Η «ιδιωτική λογική», με βάση τη θεωρία του Alfred Adler, είναι η υποκειμενική αντίληψη- κρίση που έχουμε για τον εαυτό μας , τους άλλους και τη ζωή. Σχηματίζεται στα πρώτα χρόνια χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, αλλά καθορίζει τις αντιλήψεις, τις συμπεριφορές και τα συναισθήματα μας στη μετέπειτα ζωή μας. Κάποια στιγμή, κάπου ανάμεσα στα 3 και τα 5 χρόνια μας, εντελώς ενστικτωδώς, ένα τυχαίο κατά τα άλλα περιστατικό το οποίο όμως εμάς για κάποιον άγνωστο λόγο μας εντυπωσιάζει και μας εντυπώνεται - αυτό που λέμε "πρώτη ανάμνηση"- γίνεται η νοητή πυξίδα με βάση την οποία θα ζήσουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Η ερμηνεία που δίνουμε σε αυτό το περιστατικό- η οποία είναι απολύτως υποκειμενική και "δική" μας και καμιά σχέση δεν έχει με την "κοινή" λογική- είναι η ερμηνεία που θα δίνουμε στα πάντα, στο μέλλον στην ζωή μας. Το χρώμα που βάφει το συναίσθημα μας. Η βάση πάνω στην οποία θα στήσουμε όλες τις σχέσεις μας..
Η ιδιωτική λογική μας βελτιώνεται, με πολλή δουλειά και προσπάθεια μέσα από μαθήματα αυτογνωσίας, αλλά δεν αλλάζει ποτέ. Απλά μέσα από ασκήσεις επαναλαβανόμενες μαθαίνουμε να την αναγνωρίζουμε μέσα στις σκέψεις και τις αντιδράσεις μας, να μειώνουμε με τον καιρό την ένταση της και να ελαφρώνουμε το βάρος με το οποίο φορτώνει κάθε στιγμή μας. Μαθαίνουμε δηλαδή να ζούμε μαζί της. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε πως όσο κι αν μεγαλώνουμε, η πρώτη μας ενστικτώδης αντίδραση - και η δεύτερη και η τρίτη και τέταρτη δυστυχώς όταν δεν έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας και τα συναισθήματα μας - είναι να φερόμαστε όπως μάθαμε...
Αν μάθαμε να μας αγαπάνε επιστρέφουμε αγάπη, αν μάθαμε να μας τιμωρούν επιστρέφουμε τιμωρία.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά χτες το βράδυ και συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πόσο τυχερή στάθηκα στην ζωή μου. Γιατί η απόρριψη από τον πατέρα μου άργησε να έρθει - ήρθε στην εφηβεία μου, όταν οι πεποιθήσεις μου για την ζωή είχαν πια φυτευτεί βαθιά μέσα στο μυαλό μου- και μέχρι τότε είχα μεγαλώσει μέσα στην αγάπη, την αποδοχή, την ενθάρρυνση, και τον θαυμασμό. Κι όσο κι αν στην συνέχεια έμαθα με τον πιο δύσκολο τρόπο πως η αγάπη μπορεί πολύ συχνά να σε πονέσει πολύ περισσότερο απ΄ότι το μίσος, η ιδιωτική μου λογική έχει χρώματα φωτεινά, έχει χαρά, και είναι χτισμένη πάνω στην ανάμνηση μιας γιορτής..
Θυμάμαι την μαμά μου ντυμένη Σπανιόλα - ήταν απόκριες- με ένα υπέροχο φόρεμα με φραμπαλάδες και φουρώ, και τον μπαμπά μου με στολή Ζορρό, να έρχονται στο δωμάτιο μου γελαστοί και χαρούμενοι για να μου πουν καληνύχτα. "Εμείς θα πάμε σε ένα πάρτυ, εσύ θα κοιμηθείς, και αύριο το πρωί που θα ξυπνήσεις θα σου έχουμε φέρει σερπαντίνες και κομφετί" μου υπόσχεται η μαμά μου και εγώ πέφτω για ύπνο ευτυχισμένη. Νοιώθω πως μ΄αγαπάνε, και περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη μέρα που θα έχει δώρα. Και χαρά.
