Μια βραδιά στο Άνετον...

Σάββατο βράδυ και ευτυχώς που το GPS του αυτοκινήτου μας έβγαλε καρφί στην Στρατηγού Λέκκα γιατί το Μαρούσι μπορεί να γίνει αληθινός λαβύρινθος αν δεν γνωρίζεις καλά την περιοχή... Το ραντεβού ήταν για τις 9.30 και το τριήμερο της Πρωτομαγιάς βοήθησε δραστικά το parking γιατί θυμάμαι καλά πως την πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε το μαγαζί όταν πρωτοάνοιξε ταλαιπωρηθήκαμε πολύ να βρούμε να παρκάρουμε..
Δεν σας κρύβω πως στην τωρινή μας επίσκεψη ήμουν πολύ πιο excited μια που η σύνθεση της παρέας - κάποιοι φίλοι co-bloggers με τους οποίους γνωριζόμαστε από παλιότερα και κάποιοι καινούριοι που πολύ ήθελα να γνωρίσω- ήταν very promising και τελικά αποδείχτηκε εξαιρετική. Και παρόλο που ο κοινός άξονας των συνδαιτυμόνων ήταν περισσότερο η γαστρονομία και λιγότερο το blogging (όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο για μια παρέα επτά ατόμων στα οποία οι τέσσερις είναι bloggers και μάλιστα από τους γνωστούς), και εγώ το βαριέμαι λίγο το θέμα και είχα ένα άγχος μήπως πιάσουν τα γαστρονομικά όλη νύχτα και πέσω με το κεφάλι μέσα στο πιάτο μου, η αλήθεια είναι ότι περάσαμε σούπερ.. Και πως σύντομα we will do it again...
Στα του εστιατορίου τώρα, το μαγαζί είναι λίγο 60s ως αισθητική, με καρέκλες που κάνουν την ονομασία του πραγματικό ευφημισμό μια που οι πιο γεμάτοι από μας ίσα που χώρεσαν ανάμεσα στα στενά μπρατσάκια της πολυθρόνας τους (που δεν ήταν αυτές της πρώτης αλλά αυτές της δεύτερης φωτογραφίας) και όταν σηκωθήκαμε νομίζαμε πως η κυκλοφορία του αίματος μας είχε σταματήσει από την μέση και κάτω, και με διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα που θυμίζουν πολύ τις παλιές καλές εποχές, τότε που οι γιαγιάδες μας μάζευαν τασάκια και βάζα Murano και η Ζωή Λάσκαρη τραγουδούσε το Crazy Girl μέσα σε ένα ντεκόρ από κύκλους και φλούο χρώματα που κάνουν τα μάτια σου να βλέπουν Βζζζζζ!! Ζμπόϊνγκ....
Το φαγητό εμένα προσωπικά μου άρεσε πολύ, οι σαλάτες (μια με αγκινάρες και λαχανικά και μια με crunchy πρασινάδες και χαλούμι) ήταν πολύ νόστιμες και σωστά ντυμένες με το dressing τους, και τα κεφτεδάκια από σουτζούκι με σάλτσα και γιαούρτι ήταν μυθιστορηματικά και τα έφαγα σχεδόν όλα μόνη μου.. Η παρέα τίμησε επίσης τους ρεβιθοκεφτέδες (εγώ δεν δοκίμασα γιατί δε τρώω ρεβίθια) και από τα κύρια το σουβλάκι μου ήταν τρυφερό και νόστιμο , το τζατζίκι που το συνόδευε ελαφρύ αλλά αρωματικό - όχι τόσο όμως ώστε να κάνω χου στον καλό μου το βράδυ και να τον αφήσω ξερό- και οι πατατούλες τηγανητές που μου έφεραν on the side ήταν τραγανές και σερβιρισμένες μέσα σε ένα κεραμικό χωνί που με εντυπωσίασε.. Στα υπόλοιπα κύρια έπαιξαν ένα μπιφτέκι από γίδα με χόρτα, ένα ψάρι με περίεργο όνομα που δεν το θυμάμαι καν, δυο λαιμοί χοιρινοί καπνιστοί που απ' ότι άκουσα δεν ενθουσίασαν, ένα μοσχάρι κοκκινιστό με φέτα και χοντρό μακαρόνι και κάτι ακόμα που μου διαφεύγει γιατί είμαι και ξανθιά..
