Η μισή χαρά του blogging, αυτή που λείπει δηλαδή...

Οι δύο διαφορετικοί μετρητές μου το λένε καθαρά.. Στις λιγότερες από 20 μέρες που ξανάρχισα να γράφω, στο αγαπημένο blogάκι έχουν μπει κάτι παραπάνω από 4000 επισκέπτες, 1985 από τους οποίους ήρθαν για πρώτη φορά μέχρι εδώ ενώ 1062 επέστρεψαν για περισσότερες από μια φορές... Μια χαρά δηλαδή αν σκεφτείτε πως το καημένο το διαδικτυακό μου σπίτι είχε μείνει κλειστό για δύο ολόκληρα χρόνια...

Πείτε μου λοιπόν τώρα εσείς που με διαβάζετε, για ποιον λόγο δεν αφήνετε σχόλια... ΟΚ, φαντάζομαι πως κάποιοι βαριέστε, κάποιοι άλλοι έχετε χάσει τους κωδικούς του Google, κάποιοι βρίσκετε αυτά που γράφω αδιάφορα, και κάποιοι μου κάνετε χάρη που δεν αρχίσατε ήδη να με βρίζετε ανωνύμως.. Παρόλα αυτά όμως, η μισή χαρά του blogging, η μισή χαρά εκείνου που γράφει σίγουρα αλλά και η μισή χαρά εκείνου που διαβάζει ελπίζω, είναι η επικοινωνία.. Δηλαδή εντάξει, προφανώς εγώ γράφω γιατί έχω κέφι να το κάνω και γιατί φαντάζομαι πως αυτά που έχω στο μυαλό μου ή που συμβαίνουν στην ζωή μου μπορεί να σας αφορούν ή να έχουν κάποιο ενδιαφέρον, και επίσης προφανώς και εσείς για να έρχεστε και να ξανάρχεστε, κάτι βρίσκετε εδώ μέσα.. 

Και μπορεί να γκρινιάζω αδίκως αυτή την στιγμή όμως επειδή μέσα από το blogging και από αυτό εδώ το blogάκι συγκεκριμένα έτυχε να γνωρίσω είτε διαδικτυακά είτε και live ανθρώπους εξαιρετικά ενδιαφέροντες, όσο περνάει ο καιρός μου λείπει αυτή η επικοινωνία.  Για να είμαι εντελώς ειλικρινής βέβαια, γνώρισα και μερικά περιστατικά που φτύνω τον κόρφο μου μόνο που τα σκέφτομαι, αλλά και στατιστικά να το δούμε, αυτό ήταν σχεδόν meant to happen. Οπότε το κάνω delete ακόμα και ως ανάμνηση και μένω στα όμορφα και τα ευχάριστα. Και με βάση αυτά τα ευχάριστα, μου λείπει σήμερα αυτό το πάρε δώσε που μας πάει όλους λίγο παρακάτω, μου λείπουν τα σχόλια με τα αστειάκια, μου λείπουν οι απόψεις που με έκαναν κατά καιρούς να σκεφτώ πράγματα ή να δω τον εαυτό μου με τα μάτια των άλλων, μου λείπει αυτή η αίσθηση της διαδικτυακής παρέας, μην σας πω ότι μου λείπουν και οι ανώνυμοι που μου την έλεγαν συχνά πυκνά, εντάξει όχι όλοι, αλλά κάποιοι που είχαν χιούμορ βιτριολικό και ήταν αληθινά έξυπνοι. 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όσο κι αν μου αρέσει να κρατάω αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο, και όσο ψυχαναλυτικά κι αν λειτουργεί για μένα, η μισή χαρά του θα είστε πάντα εσείς. Και είναι πολύ ωραίο που βλέπω μέσα από τις μετρήσεις πως είστε εδώ, αλλά θα ήταν ακόμα ωραιότερα αν μου μιλούσατε και λίγο.. Φιλιά...