Καλοκαιρινός πονοκέφαλος...

Μεσημέρι Κυριακής. Εχω ξυπνήσει με πονοκέφαλο. Ξανά. Aυτό το βαρύ κεφάλι που συνοδεύει τα ποτά και τα ξενύχτια της προηγούμενης βραδιάς. Και της προ-προηγούμενης, και της ακόμα πιο πριν απ΄αυτήν.. Μετά από ένα χειμώνα πολύ ήρεμο, όλο cocooning , τηλεόραση και ύπνο νωρίς, το σώμα μου δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στους καλοκαιρινούς ρυθμούς και τα πρωινά βλέπω και παθαίνω μέχρι να καταφέρω να σηκωθώ απ΄το κρεβάτι μου.. Χαλάλι του όμως γιατί περνάω καταπληκτικά. 

Δεν είναι μόνο που ευτυχώς οι παρέες ανανεώθηκαν πάλι και έχω να ακούσω γκρίνια για την κρίση πολύ, πολύ καιρό, είναι και που τα βράδια μας έχουν γεύσεις από cocktails, και χρώματα από ηλιοβασιλέματα, και αρώματα από αυλές καταπράσινες, και παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, και γέλια πολλά και εκπλήξεις αναπάντεχες.. 

Μερικά βράδια πριν, στο soft opening ενός εστιατορίου που θα σκίσει, συνάντησα το παρελθόν μου.. Κι όταν λέω παρελθόν εννοώ τριάντα χρόνια πριν, μια εποχή που την θυμάμαι αμυδρά αλλά πάντα με χαμόγελο.. Είναι παράξενα τα παιχνίδια της ζωής, το έχω γράψει εκατοντάδες φορές μέχρι σήμερα και θα το γράψω κι άλλες πολλές στο μέλλον, είμαι σίγουρη.. Κι εκεί που νομίζεις πως τα έχεις όλα ταχτοποιημένα, σου κλείνει πονηρά το μάτι και σε στέλνει πίσω στην αφετηρία και χωρίς την κάρτα που σε βγάζει από την φυλακή... Oh well..

Πίσω στην σημερινή ημέρα, μετά από δυο καφέδες και δυο Depon, ο πονοκέφαλος έχει αρχίσει να υποχωρεί και εγώ να επικοινωνώ με το περιβάλον αποτελεσματικότερα. Κάθομαι στην βεράντα με outfit συγκλονιστικό ( t-shirt- νυχτικό, havaianas και γυαλιά ηλίου) - που είναι η μαμά μου να με δει και να αρχίσει πάλι να με λέει Μάταλα- χαζολογάω στα social media, γράφω και αυτό το ποστάκι, και προσπαθώ να αποφασίσω τι ώρα θα ξαναπέσω για ύπνο και αν θα φάω κάτι λίγο, μια σαλάτα ας πούμε, ή δεν την αντέχει ούτε αυτή το στομάχι μου. Και αν το βράδυ θα πάω το πρώτο θερινό σινεμά της σεζόν - έχω να διαλέξω ανάμεσα στην Συμμορία των Μάγων στο Μαργαρίτα και τον Great Gatsby στον Μίμη Φωτόπουλο- ή απλά θα συρθώ μέχρι τον καναπέ για να δω το 91ο επεισόδιο του Σουλεϊμάν που κατέβασα την Παρασκευή. Ξέρω, σοβαρά προβλήματα.. Ε, μετά από έναν χειμώνα που δεν τον λες και απλό, είναι ανακουφιστικό συναίσθημα να έχεις έστω και για λίγο να deal με τέτοια ζητήματα. Και με άλλα, εξ΄ίσου...σημαντικά...

Την ώρα που γράφω, χτυπάει μήνυμα στο κινητό.. Κάποιος, στην άλλη άκρη του κόσμου, τώρα πάει για ύπνο. Εκεί είναι 6 το πρωί.. Απαντάω, και ταυτόχρονα συνειδητοποιώ πως εδώ και καιρό, κάθε μήνυμα που χτυπάει στο κινητό μου ενστικτωδώς ελπίζω να είναι από κάποιον που όμως εξακολουθεί να κρατάει τις αποστάσεις του.. Και που μου λείπει πολύ, και που κοίτα να δεις πόσο παράξενος άνθρωπος είμαι κι εγώ, παρόλο που τον αγαπάω τόσο - πάρα, πάρα πολύ δηλαδή, σχεδόν τελείως- δεν αποφασίζω να επιμείνω όσο θα χρειαζόταν για να λύσω το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί.. Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου ξέρω πως είναι θέμα χρόνου να επανέλθει η ισορροπία. Ή ίσως γιατί τα αποθέματα του "βγαίνω από τον δρόμο μου" τα έχω εξαντλήσει μέχρι τελευταίας σταγόνας για κάποιον άλλον.  Ή γιατί νοιώθω πως οι φιλίες - οι αληθινές, δοκιμασμένες από τον χρόνο φιλίες όπως είναι η δική μας- δεν χωράνε γκομενιές και πείσματα και παρεξηγήσεις ανόητες. Μόνο αγάπη και υπομονή.. Και πως ότι είναι δικό σου, θα ξανάρθει από μόνο του, όταν είναι η ώρα. Και θα είναι όλα σαν να μη συνέβη τίποτα, και θα το ξαναπιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε σαν να μην πέρασε μια μέρα, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς τίποτα περιττό..

Και στο μεταξύ, τώρα είναι καλοκαίρι, μέσα κι έξω, και έχει  λιακάδα, και ο πονοκέφαλος εξαφανίζεται ώρα με την ώρα, και πεινάω, αλλά δεν θα φάω.. Θα πάω για nap.. Φιλιά, και καλή Κυριακή.. :)