Monday, February 1, 2010

Σαν τραγούδι της Άλκηστης...


Ξημερώματα Δευτέρας και παρόλο που δεν πολύ- βγήκα αυτές τις μέρες το διάσημο πια διαζύγιο έδωσε τροφή για ατελείωτες συζητήσεις... Πολλά κουτσομπολιά για τρίτα και τέταρτα πρόσωπα, πολλές φιλοσφίες, πολλές πληροφορίες κυρίως άχρηστες.... Κι όμως... Μέσα σε όλα αυτά ένα ερώτημα παραμένει... Πότε και πως τελειώνουν οι μεγάλες σχέσεις της ζωής μας? Πότε μπορούμε να τραβήξουμε την κόκκινη γραμμή - που λέει και η Νατάσσα- ειδικά όταν στην μέση υπάρχουν παιδιά και πορεία χρόνων? Το κουβεντιάσαμε πολύ αυτό, τις τελευταίες τρεις μέρες... Πόσο εύκολο είναι να τα τινάξεις όλα στον αέρα για έναν μεγάλο έρωτα, πόσο δύσκολο είναι να συγχωρήσεις, πόσο σύνθετο είναι να συμβιβαστείς....
Άκουσα προσεκτικά όλες τις γνώμες... Μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα μέσα από τα μάτια των άλλων όταν μου δίνεται η ευκαιρία.. Είναι σαν παιχνίδι... Σαν να ταιριάζεις απόψεις με βιώματα, εμμονές με χαρακτήρες και σκέψεις με συμπεριφορές... Μαθαίνεις μέσα από μια ενδιαφέρουσα διαδικασία να μπαίνεις στα παπούτσια των άλλων... Να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα και με άλλους τρόπους πέρα από τον δικό σου..
Όμως η δική μου άποψη, προς το παρόν παραμένει σταθερή... Παρόλα αυτά... Και δεν έχει να κάνει με τον γάμο, έχει να κάνει με τα παιδιά... Που όταν έρθουν στην ζωή μας πρέπει να είμαστε σίγουροι πως θα μπορούμε να βάζουμε την ηρεμία, την ευτυχία και την σταθερότητα τους πάνω απ' όλα μας.. Αλλιώς καλό θα είναι να μείνουμε χωρίς... Παιδιά εννοώ.. Με την ελευθερία να μπαινοβγαίνουμε σε σχέσεις όποτε θέλουμε, να κυνηγάμε τους καινούριους έρωτες όταν οι παλιοί θαμπώσουν και να ζούμε την ζωή μας ακριβώς όπως γουστάρουμε...
Όλα στην ζωή άλλωστε είναι θέμα προοπτικής.. Και αποφάσεων... Και τα παιδιά είναι μια απόφαση που αλλάζει την προοπτική της ζωής μας για πάντα.. Και μας βάζει να παίρνουμε τις αποφάσεις μας με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά... Ως μαμά του Άρι και σύντροφος του Μάνου για σχεδόν 20 χρόνια δεν πιστεύω πια στους μεγάλους έρωτες... Ξέρω καλά πως περνούν γρήγορα.. Δυο χρόνια είναι το μάξιμουμ και μετά.. Μετά μένει η αγάπη.. Και ο σεβασμός, και η συντροφικότητα και η χαρά του να μοιράζεσαι την ζωή σου με έναν άνθρωπο με τον οποίο σε δένουν κοινά νήματα... Κοινή πορεία... Κοινή οπτική...
Ως γκόμενα, θυμάμαι πολύ καλά το παιχνίδι και το hit of the moment... Το χτυποκάρδι του καινούριου, την αδρεναλίνη του έρωτα που σε ξεσηκώνει και σε κάνει να χάνεις τον προσανατολισμό σου.. Για λίγο... Και επειδή ακριβώς το θυμάμαι πολύ καθαρά όλο αυτό, διαλέγω με βεβαιότητα ξανά και ξανά, όποτε χρειαστεί τον άντρα με τον οποίο επέλεξα να μοιραστώ την ζωή μου.. Συνειδητά... Στα καλά και στα άσχημα, στα εύκολα και στα δύσκολα, στα ενδιαφέροντα και στα βαρετά... Γιατί τελικά ξέρω με σιγουριά πως απ' όλους τους γκόμενους της ζωής μου, αυτούς που με απογείωσαν και αυτούς που με έκαναν να συρθώ, ο Μάνος θα είναι πάντα εκείνος που θα ξέρει τα κουμπιά μου καλύτερα και από μένα... Σε κάθε επίπεδο... Ακόμα και στο σεξ... Και που θα είναι δίπλα μου από επιλογή και εκείνος, όχι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, ούτε γιατί δεν του έτυχε κάτι καλύτερο από μένα στην πορεία ή έστω πιο φρέσκο και πιο τραβηχτικό αλλά γιατί ακόμα και αν κάποιες φορές παρασύρθηκε, όπως μπορεί να παρασύρθηκα και εγώ, θυμήθηκε εγκαίρως πως αυτά που έχουμε να χάσουμε είναι πολύ, πολύ περισσότερα από αυτά που έχουμε να κερδίσουμε... Και έμεινε να παλέψει και να επαναπροσδιορίσει μια σχέση που έχει περάσει πολλά, με την καλή και με την κακή έννοια, αλλά αντέχει ακόμα...
Και αυτό το ίδιο σκηνικό που το ζουν και το κάνουν εκατομμύρια ζευγάρια σε όλον τον κόσμο, πλούσια και φτωχά, διάσημα ή άσημα, είναι απείρως μεγαλύτερη μαγκιά από το να τα βροντήξεις με την πρώτη, ή την δεύτερη ή την τρίτη ευκαιρία και να φύγεις αναζητώντας την τύχη σου κάπου αλλού.. Προφανώς υπάρχουν και περιπτώσεις που ο χωρισμός είναι η μόνη λύση.. Όταν υπάρχει βία, σωματική ή ψυχολογική, όταν υπάρχει έλλειψη σεβασμού αγεφύρωτη και όταν δεν υπάρχει αληθινή αγάπη... Γιατί αν υπάρχει αληθινη αγάπη, από αυτή που μας δίνει δύναμη στα δύσκολα και έμπενυση στα απλά, τότε το τραγούδι της Άλκηστης θα είναι πάντα ο ύμνος όλων εκείνων που προτίμησαν τον δύσκολο δρόμο... Βλέπετε, "δεν τελείωνουν έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο..." Και αυτό καλό είναι να το θυμόμαστε όταν έρχονται τα δύσκολα... Αυτό και πως η ψυχούλα των παιδιών μας είναι και θα είναι πέρα και πάνω απ' όλα... Φιλιά πολλά και καλή μας εβδομάδα... Α! Και καλό μήνα φυσικά....:-)))

