Red Velvet Cake

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια αληθινή ιστορία αγάπης... Για έναν έρωτα με την πρώτη ματιά από αυτούς που σε κάνουν να παίρνεις αποφάσεις για την ζωή που ποτέ δεν φανταζόσουν πως θα τολμούσες και να κάνεις πράγματα που αν στα έλεγαν λίγο καιρό νωρίτερα θα γελούσες κοροϊδευτικά...
Το πρωτοείδα σε ένα site ζαχαροπλαστικής, δεν θυμάμαι αν ήταν της domestic goddess Nigela ή κάπου αλλού, και έπαθα την πλάκα μου... Πράγμα παράξενο εξ' αρχής γιατί εγώ δεν είμαι φαν των γλυκών... Όμως έτσι που στεκόταν μπροστά μου αφράτο και κατακόκκινο με μια πλούσια γέμιση από κρέμα και ασορτί επικάλυψη, το ομολογώ, έπαθα coup de foudre!!!! Και είπα αυτό το γλυκό εγώ θα το φάω και ας είναι και γεύση σοκολάτα που καθόλου δεν την συμπαθώ... Ελάτε όμως που κανένα ζαχαροπλαστείο δεν το φτιάχνει, τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα, και το πιο κοντινό σε μας που είναι το Hummingbird Bakery στο Λονδίνο, όσο να' ναι, μου 'πεφτε κάπως μακριά... Πεισματάρα λοιπόν ούσα από μικρή είπα μέσα μου 'δεν πειράζει, θα το φτιάξω εγώ"... Είπα και ελάλησα και έπεσα με τα μούτρα στο research... Κατέβασα ένα σωρό συνταγές από το Internet, επέλεξα αυτές που μου φάνηκαν καλύτερες και μετά... Μετά άρχισαν τα δύσκολα γιατί το project απαιτούσε πράγματα που όχι απλώς δεν είχα αλλά δεν είχα φανταστεί και ποτέ ότι θα αποκτούσα κι όλας... Καταρχάς λοιπόν παράγγειλα τα ειδικά ταψιά .. 9 ιντσών, δύο τον αριθμό, από το Sugarshack που έχει γίνει πια το αγαπημένο μου on line μαγαζί, και τα οποία όταν έφτασαν πια με το καλό τα υποδέχτηκα σαν χαμένους συγγενείς... Για τέτοιον ενθουσιασμό μιλάμε... Μετά ήρθε η ώρα του χρώματος ζαχαροπλαστικής.. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να βρεις χρώμα ζαχαροπλαστικής και ειδικά σε μεγάλο μπουκάλι (γιατί το συγκεκριμένο γλυκό θέλει μπόλικο και τα μικρά μπουκαλάκια που βρήκα με τα πολλά στον Θανόπουλο τελειώνουν πριν προλάβεις καν να τα κοιτάξεις πόσο μάλλον να τα χρησιμοποιήσεις)? Άθλος πραγματικός μιλάμε και ευτυχώς βρήκε κάποιον έμπορο η melissoula στα Καμίνια ο οποίος όμως πουλάει μόνο χονδρική και τώρα είμαι στην φάση που ψάχνω να βρω ποιος θα μου κόψει τιμολόγιο για να ψωνίσω, αν και μάλλον την βρήκα την άκρη με την φίλη μου την Μάρθα...
Anyway, επειδή όπως σας είπα όταν με πιάσει το τρελό μου γίνομαι μουλάρα υπομονής, τα μάζεψα όλα τα χρειαζούμενα και μια ωραία ημέρα είπα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα... Ακολούθησα τις οδηγίες κατά γράμμα και μιάμιση ώρα περίπου μετά - γιατί είναι και δύσκολο το σκασμένο- είχα στα χέρια μου δύο ωραιότατους (όχι και τόσο κόκκινους γιατί χρησιμοποίησα χρώμα σε πάστα και έκανα λάθος στην αναλογία) δίσκους από κέικ και μια γαβάθα cream cheese frosting για το γέμισμα και την επικάλυψη.... Πλην όμως το αποτέλεσμα με έριξε σε βαθιά μελαγχολία.. Πρώτον γιατί οι δίσκοι κολλήσανε στα πιάτα που τους είχα αφήσει να κρυώσουν και όταν πήγα να τους σηκώσω για να τους χρησιμοποιήσω μου έμειναν οι μισοί στο χέρι και δεύτερον γιατί το frosting βγήκε πιο αραιό από ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να τρέχει γύρω γύρω από το γλυκό και να έχει γίνει ένα απόλυτο σίχαμα... Οπότε, το πήρα και το πέταξα στα σκουπίδια σούμπιτο...
