Ιστορία, αρχαία και νέα..

Παρελθόν και μέλλον.. Τα βήματα που κάναμε κι αυτά που σχεδιάζουμε για το μέλλον, οι ιστορίες που ζήσαμε κι αυτές που μας περιμένουν παρακάτω, τα λάθη και τα σωστά μας, αυτά που πάθαμε κι αυτά που μάθαμε, τα γέλια και τα κλάματα, οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που θα μας κάνουν παρέα και στην επόμενη περιπέτεια, τα ψιχουλάκια που σκορπίσαμε πίσω μας για να βρούμε τον δρόμο προς την επιστροφή και η καινούρια στροφή που περιμένει μπροστά μας για να μας οδηγήσει σε μια άλλη διαδρομή για την οποία θα φτιάξουμε τον χάρτη στην πορεία.

Και γύρω μας, υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να ξεχνούν και άλλοι που επιμένουν να θυμούνται. Άνθρωποι που προσπαθούν να σβήσουν τις προηγούμενες σελίδες της ζωής τους, να τις εξαφανίσουν μέσα σε σκοτεινά συρτάρια και ντουλάπια, κι άλλοι που ανατρέχουν σ΄αυτές όταν χρειαστεί, για να διδαχτούν από τα όσα έζησαν.

Το παρελθόν άλλωστε, είναι όπως και ο χαρακτήρας μας. Για τον καθένα διαφορετικό, ίσως και γιατί ο χαρακτήρας μας τελικά καθορίζεται και από το παρελθόν μας. Άλλοι υποδύονται ρόλους και περσόνες, κι άλλοι παίρνουν με τα πολλά το κουράγιο να βγουν εκεί έξω χωρίς μάσκες και σ΄όποιον αρέσουν.. Άλλοι αποφεύγουν να κοιτάζουν πίσω λες και φοβούνται μην μαρμαρώσουν σαν άλλες γυναίκες του Λωτ, κι άλλοι έχουν την ευελιξία να μπορούν να κοιτάζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Άλλοι ρισκάρουν με την αλήθεια, κι άλλοι οχυρώνονται πίσω από το ψέμα. Άλλοι τολμάνε να τσαλακωθούν, κι άλλοι σιδερώνουν κάθε τόσο την εικόνα τους. Άλλοι ανοίγουν τις ψυχές και τις πόρτες τους κι άλλοι υψώνουν τοίχους και διπλοκλειδώνουν.  Σαν χώρες στον χάρτη, άλλοι γουστάρουν να είναι Ελλάδα, με τεράστια ιστορία και έναν Παρθενώνα, κι άλλοι θέλουν να είναι Αμερική. Με πρόσφατο παρελθόν και καθρεφτάκια και χάντρες ιθαγενών στα μουσεία τους …

Προφανώς καταλαβαίνω τι κρύβεται πίσω από την άρνηση κάποιου και την αποδοχή κάποιου άλλου. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να νικήσεις τους φόβους σου, αυτά που σε έμαθαν μια ζωή, πόσο πονάει το να αποδεχτείς ότι η εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου απέχει μίλια ολόκληρα από αυτό που βλέπουν σε σένα οι άλλοι. Πόσο αφάνταστα δύκολο πράγμα είναι να αφεθείς, να χαλαρώσεις, να αλλάξεις. Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να λειτουργούμε μέσα σε νόρμες, χτίζουμε ζωές συμβιβασμένοι σε όνειρα και επιδιώξεις άλλων, βολευόμαστε σε θεσούλες που μας στενεύουν και καταλήγουμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως μια χαρά είμαστε, μόνο και μόνο γιατί μας τρομάζει αφάνταστα ένα μέλλον που δεν το ξέρουμε, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως θα καταφέρουμε να το ελέγξουμε, και δεν αντέχουμε να πάρουμε το ρίσκο να το δοκιμάσουμε, έστω κι αν υποψιαζόμαστε πως μπορεί να είναι καλύτερο από την πραγματικότητα στην οποία έχουμε βυθιστεί. 

Ξέρω επίσης τι σημαίνει να βουτάς στο κενό και να προσπαθείς να ανοίξεις το αλεξίπτωτο την ώρα που πέφτεις με χίλια προς τα κάτω.. Ξέρω πως είναι να σχεδιάζεις πράγματα που να μην γίνονται, να πρέπει να αλλάζεις διαρκώς διαδρομές και να βρίσκεις εναλλακτικές λύσεις, να πέφτεις και να σηκώνεσαι μέχρι που νομίζεις πως δεν έχεις άλλη ενέργεια, να κοιμάσαι για να ονειρευτείς και να πάρεις κουράγιο, να απογοητεύεσαι και να λιγοψυχάς, να κλαίς τα βράδια κουκουλωμένη με το μαξιλάρι σου για να μην σε ακούσει κανείς..