15 comments:

man about town said...

Γιατι δεν κοιμασαι τετοια ωρα; χαχα
Περα απο αστεια ομως ειτε ερωτικες, ειτε φιλικες, ειτε οτι..., οι σχεσεις οι σημαντικες της ζωης μας δεν τελειωνουν ποτε...ισως αλλαζουν.
"φιλοι παλιοι που τωρα δε μιλιομαστε κι ομως κρυφα πονουμε κι αγαπιομαστε" που λεει κι ο Σαββοπουλος

STELIOS PENTARVANIS said...

Πρίν πέσω για ύπνο γιατί τώρα τελείωσα τα θέματα για το ... που πρέπει να παραδώσω αύριο πρωί, Εκτός του ότι στο αεροδρόμιο της Σύρου πήγα στίς 4 30 ΧΘΕΣΗΜΕΡΑ και βρέθηκα στο λιμάνι του Πειραιά στις 12 τη νύχτα , άντε εσύ τώρα εξηγησέ το ανεξήγητο των Ελληνικών αερομεταφορών,σου λέω ότι μετά από αυτό το ποστ είμαι σίγουρος ότι κάνεις βλακεία και δεν έρχεσαι μαζί μου στο Λόνδον γιατί οι άνθρωποι πρέπει να χαλαρώνουν που και που . Ακόμα και από την χαλαρότητα !!! Σας αγαπώ. ΜΑF(Μαρια Αλιφέρη Fish )

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Πόσο δίκηο έχεις!
Έτσι είναι - όταν υπάρχουν παιδιά, επιβάλλονται όλες οι δυνατές θυσίες, τουλάχιστον ώς το σημείο που δεν πάει άλλο, το σημείο της βίας, π.χ., όπως λες κι εσύ...
Πόσω μάλλον όταν υπάρχουν τρία παιδιά, που, όσο νάναι, τυχαία δεν προκύπτουν, και, μάλιστα, από ανθρώπους κάποιας ηλικίας και ευφυΐας.
Αν μιλάμε για γάμους, βέβαια, κι όχι για δημόσιες σχέσεις!!!

