Κρίση είναι θα περάσει...

Πίνω τον πρωινό μου καφέ στην γνωστή κούπα με την γόβα και μασουλάω απολαυστικά ένα ντόνατ με ζάχαρη.. Πόσο καλύτερα μπορεί να ξεκινήσει κανείς την ημέρα του? Δίνω μεγάλη σημασία στο ξεκίνημα της μέρας τον τελευταίο καιρό... Και στο τελείωμα της επίσης.. Είμαι αποφασισμένη να μην αφήσω την γκρίνια και την μαυρίλα των ημερών να χαλάσει το κέφι μου... Αποφεύγω τις "σοβαρές" ειδήσεις, παρακολουθώ μόνο STAR και τις περιπέτειες της Ελένης και της Τζούλιας σε συνέχειες, και μετά ανυπομονώ να φτάσει 11 για να δω Ράδιο Αρβύλα όταν είμαι σπίτι... Δεν υπάρχει καλύτερο αντίδοτο στην μελαγχολία, πιστέψτε με... Εχτές έκλαιγα στην κυριολεξία από τα γέλια με το video του παχουλούλη παίκτη που έκανε 2 ώρες και 20 λεπτά να τελειώσει την πίστα του Wipe out...
Μπορεί πολλοί να με χαρακτηρίσουν ξανθιά και ανώριμη με όσα γράφω όμως εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ επίμονα να παραμείνω έξω από το κλίμα των καιρών... Οκ, το ξέρω πως η κρίση είναι εδώ, στην δική μου δουλειά άλλωστε έχει εγκατασταθεί από το πρόπερσι τον χειμώνα και ας μην το πίστευε κανείς τότε, αλλά τι να κάνουμε δηλαδή? Να πεθάνουμε? Είναι προφανές πως θα επιβιώσουμε και αυτής της καταστροφής... Πάντα επιβιώνουμε.. Θα αλλάξουμε τις συνήθειες μας, θα αλλάξουμε την ζωή μας, θα προσαρμοστούμε και θα κολυμπήσουμε... Και κάποια στιγμή θα φτάσουμε απέναντι και θα έχουμε μια ακόμα πολύτιμη εμπειρία στις αποσκευές της ζωής μας... Εγώ λοιπόν είμαι αποφασισμένη αυτό το κολύμπι να το κάνω με μαγιό ντηζαϊνάτο και σκουφάκι με μαργαρίτες απλικέ, σαν άλλη Ρένα Βλαχοπούλου στην τρελή σαραντάρα... Θα το κάνω να μοιάζει σαν βόλτα με τους φίλους μου -άλλους αισιόδοξους και επίμονους κολυμβητές- σαν εκδρομή με τους άντρες της ζωής μου, και θα ευχαριστηθώ και αυτή την διαδρομή που δε μπορεί, κάτι θα έχει και αυτή να μου προσφέρει...
Σίγουρα δεν θα καθίσω να μιζεριάσω περιμένοντας να μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι παρέα με τον κύριο Αυτιά και όλους εκείνους που λατρεύουν να μας υπενθυμίζουν καθημερινά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα... Ακόμα πιο σίγουρα δεν θα μπω καν στην διαδικασία να συζητήσω πολιτικά με κανέναν.. Έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει, αυτή που ψήφισε η πλειοψηφία και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε αυτή την στιγμή είναι να την στηρίξουμε και να ευχηθούμε να κάνουν το καλύτερο που μπορούν... Και όταν περάσουν τα δύσκολα, πάλι εδώ θα είμαστε... Αρνούμαι να χαλάσω την εναπομείνασα ζαχαρένια μου επειδή κάποιοι πάρα πολλοί μασούλησαν χρόνια τώρα ότι χρήματα πέρασαν από τα δημόσια ταμεία και τώρα μας ζητάνε να πληρώσουμε εμείς και τα ρέστα τους... Ακόμα περισσότερο, αρνούμαι να θυσιάσω το ακμαίο ηθικό μου στο βωμό της δικής τους μαλακίας.. ΟΧΙ πιο μεγάλο και από του Μεταξά.. Αυτό έχω να πω..
Desperate times need desperate measures.... Αυτό ξέρω εγώ.... Και η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η στεναχώρια γέλιο... Έτσι, να με συγχωρείτε αλλά εγώ θα εξακολουθήσω να χτίζω το ροζ μου σύμπαν λιθαράκι λιθαράκι σαν άλλος Λαγγαδινός χτίστης για να κάνω και μια αναφορά στην πατρίδα του καλού μου... Με υλικά τα χαμόγελα που με περιβάλουν καθημερινά, των ανθρώπων που αγαπάω αλλά και των απλών περαστικών που μου ανταποδίδουν τα δικά μου, την έμφυτη αισιοδοξία της Πολυάννας που δεν με εγκατέλειψε ποτέ, το κέφι που μου δημιουργούν όλα τα όμορφα που ξέρω πως θα έρθουν και που δεν χρειάζεται να είναι ακριβά και μεγάλα, αρκεί να είναι αληθινά και από ψυχής, και την σιγουριά πως τελικά θα έρθουν καλύτερες μέρες... Η ευτυχία είναι στιγμές μην το ξεχνάτε... Από την λιακάδα που μπορούμε να απολαύσουμε μέσα στον χειμώνα ένα μεσημέρι σε έναν κήπο μαζί με φίλους και τον πρώτο καφέ της ημέρας με ηρεμία και καλή - έστω και ηλεκτρονική- παρέα, μέχρι την αίσθηση των μυρωδάτων σεντονιών την ώρα που πέφτουμε για ύπνο δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπάμε και μας αγαπάει... Απλά πράγματα είναι η ευτυχία.. Μην την ψάχνετε αλλού.. Αναζητήστε την στην καθημερινότητα σας, στους ανθρώπους σας, στις στιγμές σας, στα όνειρα σας, στις επιτυχίες σας, στην πορεία της ζωής σας... Και θα δείτε πως είναι εκεί και περιμένει να σας δώσει δύναμη και κουράγιο να πάτε παρακάτω...
Αν μου ζητούσατε να σας απαριθμήσω έχω πολλλές, πολλές τέτοιες στιγμές στο μυαλό μου να σας πω... Η μεγαλύτερες όμως θα είναι πάντα οι αγκαλιές και τα φιλιά του Άρι... Όπως εκείνο το αναπάντεχο που μου έδωσε μέσα στην νύχτα προχτές όταν επέστρεψε στο σπίτι ξημερώματα... Ξύπνησα μ' αυτό, ξανακοιμήθηκα χαμογελαστή με την αίσθηση του στο μάγουλο μου, και όταν το σκέφτομαι χαμογελάω ακόμα.. και όσο θα υπάρχουν μέσα στην ζωή τέτοιες στιγμές, ποιος η τι έναι αυτό που θα μπορούσε να μου χαλάσει την ευτυχία μου, πέστε μου... Καλημέρα λοιπόν και μην το βάζετε κάτω... Βρείτε το ροζ μέσα στην ζωή σας και μην το ξαναφήσετε ποτέ... Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αφήνουμε να μας την χαλάνε άσχετοι και άχρηστοι άνθρωποι... Φιλιά!!!