Ξέρω πως είναι να πιάνεις πάτο αλλά ξέρω και πως είναι να ξαναβγαίνεις στην επιφάνεια, πόση κάβλα έχει αυτή η πρώτη απεγνωσμένη ανάσα μετά από την στιγμή εκείνη που είχες μείνει χωρίς ίχνος οξυγόνου στα πνευμόνια σου και νόμισες πως είχε έρθει το τέλος.. Κι όπως στο σεξ εκείνοι που επιδιώκουν να φτάσουν την απόλαυση μέχρι τα πιο ακραία όρια της μαθαίνουν με τον καιρό την τέχνη και την τεχνική του να οδηγούν και οδηγούνται σ’ αυτό το ένα κλικ πριν το απόλυτο σκοτάδι, έτσι και στην ζωή, ποτέ δεν θα μάθουμε να προχωράμε προς όπου βάλει ο νους μας αν δεν κατακτήσουμε πρώτα την γνώση του να χρησιμοποιούμε τα όσα έχουμε ζήσει για πυξίδα.

Γιατί όπως και να ΄χει, είτε επιλέγουμε να υποκριθούμε πως μηδενίσαμε τα κοντέρ μας κι αφήσαμε πίσω ότι μας βάραινε, είτε συμβιβαστούμε με τα όσα συνέβησαν στην ζωή μας και προχωρήσουμε παρακάτω κουβαλώντας τα έστω στο βάθος του μυαλού μας, η ουσία δεν αλλάζει..

Είμαστε όλοι και το πριν μας πέρα από το τώρα μας.. Είμαστε τα βήματα, οι εμπειρίες, οι στιγμές που μας έφεραν μέχρι εδώ.. Κυρίως , είμαστε ο τρόπος με τον οποίο τα διαχειριστήκαμε. Τα μαθήματα που πήραμε, οι συγγνώμες που ζητήσαμε, οι λογαριασμοί που κλείσαμε, οι συνέπειες που πληρώσαμε, οι αλήθειες που αποδεχτήκαμε και για μας και για τους άλλους.

Προσωπικά, είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αγαπούν το παρελθόν τους. Πολύ. Και που αρνούνται πεισματικά να το ξεχάσουν παρόλο που, πιστέψτε με, υπάρχουν κομμάτια του που πολλοί άλλοι θα προτιμούσαν να διαγράψουν οριστικά. Αυτό δεν σημαίνει πως γαντζώνομαι από αυτό, κάθε άλλο. Άλλωστε, η ίδια η ζωή μου που την έχω αλλάξει τόσες φορές μέχρι σήμερα και που καλά να είμαι, θα την αλλάξω κι άλλες τόσες στο μέλλον, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι εγώ πάω πάντα παρακάτω. Και στα έργα, όχι μόνο στα λόγια.. Όμως πάω παρακάτω ακριβώς γιατί επιλέγω να θυμάμαι πως ήρθα μέχρι εδώ.. Και θυμάμαι τα πάντα, την κάθε μικρή λεπτομέρεια της ιστορίας, το κάθε πράγμα που σημάδεψε τον δρόμο μου ή την ψυχή μου όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν φαινόταν στους απ΄έξω, την κάθε ευκαιρία που μου δόθηκε, το κάθε τι που έμαθα άσχετα αν η γνώση ήρθε με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο.. Θυμάμαι τα πάντα όχι σαν μνημόσυνο, ούτε σαν περασμένο μεγαλείο από το όποιο έχω κρεμαστεί,  αλλά σαν γιορτή. Κάθε τι που πρόσθεσε στην διαδρομή μου ουσία και αξία, ακόμα κι αν δεν είχε happy end, ακόμα κι αν ήταν τεράστιο λάθος, κάτι μου έδωσε και κάτι με έμαθε. Και γι΄αυτόν τον λόγο, το τιμώ με το να το μνημονεύω. Γιατί ότι έγινε είναι κομμάτι αυτού που είμαι.. Κι αυτό που είμαι, είναι που θα με οδηγήσει σ΄αυτό που θα γίνω..

Και τελικά, την ιστορία μας, και την αρχαία και την νέα την γράφουμε εμείς.. Και είναι δική μας, καθρέφτης της ψυχής, του μυαλού, των συναισθημάτων μας, της δύναμης και της αδυναμίας μας. Κυρίως όμως είναι το καύσιμο του μέλλοντος μας.. Και το μέλλον, είναι κι αυτό κομμάτι του χαρακτήρα μας.. Άλλοι το ονειρεύονται, το σχεδιάζουν και το κυνηγάνε μέχρι να το αγγίξουν κι άλλοι μένουν στις κουβέντες και στα σχέδια που είναι όμως μόνο στα χαρτιά… 

Υ.Γ. Υπάρχει μια έκφραση που μου την έμαθε ο φίλος μου ο Μίμης.. "Κάνε το κουνέλι". Που σημαίνει μην μιλάς, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, πως δεν δίνεις σημασία.. 

Λοιπόν όχι, έχω αποφασίσει εδώ και καιρό πως δεν θέλω να κάνω άλλο το κουνέλι.. Μπορεί να είναι υπέροχα ζωάκια, απαλά και fluffy και χαριτωμένα σαν παινχίδια, όμως τελικά, συχνά πυκνά καταλήγουν σε μια κατσαρόλα με κρεμμυδάκια στιφάδο, if you know what I mean..;)