Οι φίλοι μου....

Οι φίλοι μου είναι οι καλύτεροι του κόσμου... Αλήθεια σας το λέω, όχι επειδή είναι δικοί μου... Είναι όλοι "περισσότερο" από μένα σε ένα σωρό πράγματα, άλλοι πιο όμορφοι, άλλοι πιο έξυπνοι, άλλοι πιο καλλιεργημένοι, άλλοι πιο επιτυχημένοι, άλλοι πιο μορφωμένοι, άλλοι πιο ταλαντούχοι, άλλοι πιο αστείοι, (και οι περισσότεροι πιο πλούσιοι :-))) ... Τους θαυμάζω όλους αληθινά - άλλωστε για μένα οι φιλίες είναι σαν έρωτες αλλά με πολύ πολύ μεγαλύτερη διάρκεια στον χρόνο, άρα δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την αγάπη, τον θαυμασμό και τον σεβασμό- και παίρνω απ' όλους τους ένα σωρό πράγματα που με συμπληρώνουν και με βελτιώνουν... Που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο... Και είμαι βαθιά περήφανη γι΄αυτούς, γιατί τους έχω διαλλέξει έναν - έναν με διαδικασίες δικές μου, προσωπικές, δύσκολες, μια που δεν είμαι το ευκολότερο παιδί που κυκλοφορεί εκεί έξω, κι ας μπερδεύονται οι πολλοί από τα γέλια , τον χαβαλέ. και το ξανθό μαλλί... Αυτά είναι τα έξω, για τους έξω... Τα μέσα για τους μέσα είναι άλλα, και οι επιλογές της ζωής μου γίνονται πάντα πολύ πιο δύσκολα απ' ότι δείχνουν, με γνωμονα την πυξίδα της ψυχής μου πέρα και πάνω απ' όλα, και γι΄ αυτό τελικά, 99 φορές στις εκατό με πάνε ένα βηματάκι πιο μπορστά, για να μην σας πω περισσότερα...
Έτσι λοιπόν, τους έχω διαλλέξει τους ανθρώπους της καρδιάς μου και είμαι βαθιά περήφανη γι' αυτούς.. Και τους χάζευα αυτές τις μέρες, έναν έναν και όλους μαζί, γελαστούς, όμορφους και παραδομένους γύρω από τραπέζια και κουβέντες και γέλια, και σκεφτόμουν πως αυτή είναι στην πραγματικότητα η οικογένεια μου.. Πέρα από τον Άρι, τον Μάνο και την μαμά μου, αυτοί είναι οι εκλεκτικοί μου συγγενείς, εκείνοι που διάλλεξα και όχι αυτοί που μου έτυχαν, οι άνθρωποι που ξέρω και ξέρουν πια πως θα είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο ότι κι αν συμβεί.. Και όποτε...
Έλεγε ο Άλκης εχτές κάποια στιγμή πως είναι δύσκολο να κάνεις φιλίες κολλητές, καρδιάς και ψυχής, σε μεγάλη ηλικία... Δηλαδή όχι στο σχολείο, ή στο Πανεπιστήμιο, αυτό εννοούσε και οχι πως μας πήραν και καλά τα χρόνια... Και όμως, εγώ τις μεγαλύτερες φιλίες μου, πέρα από την Μαρία, τις έκανα μετά... Στην διάρκεια της ζωής μου... Και ήρθαν όταν και όπως έπρεπε και τις αναγνώρισα μαγικά, χωρίς καμιά προσπάθεια... Σαν να γίνεται ένα τσαφ στον αέρα, αναγνωρίζω μέσα από μια λέξη, ένα άγγιγμα, μια ματιά, τους ανθρώπους που είναι για μένα... Και ακόμα και εκείνες οι σχέσεις που δεν ήταν εύκολες αλλά χρειάστηκε να περάσουν και από εντάσεις για να στρώσουν, τελικά με έναν τρόπο παράξενο, σαν να βρέθηκαν τελευταία στιγμή όλα τα κομμάτια του παζλ στην σωστή τους θέση, ήρθαν και έδεσαν και στάθηκαν, και έμειναν... Και ζεσταίνουν την καρδιά και την ψυχή μου , και με στηρίζουν και με κρατάνε από το χέρι στα δύσκολα, και με συντροφεύουν χαμογελαστά στα εύκολα, μια που εγώ παραμένω απολύτως αντίθετη σε όσους λένε πως οι αληθινοί φίλοι φαίνονται στα δύσκολα.. Όχι... Οι αληθινοί φίλοι φαίνονται παντού... Στα δύσκολα ναι, αλλά στα εύκολα ακόμα περισσότερο... Γιατί είναι καλό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που στεναχωριούνται με την λύπη σου και συμπάσχουν, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που μπορούν να χαίρονται με την χαρά, τους έρωτες, και τις επιτυχίες σου.. Χωρίς ζήλιες, ζωρίς συγκρίσεις και χωρίς δεύτερες σκέψεις... Και εγώ, αυτούς τους φίλους θέλω και αυτούς τους φίλους έχω.. Δόξα τον Θεό... Και είμαι βαθιά ευγνώμων στο σύμπαν και στην ζωή που μου τους έφερε στον δρόμο μου.. Και γι' αυτό προσπαθώ να τους δίνω την καλύτερη μου ενέργεια και όλη μου την αγάπη, σε ανταπόδωση... Και μπορώ για χάρη τους να περάσω βουνά... Και να σκίσω στα δύο όποιον τολμήσει να τους πειράξει ή να τους στεναχωρήσει... Γιατί ξέρω καλά, το νοιώθω, πως χωρίς εκείνους η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική....

Υ.Γ. Η φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό ποστ είναι παλιά και αγαπημένη... Στο νησάκι, περίπου πριν από δέκα χρόνια, γύρω από μια πισίνα και όχι από ένα τραπέζι όπως συνήθως, με τον Ζαννή, τον Μίμη, την Μαρία, την Μάρθα και τον Άλκη... Λείπουν διάφοροι αγαπημένοι άνθρωποι από το πλάνο (πολλοί από τους οποίους ήταν εκεί αλλά γύρω από ένα τραπέζι στην απέναντι μεριά) , και έχουν προστεθεί και άλλοι, καινούριοι φίλοι καρδιάς από τότε στην ζωή μου, όμως νομίζω πως η εικόνα είναι από αυτές που πάντα θα με κάνουν να χαμογελάω όταν την βλέπω.. Γιατί μου θυμίζει στιγμές ανέμελες, γελαστές και αγαπημένες και την "ιστορία που γράφουν οι παρέες" και ειδικότερα η δική μας...Φιλιά σε όλους, καλή εβδομάδα και καλή Σαρακοστή...