Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα...

Πρωινός καφές στο Golden Hall. Ο νεαρός που φτιάχνει καφέδες στα Starbucks μου δίνει τον White Chocolate Mocha μου με ένα πλατύ χαμόγελο, τι ωραίο πράγμα οι άνθρωποι που κάνουν την δουλειά τους με καλή διάθεση... Μερικά λεπτά νωρίτερα, η κοπέλα που σχεδόν μου πέταξε στα μούτρα ένα μπουκάλι Moroccan Oil θα προτιμούσε εμφανώς να είναι διευθύντρια σε πολυεθνική αντί για πωλήτρια, αλλά τι να κάνουμε που εμείς γι΄αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει..

Λίγο αργότερα πιάνουμε με την Μαρία τις γνωστές συζητήσεις που τελειωμό δεν έχουν.. Θα έλεγε κανείς πως τα έχουμε πει όλα τόσα χρόνια τώρα - πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, σαν να ήταν χτες μου φαίνεται που λέγαμε τα ίδια σχεδόν πράγματα καθισμένες σε ένα παγκάκι της παιδικής χαράς του Πικιώνη με τα παιδιά μας να κάνουν τραμπάλα και να παίζουν με την άμμο στο σκάμα- όμως όχι, πάντα θα έχουμε κάτι καινούριο να πούμε ή κάτι παλιό να αναλύσουμε λίγο παραπάνω.. Κάθεται απέναντι μου και μου μιλάει και εγώ την ακούω και ταυτόχρονα σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που την έχω στην ζωή μου.. Πόσο ανακουφιστικό είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος που να μπορείς να του μιλήσεις για τα πάντα και να μπορεί να ακούσει τα πάντα. Που να τον εμπιστεύεσαι τόσο ώστε να του παραδεχτείς ακόμα και εκείνα τα πράγματα που σε κάνουν να νοιώθεις ευάλωτος και "λίγος" χωρίς να έχεις τον παραμικρό φόβο για το αν θα σε κρίνει ή αν θα ακούσει αυτό που λες με δεύτερες σκέψεις. Πόσο μεγάλο δώρο είναι να υπάρχει στην ζωή σου ένας άνθρωπος που σ΄αγαπάει ακριβώς γι΄αυτό που είσαι γιατί ξέρει ακριβώς αυτό που είσαι... Που σου έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως η γνώμη του και η συμβουλή του είναι βασισμένη πάντα και μόνο στο ενδιαφέρον και την αγάπη και το νοιάξιμο χωρίς την παραμικρή "ατζέντα".... Και πως θα είναι εκεί όχι μόνο στα εύκολα και τα γέλια και τις διακοπές και τα γλέντια και τις επιτυχίες αλλά και στα δύσκολα και στα δάκρυα και στις απογοητεύεις και στους φόβους και στα πισωγυρίσματα. 

Η αλήθεια είναι πως στην διάρκεια αυτών των χρόνων πολλοί άνθρωποι έχουν έρθει και έχουν φύγει από την ζωή μας, φίλοι, έρωτες, συνεργάτες... Και το ότι εμείς είμαστε ακόμα εδώ, και θα είμαστε definitely εδώ και στο μέλλον, είναι μια σιγουριά που δεν ξέρω αν την έχουν πολλοί άνθρωποι στην ζωή τους. Και ένα γεγονός για το οποίο είμαι ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν, πραγματικά.