Κάποια άλλη - λιγότερο μουλάρα όπως σας είπα- μπορεί και να τα είχε παρατήσει... Εγώ πάλι πήρα ανάποδες και αποφάσισα πως θα το έφτιαχνα το ^%#$@κέικ ότι και να γινόταν.. Και ξεκίνησα το δεύτερο ημιχρόνιο research... Άλλη συνταγή, καινούρια ταψιά με αποσπόμενο πάτο αυτή την φορά, υγρό χρώμα ζαχαροπλαστικής, μέχρι και ειδική βάση που γυρίζει για το γκλασάρισμα των γλυκών αγόρασα... Και ξαναπροσπάθησα...
Και ω του θαύματος, όχι απλά πέτυχε το γλυκό αλλά έγινε του θανάτου!!! Δεν χρειάζεται να σας μιλήσω πιστεύω για την απόλαυση που ένοιωσα όταν έφαγα την πρώτη αφράτη, νόστιμη, θεϊκή μπουκιά.... Σχεδόν με έπιασαν τα κλάματα την κοιλιόδουλη μουλάρα... Από τότε το φτιάχνω αρκετά συχνά και πάντα με βγάζει ασπροπρόσωπη στα τραπέζια και τα καλέσματα γιατί - πρέπει να το παραδεχτείτε- είναι πολύ εντυπωσιακό οπτικά έτσι που το βλέπεις έτσι άσπρο και αθώο απ' έξω και όταν το κόβεις είναι κόκκινο της αμαρτίας, έστω και ελαφρώς ριγέ, και μάλιστα με πλούσια γεύση σοκολάτας... Αφήστε που όποιος το έχει δοκιμάσει έχει πάθει την πλάκα του, μηδενός εξαιρουμένου... Συνταγή, εννοείται δεν σας δίνω... Θα είναι το μυστικό μου αυτό, my secret combination που λέει και το Καλομοιράκι, και θα το κρατήσω για μένα αποκλειστικά... Άλλωστε, όσοι τολμηροί, μπορείτε να προσπαθήσετε να το φτιάξετε μόνοι σας και εσείς...
Το μόνο που μπορώ να κάνω επειδή σας συμπαθώ και το ξέρετε, είναι αν σας αρέσει και αποφασίσετε κάποια στιγμή να το δοκιμάσετε, να μου στείλετε ένα mail μερικές μέρες νωρίτερα και να σας το φτιάξω... Να αποδώσει και κάτι όλη αυτή η επένδυση σε εξοπλισμό και γνώση... Σωστή?

Υ.Γ. Στην φωτογραφία το πρώτο (ολο)δικό μου δημιούργημα... Κουκλί δεν είναι το πουλάκι μου???:-)))
Υ.Γ.2 Στην πορεία έμαθα πως Red Velvet Cake φτιάχνει κατόπιν παραγγελίας ένα μαγαζί που και καλά ειδικεύεται στα cakes αλλά επειδή ότι έχω φάει από ' κει είναι απολύτως μάπα δεν μπήκα καν στον κόπο να το δοκιμάσω...
ΕΠΕΙΓΟΝ UPDATE προς ανωνύμους.. (Ότι θα μου την έπεφταν οι ανώνυμοι και σε αυτό το blog ούτε που το φανταζόμουν...) Η συνταγή προφανώς υπάρχει παντού στο Internet.. Αν κάνει ο οποιοσδήποτε Google το Red Velvet cake θα βρει 100 συνταγές... Εγώ έγραψα απλά πως δεν θέλω να δώσω την "δική" μου... Δηλαδή αυτή στην οποία κατέληξα μετά από πολλές δοκιμές... Εσείς πάλι, τι ακριβώς ζόρι τραβάτε????? Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, σχόλια που είναι ειρωνικά, μίζερα , κακοπροαίρετα ή δυσάρεστα δεν θα ανεβαίνουν γιατί δεν ταιριάζουν με το mood μου... Οκ?