Αναμονή, παρατήρηση και συμπεράσματα περί ισορροπιών...

Κυριακή πρωί, Νοέμβρης, Αθήνα... Η λιακάδα επιμένει, ο χειμώνας προς το παρόν κράτησε δυο μέρες μόνο με βροχή και λίγη δροσιά... Χτες το μεσημέρι στην Παλιά Αγορά καθίσαμε για ώρες έξω, πίνοντας spicy cocktails με vodka, τρώγοντας pizza και πικάντικο κους κους και μιλώντας με τις φιλενάδες μου για τα πάντα, από γκόμενους μέχρι ψυχανάλυση και γονείς... Και ήταν απίστευτη η αίσθηση, κόσμος χαλαρός να λιάζεται στην καρδιά του χειμώνα, σε μια πόλη που η κρίση την γονατίζει αλλά δεν την ρίχνει κάτω και που ο καιρός μοιάζει κι αυτός να κοντράρει την Τρόϊκα και τα μέτρα, μια που αν πάει έτσι το σύστημα, πετρέλαιο θέρμανσης βλέπω να χρειαζόμαστε κάπου προς το 2015...

Το βράδυ, μετά από ένα nap που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες - ναι, ξέρω, αυτό δεν είναι nap, είναι έπεσα για ύπνο ξερή- βαρέθηκα να βγω και προτίμησα instead να αυτοσχεδιάσω στην κουζίνα μου. Το ριζότο με gorgonzola και λουκάνικο που έφτιαξα ήταν εξαιρετικό - άρεσε ακόμα και στον Πάνο που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολος είναι- και ταίριαξε σούπερ με το Κτήμα Αλφα με το οποίο το συνοδέψαμε και με τις ξένες σειρές που χαζέψαμε στο DVD. White Collar και Elementary.

Ακολουθώ μια μάλλον δαιδαλώδη διαδικασία για να απολαμβάνουμε τις αγαπημένες μας σειρές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις κατεβάζω από το internet, τους προσθέτω υπότιτλους - γιατί πολλές φορές δεν καταλαβαίνω τις προφορές- τις καίω σε DVD και τις βλέπουμε στην τηλεόραση. Και ναι, φυσικά ξέρω πως θα μπορούσαμε να τις βλέπουμε στο PC, αλλά trust me, η οθόνη 40κάτι ιντσών βολεύει καλύτερα από εκείνη των 22... Όπως και να ΄χει πάντως, οι ξένες σειρές είναι πια η μόνη τηλεόραση που βλέπουμε, μαζί με τις ειδήσεις μια φορά στο τόσο, όταν θέλουμε να ψυχοπλακωθούμε λίγο, και με το Dancing with the stars τις Κυριακές, κυρίως για την πλάκα και για τον χαβαλέ στο Twitter.. 

Γενικά, σε άλλα νέα, μετράω μέρες... Για διάφορα πράγματα που περιμένω να συμβούν και για ανθρώπους που περιμένω να έρθουν.. Από αύριο λέει ο Γιώργος Πανόπουλος ξεκινάει μια εποχή μεγάλων - και θετικών- αλλαγών για μας τους Αιγόκερους που έχουμε δεινοπαθήσει τα τελευταία χρόνια και η αλήθεια είναι πως τα σημάδια έχουν αρχίσει να φαίνονται, εδώ και μερικές μέρες.. Μακάρι, γιατί πέρα από τις ταλαιπωρίες, και τις αναβολές, και τις αλλαγές σχεδίων ξανά και ξανά, έχω αρχίσει πια να βαριέμαι θανάσιμα την στασιμότητα.. Το να περνάει ο καιρός χωρίς να γίνονται πράγματα, που λέει και η Βάνα Μπάρμπα..

Σαν άνθρωπο που αντιπαθεί - και τρέμει- την ρουτίνα, και που χρειάζεται απεγνωσμένα ενδιαφέρον στην ζωή του και αλλαγές, αυτός ο χρόνος που κοντεύει να περάσει πια, σε αυτό το επίπεδο, με τσάκισε κυριολεκτικά.. Νοιώθω σαν να ζω την μέρα της μαλακισμένης Μαρμότας ξανά και ξανά, σαν να έχω παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στον χώρο και τον χρόνο και περιμένω απεγνωσμένα να δημιουργηθεί ένα άνοιγμα για να πεταχτώ έξω σαν βολίδα, κι ας πέσω και στο κενό... 

