Μια βραδιά στο Block 146 και όχι μόνο....

Ο Απρίλιος μπήκε υπέροχα, έτσι για αλλαγή, μετά από ένα σερί μηνών δύσκολων και μίζερων μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Και η αλήθεια είναι πως το είχα πολύ ανάγκη, να βρεθώ ανάμεσα σε φίλους που αγαπάω πολύ, να ακούσω μουσικές και να πιω χαλαρά ποτάκια, και να πάω σε μέρη καινούρια που σηματοδοτούν την άνοιξη στην πόλη και που θα γίνουν σίγουρα τα καινούρια μας στέκια.

Ένα από αυτά είναι το Block 146 στην Νέα Ερυθραία... Να εξομολογηθώ από την αρχή πως το συγκεκριμένο μαγαζί το αγαπώ ήδη για δυο βασικούς λόγους . Ο ένας είναι πως δουλεύει εκεί το κέντρο του σύμπαντος κόσμου - το παιδί μου that is- και ο άλλος πως το έχουν φίλοι αγαπημένοι με τους οποίους έχουμε μοιραστεί γέλια, ξενύχτια και γλέντια απίστευτα για πολλά, πολλά χρόνια στο νησάκι. Μιλάω για τον Γιάννη Μωράκη των Guzel, Cash, Rock & Roll και ένα σωρό άλλων που μου διαφεύγουν λόγω προχωρημένης ηλικίας, και τους Μαρία Νικολοπούλου και Bill Σαραντάρη των Soho-Soho. 

Το μαγαζί είναι κούκλα και δουλεύει από το πρωί για καφέ - έχει και eggs Benedict αλλά δεν τα δοκίμασα ακόμα γιατί έχω μπεί σε πρόγραμμα η γουρούνα και λέω να το κρατήσω όσο αντέξω, αλλά δέστε τι ωραία που σερβίρουν την ζεστή σοκολάτα με φλούδες από πορτοκάλι και μπισκοτάκια yummy! - και πάει μέχρι αργά το βράδυ που μετατρέπεται σε πιο clubένια κατάσταση και μαζεύει όλο το it crowd βορείων προαστείων και όχι μόνο.

Το βράδυ που πήγαμε δεν γινόταν πατημός ευτυχώς, άλλωστε επιλέξαμε επίτηδες την Δευτέρα για να είναι πιο χαλαρά τα πράγματα, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να χαζέψουμε την φάση γύρω μας - κάτι σαν τους γέρους Σικελούς στον Αστερίξ, αν διαβάζατε κάποτε, ή σαν τους άλλους γέρους στο θεωρείο του Muppet Show- και να απολαύσουμε το φαγητό και το ποτό μας με κάποια σχετική ησυχία. 

Το Jeremy Jam cocktail μου ήρθε στο τραπέζι extra spicy όπως το ζήτησα και σερβιρισμένο σε σούπερ εντυπωσιακό ποτήρι με χεράκι - ήπια τρία τελικά και παραλίγο να φύγω μπουσουλώντας- 

ενώ η Caesar's Salad είχε το πιο νόστιμο κοτόπουλο που έχω δοκιμάσει τελευταία - ψημένο στους 62 βαθμούς σε κενό αέρος αλλά τι μας νοιάζουν εμάς οι λεπτομέρειες, η δουλειά μας να γίνεται καλά- και νοστιμότατο dressing που εγώ θα το ήθελα μια σταλίτσα πιο τσιμπημένο σε ένταση αλλά εννοείται πως δεν είπα κουβέντα γιατί όταν είναι στο τραπέζι ο κύριος Δεληγιάννης η γνώμη εμάς των υπολοίπων είναι εντελώς περιττή μια που οι πάντες - ιδιοκτήτες, σερβιτόροι και chef- κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη του.. Και ρόδα να κάνεις μέσα στην μέση του μαγαζιού και να προσγειωθείς με σπαγκάτ μπροστά στα πόδια του, ματιά δεν θα σου ρίξουν... :Ρ

Φάγαμε και burgers, ένα με κοτόπουλο που το βλέπετε στην φωτογραφία και που ήταν κάπως διαιτητικό, και ένα άλλο από beef το οποίο το καταβρόχθισα πριν σκεφτώ να το απαθανατίσω.. Ήταν και τα δυο νόστιμα το καθένα στο είδος του αλλά εννοείται πως για να φτάσουν το επίπεδο του The Burger Joint του αγαπημένου μου Γιώργου Παπακώστα έχουν μεγάλη διαδρομή να διανύσουν...

Όταν θα φτιάξει εντελώς ο καιρός και θα μπορούμε καθόμαστε έξω θα είναι το τέλειο μέρος- θυμηθείτε το που σας το λέω- γιατί συνδυάζει ωραία το sight seeing με την ποιότητα και τις καλές τιμές, και γιατί έξω θα μπορείς να μιλήσεις μέχρι αργά το βράδυ χωρίς να κινδυνεύεις να πάθεις λαρυγγίτιδα από τις φωνές ή να κουφαθείς εντελώς μια που μετά τις 11.30 μέσα γίνεται της κολάσεως από φασαρία, τόσο που εγώ από κάποια στιγμή και μετά κάθισα πίσω στον καναπέ μου και απλώς χάζευα γύρω μου γιατί ήταν αδύνατον να ακούσω τι μου έλεγαν ακόμα και οι ακριβώς απέναντι μου.. Φαντάζομαι βέβαια πως αυτά είναι προβλήματα της - δικής μου- τρίτης ηλικίας και όχι των υπολοίπων,  αλλά το αναφέρω just in case...

Κατά τα άλλα σήμερα το βράδυ είμαι καλεσμένη σε dinner πολύ ενδιαφέρον οπότε θα σας έχω ανταπόκριση σύντομα και στο μεταξύ περιμένω ανυπομόνως να έρθει η επόμενη Δευτέρα και να καταφθάσει η κυρία Όλγα γιατί στο σπίτι γίνεται πανικός κανονικός. Χρειάστηκε να πάει στην πατρίδα της την Ρωσία για έξι βδομάδες και στο μεταξύ εγώ κάνω όσες δουλειές μπορώ -  δηλαδή σχεδόν όλες, έχω ρίξει ξεσκόνισμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, πλύσιμο και σιδέρωμα που δεν λέγεται- αλλά επειδή εκείνη ταχτοποιεί τα πάντα, είμαστε εντελώς ανίκανοι να βρούμε τα πράγματα μας μόνοι μας. Εγώ ας πούμε ψάχνω ματαίως τρεις μέρες τώρα να ανακαλύψω την αγαπημένη μου ανοιξιάτικη τσάντα, μια αρχαία συλλεκτική Anya Hindmarch πορτοκαλί με ένα χρυσόψαρο επάνω, και έχω σκάσει που δεν μπορώ να την βρω. Η Όλγα θα την ανασύρει μέσα σε ένα πεντάλεπτο και όταν συμβεί αυτό θα της αφιερώσω ένα ποστ, της τσάντας όχι της Όλγας, γιατί σηματοδοτεί απολύτως την αρχή της -ενδυματολογικής μου- άνοιξης... 

Αυτά για σήμερα και τα λέμε πάλι σύντομα. Στο μεταξύ κοιτάξτε να εκμεταλλευτείτε την υπέροχη λακάδα όσο καλύτερα μπορείτε, είναι το τέλειο αντίδοτο για την μιζέρια των καιρών.. Φιλιά!!