Θεσσαλονίκη μέρος βήτον....

Οι μέρες και οι νύχτες μας στην Θεσσαλονίκη κυλάνε όπως πάντα, σαν γάργαρο νεράκι.. Ούτε που προλαβαίνουμε να καταλάβουμε πως πέρασαν.. Και παρόλο που ο καιρός δεν βοήθησε, μιλάμε για τρομερό κρύο διαρκή βροχή, εμείς πολύ το διασκεδάσαμε... Το Σάββατο το μεσημέρι το πρόγραμμα είχε Clochard... Από τα πιο αγαπημένα μου μαγαζιά στην πόλη και από τα πιο παλιά, μετά την πολύ επιτυχημένη του ανακαίνηση πριν από τρία χρόνια έχει γίνει ο ορισμός του αστικού εστιατορίου...


(Το ανακαινισμένο Clochard)


Με έναν κατάλογο που συνδυάζει πολύ ισορροπημένα την διεθνή κουζίνα με την παραδοσιακή ελληνική, και με μια πολύ αξιόλογη λίστα κρασιών, είναι ιδανικό για μεσημεριανό φαγητό, όπως και για dinner άλλωστε, απλά εγώ το προτιμώ μεσημέρι...
Για μια ακόμα φορά φάγαμε σούπερ, και επικεντρωθήκαμε σε αυτά που δεν βρίσκουμε εύκολα στην Αθήνα... Λαχανοντολμάδες αυγολέμονο, γίγαντες, κεφτεδάκια με μανέστρα, αρνί στον φούρνο με πατάτες και ένα κοκκινιστό με μελιτζάνες του ονείρου και για το τέλος το διάσημο αρμενοβίλ του και κρέπες με κονιάκ και πορτοκάλι...
Μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και εγώ έπεσα σε λήθαργο κανονικά γιατί ήμουν απολύτως λιώμα στην κούραση και το βράδυ εμφανίστηκα φρέσκια φρέσκια στο Chan, το japanese fusion εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, όπου είχαμε ραντεβου με τον Σταύρο, την Στέλλα και ένα ακόμα ζευγάρι... Ο χώρος είναι σούπερ ντηζαϊνάτος, με ωραία μουσική και όχι πολύ άνετους καναπέδες και το φαγητο για Θεσσαλονίκη που δεν φημίζεται για τα ασιατικά της εστιατόρια, πολύ ενδιαφέρον..

(Οι ντηζαϊνάτοι καναπέδες του Chan)


Δοκιμάσαμε ωραία cocktails, και αν πάτε, μην παραλείψετε να φάτε τα τηγανητά καλαμαράκια με την spicy sauce, τις γαρίδες με το αυγό , το rib eye και το παράξενο τσάι που φέρνουν στο τέλος που είναι μια μπαλίτσα η οποία ανθίζει μέσα στο νερό και γίνεται ένας μικρός κήπος μέσα στο ποτήρι σας...

(Και ένας κήπος στο ποτήρι μας...)


Βέβαια, το κλου της βραδιάς όπως συνήθως δεν ήταν ούτε το φαγητό ούτε το ποτό αλλά ο αγαπημένος μου ο Σταύρος που έδωσε show πάλι, με καινούρια ανέκδοτα και το τραγούδι σουξέ του Τρίο Στούτσες με τίτλο "Δεν είμαι εγώ", κάνοντας μας να κυλιστούμε από τα γέλια για μια ακόμα φορά...
Την Κυριακή είμασταν καλεσμένοι στο σπίτι ενός άλλου φίλου που είχε τα γενέθλια του και μας έκανε την τιμή και την χαρά να μας συμπεριλάβει στην λίστα των λίγων και πολύ κοντινών του ανθρώπων που κάλεσε για να τα γιορτάσουν μαζί του και φυσικά, περάσαμε υπέροχα... Η γυναίκα του αποδείχτηκε εξαιρετική μαγείρισσα, τα κρασιά όπως ήταν αναμενόμενο ήταν διαλλεγμένα ένα ένα και η μέρα κύλησε μαγικά... Τελειώσαμε κατά τις έξη το απόγευμα, και φυσικά μετά ήταν αδύνατον να βγούμε να ξαναφάμε οπότε αράξαμε στο δωμάτιο μας, χουζουρέψαμε, είδαμε ταινία και μετά the 20 και λίγο Ναταλία και πέσαμε για ύπνο ξεροί... Και σήμερα τα αγόρια θα πάνε για μεσημεριανό ψάρι στον Τάσσο και εγώ θα πιω καφέ με την Δώρα και μετά θα πάω να βρω την Στέλλα να πούμε λίγο και τα δικά μας που έχουμε μείνει πίσω... Και το βράδυ ο Σταύρος μας έχει υποσχεθεί εμπειρία μοναδική... Θα πάμε για μπιφτέκι γεμιστό με γύρο στον Βέγγο, στην Τούμπα!!! Για το οποίο έχω ακούσει τόσα πολλά και ενδιαφέροντα που πραγματικά ανυπομονώ και να το δοκιμάσω αλλα και να το φωτογραφήσω για να το μοιραστώ μαζί σας...
Και αύριο, με το καλό, επιστρέφουμε στην Αθήνα... Να δω το παιδάκι μου που το πεθύμησα, να δω και το σκυλάκι μου και να ετοιμαστώ για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας... Που θα το περάσουμε στην Αθήνα μεν αλλά με σούπερ πρόγραμμα... Όμως αυτά δεν είναι της παρούσης... Έχουμε καιρό... Τώρα είναι ώρα για καφέδες θεσσαλονικιώτικους και μπουγάτσα από την Δωδώνη.... Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα να έχουμε...