Βέβαια, αυτή η ατέρμονη αναμονή έχει και τα καλά της, να τα λέμε κι αυτά... Μου έδωσε άφθονο χρόνο να παρατηρήσω με την ησυχία μου τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου και να βγάλω τα συμπεράσματα μου.. Και με βάση τις παρατηρήσεις μου, να σχεδιάσω τα επόμενα βήματα μου... Για να είμαι καλά και για να μην με κρατάνε πίσω τροχοπέδες, ψυχολογικές κυρίως, όταν θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να πάω μπροστά τρέχοντας.. Παρατηρώντας τους άλλους από μια απόσταση, και μετρώντας τα λόγια σε σχέση με τις πράξεις τους, αντιλαμβάνεσαι κάποια στιγμή πως από προθέσεις και κουβέντες μπορείς να χορτάσεις.. Όταν έρχεται όμως η ώρα όλα, ή κάτι από όλα, να συμβεί, τότε η συνταγή χαλάει... Δεν πειράζει προφανώς, όποιος εξαρτά την χαρά και την ευτυχία του από τους άλλους, και μάλιστα από τέτοιους άλλους είναι από χέρι καμμένος, όμως καλό είναι να κρατάμε mental notes και όταν έρθει και η δική μας σειρά, τουλάχιστον να μην βγούμε από τον δρόμο μας για κάποιον που δεν βγήκε ποτέ από τον δικό του για μας.. 

Η ισορροπία είναι μεγάλο πράγμα στην ζωή, αυτό πρέπει να θυμόμαστε.. Και μπορεί να πρέπει να γίνουμε λίγο μπακάληδες κάποια στιγμή για την κρατήσουμε, αλλά να σας πω κάτι? Όλες οι σχέσεις στην ζωή ένα πάρε δώσε είναι.. Και αν το αποδεχτούμε αυτό, αν καταφέρουμε να βγούμε από την παραμυθένια αυταπάτη της αυτοθυσίας, και της ανιδιοτέλειας, και άλλων τέτοιων εμπριμέ, θα καταλάβουμε πως οι αληθινές αγάπες της ζωής μας έχουν αυτό ακριβώς το ανεκτίμητο προσόν.. Δεν σε βγάζουν από τον δρόμο σου, και δεν σε αφήνουν να γίνεις μπακάλης γιατί όλα συμβαίνουν από μόνα τους ακριβώς όπως πρέπει να συμβούν...

Κι έτσι, πίσω στην Αθήνα του Νοέμβρη, τα πρωινά ξυπνάω με χαμόγελο, κυρίως εσωτερικό... Under the circumstances, που είναι πάρα πολύ δύσκολες, μου αρέσει η ζωή μου.. Πολύ.. Σε υλικό επίπεδο έχει υπάρξει πολύ καλύτερη προφανώς αλλά αυτό θα ξαναγίνει, το ξέρω πια με σιγουριά.. Σε συναισθηματικό επίπεδο όμως δεν ξέρω αν έχω υπάρξει καλύτερα, ever.. Μπορεί να έχω διασκεδάσει περισσότερο, να έχω γελάσει πιο ανέμελα, να έχω ερωτευτεί πιο παθιασμένα, όμως να έχω αγαπηθεί όσο νοιώθω πως αγαπιέμαι τώρα, από όλους εκείνους τους ανθρώπους της ζωής μου που μετράνε πραγματικά, το παιδί μου, τον σύντροφο μου, τους απολύτως κολλητούς μου φίλους και την μαμά μου, δεν νομίζω... Ίσως γιατί μέσα από τις απώλειες, που ήταν τελικά μεγάλες και δύσκολες και που υπήρξαν για όλους μας, δέσαμε ακόμα πιο πολύ... Ίσως γιατί όσο περνάει ο καιρός, κι όσο περισσότερο αντέχουμε τον χρόνο και τα σημάδια του, τόσο πιο πολύ ριζώνει μέσα μας η σιγουριά πως για μερικούς ανθρώπους - ελάχιστους αλλά ποιος χρειάζεται πιο πολλούς?- το για πάντα είναι κάτι εφικτό.. Και με όπλο αυτή την γνώση, ο δρόμος για το παρακάτω γίνεται βόλτα... 

Καλημέρα και φιλιά...