Βέβαια, πίσω από αυτή την σπάνια όπως έμαθα μέσα σε τέσσερα χρόνια Χοϊμέ ανάμνηση- συνήθως η ιδιωτική λογική των ανθρώπων χτίζεται πάνω σε δυσάρεστα περιστατικά- κρύβονταν πολλές παγίδες.. Γιατί εγώ όλο αυτό όπως είπαμε το ερμήνευσα με τον δικό μου τρόπο.. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι γονείς μου ήρθαν να μου ζητήσουν κατά μια έννοια την άδεια μου για να φύγουν να πάνε να διασκεδάσουν. Και πως για να μου δείξουν πόσο μ΄αγαπάνε μου έφεραν δώρα.
Έτσι, πέρα από την έμφυτη αισιοδοξία μου - πιστεύω ακράδαντα πως η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη- πέρα από το ότι είμαι ένας άνθρωπος κατά βάση χαρούμενος, πέρα από το ότι νοιώθω πως έχω αγαπηθεί πολύ άρα έχω μεγάλα αποθέματα αγάπης για τους άλλους, έμεινα και με μια τεράστια ανάγκη για έλεγχο. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου, πιάνω τον εαυτό μου να διψά για έλεγχο. Το κάνω κομψά συνήθως - παρόλο που κατά καιρούς τρελαίνομαι και χάνω την μπάλα- προσπαθώ να το εξηγώ με ειλικρίνια στους ανθρώπους της ζωής μου, και μερικές φορές, σαν άσκηση, εκεί που εμπιστεύομαι πολύ αφήνομαι να με οδηγήσουν. Αλλά βαθιά μέσα μου η ανάγκη παραμένει. Και βέβαια, έχω και την ενστικτώδη τάση να επιβεβαιώνω την αγάπη των γύρω μου μέσα από τα "δώρα" που θέλω να μου φέρνουν.. Όσο πιο πολύ με ανέχεσαι, τόσο πιο πολύ ξέρω πως μ΄αγαπάς.. Και όσο πιο πολύ σ΄αγαπάω - άρα όσο πιο πολύ φοβάμαι μην σε χάσω- τόσο περισσότερα προβλήματα θα σου δημιουργώ, και τόσο περισσότερες φυτιλιές θα βάζω στην σχέση μας, για να μου αποδεικνύεις την αγάπη σου πέρα από κάθε αμφιβολία μου μήπως κάποια στιγμή καταφέρω και ησυχάσω.
Αβυσσος το μυαλό και η ψυχή του ανθρώπου.. Αυτό το έμαθα καλά.. Όπως έμαθα καλά να διαβάζω και τους άλλους ανθρώπους γύρω μου, αυτούς που με ενδιαφέρουν τουλάχιστον, και να αποκρυπτογραφώ μέσα από τις συμπεριφορές τους τις δικές τους ιδιωτικές λογικές, τους δικούς τους φόβους, και τις δικές τους ανάγκες. Γιατί ο μόνος τρόπος για να μπορείς να αγαπάς τους ανθρώπους όσο πιο χωρίς όρους γίνεται, και να τους συγχωρείς όταν χρειάζεται, και να δίνεις ευκαιρίες, και να είσαι εκεί για αυτούς όχι μόνο στα εύκολα και στις χαρές αλλά και στα δύσκολα και στις στεναχώριες, είναι να προσπαθείς να τα καταλάβεις τι είναι αυτό που τους κάνει να είναι αυτοί που είναι.. Και να μάθεις να τους δέχεσαι όπως είναι γιατί εδώ δεν μπορούμε καλά καλά να αλλάξουμε τον εαυτό μας, πως θα αλλάξουμε τους άλλους?
Και ειδικά τα τελευταία χρόνια, που όλοι είμαστε στην τσίτα με τα νεύρα κρόσσια και ξεσπάμε όπου βρούμε, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χρήσμιμο μου έχει φανεί αυτό μου το "ταλέντο". Φυσικά είναι αδύνατον να το κάνουμε αυτό για όλους. Γιατί απαιτεί τεράστια ενέργεια και προσοχή, και αδιάκοπη προσπάθεια. Οπότε μοιραία επιλέγεις.. Μέσα από τους πολλούς, κάποιους.. Και εκεί ξεκινάει ένα άλλο κεφάλαιο, που θα το αναλύσουμε μια άλλη φορά.. Πως αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους με τους οποίους ταυτίζεται η ψυχή μας?
No comments:
Post a Comment