Μαθήματα, συναισθήματα και απολογισμοί....

Το σπίτι είναι στολισμένο, επιτέλους.. Και έξω κάνει κρύο πολύ, και φυσάει, και ο χειμώνας είναι πια εδώ κανονικά, ο Δεκέμβρης μπήκε με φόρα... Χτες την ώρα που ο Ιάσονας με την Βέρα με βοηθούσαν με τα λαμπάκια και τα στολίδια στα ψηλά κλαδιά του δέντρου, και αργότερα, το βράδυ, όταν χουζούρευα στον καναπέ κουρασμένη πτώμα αλλά και ευτυχισμένη με τον Droopy κουλουριασμένο στα πόδια μου, σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι... Πόσο μεγάλο δώρο είναι οι στιγμές που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που αγαπάω, και πόσο πιο εύκολα τα κάνει όλα η αγάπη που την νοιώθεις, που μπορείς να βασιστείς σ΄αυτή...

Και σήμερα διάβασα αυτό και το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης έγινε ακόμα πιο δυνατό μέσα στην ψυχή μου... Κι αυτή η φράση του επιλόγου "Για ένα πράγμα μόνο είμαι σίγουρος πια: Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας…" αντίχησε σαν χαρμόσυνο αλλά και υπενθυμιστικό ταυτόχρονα καμπανάκι μέσα στο μυαλό μου.. Την έχω νοιώσει κι εγώ αυτή την αίσθηση της απόγνωσης και του τέλους.. Όχι, ευτυχώς δεν κινδύνεψε η ζωή μου, ούτε η υγεία μου. Στερήθηκα την ελευθερία μου όμως, και έπιασα πάτο. Και είναι και αυτό ένας μικρός θάνατος, πιστέψτε με.. 

Και ναι, δεν είναι το ίδιο πράγμα να παίξει μαζί σου η τύχη και να σου στείλει μια αρρώστια με το να παίξεις εσύ με την ζωή σου και να αποφασίσεις να την πετάξεις στα σκουπίδια έστω και για λίγο, αλλά ακόμα και μέσα απο εντελώς διαφορετικές διαδικασίες και διαδρομές, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.. Ταρακουνιέσαι και αναγκάζεσαι να ξυπνήσεις.. Να κάνεις τους απολογισμούς σου, να θρηνήσεις, να δεις την ζωή σου ξεκάθαρα.. Και να πολεμήσεις, να κολυμπήσεις με νύχια και με δόντια για να περάσεις απέναντι. Ή να πνιγείς.

Εγώ είχα την τύχη να περάσω απέναντι... Μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναρχίσω απ΄την αρχή και να στήσω την ζωή μου πετραδάκι πετραδάκι κόντρα σε όλα τα δυσοίωνα προγνωστικά και τις νεφελώδεις προοπτικές. Να την φτιάξω όπως την ονειρεύτηκα εκείνον τον καιρό που το μόνο που είχα για να με στηρίζει ήταν τα όνειρα, οι ελπίδες, το πείσμα και η Πολυάννα μέσα μου... Κυρίως, μου δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω την αξία της κάθε λεπτομέρειας, της κάθε κερδισμένης πια στιγμής.. 

Φυσικά αυτόν τον δρόμο δεν τον βάδισα μόνη.. Βρέθηκαν δίπλα μου οι άνθρωποι που με εμπιστεύθηκαν, που με στήριξαν, που πίστεψαν σε μένα.. Οι άνθρωποι εκείνοι που με αγάπησαν γι΄αυτό που είμαι, για το πριν και για το μετά μου, για τα λάθη μου αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο διάλεξα να τα διορθώσω.. Μαζί τους προχώρησα, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μου πως ότι μου δόθηκε τόσο αναπάντεχα και απλόχερα - αγάπη, νοιάξιμο, εμπιστοσύνη, ευκαιρίες- το χρωστούσα στο σύμπαν και έπρεπε να το επιστρέφω σε κάθε ευκαιρία, με κάθε δυνατή αφορμή. 

Αυτό που θέλω να πω, με αφορμή το υπέροχο κομμάτι του Andro αλλά και τις γιορτές που έρχονται, και την κρίση που μας δοκιμάζει τα τελευταία χρόνια, είναι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να αντιληφθούμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.. Και από το να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, ότι έχει ο καθένας μας, με όλη την δύναμη της ψυχής μας.. Γιατί στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν μας το χρωστάει κανείς, τίποτα δεν μας χαρίζεται χωρίς κάποιο τίμημα. Που όμως σπάνια δεν κρύβει μέσα του δώρο..

