Χρυσοί Σκούφοι 2009

Εχθές το βράδυ, τέτοια ώρα, βρισκόμουν καθισμένη στο τραπέζι νούμερο 33 της αίθουσας του Ledra Mariott και απολάμβανα το φαγητό μου... Πρέπει να είχαμε φάει ήδη τα δύο πρώτα πιάτα και να περιμέναμε το τρίτο... Το κομμάτι του φαγητού, όπως και η απονομή, είναι από τα αγαπημένα μου κάθε χρόνο. Κυρίως γιατί, ακόμα και όταν δεν συμφωνώ απολύτως με τα αποτελέσματα ή -ακόμα συχνότερα- δεν μου αρέσει το φαγητό, κάθομαι αναπαυτικά και δεν χρειάζεται να ισορροπώ στα ψηλά τακούνια που είναι must στην εκδήλωση.. Θα μου πείτε, γιατί τα φοράς αφού δεν τα πας? Σωστή η σκέψη αλλά σιγά μη πάω με φλατ σε ότι κοντινότερο έχουμε ως χώρα στα Oscars... Τζήζας όπως θα έλεγε και ο Αθήναιος!!Αφήστε που το σαβουάρ βιβρ απαιτεί όταν μας καλούν κάπου και αποδεχόμαστε την πρόσκληση να τιμάμε τους διοργανωτές σεβόμενοι το dress code, όπως θα έλεγε και ο μεγαλειότατος κύριος Ζαμπούνης..
Έτσι, εχθές το βράδυ, τέτοια ώρα, βρισκόμουν καθισμένη στο τραπέζι νούμερο 33, βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα, με άψογο μαλλί και μανικιούρ, με δωδεκάποντες γόβες και τσαντάκι βραδινό μεν ικανό να χωρέσει την - όχι όσο μικρή θα έπρεπε- φωτογραφική μου μηχανή, με εξαιρετική παρέα και, το σημειώνω αυτό, με εξαιρετικό φαγητό. Ο chef Heinz Winkler, ο νεότερος chef που βραβεύτηκε ποτέ με 3 αστέρια Michelin (στα 31 του) ταξίδεψε στην Ελλάδα μαζί με την ομάδα του ειδικά για την τελετή των Σκούφων και πραγματικά έδωσε τα ρέστα του ταΐζοντας 350 περίπου άτομα άψογα, βοηθούντος βεβαίως και του service του ξενοδοχείου που αποδείχτηκε καλοκουρδισμένο και αποτελεσματικό. Μέχρι και εγώ η μίζερη έφαγα θαύμα.. (Μέχρι την ώρα του ελαφιού φυσικά γιατί όλα τα πράγματα έχουν τα όρια τους σε αυτή την ζωή και το να φάω τον Bambie ξεπερνά τα δικά μου κατά πολύ...)
Πριν πάω όμως στα του dinner να σας πω μερικά πράγματα για την τελετή.. Καταρχάς παρόλη την κρίση ήταν όλοι εκεί... Ηθοποιοί, κοσμικοί, πολιτικοί (πλην των της Νέας Δημοκρατίας βέβαια, που μάλλον έχουν πάρει πολύ σοβαρά το "σεμνά και ταπεινά" με αποτέλεσμα να μην εμφανίζονται σε καμιά εκδήλωση που μπορεί να θεωρηθεί κοσμική ακόμα και αν αυτή προάγει τον πολιτισμό και την γαστρονομική κουλτούρα της χώρας), άνθρωποι του κουρμπετιού (δημοσιογράφοι γεύσης δηλαδή κυρίως μια που οι εστιάτορες θα τιμηθούν σε άλλη τελετή την επόμενη εβδομάδα), τηλεοπτικοί stars, αναγνώστες του Αθηνοράματος που αρίστευσαν στον σχετικό διαγωνισμό (κάποιος μάλιστα είναι και αγαπημένος blogger), και κέρδισαν προσκλήσεις, και φυσικά η ομάδα του Αθηνοράματος που είναι και οι ηθικοί αυτουργοί της όλης ιστορίας. Και βέβαια, όπως κάθε χρόνο υπήρχαν και οι διάφοροι ξινοί και ξινές που έρχονται μεν δεν γουστάρουν δε, κυκλοφορούν ολόγυρα με ύφος πολλών καρδιναλίων σνομπάροντας επιδεικτικά τους πάντες και τα πάντα, έχουν άποψη επί παντός επιστητού, είναι απολύτως εκτός κλίματος αλλά δεν αποφασίζουν να κάτσουν σπίτι τους και να αφήσουν τις θέσεις τους κενές ώστε να τις χρησιμοποιήσουν κάποιοι άλλοι που θα εκτιμούσαν την φάση περισσότερο... Anyway...
