Το Σάββατο ξημέρωσε παράξενα, με πονοκέφαλο, φρικτό mood και ελάχιστη ενέργεια, και πέρασα την μισή μέρα σερνάμενη, προσπαθώντας να τελειώσω κάποιες δουλειές που έπρεπε να γίνουν και μετρώντας στην κυριολεξία τα λεπτά μέχρι να έρθει η ώρα να χωθώ στο κρεβάτι μου παρέα με τον Droopy και να αφεθώ σε ένα ανακουφιστικό απογευματινό nap με το φως να λούζει το δωμάτιο μέσα από την λεπτή κουρτίνα της μπαλκονόπορτας.
Και είναι κρίμα που σήμερα νοιώθω τόσο χάλια γιατί οι δυο προηγούμενες μέρες πέρασαν υπέροχα. Με καφέδες και γέλια, με ωραίο Thai food στο Tamarind στο Μεταξουργείο, με καινούριες ενδιαφέρουσες γνωριμίες και με λιακάδα υπέροχη, μέσα έξω. Όλα αυτά μέχρι χτες το βράδυ που την ώρα που έτρωγα το φαγητό μου κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να παρακολουθήσω την κουβέντα που έκανε όλους τους υπόλοιπους στο τραπέζι να ξεκαρδίζονται στα γέλια, ένοιωσα την ημικρανία να κερδίζει την μάχη, και το κεφάλι μου να είναι έτοιμο να εκραγεί...
(Steamed dumplings στο Tamarind)
(Mozzarella με ζελέ ντομάτας στην Fuga)
Και σήμερα, μέσα σ΄όλα τα υπόλοιπα είχα να φτιάξω και ένα Red Velvet Cake για ένα κάλεσμα αύριο το μεσημέρι και είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που μακάρισα την επανάληψη που είναι μήτηρ μαθήσεως γιατί ανακάτεψα τα υλικά μου σχεδόν μηχανικά και ελπίζω πως το αποτέλεσμα δεν θα με ντροπιάσει...
Αργότερα σκοπεύω να κουλουριαστώ στον καναπέ μου τρώγοντας κάποια καθόλου διαιτιτική λιχουδιά και βλέποντας το καινούριο επεισόδιο του Σουλεϊμάν - μπορεί και το τελευταίο Scandal της σεζόν- και ελπίζω αύριο να ξυπνήσω και να είμαι πάλι καλά... Είναι τόσο παράξενος ο τρόπος με τον οποίον κλειδώνει καμιά φορά το μυαλό μας, και όσο κι αν προσπαθούμε να το ξεκλειδώσουμε αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί... Δεν πειράζει, η εμπειρία μου λέει πως σ΄αυτές τις φάσεις, μέσα από διαδικασίες παράξενες και συχνά δαιδαλώδεις τα πράγματα καταλήγουν να μοιάζουν διάφανα και οι αλήθειες της ζωής μας τόσο ξεκάθαρες που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τις αποδεχτείς. Μεγαλώνουμε και στενεύουν τα περιθώρια μας.. Και όσο τα πάντα καταλήγουν σε ψυχοσωματικά, μαθαίνουμε τελικά να προφυλάσουμε τον εαυτό μας από όλα εκείνα που έχουν την δύναμη να μας επηρεάσουν με τους μόνους τρόπους που έχουν αποτέλεσμα. Είτε διώχνοντας τα μακριά - πετώντας τα στον κουβά όπως λέει η Μαρούλα- είτε αποδεχόμενοι την αλήθεια σε σχέση με τις εξαρτήσεις, τα κουμπιά και την ιδωτική λογική. Την δική μας αλλά και των άλλων.. Καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο και φιλιά πολλά...
