Dare to be different....

Αφορμή για το σημερινό ποστ μου έδωσε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Τα είδα στο Pinterest, μου άρεσαν, τα αναζήτησα και έπεσα πάνω στο site της Karen Walker η οποία για την συγκεκριμένη collection χρησιμοποίησε "εναλλακτικά" μοντέλα.. Δηλαδή τρεις συγκλονιστικές Νεο Υορκέζες κυρίες ηλικίας από 65 - 93 ετών οι οποίες πραγματικά είναι η μια πιο θεά από την άλλη. 

Χαζεύοντας τις υπέροχες φωτογραφίες τους και διαβάζοντας τις μίνι συνεντεύξεις που τις συνοδεύουν σκέφτηκα πόσο μεγάλο πράγμα είναι να αποδέχεσαι την ηλικία και το σώμα σου με χάρη, με στυλ και με άποψη, και πως η αληθινή ομορφιά είναι στην αντανάκλαση του πόσο εμείς αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι. Γιατί αυτή η αντανάκλαση είναι η εικόνα που περνάμε στους άλλους.

Καλώς ή κακώς δεν είμαστε όλοι νέοι, όμορφοι και λεπτοί. Το κυνήγι της αιώνιας νιότης και της τελειότητας είναι τόσο μάταιο και από χέρι χαμένο. Και είναι τόσο μα τόσο κρίμα που υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες εκεί έξω - και άντρες- που παλεύουν να ταιριάξουν με την εικόνα που μας μπουκώνουν τα περιοδικά μόδας και οι διαφημίσεις, αυτή των σχεδόν ανορεξικών, τέλειων μοντέλων που χωράνε στα μικρότερα νούμερα ρούχων και που πάνω τους, ότι και να φορέσουν δείχνει μοναδικό.

Σε μια κοινωνία που σχεδόν μισεί το διαφορετικό και που μας προτρέπει να ράψουμε το στόμα μας, να σιδερώσουμε την παραμικρή ρυτίδα μας και να γίνουμε μικρά κομμάτια μιας ομοιόμορφης ταπετσαρίας, είναι χάρμα οφθαλμών αυτές οι εικόνες που υμνούν την αλήθεια των προσώπων και των σωμάτων..

Από την εκκεντρική Beth Ditto μέχρι την καθημερινή κοπελίτσα εκεί έξω που φοράει με άνεση το -μακριά από τέλειο- σώμα της, χρειάζεται μαγκιά, και θάρρος, και αποφασιστικότητα για να στηρίξεις την ατελή αλλά μοναδική, δική σου εικόνα. Χρειάζεται και ταλέντο για να αναδείξεις τα δυνατά σου σημεία - και έχουμε όλοι απ΄αυτά- και χρειάζεται και αρκετός "γραψαρχιδισμός" για να μην σε νοιάζουν οι ματιές, και τα σχόλια, και η κριτική εκείνων που προτιμάνε τον σωρό γιατί νοιώθουν ασφαλέστεροι μέσα στο κοπάδι παρά έξω από αυτό...

Όμως πιστέψτε με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να είσαι "εσύ". Εσύ με τα σημάδια σου, με τα παραπανίσια κιλά σου, με τα χρόνια που πέρασαν, με τις ρυτίδες, με την χαλάρωση, με τις πανάδες, με την φθορά σου.. Και μαζί, με τις εμπειρίες που σε έκαναν σοφότερη, με τους ανθρώπους που πέρασαν και έμειναν - ή έφυγαν- με τα γέλια και τα δάκρυα, με την πορεία που διέσχισες, με το σημάδι που αφήνεις πίσω σου όπως περνάς, με την ενέργεια που μοιράζεις στους γύρω σου και το σύμπαν.. Γιατί είναι κι αυτά κομμάτι αυτού που είσαι.. Και τα φοράς επάνω σου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φοράς και τα αποτελέσματα τους.

Και τελικά, είμαστε αυτό που νοιώθουμε... Είμαστε ο αέρας που αποπνέουμε, η αυτοπεποίθηση μας, ο τρόπος με τον οποίο ντυνόμαστε αλλά κι αυτός με τον οποίο γδυνόμαστε.. Το πόσο άνετα νοιώθουμε μέσα στο πετσί μας, είτε αυτό καλύπτει ένα μέτρο είτε ένα στρέμα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την ζούμε με χαρά και απόλαυση. Και όταν εμείς μας αγαπάμε και μας υποστηρίζουμε, trust me, το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι.. Dare to be different λοιπόν.. Dare to be yourselves...

Υ.Γ. Θέλω να είμαι όπως πάντα ειλικρινής. Θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να είμαι όπως ήμουν στα 20. Λεπτή, όμορφη και φρέσκια. Και θα έπαιρνα από τις πρώτες αυτό το χάπι με το οποίο θα κοιμόμουν το βράδυ 100 κιλά και θα ξυπνούσα το πρωί 52. Θα ήθελα ίσως και να ήμουν λιγότερο λαίμαργη ή περισσότερο δυνατού χαρακτήρος και να μην υποκύπτω με την παραμικρή ευκαιρία σε γευστικούς ή άλλους πειρασμούς, θα ήθελα να ήμουν λιγότερο επιρεπής στις κρεπάλες γενικότερα και να θυμόμουν τα πρωινά να βάζω υδατική κρέμα. Α, και να μην λατρεύω το να λιάζομαι σαν την σταφίδα στην παραλία με St. Barth αντί για Avene 60άρι.. Αλλά τι να κάνω τώρα? Κατά πάσα πιθανότητα, αν συνέβαιναν όλα αυτά θα ήμουν ωραιότερη αλλά ταυτόχρονα, μια άλλη.. Και πείτε με ψωνάρα, αλλά εγώ με αγαπώ όπως είμαι ακριβώς... Οπότε συμβιβάζομαι με τον χρόνο που πέρασε και με την φθορά και κάνω το καλύτερο που μπορώ με το υλικό που διαθέτω.. Τον ατελή αλλά πολυαγαπημένο εαυτό μου... :)