Dancing with the Stars...

Να ομολογήσω κατ΄αρχάς πως το Dancing το παρακολουθώ κανονικά τις Κυριακές ενώ το Greek Idol επειδή είναι Δευτέρα όχι.. Το είδα εχτές ολόκληρο, και έχω χαζέψει και αρκετά στα μεσημεριανά όμως... Το πρόβλημα και στα δύο είναι κοινό πιστεύω.. Οι ξινοί άνθρωποι.. Μόνο που στο Idol οι ξινοί είναι στην επιτροπή ενώ στο Dancing είναι στους παίκτες... Αυτή η Θεοδωράκη ας πούμε που αν έχω καταλάβει καλά κάνει καριέρα με βάση το ότι είναι ανιψιά του Μίκη, τι χάλι Θεέ μου.. Και αχτένιστη, και σαν να έχει καταπιεί λεμόνι, και ελλείψεις διάφορες στην προσωπική της ζωή πρέπει να έχει μάλλον, αν πιάσατε το κομψό υπονοούμενο... Το ίδιο και ο άλλος, ο τελευταίος, που δεν θυμάμαι πως τον λένε, που χτες ήταν ντυμένος με κοστούμι με σιρίτι και είχε το θράσος να σχολιάζει τα ρούχα των διαγωνιζόμενων... (Που βέβαια, οι στυλίστες του show πρέπει όχι απλά να απολυθούν αλλά να πετροβοληθούν στο Σύνταγμα.. Μα τι τους φορούσαν χτες αυτών των έρμων των παικτών? Ειδικά ένα σακάκι από πλαστικό τύπου φίδι λαμέ, το έβλεπα στον ύπνο μου να θέλει να με φάει... ) Πως θα έφτανε η ώρα να παραδεχτώ πως ο θείος - αυτό είναι το παρατσούκλι του Κωστώ στην πιάτσα- θα ήταν ο πιο συμπαθητικός από τους τέσσερις, ούτε που το φανταζόμουν.. Αλλά είναι, να μην το πω? Μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος, σχολιάζει σαν κανονικός άνθρωπος και χαζεύει σαν κανονικός άνθρωπος.. Εχτές, την ώρα που τραγουδούσε η θέα Ειρήνη Δούκα των C-Real κόντεψε να πέσει από την καρέκλα του έτσι που στριφογύριζε για να την βλέπει απ΄όλες τις δυνατές γωνίες... Για τον τέταρτο κριτή που δεν θυμάμαι επίσης το όνομα του, δεν έχω παρατηρήσεις.. Καλούλης μου φάνηκε ή εν πάση περιπτώσει δεν με ενόχλησε σε κάτι.. Όσο για την Ρούλα, δεν τρελαίνομαι και νομίζω πως θα έπρεπε να είχε παραμείνει πίσω από τις κάμερες αλλά το πόσο έμπειρη είναι σε αυτό που κάνει φάνηκε από τον τρόπο που κατέβασε από την σκηνή τον φίλο του Ντούρου.. Ευγενικά αλλά αποφασιστικά ενώ ο θείος ήταν έτοιμος να ανέβει και απλά να τον πλακώσει σε συνδυασμό κλωτσιάς - φάπας...

Στο Dancing τώρα, το πρόβλημα είναι ένα αλλά τέρας.. Και ονομάζεται Ευγενία Μανωλίδου.. Η μπουμπούκα που νομίζει ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω της, που είναι ανταγωνιστική σαν παλαιστής του Sumo και γλυκούλα μέχρι ξερατού κάνει τα πάντα για να μας εξολοθρεύσει.. Τραγουδάει τα στρουμφάκια, ακκίζεται σαν μπεμπέκα, δικαιολογείται σαν χαζοχαρούμενο, γλύφει την επιτροπή σαν σπασικλάκι και απειλεί σαν τον άντρα της.. Και χορεύει σαν πριονοκορδέλα όπως είδαμε, αφού καβάλησε τον παρτενέρ της σαν να ανέβαινε σε βέσπα και πήγε να τον αφήσει δυο φορές ανάπηρο τον αναξιοπαθούντα χορευτή... Και θυμώνει όταν οι άλλοι παίρνουν καλύτερους βαθμούς και είμαι σίγουρη πως όταν δεν την βλέπουν τα σπάει όλα με λύσσα και καρφώνει καρφίτσες σε κούκλες βουντού... Επίσης μου την σπάει λίγο και ο Αλέξης Κωστάλας γιατί χρειάζεται επειγόντως λεύκανση δοντιών - μπορεί να ρωτήσει την Γκαλένα που έχει αλλάξει όλη της την οδοντοστοιχία με μια καινούρια δυο νούμερα μεγαλύτερη και τέσσερες αποχρώσεις πιο άσπρη από το κανονικό- και γιατί αυτός ο πληθυντικός της ευγενείας και του μπαλέτου μου καρφώνει τον εγκέφαλο... Αντιθέτως, αγαπάω Λάτσιο που βάζει δεκάρια και φλερτάρει με την Ζέτα, λέτε όντως να έχουμε το καινούριο ειδύλλιο της χρονιάς? και ο Φωκάς έχει αυτό το χαριτωμένο της φούρλας που του δίνει extra bonus..
Επίσης το Dancing έχει πλεονέκτημα παικτών.. Απέναντι στην Βαλάντω, τον Χρήστο και τον άλλον με το κοκοράκι στο μαλλί, έχει τον Μιχάλη Ζαμπίδη που είναι απίστευτο αγόρι - καρτούν τελικά, και γουστάρω με τρέλα, την Έρρικα που είναι κουκλάρα και μαγκάκι και χαβαλές τεράστιος και φυσικά τον Σταμάτη Γαρδέλη που έχει κάνει come back που δεν το πιστεύει ούτε ο ίδιος.. Και που χορεύει εξαιρετικό quick step, και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να χορεύεις εξαιρετικό quick step στα πενήντα σου? Kudos λοιπόν στον Σταμάτη και double Kudos στο Dancing... Και μήπως να οργανωθούμε να βγάλουμε με κάποιον τρόπο εκτός την ξινήθρα μπας και ευχαριστηθούμε το υπόλοιπο? Για σκεφτείτε το και ρίξτε ιδέες παρακαλώ...

Καλημέρα, φιλιά και καλή εβδομάδα να έχουμε, που θα έχουμε μια που ξεκινάει με μια μέρα λιγότερη... Και με υποψία λιακάδας... Yeahhhhh!!!!

Στο σημερινό videάκι φυσικά πρωταγωνιστεί η Ευγενία... Και από το 1:10 και μετά, ξεκινάνε τα όργανα...:-)))

Κυριακή....

Λιακάδα, τραπέζια στρωμένα στην βεράντα, λουλούδια πολύχρωμα και πρασινάδες σε πήλινες γλάστρες, γέλια, άνθρωποι της καρδιάς μου...