Υ.Γ. Η φωτογραφία έχει κι αυτή το νόημα της σήμερα.. Έτσι θα την περάσουμε την κρίση.. Με ροζ ορθοπεταλιές....:-)))

UPDATE: Απάντηση από εδώ προς τον ανώνυμο που έγραψε - ευγενέστατα είναι η αλήθεια- την άποψη του και όλους εκείνους που σκέπτονται αναλόγως... Το ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πολύ χειρότερα από μένα, δεν είμαι ηλίθια... Και όπως έχω ξαναπεί πολλές, πολλές φορές, το ότι γράφω εδώ κάποια κομμάτια από την ζωή μου που εγώ επιλέγω δεν σημαίνει πως ξέρετε τα πάντα για μένα... Ούτε ποια είμαι, ούτε ποια ήμουν, ούτε τι σημαίνει για μένα η όποια κρίση.. Μην με προσβάλετε λοιπόν με ιστορίες για ταξίδια και τσάντες επωνύμων σχεδιαστών... Όσα γράφω, σας διαβεβαιώ πως τα γράφω με πλήρη συνείδηση των δυσκολιών της ζωής, από πρώτο κι όλας χέρι.. Ακριβώς λοιπόν επειδή έχω υπάρξει και φτωχή, και δυστυχισμένη, και deeply disturbed και ένα σωρό άλλα που δεν είναι της παρούσης για μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου, ξέρω καλά πως το ροζ , ακόμα και όταν μας περιβάλει το απόλυτο, πηχτό μαύρο, είναι απαραίτητο για να μην τρελαθούμε και για να μην χάσουμε τελείως την μπάλα... Σήμερα που σας τα γράφω όλα αυτά άλλωστε, και εγώ άνεργη είμαι και μάλιστα πάνω από έναν χρόνο τώρα, μην το ξεχνάτε... Παρόλα αυτά, όσο και αν σας κακοφαίνεται, το ροζ μπορεί να είναι παντού.. Στα πιο μικρά, στα πιο φτωχά, στα πιο τυχαία...Και αν κάποιος δεν μπορεί να το δει, δεν φταίει το χρώμα, ούτε εγώ που σας το υπενθυμίζω, αλλά τα μάτια της ψυχής του... Εξαιρούνται οι τεράστιες απώλειες της ζωής... Και μόνο...