Καλοκαιρινά και όχι....

Ονειρεύομαι αυτά που δεν έχω... Λογικό θα μου πεις... Μια ξαπλώστρα με τα πόδια μέσα στο νερό, καυτή άμμο κάτω από τις πατούσες μου, αυτό το μαύρισμα που το πετυχαίνεις μετά την 15η μέρα διακοπών σερί, ηλιοβασιλέματα σε βεράντες με θέα το λιμάνι, να γυρίσω μισο-μεθυσμένη ξημερώματα στο σπίτι περισσότερο από ανεμελιά παρά από βότκες, να χωθώ σε αγκαλιές που μου έλειψαν πολύ, να αφεθώ στην αίσθηση της απόλυτης χαλάρωσης που σε πλημυρίζει όταν το κορμί σου βουλιάζει στην υπέρτατη ηδονή. Είτε αυτή είναι το κρύο νερό που σε αγκαλιάζει όταν βουτάς με φόρα στην θάλασσα μετά από ώρα ηλιοθεραπείας, είτε είναι ο πόθος που ξεθυμαίνει πάνω σε τσαλακωμένα λινά σεντόνια με άρωμα αρμύρας και αντηλιακού και ένα κορμί που ταιριάζει πάνω και μέσα στο δικό σου σαν γάντι...

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που τα είχα όλα αυτά...Μαζί... Πάνε τουλάχιστον πέντε χρόνια πια, όταν το νησάκι ήταν ακόμα ο προσωπικός μου παράδεισος, το λιμάνι μου και ταυτόχρονα η πίστα απογείωσης μου.. Πέντε χρόνια μετά όλα έχουν αλλάξει, η ζωή μου, οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμουν τις στιγμές μου - ή έστω κάποιοι από αυτούς- ακόμα και τα θέλω μου που τώρα πια με οδηγούν σε άλλους προορισμούς, πολύ περισσότερο συννεφιασμένους και πολύ λιγότερο ανέμελους... 

Όμως η αναμνήσεις είναι άτιμα πράγματα που έρχονται και τρυπώνουν στο μυαλό μας τις πιο ακατάλληλες στιγμές και δοκιμάζουν τις αποφάσεις και τις επιθυμίες μας... Και εκεί που πιστεύεις ακράδαντα πως τα έχεις βάλει όλα πια σε μια τάξη, εκεί που θεωρείς πως έχεις πάρει αποφάσεις με βάση την λογική από αυτές που το συναίσθημα δεν μπορεί να αμφισβητήσει, έρχεται ένα μήνυμα μέσα στην νύχτα και σου θυμίζει πως κάποτε, το είχες πιο εύκολο να φεύγεις παρά να μένεις.. Ακόμα το έχεις δηλαδή αν θέλεις να είσαι ειλικρινής, ακόμα η πρώτη σου ενστικτώδης αντίδραση μπροστά σε ότι κερδίζεται με επιμονή και υπομονή είναι να το αποδομήσεις συνοπτικά, να το ακυρώσεις και να πας παρακάτω, αλλά τώρα πια έχεις αρχίσει να εξοικειώνεσαι με τον μηχανισμό της αποδοχής.. Έχεις αρχίσει να μαθαίνεις πως αυτά που μένουν - που σου μένουν- είναι αυτά που πάλεψες να χωρέσεις στην ζωή σου, αυτά για τα οποία δεν υποχώρησες, δεν βρήκες δικαιολογίες για να τα εγκαταλείψεις αλλά έμεινες και τα κράτησες σφιχτά ακόμα κι όταν κάτι τα τράβαγε μακριά σου με φόρα.. Κι ας έμειναν στα χέρια σου σημάδια.. 

Και έτσι πιάνεις το κινητό, διαγράφεις το ένα μήνυμα και στέλνεις ένα άλλο.. Επιλέγεις να προσπαθήσεις λίγο ακόμα, προς μια κατεύθυνση που παραμένει άγνωστος τόπος παρόλα τα χρόνια που πέρασαν αλλά που ταυτόχρονα κρατάει και μια γλύκα μέσα σου παρόλες τις πίκρες που σου έχει χαρίσει..Εκεί που η ψυχή σου αναγνωρίζει και αναγνωρίζεται, εκεί που νοιώθεις οικειότητα μέσα στο άνγωστο σαν ένα deja vu που όμως παραμένει κρυμμένο στο πιο βαθύ κομμάτι του ασυνείδητου σου, εκεί θες να βουτήξεις αυτό το καλοκαίρι που δεν θα το βρέξει η θάλασσα που τόσο αγαπάς, και δεν θα το πασπαλίσει η συμιγδαλένια άμμος..

Είναι μια ηδονή άλλωστε και η κατάδυση σ΄αυτά που δεν γνωρίζουμε, έτσι δεν είναι? Μια περιπέτεια που δεν τελείωσε, μια διαδρομή που συνεχίζεται έστω και μέσα από δαιδαλώδη σοκάκια που σε μπερδεύουν και σε ζαλίζουν...Προς τα καλύτερα, που θα είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν...  Με πάθος, με πίστη και το κυριότερο με αγάπη, που κερδίζει πάντα,είτε πιστεύεις στην Πολυάννα είτε όχι...

Υ.Γ. Άσχετο αλλά και τόσο σχετικό.. Μου λείπει μια Πολυάννα. Η πρώτη και καλύτερη μου, το γούρι που κουβαλούσα πάντα μαζί μου σχεδόν 40 χρόνια, στα πιο απίθανα μέρη της γης και της ζωής μου.. Χτες το βράδυ την έβλεπα στον ύπνο μου.. Πεταμένη σε κάποιο καλάθι σκουπιδιών, σε μια πόλη γκρίζα και μακρινή, ένα απλό παλιό βιβλίο χωρίς αξία.. Ξύπνησα με ένα σφίξιμο απίστευτο... Μερικά όνειρα τα θυμάσαι ακόμα κι αν θα προτιμούσες να μην τα είχες καν δει...