Κρασί ροζέ παγωμένο, μια ομπρέλα να κάνει σκιά, μυρωδιές φαγητού, παγάκια να κουδουνίζουν στα ποτήρια, κουβέντες ατελείωτες, ματιές ζεστές και φωτεινές...
Μια γάτα λιάζεται σε ένα περβάζι, μουσική χαλαρή σαν την διάθεση μας, ο ήλιος καίει το πρόσωπο μου, η ψυχή μου είναι ανάλαφρη, η ζωή μπαίνει πάλι στις πραγματικές της διαστάσεις...
Σαλάτες με ντομάτες που είναι της εποχής και όλα τα λαχανικά που αγαπάμε, ψωμί ζεστό με τραγανή κόρα, νερό με φυσαλίδες, ποτήρια κρυστάλλινα που κουδουνίζουν στα τσουγκρίσματα, ο ήχος από τα μαχαιροπήρουνα κάνει σεγκόντο στον ήχο της διάσπαρτης ευτυχίας...
Ρουφάω απολαυστικά τον καπνό του τσιγάρου μου , γέρνω λίγο πίσω και παρατηρώ τους ανθρώπους της ζωής μου.. Που ξεπερνούν τα προβλήματα τους με στυλ και άποψη, που ανοίγουν τα σπίτια τους και τις καρδιές τους διάπλατες για να μας χωρέσουν, που γελάνε και το γέλιο φτάνει μέχρι τα μάτια τους, που κουβεντιάζουν, ερωτεύονται, τσακώνονται, πληγώνονται, πέφτουν και ξανασηκώνονται, και είναι πάντα εδώ.. Μάχιμοι, δυνατοί, παρόντες...
Τις αγαπάω αυτές τις χαλαρές Κυριακές στα σπίτια των φίλων.. Που κρατάνε μέχρι το βράδυ και που στον γυρισμό πάντα οδηγώ με ένα χαμόγελο μέχρι το σπίτι.. Και με τις μπαταρίες της ψυχής μου γεμάτες ξανά, στο φουλ...
Στις βεράντες του σπιτιού μου στο νησί, με θέα την θάλασσα που λατρεύω, έχω διοργανώσει και εγώ δεκάδες τέτοιες μαζώξεις.. Με τα ίδια γέλια, τα ίδια πρόσωπα, την ίδια ζεστασιά, το ίδιο νοιάξιμο.. Με τις ίδιες μυρωδιές, τις ίδιες γεύσεις, τους ίδιους ήχους... Χρόνια τώρα, ο κύκλος της αγάπης παραμένει σταθερός.. Και είναι αυτή η ένέργεια που μου φέρνει πίσω το σύμπαν τώρα, που τόσο την έχω ανάγκη και την αποζητάω... Και που την νοιώθω να τρέχει μέσα μου σαν γάργαρο, δροσερό νεράκι πάνω σε χώμα ξερό...
Κυριακή μεσημέρι και η πόρτα του κήπου ανοίγει για να υποδεχτεί κάθε τόσο και μια καινούρια άφιξη.. Σε λίγο θα ήμαστε όλοι εδώ, εκεί, παντού... Θα είμαστε μαζί και θα γελάσουμε και θα περάσουμε όμορφα και θα βγάλουμε κοροϊδευτικά την γλώσσα σε κάθε είδους κρίση... Και σ΄αυτούς που λείπουν και μας λείπουν θα χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία και θα "χτυπήσουμε" τις πόρτες των κινητών τους και θα μοιραστούμε την ευτυχία μας μαζί τους για να τους θυμίσουμε πως μπορεί να είναι μακριά αλλά είναι πάντα εδώ.. Στην καλύτερη και πιο ασφαλή θέση.. Μέσα στην καρδιά μας.. Και όλα, μα όλα, θα είναι όπως πρέπει...:-)

Σημεία στίξης.. Τελεία...

