Εχτές αποφάσισα να κάνω μια εκκαθάριση στα κείμενα μου και έπεσα πάνω σ' αυτό... Που είναι γραμμένο αρκετά χρόνια πριν, για το προηγούμενο blog μου, αλλά μετά το χτεσινό ποστ μου φάνηκε πολύ επίκαιρο.. Σχεδόν συμπηρωματικό... Το ανεβάζω λοιπόν, χωρίς καμιά αλλαγή και σκέφτομαι πως ο καιρός μπορεί να περνάει, κάποια πράγματα όμως παραμένουν - ευτυχώς- ίδια... Καλημέρα και πολλά φιλιά...
Υ.Γ. Η φωτογραφία πολύ παλιά αλλά λατρεμένη... Και νομίζω το τέλειο background, πάντα...:-)
"Μικρές καθημερινές στιγμές… Μικρά καθημερινά πράγματα… Έγραψε γι’ αυτά μερικές μέρες πριν η φίλη μου η Βίβιαν, και ακόμα πιο παλιά και πιο συχνά ένας άνθρωπος που θαυμάζω και εκτιμώ βαθιά. Ο Άρης Δαβαράκης. Στιγμές και πράγματα που περνάνε από την καθημερινότητα μας και τα θεωρούμε δεδομένα, στιγμές και πράγματα που μόνο όταν τα στερηθούμε καταλαβαίνουμε την αξία τους… Αυτή είναι η μοίρα των μικρών… Περνάνε απαρατήρητα και χτίζουν σύνολα, ζωής και σκέψης, και εμείς συνήθως στεκόμαστε στα μεγάλα… Σε αυτά που ονομάζουμε ορόσημα και που τα θυμόμαστε πάντα ξεχνώντας με ευκολία τα όσα μας οδήγησαν μέχρι εκεί. Θυμόσαστε το παραμύθι με τον Κοντορεβιθούλη? Που σκόρπιζε πίσω του ψίχουλα για να μην χαθεί… Αυτά είναι τα μικρά και καθημερινά μας… Ψίχουλα μιας ολόκληρης ζωής που χωρίς αυτά δεν θα βρίσκαμε ποτέ τον δρόμο μας… Δεν θα φτάναμε ποτέ στα σπουδαία και στα μεγάλα…
Παλιά, όταν ήμουν μικρότερη, σημασία δεν τους έδινα… Σκόπευα πάντα στα μεγάλα και στα δύσκολα και στα φανταχτερά. Είχα όνειρα και απαιτήσεις και έναν τρόπο απολύτως παράλογο να τα διεκδικώ… Μεγαλώνοντας έμαθα… Όταν πόνεσα, όταν έκλαψα, όταν ταπεινώθηκα, όταν αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψω σπίτι, στο σπίτι της ψυχής μου εννοώ, το μέσα μου, τότε μόνο συνειδητοποίησα πως δεν είχα άλλο τρόπο παρά να ακολουθήσω τα ψίχουλα που είχα αφήσει στο διάβα μου… Όσα δεν είχε παρασύρει μέχρι τότε ο αέρας της ζωής μου. Και όταν οι συνθήκες το έφεραν να τα στερηθώ τελείως, όταν συνειδητοποίησα πως η μεγαλύτερη πολυτέλεια της ζωής μου πέρα από το παιδί μου ήταν αυτά τα μικρά και καθημερινά - ένας καφές στην λιακάδα, μια αγκαλιά του ανθρώπου που αγαπάς, ένα ξαφνικό τηλεφώνημα ενός φίλου που σε νοιάζεται, μια βόλτα ότι ώρα νοιώθεις πως έχεις ανάγκη να ξεσκάσεις - τότε και μόνο τότε άλλαξα οπτική. Και προοπτική, και στόχο…
Την είχα ξανακούσει την ιστορία των μικρών στιγμών και των ακόμα πιο μικρών πραγμάτων παλιά αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Δεν ήμουν έτοιμη… Ένας από τους σημαντικούς ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου σε λάθος timing, ο Τάκης Σπυριδάκης είχε γράψει και σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους γι’ αυτά. Την Vera Cruz. Την θυμήθηκα πολλές φορές τα χρόνια που πέρασαν αυτή την αφιερωμένη στα μικρά και ασήμαντα κραυγή ενός ανθρώπου που ήξερε, που τον είχε μάθει η ζωή, να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο… Την θυμήθηκα και χτες, μια δύσκολη μέρα που ξεκίνησε από μια σκληρή κουβέντα με έναν άνθρωπο