Σκυλίσια ζωή...

Σας υποσχέθηκα τηλεοπτικά, το ξέρω αλλά με την χτεσινή εκκαθάριση βρήκα και αυτό το κομμάτι και δεν μπορούσα με τίποτα να μην το ανεβάσω... Δημοσιεύτηκε πριν από κάμποσα χρόνια στο περισοδικό ΕΥ ΖΗΝ μαζί με αυτή την υπέροχη φωτογραφία που την τράβηξε με χίλια βάσανα ο φωτογράφος Σταύρος Κωστάκης αφού τάισε τον Droopy ένα ολόκληρο κουτί μπισκότα για σκύλους για να τον καλοπιάσει - είναι δύσκολα τα διάσημα μοντέλα, αυτό το γνωρίζουμε όλοι- και για την επεξεργασία της είναι υπέυθυνος ο λατρεμένος μου Wrong Man....:-)

Υ.Γ. Και κτόπιν απαίτησης της αγαπημένης μου φιλενάδας, ανεβάζω και δυο πιο πρόσφατες φωτογραφίες του "ανθρωπόσκυλου" , χωρίς ρετούς, την ώρα που είναι αφοσιωμένο σε αυτό που κάνει καλύτερα... Δηλαδή, την ώρα που κοιμάται...:-)))

Σκυλίσια ζωή…

Ονομάζομαι Πρίγκιπας Kisteleki- Kincses Samu, αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν Droopy. Eίμαι Shar Pei σπανίου χρώματος, κρεμ για την ακρίβεια, και κατάγομαι όπως είναι σαφές άλλωστε και από τον τίτλο μου, από βασιλική γενιά. Οι ρίζες της οικογένειας μου φτάνουν στην αρχαία Κίνα όπου ο ρόλος μας ήταν σοβαρός και τιμημένος. Οι πρόγονοι μου πολέμησαν στο πλευρό πολλών αυτοκρατόρων και έπεσαν ηρωικά στα πεδία των μαχών μασουλώντας - κυριολεκτικά- τους εχθρούς μέχρι τελικής πτώσεως με όπλο τα δύο σειρές δόντια, τύπου καρχαρία, που διαθέτει η ράτσα μας. Με το πέρασμα των χρόνων και με τους πολέμους να βασίζονται σε καινούρια όπλα, καταλήξαμε σε σκυλιά εκθέσεων (αν δείτε τα βραβεία της οικογένειας μου θα χλομιάσετε), και - ας είναι καλά οι trend setters - σε σκυλιά προχωρημένων και ψαγμένων σπιτιών. Έτσι βρέθηκα και εγώ στην Αθήνα, και μια που η τύχη με έριξε σε σπίτι δημοσιογραφικό, είπα να αρπάξω την ευκαιρία και να σας μιλήσω για την ζωή μας. Την σκυλίσια ζωή.
Καταρχάς, να σας ξεκαθαρίσω από την αρχή πως συζητώντας με την παλιοπαρέα στο πάρκο, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως εδώ που είμαστε, στο Νέο Ψυχικό συγκεκριμένα, είμαστε μια χαρά. Μπορεί να μην ζούμε στο L.A. όπου οι σκύλοι κάνουν ψυχοθεραπεία και spa, αλλά δεν ζούμε επίσης και στις Ινδίες που τους σκύλους τους κάνουν σουβλάκια και τους τρώνε. Οπότε, παράπονα ουσιαστικά από την ζωή μας δεν έχουμε, κάθε άλλο μάλιστα… Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν προοπτικές βελτίωσης. Βλέπετε η ζωή ενός σκύλου, δεν είναι πάντα εύκολη.
Δεν θα αναφερθώ στις δυσάρεστες ιστορίες που ακούμε εκεί στο πάρκο για σκυλιά που τα χτυπάνε, που τα εγκαταλείπουν το καλοκαίρι μόνα τους στους δρόμους, για σκυλιά που τα πετάνε όταν αρρωσταίνουν ή που τα αφήνουν μόνιμα δεμένα στην αυλή σαν να είναι πράγματα χωρίς ψυχή. Αυτοί οι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τα ζώα που ταλαιπωρούν. Και θα τους αγνοήσουμε , σαν να μην υπάρχουν, γιατί αυτό τους αξίζει. Εγώ θα σας μιλήσω για αυτά που ξέρω από πρώτο χέρι. Ο χειρότερος εχθρός του σκύλου είναι κάτι που το λένε trend.
Δεν έχουμε καταλάβει αν είναι αρρώστια που την κολλάνε οι άνθρωποι και μετά περνάει, ή αν είναι ένα γράμμα που φτάνει μια μέρα σπίτι και φέρνει άσχημα νέα, πάντως, ότι και να είναι αυτό το trend, είναι πολύ άσχημο πράγμα. Από αυτό το trend την έπαθε ο Pepe, ένας φίλος μας ράτσας «λουκάνικου», παχουλός είναι η αλήθεια, αλλά δεν ανοίγει μόνος του το ψυγείο, κάποιος τον ταΐζει και πάχυνε… Η κυρία του λοιπόν αποφάσισε να τον αδυνατίσει με pilates για σκύλους. Τον ανέβαζε σε μία μπάλα και του έκανε ασκήσεις κάθε μέρα, ώσπου έπεσε από την μπάλα ο κακομοίρης, είναι και κοντά τα ποδαράκια του, εξάρθρωσε την ουρά του και τώρα έρχεται στο πάρκο με ελαστικό επίδεσμο … και κιλό δεν έχασε. Η μαμά της Μπουμπούς πάλι, για να είναι λέει trendy την ντύνει με παλτό , Burburys παρακαλώ, και ασορτί κοκαλάκια και το καλοκαίρι της φοράει μαγιό… Την είδαν την Μπουμπού τις προάλλες , με το παλτό και τα κοκαλάκια κάτι σκυλιά ρέμπελα - αυτά που εσείς λέτε αδέσποτα αλλά εμείς τα βλέπουμε με κρυφή ζήλια, όπως βλέπατε κάποτε εσείς το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη, και μας τρώνε πάντα και τα καλύτερα κορίτσια - και την πήραν σε ένα κυνήγι μαζί με την κύρία της, που αν δεν τις είχε γλιτώσει ο περιπτεράς, ακόμη θα έτρεχαν… Βέβαια για να μην μιλάω μόνο για τους άλλους και νομίζετε πως κρύβω τα δικά μου, έτσι δεν μου φόρεσε το καλοκαίρι η δικιά μου η τρελή γυαλιά ηλίου και κουτούλαγα στους τοίχους μέχρι να μου τα βγάλει γιατί δεν έβλεπα την τύφλα μου? «Έλα Droopy μου,» μου έλεγε, «άνοιξε τα ματάκια σου να δεις τι όμορφος που είσαι!!!» . Και ντούπ, να κουτουλάω ο δόλιος από δω κι από κεί μέχρι να με λυπηθεί και να μου τα βγάλει. Κάτι άκουσα μετά να λέει για άλλο μέγεθος, αλλά φαίνεται πως ευτυχώς δεν βρήκε μεγαλύτερα και σώθηκα…. Γι αυτό σας λέω, το trend βλάπτει σοβαρά την υγεία μας. Προχτές ήρθε ο Περικλής, ένα πολύ ενημερωμένο λυκόσκυλο που μένει απέναντι, στο Παλιό Ψυχικό και μας είπε πως άκουσε πως θα κυκλοφορήσει όπου να ‘ναι ένα βιβλίο με yoga για σκύλους που λέγεται Doga. Εγώ ξέρω τι είναι yoga γιατί κάποτε προσπαθούσε να κάνει η «μαμά» μου . Ξαπλώνεις σε ένα χαλάκι και προσπαθείς να τυλίξεις το πόδι σου γύρω από το κεφάλι σου ή το χέρι σου γύρω από τον λαιμό σου και πρέπει να είναι πολύ δύσκολο αυτό γιατί η «μαμά» μου τα παράτησε γρήγορα και το χαλάκι το έχει αφήσει δίπλα στην πόρτα «σαν διακοσμητικό» , έτσι είπε, και τα είπα όλα αυτά στους κολλητούς και πολύ ανησυχούμε όλοι.




