Αρκετά!!!

Θέλω να γράψω ένα βιαστικό ποστάκι για την κακή διάθεση. Που τα τελευταία χρόνια, αυτά της κρίσης, είναι σχεδόν prerequisite στην ζωή μας, και που σκεπάζει τις μέρες και τις νύχτες μας σαν γκρίζο σύννεφο. Με μπόλικη γλίτσα. Από αυτή που κολλάει επάνω σου και χρειάζεται τρίψιμο τρελλό για να καθαρίσει, μην σου πω ότι αφήνει και λεκέ ανεξίτηλο με τον καιρό.

Αντιλαμβάνομαι εννοείται πως όλοι έχουν πια τα προβλήματα τους. Που μεγαλώνουν αντί να μικραίνουν. Όλοι έχουμε τα προβλήματα μας είναι βέβαια η σωστή διατύπωση. Όλοι χάσαμε λεφτά, δουλειές, φίλους, την βολή μας. Όλοι ζούμε με την αγωνία του τι θα μας ξημερώσει αύριο, με τον φόβο ενός μέλλοντος που δεν μοιάζει φιλικό προς τον χρήστη, με τον θυμό και την απογοητεύση εκείνου που είδε την ζωή του να γκρεμίζεται και τώρα προσπαθεί να σώσει ότι σώνεται. 

Όλοι περικόψαμε όχι απλά πολυτέλειες αλλά και πράγματα βασικά, αλλάξαμε την ζωή μας όχι επειδή θελήσαμε αλλά επειδή αυτό απαιτούν οι περιστάσεις, κυνηγάμε τα λεφτά μας με το δίκανο, παλεύουμε για τα αυτονόητα και υφιστάμεθα κάθε είδους αδικίες.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν εκεί έξω, γύρω μας, δυο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που αντιστέκονται και εκείνοι που αφήνονται. Και σόρρυ που το γράφω έτσι χοντρά, αλλά αυτή την δεύτερη κατηγορία την έχω βαρεθεί σαν τις αμαρτίες μου.. Αυτή την μόνιμη γκρίνια, την γκαντεμιά που ξεκινάει από την καλημέρα του άλλου, που θα τον πάρεις τηλέφωνο να δεις τι κάνει και δεν θα σου πει ποτέ καλά, από αυτή την χροιά μίρλας στην φωνή που κάνει το πετσί μου να σηκώνεται και να θέλει να φύγει.. Και από την επιμονή τους να αρνούνται να δουν φως στο τούνελ. Σαν ορκισμένοι μαζοχιστές, αρέσκονται να επαναλαμβάνουν τα προβλήματα τους και να προβλέπουν συμφορές..  Σαν επίμονοι γκρινιάριδες νάνοι αναζητούν αφορμές για να σου θυμώσουν, να ξεσπάσουν επάνω σου και μετά να σου κρατήσουν μούτρα για πάντα. Και σαν γιαννιώτισες μοιρολογίστρες μόλις ανοίξουν το στόμα τους οδηγούν την όποια συζήτηση προς την καταστροφή. Εκεί. Να σου κάτσει η μπουκιά στον λαιμό, να πνιγείς με την γουλιά του καφέ σου, να σου χαλάσει η διάθεση οριστικά και δια παντός που τολμάς να χαμογελάς, να ελπίζεις ή ακόμα και να τους υποδείξεις ότι μπορεί να υπάρχουν εναλλακτικές και λύσεις.. Ή ότι μπορεί να έχουν άδικο. Ή εν πάση περιπτώση, ότι μπορεί να δικαιούσαι να απολαύσεις την ώρα που περνάς μαζί τους, χωρίς μαυρίλες και μουρμούρες και δυσοιωνισμούς.

Ο αγαπημένος Γιώργος Πανόπουλος, λέει πως από τις 21 του μηνός ο ανάδρομος μας αφήνει γειά και όλα θα στρώσουν. Βέβαια, έχουν περάσει πολλοί ανάδρομοι τα τελευταία χρόνια και η βασιλεία της γκαντεμοσύνης συνεχίζεται ακάθεκτη αλλά εγώ ως γνήσια Πολυάννα θα ποντάρω στο θαύμα. Γιατί αν συνεχίσει αυτό το σύστημα, έχω αποφασίσει πως θα πάψω να σηκώνω τηλέφωνα, θα κάνω κι άλλες εκκαθαρίσεις και θα σηκώνομαι να φεύγω, αγενώς και τρέχοντας με το που η κουβέντα θα παίρνει δυσάρεστη τροπή. Γιατί μου φτάνουν τα δικά μου, που είναι και πολλά και δύσκολα αλλά που παρόλα αυτά, δεν φορτώνω κανέναν απολύτως με το βάρος τους πέρα από τρεις κολλητούς μου ανθρώπους που αποτελούμε ο ένας την ασπίδα και το στήριγμα του άλλου. Στα δύσκολα και στα εύκολα.. Τους υπόλοιπους τους αφήνω εκτός - εντελώς εκτός όμως- και προσπαθώ να τους φτιάχνω και το κέφι όταν και όπως μπορώ.. Και πολύ θα εκτιμούσα αν έκαναν και εκείνοι το ίδιο για μένα. Ή αν απλά, το βούλωναν επιτέλους.. Γιατί αρκετά μας έσκασαν. Οκ?  Καλημέρα μας..