Διακοπές σε mood bittersweet...

Πρωινό Σαββατου.. Ξυπνησα νωρις αλλα αυτό είιναι το νόοημα των διακοπών, τουλάχιστον για μένα... Αφθονη ηλιοθεραπεία, ελαφρύ φαγητό, ωραίο βιβλίο, iPad απαραιτήτως - στο οποίο γραφω αυτό το ποστ (φρίκη)- και μπόλικος ύπνος.... Εστω και για λιγες μέρες, έστω και δίπλα στην Αθήηνα,  μόνο έτσι " κατεβάζω διακόπτες" και μπαίνω σε mood εντελώς καλοκαιρινό..
Ο Αυγουστος φέτος για μας θα είναι busy, με τον ανασχεδιασμό του site, το FnL in english να προχωραει ολοταχως και ένα ακομα επαγγελματικό project με εδρα το Λονδίνο να ειναι στο τελικό του στάδιο, οπότε αυτές ειναι κατά πασα πιθανότητα και οι τελευταίες τελείως χαλαρές μέρες στο πρόγραμμα. Δεν παραπονιέμαι εννοείται, όλα αυτά τα περιμένω πως και πως - είναι το επόμενο βήμα  μας και το έχουμε σχεδιάσει προσεκτικά καιρό τώρα- αφήστε που μετράω μέρες πια για τον Οκτώβρη. Επιθύμησα το Λονδινάκι τρελά και το σπίτι μου με περιμένει για νέες περιπέτειες...:)
Μέσα σ´ όλα αυτα τα αισιόδοξα βέβαια, χτες έμαθα και ένα νέο που με στενοχώρησε πολύ. Οχι μόνο για την ουσία του αλλά και για οτι αντιπροσωπεύει.. Ενα απο τα πιο αγαπημένα μου μαγαζιά στην πόλη, το Dirty Ginger στο Γκαζι, έκλεισε μετα απο 15 χρόνια.. Εχω να θυμάμαι υπέροχες βραδιές στην αυλή του με τα φωτάκια που θύμιζε σκηνικό... Και έτσι όπως διάβαζα το αποχαιρετιστήριο ποστ που ανέβασαν η Εφη και ο Νίκος στο Facebook, ένοιωσα να κρύωνω μέσα στους χτεσινούς 38 βαθμούς. "Κλείνουν κύκλοι της ζωής μας και μαζί τους κλείνουν και τα μέρη στα οποία ξεκίνησαν. Feeling really sad, suddenly." Αυτό ήταν το δικό μου status update.. Και μπορεί σήμερα να είναι μια καινούρια μέρα, και τα καλύτερα να είναι όντως αυτά που θα έρθουν στο μέλλον, όμως η εποχή της αθωότητας μας έχει χαθεί οριστικά...

Χτες το βράδυ, στο διπλανό μας τραπέζι, μια παρέα μιλούσε για το νησάκι και ενα άλλο, πολυαγαπημένο μαγαζί που υπήρξε δεύτερο σπίτι μου για χρόνια και που βρέθηκε για μια ακόμα φορά στο κέντρο της δημοσιότητας για όλους τους εντελώς ηλίθιους και λάθος λόγους.. Θα υπερασπίζομαι πάντα τις αγάπες της ζωής μου, ακόμα κι όταν βρίσκονται "εν αδίκω".. Ομως τελικά αυτό που μου έχει λείψει στην πραγματικότητα -γενικά όχι ειδικά- δεν είναι οι συνθήκες της ζωής μας που άλλαξαν. Ούτε καν οι άνθρωποι που για διάφορους λόγους έφυγαν απ´ την ζωή μου.. Μου λείπει αυτό που ήμασταν... Η ανεμελιά και η αλήθεια που χάθηκαν και που δεν θα τις ξαναβρούμε πια, τουλάχιστον όχι στην ένταση του τότε... Καλημέρα νοσταλγική....