Λονδίνο ξανά, Μια παράξενη μέρα...

Είναι αργά και γράφω κουκουλωμένη με το πάπλωμα, σε δανεικό laptop και χωρίς links.. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει το απόγευμα στο Laduree... Παλ πράσινο και ροζ παντού, πορσελάνινα σερβίτσια, λόφοι από macarons και ένα σκηνικό τόσο φιν φον που μου φένρει κατ' ευθείαν στο μυαλό την Δέσποινα... Πίνω καφέ και μασουλάω απολαυστικά ένα εκλαίρ σοκολάτα... Ακούω αφηρημένα την D. και τον Π. να μιλάνε για δίαιτες και κρέμες με ιατρικούς όρους που δεν γνωρίζω και δεν φιλοδοξώ να μάθω κιόλας... Λίγο πριν τρώγαμε burgers και eggs benedict στο Tom's Kitchen και ακόμα πιο πριν έκανα βόλτες στο Chelsea ψωνίζοντας χρυσά πορτοφολάκια και ροζ θήκες για cupcakes.. Νοιώθω ασφαλής και χαλαρή.. Οι φίλοι μου, παλιοί και πιο καινούριοι αποτελούν κρίκους της αλυσίδας της ζωής μου, στάσεις μιας διαδρομής φτιαγμένης από χαμόγελα, αγάπη και εξομολογήσεις ψυχής...

(Καφές, εκλαίρ σοκολάτα και παγωτό τριαντάφυλλο στο Laduree)...

Αργότερα, περπατώντας στους διαδρόμους του Harrods το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού... Νοιώθω πως η εύθραυστη ακόμα ισορροπία μας έχει διαταραχτεί, και αυτό με αποδιοργανώνει... Θεωρητικά δεν θα έπρεπε καν αν με νοιάζει.. Η ζωή μου είναι γεμάτη από ανθρώπους, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον και μια παράλογη σχεδόν σιγουριά πως όλα αυτά δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία... Και να που τώρα, έτσι ξαφνικά, αναρωτιέμαι αν τελικά ο ρόλος μου σε αυτή την παραγωγή θα είναι guest αντί για leading part...

Ο καθρέφτης μπροστά στα Marni, αυτός που με δείχνει ψηλή και λεπτή ενώ δεν είμαι καθόλου, μου δίνει την ιδέα... Η αληθινή εικόνα μας είναι αυτή που ξέρουμε και όχι αυτή που δείχνουμε.. Οπότε οκ, θα κάνω για μια ακόμα φορά αυτό που κάνω καλύτερα... Για σένα μόνο, αφιερωμένο εξαιρετικά... What you see is exactly what you get... Στο Mandarin Oriental λίγο αργότερα πίνω Snow Queen και ανοίγω κάποια από τα πιο κρυφά χαρτιά μου στο τραπέζι... Ευτυχώς, κάποιος με ακολουθεί, και σε λίγο η κουβέντα τα έχει όλα... Γκομενικά, κρίσεις, μαλακίες από παλιά που μας στοιχειώνουν ακόμα, ότι έχουμε στο ντουλάπι μας κρυμμένο χρόνια, κρυμμένο αλλά πάντα εκεί... Ελπίζω να κατάλαβες πόσο μακρυά φτάσαμε για σένα σήμερα.. Επειδη νοιώσαμε προφανώς ότι το άξιζες απολύτως.. Και είδες? Δεν έγινε και τίποτα... Γιατί τα όρια μας τα βάζουμε εμείς... Και όταν χρειαστεί, όταν θελήσουμε, όταν τολμήσουμε, εμείς τα ξεπερνάμε...

Επιστρέφουμε στο σπίτι αργά και πιάνουμε την κουβέντα... Τρώω ένα crispy cream donut και σκέφτομαι πως αν αύριο είναι όλα καλά, αληθινά καλά όμως και όχι τύπου, θα έχουμε διανύσει μια τεράστια απόσταση μέσα σε ένα απόγευμα.. Και θα είναι ένα θαύμα που θα το έχουμε όμως κερδίσει με την αξία μας, όλοι.. Και θα είναι δίκαιο αυτό μια που θα επιμείνω, την ιστορία την γράφουν όντως οι παρέες, και μην ξεχνάμε πως ο Σαββόπουλος όταν έγραφε το τραγούδι, έναν στίχο τον έχει αφιερώσει στον δικό μας Αχιλλέα που τότε ήταν (και) με μια Ζωή....

Νυστάζω... Ανεβάζω δυο φωτογραφίες, γλυκιές και ζαχαρένιες και θα πατήσω το publish χωρίς να ξαναδιαβάσω το κείμενο... ΄Συγχωρέστε μου τα ορθογραφικά ή όποια άλλα λάθη αλλά δεν θέλω να κάνω διορθώσεις...

Καληνύχτα...