Μεγαλώνοντας, και κοιτάζοντας πίσω το κορίτσι που υπήρξα κάποτε, νοιώθω απίστευτα τυχερή.. Γιατί τα έκανα όλα - όλα όμως- και πλήρωσα και τους λογαριασμούς και τα τιμήματα, και στην διαδρομή που εγώ διάλεξα να την κάνω δαιδαλώδη, και δύσκολη, και ανηφορική πήρα τόσα μαθήματα αλλά και τόσα μηνύματα όσα άλλοι δεν παίρνουν σε όλη τους την ζωή... Ελπίζω γιατί ήμουν καλός δέκτης. Και γιατί ακόμα και στα χειρότερα μου, ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια μου, δεν θέλησα ποτέ το κακό κανενός άλλου εκτός από τον εαυτό μου...

Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που παίρνουν τα ίδια μεγάλα μαθήματα ζωής και τα περνάνε ντούκου.. Που δεν αλλάζουν στο παραμικρό ούτε όταν βγαίνουν μούσκεμα απέναντι μετά από μια μάχη με τα κύματα τιτάνια.. Δεν ξέρω γιατί, μου κάνει εντύπωση τεράστια, αλλά έμαθα να μην κρίνω κανέναν πέρα απο τον εαυτό μου... Λυπάμαι μόνο για τις χαμένες ευκαιρίες τους...

Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές.. Ποια είμαι εγώ που θα πω σε κάποιον τι να κάνει, μόνοι μας μαθαίνουμε τα τι, τα πως και τα γιατί μας, και αυτό το έχω στο μυαλό μου πάντα, ειδικά σε ότι είχε να κάνει με το δικό μου παιδί μου... Ετσι, το μόνο που μπορώ να πω, όχι σαν συμβουλή αλλά σαν συμπέρασμα, είναι πως η ουσία της ζωής θα είναι πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στα όνειρα και τις επιδώξεις μας, και στην επαφή που έχουμε με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα μας... Πρέπει πάντα να έχουμε στόχους, να θέλουμε τα μεγάλα και τα επόμενα, να μην βάζουμε ορια στα όνειρα μας αλλά ταυτόχρονα πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, τους ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας στηρίζουν, τα βήματα που μας έφεραν μέχρι εδώ.. Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να εννοούμε τις συγγνώμες μας, να ξεχνάμε τα άσχημα και να θυμόμαστε τα καλά, να δίνουμε ευκαιρίες πάντα, να ανταποδίδουμε αυτά που μας δίνονται, να λέμε τα σ΄αγαπώ μας, να ακούμε την ψυχή μας, να προσπαθούμε να μπούμε στην θέση των άλλων... Να απολαμβάνουμε τις στιγμές, να διεκδικούμε τον χώρο και τη ελευθερία μας, να τολμάμε να παίρνουμε ρίσκα, να μην φοβόμαστε το καινούριο και το άγνωστό, να μην μένουμε στάσιμοι, να ξέρουμε να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες, να μην εξαρτάμε την χαρά μας από τους άλλους αλλά να δίνουμε εμείς όση περισσότερη χαρά μπορούμε στους γύρω μας, να είμαστε πιστοί φίλοι, να ζούμε με πάθος, να ξέρουμε να δίνουμε μάχες αλλά και να ελισσόμαστε.. Κυρίως, να θυμόμαστε πως το έργο της ζωής μας το γράφουμε εμείς... Εμείς διαλέγουμε τα φώτα, τα κοστούμια, τους ηθοποιούς, τους διαλόγους και την πλοκή.. Ας το κάνουμε λοιπόν ενδιαφέρον, φαντασμαγορικό και αξέχαστο για εκείνους που θα συμμετάσχουν στην παράσταση, είτε σαν συντελεστές, είτε σαν θεατές... 

Υ.Γ. Διάλεξα επίτηδες να "ντύσω" το σημερινό ποστ με φωτογραφίες από το σπίτι μας ντυμένο γιορτινά.. Πριν από λίγες μέρες σκεφτόμουν σχεδόν με παράπονο πως θα ήθελα του χρόνου να είμαι σε μια άλλη πόλη τις γιορτές. Σε ένα άλλο σπίτι.. Και ελπίζω πως έτσι θα συμβεί, γιατί είναι ένα project που το ονειρεύτηκα, το αποφάσισα, το κυνήγησα και το έχτισα με τεράστια προσπάθεια, με τεράστια ενέργεια αλλά και με τεράστια βοήθεια... Προς το παρόν όμως, είμαι ακριβώς εδώ που θέλω, όπως και με εκείνους που θέλω... 

Και εκείνους που λείπουν, τους έχω πάντα στην σκέψη, στο μυαλό και την καρδιά μου..