Οι κυρίες όπως κάθε χρόνο έβαλαν τα δυνατά τους για να εντυπωσιάσουν, κάποιες με εξαιρετικό αποτέλεσμα -όπως η Ναταλία Δραγούμη, η Κατερίνα Λέχου και Μάρα Δαρμουσλή ντυμένες και οι τρεις στα μαύρα και απολύτως κουκλάρες, ή η Εβελίνα Παπούλια που άστραφτε μέσα στην λαμέ της μπλούζα- και άλλες με όχι και τόση επιτυχία αλλά σιγά μην γράψω ονόματα πάλι και αρχίζουν να με βρίζουν από παντού.. Ένα θα πω μόνο... Οι πλαστικές, όπως μας έλεγε ένα καλοκαίρι στο νησί ο κύριος Λύρας, όταν φαίνονται, είναι λάθος... Όταν, όχι απλά φαίνονται αλλά κάνουν τους γύρω να σε κοιτούν άναυδοι, τότε είναι πέρα από το λάθος.. Είναι τραγωδία κανονική...
Οι κύριοι πάλι, αν και μπορούν να κάνουν πολύ λιγότερα πράγματα αν ντυθούν όπως πρέπει, δηλαδή με ένα καλό κοστούμι και έναν αξιοπρεπή συνδυασμό πουκαμίσου- γραβάτας- pochette, μια χαρά τα κατάφεραν επίσης στην μεγάλη τους πλειοψηφία με κάποιες εξαιρέσεις επίσης που πάλι δεν θα αναφέρω αλλά όσοι ήταν παρόντες θα τις διέκριναν διότι αστραποβολούσαν από μακριά. Εγώ ξεχώρισα τον κύριο Λυμπέρη με άψογο σκούρο κοστούμι, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο με μουσάκι και look Arsen Loupen, τον Φίλιππο Σοφιανό και τον Νίκο Αλιάγα.. Και τον αγαπημένο μου εννοείται που ήταν ο πιο όμορφος απ' όλους και μάλιστα με διαφορά...:-) Εντυπωσιακό ήταν επίσης το γεγονός πως φέτος τα jeans ήταν σχεδόν ανύπαρκτα πράγμα που αποδεικνύει πως πες, πες, πες, τελικά και οι ανεπίδεκτοι το παίρνουν το μάθημα κάποια στιγμή και συμμορφώνονται...Τέλος να σημειώσω πως φέτος μου άρεσε πάρα πολύ η εμφάνιση της κυρίας Άννης Ηλιοπούλου - εκδότριας του Αθηνοράματος- που συνδύασε τέλεια το μοβ φόρεμα της (σε άψογο μήκος που την κολάκευε εξαιρετικά) με tres chic κόκκινα ψηλοτάκουνα πέδιλα ...
Η απονομή ήταν συντομότερη από άλλες χρονιές, με παρουσιαστή τον Γιώργο Καραμίχο που είναι πολύ όμορφο αγόρι και πολύ ταλαντούχο , με μια ομάδα από νέα παιδιά του Σταμάτη Κραουνάκη που τραγουδούσαν και έπαιζαν, έναν τυπάκο που χόρευε brakedance και χορογραφίες του Πάνου Μεταξόπουλου. Το "γαστροσκάφος" του Αθηνοράματος μας ταξίδεψε από οθόνης σε όλη την Ελλάδα κάνοντας στάσεις στα βραβευμένα με Σκούφο για φέτος εστιατόρια, ο Λευτέρης Λαζάρου παρέλαβε συγκινημένος το βραβείο για το εστιατόριο με την καλύτερη Ελληνική κουζίνα που δόθηκε για πρώτη φορά φέτος εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή για τους Σκούφους, το