DonnaBella said...

kalo mhna!

La Gigi said...

ουφ δεν ξερω...εγω συνεχιζω να θελω το happy end!

Talisker said...

-συμφωνω απολυτα!
-πιο απολυτα ΔΕΝ ΕΧΕΙ!


απλα να διαχωρισω αλλη μια φορα πως ολα αυτα αφορουν χωρισμο για ενα τριτο ατομο

οταν υπαρχουν αλλα αξεπεραστα σοβαρα ενδοοικογενειακα προβληματα που βιωνουν τα παιδια
ο χωρισμος ειναι υγεια..

ο χωρισμος ομως για ενα τριτο ατομο ..
ειναι...μ...
και υψιστη πολυτελεια συν τοις αλλοις!

δεσποιναριον said...

Κι εγω με την τσιμπλα στο ματι σου γραφω! Λοιπον παρ' ολο που δεν εχω παρακολουθησει το στορυ εδω στα 2 ελληνικα καναλια μου, πιστευω οτι τα ΜΜΕ σε κατι τετοιες περιπτωσεις δινουν εμφαση στις πετρες των σκανδαλων γιατι αυτο πουλαει. Κανεις δεν ειπε αν το προβλημα ξεκινα απο παλια και απλα φοραγαν προσωπεια δημοσια, τι κριση μπορει να υπηρχε στο σπιτι και για ποσο καιρο. Ποια ηταν η ατμοσφαιρα και για ποσο. Εαν πραγματικα αξιζει να σωζεται ενας γαμος που καταντα προβλημα για ολους. Εδω τουλαχιστο τα παιδακια ειναι εξασφαλισμενα και φανταζομαι και οι δυο γονεις θα ειναι κοντα τους. Οχι δεν επικροτω τις ευκολες λυσεις. Παντως σαν γυναικα που θα μπορουσε να μεγαλωσει ανετα τα παιδια της σε παρομοια περιπτωση, θα εφευγα. Η ανασφαλεια ειναι εκεινο που εμποδιζει τις γυναικες να αποφασισουν να δωσουν ενα τελος και σ' αυτη την περιπτωση δεν υπαρχει. Το θεμα ειναι να χειριστουν με αξιοπρεπεια ολο αυτο το αλαλουμ. Ο τροπος που οι γονεις αντιμετωπιζουν κρισεις οποια κι αν ειναι η εκβαση, ειναι εκεινο που επηρρεαζει την ψυχικη διαθεση των παιδιων. Η γραμμη τραβιεται πιο ευκολα παντως οταν υπαρχει οικονομικη ανεση.
Φιλακια και δες κατι πιο Πχιοτικο βρε παιδι μου που λεει και η πασταφλωρα! Πφφ!

Justine's Blog said...

Καλημερούδια,
Συμφωνώ πως "δεν τελείωνουν έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο" αλλά οι συγκεκριμένοι αγαπήθηκαν με κόπο ή με κόλπο; Αναρρωτιέμαι...
Το διαζύγιο είναι μια περίπλοκη θλιβερή ιστορία που κανένα παιδί δεν θάθελε να ζήσει. Αλλά και το θάνατο μια σχέσης κανένα παιδί δεν θέλει να ζήσει.
Ετσι, μένουμε στο σημείο μηδέν, ό,τι είναι καλύτερο ας πράξουν τα ζευγάρια.
Συμφωνώ πάντως, πως όταν φύγει ο λούστρος του έρωτα πρέπει να έχει μείνει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο για να κρατήσει ένας γάμος ζωής!
Φιλί

φάβα said...

ανατριχιαζω οταν γραφεις ετσι... συμφωνω τοσο πολυ ομως!