Χτες την νύχτα με ξύπνησε η καταιγίδα... Χαμός κανονικός με βροντές και αστραπές και μια βροχή απίστευτη.. Ο Droopy σκαρφάλωσε στο κρεβάτι μου σε έξαλη κατάσταση, εγώ σαν γνήσια τρελή μαμά έψαχνα τον Άρι στο κινητό μέσα στην νύχτα για να εισπράξω την εξής απάντηση: "καλά έχεις τρελαθεί τελείως? Από ζάχαρη είμαι και θα λιώσω ή θα πνιγώ μέσα στην Κηφισίας?" Προφανώς έχει δίκιο.. Αλλά για μένα είναι όντως από ζάχαρη, άχνη μάλιστα ούτε καν κρυσταλική, και πάντα θα ανησυχώ όταν συμβαίνουν πράγματα, ακόμα και χαζές καταιγίδες, και δεν είναι κοντά μου... Ξανακοιμήθηκα με χίλια ζόρια τελικά και τον Droopy κουλουριασμένο δίπλα μου, και εκείνος επέστρεψε νωρίς για τα δεδομένα του, γύρω στις τέσσερις, δείχνοντας μου πως μπορεί να τον τρελαίνω καμιά φορά, όπως τρελαίνω και όλους τους άλλους, αλλα ξέρει πως όλα από αγάπη γίνονται, απόλυτη αγάπη, έστω και χαζή καμιά φορά, και ανταποδίδει..
Και σήμερα πίνω τον καφέ μου και τρώω το τελευταίο κομμάτι brioche από το Waitrose - όσο προσεκτικό σχεδιασμό κι αν κάνω δεν κρατάει όσο θα ήθελα, το καταβροχθίζουμε και τελειώνει - και ετοιμάζομαι να ανέβω Κηφισιά.. Γιορτάζουν δυο λατρεμένοι μου άνθρωποι σήμερα, ο Κώστας και η Λιάνα, και θέλω να πάω από το Soho Soho να ψωνίσω το τέλειο δώρο για την φιλενάδα μου.. Ένα κρεμαστό ζωάκι της Aurelie Bidermann - μπείτε και ρίξτε μια ματιά στο site και θα καταλάβετε γιατί έχω τεράστιο κόλλημα μαζί τους- δεμένο σε κορδέλα Liberty... Θα αφήσω και ένα hoodie που ξέχασε ο Bill τις προάλλες και θα το χρειάζεται, και λέω να αγοράσω και για μένα ένα πρόβατο... Έχω έναν ελέφαντα από ροζ φίλντισι, έναν βούδα από μωβ αμέθυστο και μια νεκροκεφαλή από μαύρο και γκρί mother of pearl... Νομίζω πως το μπε θα συμπηρώσει την συλλογή μου τέλεια..:-)
Κατά τα άλλα, λέω να βάλω πια μια τελεία.. Σε αυτά τα mood swings που με ταλαιπωρούν τελευταία και μου χαλάνε το ροζ μου που το έχω επιθυμήσει πολύ και το χρειάζομαι επειγόντως.. Και την βάζω επιστρέφοντας σε όλα όσα αγαπώ πολύ.. Μαγειρεύω ξανά, εχτές έφτιαξα μια υπέροχη αλμυρή τάρτα με camembert και ντοματίνια και μέσα στο τριήμερο θα κάνω και το απόλυτο καλοκαιρινό φαγητό.. Κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές και ντοματοσαλάτα... Και θέλω να δοκιμάσω και μια συνατή για τάρτα με φράουλες και καμμένη καραμέλα, και έχω γεμίσει την κατάψυξη παγωτά Ben and Jerry, και το σπίτι μυρίζει ξανά όμορφα και γιάμι και ο Άρις μπαίνει μέσα και μαντεύει φαγητά και πέφτει σχεδόν πάντα μέσα.. Και γελάμε πάλι πολύ και χαζά, και ο Droopy κουνάει την ουρά του μέχρι ξεριζώματος και κάνει συνέχεια κοιλιές και θέλει χάδια..
Και γράφω ξανά, και σχεδιάζω δουλειές και στήλες και προσθέτω κεφάλαια σε ένα βιβλίο που κόντευε να στοιχειώσει και έτσι το πήρα αλλιώς και εγώ όπως λέει και ο φίλος μου ο Μίμης και το άλλαξα...
Και σήμερα το βράδυ θα πάω να ακούσω όμορφες μουσικές, και να πιω τα ποτάκια μου και να χορέψω με φίλους αγαπημένους, και θα φάω και το καλύτερο σουβλάκι της πόλης, και αύριο θα κάνω το αντίστοιχο πρόγραμμα με άλλους φίλους σε άλλο μέρος, και την Κυριακή θα μαζευτούμε από το μεσημέρι στην Μάρθα και τον Άλκη και θα μας πάρει το βράδυ όπως πάντα με γέλια και κουβέντες απίστευτες, και το τριήμερο θα περάσει γλυκά, όπως το έχω ανάγκη...
Και μετράω και εγώ τις μέρες ανάποδα πια, έχουν μείνει λιγότερες απο είκοσι, και χαμογελάω στην σκέψη της ομπρέλας μου, και της πρώτης βουτιάς στον Άγιο Σώστη, και της spicy crab salad on the beach, και των φίλων που έχω επιθυμήσει, και του ωραιότερου birthday party που θα κρατήσει μια ολόκληρη μέρα, και του ήλιου, και του αέρα, και όλων αυτών που μου έχουν λείψει τρελά.. Και με παίρνει και ο Ζαννής κάθε τόσο και με ξεσηκώνει και με τρελαίνει, και αναρωτιέμαι πως αφέθηκα να μπερδευτώ έτσι.. Η ζωή μου είναι εδώ.. Και εκεί.. Και είναι όμορφη, πάντα ήταν, και έχει γέλιο, και χρώμα, και φως και ενέργεια ανθρώπων που αγαπάω και που μ΄αγαπάνε και αυτοί... Και όποιος θέλει να είναι μέρος της, και θέλω και εγώ, χωράει απόλυτα, και έχει πάντα την θέση που του αξίζει.. Αρκεί να μπορεί να ενσωματωθεί, και να χαλαρώσει και να αφεθεί στην χαρά και να απολαύσει τα προνόμια της.. Βάζω τελεία λοιπόν, στην μελαγχολία, και στα δάκρυα, και στον θυμό και σε όλα αυτά που καθόλου δεν μου πάνε και που τα διαχειρίζομαι απαίσια γιατί δεν τα ξέρω και δεν τα έχω συνηθίσει, και με μπερδεύουν.. Και είμαι εδώ και περιμένω.. Τα καλύτερα.. Και μαζί μ΄αυτά τους ανθρώπους που αγαπάω.. Πολύ.. Καλημέρα...

Υ.Γ. Χρόνια πολλά στους Κωνσταντίνους και τις Ελένες σήμερα.. Σε κάποιους από σας θα τα πω live από το τηλέφωνο, σε κάποιους άλλους με μηνυματάκια.. Να περάσετε υπέροχα και να χαμογελάτε... Στην φωτογραφία μια νεκροκεφαλή της Aurelie σε κορδέλα Liberty, και το τραγουδάκι που ακολουθεί, λατρεμένο απολύτως, είναι ότι πρέπει για την περίσταση... Φιλιά!!!

Blogging και συνέπειες...

Εχτές το βράδυ είχα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα για το blogging... Γι' αυτά που μπορούμε να γράψουμε και τις συνέπειες τους και γι' αυτά που θέλουμε να γράψουμε και τα φιλτράρουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο για να μην έχουμε συνέπειες.... :-)

Τελικά, παραφράζοντας μια ατάκα του αγαπημένου κύριου Κώστα Ζουγανέλη, άλλο τι γράφουμε και άλλο τι ξέρουμε... Και αυτό ισχύει για όλους όσους ασχολούνται με το σπορ... Άλλοι γράφουν και σβύνουν, άλλοι γράφουν και μετά κατεβάζουν τα posts, άλλοι γράφουν υφίστανται τις συνέπειες και μετά τα κάνουν prive και ησυχάζουν και άλλοι - σαν και μένα- τα ανοιγοκλείνουν σε μια προσπάθεια να ακολουθήσουν τα mood swings τους... Και να γλυτώσουν τις συνέπειες...
Αν έκανα εγώ έναν απολογισμό του blogging μέχρι τώρα, στις συνέπειες θα έβαζα πρώτα απ' όλα τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα από αυτό... Γιατί οι συνέπειες δεν είναι μόνο δυσάρεστες, είναι και ευχάριστες, και έξω έχει λιακάδα και η Πολυάννα rulezzz.. Οι άνθρωποι που ήρθαν στην ζωή μου λοιπόν μέσα από αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες είναι η ωραιότερη συνέπεια αυτού του ταξιδιού.. Και ταυτόχρονα ο λόγος για τον οποίο καμιά φορά νοιώθω την ανάγκη να πατήσω το pause... Ή και να γράψω την λέξη ΤΕΛΟΣ.... Γιατί ξέρω καλά πως σε αυτό το επίπεδο ότι είχα να πάρω το πήρα και το παιχνίδι δεν θα έχει έχει ποτέ πια το ίδιο φαν.. Όταν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με άλλους τρόπους, όταν οι άνθρωποι της καρδιάς μου δεν πολυ- σχολιάζουν πια γιατί μου τα λένε live τα σχόλια τους, ή ακόμα και αν σχολιάζουν οι παρατηρήσεις, και τα γέλια, και τα δάκρυα ακόμα έχουν άλλη διαδρομή πια, το ενδιαφέρον όσο και να είναι μειώνεται...
Και βέβαια, τελικά ούτε το pause πατάω ούτε την λέξη ΤΕΛΟΣ γράφω γιατί υπάρχουν και άλλες συνέπειες, παράπλευρες, που με κρατάνε εδώ έστω και με τον ενθουσιασμό μου συχνά πεσμένο... Είναι η συνήθεια καταρχάς, απραίτητο συστατικό κάθε πετυχημένης σχέσης, είναι η εκτόνωση - αρνητική συνέπεια αυτή για κάποιον που γράφει επαγγελματικά μια που βγάζω εδώ την ανάγκη μου για έκφραση και αφήνω πίσω το βιβλίο μου ή τα κομμάτια που πρέπει να γράψω- , είναι η ανταλλαγή ενέργειας και απόψεων και ιδεών με έναν κόσμο που με έχει στηρίξει με τον τρόπο του στα δύσκολα μου και που με εκπλήσσει ευχάριστα σχεδόν καθημερινά με mails γεμάτα λόγια αγάπης, είναι ακόμα και οι ανώνυμοι που με προσγειώνουν απότομα στην πραγματικότητα τις πιο άκυρες στιγμές - όπως στο προηγούμενο, απολύτως της ψυχής μου κομμάτι- αλλά τις έχω ανάγκη τις προσγειώσεις καμιά φορά για να εκτιμώ το πόσο όμορφα είναι που μπορώ και απογειώνομαι συχνότερα από ότι ορισμένοι άλλοι, και τέλος, είναι η βεβαιότητα πως μια ιστορία της οποίας το aftermath, μετά από τόσα χρόνια και παρόλα τα πολύ δυσάρεστα κομμάτια της παραμένει θετικό, δεν μπορείς να την αφήσεις να φύγει.. Όχι τουλάχιστον χωρίς να την παλέψεις μέχρι τέλους...
Αυτά σκεφτόμουν χτες το βράδυ επιστρέφοντας από μια βραδιά που την πέρασα με αγαπημένους co- bloggers.. Περάσαμε όμορφα, θα το ξανακάνουμε και δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο πάνω σ' αυτό.. Μόνο το ότι η διαδρομή γίνεται πάντα πιο όμορφη όταν έχεις την κατάλληλη παρέα.. Καλημέρα, φιλιά πολλά και τα λέμε soon....

Μικρό μάθημα αυτογνωσίας...

Ο καιρός από χτες είναι συννεφιασμένος και μου την σπάει.. Και ενώ όλα γύρω μου είναι καλύτερα, εγώ εξακολουθώ να νοιώθω χαζά μετέωρη.. Ξέρω τι πρέπει να κάνω και έχει έρθει η ώρα να αφήσω τις δικαιολογίες και να σπάσω τα νήματα που με κρατάνε δέσμια καταστάσεων που τις παλεύω μόνη μου και που επιμένω να τις κρατάω στην ζωή μου ενώ ξέρω, βλέπω, πως δεν με οδηγούν πουθενά.. Ο Χοϊμες θα είχε πολλά να πει για μένα αυτόν τον καιρό αλλά τα ξέρω και από μόνη μου, αυτή είναι η πικρή αλήθεια και ας μην θέλω να το παραδεχτώ.. Λατρεύω τις δύσκολες μάχες, ακόμα και αυτές με το προδιαγεγραμμένο τέλος, μόνο και μόνο γιατί μου δίνουν την δυνατότητα να μετράω τις δυνάμεις μου και να ελπίζω πως θα υπερβώ όχι μόνο τον εαυτό μου αλλά και την ίδια την ζωή.. Και όταν δεν τις βρίσκω έτοιμες τις στήνω μόνη μου, με αντιπάλους άξιους να αναμετρηθώ μαζί τους και κάποιος να βγει νικητής και κάποιος χαμένος, αλλά συνήθως ακόμα πιο άξιους να μείνουν στην ζωή μου σαν συμπαίκτες και όχι σαν εχθροί... Χαζό παιχνίδι, μάχη για δύναμη, μια δύναμη που δεν μου προσφέρει τίποτα απολύτως στην ουσία πέρα από ένα χάδι στον εγωισμό μου που τελευταία φουσκώνει πάλι σαν παγώνι και κινδυνεύω να με καταπιεί.. Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποιά είναι η πιο έξυπνη, γοητευτική, χαριτωμένη και ικανή του κόσμου? Αυτή που καταφέρενει τα ακταόρθωτα, τα δύσκολα, τα απίθανα και τα μοναδικά? Πες μου αυτό που θέλω να ακούσω γιατι θα σε σπάσω και χέστηκα για τα εφτά χρόνια γρουσουζιάς...
Προτεραιότητες, αυτή είναι η λέξη κλειδί και εκεί έχω μπερδευτεί πάλι, μόνη μου, παίζοντας τα ίδια, γνωστά παιχνίδια στο μυαλό μου, με το μυαλό μου, μόνο και μόνο για να μην παραδεχτώ πως έκανα λάθος και πρέπει να πάω παρακάτω.. Και μπορεί το ότι το ξέρω όλο αυτό βαθιά μέσα μου να κάνει τα πράγματα ευκολότερα όταν έρχεται η ώρα του πάτου, όμως δεν αλλάζει την ουσία.. Και η ουσία είναι ότι είμαι εθισμένη στα δύσκολα και στα μπερδεμένα και στα δυσλειτουργικά, γιατί έτσι μεγάλωσα και αυτά αισθάνομαι οικεία, και όταν η ζωή μου αρχίσει να ηρεμεί πραγματικά τα αναζητώ και τα ξεχωρίζω με μάτι αλάθητο μέσα από τον σωρό και τα πλησιάζω και τα κάνω δικά μου, μόνο και μόνο για να μου δώσουν το άλοθι που χρειάζεται για να την ανακατέψω... Ξανά και ξανά και ξανά... Και κάνω τα εύκολα δύσκολα μόνη μου, και τα απλά περίπλοκα, και μεπρδεύω τα κουβάρια και μετά παιδεύομαι να τα ξεμπερδέψω σε έναν μόνιμο αγώνα κόντρα στον εαυτό μου και τις ευκολίες του.. Γιατί στην πραγματικότητα με όλη την δουλειά που έχω κάνει με το μέσα μου δεν έχω καταφέρει μάλλον να αποδεχτώ πως μπορεί τελικά να τις αξίζω τις ευκολίες μου.. Και κατά καιρούς τις αμφισβητώ και τις τεστάρω μόνη μου, έτσι για να κρατάω την αδρεναλίνη ψηλά όταν χρειαστεί και για να μην ξεχνιόμαστε.. Και αφήνω ανθρώπους να μπαίνουν στην ζωή μου και να την αλλωνίζουν, και μπαίνω στην ζωή τους και την αλωνίζω και εγώ, και τους δίνω όλα τα λάθος μηνύματα για όλους τους λάθος λόγους, και τους χρεώνω τις δικές μου επιλογές και τα δικά μου λάθη, και αλλάζω χωρίς να αλλάζω πραγματικά, και αντέχω πράγματα και καταστάσεις μέχρι να σκάσω και να εκραγώ ενώ μπορώ να βάλω όρια - είμαι τόσο καλή στα όρια όταν θέλω - και όταν θα τους τραβήξω το χαλί κάτω από τα πόδια τελικά, γιατί αυτό θα συμβεί είναι μαθηματικά βέβαιο, θα νοιώθω και τύψεις που δεν μπόρεσα να είμαι το τέλειο πλάσμα που έπρεπε και που δεν κατάφερα ποτέ να είμαι... Τι χαρά, τι ανακούφιση.. Είμαι κακό παιδί, κακό και ατελές, μπαμπά είχες δίκιο που δεν με αποδέχτηκες ποτέ, πως να με αποδεχτεί οποιοσδήποτε άλλος? Μου αξίζουν τα χειρότερα, μου αξίζω εγώ, και τόσο κακός άνθρωπος είμαι που πάλι κάποιος άλλος βρέθηκε να πάρει την θέση που άφησες κενή και να μου θυμίσει όλα όσα παλεύω χρόνια τώρα να ξεχάσω...Και εγώ τον άφησα μπαμπά, γιατί μου θύμιζε εσένα...
Και μετά θα σηκωθώ, θα τιναχτώ ανακουφισμένη που ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατή και θα γυρίσω πίσω στην ηρεμία μου, και το κοντέρ θα μηδενίσει για μια ακόμα φορά μέχρι νεωτέρας... Και ο κανόνας δεν θα έχει πάλι εξαιρέσεις και όλοι οι άνθρωποι που αξίζουν να είναι στην ζωή μου πραγματικά , που έχουν περάσει όλα τα τέστ, ξανά και ξανά και μου έχουν αποδείξει πως μ΄αγαπάνε γι΄αυτό που είμαι, το ατελές και το φοβισμένο που κρύβεται μέσα στο λαμπερό και το ροζ, θα είναι για μια ακόμα φορά οι ίδιοι.. Χρόνια τώρα, αυτό το μέτρημα δεν βγάζει ποτέ άλλον αριθμό... Καποιοι φεύγουν και κάποιοι έρχονται αλλά η ισορροπία των αριθμών δεν διατράσεται ποτέ.. Σίγουρα κάτι θέλει να μου πει η ζωή.. Γιατί άραγε εγώ επιμένω να μην την ακούω?

Here I am...

Το πρόσωπο μου καίει και τα μάτια μου κλαίνε... Όχι, δεν μου συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, αντιθέτως είμαι μια χαρά.. Μετά από μια υπέροχη μέρα με μπόλικη ηλιοθεραπεία και γέλια ανάμεσα σε φίλους καρδιάς, η κρέμα ματιών που σπάνια θυμάμαι να χρησιμοποιώ, όπως άλλωστε και την κρέμα προσώπου, μου φέρνει δάκρυα... Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα αυτό συμβαίνει.. Την χρησιμοποιώ και μετά κλαίω όλη μέρα.. Ε, σήμερα θα κλαίω όλη νύχτα.. Θα κοιμηθώ παρόλα αυτά υπέροχα όμως γιατί νοιώθω μετά από καιρό ασφαλής.. Σε μια περίοδο που όλα γύρω μου αλλάζουν με ρυθμούς αστραπής και που λαχανιάζω για να προλάβω τις εξελίξεις πολλές απο τις οποίες αν περνούσε από το χέρι μου ήταν εντελώς διαφορετικές, η ζωή μου θυμίζει με τον πιο όμορφο, τον πιο απλό και τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως μερικές φορές μπερδεύουμε τις προτεραιότητες μας.. Και μαζί μπερδεύουμε και την ζωή μας ολόκληρη...
Σήμερα, σε ένα υπέροχο σπίτι που είναι πάντα ανοιχτό για να μας υποδεχτεί αλλά και να με "περιθάλψει", τρυγιρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ πολύ και ξέρω πως μ΄αγαπούν και εκείνοι το ίδιο, θυμήθηκα πως τα υλικά της ευτυχίας είναι και ήταν πάντα εδώ.. Εγώ απλώς μπερδεύομαι.. Και πως όσο θα έχω την αγκαλιά του παιδιού μου να χάνομαι μέσα της, τον Μάνο συνοδοιπόρο μου όπως και αν διαμορφώνεται η σχέση μας με τα χρόνια και τους φίλους της ζωής μου να είναι δίπλα μου στα μικρά αλλά και στα μεγάλα, θα είμαι όσο δυνατή χρειάζεται για να κάνω τις δύσκολες επιλογές εύκολες και τα λάθη μαθήματα ζωής.. Και θα είμαι ευτυχισμένη με αυτή την ήρεμη και σταθερή ευτυχία που μπορεί καμιά φορά να την αγνοώ επιδεικτικά γιατί έχω την τύχη να την θεωρώ δεδομένη, όμως είναι αυτή που στέκεται σαν μαλακό μαξιλαράκι και μειώνει την δύναμη των πτώσεων μου χρόνια τώρα... Και είναι αυτή που μου δίνει την δύναμη να αλλάζω την ζωή μου ξανά και ξανά κυνηγώντας τα όνειρα μου και το δικαίωμα μου σε αυτό που πιστεύω πως είναι το καλύτερο για μένα.. Το δίχτυ ασφαλείας μου σε κάθε ρίσκο.. Η ασπίδα μου σε κάθε μάχη ακόμα και αν φαίνεται χαμένη.. Και τελικά, η φόρα μου για να μπορώ να απογειώνομαι όσο συχνά χρειάζεται για να μην βαλτώνω σε μια καθημερινότητα που ακόμα και η πιθανότητα της ρουτίνας της με φοβίζει και με κάνει να ασφυκτιώ..
Όλα αυτά σκεφτόμουν σήμερα, ανάμεσα σε γέλια βρεμμένα με παγωμένο ροζέ κρασί, βουτιές σε δροσερά νερά και μια ενέργεια που ζέσταινε τον χώρο γύρω μου πολύ περισσότερο από τον ήλιο που μας έκαιγε και μας έδινε το πρώτο πολυπόθητο χρώμα της σεζόν... Και γύρισα σπίτι μου αργά, γλυκά κουρασμένη αλλά πραγματικά ευτυχισμένη... Και ήρεμη... Αύριο έχω μπροστά μου μια παράξενη, μπορεί και δύσκολη μέρα.. Που την περίμενα καιρό και που ακόμα και τώρα που σας γράφω δεν έχω ξεκαθαρίσει με απόλυτη ειλικρίνια στον εαυτό μου τι ακριβώς θα ήθελα να μου φέρει... Δεν θέλω να κάνω προγνωστικά.. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τα τι και τα πως.. Θέλω να σας ευχηθώ από σήμερα να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα γιατί αύριο έχω πρωινό ξύπνημα και δεν θα προλάβω, και να πάω να κοιμηθώ.. Και να δω όνειρα χαμογελαστά και πολύχρωμα.. Και σαν άλλη Σκάρλετ, να ξυπνήσω με την βεβαιότητα πως αύριο, θα είναι μια ακόμα καλύτερη μέρα... Φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Να σας ζητήσω και συγγνώμη που θα απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου ποστ με καθυστέρηση αλλά θα το κάνω όσο συντομότερα γίνεται.. Και να αφιερώσω το τραγουδάκι που είναι από τα πολύ αγαπημένα μου σε όλους σας.. Μαζί και σε μένα...:-)

Η αξία της εικόνας...

Μου συνέβη προχτές και σας το περιγράφω όπως έγινε... Έχω τελειώσει μόλις από την Τέτα και πάω στην Eurobank να πάρω χρήματα από το μηχάνημα.. Παρκάρω έξω από το εμπορικό κέντρο απέναντι και τελειώνοντας, θυμάμαι πως έχω δει ένα καινούριο μαγαζί που έχει ανοίξει λίγο καιρό τώρα, μικρό και ροζ και με πολύ όμορφα πράγματα και αποφασίζω να πάω να ρίξω μια ματιά.. Είμαι ντυμένη μάταλα ως συνήθως που λέει η μαμά μου και σας εξηγώ ακριβώς τι εννοώ γιατί έχει αξία για την συνέχεια της ιστορίας.. Γκρι βελουτέ παντελόνι φόρμας, τα λατρεμένα μου κολιέ - ζωάκια από το Liberty, ασημένιες Havaianas (συλλεκτικές παρακαλώ αλλά οκ, δεν έχουν και τεμπέλα να το γράφουν), άσπρο Τ-shirt, άσπρα γιαλιά ηλίου και μια πορτοκαλί τσάντα με χρυσόψαρα που όποιος έχει μάτια - και ξέρει- μπορεί να δει ότι δεν την έχω πάρει ακριβώς από την λαϊκή. Και είμαι αχτένιστη, με τα μαλλιά μαζεμένα με κοκκαλάκια γιατί την επόμενη μέρα είχα Βαγγέλη, και γενικά δεν φοράω την βελάδα μου για να πάω για mani- pedi , ούτε δαχτυλίδια και λοιπά μπιζού για να μην τα βάζω βγάζω και τα λαδώνω με τις κρέμες και τις παραφίνες, αλλά anyway...

Στην βιτρίνα του μαγαζιού έχει μια τσάντα που μου αρέσει, από αυτές που είναι ότι πρέπει για το καλοκαίρι και που δεν χρειάζεται να πουλήσεις μισό σπίτι για να τις πάρεις, αλλά μέσα, σε ένα ράφι, διακρίνω μια άλλη που νομίζω πως μου αρέσει πιο πολύ.. Μπαίνω μέσα και βρίσκω μια πιτσιρίκα που βαριέται εμφανώς, βλέπει Λαμπίρη σε μια μικρή τηλεόραση μισοκρυμμένη πίσω απο το ταμείο και δεν μου δίνει την παραμικρή σημασία.. Χαζολογάω λίγο, το μαγαζί έχει όμορφα πράγματα αλλά εγώ την τσάντα θέλω να δω, αυτή στο ράφι.. Το λέω λοιπόν στην πιτσιρίκα, εκείνη με κοιτάζει από την κορφή μέχρι τα νύχια εξεταστικά και με ένα ύφος ελαφράς δυσφορίας ανάμεικτο με ειρωνία μου απαντάει: "Να σας την κατεβάσω αλλά νομίζω πως είναι πολύ ακριβή για σας.."
Για δευτρόλεπτα έχω μείνει παγωτό.. Και στην συνέχεια περνάνε χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό μου.. Να την βρίσω, να την ειρωνευτώ και εγώ, να θυμώσω, να γελάσω... Αποφασίζω να μην κάνω τίποτα απολύτως.. Της χαμογελάω όσο πιο ευγενικά μπορώ για την περίσταση, την ευχαριστώ και φεύγω.. Στο αυτοκίνητο γελάω μόνη μου.. Η μαμά μου μάλλον έχει δίκιο τελικά που μου λέει χρόνια τώρα πως είμαστε η εικόνα μας και πως η δική μου μάλλον μπερδεύει τους ανθρώπους.. Και ένα mail που πήρα χτες μου επιβεβαιώνει πως οι άνθρωποι που δεν μας ξέρουν, ή και αυτοί που νομίζουν πως μας ξέρουν, σχηματίζουν εικόνες για μας που σπάνια μας αντικατοπτρίζουν.. Όμως εγώ αρνούμαι να μπω στην διαδικασία να κάνω προσπάθεια για να γίνω μια εικόνα που δεν με αφορά. Και ας σημαίνει αυτό πως μερικές φορές, οι τσάντες που μου αρέσουν θα δείχνουν πολύ ακριβές για μένα... Η ζωή είναι οι επιλογές μας.. Και εγώ guys, διαλέγω να είμαι όπως αρέσει σε μένα.. Και οι άλλοι περισσεύουν...
Καλημέρα σε όλους και να έχουμε ένα υπέροχο - αν και βροχερό όπως φαίνεται- σαββατοκύριακο....

Πίσω στα γνωστά...

Πρωινός καφές στην γνωστή, αγαπημένη κούπα, έξω λιακάδα και ζέστη – το καλοκαίρι είναι εδώ και επισήμως, επιτέλους- και μετά από καιρό νοιώθω πως η ζωή μου μπαίνει πάλι σε τάξη… Σήμερα μετά την Τέτα θα πάω φυτώριο να κάνω research για την βεράντα μου.. Τα περσινά φυτά μας έχουν αποχαιρετήσει γιατί κάτι κόλλησαν και πρέπει να αντικατασταθούν, σχεδόν όλα, οπότε θέλω ιδέες.. Και λύσεις… Και καλάθια ψάθινα να τα κρεμάσω ολόγυρα, να τα γεμίσω με λουλούδια και να θυμίζουν λίγο γαλλική εξοχή.. Και βασιλικούς και ένα αγιόκλημα να μυρίζει τα βράδια όλο το σπίτι..
Και αργότερα, έστω και με φτιαγμένο νύχι, θέλω να φτιάξω cupcakes.. Ο Άρις διαβάζει νυχθημερόν γιατί ξεκινάει εξεταστική όπου να ΄ναι και νομίζω πως τα cupcakes είναι καλή παρέα για την περίσταση.. Μαζί με φρεσκοστυμμένους χυμούς που ποτέ δεν του κάνω όμως η απαίσια μαμά, γιατί έχω ένα θέμα με τα φρούτα και μου είναι αδύνατον να θυμηθώ να πάρω πορτοκάλια όταν βγαίνω για ψώνια .. Αδύνατον όμως…
Και από την επόμενη εβδομάδα θα αρχίσω μπάνια.. Θα κάνω την αρχή την Κυριακή στο σπίτι λατρεμένων φίλων που μας έχουν καλέσει για πισίνα day με αγαπημένη παρέα – εξ ου και η Τέτα σήμερα γιατί ένα waxing είναι απολύτως απαραίτητο, όπως και ένα mani- pedi επίσης- και μετά θα παίρνω το βιβλιαράκι μου και το St. Barth μου και θα εκδράμω στην παραλία του Αστέρα.. Ειδικά τις καθημερινές που έχει ησυχία, δεν έχω καλύτερο… Και την ώρα μου θα περνάω και χρώμα θα πάρω.. Μην με αντικρύσει το νησάκι κάτασπρη όταν έρθει η ώρα… Και όποια από τις φίλες μου θέλει, ακολουθεί…
Αυτά τα λίγα για σήμερα, έτσι για να μπαίνουμε πάλι στο mood, και τα λέμε soon… Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους…

Στις φωτογραφίες η παραλία του Αστέρα και αυτή της Ψαρρούς... :-)
Και τραγουδάκι εύθυμο, για να πάει η μέρα όπως πρέπει... (και έχει και guest τον Αντώνη..)

Pink again...

Διακινδυνεύοντας να με περάσετε πραγματικά για ψυχοπαθή ξανανοίγω το blog γιατί νοιώθω πως σας χρωστάω μερικές εξηγήσεις.. 19 σχόλια, δεκάδες τηλέφωνα και πάνω από 50 mails μέσα σε δυο μέρες, όλα γεμάτα λόγια αγάπης και παρηγοριάς και με δηλώσεις «είμαστε εδώ για σένα» με έκαναν να νοιώσω το λιγότερο παράξενα.. Ήξερα πάντα πως το blog αυτό ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο… Ένα παράθυρο που έφερε στην ζωή μου υπέροχη ενέργεια, και φως, και ανθρώπους που έγιναν φίλοι καρδιάς και αγαπημένοι, και ένα πάρε δώσε ψυχής που με πήγε πολλά βήματα παρακάτω.. Όμως επειδή ήταν πάντα ροζ και αισιόδοξο, πίστευα πως το μαύρο χρώμα όχι μόνο δεν του ταίριαζε αλλά θα έδιωχνε τον κόσμο μακριά.. Και έκανα λάθος προφανώς και συγχωρέστε με..
Δεν μου συμβαίνει κάτι σοβαρό.. Συνέβησαν πολλά δυσάρεστα τον τελευταίο καιρό που με στεναχώρησαν, επαγγελματικά και προσωπικά όμως τίποτα που δεν αντιμετωπίζεται ή δεν διορθώνεται.. Ήταν κυρίως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όλη αυτή η μαυρίλα της κρίσης και η βαριά σκιά τριών νεκρών ανθρώπων στην ζωή μας που με έκαναν να σκεφτώ πως ίσως να μην είναι εποχή για ροζ, και για girl’s talk, και για κεκάκια.. Όμως ο Μάνος που πάντα στέκεται δίπλα μου, στα δύσκολα και στα εύκολα, ο πιο αμερόληπτος παρατηρητής της ζωής μου ever, μου είπε χτες πως δεν είναι όλα τα μέσα ίδια.. Και πως σε εποχές δύσκολες και μίζερες, η αισιοδοξία μπορεί να είναι ανάγκη για πολλούς, και σίγουρα θα είναι αφορμή για άσχημα σχόλια, αλλά για πολύ λιγότερους..
Και έτσι, είμαι πάλι εδώ.. Και δεν μπορώ να σας υποσχεθώ πως θα γράφω κάθε μέρα, ούτε πως θα είμαι πάντα ροζ και ανέμελη.. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω όμως πως δεν θα είμαι και μαύρη.. Γιατί μπορεί να γράφω το ίδιο καλά σε όλα τα χρώματα, και το ξέρω και είναι και η δουλειά μου να το κάνω, όμως το δικό μου χρώμα θα είναι πάντα φωτεινό γιατί είμαι σχεδιασμένη έτσι.. Στα δύσκολα πέφτω και ξανασηκώνομαι.. Και βρίσκω πάντα το δώρο μέσα στο πρόβλημα και το φως μέσα στο σκοτάδι.. H Πολυάννα θριαμβεύει και πάλι.. Και θέλω να ξέρετε πως όλα αυτά τα χέρια που απλώσατε για να με σηκώσετε όταν νομίσατε πως είχα πέσει, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ..
Σας ευχαριστώ και σας ευγνωμονώ μέσα από την καρδιά μου για το ενδιαφέρον, για την αγάπη και για την υπέροχη ενέργεια.. Και είμαι σίγουρη πως έτσι, μαζί, γλυκά και όμορφα και αγαπημένα, μπορούμε να ξεπεράσουμε πολλές κρίσεις.. Ας το παλέψουμε λοιπόν…

THE END....

Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ.. Για όλα.. Ήταν μια υπέροχη βόλτα που την κάναμε μαζί και την χάρηκα απίστευτα.. Όμως δεν έχω κέφι για βόλτες πια.. Να είστε όλοι καλά και ίσως κάποια στιγμή ξαναβρεθούμε, σε καλύτερες μέρες και με καλύτερες συνθήκες....

Σπασμένη κούκλα...

"Και ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και έμεινε μόνη.. Προσπάθησε να κάνει μερικά βήματα, ψηλαφώντας τον χώρο γύρω της διστακτικά και τρόμαξε.. Γύρω σκοτάδι και μπροστά κενό… Και η πλατεία άδεια.. Πίσω, στο καμαρίνι της έβγαλε όλα τα πολύχρωμα ρούχα, χάλασε το περίτεχνο της χτένισμα, σκούπισε προσεκτικά κάθε ίχνος από την πούδρα και τις σκιές που της έδιναν λάμψη, άφησε στο κουτί τους τα κοσμήματα, κατέβηκε από τα ψηλοτάκουνα παπούτσια και κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη όπως ήταν πραγματικά. Αμείλικτη εικόνα.. Τρομακτική.. Μια γυναίκα άδεια, χλωμή και μόνη..

Πως έγινε έτσι? Πότε? Όσο στροβιλιζόταν με πάθος κάτω από το φως που την τύλιγε σαν απαλή κουβέρτα και την έκανε να νοιώθει βασίλισσα του κόσμου, όσο φλέρταρε με την λάμψη πάνω στην σκηνή που είχε γεννηθεί για να την αλωνίζει και νόμιζε πως ήξερε την κάθε της σπιθαμή, χαμπάρι δεν πήρε πως οι άνθρωποι γύρω της έφευγαν.. Ούτε την πόρτα δεν άκουσε να κλείνει.. Νόμιζε πως το φως θα κρατούσε για πάντα, πως ήταν δικό της όπως της είχε υποσχεθεί.. Πίστεψε στις υποσχέσεις του, πως θα ήταν πάντα εκεί να την στηρίζει και να την στέφει πρωταγωνίστρια ξανά και ξανά.. Να υποστηρίζει τον φυσικό της ρόλο..

Και ύστερα, ξαφνικά, το φως έσβησε… Χάθηκε.. Και εκείνη έμεινε μόνη… Και ότι είχε συμβεί μέχρι τότε, όλα τα γέλια, όλα τα χειροκροτήματα, όλοι οι ρόλοι που είχε παίξει με το φως, για το φως, δεν είχαν νόημα.. Ήταν μόνο μια σειρά απο λάθη... Κουλουριάστηκε στο πάτωμα που το ένοιωσε σκληρό και τραχύ κάτω από το δέρμα της, έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να νοιώσει νερό να την τυλίγει και να την βυθίζει στην ηρεμία και την ασφάλεια μιας μήτρας.. Στην ευεργετική της σιωπή.. Δεν ένοιωσε καν τον πόνο της βελόνας… Όμως αντί να ηρεμίσει και να χαλαρώσει αισθάνθηκε να πνίγεται.. Να ασφυκτιά.. Άνοιξε το στόμα της να αναπνεύσει και το νερό πλημύρισε τα πνευμόνια της ορμητικό… Γέμισε κάθε κενό μέσα της και πήρε το οξυγόνο μακριά.. Πάλεψε με τρόμο για μια ανάσα, για μια πνοή ζωής μέσα της, έστω και τελευταία στιγμή, αλλά το νερό ήταν πιο δυνατό και ο αέρας τελείωνε.. Την ώρα που έκανε την τελευταία αγωνιώδη προσπάθεια να ανασάνει, την ώρα που ένοιωσε το κορμί της να παγώνει και να αδειάζει από ζωή με τον ίδιο τρόπο που είχε αδειάσει η ψυχή της από συναίσθημα, το σκοτάδι στο μυαλό της σκίστηκε στα δύο και το φως έλαμψε ξανά… Και ήταν αυτό το τελευταίο πράγμα που είδε.. Το τελευταίο πράγμα που ένοιωσε, το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκε… Το φως που της τα πήρε τελικά όλα.. Και πέθανε μαζί του. Κουλουριασμένη σαν μωρό σε ένα βρώμικο πάτωμα, πίσω από την σκηνή που κάποτε την αποθέωνε, μόνη, χωρίς ανθρώπους, χωρίς κοινό, χωρίς χειροκρότημα.. Με το σκοτάδι να την τυλίγει σαν τέλειο σκηνικό μια κατρακύλας που τελικά είχε τέλος. Τέλος. Αυλαία. Σιωπή…"

ΟΧΙ!

Για όσους συζητούσαν καιρό τώρα πως αν τα πρόσφατα οικονομικά μέτρα τα είχε πάρει η Νέα Δημοκρατία και όχι το Πασόκ θα είχε καεί η Αθήνα, νομίζω πως η απάντηση δόθηκε σήμερα με τρόπο ηχηρό... Η Αθήνα κάηκε, ξανά, τρεις άνθρωποι έχασαν την ζωή τους άδικα γιατί δεν είχαν κατέβει καν στην πορεία, την δουλειά τους προσπαθούσαν να κρατήσουν σε έναν ιδιωτικό τομέα που δεν συγχωρεί την διαμαρτυρία, και για μια ακόμα φορά οι γνωστοί- άγνωστοι κατάφεραν να μετατρέψουν μια ειρινική διαδήλωση σε κόλαση..
Δεν είμαι πολιτικοποιήμενη και δεν θα γίνω τώρα ξαφνικά, όμως με πικραίνει η εικόνα που βλέπω στις ειδήσεις... Και όσο και αν ακόμα και το ρεπορτάζ του BBC News μας έδωσε τα credits , πως οι Έλληνες είναι λαός με ιστορία αντίστασης, με τουρκοκρατία, δικτατορία και όλα τα συναφή και δεν θα υποκύψουν αδιαμαρτύρητα στα μέτρα του ΔΝΤ, στην τελική οι μάχες πρέπει να δίνονται πια και να κερδίζονται σε άλλα επίπεδα.. Χωρίς βία.. Χωρίς τυφλή βία... Γιατί τυφλή βία δεν είναι αυτή των τρομοκρατών τελικά, που βάζουν στόχους και εκτελούν αποστολές με, έστω θολή, αιτία και ιδεολογία.. Τυφλή βία είναι το να περνά μια ομάδα κουκουλοφόρων από μια τυχαία τράπεζα στην Σταδίου και χωρίς να ελέγξει αν υπαρχουν μέσα άνθρωποι να πετάει μια μολότωφ και να την λαμπαδιάζει..
Οι άνθρωποι που χάθηκαν σήμερα δεν ξύπνησαν το πρωί για να γίνουν ήρωες.. Σύμβολα ενός αγώνα που προφανώς δεν τους αφορούσε.. Ξύπνησαν για να πάνε να δουλέψουν και ήταν το ίδιο δικαίωμα τους αυτό όσο ήταν δικαίωμα των υπολοίπων να κατέβουν στους δρόμους με πανό και ντουντούκες...Και είναι κρίμα που η τυφλή βία, οι τρομοκράτες των πολεων που διάπονται από παντελή έλλειψη ιδεολογίας και αυτό το ξέρουμε πια όλοι, καταφέρνουν για μια ακόμα φορά να αμφισβητήσουν τα δικαιώματα μας.. Όποια και αν έχουμε επιλέξει..
Σήμερα το παιδί μου ήταν στο κέντρο της Αθήνας.. Το μεγάλωσα με πίστη στο θάρρος της γνώμης του και με την βεβαιότητα πως όταν μας αδικούν , ή αδικούν τους ανθρώπους που αγαπάμε έχουμε υποχρέωση να παλέψουμε.. Να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να διαδηλώσουμε.. Το μεγάλωσα έτσι ώστε να μην γίνει βολεμένος φλώρος και είμαι περήφανη γι΄αυτό, γιατί είχε όλα τα φόντα και όλες τις άκρες για να γίνει ακριβώς το αντίθετο απ΄ότι έγινε τελικά.. Σήμερα όμως, την πλήρωσα την επιλογή μου αυτή και αυτό είναι που με εξοργίζει.. Την ώρα που τον έψαχνα έντρομη στα τηλέφωνα, βλέποντας στις ειδήσεις την Αθήνα να καίγεται και ακούγοντας για νεκρούς και τραυματίες στο κέντρο της πόλης, ακύρωνα εγώ η ίδια όλα όσα πάλεψα τόσα χρόνια να του μάθω.. Το ξέρω και ξέρω πως θα με δικαιολογήσει.. Όπως δικαιολογώ και εγώ τον εαυτό μου γιατί είμαι πάνω απ' όλα μαμά.. Όμως αυτοί οι λίγοι, προστατευμένοι από το κράτος και όλες τις κυβερνήσεις άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τις κουκούλες και μόνο στόχο έχουν να μας τρομάξουν, να μας κλείσουν στα σπίτια μας και να μας βάλουν να λέμε πάντα ναι από τον φόβο μην έρθουν τα χειρότερα, είτε για μας είτε για τα παιδιά μας, κάποια μέρα πρέπει να θερίσουν τους ανέμους που έσπειραν..
Η κρίση θα περάσει και η Αθήνα θα πάψει να καίγεται.. Και ως λαός θα έχουμε πάντα μέσα μας το γονίδιο της αντίστασης και θα βρούμε και πάλι τις άκρες.. Και τις μέσες μας.. Οι άνθρωποι που χάθηκαν όμως σήμερα δεν θα ξαναγυρίσουν.. Και η απογοήτευση για τα όσα έγιναν ξανά, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Δεκέμβριο του Αλέξη, θα είναι πάντα εδώ, όσο κι αν προσπαθούμε να την ξεχνάμε και αν την ξεπερνάμε .. Γιατί μας αξίζουν καλύτεροι αγώνες και ευγενέστερες μάχες.. Σε άλλα πεδία.. Και κυρίως, μας αξίζει κάποια στιγμή να πούμε ένα μεγάλο όχι.. Ξανά.. Και να πιάσουμε το νήμα της δικής μας ιστορίας από την αρχή...