βραβείο για το καλύτερο service το πήρε το εστιατόριο Alfredo's στη Θεσσαλονίκη, το βραβείο για το εστιατόριο με την καλύτερη σχέση ποιότητας - τιμής το πήρε δικαίως το Art HO2 του Έκτορα Μποτρίνι στην Θεσσαλονίκη, το βραβείο chef της χρονιάς ο Χριστόφορος Πέσκιας, και το βραβείο για την καλύτερη λίστα κρασιών η Σπονδή η οποία πήρε και το βραβείο για το καλύτερο εστιατόριο με βαθμολογία 17, 5 και δύο Χρυσούς Σκούφους...
Το πιο σημαντικό γεγονός της βραδιάς όμως, ήταν νομίζω η ανακοίνωση της κυρίας Ηλιοπούλου για την πρωτοβουλία που ξεκινάει το Αθηνόραμα και η Δέσμη γενικότερα με σκοπό να βρεθεί ένας τρόπος να πέσουν οι τιμές στα εστιατόρια έτσι ώστε η γαστρονομία να είναι δικαίωμα όλων... Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό αλλά σαν concept το βρίσκω σούπερ.. Ειδικά που έχουμε φτάσει να τρώμε κάπου με 40 ευρώ το άτομο και να το θεωρούμε ευκαιρία..Ίσως τελικά η κρίση να έχει και τα καλά της.. Και να είναι μια ευκαιρία για αλλαγή ισορροπιών και ανακατατάξεις που θα βοηθήσουν τελικά στο να περνάει πολύ περισσότερος κόσμος, πολύ καλύτερα...
Τέλος, προτού σας δείξω με μεγάλη υπερηφάνεια τις φωτογραφίες που τράβηξα ενοχλώντας για μια ακόμα φορά τους πάντες στο τραπέζι με το φλας μου να πω το εξής... Προφανώς οι Χρυσοί Σκούφοι όπως όλα τα βραβεία και οτιδήποτε εμπεριέχει την λογική της κριτικής, έχουν τα υπέρ και τα κατά τους.. Κάποιοι θα συμφωνήσουν και φέτος με κάποια και κάποιοι άλλοι θα διαφωνήσουν... Θα βρεθούν πάλι, όπως κάθε χρόνο διάφοροι καλοθελητές να μιλήσουν για διαβλητές και αδιαφανείς διαδικασίες, για επαναλήψεις, για "golden boys" και για ένα σωρό άλλα σχετικά που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παίρνει η Σπονδή το πρώτο βραβείο. Εμένα όλα αυτά μου είναι παντελώς αδιάφορα... Άλλωστε, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως δεν είμαι η μεγαλύτερη φαν του θεσμού παρότι ίσως θα έπρεπε.. Εγώ απλώς, θα γράψω για μια ακόμα φορά το αυτονόητο. Πως η ελληνική γαστρονομία χρωστάει πολλά στο Αθηνόραμα και τον θεσμό των Σκούφων.. Και το γράφω αυτό όπως το νοιώθω, σαν άνθρωπος που αγαπά το καλό φαγητό και που έχει ζήσει την αλλαγή που έχει συντελεστεί στην χώρα μας από την εποχή εκείνη που θεωρούσαμε υψηλή γαστρονομία τις γαρίδες με bacon, την σαλάτα με φρέσκο σπανάκι και μήλο , το peeper steak και το σουφλέ σοκολάτας στα 9άρια... Έτσι, η τελετή της απονομής των Χρυσών Σκούφων είναι πέρα και πάνω απ' όλα μια γιορτή αφιερωμένη στους ανθρώπους που την αντιμετωπίζουν με μεράκι και αγάπη την γαστρονομία, είτε είναι εστιάτορες, είτε είναι chefs, είτε είναι δημοσιογράφοι, είτε είναι πελάτες και αναγνώστες.. Και γι΄αυτό, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, είναι όλοι εκεί...