Talisker said...

Ευη μου τωρα ειδα την αφιερωση::::)))


σε ευχαριστω και να ξερεις ενας λογος που δεν ανεβαζω κι εγω ποστ
παρα του οτι με τρωνε τα νυχια μου ειναι οτι με καλυπτεις τοσο εδω που...ξεθυμαινω!!:))

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑΙ

katrine said...

Μέσα απ την εμπειρία που έχω, λέω πως ευτυχισμένα παιδιά βγαίνουν μέσα από ευτυχισμένους γονείς. Η διαίσθησή τους είναι υψηλή. Τα χα χα και τα χου χου για τον κόσμο δεν τους καλύπτουν. Καταλαβαίνουν ποιος γονιός αφήνεται στη μιζέρια και στη μετριότητα και πολύ πιθανόν να τον μιμηθούν, αργότερα στη προσωπική τους ζωή.Να μην περνούν καλά και να μην κάνουν και τίποτε. Θα κλείνει η ζωή τους αλλά δεν θα κάνουν τίποτε. Το μίζερο περιβάλλον θα τους είναι γνώριμο και ασφαλή.

Πίστεψέ με .Άλλη θέση παίρνουμε σαν σύζυγοι και άλλοι σα γονείς,αν τα παιδιά μας βρεθουν σε μια τέτοια κατάσταση.

Συμφωνώ αλλά,κρατώ και μικρό καλάθι, πως δεν διαλύεις ένα γάμο για ένα έρωτα ή ένα σκίρτιμα. Αν όμως έρθει , έχει ήδη τελειώσει προ πολλού η σχέση.Απλά αυτό είναι το αποτέλεσμα.
Ο καλός γονιός είναι πάντα καλός γονιός με ή χωρίς διαζύγιο. Νομίζω πως είναι ώριμοι άνθρωποι και ότι και να γίνει τα παιδάκια θα είναι μια χαρά.

Συγνώμη Εύη μου για τη πολυλογία , αλλά μετά από μια κοπιαστική μέρα με ξεκούρασε η κουβεντούλα αυτή.

Φιλάκια καλό μήνα και καλή βραδιά

aremare said...

Και γω συμφωνω με την KATRIN
Λίγο πολυ συμφωνουμε όλοι.
Αλλά αυτό το "δεν χωρίζω για τα παιδιά", δεν μπορω να το πιστεψω.
Και όταν βρεθει η ασφάλεια έιτε οικονομική έιτε ψευδώς συναισθηματική( δεν εχει σημασία),
τότε φευγει.
Το εχω δει να γίνεται.
Παντως ως παιδί, ήθελα ευτυχισμενους γονεις και όχι κατ'αναγκη να ειναι μαζί.
Δεν εζησα καταστασης φρίκης και βιας και τραγικα πραματα.
Απλα καλυτερα να ζούσαν μόνοι τους,
γιατι το να είμαστε μια "ευτυχισμενη οικογενεια" για να μη τραυματιστούν τα παιδια, ξερω ποσο λαθος είναι, απο πρωτο χερι.
Α!! τότε, στην εποχη της μάνας μου, υπηρχε και το "τι θα πει ο κοσμος".Τουλαχιστον τωρα τον γραφουμε λιγο περισσοτερο τον κόσμο.
Και το βασικό ειναι αυτο που ειπε η Ευη.
Αν δεν υπαρχει αγαπη, δεν αντεχεται κανενας συμβιβασμός.
Τέρμα.
Τα ξενοπηδηματα, ειναι συνηθως αφορμή,εκτος απο τον τρελλο ερωτα βεβαια, που μπορει να συμβει.
Οπως στα εργα, όπως στα παραμυθια,
να σε συνταραξει τόσο, να χασεις τα λογικά σου και να γινεις ερμαιο, του ερωτα.
Μπορει να συμβει.Δεν πιστευω όμως πως συμβαινει συχνά.Και για ποια παιδια μου μιλάς τότε;;
Οι ανθρωπινες αδυναμιες ειναι μερικες φορες πιο ισχυρες κι απο το "μητρικο φιλτρο".
Αν και η οικογενιακη μου κατασταση
δεν θα επρεπε να μ'αφηνει να σκεφτομαι ετσι,
τους αφορισμους δεν τους μπορώ.
Θέλει προσοχή στην επιλογη συντροφου, αλλα αν εκανες λάθος,
πρεπει να το "τρώς" μια ζωή;
Αυτό ειναι τελικά το μεγαλο λάθος;;
Ή μήπως όχι;

