Σοκολατένιες αμαρτίες και ένα γονίδιο εξαιρετικά ισχυρό τελικά...

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα την σοκολάτα, σας το έχω ξαναπεί νομίζω... Όταν πρόκειται για γλυκά προτιμώ πάντα τα "αμερικάνικα" cakes ή τις κρέμες, με λατρεμένη γεύση αυτή της creme anglaise την οποία μπορώ να φάω με το κουτάλι αν είναι καλή... Δώστε μου ένα σου αλά κρεμ από την Αλέα ή μια lemon tart από το All about lemon και πάρτε μου την ψυχή... Αφήστε με να βυθίσω το κουτάλι μου σε μια αφράτη ille flotante της Εδωδής ή σε ένα σουφλέ λεμόνι της Σπονδής και θα χαμογελάω σαν τον χάχα επί ώρες... Που έχω μοιάσει? Μυστήριο... Ειδικά που στην οικογένεια μας υπάρχει ένας παθιασμένος λάτρης της σοκολάτας - ο μπαμπάς μου- και ένας ακόμη που τον ακολουθεί κατά πόδας - ο Άρις- που μαζί μπορούν να καταβροχθίσουν εύκολα το πιο λιγωτικό σοκολατένιο γλυκό με συνοπτικές διαδικασίες και με ελάχιστες κουταλιές...
Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκα, τότε που τα gourmet ζαχαροπλαστεία δεν ήταν και πολλά, τον μπαμπά μου να αγοράζει τα σοκολατάκια με την σκόνη κακάο και το δαμάσκηνο από τον Μικέ της Πλατείας Μαβίλη, την τούρτα παγωτό Black Venus από τον Φλόκα της Κηφισίας και τα σοκολατάκια "δεκάρες" γάλακτος από το Αριστοκρατικό (στην Μητροπόλεως αν δεν κάνω λάθος) αρνούμενος κατηγορηματικά να φάει σοκολάτα από οπουδήποτε αλλού εκτός και αν επρόκειτο για τις τεράστιες Toblerone που μας έφερνε με τις σακούλες από κάθε ταξίδι του στην Ελβετία ή τα after eight σοκολατάκια με την μέντα που σέρβιραν με τον καφέ στα τραπέζια που έκαναν με την μαμά μου για τους φίλους τους στο σπίτι και όλα αυτά την δεκαετία του 70 παρακαλώ, να μην σας πω και νωρίτερα!!!
Γενικά μιλώντας, ο μπαμπάς στα γλυκά δεν πιανόταν ποτέ και είχε τις προτιμήσεις του και τα ειδικά μαγαζιά για το καθένα μια που μπορεί να λάτρευε και να λατρεύει ακόμα την σοκολάτα αλλά δεν λέει ποτέ όχι σε οποιοδήποτε καλό γλυκό ακόμη και αν αυτό είναι μια κουταλιά μαρμελάδα στα κλεφτά σε περιόδους που πείθει τον εαυτό του να κάνει δίαιτα... Έτσι, σταματούσε πάντα στον Γούνη στην Χαριλάου Τρικούπη για να προμηθευτεί γαλακτομπούρεκο- κανταΐφι, μια ειδική πατέντα που είχε βάση από γαλακτομπούρεκο και top από κανταΐφι, λάτρευε τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα του Ασημακόπουλου που ήταν λίγο παρακάτω στον ίδιο δρόμο, κουβαλούσε τεράστια μπολ με προφιτερόλ από το Delice κοντά στο Κάραβελ και αργότερα τούρτες mille feuilles με φράουλες από το ίδιο μαγαζί, και ήταν από τους πρώτους που την δεκαετία του 80 ανακάλυψαν το πρώτο μικρό Fresh του Παρλιάρου στο Κολωνάκι που έφτιαχνε τάρτες με φρέσκα φρούτα, αλλά και ένα φοβερά εντυπωσιακό παγωτό που έφτιαχνε το Au Delicieux, επίσης στο Κολωνάκι ,σερβιρισμένο μέσα σε μια φωλιά από κλωστές καραμέλας......
Τα γράφω όλα αυτά και χαμογελάω γιατί η αίσθηση του να τα θυμάμαι είναι το ίδιο γλυκιά με όλα αυτά τα προσεκτικά διαλεγμένα γλυκά που πρωταγωνίστησαν στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια όπως άλλωστε και τα καλά εστιατόρια, άλλο μεγάλο πάθος του μπαμπά που ήταν τελικά από τους gourmet της εποχής του και δεν είναι να απορείτε λοιπόν ούτε για την επιλογή συντρόφου που έκανα στην ζωή μου τελικά, ούτε για την πετριά που έχω με την γαστρονομία και την καλοπέραση...
Πάντως, όταν καμιά φορά, σπάνια, με πιάνει λιγούρα για σοκολάτα, πιστή στο οικογενειακό γονίδιο , εννοείται πως δεν συμβιβάζομαι με απλές σοκολάτες περιπτέρου ή με gourmet σοκολατάκια δήθεν γνωστών ζαχαροπλαστείων... Η πρώτη λύση παραμένει πάντα η φίλη μου η Μάρθα που στα μαγαζιά της (Martha's στην Νέα Ερυθραία, στο Ψυχικό και στο Κολωνάκι) έχει τα καλύτερα σοκολατάκια της πόλης και μάλιστα με διαφορά και μετά, έρχονται τα Altmann & Kuhne... Που είναι αυθεντικά βιενέζικα αριστουργήματα, μικροσκοπικά σαν το μικρό νυχάκι του χεριού μου, συσκευασμένα σε απίθανα κουτιά, και νόστιμα σαν αμαρτίες... Μου τα έφερε πριν από χρόνια η φίλη μου η Τίνα, άλλη σοκομάνιακ αυτή, και κόλλησα τρελά... Δυστυχώς δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, μπορείτε όμως να τα παραγγείλετε μέσω Internet στην διεύθυνση http://www.feinspitz.com/ak/index.shtml και να πάθετε την πλάκα σας.... Γιατί άμα είναι να την κάνουμε την αμαρτία, καλό είναι να την κάνουμε all the way... Με στυλ και άποψη και κυρίως, με την ποιότητα που της αξίζει....

Υ.Γ. Οι φωτογραφία δεν είναι δυστυχώς η καλύτερη αλλά θα σας βοηθήσει να πάρετε μια ιδέα του τι σημαίνει μικρά έργα τέχνης από σοκολάτα.....
Υ.Γ.2 Τα έγραψα όλα αυτά και ξέχασα τα υπέροχα μακαρόν Laduree, άλλη αδυναμία αυτή, που φροντίζει να μου προμηθεύει συχνά πυκνά, ας είναι καλά η γλυκιά μου, η φιλενάδα μου η Γεωργία που με κακομαθαίνει ως άλλος πρέσβης, όπως και τα μπισκότα τσαντούλες από το Biscuiteers που μου φέρνει επίσης συχνά πυκνά από το Λονδίνο η άλλη αγαπημένη μου φιλενάδα, η Doris ....:-)))