Πάμε τώρα στο μενού... Δεν περιμένετε από μένα ελπίζω κριτική... Εγώ απλά φωτογράφισα τα πιάτα πριν τα φάω και σας τα παρουσιάζω με υπερηφάνεια και ενθουσιασμό... (Εντός παρενθέσεως τα κρασιά που συνόδευαν το κάθε πιάτο).

Ξεκινήσαμε με Metaxa & Tonic προς τιμήν του Νίκου Αλιάγα που κυκλοφορούσε εντός της αιθούσης απαστράπτων και absolutely gorgeous, αλλά το ήπιαμε στα όρθια πριν την απονομή και είπα να μην κυνηγάω με την φωτογραφική μηχανή τους σερβιτόρους που πάλευαν να εξυπηρετήσουν τόσο κόσμο και έτσι δεν έχω οπτικό ντοκουμέντο...

Μετά την απονομή όμως, καθίσαμε στις ροτόντες με το άψογο table setting (που μπορείτε να δείτε στην πρώτη φωτογραφία) και το δείπνο ξεκίνησε....


Κρέμα αρακά με φουντούκια, αβοκάντο με "σπαγγέτι", ρίζα ταρά.
(Κτήμα Σπυρόπουλου Astala 2008.)


Κρέμα κολοκύθας.
(Αβέρωφ Traminer 2008)


Χτένια σοτέ με wasabi και παντζάρι.
(Σιγάλα Σαντορίνη 2008)


Ελάφι σε "σουφλέ" μπαχαρικών, σος τζούνιπερ μπέρις..
(Κυρ Γιάννη Δυο Ελιές 2006)



Κρέπες μεν κρέμα πορτοκάλι.
( Samos Anthemis 2003)

Πούρο σοκολάτας. (Εδώ θα κάνω μια παρέμβαση για να σας πω ότι παρότι δεν είμαι φαν της σοκολάτας, αυτή η ganache που είχε μέσα το συγκεκριμένο γλυκό με έστειλε κανονικά... Μιλάμε ήταν τέλεια!!! Βέβαια, με μπέρδεψε λίγο το δαχτυλίδι του "πούρου" που ήταν από χαρτί και παραλίγο να το φάω αλλά δεν πειράζει, χαλάλι του...)

Και τέλος, espresso (αλλά όχι ότι κι ότι, ειδικής ποικιλίας Taf Hasienda San Pedro Puerto Rico Μεγάλη η χάρη μας) και Macallan Master's Edition.

Αυτά, και του χρόνου με υγεία!!!!!

Υ.Γ. Στην πρώτη, πρώτη φωτογραφία, παρακαλώ να προσέξετε το τσαντάκι στο οποίο κατάφερα να χωρέσω την φωτογραφική μου μηχανή μαζί με όλα τα υπόλοιπα απραίτητα για την βραδιά (Lip gloss, χαρτομάντηλα, depon, και ένα 20ρικο μην τύχει καμιά στραβή και δεν έχω λεφτά να γυρίσω σπίτι) με αποτέλσμα να μην πάρω μαζί μου τα τσιγάρα μου -επειδή δεν χωρούσαν- και να κάνω όλο το βράδυ τράκες από αγαπημένο μου φίλο..

Υ.Γ. 2 Με έβαλε link ο Αθήναιος στο δικό του ποστ για τους Σκούφους και οι επισκεψιμότητες μου χτύπησαν tilt!!!! Wow, wow and wow again!!!!