Τελειώσαμε το φαγητό μας με παγωτό μόκα -εξαιρετικό- ένα προφιτερόλ με τσουρέκι και μια σούπα από αχλάδι σερβιρισμένη σε ένα άκρως εντυπωσιακό μπολ που έκλεψε τις εντυπώσεις.. Γενικά μιλώντας, φάγαμε πολύ καλά και περάσαμε ακόμα καλύτερα.. Όμως...
Παρόλο που δεν είμαι ειδική επί του θέματος, υπήρχαν άλλωστε στο τραπέζι άλλοι, πολύ αρμοδιότεροι από μένα, ο λογαριασμός μου φάνηκε ακριβός.. Με τρία μπουκάλια ελληνικό κρασί ( εκ των οποίων οκ, το κόκκινο ήταν ακριβούτσικο) η τιμή των 65 ευρώ το άτομο σε ένα τέτοιο εστιατόριο μου κάνει κάπως too much.. Και διευκρινίζω... Όταν λέω "τέτοιο εστιατόριο" εννοώ πως είναι ένα μαγαζί σε μια περιοχή εκτός πιάτσας άρα χωρίς μεγάλο ενοίκιο, ένας χώρος στον οποίο εμφανώς δεν έχουν ξοδευτεί πολλά χρήματα για την διακόσμηση, με ένα μενού βασισμένο σε απλές και όχι πολυτελείς πρώτες ύλες, ο chef είναι και ιδιοκτήτης και γενικά το concept του κάνει πιο πολύ καθημερινό παρά grand.. Ένα μαγαζί δηλαδή που εγώ, σαν πελάτισσα, θα ήθελα να μου δίνει την δυνατότητα να το επισκέπτομαι πιο συχνά πράγμα που με την τιμή του τελικά δεν το πετυχαίνει..
Ο Βασίλης Καλλίδης είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος chef (δεν το λέω εγώ, το λένε όλα τα βραβεία που έχει μαζέψει με τον σωρό τα τελευταία χρόνια) και - επειδή τυχαίνει να τον έχω γνωρίσει και προσωπικά- ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος με χιούμορ και θετική ενέργεια. Και μαγειρεύει καταπληκτικά. Ακριβώς λοιπόν επειδή τέτοιου είδους κουζίνες που συνδυάζουν την παράδοση με την δημιουργικότητα και τους πειραματισμούς ( και που εμένα είναι από τις αγαπημένες μου) καλό είναι να μπορούν να τις δοκιμάζουν πολλοί, και πολύ, νομίζω πως θα ήταν μεγάλη ιστορία να ήταν και οι τιμές αναλόγως διευκολυντικές... *
Δηλαδή, αν στο Matsuhisa που είναι στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και που τον χώρο του τον έχει διακοσμήσει το Rockwell Group της Νέας Υόρκης και που έχει έναν περίδρομο προσωπικό και μαγείρους κάποιους από τους οποίους τους έχει φέρει από το εξωτερικό, και που το μενού του βασίζεται στο ολόφρεσκο ψάρι και τα θαλασσινά και ένα σωρό άλλα υλικά που τα φέρνουν κατευθείαν απ' έξω, μπορούμε να τρώμε με 120 ευρώ το άτομο με κρασιά, cocktails και sake(και έχει τύχει να φάμε στο sitting των 8 το βράδυ και με 90), είμαι σίγουρη πως στο Άνετον μπορούμε να τρώμε με λιγότερα από 65... Τόσο απλά....
Έτσι κι αλλιώς πάντως, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα... Ειδικά τώρα που ο δρόμος μοσχομυρίζει από τις νεραντζιές και τις λεμονιές που ανθίζουν τριγύρω, η όλη εμπειρία μοιάζει με μαγικό ταξίδι σε ένα παρελθόν που συνηθίσαμε να το αγαπάμε μέσα από τις ταινίες του Φίνου... Και με τι γεύση!!!!!!

Άνετον, Στρ. Λέκκα 19, Μαρούσι, τηλ. 210 8066700.

* Ναι, το ξέρω πως δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά δεν μπορούσα να βρω μια άλλη που να εκφράζει αυτό που θέλω να πω αντιστοίχως και έτσι δημιούργησα μια δική μου... Ευούλα, τώρα και γλωσσοπλάστης...:-)))