που έχει πάντα την δυνατότητα να με πληγώνει και συνέχισε με ένα ατύχημα του Άρι στο σχολείο.. Τέλος καλό όλα καλά, ευτυχώς, όμως το βράδυ, καθισμένη στον καναπέ με το τζάκι αναμμένο, τον Droopy να χουζουρεύει στα πόδια μου ευχαριστημένος και τον πιο σημαντικό άντρα της ζωής μου δίπλα μου να χαζεύει μαζί μου Nova, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως τελικά αυτά για τα οποία αξίζει να παλέψουμε, και να τσαλακωθούμε ακόμα όταν χρειάζεται, είναι όντως τα μικρά και καθημερινά… Τα ασήμαντα και όμως τόσο σημαντικά… Και όταν επέστρεψε και ο Μάνος από την δουλειά του, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου και βυθιστώ σε έναν ανακουφιστικό ύπνο, με την σιγουριά πως είμαστε όλοι εδώ- γεροί, δυνατοί και αγαπημένοι- προσπάθησα να εστιάσω σε όλα αυτά που θεωρώ δεδομένα και που ορίζουν την δική μου, καθημερινή, μικρή ζωή… Την αγκαλιά του Άρι, το συνωμοτικό χαμόγελο του Μάνου, τις χαζές χαρές του Droopy, το πρωινό τηλεφώνημα της μαμάς μου, τον καφέ με τις φίλες μου, το ηλιοβασίλεμα από την βεράντα μου στο νησί, τα βράδια μπροστά στο τζάκι τον χειμώνα, τα κείμενα μου δημοσιευμένα, τη μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί όταν ανοίγει η πόρτα του σπιτιού, τα μεσημέρια της Κυριακής με φίλους και χαμόγελα, την ανάμνηση του πεθερού μου, τα ψευδά λογάκια της Μυρτώς… Όλα αυτά που κάνουν την ζωή μου πιο όμορφη, πιο ασφαλή, πιο ουσιαστική… Όλα αυτά τα μικρά που οδηγούν τα βήματα μου ξανά και ξανά στο σπίτι.. Back where my hart is….
Υ.Γ. Εχτές συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά, μέσα από αυτή την κουβέντα που με πλήγωσε και με πρόσβαλε και που προσπάθησε να με ξαναγυρίσει πίσω σε κάτι που δεν είμαι πια, πως τα υλικά της σιγουριάς, όπως έχει πει η αγαπημένη Άλκηστις σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, είναι όντως «λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα»… Και πως ότι και αν συμβεί, όπως και αν έρθουν τα πράγματα, μπορεί να χάσουμε τα πάντα… Εκτός από τους ανθρώπους που αγαπάμε και που μας αγαπούν κι αυτοί.. Η αγάπη πάντα επιμένει… Και όταν είναι αληθινή, επιβιώνει από όλες τις καταστροφές… Αλλοίμονο σε όσους ζουν χωρίς αυτή… Και χωρίς τα μικρά, τα απλά και τα καθημερινά… Και έκλεισα το τηλέφωνο ανακουφισμένη… Γιατί η δική μου αγάπη είναι πάντα εκεί. Και όταν χρειαστεί φτάνει να καλύψει και το έλλειμμα της αγάπης εκείνων που έχουν πάψει να την αναγνωρίζουν… Και πήρα μια βαθιά ανάσα, και προχώρησα… Ξανά..
Υ.Γ.2 Αυτό το κομμάτι είναι αφιερωμένο εξαιρετικά… Στους δύο άντρες της ζωής μου, τον Άρι και τον Μάνο, στον πεθερό μου που τον έζησα για πολύ λίγο αλλά τον έχω πάντα στην καρδιά μου και στον πατέρα που είχα κάποτε και που στην πορεία αναγκάστηκα να μάθω να ζω χωρίς αυτόν… Ο καθένας με τον τρόπο του με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.. Μια γυναίκα που έχει μάθει να αγωνίζεται, να πέφτει, και μετά να ξανασηκώνεται και να προχωράει ότι και αν συμβεί. Μια γυναίκα δυνατή. Και κυρίως, μια γυναίκα βαθιά ευτυχισμένη…."