Μερικές ώρες αργότερα, πίνω τον δεύτερο καφέ της μέρας στο Gaspar. Τραπεζάκια έξω, λιακάδα, κόσμος που γελάει , θέα στην περατζάδα... Ο φίλος μου, παλιός και αγαπημένος με ρωτάει αν ξέρω κάποιες... άγνωστες λέξεις, στέλνω μήνυμα σε έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και που ξέρει τα πιο απίθανα πράγματα ever, μου απαντάει, ουπς! κι άλλες άγνωστες λέξεις, πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε όσοι νομίζουμε πως τα έχουμε δει και τα έχουμε κάνει σχεδόν όλα...  Έρχεται να μας μιλήσει ένα αγόρι που γνώρισα πρόσφατα αλλά συμπαθώ πολύ, λέμε χαζομάρες, μας πείθει να δοκιμάσουμε μπισκότα με λάδι ελιάς, εγώ θέλω κρέμα, και όταν φεύγει, ο φίλος μου λέει γελώντας πως μπορεί και να το τρομάξαμε το παιδί που το φλερτάραμε και οι δύο.. Μόνο που εγώ δεν φλέρταρα, αν ήταν έτσι το φλέρτ μου θα ήμουν καψούρα με όλη την πόλη, "εγώ άμα φλερτάρω δεν μιλάω καθόλου" του λέω, και πάνω στην ώρα έρχεται ο Ιάσονας και η κουβέντα αλλάζει.. 

Πιάνουν την κουβέντα μεταξύ τους για δουλειές και μαγαζιά, παρακολουθώ και χαζεύω κι όλας, και κάποια στιγμή το μυαλό μου φεύγει.. Αν κάθε άνθρωπος υποστηρίζει μια εικόνα όπως λέει η Μαρία, ποια να είναι άραγε η δική μου, αυτή που βλέπουν οι άλλοι? Μια μεσήλικη fluffy ξανθιά κυρία που μπεμπεκίζει κάπως φαντάζομαι.. Oh well.. Κι έτσι αν είναι, πραγματικά καθόλου δεν με πειράζει.. Γιατί εγώ, ξέρω πολύ καλά ποια είμαι πια.. Και γιατί όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγοστεύει και η ανάγκη μου να αποδείξω το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε που δεν ανήκει στην μικρή, τόση δα ομάδα των ανθρώπων που πραγματικά με νοιάζουν. Που σε εκείνους κι αν δεν έχω να αποδείξω τίποτα εδώ που τα λέμε, όχι γιατί δεν θέλω αλλά γιατί δεν μου το ζητάνε ποτέ.. Ξέρουμε πολύ καλά όλοι όσα πρέπει να ξέρουμε ο ένας για τον άλλον..  Εγώ λοιπόν, η μαμά του Ιάσονα, η κολλητή της Μαρίας, η παντοτινή συνένοχος του Πάνου, η αγαπημένη κόρη της μαμάς μου, το μαύρο πρόβατο μιας οικογένειας, το προσεκτικά κρυμμένο κουτάκι μιας μεγάλης αγάπης. Και μαζί, όλα εκείνα που έγραψαν στον σκληρό της ζωής μου πενήντα χρόνια τώρα. Οι φίλοι της καρδιάς μου, οι δουλειές που με κάναν περήφανη, η Πολυάννα, τα χρόνια αυτογνωσίας με τον Χοϊμε, οι έρωτες μου, οι εξαρτήσεις μου, το νεφελώδες παρελθόν μου, τα ρίσκα μου, οι αποτυχίες μου, τα λάθη και τα πάθη μου. Η διαδρομή από και προς Λονδίνο, τα όνειρα που ακόμα δεν έχουν γίνει πραγματικότητα, τα θέλω που διεκδικώ με πάθος και τα πρέπει που απεχθάνομαι.

Και είναι να απορείς που ξέροντας τα όλα αυτά, με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου - γιατί τα έχω επιλέξει όλα, και έχω πληρώσει και τις συνέπειες για το καθένα ξεχωριστά- πάλι καταφέρνω συχνά πυκνά να ξεχνιέμαι, και να χάνομαι, και να προσπαθώ να γίνω κάτι που δεν είμαι, για να ταιριάξω σε μια εικόνα βγαλμένη από ένα άλλο μυαλό, ένα μυαλό που ζει κι αναπνέει μέσα στο δικό μου... Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα...