Νοέμβρης...

Νοέμβριος.. Περνάει ο καιρός.. Σάββατο πρωί και το σπίτι μυρίζει Φανουρόπιτα. Δεν έχω χάσει κάτι - εκτός από την υπομονή μου ίσως- αλλά περιμένω νέα και εξελίξεις σημαντικές και μια φίλη μου είπε να τάξω μια πίτα στον Άγιο just in case. Και την έταξα..

Εξω λιακάδα.. Παρόλα αυτά η θερμοκρασία έχει πέσει ελαφρά και χτες το βράδυ αποφάσισα να συμπεριφερθώ σαν να είναι χειμώνας κανονικά. Φόρεσα λοιπόν μάλλινη ζακέτα χοντρή και φουλάρι, με κοντομάνικο από μέσα μεν αλλά ελπίζω ο καιρός να το πάρει το μήνυμα σιγά σιγά.. Θέλω να στολίσω δέντρο εκεί κατά τις 20 και δεν παίζει να το κάνω φορώντας καλοκαιρινα, έλεος δηλαδή, πόσο LA πια?

Τι άλλα? Εχω προγραμματίσει ένα ταξίδι Λονδίνο σε καμιά δεκαπενταριά μέρες αλλά μέχρι τελευταία στιγμή δεν θα ξέρω αν θα τα καταφέρω να το κάνω. Με τις εξελίξεις να τρέχουν είναι όλα παιζόμενα και η δουλειά προηγείται, παρόλο που μου έχει λείψει πολύ η αγαπημένη πόλη. Αν και, μου έχει λείψει για να πάω να μείνω μόνιμα, όχι να κάνω τον τουρίστα... Οπότε θα δείξει..

Σε μερικές μέρες έχει γενέθλια το παιδί μου.. Κλείνει τα 22, πότε πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια Θεέ μου, και πως γίνεται εκείνος να μεγαλώνει και εγώ να μένω Ευούλα? Ενα θαύμα πραγματικό.. :P Θα γράψω τα γνωστά μελένια και μελό σεντόνια όταν θα έρθει η μεγάλη μέρα φαντάζομαι, ή και όχι, όμως η ουσία παραμένει.. Ο Ιάσονας είναι η σωστότερη απόφαση που έχω πάρει στην ζωή μου ποτέ... Το νόημα της ύπαρξης μου, το κέντρο του σύμπαντος κόσμου, το masterpiece μου, η πυξίδα και η ισορροπία μου, η πηγή του ροζ μου, ο λόγος για τον οποίο όλα μπορώ και να τα αντέξω και να τα νικήσω..

Κατά τα άλλα, παραμένω σε εποχή ανακατατάξεων.. Ξεσκαρταρίσματος μάλλον.. Κάπου διάβασα πως "όσο βρίσκω τον εαυτό μου τόσο χάνω ανθρώπους" και μου φάνηκε απολύτως ακριβές... Όσο βουτάς προς τα μέσα τόσο συνειδητοποιείς την ματαιότητα κάποιων επιλογών σου, και όσο πιο πολύ μαθαίνεις να κρατάς την ανάσα σου στον βυθό, τόσο πιο εύκολο σου είναι να κολυμπάς με εκείνους τους ελάχιστους που σου είναι απαραίτητοι για να ευτυχείς, όταν βγαίνεις στην επιφάνεια..Η μόνη διαφορά από το παρελθόν είναι πως έμαθα πια όλα αυτά να τα κάνω σιωπηλά.. Χωρίς δηλώσεις, χωρίς φασαρία, χωρίς εξηγήσεις που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν νόημα... Όταν φύγει η καρδιά σου από κάπου, και σβύσει το φως από την ματιά σου όταν κοιτάς κάποιον, τα λόγια είναι απολύτως περιττά.. 

Και τελικά, αυτό που είναι το πιο ενδιαφέρον και που έχει την μεγαλύτερη σημασία, είναι πως μέσα σ΄όλα αυτά που συμβαίνουν, και στην ζωή μου και γύρω από αυτή, παραμένω καλά.. Είμαι ήρεμη, είμαι αισιόδοξη, είμαι δυνατή... Και ξέρω με την μεγαλύτερη σιγουριά του κόσμου - ακόμα κι αν δεν έχω τρόπο ούτε να το εξηγήσω, ούτε να το τεκμηριώσω προς το παρόν- πως το τούνελ τελειώνει, βλέπω το φως πολύ κοντά πια, σχεδόν το αγγίζω... Και εμείς έχουμε αντέξει χωρίς τεράστιες απώλειες, έχουμε καταφέρει να κρατηθούμε ομάδα δυνατή όπως πάντα, και έχουμε διανύσει βήμα βήμα μια απόσταση που τώρα, έτσι όπως κοιτάζω προς τα πίσω συνειδητοποιώ πως όχι μόνο είναι τεράστια αλλά πως ήταν και δύσκολη... Με πολλή ανηφόρα, και πολλές στροφές, και πολλή καθυστέρηση, αλλά κοίτα να δεις που - με την βοήθεια των ανθρώπων εκείνων που θέλησαν να περπατήσουν μαζί μας, και του Θεού, του σύμπαντος, πέστε το όπως θέλετε δεν αλλάζει κάτι, όχι τουλάχιστον στην δική μου πίστη σ΄αυτή την ανώτερη δύναμη που μας έχει στο νου της και μας κρατάει κάτω από τον ίσκιο της-  τα καταφέραμε... Χωρίς να χάσουμε το γέλιο και την χαρά μας, χωρίς να συμβιβαστούμε τρελά, και χωρίς να αφήσουμε τον φόβο ή την απογοήτευση να μας κρατήσουν πίσω ούτε για ένα λεπτό.. 

Και μεταφορικά μιλώντας, δεν πειράζει που αντί να πάμε οδικώς πήγαμε με τα πόδια, τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά... Όμως η μαγκιά, η αληθινή μαγκιά εννοώ, είναι όταν χάσεις το αυτοκίνητο με το οποίο είχες συνηθίσει να κυκλοφορείς, αντί να κάτσεις να κλαίς για τα χαμένα μεγαλεία και τις ανέσεις που είχες κάποτε, να μάθεις να περπατάς ξανά απολαμβάνοντας κομμάτια της διαδρομής που παλιά, τα έχανες λόγω κεκτημένης ταχύτητας.. Γιατί στην τελική, αυτοκίνητα καλά να είμαστε θα ξαναπάρουμε και μάλιστα καλύτερα... Η ικανοποίηση όμως πως θα έχουμε καταφέρει να βρεθούμε κάπου πολύ καλύτερα από εκεί από όπου είμασταν, και μάλιστα σε εποχές δύσκολες και συνθήκες απολύτως αντίξοες, νομίζω πως όπως λέει και η διαφήμιση, είναι αξία ανεκτίμητη..

Υ.Γ. Εχτές έπεσαν νεκρά άλλα δυο παιδιά. 22 και 27 χρονών.. Δεν με ενδιαφέρει που ανήκαν πολιτικά, ειλικρινά χέστηκα. Κάθε παιδί σ΄ αυτόν τον κόσμο πρέπει να έχει το δικαίωμα να μεγαλώσει, να ζήσει και να καταλάβει τα λάθη του... Και εγώ ονειρεύομαι για το δικό μου παιδί μια πατρίδα ασφαλή που θα του δίνει προοπτικές να κάνει πράγματα στην ζωή του.. Και σήμερα το πρωί, είναι σαφέστερο από ποτέ δυστυχώς, πως πρέπει να την αναζητήσω αλλού.... 

Υ.Γ. Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε εκείνους τους φίλους που μπαίνουν τώρα στην περιπέτεια της ανεργίας.. Μην μασάτε και μην αφεθείτε να σας πάρει από κάτω... Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αισιοδξία, δύναμη, και να σκεφτόσαστε έξω από το κουτί.. Και όλα θα πάνε περίφημα... Θα δείτε...