Φωτεινό πορτοκαλί σημαίνει άνοιξη...

Υπάρχουν κάτι πράγματα που τα αγοράζουμε από coup de foudre - έτσι επειδή τα είδαμε και τα ερωτήκαμε με την πρώτη ματιά- και τελικά αποδεικνύονται αγάπες που κρατάνε μια ζωή. Όπως αυτή η τσάντα που την έχω ούτε ξέρω πόσα χρόνια πια, σίγουρα πάνω από 15, και που για μένα σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης.

Την αγόρασα από την Enny di Monaco όταν ήταν ακόμα ένα μικρό γωνιακό μαγαζί στο Νέο Ψυχικό που έφερνε όλα αυτά τα ψαγμένα ρούχα και αξεσουάρ που μέχρι τότε βρίσκαμε μόνο όταν ταξιδεύαμε στο εξωτερικό. Μικρούς θησαυρούς που μας κόστιζαν πολλές χιλιάδες δραχμές – τότε- αλλά που ήταν πάντα ένα με δυο χρόνια μπροστά από την – ελληνική- εποχή τους και που άντεχαν στον χρόνο όχι μόνο από πλευράς ποιότητας αλλά και από άποψη στυλ. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις γνωστών και αγνώστων όταν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 πρωτοφόρεσα ένα ζευγάρι μαύρα δερμάτινα flat mules του Stephane Kelian - τα είχα πληρώσει 60.000 δρχ τότε, και το θυμάμαι γιατί ήταν όντως αστρονομικό ποσό για παπούτσια- και το κομψότερο σχόλιο που είχα ακούσει ήταν πως έμοιαζαν με τις παντόφλες του παππού μου.. Δυο χρόνια αργότερα γέμισε η Αθήνα με mules και στην πορεία το μυστικό μαθεύτηκε και το μαγαζί γέμισε από αυτές τις «κυρίες βορείων προαστίων» που αγαπάνε το ακριβό αλλά όχι το προχωρημένο και σιγά σιγά το εμπόρευμα άλλαξε και μαζί, άλλαξε και η ενέργεια του μαγαζιού. Παρόλα αυτά, ακόμα και τώρα, όταν περνάω από την γωνία Σολωμού και Στρατήγη πάντα κοντοστέκομαι και ρίχνω μια ματιά στην βιτρίνα. Παρόλο που ξέρω πως θα δω κατά πάσα πιθανότητα κάτι που δεν θα φορούσα ποτέ και με τίποτα..

Anyway, μια από τις αγορές εκείνων των καιρών είναι λοιπόν και αυτή η τσάντα. Της Anya Hindmarch, συλλεκτική πια, σε αυτό το έντονο πορτοκαλί που φωτίζει ότι κι αν φοράω και σε σχήμα και μέγεθος που χωράει τα πάντα όλα όσα χρειάζομαι πρωί, μεσημέρι αλλά και βράδυ, δεν έχει κάνει απλά απόσβεση τα χρήματα που ξόδεψα για να την αγοράσω και που τότε είχαν προκαλέσει απανωτά εγκεφαλικά στον καλό μου, αλλά έχει αποδειχτεί και τέρας αντοχής αν σκεφτείτε πως την σέρνω μαζί μου κοντά τρεις μήνες τον χρόνο, κάθε χρόνο, πολλά, πολλά χρόνια τώρα. Και μην νομίζετε πως την έχω λυπηθεί. Και στο πλυντήριο την χώνω που και που γιατί το χρώμα της είναι ευαίσθητο και μαυρίζει, και με το σφουγγάρι και απορρυπαντικό για τα πιάτα την περνάω συχνά πυκνά για να γυαλίζει, και στο καλοριφέρ την αφήνω για να στεγνώνει, και στο πάτωμα του αυτοκινήτου την πετάω όταν οδηγώ, και την στουμπώνω με πράγματα κάνοντας την μπαούλο, και σε βαλίτσες άπειρες έχει στριμωχτεί για να με συνοδέψει σε κάθε είδους διακοπές και ταξίδια.. Και όπως βλέπετε, καλά να είμαστε και οι δύο, μάλλον αντέχουμε να κάνουμε ακόμα πολλά πράγματα μαζί…

Φέτος, με τις πρώτες λιακάδες του Απρίλη άρχισα να την αναζητώ σε ντουλάπες και πατάρια αλλά μάταια. Κάτι τα πράγματα που έφερα από Λονδίνο, κάτι η κα Όλγα που έλειψε για 6 εβδομάδες αφήνοντας και το σπίτι και εμάς στο έλεος του Θεού, παρόλο που άνοιξα ότι κούτα και σακούλα βρήκα μπροστά μου, στάθηκε αδύνατον να την βρώ. Και κόντεψα να σκάσω από την στεναχώρια μου, με την προοπτική και μόνο πως μπορεί κάπου να έχει χαθεί ή ξεχαστεί ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο. Ευτυχώς η κα Όλγα επέστρεψε σήμερα και χρειάστηκε μόνο πέντε λεπτά για να την ανασύρει από εκεί που την είχε φυλαγμένη οπότε είμαι έτοιμη να κυρήξω την επίσημη έναρξη της άνοιξης και ενδυματολογικώς, και ας έχει μια σιχαμένη συννεφιά έξω από το παράθυρο μου. Καλή μας εβδομάδα και φιλιά σε όλους... :)