Φυσικά υπάρχουν και πολλά ευχάριστα στην σκυλίσια ζωή. Καταρχάς η δουλειά μας είναι πιο εύκολη από την δική σας. Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι χαρές, να προσέχουμε την τουαλέτα μας - δηλαδή να τα κάνουμε μόνο στην βόλτα και όχι στο σπίτι - και να είμαστε φύλακες. Που πάει να πει πως όταν μυρίζουμε ξένη μυρωδιά πρέπει να γαβγίζουμε με βροντερή, φοβιστική φωνή, όσο μπορεί ο καθένας γιατί η Μπουμπού ας πούμε τι φοβιστική φωνή να κάνει η δόλια? Και για αυτή την ελάχιστη απασχόληση αμειβόμαστε, στην πλειοψηφία μας πλουσιοπάροχα. Εγώ ας πούμε, που χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω είμαι πολύ φοβιστικός αν θέλω, τις υπόλοιπες ώρες ρίχνω ατελείωτες ξάπλες ανενόχλητος στο πορτοκαλί γούνινο κρεβάτι μου, δίπλα στο τζάκι τον χειμώνα, κάνω μπάνιο στον Πάνορμο το καλοκαίρι, είμαι φουλ εμβολιασμένος, λούζομαι με ειδικό σαμπουάν για ευαίσθητα δέρματα με βάση το τσάι, έχω περισσότερα παιχνίδια από πολλά παιδάκια που ξέρω, άφθονο εξαιρετικό φαγητό και ατελείωτα χάδια. Και είμαι σίγουρος πως πολλοί από σας θα ήθελαν πολύ να ήταν στην θέση μου.

Υ.Γ. Έμαθα νεότερα από τον Περικλή και η Doga που σας έλεγα είναι ασκήσεις που τις κάνουν οι σκύλοι μαζί με τα αφεντικά τους. Και αναρωτιέμαι… Μήπως μετά το trend ο χειρότερος εχθρός του σκύλου είναι η ανθρώπινη μοναξιά? Γιατί αν οι άνθρωποι είχαν περισσότερους φίλους, ανθρώπους εννοώ, δεν θα κατέληγαν να μοιράζονται με τα σκυλιά τους ακόμη και την γυμναστική τους.