Μεγαλο θεμα ανοιξες Ευη..

fevis said...

man about town@ Δίκιο έχεις, απλά τώρα πια καθόλου δεν μου αρέσουν οι αλλαγές... Τα θέλω όλα γύρω μου να μένουν ίδια.. Γνώριμα και ανακουφιστικά...:-) Φιλάκια

the wrong man@ Τι έπαθες παιδί μου.. Μου θυμίζεις το τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλου "Μ'αεροπλάνα και βαπόρια.." Και σταμάτα να ξύνεις τι πληγές μου...:-))) Φιλάκια πολλά...

asteroid@ Μωρέ, όλοι δίκο έχουμε τελικά αλλά η αλήθεια να λεγεται, μιλάμε επι υποθετικού μια που το τι συνέβαινε στην πραγματικότητα ανάμεσα τους το ξέρουν τελικά μόνο εκείνοι...

DonnaBella@ Καλό μήνα φιλενάδα μου!!!

melissoula@Εσύ το είχες βρε το χάππυ έντ.. Μια χαρά δεν πήγαν όλα με το πόδι? ΧΧΧΧ

talisker@Το ξέρω ότι συμφωνείς..:-)Φιλάκια!!

δεσποινάριον@ Δίκο έχεις σε ολα φιλενάδα μου.. Και φυσικά ένα διαζύγιο δεν είναι ποτέ εύκολη λύση, και εννοείται πως συχνά είναι καλύτερο να φεύγεις από το να μένεις σε μια σχέση άρρωστη ή τελειωμένη... Απλά πιστεύω πως για τα παιδιά και μόνο, πρέπει να κάνουμε και υπερ- προσπάθειες όταν χρειαστεί... Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως υπό ορισμένες συνθήκες και εγώ θα έφευγα...:-)) Σε φιλώ πολύ

Ιουστίνη Φραγκούλη@Έλα μου ντε? Σωστή η απορία και απολύτως δημοσιογραφική... Φαντάζομαι πως θα το δείξει η... ιστορία.. Με την καλή έννοια...:-) Φιλιά

φάβα@ Γιατί παιδί μου ανατριχιάζεις? Έχει κάπου ρεύμα? :-))))

katrine@ Δεν κάνουμε τις ωραιότερες κουβεντούλες εδώ μέσα όμως? Έχεις δίκιο φυσικά, απλώς ανθρώπινο είναι να κρίνει κανείς εξ ιδιών τα αλλότρια.. Εγώ σαν παιδί όχι πολύ ευτυχισμένης οικογένειας, έχω άλλα βιώματα.. Όμως δέχομαι πως η αλήθεια μπορεί να είναι απολύτως διαφορετική.. Φιλιά...

fevis said...

aremare@ Ευτυχώς που μερικές φορές όλα αυτά τα κατακίτρινα θέματα μας δίνουν βάση για προβληματισμό... Είναι μεγάλη η συζήτηση, συμφωνώ, και τα βιώμτα του καθενός παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο σε τέτοιες περιπτώσεις... Πάντως αν δεις και τα σχόλια σε κάτι συμφωνούμε όλοι.. Πως αν υπάρχει αληθινή αγάπη και σεβασμός, όλα τα άλλα λύνονται.. Φιλιά πολλά...

elekat said...

Θα συμφωνήσω με Katrine και Aremare.
Όταν η συμβίωση δύο ανθρώπων καταντάει αδύνατη, χίλες φορές να χωρίζουν, γιατί η μιζέρια που απορρέει από την συμβίωση με το ζόρι δεν αντέχεται ούτε από τα παιδιά, ούτε από τους γονείς.
Ο μοιραίος έρωτας συνήθως είναι η αφορμή και όχι η αιτία ενός διαζυγίου.
Βρίσκει χαραμάδα από τις ρωγμές του γάμου και τρυπώνει.